•
"satoru,yemin ederim ikiye bölerim seni!"
"ya kıpraşma orospu,yapamıyorum."
"lan yapma zaten! biri görecek,siktir git şurdan."
"bu fırsatı kaçırır mıyım ben? hazır bir bok yapamıyorsun,bunu değerlendirmem gerek. hazır mısın,başlıyorum."
"satoru!"
"dur daha başı bu."
"lan yapmasana!"
"ulan sabit dur yamuluyor geri zekalı."
hastanenin kapısından kulağama gelen sesler kanımı dondururken korkuyla odaya daldım,bunlar tam olarak ne yapıyorlardı? büyümüş gözlerle bir satoru'ya,bir de ryomen'e baktım.
"siz ne yapıyorsunuz?" diye sorduğumda satoru beni umursamadan ryomen'in alçılı koluna yazı yazmaya devam ediyordu,ben.. çok yanlış anlamıştım sanırım.
"aisha!" diye seslendi ryomen,hastane yatağında uzanıyordu. ah,böyle olacağını hiç tahmin etmiyordum. geto resmen çocuğu camdan aşağı atmıştı. biraz mahçup olmuştum,az bir şey.
"ryomen,iyi misin?" yanına yaklaştım ve kırık koluna baktım.
gülümsedi. "sen burdasın ya,daha iyi hissediyorum."
derin bir nefes verdim,çok meraklanmıştım.
"nasıl oldu bu? yani geto seni aşağı mı attı? aklıma başka bir şey gelmiyor da."
"aslında öyle olmadı,o camı kaldırdı ben çıkayım diye. dengemi kuramadım,aşağı düştüm. hastaneye de o getirdi zaten,az önce çıktı."
bu adam gerçekten tek hücreliydi.
"başka bir şeyin yok değil mi?"
"yok,popomun üzerine düştüm. az daha götüm kırılıyordu."
kıkırdadım,açıkcası çok korkmuştum ama bir şeyi olmadığını duyunca rahatladım.
"oh,güzel. bende korktum sana bir şey oldu diye.."
"bu domuza bir bok olmaz."
"satoru!"
satoru elinde tuttuğu mavi kalemin kapağını kapatıp gülümsedi,daha sonra ryomen'in alçılı kolunu kaldırıp bana gösterdi.
"şaheserime bak."
'ben bir orospuyum.'
ryomen bağırmaya başlarken kahkahamı çok zor tutmuştum,"ağzına sıçtığım çabuk karala şunu! ver şu kalemi,amına koduğumun albinosu!"
"siktir lan göt!"
"ulan seni var ya.."
ryomen ayağa kalkmaya çalışırken onu omuzlarından tutup yatağa bastırdım,dinlenmesi gerekiyordu. o sırada satoru çoktan hastane odasından kaçıp kayıplara karışmıştı.
"dur,dinlenmen gerekiyor."
ben konuşunca çatılan kaşları düştü,gülümsedi ve onun omzuna bastırdığım elimi tuttu.
"gelmene çok sevindim." dedi tekrar yatağa uzanırken,eli öyle sıcaktı ki.. bu kadar küçük bir temas bile yanaklarımı kızartıyordu. dudaklarıma bir tebessüm yayıldı.
"ben.."
"özür dilerim." dedi,bakışları pişmanlık doluydu. aslında onu çoktan affetmiş bulunuyordum ama sadece yaptığı hatayı anlamasını,bazı şeylerin farkına varmasını istedim. onun benden hoşlandığını,beni gerçekten sevdiğini duyduğumda dünyalar benim olmuştu sanki..
"bunları düşünme,sonra konuşuruz.."
"hayır,seni bulmuşken bunları konuşmak zorundayız. aisha,ne olur affet beni. bak istersen diğer kolumu da sen kır,o da kesmezse bacağımı da kırabilirsin. ama yeter ki anla beni,seni dinlemeden saçma sapan işlere kalkıştığım için özür dilerim. ben.."
duraksadı,ne söyleyeceğini merak ediyordum. onun ağzından bunları duymak şaşırtıcıydı.
"ben sını sıvıyrım."
bakışlarını kaçırdı,ne söylemeye çalıştığını anlamıştım ama kaşlarımı çatıp anlamamazlıktan gelme kararı aldım.
"anlamadım?" tebessüm etmemeye çalışıyordum,daha önce hiç bir kıza 'seni seviyorum' dememiş miydi bu adam? bu kadar zorlanacak ne vardı ki?
"seni sıvıyrım."
hala bana bakmıyordu,bu sefer sahte bir öfkeyle konuştum.
"seni anlamı-"
"seni seviyorum."
mideme anlamsız bir sancı saplandığında gülümsedim,yanaklarım kızarıyordu ve heyecandan,aynı zamanda mutluluktan oturduğum yerde kıpırdandım. o.. beni sevdiğini söylüyordu.. ah,gerçek anlamda imkansız geliyordu bana.
bakışları bu sefer tavana odaklanmıştı,gerçekten bu çocuk o kadar tuhaf ve o kadar tatlıydı ki. yanaklarını ısırmamak için zor duruyordum,kulaklarına kadar kızarmıştı.
"ryomen,bende seni seviyorum."
"hım.. öyle mi.." bu sefer de dudaklarını büzüp pencereden dışarıya bakıyordu,parmaklarımla çenesini kavradım ve bana bakmasını sağladım. pörtlek gözleri kıkırdamamı sağladı.
"seni affettim,ne olur bir daha sana zarar verecek bir şey yapma,olur mu? bende seni seviyorum."
"şoy,om.. soz voroyrom yopmom."
onun çenesini tuttuğumdan dolayı boğuk konuşuyordu,onu serbest bıraktım ve gülümsedim.
"pekala.. o zaman barıştık." dedim onun alçılı kolunu kavrarken,iyileşene kadar ona iyi bakacaktım. suçlu hissediyordum..
"yani madem çok ısrar ediyorsun.. eh,barıştık o zaman."
"ryomen!"
"ösür dilerim."
köpek yavrusu gibi gözlerime bakınca yumuşamadan edemedim,egosundan asla ödün vermiyordu ama bu nedense bana çok tatlı geliyordu..
"aisha,sana sormam gereken bir şey var.."
ah,hayır.. yoksa.. tanrım,buna hazır değildim! bayılacak kadar heyecanlıydım,ne yapmam gerekiyordu? kekelememek için konuşmadım,sadece başımla onu onaylayıp devam etmesini sağladım.
"ben.. aslında.. benim kız arka-"
"bırak beni!"
bir anda hastane odasının kapısı açılınca o tarafa baktık,yuji yere kapaklanmıştı ve megumi onun kapşonundan tutup fısıldadı.
"bağırma geri zekalı,hastanedeyiz."
"bırak beni o zaman! yardım edin!"
megumi kapıyı kapattığı sırada yuji odanın diğer köşesine doğru topuklamıştı,sırası mıydı şimdi? iğrenç bir zamanlama.. megumi onun üzerine yürüdü. kim bilir yine neden tartışıyorlardı..
"ulan beyinsiz! ryomen ölüyor ne demek,bende bir şey oldu sandım! bir de ameliyata aldılar,hayati tehlikesi var diyorsun! çocuğun sadece kolu kırılmış. hastaneye nasıl geldim biliyor musun sen? bu sefer öldüreceğim seni!"
kıkırdadım,bu tam olarak yuji'ye göre bir ahmaklıktı.
"gelme üzerime katil!"
megumi onu yakasından tutup camdan aşağı doğru itti.
"lan yapma! düşerim bak,sürüm sürüm sürünürsün."
"kapat çeneni göt!"
yuji korkuyla bir aşağıya,bir de megumi'ye bakıyordu.
"hıı sanki atacaksın aşağıya hıı sanki bok."
"orospu!"
ryomen yumruklarını sıkıp karşımızda kavga eden iki arkadaşa bakıyordu,satoru'dan sonra bir de bu iki salakla uğraşmak istemeyeceğinin farkındaydım. gülmemek için yanaklarımı ısırıyordum.
"zamanlamanıza sıçayım!"
^^
bu meselede böyle cözüldü hehe