##Unicode##
မွန်းနိုးလာတော့ မနေ့ကအဖြစ်အပျက်တွေကိုပြန်မြင်ယောင်နေပြီး ကြောက်နေမိသည်။
"ပေါက်စ နိုးပြီလား။"
အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ အစ်မကြောင့်မွန်းအားကိုးတကြီး။
"အိမ်ပြန်ချင်တယ်။"
"ခနနေ တို့ လိုက်ပို့ပေးမယ်။"
"ဟင့်ဟင်း ခုပြန်ချင်တာ..ခု"
ထိုအစ်မလက်ကို အတင်းဆွဲကာပြောနေမိသည်။
"ကဲပါ ပြန်ရမှာပေါ့။ရော့ခုတော့ သံပရာရည်လေးသောက်လိုက်အုံး"
"ဟင့်အင်းမသောက်ဘူး။မနေ့ကအစ်မတိုက်တာသောက်ပြီး။ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ခုထပ်မသောက်ရဲဘူး"
"ဟ မင်းကိုငါတိုက်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ မင်းဟာမင်းအတင်းသောက်ချင်တာလေ။ဒါထဲကငါ့အပြစ်ဖြစ်ရသေးတာလား။"
"မသိဘူး။ အစ်မကလူဆိုးကြီး။မွန်းကိုနာအောင်လုပ်တယ် ဟွန့်..။"
မွန်းဆူပုတ်ကာဆိုလိုက်သည်။
"ထပ်နာချင်သေးလား"
မှိုင်းပြောရင်း သူမအပေါ်အုပ်မိုးလိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း။မမရေ..မမ ကယ်ပါ။ဒီအစ်မကြီးကိုကြောက်တယ်လို့။"
"ဟားဟား။မင်းမမက မင်းဘယ်ရောက်နေလဲတောင်မသိတာ။မင်းကိုဘယ်လိုလာကယ်မလဲ။ ပြီးတော့ ငါကကြောက်ဖို့မကောင်းပါဘူးကွ။ငါကချစ်ဖို့ကောင်းတာ"
မှိုင်းသူမပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။
"ချစ်ဖို့။အချစ်..."
"အင်းလေ။"
"ဟင့်အင်း။မွန်းအချစ်ဆိုတာကြီးကိုကြောက်တယ်။မွန်းဘယ်သူ့ကိုမှမချစ်ရဲတော့ဘူး။မွန်းချစ်တဲ့သူတွေကမွန်းကိုထားခဲ့ကြတယ်"
"တို့ကတော့ မင်းကိုတစ်သက်လုံးမထားဘူးစိတ်ချ"
မှိုင်းပြုံးစိစိလေးဆိုလိုက်ပေမယ့် သူမကတော့ ကြောက်စိတ်တွေအပြည့်ဖြစ်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့မှိုင်းကိုညြ့်လာသည်။
"တခြားသူတွေလဲအဲ့လိုပြောခဲ့ကြတာဘဲ။ပြီးတော့လဲထားသွားတာဘဲ မေမေနဲ့ ဖေဖေ ပြီးတော့ မမ.."
သူမဝမ်းနည်းရိပ်သန်းကာ အပြင်ကိုငေးပြီးဆိုသည်။
"မင်းမမကဘယ်သွားခဲ့လို့လဲ"
"မွန်းကိုထားသွားတာလေ။"
"ဟင်"
"သူ့အိမ်သူပြန်သွားတာကိုပြောတာ"
"ဒါဖြင့်မင်းမမအရင်းမဟုတ်ဘူးလား"
"ကိုကို့ ချစ်သူပါ"
" အော်...မင်းအစ်ကိုကကော"
"ကိုကိုက ခရီးသွားနေတာ"
"ဒါဖြင့်မင်းအိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူးလား။မင်းတစ်ယောက်ထဲပေါ့"
"ကြီးကြီးရှိတယ်"
"ဒါဆို မင်းကြီးကြီးစိတ်ပူနေတော့မှာဘဲ
တို့ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်။"
"ရပါတယ်မွန်းဟာမွန်းပြန်ပါ့မယ်"
"ဘယ်ရမလဲ။ တို့ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့မှပေါ့။မဟုတ်ရင် မင်းဆူခံနေရလိမ့်မယ်"
"အစ်မသဘောပါ"
"မင်းအဝတ်လှဲဖို့ တို့အဝတ်စားတွေထုတ်ပေးထားတာ။ရေချိုးပြီးဝတ်လိုက်နော်။တို့အောက်မှာစောင့်နေမယ်"
"ဟုတ်"
မှိုင်းအောက်ဆင်း ဖို့တံခါးနားရောက်တော့ သူမလေးကထဖို့လုပ်သည်ထင်ပါရဲ့။
"အ့။"
သူမဆီကအသံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သးမလေးကရှုံ့မဲ့လို့နေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲပေါက်စ"
"ဟင့်နာတယ်။ထလို့ရဘူး"
မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ဆိုလာတဒ့သူမကတကယ်ကိုနာကျင်နေသယောင်။
မှိုင်း ညကကြမ်းထားလို့ဖြစ်မည်။မှိုင်း ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်ယူရမည်မို့ သူမလေးကိုပွေ့ချီကာ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။
သူမကယှက်ကန်ကန်လေးပါလာသည်။
ဘေစင်ပေါ်သူမကိုထိုင်စေပြီး ။မှိုင်းကိုယ်တိုင်ဘဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူမလေးကရှက်နေသေးသည်။
သူမကိုအပြင်ပြန်ခေါ်ခဲ့ပြီး အဝတ်စားတွေဝတ်ပေးကာ အောက်ထပ်ထိပွေ့ချီခဲ့ရသည်။
သူမအတွက်မနက်စာ ခေါက်ဆဲဲပုတ်ပေးလိုက်သည်။မှိုင်းကတော့ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ပေါ့။ သူမလေးကကော်ဖီသောက်ရင်အိပ်မရလို့မသောက်တော့ဘူးတဲ့လေ။
စားသောက်ပြီးသူမအိမ်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။သူမလဲလမ်းလျှောက်လို့ဖြစ်ပြီမို့။သူမလေးအိမ်ရောက်တော့ အန်တီတစ်ယောက်က စိတ်ပူစွာနဲ့ပင်။
"သော်လေးမနေ့တည်းကနေဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲ။ကြီးကြီးတို့ဘယ်လောက်စိတ်ပူနေလဲသိလား။"
"ဟိုဘက်ခြံမှာဒီကအစ်မနဲ့ရှိနေတာပါ။"
ထိုအန်တီက မှိုင်းကိုခုမှမြင်သည်နှင့်တူသည်။
"သမီးက။"
"သမီးကအမရာမှိုင်းပါ။ဟိုဘက်ခြံကပါ။စိတ်ပူစေမိတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ်။ဖုန်းနံပါတ်လဲမရှိတော့ သူအိမ်ရောက်နေတာမပြောဖြစ်လိုက်တာ။"
"ထားပါတော့လေ။ခုပြန်ရောက်လာတာဘဲစိတ်အေးရပါပြီ။ သော်လေး သမီးမမတော့အတော်စိတ်ပူနေတာ။"
"ဟင်မမ။မမရောက်နေတာလား။"
"ဟုတ်တယ်။မနေ့ညနေတည်းကသော်လေးပျောက်သွားတည်းကရောက်နေတာ။တညလုံးမအိပ်ဘဲလိုက်ရှာနေတာ။ဟိုဘက်ခြံကို သတိမပြုမိဘူး။"
မွန်းလေးမမဆီအပြေးသွားခဲ့သည်။
"မမ...."
မမကိုတင်းကျပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်။
"အရမ်းလွမ်းနေတာမမကို။"
"သော်တာမောင်။မင်းတညလုံးဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲ။"
"ဟိုဘက်ခြံ..."
"ဘာ!!ထပ်သွားပြန်ပြီလားအဲ့ဘက်ခြံငါမင်းကို..."
ပျိုအော်ပြောတော့ ကြီးြမကဝင်တားသည်။
"သမီးပျို...."
ကြီးမြနောက်ကကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ဘပျိုမေးလိုက်မိသည်။
"သူက.."
"ဟိုဘက်ခြံကတဲ့ သော်လေးကိုပြန်လာပို့တာ။"
"ညမကဟိုတခါမွန်းလေးကို.."
"ဟုတ်ပါတယ်။ကားနဲ့တိုက်မိမလိုဖြစ်တဲ့တစ်ယောက်ပါ။"
ပျိုခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ဒါကြောင့်ကိုးးး။
"ဟမ်!! သော်လေးကားတိုက်မလိုဖြစ်တာဘယ်တုန်းကလဲ။"
ကြီးမြကအခုမှသိဟန်တူသည်။
"ကြီးမြနယ်ပြန်သွားတုန်းကပါ။ဒါဖြင့် ညမကဟိုဘက်ခြံမှာနေတာလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်အစ်မ။"
"မွန်းလေးအဲ့ဘက်ခြံသွားတတ်တာကိုမေ့နေတာ။ ထားပါတော့လေ။ ခုလိုဘာမှမဖြစ်တာဘဲစိတ်အေးရပါပြီ။
ေနာက်ခါဘယ်သူမှမသိဘဲလျှောက်လျှောက်သွားကြည့်..နင်ငါနဲ့တွေ့မယ် သော်တာမောင်။"
"ဟင့်မမကလဲ မွန်းလေးလို့ဘဲခေါ်ပါဆို။"
မှိုင်းသူမဖို့ စိတ်အေးရပြီမို့ပြန်ဖို့ပြောလိုက်တော့သည်။
"ဒါဆို ညမကိုခွင့်ပြုပါအုံ။"
"နေပါအုံးကော်ဖီလေးဘာလေးသောက်သွားပါအုံး။"
"ရပါပြီကြီးကြီး။အိမ်ကဒီတိုင်းထားခဲ့တာမို့။"
"တစ်ယောက်ထဲနေတာလား။"
"ဟုတ်ကြီးကြီး။"
"အော်အေးအေး။နောက်ကြုံလဲလာလည်ပေါ့နော့်။
တစ်ခုခုဆိုလဲပြော တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ဘာမှအားမငယ်နဲ့။"
"ဟုတ်ကဲ့။သွားခွင့်ပြုပါအုံးအစ်မ။"
"အင်း။"
"သွားပြီပေါက်စ။"
"ဟုတ်အစ်မ။"
မှိုင်းအိမ်သို့ြပန်ခဲ့တော့သည်။စိတ်ထဲအမည်မသိတဲ့ခံစားချက်တစ်ချို့..။
....
#Zawgyi##
မြန္းနိုးလာေတာ့ မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုျပန္ျမင္ေယာင္ေနၿပီး ေၾကာက္ေနမိသည္။
"ေပါက္စ နိုးၿပီလား။"
အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ အစ္မေၾကာင့္မြန္းအားကိုးတႀကီး။
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။"
"ခနေန တို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။"
"ဟင့္ဟင္း ခုျပန္ခ်င္တာ..ခု"
ထိုအစ္မလက္ကို အတင္းဆြဲကာေျပာေနမိသည္။
"ကဲပါ ျပန္ရမွာေပါ့။ေရာ့ခုေတာ့ သံပရာရည္ေလးေသာက္လိုက္အုံး"
"ဟင့္အင္းမေသာက္ဘူး။မေန႕ကအစ္မတိုက္တာေသာက္ၿပီး။ဘာေတြျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ခုထပ္မေသာက္ရဲဘူး"
"ဟ မင္းကိုငါတိုက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ မင္းဟာမင္းအတင္းေသာက္ခ်င္တာေလ။ဒါထဲကငါ့အျပစ္ျဖစ္ရေသးတာလား။"
"မသိဘူး။ အစ္မကလူဆိုးႀကီး။မြန္းကိုနာေအာင္လုပ္တယ္ ဟြန့္..။"
မြန္းဆူပုတ္ကာဆိုလိုက္သည္။
"ထပ္နာခ်င္ေသးလား"
မွိုင္းေျပာရင္း သူမအေပၚအုပ္မိုးလိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း။မမေရ..မမ ကယ္ပါ။ဒီအစ္မႀကီးကိုေၾကာက္တယ္လို႔။"
"ဟားဟား။မင္းမမက မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲေတာင္မသိတာ။မင္းကိုဘယ္လိုလာကယ္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းပါဘူးကြ။ငါကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ"
မွိုင္းသူမေပၚကေန ဖယ္ေပးလိုက္သည္။
"ခ်စ္ဖို႔။အခ်စ္..."
"အင္းေလ။"
"ဟင့္အင္း။မြန္းအခ်စ္ဆိုတာႀကီးကိုေၾကာက္တယ္။မြန္းဘယ္သူ႕ကိုမွမခ်စ္ရဲေတာ့ဘူး။မြန္းခ်စ္တဲ့သူေတြကမြန္းကိုထားခဲ့ၾကတယ္"
"တို႔ကေတာ့ မင္းကိုတစ္သက္လုံးမထားဘူးစိတ္ခ်"
မွိုင္းၿပဳံးစိစိေလးဆိုလိုက္ေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြအျပည့္ျဖစ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕မွိုင္းကိုျည့္လာသည္။
"တျခားသူေတြလဲအဲ့လိုေျပာခဲ့ၾကတာဘဲ။ၿပီးေတာ့လဲထားသြားတာဘဲ ေမေမနဲ႕ ေဖေဖ ၿပီးေတာ့ မမ.."
သူမဝမ္းနည္းရိပ္သန္းကာ အျပင္ကိုေငးၿပီးဆိုသည္။
"မင္းမမကဘယ္သြားခဲ့လို႔လဲ"
"မြန္းကိုထားသြားတာေလ။"
"ဟင္"
"သူ႕အိမ္သူျပန္သြားတာကိုေျပာတာ"
"ဒါျဖင့္မင္းမမအရင္းမဟုတ္ဘူးလား"
"ကိုကို႔ ခ်စ္သူပါ"
" ေအာ္...မင္းအစ္ကိုကေကာ"
"ကိုကိုက ခရီးသြားေနတာ"
"ဒါျဖင့္မင္းအိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိဘူးလား။မင္းတစ္ေယာက္ထဲေပါ့"
"ႀကီးႀကီးရွိတယ္"
"ဒါဆို မင္းႀကီးႀကီးစိတ္ပူေနေတာ့မွာဘဲ
တို႔ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္။"
"ရပါတယ္မြန္းဟာမြန္းျပန္ပါ့မယ္"
"ဘယ္ရမလဲ။ တို႔ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔မွေပါ့။မဟုတ္ရင္ မင္းဆူခံေနရလိမ့္မယ္"
"အစ္မသေဘာပါ"
"မင္းအဝတ္လွဲဖို႔ တို႔အဝတ္စားေတြထုတ္ေပးထားတာ။ေရခ်ိဳးၿပီးဝတ္လိုက္ေနာ္။တို႔ေအာက္မွာေစာင့္ေနမယ္"
"ဟုတ္"
မွိုင္းေအာက္ဆင္း ဖို႔တံခါးနားေရာက္ေတာ့ သူမေလးကထဖို႔လုပ္သည္ထင္ပါရဲ႕။
"အ့။"
သူမဆီကအသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သးမေလးကရႈံ႕မဲ့လို႔ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲေပါက္စ"
"ဟင့္နာတယ္။ထလို႔ရဘူး"
မ်က္လုံးအဝိုင္းသားနဲ႕ဆိုလာတဒ့သူမကတကယ္ကိုနာက်င္ေနသေယာင္။
မွိုင္း ညကၾကမ္းထားလို႔ျဖစ္မည္။မွိုင္း ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူရမည္မို႔ သူမေလးကိုေပြ႕ခ်ီကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚခဲ့လိုက္သည္။
သူမကယွက္ကန္ကန္ေလးပါလာသည္။
ေဘစင္ေပၚသူမကိုထိုင္ေစၿပီး ။မွိုင္းကိုယ္တိုင္ဘဲသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူမေလးကရွက္ေနေသးသည္။
သူမကိုအျပင္ျပန္ေခၚခဲ့ၿပီး အဝတ္စားေတြဝတ္ေပးကာ ေအာက္ထပ္ထိေပြ႕ခ်ီခဲ့ရသည္။
သူမအတြက္မနက္စာ ေခါက္ဆဲဲပုတ္ေပးလိုက္သည္။မွိုင္းကေတာ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ေပါ့။ သူမေလးကေကာ္ဖီေသာက္ရင္အိပ္မရလို႔မေသာက္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။
စားေသာက္ၿပီးသူမအိမ္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။သူမလဲလမ္းေလွ်ာက္လို႔ျဖစ္ၿပီမို႔။သူမေလးအိမ္ေရာက္ေတာ့ အန္တီတစ္ေယာက္က စိတ္ပူစြာနဲ႕ပင္။
"ေသာ္ေလးမေန႕တည္းကေနဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။ႀကီးႀကီးတို႔ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲသိလား။"
"ဟိုဘက္ၿခံမွာဒီကအစ္မနဲ႕ရွိေနတာပါ။"
ထိုအန္တီက မွိုင္းကိုခုမွျမင္သည္ႏွင့္တူသည္။
"သမီးက။"
"သမီးကအမရာမွိုင္းပါ။ဟိုဘက္ၿခံကပါ။စိတ္ပူေစမိတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဖုန္းနံပါတ္လဲမရွိေတာ့ သူအိမ္ေရာက္ေနတာမေျပာျဖစ္လိုက္တာ။"
"ထားပါေတာ့ေလ။ခုျပန္ေရာက္လာတာဘဲစိတ္ေအးရပါၿပီ။ ေသာ္ေလး သမီးမမေတာ့အေတာ္စိတ္ပူေနတာ။"
"ဟင္မမ။မမေရာက္ေနတာလား။"
"ဟုတ္တယ္။မေန႕ညေနတည္းကေသာ္ေလးေပ်ာက္သြားတည္းကေရာက္ေနတာ။တညလုံးမအိပ္ဘဲလိုက္ရွာေနတာ။ဟိုဘက္ၿခံကို သတိမျပဳမိဘူး။"
မြန္းေလးမမဆီအေျပးသြားခဲ့သည္။
"မမ...."
မမကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားလိုက္သည္။
"အရမ္းလြမ္းေနတာမမကို။"
"ေသာ္တာေမာင္။မင္းတညလုံးဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။"
"ဟိုဘက္ၿခံ..."
"ဘာ!!ထပ္သြားျပန္ၿပီလားအဲ့ဘက္ၿခံငါမင္းကို..."
ပ်ိဳေအာ္ေျပာေတာ့ ႀကီးျမကဝင္တားသည္။
"သမီးပ်ိဳ...."
ႀကီးျမေနာက္ကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေတာ့ဘပ်ိဳေမးလိုက္မိသည္။
"သူက.."
"ဟိုဘက္ၿခံကတဲ့ ေသာ္ေလးကိုျပန္လာပို႔တာ။"
"ညမကဟိုတခါမြန္းေလးကို.."
"ဟုတ္ပါတယ္။ကားနဲ႕တိုက္မိမလိုျဖစ္တဲ့တစ္ေယာက္ပါ။"
ပ်ိဳေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ဒါေၾကာင့္ကိုးးး။
"ဟမ္!! ေသာ္ေလးကားတိုက္မလိုျဖစ္တာဘယ္တုန္းကလဲ။"
ႀကီးျမကအခုမွသိဟန္တူသည္။
"ႀကီးျမနယ္ျပန္သြားတုန္းကပါ။ဒါျဖင့္ ညမကဟိုဘက္ၿခံမွာေနတာလား။"
"ဟုတ္ပါတယ္အစ္မ။"
"မြန္းေလးအဲ့ဘက္ၿခံသြားတတ္တာကိုေမ့ေနတာ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ခုလိုဘာမွမျဖစ္တာဘဲစိတ္ေအးရပါၿပီ။
ေနာက်ခါဘယ်သူမှမသိဘဲလျှောက်လျှောက်သွားကြည့်..နင္ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္ ေသာ္တာေမာင္။"
"ဟင့္မမကလဲ မြန္းေလးလို႔ဘဲေခၚပါဆို။"
မွိုင္းသူမဖို႔ စိတ္ေအးရၿပီမို႔ျပန္ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ဒါဆို ညမကိုခြင့္ျပဳပါအုံ။"
"ေနပါအုံးေကာ္ဖီေလးဘာေလးေသာက္သြားပါအုံး။"
"ရပါၿပီႀကီးႀကီး။အိမ္ကဒီတိုင္းထားခဲ့တာမို႔။"
"တစ္ေယာက္ထဲေနတာလား။"
"ဟုတ္ႀကီးႀကီး။"
"ေအာ္ေအးေအး။ေနာက္ႀကဳံလဲလာလည္ေပါ့ေနာ့္။
တစ္ခုခုဆိုလဲေျပာ တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဘာမွအားမငယ္နဲ႕။"
"ဟုတ္ကဲ့။သြားခြင့္ျပဳပါအုံးအစ္မ။"
"အင္း။"
"သြားၿပီေပါက္စ။"
"ဟုတ္အစ္မ။"
မွိုင္းအိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။စိတ္ထဲအမည္မသိတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕..။
....