Şarkılarr: masquerade-siouxxie sixxsta
Aklımda bi kördüğüm-Second
Olmaz olsun-Sezen Aksu
HELLOĞĞĞĞ
NAPIOSUNUZZZZ
İnce bir ipin üzerinde yürüyorum aşağıya düşmem an meselesi ama düşmeyeceğim. Aşağısı alevlerle ve cesetlerle dolu fakat bedenimi ateşe atmayacağım. Dersimi aldım ben, aşağıya atlamayacağım.
Bir ipin üzerinde yürütülüyorum düşersem ölürüm. Düşmeyeceğim çünkü ben akıllandım. Aşağısı ateşler içinde fakat ben oraya bedenimi atmayacağım.
Hiç unutmadım ip üstünde yürürtüldüğüm günleri. Hiç unutturmayacağım ip üstünde yürürtüldüğünüz günleri.
Nasıl unutayım? Abim tarafından ölüme terk edildiğimi İnsanlar düşmemi bekliyor fakat bu sevinci onlara yaşatmayacağım. Ben yaşayacak ve herkesten intikam alacağım.
Ben Hell
Ben Adal Rory Soylun
Ölüme yakınım fakat ölemem. Çünkü yaşadıklarımı yaşatmadım henüz.
Başımda bir cihaz ötüyor, bedenim donuyor. Ağlama sesleri ve konuşma sesleri var. Herkes uyanmamı bekliyor. Ben uyanacağım ama eski beni öldürmüş bir şekilde.
Gözlerimi açacak ve herkesten intikam alacağım. Benden saklanan ailemin yaptığı gibi. Gerçekliğimin dilediği gibi.
Gözlerimi aniden açtığım da herkes bana döndü.
"Adal!"dedi Tuna abim. Sonrasın da kaşları çatıldı ve bağırmaa başladı.
"Doktoru çağır."dedi annem Olivia.
"Ne oluyor?"
"Gözlerine bak."
"Herkes dışarıya çıksın lütfen. Doktor size bilgi verecektir."
"Adal beni duyuyor musun?"
"Evet."
"Beni görebiliyor musun?"
"Evet."
"Doktor ne oluyor?"
"Bilmiyorum bu ilk kez karşılaştığım bir durum."
"Gözleri kapanıyor."
"Adal! Adal uyumaman gerekiyor."
☠️☠️
"Gözlerin acıyor mu?"dedi Tuna abim.
"Hayır."
"Evine gitmek ister misin?"dedi Sasha.
"Hayır."
"Nereye gideceğiz?"
"Sasha sen burada kal. Kimseye bir şey söyleme."
"İyi misin?"
"Hayır."
"Konuşmak ister misin?"
"Hayır."
Birikte arabaya bindik, büyük ihtimalle abimin kendi evine gidiyorduk.
"Geldik, inmene yardım edeyim mi?"
"Hayır."ayağa kalkıp, arabadan indim.
"Bir süre burada benimle kalacaksın."
"Ne kadar süreden bahsediyoruz"
"İyileşene ve tüm gerçekleri öğrenene kadar."
"O zaman gerçekleri açıklama şimdiden başla çünkü ben senin yanında kalmak istemiyorum."
"Emin ol gerçekleri öğrendikten sonra kalmak isteyeceksin."
"Senin yanın da kalmak isteyeceğimi hiç sanmam."
"Bu lafları sana hatırlatacağım. Hadi içeriye gir, üşüyeceksin."birlikte içeriye girdik.Eve yabancı değildim çünkü küçükken yaşadığım tranvalarla dolu o evdi. Abimin bedeninin saatlerce yattığı o alan. Halı da duran kan lekeleri beni çığıklarıma boğmaya yetiyordu.
TUNA'NIN ÖLÜMÜ
Abimin bedeni salonun olduğu merdiven basamaklarının önündeydi. 15 kurşun sesi duymuştum. Hepsi abimin bedenine mi denk geldi bilmiyordum. Etrafta kırık vazo parçaları vardı. Abimin bedeninin önünde saatlerdir ağlıyordum evde kimse de yoktu. Zar zor ayağa kalktım ve kapının yanında bulunana boy aynasından kendime bakım. Gözlerim kanlıydı. Evet, gözlerim kanamıştı. İrislerimin çevresi ve gözümün geri kalanı kırmızıydı. Korku ve üzüntü ile çığlık attığım da ölmeyi diledim.
ŞİMDİ
"ADAL!"irkilerek, ona döndüm.
"Efendim."
"İyi misin?"
"İyiyim dalmışım sadece."
"Gel seni odana çıkartayım. Biraz uyuyp, dinlenmen gerekiyor."
"Uyumak için saat çok erken değil mi."
"Adal saat gece 3, erken mi sence?"
"Off tamam. Sesine bile tahamülüm yok o yüzden zorlamayacağım."
"Ada hadi ama. bana bunu yapamazsın."
"10 yıldır nasıl yüzümü görmemeye dayanıyorsan şimdi de öyle dayan Tuna."
"Kim 10 yıldır seni görmediğimi söyledi."kaşlarımı çattığım da yanıma geldi."Kolyen de kamera var küçük şey. Ne yaptığını çok iyi biliyorum. Sen bana küsemesin."
"Küsemem."dedim kabullenerek ve ona 10 ylın acısını çıkarırcasına sarıldım."Fakat eskisi gibi olabileceğimi sanmıyorum."
"Neden? Eskiden olduğu gibi bütün duyguları aynı aynda yaşayınca gözlerin kanamaya başlıyor. Sen değişmedin Adal. 15 yaşın da nasılsan 5 yaşında da 30 yaşında da öylesin. Sadece biraz delirmişsin o kadar."
"Odam nerede."dedim sinirle.
Birlikte en üst kata çıktık."Burası."dedi ve önünde durduğumuz kapıyı açtı. Eski odam...
"Şimdi yat ve dinlen. Yarın sana her şeyi anlatmaya başlayacağım, duydukların seni yoracaktır."
"Kesin öyledir."odaya girip, kapıyı suratına örttüm ve yatağa uzandım.
Gerçekleri açıklayacakmış. Ha ha ha çok güldüm bir daha olmasın lütfen.
Ne gerçeğiyse artık. Yok yanında kalmak istiyecekmişim(!). Aptal şey.
🕒🕞🕝🕞
"Adal!"
"Ne oluyor be?"dedim yorganı suratıma çekerek.
"Uyanmayı planlıyor musun?"
"Hayır."
"Kalk hadi kahvaltı yapalım. Krep yaptım sana."
"Uyuyorum."
"Kalk hadi bugün çok işimiz var."
"Gider misin şurdan? Çarparım sana."
"Hadi ya üf. Kalk hadi kızım 30 yaşındasın sen 30."
"Ne var bunda?"
"10 dakikaya aşağıya inmezsen seni buzlu suyla uyandırırım."
"Bende buzları atletinin içine atarım."
"Salak."
"Aptal."abim odadan çıktı ve bende zorla yorgandan sıyrıldım. Önce lavaboya gidip, yüzümü yıkadım. Yarı uyanık yarı baygın bir şekilde dolabımın önünde dikilmeye başladım. Çok işimiz varsa rahat giyinmeliydim. Eski kıyafetlerimle 5 dakika bakıştıktan sonra yatağa uzanıp, ayılmaya çalıştım.
Abimin bağırmasıyla ayağa kalkıp üzerime birşeyler geçirdim.
Evet liseden kalma kıyafetlerle anca bu kadar oluyor, yapacak bir şey yok.
"LAN HADİ HADİ"
"Bİ SİKTİR GİT. GELİOZ İŞTE."
"BAĞIRMA LAN ABİNE."telefonumu cebime atıp, aşağıya koştum. Abimin kafasına vurduktan sonra masadaki yerime geçtim.
"Eeee ne yapıyoruz bugün."
"Eğleniyoruz. Küçükken hep gitmek istediğin ama kimsenin götürmediği yer nereydi, hani böyle ışıklar falan var."
"Lunparka mı gideceğiz bu yaşta."
"Ne varmış yaşımız da, hem ben yaşlı değilim yaşlı olan sensin."
"Off abi, tamam gideriz."suyumu yudumladıktan sonra ona döndüm."Gerçekler gerçekler diye dolaşıyordun. Anlat bakalım şu gerçekleri."
"Çok konuşma yemeğini ye."
"Keşke gıcıklığın ölebilseydi"
"O sen çabuk sinirlenmeyi bırakana kadar bizimle kalacak kardeşim. Kusuıra bakma."
Kısa bir süre sonra ikimiz de doymuştuk.
"Hazıran çıkalım."
"Hazırım, çıkalım."birlikte dışarıya çıktıktan sonra kapının önündeki arabaya bindim.
"Gelmedik mi? Sıkıldım ben."
"Adal 10 dakikadır yoldayız sakin ol."
"SIKILIYORUM."
"Şarkı aç, dinleyelim."
"AŞK DENEN BUYMUŞ ÇOK CİDDİ BİR DUYGUYMUŞ"
"İNADI BIRAK YANIMA YANAŞIVER ARTIK."
"Geldik."
Koşarak arabadan indim ve genişce gülümsedim. Abimle birlikte içeriye girdikten sonra neşeli çiftleri ve çocukları gördüm. Herkes mutluydu, kimse üzgün değildi, kimse sinirli değildi, herkes sadece mutluydu.
Abim biletleri almak için gittiğinde koşarak, pamuk şeker almaya gittim.
"Anne pamuk şeker istiyorum!"
"Para yok yanımda Nisa sonra alırız."
"3 tane pamuk şeker lütfen."
"Buyurun hanımefendi."
"Al bakalım minik. Annenin sözünü hep dinle onu hiç üzme çünkü o senin için en iyisini istiyor tamam mı?"
"Tamam."
"Çok teşekkür ederim."
"Rica ederim, iyi günler dilerim."
"Ada ne yapıyorsun?"
"Bak sana ne aldımm."pamuk şekeri abime uzattım. 38 yaşındaki abime.
"Sevince bak, kızım 3 yaşında neysen 30 yaşındada aynısın ha."
"3 yaşında çocuk olamadım 30 yaşında oluyorum bende."
"Neye binelim?"
"Dönme dolap."dedim. Geçmişi bir kenara bıraktım, unuttum her şeyi. Unuttum annemin beni dönme dolaba götürüken, babamın ise bana pamuk şeker alırken öldüğünü. Bütün acılara rağmen yaşadım o gün hayatımı.
"2 kişi."dedi abim biletleri uzatırken bende hızlıca bindim(adını hatırlamıyorum çaktırmayın.)
Dönme dolap yavaş yavaş çalıştığında küçük bir çocuk gibi gülümsedim.
Yavaş yavaş en tepeye geldiğimizde ayağa kalktım ve dışarıya baktım.
"Abi bak, şehir ayaklarımızın altında."
"Herkes minicik olmuş."dedi abim gülerek. O da unuttu her şeyi. Unuttu 30 yaşında olduğumu 15 yaşındaki bir genç kız gibi davrandı bana.
Bende normal insanlar gibiydim. Onlar gibi gülüp, eğleniyordum. Bende mutluydum artık.
Sırasıyla dönme dolaba, korku trenine, çarpışan arabalara, gondola ve atlı karıncaya bindikten sonra hava kararmıştı.
"Çok teşekkürler."dedim abime sarılarak.
"İstediğinde söyle getireyim seni."birlikte arabaya doğru ilerledik. Çarşıya girdiğimizde ona döndüm.
"Bana bir gerçek söyle, başlayalım gerçekler serüvenine."
"Arden senin ikizin."
"Siktir!"
"Öyle."
"Şoku atlatmadan bir şey söyleme."
"Olivia bizim annemiz değil, teyzemiz."
"LAN!"
"Annemiz aslında teyzemiz babamız da aslında amcamız. Gerçekte de evliler merak etme."
"Şaka mı yapıyorsun?"
"Hayır."
"Arden nerde? Onu görmek istiyorum."
"Birazdan göreceksin."
"Son bir gerçek daha söyle."
"Orkun ve Oğuz hariç hepimiz senin abiniz."
"LAN, LAN, LAN! ORKUN NE ALAKA!"
"Orkun hiçbir şeyin değil. Kan bağın yok."
"Siktir!"
Araba yavaş yavaş durdu ve beni bekleyen insanları gördüm. "İnmeyecek misin?"şaşkınlık ile arabadan indim.
Daha sonra 2 konfeti patladı kalpli kağıtlar üzerime dökülürken Arden pembe kalpli bir pasta ile geldi.
"Happy birthday sister."
"Hayır lan ağlama."hayatımda ilk kez sevinçten ağlıyordum. Abim bana sıkıca sarıldı göz yaşlarımı sildi ve kulağıma eğildi."Kötü günler bitti bebeğim sıra güzel günlerde." Geriye çekildim ve üflenmeyi bekleyen mumları üfledim.
"Hepinize teşekkür ederim."
"İyi ki doğdun kızım."
Hadi bays babylerrr