Zytheya Winter P.O.V
It's been a days, but I couldn't bring myself to be jolly, happy. I felt like I was floating, and I couldn't think of anything but that heartache encounter we had.
I admire her for being honest but it hurts so fucking damn much. Alam ko naman na wala siyang ma alalala pero sana naman hayaan niya akong mahalin ulit siya.
I stared at my reflection in the mirror. I cleared my throat and regain my composure. My hand softly combes my hair, putting the whole thing behind my shoulders. My collarbone flexed because of my bold moves.
I bit my inner cheek. "Be patient, eis. Everything will be alright. One day she'll come back to you, just wait. Don't pressure her, okay?" I murmured, scolding myself. I took a slow, deep breath then sighed sharply.
"She's back, but," mabilis akong napatayo sa swivel chair ko sa biglaang anunsyo ni maddison. "Her memory lost."
Parang may bumara sa lalamunan ko. "W-what?!" I felt pang in my chest of what she said. "Tell me, mandy. It if it's a joke!"
"I'm saying the truth, theya. Wala siyang ma alala."
"No! H-hindi pwede! She knows me!"
"Eis, if she knows you she'll find you."
Sukat sa narinig ay duon ako nawalan ng balanse. Bumigat ang pakiramdam ko. Nanginginig ang tuhod ko, hindi ako makahinga ng maayos. Dama ko ang kirot na kumikislot sa puso ko.
I manage to compose myself nang maramdaman ang panghihina ng katawan ko. I tried to move but I can't. Para akong naistatwa.
Pakiramdam ko ay tinatakasan ako ng kaluluwa ko. Tanging pagtibok nalang ng puso ko ang naririnig kong ingay at para itong tinatambol ng may tamang timing.
It's screams pain...and not an ordinary pain.
My tears that I was controlling earlier escape, I wiped them. I grunted and gripped my hair. Crying so hard and sulking won't help me feel better, so I stood up quietly and went to my bed to sleep and to ease the pain away.
Hmm. Maybe when I wake up later, I'll be fine again.
****
Paris Alzenn P.O.V
I groaned in my coach and glance at the food I haven't touched since earlier, which was placed there by butler ros. I don't have an appetite to feed myself.
I sigh.
"Are you going to out?"
Tumingin ako kay butler ros. "Hmm. I think I need some fresh air."
"May fresh air naman sa labas, ah." sinamaan ko siya ng tingin which is causing him to chuckled. Napansin ko na maayos na ang hitsura niya ngayon kesa sa nuong nakaraang linggo. "Heart broken?" he asked, still smiling.
I shook my head. But yeah, nasasaktan ako dahil may nasasaktan akong tao. I chucked to hide my real emotion.
Butler ros is like a brother figure, but no. I don't want to be fragile Infront of him. I'm Paris Leatherson. I'm not a weak I shouldn't be.
"Eat your food. Iyong gamot—"
"I don't want to rely on my medicine all the time."
"Ang tigas talaga ng ulo mo. Pero sige, bahala ka sa gusto mo basta binabalaan na kita—"
"Tumigil ka na kuya. Mas lalo mo lang dinagdagan problema ko." I comb my hair and wear my leather jacket.
"Grabe ka." Natawa siya. "Bye. Ingat ka."
"You too." At umalis na.
I was quite the whole drive. I'm thinking about my life and memories that until now, have not come back. I'm frustrated because I feel so incomplete. Para akong nasa isang madilim na tunnel, hindi ko alam kung saan ako nag simula at saan ako lalabas kasi wala akong makita.
Gumala ako para magpahangin, and of course my body guards were following me around, but they we're not making themselves known or seen. They know I will get mad if they invade my personal space.
I ended up outside a korean restaurant, but before I could get in, I saw familiar people coming out of it while taking to each other. My eyes drifted to that tall fancy woman who was busy talking to the man she was with.
My heartbeat becomes faster, I see her again. And damn to my eyes for gawking at her all the time. She was really gorgeous, even though she was just wearing jeans and black shirt with her sneakers.
She was with her friends pero nakapagtataka nga lang kung sino ang lalakeng kasama nila. May humahabol pa ngang fans nila at magpapapicture pa.
Papasok na sana ako sa kotse para umiwas nang nakita ako ng isang kaibigan niya na si scarlet.
"Paris! Nice to seeing you here!"
Napalunok ako dahil narinig iyon ng mga kasama niya. Nakuha din nun ang atensyon nong dalawa sa likod. Now I can see them clearly with my weirdo eyes, the man she was with was Jake Garcia.
"I was just passing by." sagot ko kahit naiinis na ako sa klaseng titig na ipinupukol sa akin ni Jake.
Hindi nagtagal ay umalis na sila at simpleng ngiti lang ang ginawa sa akin ng ibang kasama nila at umalis na.
"Let's go babe."
My ear pricks after hearing jake's voice. Theya didn't move and just look at him blankly with a raise brow. He chucked and raised his hands in midair.
"Chill. I was just joking, they."
Maya-maya pa ay naunang umalis na ito at naiwan nalang si winter at ako. Naging awkward bigla ang atmosphere. Boses ng mga taong nakapaligid sa amin, tunog ng mga sasakyan, motor, huni ng ibon, pintig ng aking puso ang tanging naririnig ko.
"Mag-isa ka lang?"
"Ha?" Kabadong sabi ko dahil sa bigla-biglaang pagsasalita niya. "A-are you seeing someone with me?" hindi naman ako pilosopo pero iyong tanong niya parang tanga lang.
haha
"You're going to eat alone here?"
My eyebrows arched, her expression didn't change. She was innocently looking at me while waiting for my response.
"I'll accompany you."
"Okay—what?!"
Awang labi ko siyang sinundan ng tingin dahil bumalik nga into sa loob ng restaurant. Masasabi kong napakarupok ko dahil sumunod ako sa kanya.
Nang makapasok na ako ng tuluyan sa loob ay siya na ang nag presintang mamili ng makakain ko.
"How are you?" tanong niya habang nasa kalagitnaan ako ng pagkakain.
Tinignan ko siya. "I'm fine. How about you?" Nakayukong tanong ko at pina-ikot ang noodles sa chopsticks ko.
"I'm good. And,"
"About last week." pangunguna niya na ikinatigil ko sa pagsubo. "I'm sorry."
"Ha?"
"I'm sorry." Ulit niya pa na halatang napipikon na sa pagiging slow ko. "But I mean what I've said to you. I won't stop until I make you mine...again." Sincere niyang pagkasabi dahilan upang pamulahan ang mukha ko sa hindi ko malaman-laman na dahilan.
Hindi naman mainit, ah.
Hindi ako nakapagsalita at nanatiling nakatitig lang sa pagkain ko. "I'll do everything just to bring back your memories, with me." I saw how she gulp and drink her coffee, she continued. "Just give me a chance to make it up to you. I won't pressure you, I promise."
"B-bahala ka." tanging sagot ko at nagpatuloy sa pagkain kahit na d-distract ako dahil ramdam kong nakatingin lang siya sa bawat galaw ko.
Agree naman ako sa sinasabi niya. Kahit hindi ko siya ma alala ay gagawa at gagawa ako ng paraan upang ma alala ko siya. Dama ko naman na importante siya sa buhay ko. May parte sa akin na dapat ko pa siyang kilalanin.
Tama nga ang sinabi niya, hindi siya kilala ng utak ko pero kilala naman siya ng puso ko.
"Court me."
Napabalik ako sa ulirat kasabay nun ang paglaki nag mata ko. "W-what?"
"I said, court me." Mabilis niyang sagot habang linalaro ang kanyang mahahabang daliri.
Pambihira nga naman!
"B-bakit ako?"
"Because I said so?" she cleared her throat and rolled her eyes. "Alangan naman ako? This pleasant and pretty face? Ayaw ko nga." What the—is she serious?!
Anyway, correcion to her, not pretty because it's gorgeous!
Lumunok muna ako. "I-ikaw nalang kaya. Tutal ikaw naman ang may gusto." Labas sa ilong kong turan.
"What?" she faked cough. "Excuse me? Ikaw ang may pamalo dito tapos ako ang—"
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Parang may bumara sa lalamunan ko. Iyong puso ko hindi din mapakali sa subrang lakas ng tibok nito.
"A-alam mo na may ano a-ako? A-ang bastos mo!"
And with that, she gaved me her very very famous death glare. "How dare you?!" napa aray nalang ako nang nakatanggap ako ng kurot mula sa kanya.
"Ugh. I can't believe I'm doing this!" sigaw niya sa kawalan. Pulang-pula ang mukha niya dahil na siguro sa pagkainis sa akin.
Muli siyang napatitig sa akin. "Hey! Kung hindi lang kita gusto kanina pa kita sinalvage!" lumunok ako, nakakatakot ang awra niya. "And for your information, ikaw mismo ang nagsabi sa akin na may bunal ka!" Nais ko sanang takpan ang bibig niya pero huli na.
Sa amin lahat natuon ang atensyon ng mga tao. Puno ng pagtataka at nakarinig pa kami ng tawa.
Mabilis akong tumayo. "P-pasensya na po. Gutom lang po 'yong kasama ko kaya siya ganyan." I just said and looked at them with an apologizing look. I can feel her dagger eyes staring at mine. I gulp.
"Okay lang 'yan bata!" sabi nong guy sa di kalayuan. Nakaramdam ako nang hiya nang mapako ang mata ko sa kasama niyang babae na tumatawa, if I'm not mistaken that's his girlfriend.
"Oo nga, okay lang 'yan!" Sang-ayon nong isang guy. Ngumisi nalang ako kahit ang awkward sa part kong gawin iyon.
Nahihiya akong umupo ulit at sinalubong ang samang tingin ng babaeng kasama ko. "T-talaga? S-sinabi ko ba talaga sayo?" She nodded, not once but twice.
"Hindi ako naniniwala. Hindi ko nga ma alala, eh." hindi ko pagsasang-ayon at uminom ng tubig.
"Idiot. Of course, wala kang ma alala kasi may amnesia ka!" Nahihiyang ibinaba ko ang baso at napakamot sa batok.
"O-oo na, naniniwala na ako."
She rolled her eyes and sigh. "As you should." she said glaring at me.
"S-seryuso ka ba talaga? G-gusto mong ligawan kita?" I manage to compose myself. Hindi ko alam kong ano ang magiging reaction ko sa sinabi niya kanina.
Nambibigla eh!
"I am, my moon." Pagak akong natawa kahit wala namang nakakatawa. Hindi ko lang kasi maisip na maypagka boss din pala si pres.
"H'wag ka ngang magbiro."
"I'm serious about this, Paris Alzenn. I'm not playing a game nor trying to make a joke."
Sa mukha niyang seryusong-seryuso na nakatingin sa akin at bahagya pang napakunot ang noo, hindi pa ba ako maniniwala ma seryuso siya? Ang ganda niya pa nga. Maldita nga lang, ang lakas ng dating, nakakatense yung paraan ng pagtitig.
"You'll court me sa ayaw at sa gusto mo," mahinang sabi niya bago pa ako makapagsalita. "You'll be mine again." At malinaw 'yun, hindi iyon tanong.
Napatitig ako ng mabuti sa kanya. Dama kong parang may bumara sa lalamunan ko. Napalunok ako ng palihim.
"I'll try, I'll try." tumayo na ako at inayos ang strap ng shoulder bag ko. "I'm done. I'll drive you home." hindi ko na hinintay na sumagot siya dahil dali-dali na akong lumabas sa restaurant at pumasok na ng tuluyan sa kotse ko.
****
Matapos kong maihatid si theya ay dumiretso ako sa condo ni yvonne upang magpahinga. Napagod akong mag stay sa bahay, wala man lang magawa, at walang maka-usap.
"What?!"
Napapikit nalang ako ng mariin habang naka cross ang mga binti at kamay ko.
"Jeez, yvonne. Lower your voice." turan ko nalang at nanatili pa ding napapikit. "And hell yeah, she said I'll court her. Pwede ba 'yon?" minulat ko ang aking mata.
"Bakit ako tinatanong mo?" tumaas ng bahagya ang kilay ko. "I mean, ewan ko. Pero sa akin, parang subra naman ata 'yon. Dapat nga siya ang manligaw, eh." Tumango-tango nalang ako kahit andaming bagay na bumabagabang sa utak at isip ko.
I bit my lower lip. "She said she's too pretty to do that which is true."
"See? Katakot naman pala ng irog mo."
Umayos ako ng upo at tinitigan siya. "Irog? What's that?" Nagtataka kong tanong.
Natatawa itong umupo sa tabi ko matapos niyang magtimpla ng kape. "That means your lover." ngumiwi ako.
"Lover? We're not lover."
"Hindi nga. Pero para sa kanya oo." She heaved a deep sigh. "Follow your heart, not your mind. Darating 'yong araw na kusa nalang bumalik ang mga alaala mo, iyong magagandang araw nong magkasama kayo. H'wag mong hayaang paglaruan ka ng utak at isip mo, paris." inilahad niya sa akin ang kape na kaagad kong tinaggap.
"H'wag mo siya basta-basta pakawalan. Darating at darating padin ang oras na magsisisi ka sa huli. Bigyan mo siya ng panahon na pagsilbihan ka upang manumbalik ang iyong mga alaala na kasama siya."
"Be patient bro. Mamili ka, ikaw ang bahala kong sino ang pipiliin mo, sarili mo 'yan eh." tumikhim siya at hinaplos ang likod ko.
"Una, yung utak mo na hindi siya kilala, o ang puso mong nilalaman at tinitibok ay siya?"
———
To be continued...