အဆိုးလေးက အခုဆို ဆယ်တန်းအောင်ပြီလေ သွားချင်တဲ့ တက္ကသိုလ်ကို ရွေးချယ်ပြီး သွားခွင့်ရတော့မည်။ ဂုဏ်ထူး ၃ဘာသာပါတဲ့ အဆိုးလေးကို ကျွန်မနဲ့ သူ့အိမ်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဂုဏ်ပြုပွဲလုပ်ပေးသည်။
ညနေကျ အဆိုးလေးက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်သွားဖို့ ခွင့်တောင်းတော့ ကျွန်မလည်း ပျော်စေချင်တာနဲ့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
"စောစော ပြန်လာခဲ့နော် ငယ်လေး"
"ဟုတ်ကဲ့ တီချယ်"
ကျွန်မအိမ်မှာ သူဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေပြီး ကတည်းက ကြိမ်လုံးတွေ ကြက်မွှေးတွေ မထားတော့ပါ။ ပါးစပ်နဲ့ပဲ သူနားလည်အောင် ဆုံးမရှင်းပြခဲ့သည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူဟာ ကျွန်မအိမ်မှာ လာနေရတာ ပိုပျော်သည်ဟု ပြောတတ်သေးသည်။
"ယွန်း!"
"သောက်မယ်မဟုတ်လား"
"ငါမဖြစ်ဘူးထင်တယ် တီချယ်မကြိုက်ဘူးဟ"
"တီချယ်နဲ့ မင်းနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးရတာ ကြာပြီမလား"
"မများပါဘူး ငါတို့လည်း အပျော်တမ်း ခုမှ စမ်းသောက်ကြည့်မှာပဲဟာ"
"အေးလေ နည်းနည်းလောက်သောက်ရုံနဲ့ တီချယ် သတိမထားမိလောက်ပါဘူး"
အရင်လို နဒီနဲ့ ဟိန်းတင်မကတော့ ဘော်ဒါက သူငယ်ချင်းတသိုက်နဲ့ပါ စုမိသည်မို့ လူငယ်ပီပီ စားကြသောက်ကြသည်။ အရမ်းငယ်သေးတာမို့ spy လောက်သာ သောက်ကြသည်။ ကောင်လေးတွေကတော့ စီးကရက်ပါ စမ်းကြသည်။
ပထမဆုံးအကြိမ်သောက်ဖူးတာမို့ ခါးသလိုလိုတော့ ရှိသည်။ မျက်နှာအနည်းငယ် နီလာပြီလို့ သူငယ်ချင်းတွေက စကြသေးသည်။ ဒါကို ဘော်ဒါက တစ်ယောက်က ဘီယာ ရောပြီး တခွက်တိုက်သေးသည်။
"ငါ ပြန်ချင်ပြီ ခေါင်းလည်း ကိုက်တာလား မူးလား မသိတော့ဘူး"
"ငါတို့လည်း ပြန်တော့မယ် ဒါဆို ယွန်းကို ပို့ပြီး ပြန်တော့မယ်"
"အေအေ"
နဒီနဲ့ ဟိန်းက သူငယ်ချင်းကောင်းပီသ ပါသည်။ မူးနေတဲ့ ငယ်လေးကို လမ်းမှာ အမူးပြေအောင် အမျိုးမျိုး လုပ်ပေးကြသည်။ လက်ထိုးပြီး အန်ခိုင်းသူက အန်ခိုင်း သံပုရာရည် တိုက်သူကတိုက်နဲ့ တတ်စွမ်းသလောက် လုပ်ပေးနေကြသည်။ တီချယ် တိုက်ခန်း ရှေ့ရောက်တော့ ဘဲလ် တီးပေးပြီး နှစ်ကောင်သား ပြေးသွားကြတော့သည်။ သူတို့လည်း တီချယ့်ကိုတော့ ကြောက်ကြသည်။
"ငယ်လေးလား"
"ဟုတ် တီချယ် အေ့"
အရေးထဲ လေချဉ်က လာတက်နေသည်။
"ဝင်လေ"
"ဟုတ်"
အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ တရှူးရှူးနဲ့ လူကို အနံ့ခံနေသည်။ ငါတော့ သေတော့မလားမသိ...
"ငယ်လေး အသက်ဘယ်နှစ်နှစ်လဲ"
"၁၆နှစ်ပြည့်တော့မှာပါ တီချယ်" အေ့ လေချဉ်ကို တီချယ်မမြင်အောင် ခိုးတက်ရသေးသည်။
"အင်း... အခု ဘာစားပြီး ဘာသောက်လာတာလဲ တို့ကို အမှန်အတိုင်းပြော"
"ဟို မာလာရှမ်းကောစားလာတာပါ တီချယ်"
"အင်း ဆက်ပြော တို့နားထောင်နေတယ်"
"ပြီးတော့ ဟို... ဟို..."
"Spy ဆိုလား ဘာဆိုလား နည်းနည်းသောက်လာမိပါတယ်"
"မင်းမျက်နှာကြီး ဒီလောက်နီရဲနေတာ spy တမျိုးတည်း လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး"
"ပြီးတော့ ဆေးလိပ်နံ့လည်း ရနေတယ်"
"ဆေးလိပ်တော့ ငယ်လေး တကယ်မသောက်ပါဘူး ဟိုကောင်တွေ သောက်တာ အနံ့စွဲလာတာ နေမှာပါ"
"တို့ကတော့ မင်းကို ယုံလို့ ပျော်စေချင်လို့ လွှတ်လိုက်တာ မင်းကတော့ အလွှဲသုံးစားလုပ်လာတယ်ပေါ့"
"ငယ်လေး မှားသွားပါတယ်"
"မင်းအသက်ပြည့်တဲ့အခါ တို့ကိုယ်တိုင်ဆိုင်ခေါ်ပြီး တိုက်မှာလို့ မပြောခဲ့ဘူးလား"
"ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်"
"သွား အခုရေသွားချိုးတော့"
ကျွန်မလည်း လူငယ်သဘာဝ လက်တည့်စမ်းချင်တာကို နားလည်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလို အပြင်မှာ ကလေးတွေချည်းပဲ စုသောက်ကြတာ ဘယ်လောက် အန္တရာယ်များလဲ လူကြီးတွေ ဘယ်လောက်စိတ်ပူရလဲဆိုတာတော့ သူတို့နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။
ဆူလည်း မဆူတော့သည်မို့ စိတ်ထဲက တမျိုးဖြစ်သွားမိသည်။ရိုက်လိုက်တာမှ နေသာထိုင်သာ ရှိဦးမည်လေ...
"ငယ်လေး တောင်းပန်ပါတယ်"
"အင်း ရေချိုးပြီးမှ ရှင်းကြမယ်"
ဘာမှမတတ်နိုင်တော့သည်မို့ သူခိုင်းတဲ့ အတိုင်း ရေချိုးလိုက်ရတော့သည်။ သူစိတ်ဆိုးသွားတာနဲ့ ရေချိုးလိုက်တာနဲ့ဆိုတော့ မူးတာ ပျောက်သွားသည်။ ပုံမှန် ငယ်လေး ရေချိုးပြီဆို သူကဧည့်ခန်း ဒါမှမဟုတ် သူ့အခန်းမှာ ရှိနေတတ်သည်။ ဒီနေ့တော့အဲ့လိုမဟုတ်တော့...
"မေမေ!"
အရင်လို ကိုယ့်အခန်းနဲ့ကိုယ်ဆိုပြီး သဘက်ကလေးသာ ပတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့ပေမယ့် တီချယ်က ကုတင်ပေါ် လာထိုင်နေသည်။
"တီချယ် ငယ်လေး အဝတ်ဝတ်ဦးမယ် အပြင်ခဏထွက်ပေးပါလား"
"မင်းကို ဘယ်သူ အဝတ်ဝတ်ခိုင်းနေလို့လဲ"
"ဗျာ"
"ဒီနားလာခဲ့"
အနားကို ရောက်ရောက်ချင်း တဘက်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ငယ်လေး လက်က အချိန်မှီ တားပေမယ့် တီချယ်ရဲ့ လျင်မြန်မှုကိုတော့ လိုက်မမှီနိုင်ခဲ့ပါ။လက်ကလေးနဲ့ အဓိက နေရာလေးတွေသာ ကွယ်နိုင်သလောက် ကွယ်ထားခဲ့မိသည်။
"တီချယ်!"
"မင်းက သိပ်လူကြီးဖြစ်ချင်နေတယ်ပေါ့လေ"
"ငယ်လေးမှားပါတယ် ငယ်လေးမှာ အပြစ်ရှိပါတယ် အဝတ်လေးတော့ ပေးဝတ်ပါနော်"
"ဒီနေ့ မင်းကို ရိုက်စရာ ကြိမ်လုံးရော ကြက်မွှေးရော မရှိဘူးလေ အဲ့တော့ ဒီခေါင်းအုံးပေါ် လာမှောက်လိုက်"
ငယ်လေး တီချယ်ကို နားမလည်တော့ပါ ဒါပေမယ့် မြန်မြန် အပြစ်ပေးခံရပြီးရင် မြန်မြန်အဝတ်ဝတ်လို့ရပြီမို့ သူပြောသမျှ အမိန့်လို တသွေမသိမ်း လိုက်လုပ်လိုက်သည်။
"ဖြန်း"
"အာ့"
အဝတ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါးပေါ် တီချယ် လက်သံက လက်ရာမြောက်လွန်းလှတယ်။
"ဖြန်း"
"အာ့"
"အသံမထွက်လာနဲ့ ငါ ဒေါသ ထွက်နေတယ်နော် မင်းကို ပျော်စေချင်လို့ လွှတ်လိုက်တာ အခုလိုသောက်လာဖို့လား"
"ဖြန်း"
"မဟုတ်ပါဘူး တီချယ်"
"အရွယ်မရောက်သေးလို့ မလုပ်ခိုင်းတာကို ငါ့စကားအလေးမထားတာပေါ့လေ"
"ဖြန်း"
မေးမေးပြီး ရိုက်နေတော့သည်။ တီချယ့် ဒေါသမီး မြန်မြန် ငြိမ်းပါစေလို့သာ ဆုတောင်းနေမိသည်။
-----
"ဖြန်း"
"အာ့"
"သွား ဧည့်ခန်းမှာ ဂျယ်လီပေတံရှိတယ်သွားယူခဲ့"
"ဟုတ်"
အဝတ်မပါဘဲ အိမ်ထဲ လျှောက်သွားနေရတာ ရှက်သည်မို့ ငယ်လေးလည်း လမ်းလျှောက်ရင်း ငိုနေမိသည်။ ဂျယ်လီ ပေတံယူပြီး ပြန်အလာ...
"မြန်မြန် လာလေ အခုမှ ဘာကြောက်နေတာလဲ"
ပြောရင်း ငယ်လေး ရင်ဘတ်ကို ဆွဲလိမ်ရင်း ခေါ်နေသည်။
"အာ့ နာတယ် တီချယ် အဲ့နားလေး နာတယ်"
"မင်းက ငါ့ကို ကျောင်းပြီးသွားတော့ ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ပုံလား"
လက်ကလည်း မလွှတ်သေးသည်မို့ နာလွန်းပါသည်။
"မဟုတ်ပါဘူး တီချယ် ဟင့်"
"မငိုနဲ့ လုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီးမှမငိုနဲ့"
"ဟင့်"
"ဖြောင်း"
ဂျယ်လီပေတံနဲ့ တင်ပါးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးနေပြန်သည်။
"ဖြောင်း"
-----
"အာ့ ...တီချယ်..ငယ်လေး အရမ်းနာနေပြီ"
ဘယ်နှချက်မှန်းကို မသိတော့ပါ အရိုက်ခံရလွန်းလို့ တင်ပါးတွေလည်း ကျိန်းစပ်နေပါပြီ သွေးတောင် ထွက်နေပြီလား မသိတော့ပါ။
နာရီဝက်လောက်ကြာမှ သူလည်း လက်နာနေပြီထင်ရဲ့ ရိုက်တာ ရပ်သွားသည်။
"မနက်ဖြန်က စပြီး မင်းအိမ်မင်းပြန်နေတော့ တို့ဆီ လာစရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး"
တီချယ်စကားက ငယ်လေး ရင်ထဲထိ နာကျင်ရပါသည်။တောင်းပန်ပြီးတော့ပဲဖြစ်ဖြစ် တီချယ်နားထွက်မသွားရဖို့အရေး ငယ်လေးစဉ်းစားမိတာနဲ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချမိသည်။
"ဟင့်အင်း ငယ်လေး မပြန်ဘူး ငယ်လေး တီချယ်နားမှာပဲနေမှာ ငယ်လေးကို မောင်းမထုတ်ပါနဲ့နော် တီချယ်စိတ်ပြေတဲ့ အထိ ငယ်လေးရိုက်ခံပါ့မယ်"
"ဟင့်....ဟင့်... တီချယ်လို့...ဟင့်"
"နားညီးတယ်!"
"ငယ်လေး တီချယ်နားမှာပဲ နေမှာ ငယ်လေးတီချယ့်ကို ချစ်တယ်လေ"
"မင်းဘာပြောလိုက်တာ!"
"ငယ်လေး တီချယ့်ကို ချစ်တယ်လို့ ငယ်လေးကို မောင်းမထုတ်ပါနဲ့နော်"
"ထစမ်း"
ငိုရင်းနဲ့ ချစ်ကြောင်းလာဝန်ခံနေတဲ့ ပေါက်စရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ဆွဲလိမ်လိုက်ရင်း ကျွန်မ သူ့ကို မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်သည်။
"အာ့"
"မင်းပြန်ပြောစမ်း"
"တီချယ့်ကို ငယ်လေးချစ်တယ်လို့"
ဖြေဖျားလေးတောင် ထောက်ထားမိသည်။ စိတ်ဆိုးပြီး ဆွဲလိမ်နေသလား တမင် နာနေမှန်းသိရက်နဲ့ ဆွဲလိမ်နေသလားမသိတော့ပါ။
"မင်းအမူးပြေမှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့"
"လောလောဆယ် ဒီနားလေးကလက်ကို လွှတ်ပေးပါလား ငယ်လေးတို့ စကားပြောကြမယ်လေ ငယ်လေး အရမ်းနာနေပြီမို့ပါ"
ကျွန်မလည်း မယုံနိုင်စရာတွေ ဖြစ်နေလို့ လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်မိသည်။ အခုတော့ အဆိုးလေးက မျက်ရည်အရွဲသားနဲ့ လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုမှ သတိထားမိတော့ ရင်ဘတ်လေးတော်တော် နီနေပြီ။
"တီချယ်...ငယ်အသိစိတ်တွေပုံမှန်ပဲနော်"
"ထပ်အသားမနာခံချင်ရင် အိပ်လိုက်တော့"
"တီချယ်..ငယ်လေး"
"အိပ်တော့လို့ ငါပြောနေတယ်လေ"
"စဉ်းစားပေး ငယ်လေးကို စဉ်းစားပေး မဟုတ်ရင် ငယ်လေး ရူးသွားနိုင်တယ်"
~ဖြောင်း
"မင်းပြောချင်တာ ငါသိပြီလေ အခုအိပ်တော့လို့ ငါပြောနေတာ မင်းနားမလည်ဘူးဟုတ်လား"
"ငါမရိုက်တာ ကြာတော့ မင်းက သိပ်ဆိုးပြနေတယ်ပေါ့"
"အဲ့လိုသဘောမျိုးမဟုတ်ပါဘူး...အိပ်ဆိုလည်း
အိပ်ပါ့မယ် ငယ်လေးခံစားချက်တွေကိုတော့ ကျေးဇူးပြုပြီး လျစ်လျူမရှူလိုက်ပါနဲ့"
ကျွန်မ စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနေလို့ သူ့ကို အိပ်ခိုင်းပါတယ်ဆို အဆိုးလေးက ဆက်ပြီး ခေါင်းမာနေလို့ တစ်ချက်ထပ်ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။
အရင်လိုဆေးလေးတောင် မလိမ်းပေးဘဲ အခန်းပြင်ထွက်သွားတဲ့ တီချယ့် ကျောပြင်လေး မျက်ရည်တွေနဲ့ ကြည့်မိတော့ အရာရာ ဝေဝါးနေပြီ။
စိတ်ဆိုးသွားတာလား မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖွင့်ပြောမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာ အပြစ်တင်ချင်မိတော့သည်။ ဒီဆက်ဆံရေးလေးပြတ်တောက်သွားရင် ငယ်လေး ဘယ်လိုဆက် ရှင်သန်ရတော့မလဲ အတွေးတွေက နှိပ်စက်လို့နေသည်။ ရိုက်ခံရတာတောင် မနာအားဘဲ ဝေးရမယ့် အဖြစ်ကိုသာ ကြိုတွေးပြီး ညတောင် အိပ်မပျော်ခဲ့ပါ။
ကျွန်မ တစ်ယောက်တည်း ဒီလိုခံစားချက်မျိုး ဖြစ်နေခဲ့တယ် ထင်တာ အခုတော့ ပေါက်စကပါ ကျွန်မခံစားချက်နဲ့ ထပ်တူကျနေသည်တဲ့လား။ ကလေးမို့ စိတ်ကစားတာလို့ပြောရအောင်လည်း အဲ့လောက်ရိုက်နေတဲ့ကြားက ဖွင့်ပြောပါ့မလား။သူ့အခန်းပြန်ဝင်ပြီး ဆေးလိမ်းပေးဖို့တွေးမိသေးပေမယ့် ကျွန်မကို ကျွန်မ အချိန်ပေးရမယ်ထင်သည်။ကျွန်မ တစ်ညလုံးမအိပ်ဘဲ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပြတ်သားစွာ ချလိုက်မိသည်။
--------
ဘယ်လောက်တောင် ငိုထားသလဲ မသိ မျက်လုံးတွေ မို့အစ်နေသည်။ ချစ်တယ်လို့ပြောပြီးရင် အဖြေတစ်ခုကို စောင့်ဖို့တောင် မင်းမသန်မာဘူးလား ကလေးငယ်...
"ဆေးလိမ်းပေးမယ် မှောက်အိပ်လိုက်"
"ရတယ်တီချယ် သူ့ဘာသူပျောက်သွားလိမ့်မယ်"
"ဘယ်ဒဏ်ရာမှ သူ့ဘာသူ ပျောက်တယ်ဆိုတာမရှိဘူး"
"ပြင်ပ ဒဏ်ရာလေးမို့ ပျောက်နိုင်ပါတယ်တီချယ် မပျောက်နိုင်မယ့် နှလုံးသားဒဏ်ရာတော့ ငယ်လေးကိုမပေးပါနဲ့နော်"
"မင်းသိပ်စကားများတာပဲ ငါမှောက်ဆို မှောက်လိုက်လေ"
"ဟုတ်ကဲ့"
အဆိုးလေးကို ဆေးလိမ်းပေးတော့ အရင်လို မငိုတော့ပါ။
မင်း တို့ကိုများ စိတ်နာသွားမလား ကလေးငယ်....
"ရပြီ...မင်းအဝတ်တွေဝတ်ပြီး ထခဲ့တော့ အိမ်ပြန်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ရိုက်ခံထားရတာရယ် အိပ်မရတာရယ်နဲ့ဆိုတော့ ငယ်လေး အားမရှိသလိုဖြစ်နေတာနဲ့ တီချယ်နဲ့လည်း ပြဿနာ ထပ်မတက်ချင်တော့ပါ။ သူဝေးစေချင်ရင်လည်း ဝေးကြဖို့သာရှိတော့သည်။
-----
"ဟော...သမီးတို့ ရောက်လာကြပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ""ဦးလေးရော ရုံးမသွားသေးဘူးမလား"
"အေ...ရှိသေးတယ် အားလုံးမနက်စာ စားကြမလို့ တခါတည်း စားသွား သမီးရော"
"ဟုတ် သမီးလည်း ပြောစရာရှိသေးလို့ တစ်အိမ်လုံးရှိနေတော့ အတော်ပဲ"
"တီချယ်..."😌
"တီချယ်လို့..."
တီချယ်က ပြောစကားလည်း နားမထောင်ပေးတော့ပါ မေမေတို့ကို တိုင်ပြောတော့မည် ထင်ပါတယ် ငယ်လေးတော့ ဒီနားတင် အသက်ထွက်သွားရင်ကောင်းမလား...ဒါမှမဟုတ် အငွေ့ပျံသွားရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။
"သမီး... ပြောစရာရှိလို့ဆို ပြောလေ"
"နားနဲ့မနာ ဖဝါးနဲ့နာပါဦးလေးနဲ့ အန်တီ"
"ဦးသမီးနဲ့ ကျွန်မ မေတ္တာမျှနေကြပါတယ်"
"တီချယ်"
"ဟေ"
"ဘယ်လို!"
"OMG"
"ငယ်လေး"
တစ်အိမ်လုံးရဲ့ အံ့ဩသံတွေဟာ တီချယ်အပေါ် သက်ရောက်နေပါသည်။
"ကျွန်မကတော့ ဒီအရွယ်ရောက်ပြီဆိုတော့ ကျွန်မစိတ်ကျွန်မ နိုင်ပါတယ်"
"ဒါပေမယ့် ငယ်လေးက အရမ်းငယ်သေးတော့ စိတ်ကစားတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်တာမို့...ကျွန်မ စောင့်ကြည့်ချင်ပါတယ် အကယ်၍ ငယ်လေး အသက် ၁၈နှစ်ပြည့်တဲ့ထိ ကျွန်မကို ချစ်နေသေးတယ်ဆိုရင် ကျွန်မ သူ့ကို လက်ထပ်ယူချင်ပါတယ်"
"တီချယ်...ငယ်လေး စိတ်ကစားနေတာမဟုတ်"
"ခဏလေး ကလေးငယ် ခဏလေး ဖေဖေကြားဖြတ်ပြောပါရစေ"
"ပြောပါဦးလေး ဦးလေးတို့ သဘောထားကိုလည်း ကျွန်မသိချင်ပါတယ်"
"ဦးတို့အနေနဲ့ကတော့ သမီးငယ်လေးဘဝကို ဘာတစ်ခုမှ မချယ်လှယ်ခဲ့ဘူး သမီးပြောသလိုပဲ ဦးသမီးက အရမ်းငယ်သေးတယ် အဲ့တော့ သူကျောင်းဆက်တက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလေ့လာလိမ့်မယ် ဒီအတောအတွင်း သမီးတို့ လုံးဝအဆက်အသွယ်မလုပ်ပါနဲ့"
"ဖေဖေ!"
"ဖေဖေ စကားမဆုံးသေးဘူး သည်းငယ်လေး"
🥲
"အေး... ဒီနှစ်နှစ်လောက် အချိန်ပေးပြီးတဲ့ထိ သမီးတို့ စိတ်ကိုသေချာအောင် ဆန်းစစ်ပါ
နှစ်ယောက်လုံး စိတ်မပြောင်းတော့ပါဘူးဆိုတဲ့အခါ သမီးကျောင်းပိတ်ရက်ကျ နှစ်ယောက်လုံး ဒီအိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါ ဦးအကောင်းဆုံးစီးစဉ်ပေးပါ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မကို ခွင့်ပြုပါဦး ဒါဆို"
"တီချယ်"
"မင်းတကယ်ချစ်တယ်ဆို စောင့်ပေါ့... တို့လည်း စောင့်နေပါ့မယ်... ပြန်တွေ့ကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"
"ခဏလောက်ဖက်ထားပေးလို့ရမလား"
"ဒါပေါ့ နောက်ဆုံးတွေ့ဆုံခြင်းမဟုတ်ဖို့ တို့ဆုတောင်းနေပါ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
တင်းကျပ်နေအောင်ဖက်ထားမိပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်နှုတ်ဆက်ခဲ့ကြသည်။ တီချယ် ဆက်ဆက်စောင့်နေပါ ငယ်လေး တစ်သက်လုံးခိုဝင်မယ့် ဒီရင်ခွင်လေးဆီ သေချာပေါက် ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်....
မင်းရဲ့ ပွေ့ဖက်မှုတွေကို တဖန်ပြန်ရဖို့ တို့မျှော်နေမှာမို့ အချစ်စစ်ဆိုတာ သက်သေဖို့ မင်းပြန်လာတာကို တို့စောင့်နေပါ့မယ်....
ဖေဖေက ငယ်လေးကို တီချယ်ဆီ ပေးမသွားတော့သလို တီချယ်ကလည်း အလိုက်တသိပါပဲ ငယ်လေးတို့ အိမ်နားလေးတောင် ရောက်မလာခဲ့တော့ဘူး။
ကျွန်မ ဖေဖေနဲ့ မေမေကို ခွင့်တောင်းဖို့ ဒီကျောင်းပိတ်ရက်ကျ မြို့ကို ပြန်ရမယ် ဖေဖေနဲ့မေမေ လက်ခံပေးဖို့ ကျွန်မ ကြိုးစားရတော့မယ်လေ။သူများသားသမီးကို သွားတောင်းပြီးကာမှ ကိုယ့်အိမ်က လက်မခံဘူးဆိုတဲ့ အဖြစ်တော့ ကျွန်မ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။
----------
တီချယ်ကိုမတွေ့ရတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ငယ်လေး မရှင်သန်ချင်တာမို့ မန္တလေးထိ ကျောင်းသွားတက်ခဲ့သည်။သူငယ်ချင်းတွေကလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်ပြောပြီး ငယ်လေး သွားမယ့် မန္တလေးကို ရွေးချယ်ကြသည်။
အခုဆို ရတနာပုံမှာ E Major ပထမနှစ်ကို ငယ်လေးရော နဒီရော တက်ဖြစ်ခဲ့ပြီး ဟိန်းကတော့ ဥပဒေ မေဂျာ တက်ဖြစ်ခဲ့သည်။
"ယွန်းနဲ့ နဒီ ငါတို့ ဦးပိန်ဘက် သွားမယ်ဆို ငါ ဌာန ခဏဝင်လိုက်လို့ရလား"
"ရတယ်လေ သွားကြမယ်"
သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး ကျောက်တော်ကြီးထဲ စာထိုင်ကျက်တတ်သလို ဦးပိန် တံတားအောက်လည်း မုန့်သွားစားတတ်သည်။ထန်းတောတွေသွားထိုင်ပြီးသူငယ်ချင်းတွေ အကုန်သောက်ကြရင်တောင်
တီချယ်မကြိုက်ဘူးဆိုတာ သိလို့ ငယ်လေးထန်းရည်တောင် မမြည်းကြည့်ခဲ့ဘူးပါ။
ငယ်လေးကို သူငယ်ချင်းတွေက ရည်းစားထားဖို့ မြှောက်ပေးပါသည်။ uniမှာ ဟိန်းတို့ မေဂျာက ကောင်လေးက ငယ်လေးကို ချစ်ရေးဆိုထားသေးသည်။
"ငါက တီချယ်ကိုပဲ ချစ်မိတာဆိုတော့ နင့်မေဂျာက တစ်ယောက်ကို ခဏခဏ မလာဖို့ပြောပေးစမ်းပါ ဟိန်းရယ်"
"နင်ကလည်း လူပျိုက အပျိုကို ပိုးတာ ငါဘယ်လို တားရဲမလဲ"
"နင် သူနဲ့ ခဏတွဲကြည့်ရင်ရော"
"နဒီ! အချစ်မှာ ခဏတွဲကြည့်တယ်ဆိုတာ ရှိသလား"
"ဟဲ့ ဒီဘက်ခေတ်မှာ ဒီလိုပဲ တွဲကြည့်ကြတာပဲ ကိုယ့်နဲ့ chemistry ကိုက်မှ ယူကြတာပေါ့ ဘယ်သူက တွဲမိတာနဲ့ ယူမလဲဟဲ့ စဉ်းစားပြော"
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါသည်လေ ငယ်လေးကသာ တီချယ်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ချစ်မိပြီး တီချယ့်ကိုပဲ လက်ထပ်မှာလို့ တွေးမိတာ လူတိုင်းတော့ ကိုယ့်လို ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ။
"တော်ပြီဟဲ့ ငါ သူငယ်ချင်းအဆင့်ထပ် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပိုချင်ဘူး"
"အေးပါ တီချယ်သည်သာ ဘဝ လုပ်နေလိုက်"
----------
ကျွန်မ အိမ်ကို ပြန်ပြီး ဖေဖေနဲ့မေမေကို အကြောင်းစုံရှင်းပြတယ် ဖေဖေက သဘောမတူဘူး *ကိုယ့်အလုပ်ကို စော်ကားသလိုဖြစ်မနေဘူးလား သမီးရယ်*တဲ့။
ကျွန်မကတော့ အဲ့လိုမထင်ဘူး ဒီအလုပ်ကို ချစ်လို့ ဖေဖေ့လုပ်ငန်းတွေတောင် မကူဘဲ ဒီအလုပ်ကို ဝင်ခဲ့တာလေ....
ဒီအလုပ်မှာစေတနာထားလုပ်ခဲ့သလို တာဝန်လည်းမပျက်ကွက်ခဲ့ဖူးဘူး အဲ့အတွက် နှလုံးသားရေးရာကိုတော့ မစတေးနိုင်ပါ။
မေမေကတော့ အစကတည်းက ကလေးငယ်ကို ချစ်ပြီးသားမို့ ကလေးငယ် သဘောကို အလေးထားပါ သမီးဟုသာ ပြောသည်။
"သန္တာ...အစ်မတို့ ကော်ဖီဆိုင် သွားထိုင်မလို့ လိုက်ဦးမလား"
"တော်ပြီ မမသီ ညီမလေး ဗိုက်အရမ်းတင်းနေလို့"
"ဒါဆို တို့သွားပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ မမသီ"
ကလေးငယ်နဲ့ အတူသွားထိုင်ဖူးတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ကို ကလေးငယ် မပါဘဲ ကျွန်မ မသွားချင်ပါ။ ကလေးငယ်ကို ကျွန်မ အွန်းလိုင်းကပဲ ဆက်သွယ်လိုက်ရမလား ဖုန်းပဲဆက်လိုက်ရမလား အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားကြည့်ပေမယ့် သူ့ဖေဖေပြောသလို သူစိတ်ကစားပြီး ပြောသွားခဲ့တာဖြစ်မှာ ကျွန်မကြောက်နေမိခဲ့သည်။ ကျွန်မကရော ကလေးငယ်ကို တကယ်မြတ်နိုးမိသွားတာ အံ့ဩစရာပါ။ကျွန်မတော့ အချိန်ရတိုင်း အိမ်ပြန်ပြီး ဖေဖေ့ကို နားချဖို့ စိတ်ကူးထားမိသည်။
"ယွန်း.... ဘုရားကြီးသွားမယ်မဟုတ်လား"
"အင်း သွားမယ်လေ"
"ရော့ နင့်အတွက် လက်ဆောင်""ငါတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းဝယ်ပေးတာ"
"အွန်း ကျေးဇူးပါနော်""နေ့လည်မှ တစ်ခုခု သွားစားကြတာပေါ့"
ဒီလိုနဲ့ ငယ်လေးတို့ သူငယ်ချင်းတစ်စု ဘုရားကြီးသွားဖြစ်ကြသည်။မထင်မှတ်ဘဲ ဟိန်းတို့ မေဂျာက ကောင်လေး သီဟ ဆိုတဲ့တစ်ယောက်နဲ့ ဘုရားမှာလာဆုံသည်။
"ယွန်း... happy birthday ပါနော်"
"အင်း"
"ကိုယ်တို့က ဒီနားမှာနေတာလေ ယွန်းတို့ ဘုရားထဲဝင်သွားတာ တွေ့လို့ လိုက်လာတာ""ဒါက ယွန်းအတွက် လက်ဆောင်"
ပန်းစည်းတစ်ခု ငယ်လေးကို လာထိုးပေးနေသည်။ စိတ်က မပါပါဘူးဆို ဒီလို အရှုပ်တွေနဲ့လည်း ပေးတွေ့ရသလား ကံတရားရယ် လို့သာ အော်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
"အွန်း ဘုရားတင်လိုက်မယ် နင်လည်း ကုသိုလ်ရတာပေါ့"
"မဟုတ်ဘူးလေ ကိုယ်ပေးတာ အဲ့လိုလုပ်ဖို့မဟုတ်ဘူးလေ"
သတင်းစာလေးနဲ့ အကျအန ထုတ်ထားတဲ့ နှင်းဆီနီနီတွေ ငယ်လေးမှ ပန်းတွေကို မမြတ်နိုးတတ်ပဲလေကျေးဇူးတင်ခံပြီး မယူသွားချင်ပါဘူး။
အပြန်ကျ နဒီနဲ့ ဟိန်းက ဘယ်ချိန်က မွေးနေ့ကိတ်ဝယ်လိုက်လည်း မသိ မုန့်စားတဲ့ဆိုင်ရောက်တော့ ထုတ်ချလာသည်။
"ယွန်း.... ကြောင်ကြည့်မနေနဲ့လေ လာဓာတ်ပုံရိုက်ပေးမယ်"
"မနှစ်ကဆို ကိတ်ကို တီချယ်နဲ့ခွဲရတာ"
"နင်ကလည်းဟာ အခု ငါတို့အတတ်နိုင်ဆုံး ပျော်အောင် ထားပေးနေတယ်လေ တီချယ့်ကိုခဏလောက် မေ့ထားလို့မရဘူးလား"
ဟိန်းက စိတ်မရှည်တဲ့ လေသံနဲ့ ဝင်ပြောသည်။နဒီကတော့ မိန်းကလေးချင်း သဘောပေါက်ဟန်တူသည် ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ကျောကုန်းလေးသာ အသာပွတ်ပေးသည်။
"နင် တကယ်မချစ်ဘူးလို့ပါ ဟိန်းရာ"
"ကဲပါ... ငါတို့ ပျော်စရာတွေပဲ ဖန်တီးကြရအောင် ဒါမှ တီချယ်လည်း မင်းကို စောင့်ရကျိုးနပ်မှာပေါ့"
"အင်း"
တီချယ်မရှိတဲ့ ကမ္ဘာမှာ ငယ်လေး ပျော်စရာ ရှာတွေ့ပါ့မလား တီချယ်ရော အခုချိန်ဆို ငယ်လေးကို လွမ်းနေပါ့မလား....
ဒီနေ့ ကလေးပေါက်စရဲ့ မွေးနေ့ သူ့ account မှာ သူ့ပုံလေးတွေနဲ့ ပလူပျံအောင် wish လုပ်ထားတာလေးတွေတွေ့တော့ ကျွန်မ အလွမ်းပြေကြည့်စရာ ပုံတွေ များကြီးရတာပေါ့။ဒါပေမယ့် comment တစ်ခုမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက် ဆုတောင်းပေးထားတာ ကျွန်မ လုံးဝမကြိုက်ပါ။ ကျွန်မရဲ့ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်တတ်တဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ကြည့်မိလို့လားမသိ အလွန်အကြူး ဆုတောင်းပေးထားတာလို့ မြင်မိတယ်။
ဖေဖေ့ကို အမြန်ဆုံးနားချပြီး သဘောတူခိုင်းမှရမယ် ပေါက်စကို စိတ်မချနိုင်ပါဘူး ကျွန်မနဲ့ အဝေး အားလုံးနဲ့အဝေးမှာ သူ့ကို ယုံကြည်ပေမယ့် တခြားဘယ်သူစိမ်းကိုမှတော့ မယုံပေးနိုင်ပါ။
(ဇာတ်သိမ်းမယ်လို့စဉ်းစားထားပေမယ့် အချိုလေးထည့်ချင်လို့ နည်းနည်းဆက်ရေးပါမယ်နော်)
******
Zawgyi Ver
အဆိုးေလးက အခုဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီေလ သြားခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး သြားခြင့္ရေတာ့မည္။ ဂုဏ္ထူး ၃ဘာသာပါတဲ့ အဆိုးေလးကို ကြၽန္မနဲ႔ သူ႔အိမ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳပြဲလုပ္ေပးသည္။
ညေနက် အဆိုးေလးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္သြားဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေပ်ာ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ထၫ့္ေပးလိုက္သည္။
"ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ငယ္ေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ တီခ်ယ္"
ကြၽန္မအိမ္မွာ သူဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီး ကတည္းက ႀကိမ္လံုးေတြ ၾကက္ေမႊးေတြ မထားေတာ့ပါ။ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ သူနားလည္ေအာင္ ဆံုးမရွင္းျပခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ ကြၽန္မအိမ္မွာ လာေနရတာ ပိုေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။
"ယြန္း!"
"ေသာက္မယ္မဟုတ္လား"
"ငါမျဖစ္ဘူးထင္တယ္ တီခ်ယ္မႀကိဳက္ဘူးဟ"
"တီခ်ယ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ၾကာၿပီမလား"
"မမ်ားပါဘူး ငါတို႔လည္း အေပ်ာ္တမ္း ခုမွ စမ္းေသာက္ၾကၫ့္မွာပဲဟာ"
"ေအးေလ နည္းနည္းေလာက္ေသာက္ရံုနဲ႔ တီခ်ယ္ သတိမထားမိေလာက္ပါဘူး"
အရင္လို နဒီနဲ႔ ဟိန္းတင္မကေတာ့ ေဘာ္ဒါက သူငယ္ခ်င္းတသိုက္နဲ႔ပါ စုမိသည္မို႔ လူငယ္ပီပီ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ အရမ္းငယ္ေသးတာမို႔ spy ေလာက္သာ ေသာက္ၾကသည္။ ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ စီးကရက္ပါ စမ္းၾကသည္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ေသာက္ဖူးတာမို႔ ခါးသလိုလိုေတာ့ ရိွသည္။ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ နီလာၿပီလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စၾကေသးသည္။ ဒါကို ေဘာ္ဒါက တစ္ေယာက္က ဘီယာ ေရာၿပီး တခြက္တိုက္ေသးသည္။
"ငါ ျပန္ခ်င္ၿပီ ေခါင္းလည္း ကိုက္တာလား မူးလား မသိေတာ့ဘူး"
"ငါတို႔လည္း ျပန္ေတာ့မယ္ ဒါဆို ယြန္းကို ပို႔ၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္"
"ေအေအ"
နဒီနဲ႔ ဟိန္းက သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသ ပါသည္။ မူးေနတဲ့ ငယ္ေလးကို လမ္းမွာ အမူးေျပေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ေပးၾကသည္။ လက္ထိုးၿပီး အန္ခိုင္းသူက အန္ခိုင္း သံပုရာရည္ တိုက္သူကတိုက္နဲ႔ တတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ေပးေနၾကသည္။ တီခ်ယ္ တိုက္ခန္း ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ ဘဲလ္ တီးေပးၿပီး ႏွစ္ေကာင္သား ေျပးသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔လည္း တီခ်ယ့္ကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကသည္။
"ငယ္ေလးလား"
"ဟုတ္ တီခ်ယ္ ေအ့"
အေရးထဲ ေလခ်ဉ္က လာတက္ေနသည္။
"ဝင္ေလ"
"ဟုတ္"
အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ တရႉးရႉးနဲ႔ လူကို အနံ႔ခံေနသည္။ ငါေတာ့ ေသေတာ့မလားမသိ...
"ငယ္ေလး အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ"
"၁၆ႏွစ္ျပၫ့္ေတာ့မွာပါ တီခ်ယ္" ေအ့ ေလခ်ဉ္ကို တီခ်ယ္မျမင္ေအာင္ ခိုးတက္ရေသးသည္။
"အင္း... အခု ဘာစားၿပီး ဘာေသာက္လာတာလဲ တို႔ကို အမွန္အတိုင္းေျပာ"
"ဟို မာလာရွမ္းေကာစားလာတာပါ တီခ်ယ္"
"အင္း ဆက္ေျပာ တို႔နားေထာင္ေနတယ္"
"ၿပီးေတာ့ ဟို... ဟို..."
"Spy ဆိုလား ဘာဆိုလား နည္းနည္းေသာက္လာမိပါတယ္"
"မင္းမ်က္ႏွာႀကီး ဒီေလာက္နီရဲေနတာ spy တမ်ိဳးတည္း လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
"ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔လည္း ရေနတယ္"
"ေဆးလိပ္ေတာ့ ငယ္ေလး တကယ္မေသာက္ပါဘူး ဟိုေကာင္ေတြ ေသာက္တာ အနံ႔စြဲလာတာ ေနမွာပါ"
"တို႔ကေတာ့ မင္းကို ယံုလို႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ လႊတ္လိုက္တာ မင္းကေတာ့ အလႊဲသံုးစားလုပ္လာတယ္ေပါ့"
"ငယ္ေလး မွားသြားပါတယ္"
"မင္းအသက္ျပၫ့္တဲ့အခါ တို႔ကိုယ္တိုင္ဆိုင္ေခၚၿပီး တိုက္မွာလို႔ မေျပာခဲ့ဘူးလား"
"ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္"
"သြား အခုေရသြားခ်ိဳးေတာ့"
ကြၽန္မလည္း လူငယ္သဘာဝ လက္တၫ့္စမ္းခ်င္တာကို နားလည္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို အျပင္မွာ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ စုေသာက္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားလဲ လူႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူရလဲဆိုတာေတာ့ သူတို႔နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဆူလည္း မဆူေတာ့သည္မို႔ စိတ္ထဲက တမ်ိဳးျဖစ္သြားမိသည္။ရိုက္လိုက္တာမွ ေနသာထိုင္သာ ရိွဦးမည္ေလ...
"ငယ္ေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အင္း ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ရွင္းၾကမယ္"
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္မို႔ သူခိုင္းတဲ့ အတိုင္း ေရခ်ိဳးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူစိတ္ဆိုးသြားတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ မူးတာ ေပ်ာက္သြားသည္။ ပံုမွန္ ငယ္ေလး ေရခ်ိဳးၿပီဆို သူကဧၫ့္ခန္း ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အခန္းမွာ ရိွေနတတ္သည္။ ဒီေန့ေတာ့အဲ့လိုမဟုတ္ေတာ့...
"ေမေမ!"
အရင္လို ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ကိုယ္ဆိုၿပီး သဘက္ကေလးသာ ပတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ တီခ်ယ္က ကုတင္ေပၚ လာထိုင္ေနသည္။
"တီခ်ယ္ ငယ္ေလး အဝတ္ဝတ္ဦးမယ္ အျပင္ခဏထြက္ေပးပါလား"
"မင္းကို ဘယ္သူ အဝတ္ဝတ္ခိုင္းေနလို႔လဲ"
"ဗ်ာ"
"ဒီနားလာခဲ့"
အနားကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တဘက္ကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ငယ္ေလး လက္က အခ်ိန္မွီ တားေပမယ့္ တီခ်ယ္ရဲ့ လ်င္ျမန္မႈကိုေတာ့ လိုက္မမွီႏိုင္ခဲ့ပါ။လက္ကေလးနဲ႔ အဓိက ေနရာေလးေတြသာ ကြယ္ႏိုင္သေလာက္ ကြယ္ထားခဲ့မိသည္။
"တီခ်ယ္!"
"မင္းက သိပ္လူႀကီးျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ေပါ့ေလ"
"ငယ္ေလးမွားပါတယ္ ငယ္ေလးမွာ အျပစ္ရိွပါတယ္ အဝတ္ေလးေတာ့ ေပးဝတ္ပါေနာ္"
"ဒီေန့ မင္းကို ရိုက္စရာ ႀကိမ္လံုးေရာ ၾကက္ေမႊးေရာ မရိွဘူးေလ အဲ့ေတာ့ ဒီေခါင္းအံုးေပၚ လာေမွာက္လိုက္"
ငယ္ေလး တီခ်ယ္ကို နားမလည္ေတာ့ပါ ဒါေပမယ့္ ျမန္ျမန္ အျပစ္ေပးခံရၿပီးရင္ ျမန္ျမန္အဝတ္ဝတ္လို႔ရၿပီမို႔ သူေျပာသမ်ွ အမိန႔္လို တေသြမသိမ္း လိုက္လုပ္လိုက္သည္။
"ျဖန္း"
"အာ့"
အဝတ္ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ တင္ပါးေပၚ တီခ်ယ္ လက္သံက လက္ရာေျမာက္လြန္းလွတယ္။
"ျဖန္း"
"အာ့"
"အသံမထြက္လာနဲ႔ ငါ ေဒါသ ထြက္ေနတယ္ေနာ္ မင္းကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ လႊတ္လိုက္တာ အခုလိုေသာက္လာဖို႔လား"
"ျဖန္း"
"မဟုတ္ပါဘူး တီခ်ယ္"
"အရြယ္မေရာက္ေသးလို႔ မလုပ္ခိုင္းတာကို ငါ့စကားအေလးမထားတာေပါ့ေလ"
"ျဖန္း"
ေမးေမးၿပီး ရိုက္ေနေတာ့သည္။ တီခ်ယ့္ ေဒါသမီး ျမန္ျမန္ ၿငိမ္းပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
-----
"ျဖန္း"
"အာ့"
"သြား ဧၫ့္ခန္းမွာ ဂ်ယ္လီေပတံရိွတယ္သြားယူခဲ့"
"ဟုတ္"
အဝတ္မပါဘဲ အိမ္ထဲ ေလ်ွာက္သြားေနရတာ ရွက္သည္မို႔ ငယ္ေလးလည္း လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ငိုေနမိသည္။ ဂ်ယ္လီ ေပတံယူၿပီး ျပန္အလာ...
"ျမန္ျမန္ လာေလ အခုမွ ဘာေၾကာက္ေနတာလဲ"
ေျပာရင္း ငယ္ေလး ရင္ဘတ္ကို ဆြဲလိမ္ရင္း ေခၚေနသည္။
"အာ့ နာတယ္ တီခ်ယ္ အဲ့နားေလး နာတယ္"
"မင္းက ငါ့ကို ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ပံုလား"
လက္ကလည္း မလႊတ္ေသးသည္မို႔ နာလြန္းပါသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး တီခ်ယ္ ဟင့္"
"မငိုနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီးမွမငိုနဲ႔"
"ဟင့္"
"ေျဖာင္း"
ဂ်ယ္လီေပတံနဲ႔ တင္ပါးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေနျပန္သည္။
"ေျဖာင္း"
-----
"အာ့ ...တီခ်ယ္..ငယ္ေလး အရမ္းနာေနၿပီ"
ဘယ္ႏွခ်က္မွန္းကို မသိေတာ့ပါ အရိုက္ခံရလြန္းလို႔ တင္ပါးေတြလည္း က်ိန္းစပ္ေနပါၿပီ ေသြးေတာင္ ထြက္ေနၿပီလား မသိေတာ့ပါ။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွ သူလည္း လက္နာေနၿပီထင္ရဲ့ ရိုက္တာ ရပ္သြားသည္။
"မနက္ျဖန္က စၿပီး မင္းအိမ္မင္းျပန္ေနေတာ့ တို႔ဆီ လာစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ဘူး"
တီခ်ယ္စကားက ငယ္ေလး ရင္ထဲထိ နာက်င္ရပါသည္။ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ တီခ်ယ္နားထြက္မသြားရဖို႔အေရး ငယ္ေလးစဉ္းစားမိတာနဲ႔ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်မိသည္။
"ဟင့္အင္း ငယ္ေလး မျပန္ဘူး ငယ္ေလး တီခ်ယ္နားမွာပဲေနမွာ ငယ္ေလးကို ေမာင္းမထုတ္ပါနဲ႔ေနာ္ တီခ်ယ္စိတ္ေျပတဲ့ အထိ ငယ္ေလးရိုက္ခံပါ့မယ္"
"ဟင့္....ဟင့္... တီခ်ယ္လို႔...ဟင့္"
"နားညီးတယ္!"
"ငယ္ေလး တီခ်ယ္နားမွာပဲ ေနမွာ ငယ္ေလးတီခ်ယ့္ကို ခ်စ္တယ္ေလ"
"မင္းဘာေျပာလိုက္တာ!"
"ငယ္ေလး တီခ်ယ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ငယ္ေလးကို ေမာင္းမထုတ္ပါနဲ႔ေနာ္"
"ထစမ္း"
ငိုရင္းနဲ႔ ခ်စ္ေၾကာင္းလာဝန္ခံေနတဲ့ ေပါက္စရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ဆြဲလိမ္လိုက္ရင္း ကြၽန္မ သူ႔ကို မတ္တပ္ရပ္ေစလိုက္သည္။
"အာ့"
"မင္းျပန္ေျပာစမ္း"
"တီခ်ယ့္ကို ငယ္ေလးခ်စ္တယ္လို႔"
ေျဖဖ်ားေလးေတာင္ ေထာက္ထားမိသည္။ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆြဲလိမ္ေနသလား တမင္ နာေနမွန္းသိရက္နဲ႔ ဆြဲလိမ္ေနသလားမသိေတာ့ပါ။
"မင္းအမူးေျပမွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့"
"ေလာေလာဆယ္ ဒီနားေလးကလက္ကို လႊတ္ေပးပါလား ငယ္ေလးတို႔ စကားေျပာၾကမယ္ေလ ငယ္ေလး အရမ္းနာေနၿပီမို႔ပါ"
ကြၽန္မလည္း မယံုႏိုင္စရာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိသည္။ အခုေတာ့ အဆိုးေလးက မ်က္ရည္အရြဲသားနဲ႔ လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုမွ သတိထားမိေတာ့ ရင္ဘတ္ေလးေတာ္ေတာ္ နီေနၿပီ။
"တီခ်ယ္...ငယ္အသိစိတ္ေတြပံုမွန္ပဲေနာ္"
"ထပ္အသားမနာခံခ်င္ရင္ အိပ္လိုက္ေတာ့"
"တီခ်ယ္..ငယ္ေလး"
"အိပ္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ"
"စဉ္းစားေပး ငယ္ေလးကို စဉ္းစားေပး မဟုတ္ရင္ ငယ္ေလး ရူးသြားႏိုင္တယ္"
~ေျဖာင္း
"မင္းေျပာခ်င္တာ ငါသိၿပီေလ အခုအိပ္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတာ မင္းနားမလည္ဘူးဟုတ္လား"
"ငါမရိုက္တာ ၾကာေတာ့ မင္းက သိပ္ဆိုးျပေနတယ္ေပါ့"
"အဲ့လိုသေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး...အိပ္ဆိုလည္း
အိပ္ပါ့မယ္ ငယ္ေလးခံစားခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး လ်စ္လ်ူမရႉလိုက္ပါနဲ႔"
ကြၽန္မ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနလို႔ သူ႔ကို အိပ္ခိုင္းပါတယ္ဆို အဆိုးေလးက ဆက္ၿပီး ေခါင္းမာေနလို႔ တစ္ခ်က္ထပ္ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။
အရင္လိုေဆးေလးေတာင္ မလိမ္းေပးဘဲ အခန္းျပင္ထြက္သြားတဲ့ တီခ်ယ့္ ေက်ာျပင္ေလး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၾကၫ့္မိေတာ့ အရာရာ ေဝဝါးေနၿပီ။
စိတ္ဆိုးသြားတာလား မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ဖြင့္ေျပာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အျပစ္တင္ခ်င္မိေတာ့သည္။ ဒီဆက္ဆံေရးေလးျပတ္ေတာက္သြားရင္ ငယ္ေလး ဘယ္လိုဆက္ ရွင္သန္ရေတာ့မလဲ အေတြးေတြက ႏိွပ္စက္လို႔ေနသည္။ ရိုက္ခံရတာေတာင္ မနာအားဘဲ ေဝးရမယ့္ အျဖစ္ကိုသာ ႀကိဳေတြးၿပီး ညေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။
ကြၽန္မ တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ထင္တာ အခုေတာ့ ေပါက္စကပါ ကြၽန္မခံစားခ်က္နဲ႔ ထပ္တူက်ေနသည္တဲ့လား။ ကေလးမို႔ စိတ္ကစားတာလို႔ေျပာရေအာင္လည္း အဲ့ေလာက္ရိုက္ေနတဲ့ၾကားက ဖြင့္ေျပာပါ့မလား။သူ႔အခန္းျပန္ဝင္ၿပီး ေဆးလိမ္းေပးဖို႔ေတြးမိေသးေပမယ့္ ကြၽန္မကို ကြၽန္မ အခ်ိန္ေပးရမယ္ထင္သည္။ကြၽန္မ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားစြာ ခ်လိုက္မိသည္။
--------
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ငိုထားသလဲ မသိ မ်က္လံုးေတြ မို႔အစ္ေနသည္။ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာၿပီးရင္ အေျဖတစ္ခုကို ေစာင့္ဖို႔ေတာင္ မင္းမသန္မာဘူးလား ကေလးငယ္...
"ေဆးလိမ္းေပးမယ္ ေမွာက္အိပ္လိုက္"
"ရတယ္တီခ်ယ္ သူ႔ဘာသူေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္"
"ဘယ္ဒဏ္ရာမွ သူ႔ဘာသူ ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာမရိွဘူး"
"ျပင္ပ ဒဏ္ရာေလးမို႔ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္တီခ်ယ္ မေပ်ာက္ႏိုင္မယ့္ ႏွလံုးသားဒဏ္ရာေတာ့ ငယ္ေလးကိုမေပးပါနဲ႔ေနာ္"
"မင္းသိပ္စကားမ်ားတာပဲ ငါေမွာက္ဆို ေမွာက္လိုက္ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့"
အဆိုးေလးကို ေဆးလိမ္းေပးေတာ့ အရင္လို မငိုေတာ့ပါ။
မင္း တို႔ကိုမ်ား စိတ္နာသြားမလား ကေလးငယ္....
"ရၿပီ...မင္းအဝတ္ေတြဝတ္ၿပီး ထခဲ့ေတာ့ အိမ္ျပန္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ရိုက္ခံထားရတာရယ္ အိပ္မရတာရယ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ငယ္ေလး အားမရိွသလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ တီခ်ယ္နဲ႔လည္း ျပႆနာ ထပ္မတက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူေဝးေစခ်င္ရင္လည္း ေဝးၾကဖို႔သာရိွေတာ့သည္။
-----
"ေဟာ...သမီးတို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ""ဦးေလးေရာ ရံုးမသြားေသးဘူးမလား"
"ေအ...ရိွေသးတယ္ အားလံုးမနက္စာ စားၾကမလို႔ တခါတည္း စားသြား သမီးေရာ"
"ဟုတ္ သမီးလည္း ေျပာစရာရိွေသးလို႔ တစ္အိမ္လံုးရိွေနေတာ့ အေတာ္ပဲ"
"တီခ်ယ္..."😌
"တီခ်ယ္လို႔..."
တီခ်ယ္က ေျပာစကားလည္း နားမေထာင္ေပးေတာ့ပါ ေမေမတို႔ကို တိုင္ေျပာေတာ့မည္ ထင္ပါတယ္ ငယ္ေလးေတာ့ ဒီနားတင္ အသက္ထြက္သြားရင္ေကာင္းမလား...ဒါမွမဟုတ္ အေငြ့ပ်ံသြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
"သမီး... ေျပာစရာရိွလို႔ဆို ေျပာေလ"
"နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာပါဦးေလးနဲ႔ အန္တီ"
"ဦးသမီးနဲ႔ ကြၽန္မ ေမတၲာမ်ွေနၾကပါတယ္"
"တီခ်ယ္"
"ေဟ"
"ဘယ္လို!"
"OMG"
"ငယ္ေလး"
တစ္အိမ္လံုးရဲ့ အံ့ဩသံေတြဟာ တီခ်ယ္အေပၚ သက္ေရာက္ေနပါသည္။
"ကြၽန္မကေတာ့ ဒီအရြယ္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ကြၽန္မ ႏိုင္ပါတယ္"
"ဒါေပမယ့္ ငယ္ေလးက အရမ္းငယ္ေသးေတာ့ စိတ္ကစားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔...ကြၽန္မ ေစာင့္ၾကၫ့္ခ်င္ပါတယ္ အကယ္၍ ငယ္ေလး အသက္ ၁၈ႏွစ္ျပၫ့္တဲ့ထိ ကြၽန္မကို ခ်စ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မ သူ႔ကို လက္ထပ္ယူခ်င္ပါတယ္"
"တီခ်ယ္...ငယ္ေလး စိတ္ကစားေနတာမဟုတ္"
"ခဏေလး ကေလးငယ္ ခဏေလး ေဖေဖၾကားျဖတ္ေျပာပါရေစ"
"ေျပာပါဦးေလး ဦးေလးတို႔ သေဘာထားကိုလည္း ကြၽန္မသိခ်င္ပါတယ္"
"ဦးတို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ သမီးငယ္ေလးဘဝကို ဘာတစ္ခုမွ မခ်ယ္လွယ္ခဲ့ဘူး သမီးေျပာသလိုပဲ ဦးသမီးက အရမ္းငယ္ေသးတယ္ အဲ့ေတာ့ သူေက်ာင္းဆက္တက္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလ့လာလိမ့္မယ္ ဒီအေတာအတြင္း သမီးတို႔ လံုးဝအဆက္အသြယ္မလုပ္ပါနဲ႔"
"ေဖေဖ!"
"ေဖေဖ စကားမဆံုးေသးဘူး သည္းငယ္ေလး"
🥲
"ေအး... ဒီႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီးတဲ့ထိ သမီးတို႔ စိတ္ကိုေသခ်ာေအာင္ ဆန္းစစ္ပါ
ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္မေျပာင္းေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့အခါ သမီးေက်ာင္းပိတ္ရက္က် ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီအိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါ ဦးအေကာင္းဆံုးစီးစဉ္ေပးပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး ဒါဆို"
"တီခ်ယ္"
"မင္းတကယ္ခ်စ္တယ္ဆို ေစာင့္ေပါ့... တို႔လည္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္... ျပန္ေတြ့ၾကမယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္"
"ခဏေလာက္ဖက္ထားေပးလို႔ရမလား"
"ဒါေပါ့ ေနာက္ဆံုးေတြ့ဆံုျခင္းမဟုတ္ဖို႔ တို႔ဆုေတာင္းေနပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တင္းက်ပ္ေနေအာင္ဖက္ထားမိၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ တီခ်ယ္ ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါ ငယ္ေလး တစ္သက္လံုးခိုဝင္မယ့္ ဒီရင္ခြင္ေလးဆီ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္....
မင္းရဲ့ ေပြ့ဖက္မႈေတြကို တဖန္ျပန္ရဖို႔ တို႔ေမ်ွာ္ေနမွာမို႔ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ သက္ေသဖို႔ မင္းျပန္လာတာကို တို႔ေစာင့္ေနပါ့မယ္....
ေဖေဖက ငယ္ေလးကို တီခ်ယ္ဆီ ေပးမသြားေတာ့သလို တီခ်ယ္ကလည္း အလိုက္တသိပါပဲ ငယ္ေလးတို႔ အိမ္နားေလးေတာင္ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္မ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ခြင့္ေတာင္းဖို႔ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က် ၿမိဳ႔ကို ျပန္ရမယ္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ လက္ခံေပးဖို႔ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္ေလ။သူမ်ားသားသမီးကို သြားေတာင္းၿပီးကာမွ ကိုယ့္အိမ္က လက္မခံဘူးဆိုတဲ့ အျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္မ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။
----------
တီခ်ယ္ကိုမေတြ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ငယ္ေလး မရွင္သန္ခ်င္တာမို႔ မႏၲေလးထိ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တယ္ေျပာၿပီး ငယ္ေလး သြားမယ့္ မႏၲေလးကို ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။
အခုဆို ရတနာပံုမွာ E Major ပထမႏွစ္ကို ငယ္ေလးေရာ နဒီေရာ တက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဟိန္းကေတာ့ ဥပေဒ ေမဂ်ာ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
"ယြန္းနဲ႔ နဒီ ငါတို႔ ဦးပိန္ဘက္ သြားမယ္ဆို ငါ ဌာန ခဏဝင္လိုက္လို႔ရလား"
"ရတယ္ေလ သြားၾကမယ္"
သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးထဲ စာထိုင္က်က္တတ္သလို ဦးပိန္ တံတားေအာက္လည္း မုန႔္သြားစားတတ္သည္။ထန္းေတာေတြသြားထိုင္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ေသာက္ၾကရင္ေတာင္
တီခ်ယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ သိလို႔ ငယ္ေလးထန္းရည္ေတာင္ မျမည္းၾကၫ့္ခဲ့ဘူးပါ။
ငယ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ရည္းစားထားဖို႔ ေျမႇာက္ေပးပါသည္။ uniမွာ ဟိန္းတို႔ ေမဂ်ာက ေကာင္ေလးက ငယ္ေလးကို ခ်စ္ေရးဆိုထားေသးသည္။
"ငါက တီခ်ယ္ကိုပဲ ခ်စ္မိတာဆိုေတာ့ နင့္ေမဂ်ာက တစ္ေယာက္ကို ခဏခဏ မလာဖို႔ေျပာေပးစမ္းပါ ဟိန္းရယ္"
"နင္ကလည္း လူပ်ိဳက အပ်ိဳကို ပိုးတာ ငါဘယ္လို တားရဲမလဲ"
"နင္ သူနဲ႔ ခဏတြဲၾကၫ့္ရင္ေရာ"
"နဒီ! အခ်စ္မွာ ခဏတြဲၾကၫ့္တယ္ဆိုတာ ရိွသလား"
"ဟဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဒီလိုပဲ တြဲၾကၫ့္ၾကတာပဲ ကိုယ့္နဲ႔ chemistry ကိုက္မွ ယူၾကတာေပါ့ ဘယ္သူက တြဲမိတာနဲ႔ ယူမလဲဟဲ့ စဉ္းစားေျပာ"
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္ေလ ငယ္ေလးကသာ တီခ်ယ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခ်စ္မိၿပီး တီခ်ယ့္ကိုပဲ လက္ထပ္မွာလို႔ ေတြးမိတာ လူတိုင္းေတာ့ ကိုယ့္လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။
"ေတာ္ၿပီဟဲ့ ငါ သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထပ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပိုခ်င္ဘူး"
"ေအးပါ တီခ်ယ္သည္သာ ဘဝ လုပ္ေနလိုက္"
----------
ကြၽန္မ အိမ္ကို ျပန္ၿပီး ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပတယ္ ေဖေဖက သေဘာမတူဘူး *ကိုယ့္အလုပ္ကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္မေနဘူးလား သမီးရယ္*တဲ့။
ကြၽန္မကေတာ့ အဲ့လိုမထင္ဘူး ဒီအလုပ္ကို ခ်စ္လို႔ ေဖေဖ့လုပ္ငန္းေတြေတာင္ မကူဘဲ ဒီအလုပ္ကို ဝင္ခဲ့တာေလ....
ဒီအလုပ္မွာေစတနာထားလုပ္ခဲ့သလို တာဝန္လည္းမပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူးဘူး အဲ့အတြက္ ႏွလံုးသားေရးရာကိုေတာ့ မစေတးႏိုင္ပါ။
ေမေမကေတာ့ အစကတည္းက ကေလးငယ္ကို ခ်စ္ၿပီးသားမို႔ ကေလးငယ္ သေဘာကို အေလးထားပါ သမီးဟုသာ ေျပာသည္။
"သႏၲာ...အစ္မတို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ သြားထိုင္မလို႔ လိုက္ဦးမလား"
"ေတာ္ၿပီ မမသီ ညီမေလး ဗိုက္အရမ္းတင္းေနလို႔"
"ဒါဆို တို႔သြားၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ မမသီ"
ကေလးငယ္နဲ႔ အတူသြားထိုင္ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ကေလးငယ္ မပါဘဲ ကြၽန္မ မသြားခ်င္ပါ။ ကေလးငယ္ကို ကြၽန္မ အြန္းလိုင္းကပဲ ဆက္သြယ္လိုက္ရမလား ဖုန္းပဲဆက္လိုက္ရမလား အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၾကၫ့္ေပမယ့္ သူ႔ေဖေဖေျပာသလို သူစိတ္ကစားၿပီး ေျပာသြားခဲ့တာျဖစ္မွာ ကြၽန္မေၾကာက္ေနမိခဲ့သည္။ ကြၽန္မကေရာ ကေလးငယ္ကို တကယ္ျမတ္ႏိုးမိသြားတာ အံ့ဩစရာပါ။ကြၽန္မေတာ့ အခ်ိန္ရတိုင္း အိမ္ျပန္ၿပီး ေဖေဖ့ကို နားခ်ဖို႔ စိတ္ကူးထားမိသည္။
"ယြန္း.... ဘုရားႀကီးသြားမယ္မဟုတ္လား"
"အင္း သြားမယ္ေလ"
"ေရာ့ နင့္အတြက္ လက္ေဆာင္""ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဝယ္ေပးတာ"
"အြန္း ေက်းဇူးပါေနာ္""ေန့လည္မွ တစ္ခုခု သြားစားၾကတာေပါ့"
ဒီလိုနဲ႔ ငယ္ေလးတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဘုရားႀကီးသြားျဖစ္ၾကသည္။မထင္မွတ္ဘဲ ဟိန္းတို႔ ေမဂ်ာက ေကာင္ေလး သီဟ ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ ဘုရားမွာလာဆံုသည္။
"ယြန္း... happy birthday ပါေနာ္"
"အင္း"
"ကိုယ္တို႔က ဒီနားမွာေနတာေလ ယြန္းတို႔ ဘုရားထဲဝင္သြားတာ ေတြ့လို႔ လိုက္လာတာ""ဒါက ယြန္းအတြက္ လက္ေဆာင္"
ပန္းစည္းတစ္ခု ငယ္ေလးကို လာထိုးေပးေနသည္။ စိတ္က မပါပါဘူးဆို ဒီလို အရႈပ္ေတြနဲ႔လည္း ေပးေတြ့ရသလား ကံတရားရယ္ လို႔သာ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
"အြန္း ဘုရားတင္လိုက္မယ္ နင္လည္း ကုသိုလ္ရတာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူးေလ ကိုယ္ေပးတာ အဲ့လိုလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ"
သတင္းစာေလးနဲ႔ အက်အန ထုတ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီနီနီေတြ ငယ္ေလးမွ ပန္းေတြကို မျမတ္ႏိုးတတ္ပဲေလေက်းဇူးတင္ခံၿပီး မယူသြားခ်င္ပါဘူး။
အျပန္က် နဒီနဲ႔ ဟိန္းက ဘယ္ခ်ိန္က ေမြးေန့ကိတ္ဝယ္လိုက္လည္း မသိ မုန႔္စားတဲ့ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ထုတ္ခ်လာသည္။
"ယြန္း.... ေၾကာင္ၾကၫ့္မေနနဲ႔ေလ လာဓာတ္ပံုရိုက္ေပးမယ္"
"မႏွစ္ကဆို ကိတ္ကို တီခ်ယ္နဲ႔ခြဲရတာ"
"နင္ကလည္းဟာ အခု ငါတို႔အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေပးေနတယ္ေလ တီခ်ယ့္ကိုခဏေလာက္ ေမ့ထားလို႔မရဘူးလား"
ဟိန္းက စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ဝင္ေျပာသည္။နဒီကေတာ့ မိန္းကေလးခ်င္း သေဘာေပါက္ဟန္တူသည္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေက်ာကုန္းေလးသာ အသာပြတ္ေပးသည္။
"နင္ တကယ္မခ်စ္ဘူးလို႔ပါ ဟိန္းရာ"
"ကဲပါ... ငါတို႔ ေပ်ာ္စရာေတြပဲ ဖန္တီးၾကရေအာင္ ဒါမွ တီခ်ယ္လည္း မင္းကို ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္မွာေပါ့"
"အင္း"
တီခ်ယ္မရိွတဲ့ ကမ႓ာမွာ ငယ္ေလး ေပ်ာ္စရာ ရွာေတြ့ပါ့မလား တီခ်ယ္ေရာ အခုခ်ိန္ဆို ငယ္ေလးကို လြမ္းေနပါ့မလား....
ဒီေန့ ကေလးေပါက္စရဲ့ ေမြးေန့ သူ႔ account မွာ သူ႔ပံုေလးေတြနဲ႔ ပလူပ်ံေအာင္ wish လုပ္ထားတာေလးေတြေတြ့ေတာ့ ကြၽန္မ အလြမ္းေျပၾကၫ့္စရာ ပံုေတြ မ်ားႀကီးရတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ comment တစ္ခုမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဆုေတာင္းေပးထားတာ ကြၽန္မ လံုးဝမႀကိဳက္ပါ။ ကြၽန္မရဲ့ ေႁမျြမြေခ်င္း ေျချမင္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကၫ့္မိလို႔လားမသိ အလြန္အၾကဴး ဆုေတာင္းေပးထားတာလို႔ ျမင္မိတယ္။
ေဖေဖ့ကို အျမန္ဆံုးနားခ်ၿပီး သေဘာတူခိုင္းမွရမယ္ ေပါက္စကို စိတ္မခ်ႏိုင္ပါဘူး ကြၽန္မနဲ႔ အေဝး အားလံုးနဲ႔အေဝးမွာ သူ႔ကို ယံုၾကည္ေပမယ့္ တျခားဘယ္သူစိမ္းကိုမွေတာ့ မယံုေပးႏိုင္ပါ။
(ဇာတ္သိမ္းမယ္လို႔စဉ္းစားထားေပမယ့္ အခ်ိဳေလးထၫ့္ခ်င္လို႔ နည္းနည္းဆက္ေရးပါမယ္ေနာ္)