ក្រោយពីញ៉ាំអាហារពេលព្រឹករួចថេហ្យុងក៏សុំឱ្យនាំខ្លួនចេញមកក្រៅឯលោកមីនក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ។ថេហ្យុងត្រូវបានអ្នកស្រីមីនរុញរទះមកក្រៅក្នុងបរិវេណពេទ្យនាំមកឈប់នៅក្រោមដើមឈើម្លប់មួយឯអ្នកស្រីមីនក៏អង្គុយនៅក្បែរនោះ។
" មានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចដែរកូន? " អ្នកស្រីមីន
" គឺស្រស់ស្រាយណាស់ វាប្រសើរជាងនៅក្នុងបន្ទប់ " ថេហ្យុង
ថេហ្យុងក៏អង្គុយមើលជុំវិញបរិវេណពេទ្យនោះទាំងមើលមិនច្បាស់ហើយស្ងៀមស្ងាត់ដោយមិននិយាយអ្វីនោះទេ តែក្នុងចិត្តក៏នឹកគិតដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលខ្លួនស្រឡាញ់។
" ថេហ្យុង! " អង្គុយសុខស្រាប់តែមានសម្លេងក្មេងប្រុសម្នាក់បានស្រែកហៅឈ្មោះរបស់នាយតូច ឮដូច្នេះថេហ្យុងក៏ងាកទៅរកប្រភងសម្លេងនោះដែលឃើញមានក្មេងប្រុសវ័យជំទង់ស្រស់ស្អាតម្នាក់កំពុងតែដើរមកទាំងស្នាមញញឹមដែលមើលមិនច្បាស់នោះទេហើយមានឈ្មោះថា ផាក ជីមីន។
" ថេហ្យុង " ជីមីនបានចូលមកឱបថេហ្យុងយ៉ាងណែន ឯថេហ្យុងក៏សម្ងំស្ងៀមឱ្យគេឱបទាំងមិនដឹងអីព្រោះមិនស្គាល់ថាជីមីនត្រូវជាអ្នណាហើយត្រូវជាអ្វីនឹងខ្លួន។
" ប្រសើរណាស់ដែលឯងបានដឹងខ្លួនមកវិញ " ជីមីនប្រលែងពីការឱបនិយាយទីកាន់ថេហ្យុងមានតែស្នាមញញឹមសប្បាយចិត្ត។
" អឺ..ឯងគឺ... " ថេហ្យុងមើលទៅជីមីនទាំងឆ្ងល់
" យើងគឺជីមីនណា ជីមីនមិត្តរបស់ឯង ឯងមិនស្គាល់យើងទេឬ? " ជីមីនឃើញបែបនេះក៏ទម្លាក់ស្នាមញញឹមចុះ។
" ក្មួយមីនគឺកូនថេបាត់ការចងចាំ " អ្នកស្រីមីន
" ហ៎ាស!ពិតមែន?ថេហ្យុងអញ្ចឹងឯងភ្លេចយើងហើយមែនទេ " ជីមីន
" គឺ...ត្រូវហើយ " ថេហ្យុងងក់ក្បាលតិចៗ
" តែមិនអីទេ ទោះឯងមិនចាំយើងក៏យើងសប្បាយចិត្តដែលឃើញឯងងើបពីសន្លប់ " ជីមីននិយាយទាំងអង្អែលស្មារបស់ថេហ្យុងតិចៗ ឯថេហ្យុងក៏មើលទៅមុខរបស់ជីមីនទាំងមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅនិងចូលចិត្តជីមីនណាស់ទោះទើបតែជួបមុខគ្នាក៏ដោយហាក់មាននិស្ស័យជាមួយ ប្រហែលជីមីនគឺជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់ហើយ ។
" ចុះក្មួយថ្ងៃនេះមិនទៅរៀនទេហេ៎ស? "
" ខ្ញុំបានដាក់ច្បាប់ មកមើលថេហ្យុងព្រោះដឹងថាថេហ្យុងបានដឹងខ្លួនមកវិញ "
" ដឹងតាមយ៉ុនហ្គីមែនទេ? "
" បាទ ថ្ងៃនេះខ្ញុំនឹងមកមើលថេហ្យុងមួយថ្ងៃពេញតែម្ដង ព្រោះនឹកណាស់ " ជីមីនក៏ឱបថេហ្យុងម្ដងទៀតទាំងនឹករលឹកជាខ្លាំង។
" ប្រសើរហើយ បើមិនអញ្ចឹងថេហ្យុងប្រាកដជាធុញមិនខាន "
" បាទអ្នកមីង! " ជីមីនញញឹមយ៉ាងស្រស់ដាក់អ្នកទាំងពីហើយក៏នៅបន្តនិយាយគ្នាមួយអ្នកស្រីមីននិងថេហ្យុង ដោយថេហ្យុងមិនសូវបាននិយាយច្រើនជាមួយជីមីននោះទេ មានតែនិយាយទេដែលនិយាយច្រើនជាមួយគេនោះ។
ចេញមកខាងក្រៅបានយូរបន្តិចហើយថេហ្យុងក៏សុំចូលទៅក្នុងវិញ ដោយជីមីនគឺជាអ្នករុញរទះថេហ្យុងទៅ។ មកដល់បន្ទប់ក៏មានគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យនិងចាក់ថ្នាំក្រោយរួចរាល់ក៏ចេញទៅវិញ។
" អ្នកមីងពេលណាថេហ្យុងចេញពីពេទ្យបានទៅ? "
" មិនច្បាស់ទេ ណាមួយរបួសក៏មិនទាន់ជាស្រួលបួល ពិសេសគឺត្រង់ជើងតែម្ដង អាចប្រើពេលច្រើនអាទិត្យទៀត "
" យូរណាស់ " ជីមីន
" សំណាងដែរតែបាក់ឆ្អឹងតែបន្តិច បើបាក់ឆ្អឹងខ្លាំងជាងនេះអាចគេងពេទ្យរាប់ខែឯណោះ " អ្នកស្រីមីន
" ឆាប់ជាណា៎ " ជីមីន
" អឹម! " ថេហ្យុងងក់ក្បាលញញឹមដាក់ជីមីន។
លុះពេលល្ងាចជីមីនបានសុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយក៏លេចយ៉ុនហ្គីមកម្ដងដោយនាយទើបតែមកពីរៀន។
" យ៉ាងម៉េចហើយប្អូនប្រុសបងថ្ងៃនេះ? " យ៉ុនហ្គីដើរមកអង្គុយក្បែរថេហ្យុង។
" ក៏ធុញដែរ តែបានជីមីនមកក៏លែងធុញទៅ "
" ហើយឥឡូវឃ្លានទេ? "
" ឃ្លានហើយ "
" ចុះម៉ាក់គាត់ទៅណាហើយ? "
" ម៉ាក់ថាទៅយកម្ហូបមក និយាយអញ្ចឹងនៅមន្ទីរពេទ្យគ្មានអាហារឱ្យមែនទេ? "
" គឺមាន តែតិចពេកឯងញ៉ាំម៉េចនឹងឆ្អែតទៅ "
" ខ្ញុំញ៉ាំច្រើនណាស់មែនទេ? "
" ត្រូវហើយ! ឯងញ៉ាំច្រើនណាស់ នេះដោយសារឯងគេងពេទ្យទេកុំអីឯងញ៉ាំច្រើនជាងនឹងទៅទៀត "
" អញ្ចឹងបានធាត់ " ថេហ្យុង និយាយទាំងមិននឹកស្មានព្រោះអាហារដែលនាយតូចបានញ៉ាំគិតថាវាគឺច្រើនសម្រាប់នាយតូចទៅហើយ នេះមិននឹកស្មានថាម្ចាស់រាងកាយមុនមួយនេះញ៉ាំច្រើនជាងនេះទៀតសោះ។
" កាលពីក្មេងឯងស្គមទេ ហើយស្គមខ្លាំងទៀតផង ដូចក្មេងអត់ស៊ីអញ្ចឹងគឺឯងខ្វះជីវជាតិ ដូច្នេះហើយម៉ាក់បានបំប៉នឯងបន្ថែមបំប៉នរហូតទាល់តែឯងបានធំធាត់បែបនេះ "
" បងចាំមើលទៅពេលដែលខ្ញុំបានចេញពីពេទ្យពេលណាខ្ញុំនឹងសម្រកគីឡូហើយ "
" បងឮឯងនិយាយពាក្យនេះឡើងធុញទៅហើយ "
" តែលើកនេះគឺមែន "
" Ok បងនឹងចាំមើល "
ក្រោយជជែកគ្នាហើយអ្នកស្រីមីនក៏បានត្រឡប់មកវិញព្រមទាំងអាហារ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមរៀបចំឱ្យអាហារថេហ្យុងញ៉ាំ។
+រំលងច្រើនថ្ងៃក្រោយមក
ដោយថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសម្រាកយ៉ុនហ្គីបានមកមើលថែកំដរថេហ្យុងជំនួសអ្នកស្រីមីនដោយគាត់គឺជាប់រវល់ជួយការងារជាមួយនឹងលោកមីន។
" បងប្រុស! " ថេហ្យុងដែលកំពុងគេងលើគ្រែនោះក៏ហៅយ៉ុនហ្គីដែលកំពុងអង្គុយអានសៀវភៅក្បែរខ្លួននោះ។
" ហឹម? " យ៉ុនហ្គី
" ភ្នែកខ្ញុំម្ញ៉ូបពិបាកមើលខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំចង់យកវ៉េនតាមកពាក់ "
" ទ្រាំសិនទៅ ចាំចេញពីពេទ្យចាំទៅកាត់វ៉ែនតាថ្មីទៅ "
" ចុះវ៉ែនតាចាស់នោះ? "
" វាគឺបាត់ហើយ "
" អញ្ចឹងខ្ញុំត្រូវទ្រាំមើលទាំងភ្នែកមើលមិនច្បាស់មែនទេ? "
" ត្រូវហើយ ទ្រាំសិនទៅ "
" ហ្ហើយ!! " ថេហ្យុងដកដង្ហើមទាំងធុញ មនុស្សធ្លាប់តែភ្នែកភ្លឺមកឱ្យភ្នែកមើលមិនច្បាស់ហើយអត់វ៉ែនតាទៀតពិតជាពិបាកណាស់។
" ហេឡូ! " ជីមីនបានដើរចូលមកនិយាយទាំងស្នាមញញឹមដាក់ថេហ្យុងនិងយ៉ុនហ្គី។
" ជីមីនហ៎េស? " ថេហ្យុងសួរព្រោះមើលមុខមិនច្បាស់
" ត្រូវហើយ " ជីមីនក៏ដើរមកជិតថេហ្យុងឯយ៉ុនហ្គីក៏ងើបចេញឱ្យជីមីនបានអង្គុយហើយជីមីនក៏បានអង្គុយចុះមក។
" យ៉ាងម៉េចហើយបានធូរច្រើនទេ? " ជីមីន
" គឺធូរច្រើនជាងមុន តែក៏ធុញព្រោះភ្នែកមើលអ្វីមិនច្បាស់នោះទេ គ្រាប់យ៉ាងគឺព្រាលទាំងអស់ " ថេហ្យុង
" ទ្រាំសិនទៅចាំពេលចេញពីពេទ្យពេលណាចាំទៅកាត់វ៉ែនតាថ្មី " ជីមីន
" អឹម! " ថេហ្យុង
" អញ្ចឹងទៅអង្គុយលេងខាងក្រៅទេ? " ជីមីន
" ល្អ!កំពុងតែចង់ចេញទៅក្រៅផង " ថេហ្យុងក៏ងើបអង្គុយឯជីមីនក៏ដើរទៅយករទះរុញមកក្បែរថេហ្យុង
" ចាំបងជួយ " យ៉ុនហ្គីក៏មកជួយគ្រាលើកថេហ្យុងឱ្យអង្គុយលើរទះដោយមានជីមីនជួយផងដែរ។
" តោះ " យ៉ុនហ្គីគឺជាអ្នករុញរទះថេហ្យុងចេញទៅ
យ៉ុនហ្គីបានរុញថេហ្យុងមកឈប់នៅក្រោមដើមឈើមួយដែលជាទីម្លប់ល្អ ហើយយ៉ុនហ្គីនិងជីមីនក៏អង្គុយលើកៅអីដែលដាក់សម្រាប់ឱ្យអង្គុយ ដោយជីមីនអង្គុយក្បែរថេហ្យុង។
" ហឹម!!! " ថេហ្យុងក៏ដកដង្ហើមធំសម្លឹងមើលជុំវិញទីនោះ។
សូមរងចាំអាននៅភាគបន្ត🥰
By Ivy-អាយវី