მივედით სახლთან, სადაც წვეულება იმართება.
მუსიკა ძალიამ ხმამაღლაა, გარეთაც ისმის ხმა.
შევედით სახლში. უამრავი ადამიანია. ზოგი ცეკვავს, ზოგი სვავს, ზოგიც ფლირტაობს.
სტელა - წავედით, ვიცეკვოთ!!
ჩვენ ,ხუთივე ცენტრში დავდექით და მუსიკას ავყევით.
რაღაც მომენტში ჩემს გონებას დაავიწყდა სექსუალური პრინცი. ვცეკვავდი და ვიცინოდი თაეს გიჟურ მოძრაობებზე.
უცბად ჰობიმ შემომატრიალა თავისკენ.
ავყევი მოძრაოვებს და მასთან ერთად ვცეკვავ.ხელები კისერზე მოვხვიე.
შეცდომა დავუშვი, როდესაც თვალებში შევხედე. ინტენსიურად მიყურებს . პირველად არის ასე ახლის, რომ ვართ ერთმანეთთან.
წელზე მომხვია ხელები და ბოლოს ჩემს გვერდებზე გაჩერდა. ტუჩები აილოკა.
არასდროს მეგონა ასეთი მიმზიდველი თუ იყო.
გვერდებზე მომიჭირა ხელები და შუბლი მივადეთ ერთმანეთს.
ჰობი - ენი..
დავიძაბე ოდნავ მის სერიოზულ ტონზე.
ენი - მჰ..?
ჰობი - ვკვდები ისე მინდა გაკოცო.
გული ამიჩქარდა.
რაააა?
ვერაფერს ვამბობ. რა ხდება?
ჩემსკენ იწევა. მეც თვალები დავხუჭე.
"შენ ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი".
ჯონგუკის სახე წარმომედგინა წინ და უკან გადავდგი ნაბიჯი.
უნდა ამომეღო ხმა და ამ დროს მიკროფონში ვიღაცამ ლაპარაკი დაიწყო.
ბიჭი - კარგით, დროა შევეგებოთ ჩვენს ფეხბურთელებს!!!
ყველამ ყვირილი დაიწყო, როდესაც შემოვიდნენ სახლში.ყველას გამოცვლილი აქვს ტანსაცმელი და კარგად გამოიყურებიან.
ჯონგუკიც.
შავი ძალიან უხდება.
ბიჭი - პირველი, მოდი მივესალმოთ გუნდის კაპიტანს, რომელნაც 3 ულამაზესი გოლი გაიტანა.
ხალხი - ჯონგუკ! ჯონგუკ! ჯონგუკ!
ბიჭმა ჯონგუკს ხელი გადახვია.
ბიჭი - შესანიშნავად ითამაშე, მაგრამ ყველამ ვიცით, რომ ეს გოლები გოგოს მიუძღვენი..ვფიქრობ , ყველას აინტერესებს ვინ არის "ჯადოქარი".
ერთ-ერთმა გოგომ ხელი აიწია.
გოგო - შემიძლია მე ვიყო შენი "ჯადოქარი".
თვალები ავატრიალე და ისევ ჯონგუკს შევხედე.
ბიჭი - გამოავლენ ვინაობას, კაპიტანო?
ჯონგუკს გაეცინა და თავი გააქნია.
ჯონგუკი - მან იცის და მხოლოდ ეს მინდა.
დამცხა.
ხალხი - გვითხარი! გვითხარი!
ჯონგუკი გავიდა მიკროფონიანი ბიჭისგან.
ბიჭი - მოდით, ყველამ დავიწყოთ წვეულებააა!!! გავერთოთ!!!
ჰობიმ ხელი მომკიდა და გამიყვანა ხალხისგან.
ენი - ჰეი!!!! გაჩერდი!
არ გაჩერდა იქამდე , სანამ ეზოში არ გამომიყვანა.
ენი - რა ხდება?
ჰობი - გთხოვ მითხარი, რომ ის არ არის.
ენი - რაზე ლაპარაკობ?
ჰობი - მითხარი, რომ იმ იდიოტისთვის არ გიკოცნია.
გავიყინე. არ ვიცი რა ვთქვა.
ჰობი - ენი!!! მითხარი!
დამიყვირა და მე თავი დავხარე.
ჰობი - ააა! ჯანდაბა! ჯეონ ჯონგუკი? ის ეგოისტი იდიოტი, ვინც ქალებს ნაგავივით ექცევა?საერთოდ რაზე ფიქრობდი?
ენი - არ ვფიქრობდი..მე ...
ჰობი - შენ რა? შენ რააა...?!
ენი - გრძნობებს ავყევი!
ჰობი - გრძნობებს? შეყვარებული ხარ მასზე?
მიმდა ვიყვირო, რომ არა! მაგრამ არ შემიძლია.
ძალიან იმედგაცრუებული ჩანს და ეს შინაგანად მკლავს. მკლავს ასეთს, რომ ვხედავ.
ენი - ჰობი..მე..
ჰობი - რა თქმა უნდა გიყვარს.
ხელები თავზე მოიკიდა და ამოიხვნეშა.
ჰობი - მომწონ ხარ, ენი.
ყველაფერი გაჩერდა ირგვლივ.
ვხედავ თვალები აუცრემლიანდა.
ჰობი - ყოველთვის მომწონდი. ვფიქრობდი ბოლოს ერთად ვიქნებოდით.
სევდიანად გაეცინა.
ენი - ჰიბი..
ჰობი - სახლში მივდივარ.. დანარჩენებს უთხარი და ისიამოვნე ამ ღამით შენს იდიოტთან.
ენი - ჰობი, მოიცადე...
არ მომისმინა და გააგრძელა სიარული.
გული მტკივა. არ მინდა წავიდეს..მაგრამ თუ დარჩება რა უნდა ვუთხრა?
მაგრამ გაჩერდა და ჩემსკენ ისევ შემოტრიალდა.
ვხედავ როგორ სწრაფად მოდის ჩემსკენ.
ჰობი - ამის დეეეედაც!!!!
ენი - ჰობი, რას აკ....
ხელები ლოყაზე მომკიდა და მაკოცა.
თვალები გამიფართოვდა . ამას არ მოველოდებოდი.
ახალი შეგრძნებები გაჩნდა ჩემში.
არ გამიწევია და ვსიამოვნებდი ამ კოცნით. მაიმც მარტო ვარ ისედაც და ამაში ცუდი არაფერია.
მისი კოცნა ნაზია და ნელ-ნელა ღრმავდება.
წელზე მომხვია ხელები და ახლოს მიმწია.
ვიღაცამ ჩაახველა.
და შემდეგ გამახსენდა, რომ იმ სახლის წინ ვართ , სადაც უამრავი ადამიანია.
უკან გადავდგი ნაბიჯი და შევხედე.
შუგა.
გული გამიჩერდა.
რადგან მარტო არ არის.
მის ოდმავ მოშორებით ჯონგუკია. ხელები ჯიბეში აქვს ჩაწყობილი და მე მიყურებს.
ჯანდაბა.
არაფრის მთქმელი გამომეტტველება აქვს. გაბრაზებულია? იმედგაცრუებული? გაკვირვებული? თუ საერთოდ არ ანაღვლებს?
შუგამ გამიღიმა.
შუგა - არასდროს წყვეტ ჩემს გაოცებას.
ჯონგუკი წავიდა.
ჯონგუკი - წავედით!
შუგას უთხრა.
მისი ხმა ჩვეულებრივი იყო. იმ დროს მახსენებს, როდესაც პირველად გამოველაპარალეთ ერთმანეთს.
გამცდა ისე, თითქოს არაფერი მომხდარა.
მართლა არ აინტერესებს. ეს რატომ მტკივა? რატომ მინდა , რომ აინტერესებდეს?
შუგამ კიდევ გამიღიმა და გაყვა ჯონგუკს.
მანქანიდან ლუდით სავსე ყუთები გადმოქონდათ.
ჰობიმ ჩემი ხელი დაიჭირა.
ჰობი - ენი..
შევწყვიტე სექსუალური პრინცის ყურებას და ჩემს საუკეთესო მეგობარს შევხედე, რომელსაც ახლახანს ვაკოცე. რა მაგარი ღამეა.
ენი - ბოდიში..მე..არაფერი.
ჰობი - არ გაქვს ბოდიში მოსახდელი. ვიცი, რასაც გრძნობ მის მიმართ. არ ველოდები შენგან , რომ ერთ ან ორ დღეში დაივიწყო .
ძალიან საყვარელია.
ენი - შიგნით შევიდეთ.
ჰობი - კარგი, მაგრამ ჯერ მიმდა იცოდრ, რომ მართლა მაქვს გრძნობები და მინდა ოდესმე ვცადოთ.
ენი - არ მინდა გული გატკინო.
ჰობი - ვიცი..უვრალოდ ვცადოთ. თუ არ გამოვა , ისევ მეგობრები ვიქნებით .
ენი - მე...
ჰობი - იფიქრე, კარგი? არაა საჭირო ახლავე პასუხი გამცე.
თავი დავუქნიე და შევედით სახლში.
⬜️⬜️⬜️⬛️⬛️⬜️⬛️⬜️⬛️⬜️⬛️⬛️⬜️⬛️⬜️⬛️⬛️⬛️
შუგა
შევხედე ჯონგუკს, რომელსაც ხელში ლუდით სავსე ყუთი უჭირავს და თან ენის და იმ ბიჭს უყურებს როგორ შედიან სახლში.
შუგა - ძმაო, თუ ყუთს ასე მოუჭერ დიდხანს ყველა ბოთლი დაიმსხვრევა.
დამაოგნორა და დაიწყო სახლისკენ სიარული.
⬜️⬜️⬜️⬛️⬛️⬛️⬜️⬛️⬜️⬛️⬜️⬜️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️
ენი
რამოდენიმე საათის შემდეგ წვეულებაზე უმრავლესობა უკვე ძალიან მთვრალია.
წრეზე ვსხედვართ და ვთამაშობთ სულელურ თამაშებს, რომლითაც მე პირადად კარგად ვერთობი.
კალთაში ბალიში მედო, რადგან კაბა მაცვია.
ჯონგუკმა ოთახში გამოაიარა და გვერდით მუქ თმიანი გოგო დაყვება.
კიბეებისკენ მიდიან და როგორც კი გოგოს გახედა ჯონგუკმა იმ გოგომაც გაუღიმა.
მტკივა. ვიცი რატომაც ადიან ხოლმე მეორე სართულზე. ეს გოგოც უკვე მზად იყო ამისთვის.
ეჭვიანობამ მოიცვა მთელი ჩემი სხეული. მივხვდი, რომ მაას სრულიად აღარ ვაინტერესებ.
მხოლოდ ასე სხვა გოგოსთან დანახვა მკლავს და წარმოდგენაც არ მინდა როგორ კოცნიან და ეხუტებიან ერთმანეთს.
დამინახა ჰობის , რომ ვკოცნნიდი მაგრამ საერთოდ არ აინტერესებს . გაკვირვებულიც კი არ იყო .
ეს არის გამსხვავება მე და მას შორის.
მე ყველაფერს ვგრძნობ და ის არაფერს.
მარტო ვარ შეყვარებული. ყოველთვის ასე იყო.
უმდ აგავუშვა ჩემი გონებიდან, გულიდან . უმდა დავივიწყო.
ჰობის ჭიქა გამოვართვი ხელიდან და სრულიად ჩავცალე.
ყველამ გაკვირვებულმა გამომხედა.
ჰობი - კარგად ხარ?
ენი - ძალიან კარგად.
საიდან მომემატა ეს სიმამაცე არ ვიცი, მაგრამ ხელი მოვკიდე ჰობის და ორივე ავდექით.
ენი - ცოტახნით დაგტოვებთ.
მეორე სართულზე ავიყვანე ჰობი.
გაეცინა.
ჰობი - სად მივდივართ, ენი?
ენი - უმდა გავერთოთ, როგორც ის და როგორც ყველა.
მეორეზე დერეფანია და ოროვე მხარეს კარი.
თავს ვერ მოვერიე და წარმოვიდგინე რას აკეთებს ამ რომელიმე კარის უკან ჯონგუკი.
ერთ ოთახში შევედით , რომელიც ცარიელია.
ჰობის შევხედე .
ჰობი - ენი, რას აკეთებ..
ჩავეხუტე.
ენი - შენ რა გგონია?
ხელები გამაწევინა და შემომხედა სერიოზული სახით .
ჰობი - არა , ენი. მთვრალი ხარ. ასე არ მოხდება.
ხი ვკარი საწოლზე დაეცა.
ენი - შემც მთვრალი ხარ, სულელო...
ვცდილობ სეწსუალურად და გამომწვევად მოვიდე საწოლამდე , მაგრამ
კედელს დავეჯახე და ძირს დავვარდი.
ეგრევე წამოვდექი .
ენი - კარგად ვარ!
მაგრამ არაფერი უთქვამს.
ხვრინვის ხმა მემსის.
ენი - სერიოზულად?!
ფეხზე ხელი დავარტყი.
ენი - ჰობი! მიდი რა, გაიღვიძე!!!
ხი ჩავიქნიე და გავედი ოთახიდან.
დერეფნის ბოლოს სინათლე გამოჩნდა.
არ ვარ მკვდარი.
მაიმც გავყევი ამ სინათლეს.
შუშის კარი იყო საიდანაც სინათლე გამოდიოდა დ აგავაღე.
აივანია.
და არავინ არის.
ნუ იწამდე მეგონა ასე, სანამ კარი არ დავხურე და ვიღაცას თვალი არ მოვკარი.
მოაჯირითან იდგა და გარეთ იყურებოდა.
მისი ზურგით ვიცი ვინც არის. და გულიიიიიიი !
ჯონგუკი .
გვერდით მხრიდან მიყურებს . არანაირი ემოცია სახეზე.
ჩემი ინსტიქტები მეუბნებიან, რომ უნდა გავიქცე.
როგორც მშიშარა ადამიანმა ვეცადე სწრაფად გავქცეულიყავი და ჯონგუკმა კარი დაიჭირა , წინ დამიდგა.
თავი დაბლა დავხარე და უკან გადავდგი ნაბიჯი.
ჯონგუკიც გამომყვა იქამდე , სანამ მოაჯირს არ მივეყუდე ზურგით.
ჯონგუკი - გარბიხარ?
მისი ხმა ძალიან ცივია.
ენი - არა.
თავი, რომ გავაქნიე ცოტა თავბრუ დამეხვა.
მის მკერდს ვუყურებ და თვალებში ახედვას ვერ ვბედავ.
მის სურნელს ვგრძნობ.
როგორ მენატრებოდა ეს სურნელი.
ჯონგუკი - შემომხედე.
მიბრძანა, მაგრამ მე არ დავემორჩილე.
ჯონგუკი - შემომხედე, ენი.
ავხედე.
ენი - უნდა წავიდე..
გაწევას შევეცადე, მაგრამ ორივე ხელი მოაჯირზე დადო და გამომამწყვდია.
ჯონგუკი - აქ რას აკეთებ? ჩემს მოსაძებნად ამოხვედი?
ენი - ჰა? რა თქმა უმდა არა. დედამიწა შენს გარშემო არ ბრუნავს.
ჯონგუკი - დედამიწა არა, მაგრამ შენ კი.
მისი მომაბეზრებელი ეგოისტიბა ყელშია. ხელი ვკარი , მაგრამ არ გაწეულა.
ენი - გაიწიე!
ჯონგუკი - რატომ? განერვიულებ?
ენი - რა თქმა უმდა, არა.
ჯონგუკი - მაშინ რატომ კანკალებ?
არ ვიცი რა ვთქვა და სხვა მხარეს გავიხედე.
ჯონგუკი - კანკალებ და არც კი შეგხებივარ. არ ინერვიულო არ შეგეხები.
არ ვიცი რატომ , მაგრამ მეწყინა.
ავხედე და ჩვეულებრივი სახე ჰქონდა. როგორ ახერხებს , რომ არაფერი ეტყობა? როგორ ახერხებს ჩემთან ასე ახლოს ყოფნას და არაფრის გრძნობას?
მაგრამ მაშინ რატომ არ მიშვებს? რატომ გადამეღობა წინ?
უკვე გული მერევა ამ თამაშით.
მუშტები შევკარი და მკერდზე დავუწყე დარტყმები.
ენი - გამიშვი!!! გაიწიე!
გავწიე და სწრაფად გავიქეცი.
სირბილის დროს თავბრუ დამეხვა და წავიქეცი.
ენი - კარგად არ ვარ.
წამებში მოვიდა ჯონგუკი.
ჯონგუკი - რა გეგონა? ბევრი დალიე.
ენი - საიდან იცი, რომ ბევრი დავლიე...
ამ მომენტში კი კარგად ვეღარ ვხედავდი და ჯონგუკის ხმაც აღარ მესმოდა.
ჯონგუკი
გონება დაკარგა. თმები სახიდან გადავუწიე.
აქ უნდა დაგტოვო მას შემდეგ რაც წიგნების ჭიას აკოცე.
მაგაზე ნუ ფიქრობ, ჯონგუკ.
ხელში ავიყვანე. დერეფნიდან ერთ ოთახში შევედით, რომელიც არ ყოფილა გამოყენებული სიყვარულის სასტუმროდ.საიდან ვიცი? რადგან ჩემი მეგობრები იქ არიან და ვიდეო თამაშებს თამაშობენ .
პირველი ვინც დამინახა შუგაა.
შუგა - გამოვიცნობ, ენი..
მუქთმიანი გოგო, რომელიც ნამჯუნის და არის ,აქ ამოვიყვანე.
ნამჯუნის და - ვინ არის?
შუგა - ჯონგუკს კითხე. კიდევ ვერ ვხვდები ეს ორი რა თამაშს თამაშობენ.
ჯონგუკი - ყველანი გადით.
შუგამ წარბები აწია.
შუგა - სერიოზულად? რათ გინდა მარტო ყოფნა? გონება დაკარგული აქვს.
გაბრაზებულმა გავხედე.
ხელები მაღლა აწია მშვიდობის ნიშნად.
შუგა - გასაგებია, ჩემო კაპიტანო.
სარკაზმია გარეული მის ტონში, მაგრამ ვაიგნორებ.
რომ გქვიდნენ კარები გადავკეტე და ენი აბაზანაში შევიყვანე.
აბაზანაში დავსვი. გრილი წყალი მოუხდება.
ვყოყმანობდი გამეხადა თუ არა მისთვის ტანსაცმელი. მაგრამ თუ დაუსველდება სხვა ტანსაცმელი არ აქვს.
ამიტომ ნელ-ბელა დავუწყე მაისურის გახდა.
რატომ აცვია ასეთი მომდგარი მაისური და კაბა? ნამეტანია. ჩემი, რომ იყოს ასე არ გავუშვებდი გარეთ .
მაგრამ არ არის.
გავხადე მაისური. მხოლოდ ლიფით არის.
ვუყურებ მის ტანს.
არა, ჯონგუკ. ეხლა მაგის დრო არ არის.
ღრმად ჩავისუნთქე.
კაბას ვხდი და თვალები ენის ფეხებისკენ გამექცა.
ძლივს გადავყლაპე ნერწყვი. ვცდილობ კონცეტრაცია მოვახდინო საქმეზე.
საცვლებით დავტოვე და ცივი წყალი მოვუშვი.
შეხტა, როდესაც ცივი წყალი შეეხო.
ენი - ცივ..ია...
შეხედვის გარეშე ვცდილობ წყალი კარგად მოხვდეს სხეულის ყველა ნაწილზე. ჩემი თვალები გვერდით კედელს არის მიშტერებული.
ყოველთვის თავს ვაკონტროლებდი აქამდე და ახლაც არ დავკარგავ ამ კონტროლს.
გაგრილების შემდეგ ოდნავ გონს მოვიდა.
ტანზე შემოვახვიე პირსახოცი და ავიყვანე ხელში.
საწოლზე დავაწვინე.
ენი - ჯონგუკ...
დაბალი ხმით, ჩურჩულით თქვა ჩემი სახელი..
გული ამიჩქარდა.
ჯონგუკი - გისმენ?
ენი - მცივა..
გვერდით დავჯექი და ვეხმარებოდი გამშრალებაში.
მის სხეულს შევხედე და ყველა ძალა მჭირდება, რომ საწოლზე არ დავაწვინო და ჩემი არ გავხადო.
ვბრძოლობ ჩემს თავთან , რომ ეს ფიქრები მოვიშორო .
სწრაფად გავიხადე მაისური და ენის ჩაეცინა.
ენი - რას აკეთებ?
წარმოდგენაც არ გაქვს რისი გაკეთება მინდა შენთვის.
ჩემი მაისური ენის ჩავაცვი.
ძალიან უხდება.
ჯონგუკი - დაწეწი..ძილი გამოგიყვანს მდგომარეობიდან.
თავი გააქნია.
ენი - არა. არ მეძინება.
ხელები გულზე გადაიჯვარედინა და პატარა ბავშვივით დაიჭყანა.
ძალიან საყვარელია.
ენი - მომიყევი რამე..
ჯონგუკი - დაიძინე.
ენი - არა.
ძალით დავაწვინე, გადასაფარებელი გადავაფარე და მეც გვერდით მივუწექი.
ენი - მომიყევი.
ჩემს მხარეს მოიწია ხელი გულზე დამადო და ჩამიხუტა.
ამის უფლება მივეცი , რადგან ძალიან .,ძალიან მომწონს. თან ამდენი ხნის კონატრებული მყავს.
თმაზე ხელით ვედერები.
ვფიქრობ რა მოვუყვე.
ხვალ მაინც არაფერი ემახსოვრება , ამიტომ ყველაფრის თქმა შემიძლია.
ჯონგუკი - იყო და არა იყო რა, იყო პატარა ბიჭი, რომელსაც დედ-მამა იდეალური წყვილი ეგონა. ეგონა, რომ მისი სახლი საუკეთესო ადგილი იყო დედამიწაზე.
ჩემს თავს გავუღიმე.
ჯონგუკი - გულუბრყვილო ბიჭი.
რატომ ვუყვე ი ამას? რატომ მიადვილდება ამაზე საუბარი მასთან?
ენი - და რა მოხდა ამ ბიჭთან?
ჯონგუკი - ეს ბიჭი მამამის აღმერთებდა, ის სამაგალითო ადამიანი იყო. ძლიერი და წარმატებული კაცი. ყველაფერი იდეალურად იყო. ზედმეტად იდეალურად. მამა დადიოდა საზღვარგარეთ შეხვედრებზე ,ტოვებდა მის შვილებს და ცოლს.
თვალები დავხუჭე.
ჯონგუკი - ერთ დღეს ბიჭი ადრე დავრუნდა სკოლიდან სახლში, რადგან რთულ გამოცდაში უმაღლესი ქულა აიღო. მეორე სართულზე აირბინა, რომ დედა მოეძებნა. უნდოდა დედას ეამაყა მისით და გაეხარებინა . როდესაც შევიდა ოთახში....
ვცდილობ ეს მოგონება ამოვშალო მეხსიერებიდან.
ჯონგუკი - სხვა კაცთან ერთად იყო. ამის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა. ბიჭისთვის დაიმსხვა იდეალური ოჯახი.
ენი - გააგრძელე მინდა ვიცოდე რა მოხდა შემდეგ.
ჯონგუკი - ბიჭმა მამას უთხრა. დიდი ჩხუბებისა და გულის მოგებებით აპატია. ბიჭი ხედავდა მამამისი როგორ დაპატარავდა, როგორ დაკარგა თავმოყვარეობა, როგორ ტიროდა სიბნელეში მარტო. მამა ძალიან ძლიერი იყო ყოველთვის ბიჭისთვის და შემდეგ უცბად სუსტად და უიმედოთ იქცა. ყოველ ჯერზე მამა ასწავლიდა ბიჭს, რომ შეყვარება ადამიანს ასუსტებს. ბიჭმა ისწავლა, რომ არავის უნდა ენდოს, არავინ უნდა შეუყვარდეს და არ დასუსტდეს. აი, ასე გაიზარდა. სამუდამოდ მარტო , რომ იყოს. დასასრული.
შევხედე ენის, რომელსაც თვალები დახუჭული აქვს, მაგრამ დაილაპარაკა.
ენი - ძალიან სევდიანი დასასრულია.
ჯონგუკი - ცხოვრება იმაზე უარესია, ვიდრე ეს ჩანს.
ენი - არ მომწონს ეს დასასრული...შევცვლიდი დასასრულს. ეს ბიჭი შეხვდა იმ ადამაინს, რომელიც შეუყვარდა და ამის შემდეგ სიკვდილის ბოლომდე ბედნიერად ცხოვრობდნენ.
ჩუმად გამეცინა.
ჯონგუკი - რა თქმა უნდა შენ ასე შეცვლიდი, ჯადოქარო.
გაეღიმა და უფრო მომეხუტა.
ენი - დაღლილი ვარ.
ჯონგუკი - დაიძინე.
ენი - ჯონგუკ?
ჯონგუკი - გისმენ?
ენი - ფიქრობ, რომ სიყვარული სისუსტეა?
მისმა კითხვამ არ გამაკვირვა.
ჯონგუკი - არის.
ენი - ამიტომ არასდროს შეგყვარებია?
ჯონგუკი - ვინ თქვა, რომ არასდროს მყვარებია?
ენი - ანუ შეყვარებული ყოფილხარ?
ამოვიხვნეშე და შევხედე.
ჯონგუკი - კი..
ნელ-ნელა ჩაეძინა...
ვუყურებ და ვიღიმი იდიოტივით.
რას მიკეთებ, პატარა ჯადოქარო?