ទីនេះជាព្រៃក្រាស់គួរសម ជីមីន បន្ទាប់ពីភ្ញាក់ពីគេងគេក៏ចេញពីផ្ទះបាក់បែកនោះមកខាងក្រៅឃើញថាពួកដែលចាប់គេមកនោះចាកចេញអស់ទៅហើយ ។ បានន័យថាពួកគេចាប់គេយកមកបោះបង់នៅទីនេះឬ?
« កូនប៉ាឃ្លានទេ? ពួកយើងទៅរកអ្វីញ៉ាំជាមួយគ្នាណា...! » ជីមីន ពោលឡើងតិចៗហើយលើក ដៃអង្អែលពោះរាបស្មើរបស់គេថ្នមៗ ។ គេដើរបានបន្តិចក៏រអិលជើងដួល ។
ព្រូស!
« អូយ! ហ្ហឹកៗ យ៉ុនហា៎ លោកប្ដី អូនឈឺជើង ឈឺក្បាលណាស់ ហ្ហឹកៗ បងនៅឯណាមកយកអូននិងកូនទៅផ្ទះវិញផង ហ្ហឹកៗ » រាងតូចក្រោកថ្នមៗ ទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់ព្រោះពេលនេះក្បាលជង្គង់របស់គេទាំងសងខាងគឺឈាមដោយសារដួលមុននេះ ។ ក្បាលរបស់គេក៏មានរបួសដែរ ដួលមុននេះវាប៉ះនឹងគល់ឈើ ។
« នៅទីនេះស្ងាត់ណាស់បង អូនខ្លាចណាស់ ហ្ហឹកៗ វាងងឹតហើយមេឃក៏រកភ្លៀងទៀតផង ហ៊ឺៗ! » ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវទៅណាបន្តទៀតទើបរាងតូចដាក់ខ្លួនអង្គុយក្រោមដើមឈើមួយដើមដែលបែកមែកសាខា ។ គេផ្ដេកខ្លួនគេងនឹងគល់ឈើនោះតែម្ដងព្រោះតែគេគ្មានកម្លាំងដើរទៅមុខនោះទេគេឃ្លាននិងស្រែកទឹកខ្លាំងណាស់ ។
___
ងាកមកខាង យ៉ុនហ្គី វិញពេលនេះគេបានមកដល់ផ្ទះបាក់បែកនោះហើយ ហើយអ្វីដែលគេបានឃើញនោះគឺភាពទទេស្អាត ប៉ុន្តែក្រឡេកបន្តិចក៏ឃើញអាវក្រៅមួយនៅលើគ្រែហើយគេស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ថាជារបស់រាងតូច ។ ព្រោះដូចដែលដឹងស្រាប់ថា សម្លៀកបំពាក់ គ្រឿងអលង្ការ ឬអ្វីនោះទេគេជាអ្នករៀបចំឱ្យរាងតូចជាភរិយាទាំងអស់សម្លៀកបំពាក់គ្រប់ម៉ូដគេជាអ្នករើសនិងទិញមកដោយផ្ទាល់នោះច្បាស់ណាស់ដែលគេស្គាល់អាវមួយនេះ ។
« នេះជាអាវរបស់ មីននី! »
« បើដូច្នេះចៅហ្វាយតូចប្រាកដជាមិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយនោះទេ ពួកយើងបំបែកគ្នាតាមរកចៅហ្វាយតូចទៅ ឆាប់ឡើង! » និយាយចប់ ហ្សេននិងកូនចៅផ្សេងទៀតក៏បំបែកផ្លូវគ្នាតាមរករាងតូចចំណែក យ៉ុនហ្គី និង ជុងហ្គុក ក៏ទៅជាមួយគ្នា ។
ដើរទៅមុខកាន់តែជ្រៅពួកគេក៏ដើរមកដល់ដើមឈើធំមួយដែលមានមែកបែកសាខាត្រឈឹងត្រឈៃឃើញដូចនោះពួកគេក៏នាំគ្នាសម្រាកសិន ព្រោះក៏រាងហត់បន្តិចដែរ ។
« មីននី!!! » យ៉ុនហ្គី លាន់មាត់ទាំងភ្ញាក់ផ្អើលនិងសប្បាយចិត្តព្រមគ្នា ។ មុនគេប្រុងនឹងដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទៅហើយប៉ុន្តែគេស្រាប់តែក្រឡេកឃើញជើងរបស់នរណាម្នាក់នៅជិតនោះទើប ប្រញាប់ចូលទៅមើលទើបឃើញថាជាភរិយាសំណព្វចិត្តរបស់គេ ។
« មីន! ជីមីន របស់បង! » សឹងតែស្រក់ទឹកចុះមកបន្ទាប់ពីឃើញសភាពរបស់រាងតូចទៅជាបែបនេះ បបូរមាត់ក្រៀមប្រេះ ក្បាលបែកកកឈាម មុខស្លេកស្លាំង ជង្គង់ទាំងសងខាងរលាត់ស្បែកចេញឈាមរឹមៗ ចំណែកបាតជើងក៏មានរបួសព្រោះតែដើរជាន់បន្លាដោយជើងទទេ ។
« ខ្ញុំថាពួកយើងប្រញាប់យកគេចេញពីទៅនេះទៅ លោកពូ » ជុងហ្គុក ស្រដីឡើង គេក៏ភ្ញាក់ផ្អើលមិនស្ទើរដែរ ដែលឃើញសភាព ជីមីន មនុស្សដែលពូរបស់គេថ្នាក់ថ្នមដូចកែវ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែលឃើញ យ៉ុនហ្គី បារម្ភខ្វល់ខ្វាយពីនរណាម្នាក់ បើគិតចាប់តាំងពីឪពុករបស់គេស្លាប់ទៅគេមិនដែលខ្វល់ខ្វាយពីនរណាឡើយសូម្បីតែម្ដាយរបស់គេផ្ទាល់ ។
« បងនាំអូនទៅវិញណា ពួកយើងទៅផ្ទះយើងវិញណាអូនសម្លាញ់ សឺត៎! » យ៉ុនហ្គី បីកាយតូចទាំងភ្នែកក្រហមព្រោះខំប្រឹងទប់ទឹកភ្នែកកុំឱ្យស្រក់ចុះមក ។ គេមិនអាចទប់ជ្រាយទេ គេមិនអាចយំទេ គេមាននាមជាស្វាមីនិងជាឪពុក ជាមេគ្រួសារគេមិនអាចទន់ជ្រាយបាននោះឡើយ ។
ក្រោយរកឃើញរាងតូចពួកគេក៏ត្រឡប់មកវិញនិងបញ្ចូនរាងតូចទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យយ៉ាងឆាប់រហ័ស ។ ថេហ្យុង ជីយ៉ុន និងវីនក៏មកដល់ទីនេះយ៉ាងឆាប់រហ័សផងដែរ ។
« ដេតឌី! ហ្ហឹក...ម៉ាម៉ារបស់កូនយ៉ាងម៉េចហើយ? ហ្ហឹកៗ » ជីយ៉ុន យំកាន់តែខ្លាំងបន្ទាប់ពីមកដល់ជិតឪពុក គេបារម្ភពីម៉ាម៉ារបស់គេខ្លាំងណាស់ ។
« ម៉ាម៉ា មិនអីទេកូនមកដល់ដៃពេទ្យហើយ ម៉ាម៉ាច្បាស់ជាផុតគ្រោះថ្នាក់កុំយំអីកូន » យ៉ុនហ្គី លួងលោមកូនដោយអង្អែលក្បាលគេតិចៗ ។
« បាទ! » ជីយ៉ុន អង្គុយលើភ្លៅមាំរបស់ឪពុកទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំព្រោះគ្រូពេទ្យនៅមិនទាន់ចេញមកនៅឡើយទេ គេម៉េចនឹងអាចទុកចិត្តបាននោះ ។ ភ្លាមនោះទ្វារក៏បើកឡើងដោយស្នាដៃរបស់លោកគ្រូពេទ្យ ។
« ភរិយានិងកូនរបស់ខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ? »
« ភរិយារបស់លោកគេផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយ ចំណែកកូនក្នុងផ្ទៃក៏មិនមានបញ្ហាអ្វីទេ លោកមីន អាចសប្បាយចិត្តបាន! »
« ម៉ាម៉ាលែងអីហើយដេតឌីកូនសប្បាយចិត្តណាស់ ហិហិ » ជីយ៉ុន សើចកក្អឹកលោតចុះឡើងទះដៃផាច់ៗ ព្រោះសប្បាយរីករាយដែលម្ដាយនិងប្អូនរបស់គេមិនបានកើតអី ។
« ចឹងខ្ញុំអាចចូលទៅមើលគេបានទេ? » យ៉ុនហ្គី អង្អែលក្បាលកូនតិចៗ រួចទើបសួរ ។
« បាទបាន ប៉ុន្តែសូមរង់ចាំឱ្យពួកយើងប្ដូរអ្នកជំងឺទៅបន្ទប់សម្រាកសិន »
« អរគុណ! » អរគុណមួយម៉ាត់ស្ដាប់ទៅដូចជាឈ្លើយ ប៉ុន្តែអ្នកដែលស្គាល់ យ៉ុនហ្គី យូរឬស្គាល់ច្បាស់ពួកគេនឹងរំភើបព្រោះតែនាយមិននិយាយពាក្យទាំងនេះមកងាយៗទេ ។
« បាទ ជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំស្រាប់ហើយ! » លោកគ្រូពេទ្យញញឹមហើយទើបចាកចេញទៅចាត់ចែងប្ដូរ ជីមីន ទៅបន្ទប់សម្រាកជាបន្ទប់ពិសេសសម្រាប់តែអ្នកជំងឺម្នាក់ប៉ុណ្ណោះមិនមានអ្នកផ្សេងឡូកឡំនោះទេ ។
ឱ្យតែឃើញមុខរបស់រាងតូចពេលណា យ៉ុនហ្គី គេសឹងតែយំម្ដងៗ ទៅហើយព្រោះអាណិតភរិយារបស់ខ្លួន ។ គេស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមសឹងស្លាប់ស្រមោចមួយក្បាលក៏មិនឱ្យខាំដែរ តែឥឡូវមើលចុះមុខមាត់ដៃជើងមានសុទ្ធតែរបួសទោះតិចក្ដីច្រើនក្ដីក៏មិនចង់ឱ្យ ជីមីន កើតអ្វីសូម្បីតែបន្តិចណាសោះឡើយ ។
« ឆាប់ដឹងខ្លួនណាកូនក្មេងរបស់បង បងនឹកអូនណាស់ដឹងទេ? » យ៉ុនហ្គី ក្ដោបដៃរបស់ ជីមីនមកកាន់និងថើបថ្នមៗ ។ អ្នកផ្សេងទៀតអង្គុយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ព្រោះមិនចង់រំខានដល់យ៉ុនហ្គី ។
« ចៅហ្វាយ! »
« ... »
« លោកស្រីមកទាន! » ហ្សេន
« ប្រពន្ធឯងយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? » គាត់សួរដោយសំឡេងស្រទន់ហាក់ដូចជាបារម្ភចំពោះ ជីមីន ខ្លាំងពន់ពេក ។
« ... » ស្ងាត់! យ៉ុនហ្គី មិនបានឆ្លើយតប ។
« ថ្ងៃកើតហេតុម៉ាក់ឃើញគេ... »
« បានហើយ! »
« ម៉ាក់ពិតជាបានឃើញគេពិតមែន គេឡើងឡានទៅជាមួយនរណាក៏មិនដឹង... »
« ខ្ញុំប្រាប់ថាបានហើយ មិនឮទេឬ? » ដោយទ្រាំមិនបាន យ៉ុនហ្គី សម្លុតគាត់តែម្ដង ។
« ជាការពិត! ប្រពន្ធឯងកំពុងផិតក្បត់ឯងមិនហើយនៅ មិនជឿម៉ាក់ទៀតឬ? »
« ម៉ាម៉ា មិនមែនបែបនោះ! អ្នកកុហក! » ជីយ៉ុន ក្រោកឈរនិយាយឡើងទាំងកំហឹង ម្ដាយរបស់គេមិនក្បត់ដេតឌីរបស់គេនោះទេ មនុស្សស្រីម្នាក់នេះនិយាយកុហកទាំងអស់ ។
« ម៉ាក់សប្បាយចិត្តណាស់ឬដែលបង្កើតរឿងនេះឡើងមក? » គេពិតជាហួសចិត្តខ្លាំងណាស់ ស្មានថាគេមិនដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកចាប់ភរិយារបស់គេយកទៅទុកចោលក្នុងព្រៃនោះមែនទេ? គេដឹង! ដឹងគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ។
« ម៉ាក់មិនបានបង្កើតរឿង! ប្រពន្ធឯងវាក្បត់ឯងហើយរត់តាមប្រុសដោយខ្លួន... » និយាយមិនទាន់ចប់ផងគាត់សឹងតែគាំងបេះដូងនៅពេលដែល យ៉ុនហ្គី សម្លុតគាត់ ។
« បានហើយ!!! បើម៉ាក់នៅតែនិយាយពាក្យនេះឲ្យខ្ញុំឮទៀត ខ្ញុំនឹងសម្លាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា!!! » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងកំហឹង! គេខឹងណាស់ ខឹងដល់ថ្នាក់និយាយមិនចេញ ខឹងដល់ថ្នាក់ចង់យំប៉ុន្តែព្យាយាមទប់ ។
« យ៉ុន... »
« កុំហៅឈ្មោះខ្ញុំ! ខ្ញុំគ្មានម្ដាយអាក្រក់ជូរជាតិដូចអ្នកទេ! » មាត់សម្លុតទាំងខឹងស្អប់ប៉ុន្តែកែវភ្នែកដែលក្រហមដូចឈាមនោះបែរជាសើមជោកដោយទឹកភ្នែកនៃក្ដីឈឺចាប់ទៅវិញ ។
« កុំបែបនេះណាកូន... » គាត់ប្រុងចូលមកជិត យ៉ុនហ្គី ប៉ុន្តែនាយថយក្រោយមួយជំហានហើយទើបនិយាយបន្ត ។
« ហេតុអី? ហេតុអីម៉ាក់? គ្រប់រឿងឈឺចាប់របស់ខ្ញុំម៉ាក់តែងតែជាដើមហេតុនៃវា?ហេតុអី? ខ្ញុំពិតជាមិនយល់ទាល់តែសោះហើយ! ខ្ញុំបានធ្វើអីខុសចំពោះម៉ាក់ទៅម៉ាក់? ឬខ្ញុំធ្វើខុសចំពោះគ្រួសារក្រោយរបស់ម៉ាក់? ទើបខ្ញុំត្រូវទទួលរងការឈឺចាប់ឥតស្រាកស្រាន្តបែបនេះ? » យ៉ុនហ្គី សួរទៅម្ដាយទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ប៉ុន្តែមិនឮសំឡេងយំឬហៅថា យំមិនឮសំឡេងក៏បាន តើដឹងទេថាវាឈឺប៉ុណ្ណា? ឈឺដល់ថ្នាក់និយាយមិនបាននិយាយមិនចេញ ។
« យ៉ុនហ្គី! ម៉ាក់សុំទោស... » គាត់ខុស! ខុសគ្រប់យ៉ាង ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងគាត់គ្រាន់តែចង់ឱ្យកូនបានល្អប៉ុណ្ណោះ ។ គាត់ដើរចូលមកជិតប្រុងនឹងឱបក្រសោបកូន ប៉ុន្តែនៅពេលគាត់កាន់តែចូលទៅជិត យ៉ុនហ្គី កាន់តែថយក្រោយ ។
« ខ្ញុំថាម៉ាក់ធំត្រឡប់ទៅវិញសិនទៅ ទុកឱ្យគាត់បាននៅម្នាក់ឯងសិបទៅ » ជុងហ្គុក លូកមាត់ព្រោះបើនៅតែបែបនេះ យ៉ុនហ្គី ប្រាកដជាគ្មានថ្ងៃស្ងប់ចិត្តនោះទេ គេមិនចង់ឃើញពូរបស់គេយំនោះទេ ។ ហើយជាធម្មតា ជុងហ្គុក តែងតែហៅម៉ាក់របស់ពូគេបែបនេះឯង ។
« ម៉ាក់ផ្ញើពូឯងផងណា ជុងហ្គុក »
« បាទ! » ឃើញ ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលហើយគាត់ក៏ចេញទៅវិញដោយមាន អេរិកនិងកូនចៅរបស់គាត់នៅខាងក្រៅស្រាប់ ។
« ខ្ញុំថាពួកយើងទៅខាងក្រៅវិញល្អជាង » វីន បន្លឺឡើងហើយគ្រប់គ្នាក៏យល់ព្រមព្រោះពួកគេដឹងថា យ៉ុនហ្គី ច្បាស់ជាចង់នៅតែពីរនាក់ ជីមីន ជាមិនខាន ។
ក្រោយគ្រប់គ្នាចេញទៅអស់ យ៉ុនហ្គី ក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះលើកៅអីដែលគេអង្គុយមុននេះវិញ កែវភ្នែកដែលដក់ដោយទឹកភ្នែកនោះ ស្រាប់តែបង្ហូរមកម្ដងទៀត ។
« ហ្ហឹកៗ បងឈឺណាស់មីន បងឈឺ... » គេឈឺចាប់ប្រាប់មិនត្រូវព្រោះតែគ្រប់យ៉ាងដែលជារឿងឈឺចាប់របស់គេតែងតែជាម្ដាយគេដែលជាដើមហេតុទាំងអស់ ។ រឿងប៉ារបស់គេ រឿងជាច្រើនទៀតដែលកើតឡើងជាពិសេសរឿងដែលកើតឡើងនៅពេលឥឡូវនេះឯង ។
« ហ្ហឹកៗ... » សំឡេងយំរង៉ូវៗ ខ្សឹកខ្សួលក៏បាត់ទៅបន្តិចម្ដងៗ ព្រោះម្ចាស់សាមីខ្លួនបានគេងលក់បាត់ទៅហើយ នាយយំរហូតដល់គេងលក់ ចំណែកដៃគឺកាន់ដៃរបស់រាងតូចជាប់មិនលែងទោះបីគេងលក់ហើយក៏ដោយ ។
@ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក~
អ្នកដែលចេញទៅខាងក្រៅក៏មិនហ៊ានចូលមករំខានព្រោះឃើញថា យ៉ុនហ្គី នៅគេងលង់លក់នៅឡើយណាមួយ ពីរបីថ្ងៃមកនេះរាងក្រាស់ក៏មិនសូវបានគេងដែរ ។
« ហឹម? » សំឡេងក្រហឹមដើមកបន្លឺឡើងចេញពីរាងតូចដែលគេងនៅលើគ្រែ ។ ជីមីន បើកភ្នែកសន្សឹមៗ ដើម្បីឱ្យស៊ាំនឹងពន្លឺថ្ងៃអ្វីដែលគេឃើញមុនគេនោះគឺពិដាននៃបន្ទប់មន្ទីរពេទ្យហើយអ្នកបន្ទាប់នោះគឺបុរសម្នាក់ដែលគេដង្ហោយហៅរកនៅពេលដែលគេជួបទុក្ខលំបាក ។
« យ៉ុន... » សំឡេងខ្សាវៗ បន្លឺឡើងដៃដែល យ៉ុនហ្គី កាន់នោះក៏កម្រើកតិចៗ ដើម្បីឱ្យរាងក្រាស់ភ្ញាក់ឡើង ។
« ហឹម? មីននី!អូនដឹងខ្លួនហើយ ហ្ហឹកៗ មីន... » យ៉ុនហ្គី ស្ទុះងើបហើយឱបកាយតូចយ៉ាងណែនព្រមទាំងយំទៀតផង ។
« បងយំឬ? ហេតុអ្វីក៏យំហឹម? » ជីមីន ឱបតបវិញហើយសួរគេដោយសំឡេងស្រាលស្រទន់បែបគ្មានកម្លាំង ។
« បងនឹកអូនណាស់ដឹងទេ? បងបារម្ភពីអូនខ្លាំងណាស់ » លែងចេញពីការឱប យ៉ុនហ្គី វាចាឡើងមកដោយដៃមាំលើកអង្អែលថ្ពាល់ប៉ោងៗ ថ្នមៗ ។
« ពេលនេះអូនអស់អីហើយបងឈប់បារម្ភបានហើយណាលោកប្ដី! » រាងតូចញញឹមតិចៗ ព្រោះគេមិនសូវមានកម្លាំងនោះទេ ។
« ការបារម្ភរបស់បងនៅតែមានចំពោះអូនជានិច្ច! ព្រោះអូនជាកូនក្មេងរបស់បង សឺត៎ៗ! » យ៉ុនហ្គី និយាយហើយក្រសោបមុខរបស់រាងតូចអង្អែលថ្នមៗ ទើបថើបថ្ងាសទូលាយពីរខ្សឺត ។ ជីមីន ញញឹមតិចៗ ដាក់ទៅប្ដីរបស់ខ្លួន ។
« ឃ្លានទេ? ឬចង់ញ៉ាំទឹកសិន? »
« ឃ្លាន តែចង់ញ៉ាំទឹកសិន »
« ចឹងញ៉ាំទឹកសិនទៅ ចាំបងឱ្យវីនទិញឱ្យ » គេហុចទឹកឱ្យទៅ ជីមីន ទើបយកទូរស័ព្ទទាក់ទងទៅវីនឱ្យទិញអាហារខ្លះមកឱ្យរាងតូច ។
« បន្តិចទៀត វីន មកហើយឃ្លានខ្លាំងអត់? » យ៉ុនហ្គី អង្អែលក្បាលរបស់ ជីមីន តិចៗ សួរទៅរាងតូចដោយសំឡេងស្រទន់ហើយវាមិនមែនជារឿងចម្លែកនោះទេព្រោះ យ៉ុនហ្គី តែងតែនិយាយជាមួយរាងតូចដោយសំឡេងស្រទន់មិនគំហកនោះទេ ។ (ថ្នមចិត្តកូនក្មេងសាហាវពូ)
« អត់ទេអាចទ្រាំបា...អឹម? » មិនទាន់និយាយ ចប់ផង យ៉ុនហ្គី ស្រាប់តែឱនមកថើបបបូរមាត់របស់រាងតូចយ៉ាងលឿនរកតែ ជីមីន ត្រៀមខ្លួនមិនទាន់ ។ ថើបបានបន្តិចគេក៏លែងចេញពីការថើបហើយសម្លឹងមើលមុខរាងតូចឥតព្រិច ព្រោះមុននេះពេលគេថើប ជីមីន មិនបានបើកមាត់ទទួលយកអណ្តាតរបស់គេទេ ។
« បង...អា៎ អឹម! » ក្រោយមាត់មានសេរីភាព ជីមីន ប្រុងនឹងនិយាយបន្តប៉ុន្តែភ្លាមនោះ យ៉ុនហ្គី ក៏ថើបបំបិទមាត់របស់គេម្ដងទៀត ។ ម្ដងនេះ យ៉ុនហ្គី ប្រើដៃមាំរបស់គេលូកចូលទៅក្នុងអាវរបស់រាងតូចហើយច្របាច់ទ្រូងពើករបស់គេធ្វើឱ្យ ជីមីន ថ្ងូរឡើងបន្តិចតែក៏ត្រូវបិទមាត់វិញដោយមាត់របស់រាងក្រាស់ ។ ការថើបយ៉ាងផ្អែមល្ហែមនៅតែបន្តយ៉ាងជក់ចិត្ត ប៉ុន្តែភ្លាមនោះស្រាប់តែ:
ក្រាក~
« ដេតឌី! ម៉ា... »