Uğur u tekrardan kliniğe bırakmış, bizde verdiği adrese doğru yola koyulmuştuk.
Murat arabayı sürerken arka koltukta istemesemde diyeceklerini bekliyordum.
Elimdeki dosyayı Zehraya vermiştim o incelerken murat konuşamaya başladı.
"vücudunda sayısız darp izi olmasından ziyade ellerinde kollarında ve bacağında kırıklar var"
Duyduğum şey ile gözlerimi sıkıca kapattım. Daha az önce gözümün önünde bana duygulu gözlerle bakan o çocuğun, neler yaşadığını düşünmek bile istemiyordum.
"şerefsiz herif! Kim bilir canı nasıl acımıştır? Peki ya diğer çocuklar?
Düşünmek bile istemiyorum"
Zehra düşüncelerini dışa vurmaya karar verdiğinde, ben ise içime atmayı seçmiştim.
Sessiz kalmam dikkatlerini çekmiş olacakki Zehra kafasını çevirerek murat ise aynadan bana bakmıştı.
Elimi iyiyim dercesine salladım
"iyiyim sadece düşünüyorum"
Yaklaşık yarım saatlik bir yolumuz vardı. Ve gittiğimiz yerde ne bulacağımızı hiç bilmiyorduk.
Uğurun hatırladığı bu adres iki yıl öncesine aitti, ve dediğine göre çok sık yer değiştiryorlarmış, en ufak bir göze batma olayında taşındıkları için bu zamana kadar hiç farkedilmemişler.
Ben düşüncelerimle boğuşurken daralan nefesim ile camı açıp yavaş yavaş nefes almaya başladım.
Kafamı arkaya yaslayarak elimi alnıma koydum.
Allahım ne olur bir ipucu bulalım ve bu adamın soyunu kökten kazıyalım,
Ne olur...
Biraz sonra iki katlı gayet lüks bir dairenin önünde durmuştuk.
Kafa karışıklığı ile baktım eve, ben buradan ziyade geçen gittiğim yer gibi bir yer beklediğim için büyük bir şaşkınlığa uğramıştım.
Ama ev seçimleri çok mantıklı olmuştu, açıkçası bende dışarıdan bakınca böyle bir evde çocukları kaçıracaklarını düşünmezdim.
Kararan hava Dikkatleri üzerimize çekmememize sebep olurken böyle bir yerin heryerinde kamera olduğunu bilmemek aptallık olurdu.
Etrafa bakındığımda sokağın gereğinden fazla sakin olduğu gördüm. Arama kararımız olduğu için rahat bir şekilde girebiliyorduk içeri ama olay yeri inceleme gelene kadar dikkatli olmamız gerekiyordu.
Evin önüne geldiğimizde Zehra karakoldan aldığımız eldivenlerini giyerken bende elimi cebime attım ama eldivenim cebimde yoktu üstümde aramaya başladığımda nereye koyduğumu hiç hatırlamıyordum.
"boşuna arama Elif, masanın üzerinde unutmuşsun ben aldım"
Murat eldivenleri cebinden çıkarttığında mahçup bir gülümseme ile aldım elinden.
"teşekkür ederim, dalgınlıktan unutmuşum"
Eldivenleri giydiğimde gözüm bahçedeki kameraları arıyordu.
Zehra da nereye baktığımı görünce kamera aradığımı farkederek konuştu.
"merak etme Elif kameralar çalışmıyor, biz gelmeden önce evin elektrik sistemi her türlü tedbir açısından devre dışı bırakıldı.
Ayrıyeten bir sokak ötede ekip bekliyor, en ufak bir olayda intikal edecekler
Olumlu anlamda kafamı salladığımda
Murat çoktan bir elindeki bir aletle evin kapısını açmıştı.
Önden ilerlediğinde silahını çıkartmış evi arıyordu. Zehra beni önüne çektiğinde silahını çıkartıp arkadan bizi kolluyordu. Güvende olmam için beni aralarına almışlar ikiside bir eliyle beni kolluyordu. Gitmem gereken yerleri işaret ediyorlardı.
Evin içinden uzun süredir kullanılmadığı belliydi, burada bir ipucu bulamayacağımızın düşüncesi bile beni yıkmaya yeterken, bu düşünceyi asla aklıma getirmemeye çalışıyordum.
Yavaş adımlarla salona girdiğimizde gözümle etrafı taradım. Burası 'da temiz gözüküyordu. Hatta uzun süredir kullanılmayan bu evin duvardaki çerçevelerinden, burada mutlu bir aile yaşıyor diyebilirdim.
Ben muratın arkasında salona bakarken Elif mutfağa doğru ilerlemişti. Biraz sonra tüm evi aramış ama içeride kimseyi bulamamıştık.
Tabi bu olası bir durumdu.
Tek şansımız bir ipucu bulmaktı.
"önce salondan başlayalım, her odayı teker teker ararız."
Muratın komutuyla etrafı daha detaylı incelemeye başladım.
Çekmeceler, fotoğraflar, sanat tabloları, uzun süredir kullanılmadığı için toz toplamış televizyon ünitesi...
Elimdeki çerçeveye bakarak konuştum.
"murat bu resimdeki kişiler araştırılsın olurmu? Bunların bir aile olduğunu düşünmüyorum.
Büyük ihtimal hepsi bir kandırmaca."
"bende öyle düşünüyorum demekki fark edileceklerini düşünüp en az bir kaç ay içerisinde buradanda ayrıldılar."
"evet görünüşe göre derslerine iyi çalışmışlar ama ben mutlaka bir ipucu bulacağımızı düşünüyorum, yani içimde böyle bir his var"
"umarım öyle olur Elif."
Salonda bir şeyler bulamadığımız için üst katta odalara dağılmıştık.
Herkes bir odaya geçerken ben ebeveyn odasına girmiştim.
Buradada az önceki salondaki çiftin fotoğrafları vardı.
Dolapları karıştırmaya başladığımda özellikle her kıyafetin cebine ayrı ayrı bakıyordum. Bir şey bulamamanın verdiği sinir ile kapattım dolabın kapağını, dikkatimi çeken şey ise etrafın gerektiğinden fazla toplu olması ve fotoğraflar hariç hiç bir kişisel eşya olmaması idi.
Yani bu evin sonradan rol icabı dizildiği açıkca belliydi.
Çekmecelere baktığımda küçük bir çıkıntı çekti dikkatimi, burada fazladan bir bölme var gibiydi.
Yere otorup içindeki eşyaları çıkararak çekmeceyi incelemeye başladım. Tam olarak açamıyordum ama emin olmuştum bir değişiklik olduğuna,
"Murat! Zehra! Buraya bakarmısınız?
Bir şey buldum galiba!"
İkiside sesimi duyar duymaz hızlıca odaya girmişlerdi. Yerde oturan bana şaşkınlıkla baktıklarında hemen konuştum,
"bakın bu çekmecede bir çıkıntı var!
Ama bir türlü açamadım."
"tamam ben bakayım, sen kalk oradan"
Muratın cümlesiyle hemen kalkıp kenara geçtim.
Benim oturduğum yere geçtiğinde biraz uğraştıktan sonra fazlalık olan parçayı çıkartmıştı.
Bir şey bulmuş olmanın sevinci ile nefesimi tuttum.
"burada bir bellek ve bir kağıt var, mektup galiba"
Elindeki şeyleri zehraya uzattığında
Zehra hemen ekiplere yanlarındaki bilgiseyarı getirmelerini söylemişti.
Ne olabilirdi acaba bu videoda,
Bir iki dakika beklemeye bile tahammülüm yoktu şu an.
Murat yerden kalktığında aşağı inmiştik biraz sonra ekipler geldiğinde onlar evi tekrar incelerken bizde arabada ilk önce mektubu açmıştık. Zehra elindeki mektubu sesli bir şekilde okumaya başladığında pür dikkat dinliyorduk.
"Akif ***** ben Ziya***** bu evdeki kamera kayıtlarını buraya sakladım.
Bir kopyası bendeydi ama hepsini silecek vaktim yoktu. Farkedildiğimizi düşündüğüm için yer değiştiriyoruz,herhangi bir yakalanma durumunda bu kayıtların bulunmaması için buraya bırakıyorum.
****** ****** daki eve geçiyoruz.
Diyeceklerim bu kadar o kayıtları eline geçer geçmez sil ve bu kağıdı yok et. "
Heyecandan elim ayağım buz kesmişti. Bulmuştuk resmen bulmuştuk. Bu demek oluyordu ki sadece ziya denen iti değil, bu evde ona yardım eden herkesi yakalamış olacağız.
"herşey çok güzel de bu bir tuzak olmasın sizce Akif denen adam neden silmedi bu kayıtları?"
Murat arabanın camını indirip evin önünde bekleyen polis memurunu çağırdı.
"koçum bak sana bir isim vericem, hemen karakolda araştırsınlar 15 dakika içerisinde bana haber vermiş ol. Çok acil olduğunu ve benim istediğimi söyle onlar halleder"
"tamamdır başkomiserim!"
Polis uzaklaştığında murat belleği bilgiseyara taktığında birsürü video açılmıştı. Görmek için kafamı biraz daha öne uzattığımda murat kafasını biraz uzaklaştırıp benim için yer açmıştı. Video başladığında tamda istediğimiz gibi evdeki olayların hepsi bu bellekte vardı.
Murat daha fazla izlememize müsaade etmeden kapattı videoyu.
"Bu kadar yeter. Hepimiz bu videonun ne olduğunu anladık. Gerisi bende sizin hepsini izlememize gerek yok ben arkadaşlarla bakar gerekli yerleri duruşma için size atarım"
Aslında bellek deki her videoya bakmak istiyordum ama zihnimin bunu kaldırabileceğinden emin olmadığım için sesimi çıkartmamıştım. Zehra bu süreçte neler yapabileceğimizi anlatırken camın tıklanmasıyla bakışlarımız az önceki polis memuruna dönmüştü.
"başkomiserim dediğiniz adam 5 ay önce****** ****** tarihinde bu istikamette bir trafik kazası geçirip hayatını kaybetmiş, onun dışında sicili kabarık, bir yıl önce şartlı tahliye olmuş"
Murat polis memurunun omzuna hafifçe vurup konuştu.
"Sağol koçum, devam edebilirsin işine"
Murat bilgiseyar dan bir tarihe bakıp bize döndü
"adamın öldüğü tarih kamera kaydını kapandığı tarih yani silmek için buraya gelirken ölmüş."
Sevinçle kendimi arabadan dışarı attım. Haftalar sonra o kadar mutluydum ki gerçekten resmen bitmişti, başarmışıtık...
Çocuklar kurtulacaktı.
"başardık, başardık, başardık..."
Kendi kendime sürekli tekrar ettiğim kelime gerçekliği daha çok yüzüme vuruyordu.
Zehra ve Muratta arabadan indiğinde
Onlarında yüzü gülüyordu.
Göz yaşlarım yavaş yavaş süzülürken, bana kollarını açan Zehraya kocaman sarıldım.
"başardın arkadaşım, herkesi kurtardın"
Ayrıldığımızda Zehra elini uzatıp yanağımdaki yaşları silmişti.
İkisinede bakıp minnetle konuştum.
"bana inandığınız için, desteklediğiniz için, yanımda olduğunuz için çok teşekkür ederim. Siz olmasaydınız asla başaramazdım"
"görevimiz..."
Murat gülerken kafasını eğerek sadece bu cümleyi söylemişti.
Genelde zaten bunu söylüyordu.
Hiçbir zaman kabul etmiyordu yaptıklarını, ama minnettar'dım Murat'a görevini yaptığı için değil, yaptığım her şey de bana güvendiği için minnettardım...
Şimdi davadan önce yapmamız gereken son şeyleri yapacaktık gidip o çocukları o cehennem' den kurtaracaktık...
Murat ve Elif sahnesi bekleyen arkadaşlarr bir sonraki bölüm sizler için gelecekkk :)