Dış kapının aniden sertçe açılması ile çığlık attım benle eş zamanlı silah sesi koptu. Dönüp arkamı baktığımda kanlar içinde yatan sevgilimi gördüm. Benim herşeyim o kanlarla yerde yatıyordu. Emre'ye doğru koştum. Karnından vurulmuştu. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. İçeri giren polisler beni almaya çalışıyorlardı. Siren sesleri,benim hıçkırıklarım her yerde yankılanıyordu. Parkelerdeki kanlar gittikçe artıyordu. Ambulans gelmişti ama ben Emre'nin başından kalkmıyordum. İki polis koluma girip ayağa kaldırarak dışarı çıkardılar. Kendimi yere atarak bağırarak ağlamaya başladım. O kadar zordu ki en sevdiklerinin gitmesi, hayatındaki en acı verici şey. Önümden sedye ile giden Emre'ye baktım. Ölemezsin sevgilim diye geçirdim içimden. Benden gitmezdi benim sevgilim. "Nolur lütfen benide götürün!" Diye polislere baktım. Aralarından 35-40 yaşlarında ki polis araya girdi. "Hemen gidelim hanımefendi" dedi. Ayağa kalkıp polis arabasına bindim.
Hastaneye gelmiş öylece ağlıyordum. Çünkü ağlamaktan başka hiç birşey yapamıyordum. Ablamla aynı hastaneye getirilmişti. Okan abide odasından çıkıp yanımda oturuyordu. Sakinleştirici vermek için bazenleri Okan abimin odasına götürülüyordum. Yoğun bakımdan doktor çıkınca hemen ayağa kalkıp doktora koştum. "Doktor bey nasıl durumu nasıl?" Dedim ellerimi sıkarken. "Hayati tehlikeyi atlattık merak edilecek bir şey yok bir kaç saat sonra normal odaya alınacaktır ama bu süreçte gözlerini açmayabilir korkulacak birşey yok ama,iyi günler" diyerek yanımızdan ayrıldı. Derin bir iç çekerek Okan abime sarıldım. Ablamda odasında fakat daha gözlerini açmamıştı. "Umarım Melis de Emre de gözlerini açar" dedi. "Umarım annem ve babamdan sonra ne Emre'yi ne de ablamı kaybedemem" diyerek yanıtladım. "Güzelim hadi sen git uyu biraz Emre seni uykusuz görürse üzülür hadi!" Başımı sallayıp Okan abimin odasına doğru ilerledim. Odaya girip kapıyı kapattım. Derin bir nefes alarak yatağa uzandım, üzerime de battaniyeyi örterek gözlerimi kapattım. Umarım sevgilim,umarım ablacığım,sizi özledim.