İki insanın birbiriyle karşılaması kadere tanıştıktan sonra yan yana kalmaları ise onların gayretine bağlıdır.
- Sabahattin Ali.
⚔️
"hayde uykucu hatun hayde. Gün doğmadan yola çıkmamız lazım gelirdi. Gün doğdu batacak sen hala uyursun." Alaaddin saatlerdir uyuyan Goncaya bezmiş bir şekilde sitem ediyordu uyanması için.
Gonca kaşlarını çatmış gözlerini açıp etrafını incelemişti.
Gözleri gözlerine değdiğinde Gonca rahat bir nefes almış , doğrulmuştu uzandığı zeminden.
"Pek yorulmuşum Alaaddin Ali." Alaaddin Goncanın doğrulması için elini uzatmıştı. Gonca kendisinden destek alarak kalktığında pek yakın durmuşlardı.
"Geçecek nazlı hatun. Yorgunluklarını , hissettiğin katlanılmaz ızdırabı unutturacağım sana" fısıltısı Gonca'ya ulaştığında dudaklarına bir tebessüm yayılmış , gözlerinde umut çiçekleri açmıştı lakin tek bir kelam etmeyip geçti yanından.
"Yeni şehre mi gideceğiz" diye sordu kendisine dönmeden.
"Yeni şehre gideceğiz" diye cevap verdi.
Gonca aksayan adımları ile çıktı mağradan. Arkasından seslendi Alaaddin.
"Bekleyesin beni Gonca. Zorlama bacağını." Hızlı adımları ile yetişti kendisini dinlemeyen kadına. Tutup kolundan çevirdi kendisine. "Dur dedim hatun ne deyu dinlemezsin beni"
Gonca aksi bakışları ile bir tuttuğu koluna bir gözlerine bakmıştı. " Kendi başıma yürüyecek kadar kudretim vardır Alaaddin bey." Bezgin bir nefes koyuverdi Alaaddin.
"Bilirim Gonca bilirim lakin sen ver hele yükünü bana yürüyeceğimiz yol uzundur."
Diyerek sardı kolunu Goncanın beline
Kendisine asi bir bakış atmış amma ses etmemişti. Gonca yükünü Alaaddine vermiş yavaş adımlar ile tutmuşlardı yeni şehrin yolunu.
⚔️
"Az biraz dinlensek olur mu medreseli. Ben çok yoruldum." Duydukları ile Gonca'ya dönmüş , alnında biriken boncuk boncuk terleri görünce kaşlarını çatmıştı.
"Gel hele Gonca'm " diyerek çekti köklü bir meşenin yamacına Goncayı.
Tam bir şeyler demeye hazırlanıyordu ki bir nökerin iğrenç çığlığını duydu.
"Alaaddin ne olur ?" Goncanın sorduğu soruya kendisi cevap veremeden bir çığlık daha duydu.
" Osman ve Yakubun dölleri." Bu iğrenç sözlerin sahibi Karacelasundan başkası değil idi.
"İt soyu" Nefretle at üstünde , pusatı elinde olan Moğol komutanına baktı Alaaddin.
"Hatun sağ kalacak." Diğerek nökerlere saldır emrini vermişti karacelasun.
Zorlukta ayakta kalan elinde sade hançeri olan kadına baktı. Onun pusatı kendisindeydi.
Hemen yanına koşup hançeri elinden aldı sonra pusatı verdi alelacele. "Alaaddin ne yaparsın ?" Aldığı soruya cevap vermeye fırsat olmadan ona doğru gelen nökerlerden birinin ona savurduğu kılıçtan eğilerek kurtulup bacağına hançerini saplamıştı. Nöker acıyla diz üstü düştüğünde hızlıca hançerini bacağından çıkarıp boğazına sapladı.
Diğer gelen nökerin hamlesini bir adım geriye giderek kurtulup onun sırtınada sapladı hançerini. Diğer nökere yönelecekti ki. Omzunda hissettiği keskin bir acıyla duraksadı anlık olarak. Acıyı yok saymaya çalışarak ardına döndüğü gibi hançeri nökerin tam kalbine saplamıştı.
"ALAADDİN" Goncanın çığlığı ormanı inletmişti.
Alaaddin omzunda ki sızıya alışamdan boğazına dayanan pusatın soğuk dokusunu hissetti.
Bacağına atılan bir tekme ile dizlerinin üstüne çöktü. Boynuna dayanan pusattan kurtulmak için hamle yapacaktı ki. Karacelasunun iğrenç sesini duydu.
"Tek bir hareketinde avradının kellesini alırım." Goncanın boğazına dayanan bir pusat ile kolundan tutmuş sürüklüyordu sevdasını.
Sol kolundan tutmuş idi.
Kırık olan.
Hiddet ile kalkmaya yeltenmişti ki sağ omzuna bastıran bir nöker ile inleyerek çöktü dizlerinin üstüne yeniden
Goncanın bir dudağı patlamış , bakışları bulanmıştı. Kudreti tükenmiş , çöktüğü yere yığılacak gibiydi.
Sol koluna baktığında yeniden kanadığını gördü.
"Elbet avradını kurtarmaya geleceksin. O vakit elimde pusatım ecelinle seni bekliyor olacağım.
Bu sözlere karşılık veremeden boynundan keskin bir sızı yayıldı bedenine. Zihni karanlığa gömülmeden önce Goncanın ismini haykıran güçsüz haykırışını duydu.
⚔️
"De hele bey oğlu konuşacağın konu ne denli önemli ki sabahı bekleyemedin ?" Aksice bu vakitte burada olmaktan rahatsız olduğunu belli etmiş idi Gonca.
"Anlatacağım Gonca. " Kendisine bakmadan elinde ki dal parçasını sivriltiyordu hala.
" Bu saatlerde bir başımıza ormanda olduğumuz duyulursa pek sıkıntı olur Süleyman bey. Yanlış anlaşırız." Sakin kalmaya çalışarak yeniden sitem etti Gonca.
Elinde ki dalı yanı başına koymuş . Yaslandıkları meşede kendisine dönmüştü Süleyman bey.
"Mühim bir şey diyeceğim Gonca zaman ister bu işler." Gonca Süleyman Bey'in sesindeki heycanı fark etsede konduramadı Gonca aklına gelen ihtimali.
"Ne diyeceksin de hele ?" Sesinde ki mesafe iyiden iyiye belli etmişti kendisini.
"Gonca..." Dedi Süleyman bey çekinerek.
Konuşması için bıkmış bir şekilde baktı ona sonra konuşması için onay verdi.
"Ben.. ben sana sevdalandım Gonca hatun." Duyduklarıyla duraksamış sıkıca yummuştu gözlerini.
Ne diyeceğini bilemeden yeniden baktı Süleyman beye.
Dudaklarını pekte hoş olmayacak şeyler söylemek için araladığında kendisini son anda dizginleyip bastırdı dudaklarını birbirine.
Derin bir nefes alıp ne diyeceğini bilmeden girdi söze.
"Gönüle ferman lakırdıdır Süleyman bey. Lakin... Lakin sen de hissetmişsindir ki benim gönlüm bom boş kurak bir sahrâdır." Daha ne dese gerekir bilmeden bakışkarını kucağında kenetlediği ellerine indirdi.
"Benim gönlüm sana kördür, lâldir Süleyman bey. Orada sana yer yoktur." Daha fazla bir şey demek istemediğinden kalktı hızla. Bir kelam daha etmeden gitmenin yakışmayacağından. Ardına baktı.
Süleyman Bey'in gözlerinde bir hüzün kırıntısı ya da sevda göremedi. Sade öfke vardı. Kendisine yedirememiş gibi. Kibrinde boğluyormuş gibi bakıyordu kendisine.
"Allahısmarladık" deyip atına yöneldi hızla.
⚔️
Gonca ayık olduğunun farkında olmadan gözlerini açmaya çalışıyordu.
Gördüğü rüya geçmişte hatırlamak istemediği bir anıydı.
Süleyman Bey'in ona yüreğini açtığı gün. Lakin farkında olmadığı bir detayı hatırladı.
Onu kabul etmediğinde onun hüzne bulanmış bakışlarına maruz kalacağını sanmıştı lakin. Gördüğü tek şey kibir idi.
Her denk geldiklerinde gözlerinde ki nefreti hatırladı zihni.
Onun kendisini isteme sebebi sevdası değil idi intikam içindi.
Bunu fark ettiğinde daha zihni tamamen aydınlanmamıştı. Karanlıklar içinde ışığı bulmaya, gözlerini aralamaya çalıştı.
Net olmasa bile bulanık olarak gördüğü suret Moğol itinden başkası değil idi.
"Demek içimize çaşıtını soktun ha yakubun soyu." Önce algılayamadı duyduklarını sonra anladı ki bulmuşlardı çaşıtını.
Kendisini ele vermişti çaşıtı. Kim bilir ne işkenceler etmişlerdi.
"Öyle ya. Lakin sizi pek zeki bilir idim siz ahmak bir toplummuşsunuz it soyu " Demesiyle yanağında keskin bir sızı peydah oldu. Dudağının köşesinde ki kanın sıcaklığı kendisini rahatsız ettiğinden onu silmek istedi lakin elinin bağlı olduğunu fark etti.
Bir direğin önünde bağlanmıştı. Kolları direğin ardına bağlanmıştı. Sol kolu sızım sızım sızlıyordu. Çığlık atmak bir yargara koparmak geliyordu içinden ama bu onların hoşuna gideceğinden. Yuttu çığlıklarını.
Alaaddin düştü aklına. Omzunda ki hançer yarası , kanlar içinde bırakmıştı gövdesini.
"Alaaddin seni kurtarmaya geldiğinde. İkinizinde eceli benim elimden olacak" karacelasunun sesiyle yeniden ona döndü.
Karşılık vermedi çünkü o zaman dili doğru durmaz bir laf derdi. Harap olurdu. Ayakta kalması her şeyin farkında olması gerekiyordu.
Sol tarafı çok acıyordu. Omzu , kolu, bacağı.
Izdırap öyle kuvvetliydi ki gözlerindeki yaşların bir bir yanaklarından akıp gitmesine mani olamadı.
Acılar içinde bekledi sevdasını. Biliyordu gelecekti. Gelmese dahi beklerdi zaten.
⚔️
Bir kavuşamadılar iyi mi
Neyse hayırlısı olsun diyelim değil mi ?
Yazım ve imla hatalarım olduysa af ola :)
Sevgi ve saygılarımla
1034 kelime.
:)