ორი სული ერთად დახეტიალობს სანაპიროზე. ერთ-ერთი მათგანი თავის გრძნობებში სრულიად დარწმუნებულია მეორე კი სრულიად არეული. ზღვის ცივი ნიავი მათ სხეულებზე დაუკითხავად დასეირნობს. არ იცის შავთმიანმა როგორ მიაგნო მას, ზუსტად როდის დაიწყო ყველაფერი მაგრამ, მისთვის აქ მთავარი ისაა, რომ ახლა მასთან ერთადაა. მოსწონს ბიჭის ახლად გაღებილი ლაჟვარდისფერი თმები, ქარი რომ ნაზად აფრიალებს ცაში. უყვარს მისი სახე, სახეზე რამოდენიმე ხალი, რომლებიც საყვარლად დასახლებულან სახის ზოგიერთ ნაწილზე, უყვარს მისი სხეული, ღია და ფაქიზი, ბოლოს როდის შეეხო მას არ ახსოვს. ნეტავ როდის დადგება ის დრო როდესაც ამას იზამს? როდესაც თეჰიონს მის ნაზ და მშვენიერ ლავიწის ძვლებს, მკერდს, ბრტყელ მუცელს და უმშვენიერეს სახეს დაუკოცნის.
თეჰიონი კი ფიქრობს, ფიქრობს და ფიქრობს. აპატიოს? თუ იგივე გაანცდევიოს რაც მან გადაიტანა მისი წასვლის გამო? ნეტა მისცემს შავთმიანს ნებას რომ ისევ გამაგიჟებლად შეეხოს მას? ჯონგუკის სიყვარული უკვე თეკუმ ჩაანაცვლა. თეკუზე ამოდის მისთვის მზე და მთვარე, ის ბავშვი ერთადერთია მისთვის. მაგრამ, რომ აპატიოს...
-გახსოვს პირველად რომ შევხვდით ერთმანეთს? აქ ზღვისპირას იჯექი-საუბარს იწყებს ჯონგუკი-ოთხად იყავი მოკეცილი, ხელები მუხლებზე გქონდა შემოხვეული. შენი გრძელი, ყავისფერი თმები, თვალებზე ჩამოგყროდა. ზღვას გაჰყურებდი. უყურებდი მას ისე თითქოს სამყაროს მერვე საოცრებას ხედავდე. არ ვიცი იმ დროს რამდნხანს გიყურე თეჰიონ. პირველივე შეხვედრაზევე მოვიხიბლე შენით. ბოლოს შენს თვალზე ცრემლი შევნიშნე. რომ მოგიახლოვდი კანკალებდი, ალბათ გციოდა. ჩემი მოსაცმელი ავიღე და შემოგახვიე
-მახსოვს... მეც ძალიან მოვიხიბლე შენით. მაგ დღეს სახლში როდესაც მივედი მაშინ გავაანალიზე რომ შენი მოსაცმელი გამომყოლოდა, მაშინ უკვე ვიცოდი რომ კიდევ ბევრჯერ შევხვდებოდით ერთმანეთს. და ასეც მოხდა.
ვერ წარმოიდგენთ, ჯონგუკი რამდენი ხანი ელოდებოდა ამ დღეს. როდესაც მხოლოდ ის და თეჰიონი, მარტო სადმე წასულიყვნენ. ძალიან უნდოდა მისთვის ყველაფერი მოეყოლა. ის ყველაფერი რაც თავს გადახდა იმ რვა წელში, რომელიც მის გარეშე გაატარა.
მაგრამ ახლა, არ იცის რა თქვას, რა მოუყვეს, ან თუნდაც საიდან დაიწყოს მოყოლა.
თეჰიონი, ადამიანი რომელიც ყოველ დღეს ულამაზებდა, და ახლაც ულამაზებს. უბრალოდ ახლა ცოტა უხეშია.
-მენატრებოდი...- ძლივს ამოღერღა ერთი სიტყვა, ისიც ძლივს. ეშინოდა ზედმეტი არ ეთქვა
-არ წასულიყავი-უხეშად უპასუხა თეჰიონმა. ნაწილობრივ მართალია. არ უნდა წასულიყო, არასოდეს უნდა დაეტოვებია. მაშინ, როდესაც ის წავიდა თეჰიონი ძალიან დიდ დეპრესიაში ჩავარდა. ცუდად იყო, საჭმელს არ იკარებდა, მთელი დღე ტიროდა. ამ ყველაფერმა ორსულს არაფერი კარგი მოუტანა.
ხუთი თვის იყო როდესაც გაიგო რომ მუცელში, ორი ბავშვიდან ერთი გარდაეცვალა. დიახ, სწორად წაიკითხეთ. მას ტყუპები ყავდა, ორივე გოგოები. ბიჭს მოუწია მკვდარი სხეული მუცელში შვიდ-ექვს თვემდე გაეჩერებია.
-მაპატიე, მაგრამ ეს საჭირო იყო. მაშინ ვერ გაავანალიზე რომ ამდენი ხანი მომიწევდა შენი დატოვება. ყველაფერს გავაკეთებ რომ მაპატიო, გთხოვ...
გთხოვ უბრალოდ ზეგ ჩემს ქორწილში მოდი... იქ გაიგებ ყველაფერს, პატარავ.
თვალი ჩაუკრა და სანაპიროს ქვიშიან ჰორიზონტზე გაუჩინარდა.
მივიდოდა თუ, თეჰიონი მის ქორწილში? ნუთუ იმსახურებ იგი მას? რვა წლის შემდეგ მოვიდა და მისი ძლივს დალაგებული ცხოვრება თავიდან არია. ვერც კი წარმოედგინა რომ მას კიდევ ერთხელ შეხვდებოდა, ახლა კი ქორწილში პატიჟებს. რა უნდა ჯონგუკს? რა უნდა? უნდა რომ თეჰიონმა მათ ბედნიერ სახეებს უყუროს? უყუროს თუ როგორ კოცნიან ერთმანეთს და წარმოიდგინოს, რა მოხდება იმ ღამეს? სერიოზულად? მგონი თავიდანვე შეცდომა დაუშვა რომ ის მიიღო. მაგრამ, თან არ შეუძლია, არ შეუძლია უარყოს ის დრო როდესაც მასთან ერთად თინეიჯერობის პერიოდს გადიოდა. ის დრო საოცრება იყო, უბრალოდ ენით აღუწერელი. მთელს სკოლაში და უნივერსიტეტში იცნობდნენ მათ.
ფიქრში შემოაღამდა. სახლში გვიან მივიდა. და სამზარეულოში მყოფ შვილს და ძმას მოეხვია.
-მადლობა იუნ.
-არაფრის. ისე კარგია აქ დღეს გავერთე.
-მიხარია რომ მოგეწონა.
ხელები გადაივლო და მაცივრის კარი გააღო.
-აბა აქ რა გვაქ? ბლინები გინდათ?
დიდი დეო არ დასჭირვებია მოსამზადებლად. ნახევარ საათში უკვე ხუთი ცალი ბლინი თეფშით მაგიდაზე იდო. ნუტელა გამოიღო და ზემოდან და გვერდებში წაუსვა, შემდეგ ბანანი დაჭრა და მათ გვერდით შემოუწყო.
ზეგ რა ჩავიცვა? ისევ ამოუტივტივდა ქორწილი თავში. რამოდენიმე საათის წინ წასვლას არ აპირებდა და ახლა უკვე რა ჩაიცვას იმას ფიქრობს. რა მჭირს? ამაზე არ უნდა ვფიქრობდე.
დიდ დარბაზში შედის, ტანზე წითელი შარვალ კოსტუმი აცვია, ზედა კოსტუმის ღილები, გულმკერდზე გახსნილი აქვს. ჯონგუკი და მისი ცოლი იქ ხვდება. ჯონგუკს უყურებს, ეშმაკურად და გამომწვევად. თითქოს უნდა ბიჭს თავი მოაწონოს. უნდა ახლავე მასთან მოვიდეს და დაუჩოქოს, უნდა თხოვოს რომ არ დატოვოს არ წავიდეს.
-თეჰიონ, თეჰიონ!
ფიქრებიდან იუნგის გამოყავს.
-თეჰიონ, დაგეწვა!
-აახ, ჯანდაბა
თავზე ხელს ირტყამს და მაშინვე რათავს გაზს.
***
უკვე ღამის ორი საათია და ჯონგუკი ტრადიციულად ისევ ვერ იძინებს. ეს როდემდე უნდა გაგრძელდეს? ალბათ სანამ თეჰიონთან ერთად არ დაწვება. მაგრამ რა უშლის ამაში ხელს? არაფერიც. შეუძლია მივიდეს და დაწვეს მასთან, ჩაიხუტოს ის და არასოდეს გაუშვას.
ნელ-ნელა ეძინება, თვალები ეხუჭება და დილის ექვსის მაგივრად საღამოს ორზე იძინებს. ჰაჰ მიღწევაა.
-ამის დედაც! ამ შუაღამეს ვინაა!?
ძილს კარზე ზარის ხმა უნგრევს. გინებით დგება საწოლიდა და კარს აღებს
-ამ შუაღამეს აქ რა გინდა! ძლივს ჩაძინებული გამაღვიძე.
-კარგი რა ძმაო. სულ დილით იძინებ და დღეს რა გჭირს?
ჯონგუკი კარებიდან იწევა და ბიჭს სახლში უშვებს. ორივე მათგანი დივანზე ჯდება
-ლუდი მოვიტანე, დავლიოთ...
გავიგე თეჰიონს შეხვდი. დიდი ხანია არ მინახავს, ალბათ ბოლოს შენთან ერთად კლუბში ვნახე. ძალიან დიდი ხნის წინ. ჰაჰ, თქვენ ორი სცენას რასაც ქვია ანგრევდით, ხალხი წუთში ხუთჯერ ათავებდა
ლუდი მოსვა და თავი უკან გადააგდო. ჩუმად იყვნენ, არც ერთს ხმა არ ამოუღია. უბრალოდ სიწყნარეში.
სიჩუმე ჯონგუკმა დაარღვია
-ის ქორწილში დავპატიჟე, არ ვიცი მოვა თუ არა.
-შიგ გაქ ძმაო.
-ვიცი... გეგმა მაქ, ქორწილის წინა დღეს, ანუ ხვალ მთელი ქონება ჩემზე გადმოდის. ზეგ კი ქორწილში როდესაც უკვე ყველაზე მდიდარი ვიქნები, ქორწილში, საღამოს აიყვარულს ავუხსნი მას და მასთან ერთად გავიქცევი იქ სადაც ვერავინ გვიპოვის.
-გესტუმრებით მერე.
-ჰოსოკ, როგორ ფიქრობ გამომივა?
__________________________________________
ბოდიში, ბოდიში, ბოდიში და ბოდიშიით.
არ მინდოდა ასე დამეგვიანა უბრალოდ არ მეცალა მართლა.
მერვე კლასისთვის ძალიან ბევრ დავალებას მაძლევეენ😭😭😭
ისე ახალი თავი შემიფასეთ. კარგია?
გთხოვთ რომ კომენტარები დამიწეროთ. ძალიან მაინტერესებთ თქვენი აზრი. გავაგრძელო თუ გავაგდო?
დავოუთება არ დაგავიწყდეთ.
კარგაად💜🔥