𝕳𝖆𝖆𝖙 ⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖎𝖘 𝖟𝖜𝖆𝖐𝖙𝖊

⚜️𝕾𝖍𝖊𝖊𝖑𝖎𝖓

Rogue's haar wordt gestreeld door een zwoele zeewind. Meeuwen krijsen boven zijn hoofd terwijl hij zich omdraait naar Annora. "Hij is oké, vertrouw me nu maar" zegt hij. Annora slaat haar ogen neer.
"Dat weet ik" mompelt ze. "Ik hoop gewoon dat hij weet dat het me erg spijt." Rogue knikt.
"Dat weet hij" antwoordt Rogue, terwijl hij de takken voor haar wegduwt. Maar diep vanbinnen is ook Rogue bezorgd. . Hij is zich ervan bewust dat hun strijd de dag ervoor wreed was. En hij is zich er terdege van bewust dat ze allebei te ver zijn gegaan. Maar dat was slechts één van de vele gevechten. Maar deze keer lijkt het erop dat er iets is veranderd. Wolfgang keerde niet terug na hun gevecht. Miscchien was hij gedurende hun afwezigheid weerkeerd? Hopelijk... Hij maakt zich zorgen over zijn jongere broer. Annora slaat haar ogen neer op naar Rogue. Hij leek diep in gedachten verzonken. Ze zoekt naar de juiste woorden om hem te kalmeren terwijl ze over de kust wandelen.
"Je weet dat ik van je hou" mompelt ze. Rogue pauzeert zijn pas een paar seconden.
"En ik hou van je", antwoordt hij. Annora gaat op haar tippen staan en kust zijn wang teder.
"Kom op, laten we dit doen, zodat we terug kunnen gaan. Misschien kan ik je nog eens laten komen" knipoogt hij. Annora knikt. "Laten we dit snel afhandelen" knipoogt ze terwijl ze naar de kust loopt.
"Hoe gaan we dit doen?"
"Ik zal" begint Rogue. Een prachtige jongedame komt uit het meer tevoorschijn en onderbreekt zijn zin.
"Hallo vreemden", begroet ze hen. Haar stem heeft een zwaar accent. "Wat brengt twee knappe jongens naar ons strand?" plaagt ze. Annora en Rogue wisselen blikken uit. "Hou je van het strand?" vraagt ze wellustig. Haar torso verschijnt gelijdelijk boven water. Rogue slikt terwijl hij naar de lieftallige dame staart. Haar natuurlijk golvende, kastanjebruine, halflange haar is in een complexe staart gevlochten. Haar dikke haar is versierd met twee koraalkleurige goudsbloembloesems. Tussen haar grote gebogen chocoladebruine wenkbrauwen siert een goudsbloemparel, passend bij haar oorbellen en lavalierketting. Haar hartvormige gezicht en bleke huidkleur tonen haar jeugd. Een donkere, strakke eyeliner en een uitgesneden vouwschaduw verfraaien monoliet peperkoekkleurige ogen. Haar wimpers zijn versierd met goudpoeder. Er hangt een boosaardige grijns op haar weelderige perzikkleurige lippen. Haar grote, mollige borsten zijn verborgen achter een honingraatkleurig koraal, passend bij haar vissenstaart.
Haar blikt blijft gefascineerd op Rogue hangen.
"Kan ik je helpen met iets grote jongen?" Rogue schudt langzaam zijn hoofd. De zeemeermin wuift zachtjes haar armen in het water.
"Mijn naam is Sheelin, wat is de jouwe?" Annora klemt haar lippen op elkaar. Ze gaat hun namen niet prijsgeven. "Ik zie dat jullie niet van praten houden. Maar houden jullie van zingen? Ik hou van zingen", zegt ze met een glimlach.
"Niet doen", waarschuwt Annora. Sheelin grijnst ondeugend.
"Oohhh. Ho-ooh. Op een zomerse ochtend maakte ik voorzichtig een omweg, voorbij de muren van het dorp, waar ik een matrozenjongen ontmoette."
Rogue's ogen glinsteren terwijl hij zijn blik op het aantrekkelijke jonge meisje vestigt.
"Rogue, nee" beveelt Annora onmiddellijk. De grote Aziaat is oorverdovend stil. Hij stapt langzaam vooruit. "Nee" roept Annora terwijl ze naar hem toe snelt. Ze legt haar handen op zijn borst. Wanhopig duwt ze hem achteruit, maar Rogue kijkt haar niet eens aan.
"Cupido heeft mijn hart doorboord. Ik verafschuw alle glitter en goud. Niets kan mij plezieren behalve mijn vrolijke matrozenjongen... Ooh-hoo. Aah-haaa." Rogue haalt diep adem. Gehypnotiseerd als hij is, negeert hij Annora, hoe hard ze ook schreeuwt.
"Rogue!" roept ze opnieuw en opnieuw. Hopeloos slaat ze op zijn kaak. "Rogue, let op mij. Alsjeblieft Rogue", hijgt ze. Ze kust hem heftig op de lippen, maar Rogue loopt gewoon door. Het leek alsof hij haar aanraking zelfs niet voelden.
"Zijn ogen zijn zo donker als steenkool. Mijn geluk hangt af van waar hij heen gaat. Van Terryhill helemaal tot aan Blackmore. Ik huil, schreeuw en jammer."
"Verdomme" roept Annora en slaat Rogue nogmaals. Zijn krachtige schouder duwt haar weg. "Rogue", smeekt ze. Ze pakt zijn hand en probeert hem terug te trekken. Rogue is te sterk. Hopeloos protesteert ze als hij haar onbewust meesleurt.
"Kom, lieve, mooie meiden, waar je ook bent. Wie houdt er niet van een goedaardige zeeman die de woeste zee doorkruist".
"Hou je mond" roept Annora. De zeemeermin is perplex waarom haar magie niet werkte bij de tweede jongen. Terwijl Annora Rogue uit het water probeert te slepen, sist ze verward. Het water spat wild op wanneer hij de zeemeermin nadert. Lachend zwemt het schepsel achteruit. Lustvol zingt ze verder.
"Rogue," schreeuwt Annora. Kermend valt de jonge ranger neer op haar rug. "Rogue!" De zeemeermin lacht. Ze slaat teder haar armen om Rogue's borst.
"Verdomme! Haat! Haat!" Annora staat weer op. Ze sprint het water in maar een tweede min verrast haar. Vloekend vecht Annora tegen de tweede min die haar met alle macht probeert onder te duwen. "Kreng" scheldt ze.
Rogue verdwijnt abrupt onder het oppervlak. "Rogue!! Nee" brult ze.
De zeemeermin valt haar aan met een roze mes, gemaakt uit koraal. Rood bloed stroomt in het water wanneer het scherpe wapen haar onderbuik penetreert.
Versuft valt Annora op haar rug Het meerminnenlied vult haar oren. "Rogue" fluistert ze nogmaals.
"Rogue is voor eeuwig verloren" lacht de min en grijpt Annora haar benen vast.
"Vuil wicht" vloekt Annora en stampt de min op haar gezicht. Sissend valt de min neer. Ze wil Annora opnieuw aanvallen maar een nieuwe dreiging schrikt haar af. Verward kijkt Annora hoe het wezen diep in het water duikt. Het zachte zand kleurt rood onder haar. Kermend valt ze neer. "Haat" smeekt ze nogmaals pathetisch. Een sterke hand wrijft over haar voorhoofd. Heel even vangt ze een glimp op van een glazend malienkolder voordat alles zwart wordt.
De zwoele zeelucht laat Angst haar strakke paardenstaart op en neer dansen. Nerveus kijkt ze neer naar Rogue, de jongen rover. Ze bijt op de binnenkant van haar kaak. Bijna twee minuten geleden was Haat begonnen met de reanimatie van de knul. Het leek niets uit te halen...
Jaloezie houdt voorzichtig Rogue zijn hoofd achteruit terwijl Haat hem hartmassage geeft. Achter Haat ligt een naakte bewusteloze vrouw op het strand.
Opgelucht haalt Haat adem wanneer Rogue diep kuchend recht springt. Hij knikt naar Jaloezie. "Rustig" sust Jaloezie. Haat tuurt fronzend over het strand. "Verdomme" vloekt hij opnieuw.
Kreunend opent Sheelin haar ogen. Haar hoofd bonst en haar oren doen pijn. Het lijkt bijna alsof er een enorme druk op duwt. Hopeloos probeert ze haarzelf te lokaliseren. Haar slanke figuur is gehuld in een lange goudsbloemkleurige A lijn jurk. Ivoorkleurige parels decoreren de jurk over haar hele lichaam. Haar smalle polsen zijn bevestigd in ijzeren kettingen boven haar hoofd. Wat is er gebeurd? Wie heeft haar aangekleed? Wanhopig probeert ze te ontsnappen. Wat is er gebeurd? Ze kan zich amper iets herinneren. Ze herinnert zich de twee jongens? En dat monster. Oh Godinlief, die twee jongens werkten voor hem! Ze had het moeten weten!
"Stom varken" vloekt ze beledigend. Haar lange haren vallen over haar schouder.
"Dat is onbeleefd" uit een krachtige stem abrupt. Geschrokken tilt ze haar hoofd op. Boos sist Sheelin. Haat grinnikt. "Moet dat mij bang maken" spot hij en stapt dichter. Wantrouwend glijdt ze achteruit. Een gemene glimlach krult om zijn lippen. "Ik kan je pijn verlichten. Ik kan het vandaag zelfs beëindigen. Het enige wat ik van je vraag is één enkele traan. Geef me die en ik laat je gaan."
"Niemand is dom genoeg om de woorden van een demon te vertrouwen" bijt ze terug. Haat lacht geamuseerd.
"Ik verzeker je dat er andere manieren zijn om te krijgen wat ik wil."
"Je hebt het recht niet om mij aan te raken! Ik ben Sheelin, kroonprinses van het meervolk."
"Ik heb het enige recht" antwoord Haat gemeen terwijl hij de zeikant van haar nek openbijt. Boos schreeuwt Sheelin.
"Denk geen moment dat mijn volk me niet zal wreken" dreigt ze.
"Denk je dat ik bang ben voor een handvol viskoppen met wat koraal vorkjes?" Opgejut gilt Sheelin wanneer Haat zijn hand over haar borst glijdt.
"Mijn volk is machtig! Ze zullen je vernietigen." Haat lacht geamuseerd.
"Oh nee, ik kan de rotte vis al ruiken" spot hij. Het enige wat ik wil is één traan. Ik garandeer je dat ik je in de eerste vijver die ik zie zal droppen."
"Een vijver" vraagt Sheelin verontwaardigd. "Ik ben een prinses!" Haat rolt met zijn ogen.
"Een rivier dan, wat dan ook. Water is water" gromt hij.
"Je bent mijn tranen niet waard beest" vloekt ze.
"Maak jezelf maar beter comfortabel dan want je gaat de zee nooit meer zien" spot Haat. Heel even lijkt het alsof Sheelin wil huilen maar tot zijn grote verbazing doet ze dat niet. Binnensmonds grommend vloekt Haat.
"Maak je geen zorgen prinses" begint hij terwijl hij zich over haar lichaam hangt.
"Nee" brult ze.
"Eigenwijzen wezens zijn jullie misschien wel maar ik kan wachten. Ik heb tijd" spot hij. "En het belangrijkste is dat ik weet hoe ik mijn vrije tijd kan spenderen."
"Blijf met je vieze handen van mij af beest."
"Tenzij je me die verdomde traan geeft doe ik wat ik wil."
"Ik zal je nooit zo een sterke magie geven" roept ze boos uit.
"Dan zal ik je neuken tot je tranen een ganse kom vullen" dreigt hij. Luid schreeuwend probeert Sheelin niet te huilen.
Ze heeft geen zin om hem te bieden wat hij verlangt. Eén zeemeermintraan kan in verschillende drankjes en spreuken worden gebruikt. Ze zal hem nooit dat soort macht geven! Ongeacht wat hij doet. Ze moet sterk zijn. Ze moet volharden in het belang van haar volk. Als hij krijgt wat hij wil zal haar volk leiden. "Denk eraan, er zijn hier zes demonen. Zes demonen met veel vrije tijd. Je zult me die verdomde traan bezorgen, tenzij je elk uur van de dag door ze allemaal verkracht wilt worden", gromt Haat.
"Nooit" snauwt ze. Haar onderlip trilt. Haar hart breekt, maar er is geen spoor van zelfs maar een enkele traan.
"Je zult smeken om te huilen als ik klaar met je ben", gromt hij terwijl hij in haar nek bijt. Langzaam laat hij haar los. "Maar eerst... Waar is de tweede knul. Albrecht?!"
Sheelin kijkt op. Zwijgend klemt ze haar lippen op elkaar. Haat gromt. "Wat heb je gedaan met die verdomde pup" brult Haat. Een luide bons weergalmt op zijn deur. Zuchtend staat Haat recht. "Wat" vraagt hij arrogant. Wraak opent de deur. Op zijn gezicht rust een geirriteerde blik.
"Eenzaamheid is Albrecht gaan helpen. Ook hij is niet terug" blaast Wraak. Haat kijkt boos naar Sheelin. Sheelin bijt wantrouwend op de binnenkant van haar kaak. Haat sist kort tussen zijn tanden.