အခန္း ၂၆ ။ သန္းေခါင္ယံရဲ႕ က်က္သေရရွိေသာေခါင္းေလာင္းသံ
ဝူေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္က်ိလန္ရဲ႕အမူရာမေျပာင္းခဲ့ေပ။
သူမရဲ႕႐ုတ္တရက္ႀကီး တကၠသိုလ္တက္မဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သူအရမ္းအံ့ၾသသြားသည္ကို သိသာေအာင္ထုတ္မျပခဲ့ပါေခ်။
"ဘာလို႔မ်ား မင္း႐ုတ္တရက္စိတ္ေျပာင္းသြားတာလဲ "
*ဒါေပါ့ သူမရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းက တကၠသိုလ္ကေကာင္မေလးေတြကို သေဘာက်တာကိုး*
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ သူမဘာေတြးေနသည္ဆိုတာတည့္တိုးသာေျပာလိုက္လွ်င္ ခ်စ္လွစြာေသာခင္ပြန္းကေတာ့စိတ္ဖိစီးသြားနိုင္ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သူမတစ္ေယာက္တည္းပဲသိထားလိုက္ေတာ့မည္။သူမတြင္ သူသေဘာက်တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕သြင္ျပင္ပုံစံရွိသည္ဆိုတာကို သူသေဘာေပါက္လာၿပီးလွ်င္ သူမကိုပိုၿပီးခ်စ္ျမတ္နိုးလာဖို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိေလသည္။
*ဟူး…႐ုပ္ေခ်ာတဲ့သူေတြကေတာ့ က်ိန္းေသ တစ္ပန္းသာတာေပါ့*
*လူေတြကသူတို႔အတြက္ဆိုအမ်ားႀကီးလုပ္ေပးခ်င္လာေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္တယ္ေလ*
"အဟမ္း" က်ိလန္က သူ႕ေမးခြန္းကို အခုထိမေျဖရေသးလို႔ ဝူေျမာင္ေျမာင္ကို အသံေပးလိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့… သူမက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္လို႔ေနေလေတာ့သည္။
" အိုး အဲ့ဒါကဒီလိုေလ " သူမလည္း အသိျပန္ဝင္လာၿပီး ျပန္ေျပာေတာ့သည္။ " ဒီကေန႕ေခတ္ႀကီးမွာ ဘုန္းႀကီးဝတ္ခ်င္တဲ့သူေတာင္မွ ဘြဲ႕တစ္ခုခုရဖို႔လိုတယ္ေလ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ စာေလ့လာၿပီးမွေတာ့ေနာက္ထပ္၄ႏွစ္ေလာက္ေလ့လာဖို႔
ေလာက္က ခက္ခဲမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိသြားလို႔ပါ"
*ဘုန္းႀကီး ? တုန္႐ုန္းယြမ္က သူမကို ေျဖာင္းဖ်ဖိဳ႕ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ကိုသုံးခဲ့တာေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုေတာင္ကို႔ရိုးကားယားအေတြးက သူမစိတ္ထဲတန္းေရာက္သြားရပါလိမ့္။ မေန႕ကသူဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားေျဖာင္းဖ်ေနလည္း သူမကို မစည္း႐ုံးနိုင္တာ အံ့ၾသစရာေတာ့မရွိေတာ့ဘူး*
သူမတကၠသိုလ္တက္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသေ႐ြ႕ေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေနာက္ကြယ္က ေရေရရာရာမရွိသည့္အေၾကာင္းအရင္းကို သူအပင္ပန္းခံၿပီး ထပ္ေမးစရာမလိုေတာ့ေပ။ သူသည္ ေခါင္းငုံ႕လိုက္ၿပီး သူ႕႐ုံးစားပြဲရဲ႕အံဆြဲထဲက Laptop အပိုကိုထုတ္ကာ သူမကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ " Password ကငါ့ဖုန္းနံပါတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး၄လုံးပဲ "
သူမက laptop ကိုယူၿပီး ႐ုံးေထာင့္ရွိ နားေနသည့္ ေနရာကိုသြားကာ ထိုင္ၿပီးဖြင့္သုံးေနသည္။
သူ႕စိတ္ထဲစိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနတဲ့အေလ်ာက္ က်ိလန္က သူမကို မသိမသာေလး ျဖတ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
*ဒီမိန္းကေလးက အစတုန္းကက် တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ မရည္႐ြယ္ထားဘူး*
သူမ အထက္တန္းစာေမးပြဲတကယ္ႀကီး ေျဖထားသည္ဟုပင္ သူ မထင္မွတ္ထားခဲ့ပါ။ထပ္ၿပီးစဥ္းစားရရင္လွ်င္ သူမကစာသင္ခ်ိန္ေတြမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ ဟုေျပာျပဖူးေလရာ သူမ၏အမွတ္မ်ားလည္းအရမ္းေကာင္းေနမည္မဟုတ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူမအမွတ္ေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ေကာင္းကိုဝင္ခြင့္ရတာ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးဆုံးေတာ့မဟုတ္ေပ။ သူမက ဘယ္တကၠသိုလ္ေတြကိုျဖင့္ေလွ်ာက္ထားရန္ သင့္ေတာ္သည္ဆိုသည္ကိုေရာ သိရဲ႕လားကိုေတာ့ သူ ပိုစိုးရိမ္မိသည္။ တကယ္လို႔ သူမ မ်က္စိစုံမွတ္ၿပီး ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့လွ်င္ မည္သည့္တကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ေစကာမူ အရည္ခ်င္းျပည့္မွီလိ့မ္မည္မဟုတ္ ။အဆုံးသတ္တြင္ စြမ္းအင္အပိုအကုန္ခံေနခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ " မင္းရဲ႕အရင္အတန္းေဖာ္ေတြ ဆရာ ဆရာမေတြဆီကို ဘယ္တကၠသိုလ္ကိုေလွ်ာက္တာအဆင္ေျပမလဲဆိုၿပီး အႀကံေတာင္းတာမ်ိဳးလည္းလုပ္သင့္တယ္ေနာ္" ဟု က်ိလန္က မေနနိုင္စြာပင္ ေျပာလိုက္မိေလသည္။
"ကြၽန္မ အကုန္စဥ္းစားၿပီးပါၿပီ" ဟူ၍ ဝူေျမာင္ေျမာင္မွ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ေျပာလာ ေလသည္။
"အကုန္စဥ္းစားၿပီးၿပီ?"
သူ ၾကက္ေသေသသလို မွင္သက္မိေနေတာ့သည္။
*သူမ လြန္ခဲ့ေသာ၅မိနစ္ေလာက္ကမွ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား။ အခုေတာ့ သူမအကုန္စဥ္းစားၿပီးၿပီဟုေျပာေနတာလား။ သူမ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ခင္ အထက္တန္းစာေမးပြဲအမွတ္ဘယ္ေလာက္ရွိတာေတာင္စစ္ၾကည့္ခဲ့ရဲ႕လား *
"အင္း…ကြၽန္မက ႐ုံးနဲ႕နီးတဲ့တကၠသိုလ္တက္ဖို႔စီစဥ္ထားတာေလ။ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာဆိုလည္း ေကာင္းတာပါပဲ ။အဲ့လိုဆိုကြၽန္မ ရွင္နဲ႕သိပ္ေဝးသြားမွာမဟုတ္ဘူးေလ ရွန္ကုန္းရဲ႕" သူမရဲ႕ အေတြးမ်ားကိုထုတ္ေျပာလာေလသည္။
သူမ၏ေျပာၾကားခ်က္မ်ားကိုၾကားရၿပီေနာက္ ေခါင္းကိုက္လာသျဖင့္ က်ိလန္သည္ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားကို ႏွိပ္ေနမိေတာ့သည္။သူလုံးဝကို ဆြံ႕အ ေနမိေတာ့၏။
ကံေကာင္းလို႔…သူမကို အစီအစဥ္ေၾကာင္း ေမးမိလို႔သာပင္။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္တကၠသိုလ္တက္တက္ သူမအရည္ခ်င္းျပည့္မွီလာမည္ဆိုတာမျဖစ္နိုင္။
"မင္းတက္မဲ့တကၠသိုလ္က ဟိုင္ခ်န္တကၠသိုလ္မလား။ခ်င္းဟြာတကၠသိုလ္နဲ႕ပီကင္း တကၠသိုလ္လိုမ်ိဳးထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ေတြနဲ႕ေတာ့မယွဥ္နိုင္ေပမဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရာစုႏွစ္တြင္း မွာေတာ့ နာမည္ႀကီး တကၠသိုလ္ေတြထဲပါ ပါတယ္။သူတို႔ရဲ႕ႏွစ္စဥ္ဝင္ခြင့္မွတ္က ၆၃၀နဲ႕ အထက္မွာရွိတယ္" သူေျပာတဲ့စကားကိုၾကားသည္ႏွင့္ သူမက စဥ္းစားလိုက္ေလသည္။ *ဟိုင္ခ်န္တကၠသိုလ္? အိုး…ဟိုင္ခ်န္တကၠသိုလ္ ငါေတြ႕ထားတာပဲ*
ထို႔ေနာက္၌ သူမသည္ Cursor ကို Laptop ေပၚတြင္စတင္လႈပ္ရွားတာ ဟိုင္ခ်န္တကၠသိုလ္၏ကိုယ္စားျပဳနံပါတ္ကိုရွာေတာ့သည္။ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္ စီစစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဘာအမွားမွမရွိေတာ့သည္ႏွင့္ mouse ကို click အနည္းငယ္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ဝင္ခြင့္ကို တင္လိုက္ေတာ့သည္။
*ၿပီးၿပီ*
သူမသည္ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္တင္ၿပီးေနာက္ Laptop ကိုပိတ္ၿပီးသူ႕အားျပန္ေပးရန္လုပ္သည္။
က်ိလန္သည္ သူ႕ထံ သူမေလွ်ာက္လွမ္းလာသည့္တစ္ေလွ်ာက္ သူမကိုေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ သူမ Laptop ကိုသူ႕ေရွ႕ထိလာေပးၿပီးမွသာလွ်င္ သူ မယုံနိုင္စြာေျပာခဲ့သည္။ "မင္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးၿပီေပါ့"
"အင္း…" သူမကေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။
"ဟိုင္ခ်န္တကၠသိုလ္လား" သူကေမးသည္။
"အင္း…" သူမက ေခါင္းထပ္ၿငိမ့္လိုက္သည္။
သူမရဲ႕အေျဖကိုၾကားသည့္အခါ က်ိလန္တစ္ေယာက္ ပင့္သက္ရွည္ႀကီးရွိုက္မိေတာ့ေ လသည္။
သူေပးခဲ့တဲ့ ယြမ္ ၅ေသာင္းကေတာ့ အေလလြင့္ျဖစ္ေတာ့မည္ဟုခံစားလိုက္ရသည္။ သူမသာ သူ႕ဝန္ထမ္းေတြထဲကတစ္ေယာက္ဆိုလို႔ကေတာ့ သူ ေပါက္ကြဲမိေတာ့မည္သာ။
*သူမက အေျခခံပညာကို၉ႏွစ္ အထက္တန္းပညာကို ၃ႏွစ္သင္ယူခဲ့တယ္။အဲ့ေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာ ေအာင္ခက္ခက္ခဲခဲသင္ခဲ့ၿပီးမွ တကၠသိုလ္ေ႐ြးတာကို ၅မိနစ္နဲ႕ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၃မိနစ္နဲ႕ေတာင္ ဒီအလဟႆဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိဳက္ေသး… တကယ့္ အဆန္းႀကီး*
က်ိလန္ Laptop ယူၿပီး အံဆြဲထဲျပန္ထည့္လိုက္သည္။ သူ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ပင္ပန္းေနေလၿပီပင္။
ဒါက ႏွစ္၂၀ေလာက္အတြင္း တျခားသူ အတြက္ သူစိုးရိမ္ေပးတာပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။ထင္ထားသလို သူ၏ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအရဆိုလွ်င္ တျခားသူ၏ကိစၥမ်ားတြင္ သူ႕အေနျဖင့္ ဝင္မစြက္ဖက္သင့္ေပ။
ဝူေျမာင္ေျမာင္ေအာက္သို႔ဆင္းလာေသာအခါ စိုးရိမ္ေနေသာ ၄ေယာက္သည္ သူမကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ သူမရဲ႕အမူအရာကေန အေပၚထပ္တြင္ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုတာကို မွန္းဆၾကည့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူမမ်က္ႏွာတြင္ အမူအရာသိပ္မရွိေပ။
ေအာက္ထပ္သို႔ သူမေရာက္သည္ႏွင့္ စာအုပ္စင္ရွိရာ ေထာင့္သို႔ ဦးတည္သြားေလသည္။ သူမရဲ႕ အျပဳအမူၾကည့္ၿပီး သူမရဲ႕တကၠသိုလ္ေလွ်ာက္ျခင္း ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္ကို မေျပာနိုင္ေတာ့ေပ။
သူ၏ ယြမ္ ၅ေသာင္းဆုေၾကးကို ေတြးမိေသာအခါ တုန္႐ုန္းယြမ္ အေတာ္ေလးေသာကေရာက္မိသည္။ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူလည္း သူမဆီသြား၍မေမးရဲပါ။ သူအလုပ္ခ်ိန္ၿပီးသည္ထိေအာင့္အီးသည္းခံကာ က်ိလန္ေအာက္ဆင္းလာမွထပ္အကဲျဖတ္ၾကည့္မည္။
ေနာက္… က်ိလန္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ေသာအခါ မ်က္ႏွာက ပုံမွန္ထက္မႈန္ကုတ္ေနသျဖင့္ သူလည္းစိတ္ေျဖလိုက္သည္။
*ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ငါတို႔ရဲ႕အစီအစဥ္ပ်က္ၿပီမလား*
ေငြစကၠဴအနီ အ႐ြက္၅၀၀ သူ႕လက္ထဲကေန လြင့္ပ်ံထြက္သြားေနတာကို စိတ္ထဲေပၚေနမိသည္။ေငြစကၠဴအနီေလးအထပ္လိုက္က လြင့္ပ်ံေနဆဲတြင္ သူက လက္လွမ္း၍ ပိုက္ဆံမ်ားကို လိုက္ဖမ္းေနသည္ကိုေတာင္ သူေတြးမိလိုက္ေသးသည္။
"ႏြားနို႔နည္းနည္းဖိတ္စင္တာေလာက္ကေတာ့ ငိုစရာမရွိပါဘူး (စကားပုံကဲ့သို႔) ဒါကသေရပါပဲ။ အပိုဝင္ေငြေလးရဖို႔ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အခြင့္ေရးေလးသာပါ။မင္းဘာမွမရႈံးသြားပါဘူး"
ရွန္ကြၽင္းယီက သူကိုႏွစ္သိမ့္သည္။
"ဒါဘာလို႔မမ်ားရမွာလဲကြ …အေကာင္ဆုံးပင္လယ္စာေတြရွိေနမဲ့ ထိပ္တန္းစားေသာက္ဝိုင္း ေလာက္ရွိတာကို" တုန္႐ုန္းယြမ္လည္း ငိုသံနဲ႕ ျပန္ျငင္းေလသည္။
မနက္ခင္းေရာက္လုနီးၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ိလန္မွာေတာ့ အိပ္ဖို႔ရန္ မ်က္စိမွတ္လို႔ပင္ မရျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ေရေသာက္ရန္ ထသြားလိုက္သည္။အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ TVပြင့္ေနၿပီး ကာတြန္းအစီစဥ္တစ္ခုကို ဖြင့္ထားေၾကာင္းသတိထားမိလိုက္ေလသည္။သူ တစ္ခဏေလာက္ မွင္သက္ေနမိသည္။အနီးကပ္သြားၾကည့္ၾကည့္ေသာအခါ ခ်ည္ထိုး႐ုပ္ေလးက စားပြဲတစ္ဖက္တြင္ထိုင္ေနလ်က္ အစီအစဥ္ကိုစိတ္ဝင္တစားကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ဒီလူ႐ုပ္ပိစိေလးသည္ အစီစဥ္တစ္ခုတည္းတြင္သာ စိတ္ႏွစ္ထားရင္း ၾကည့္ေနေလသည္။ က်ိလန္ ေရတစ္ခြက္ငဲ့ယူလာၿပီး သူ႕အနီးအနားတြင္ရွိေနေသာဆိုဖာတြင္ ထိုင္လိုက္တာေတာင္မွ သူက က်ိလန္ကို လွည့္ၾကည့္မလာေပ။ က်ိလန္ႏွင့္ဝူေျမာင္ေျမာင္ကို အေႏွာက္ယွက္မေပးမိေစရန္ ထင္သည္ ၊ သူက TV show ကို အသံတိုးထားေလ၏။
ထိုအရာက အသံတိတ္ရွိုးနဲ႕သာ ပိုတူသြားေတာ့သည္။စိတ္ဝင္စားစရာရွိုးဆစ္ခုကိုအသံတိတ္ဘယ္လိုမ်ားၾကည့္နိုင္သည္ကို က်ိလန္နားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။က်ိလန္ ရီမု လွမ္းယူလိုက္ၿပီး TV အသံကိုတစ္ဆင့္ခ်ဲ့လိုက္သည္။ ကေလးတေစၦသည္ TVမွ ႐ုတ္တရက္ အသံထြက္လာေသာအခါ ထခုန္မတတ္လန့္သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္ရာ က်ိလန္ကို ေတြ႕သျဖင့္ ေမးလိုက္ေလ၏။ "မင္းအိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူးလာႏ…"
က်ိလန္ နဖူးရႈံ႕လိုက္ၿပီး "အဲ့အစား ငါ့ကိုႏွိုးလိုက္တဲ့သူက မင္းလားဆိုတာကိုေရာ ဘာလို႔မ်ားမတြးရတာလဲ "
"ငါ TV သံကိုပိတ္ထားတယ္ေလ မင္းကိုအေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေစဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္တာကို။ ေနာက္ၿပီး မေန႕ကလည္းအခ်ိန္ေစာႀကီးကို ထၿပီး အာ႐ုံတက္ခ်ိန္ထိ ဆိုဖာမွာထိုင္ေနတာေလ။ ဒီေန႕လည္း အိပ္ယာဝင္တာမွမၾကာေသးဘူး ျပန္နိုးလာၿပီ။အခုလိုျဖစ္ေနတာ ၂ရက္ဆက္တိုက္ရွိေနၿပီ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါက မင္းရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္တာပဲေလ " ကေလးတေစၦက အခ်က္လက္က်က် အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးေတာ့သည္။
ထိုအခါ၌ ေခါင္းကိုက္ခ်င္လိုသလိုျဖစ္၍ က်ိလန္က မ်က္ခုံး၂ခုၾကားကို တိတ္တိတ္သာႏွိပ္ေနလိုက္သည္။* ဒီတေစၦစုတ္ေလးက အေတာ္လး ဉာဏ္ေကာင္းသားပဲ *
"မင္းဆိုးဝါးတဲ့အရာေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့မိလို႔လား အဲ့ဒါေၾကာင့္အိပ္မေပ်ာ္တာလား" ကေလးတေစၦက ေမးသည္။
"မင္းကဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးအေတာ္ေလးဗဟုသုတရွိသားပဲ"က်ိလန္ကျပန္ေျပာေလသည္။
"ငါကတေစၦပဲေလ မေကာင္းတာလုပ္ထားတဲ့သူေတြကိုအထူးေျခာက္လွန့္ရမွာ။ဒါေပမဲ့ မင္းက အဆိုးဆုံးလို႔သတ္မွတ္လို႔ေတာ့မရပါဘူး။မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ထားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူဆိုးေကာင္ေတြ အျပင္မွာအမ်ားႀကီးပါ" ကေလးတေစၦကေျပာေနတုန္း သူ႕ကေလးသံေလးထဲမွာ မုန္းတီးမႈေတြပါပါေနခဲ့သည္။
က်ိလန္ ကေလးတေစၦကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာေတာ့ ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ သူရဲ႕အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန ေန႕စဥ္ျမင္ေနရတာလုံေလာက္ေနပါၿပီ။ နိုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ထိုအေၾကာင္းရာမ်ားကိုထပ္နားမေထာင္လိုေတာ့ေပ။
"ေဟး…ငါ Oreo cookies စားခ်င္ေသးတယ္" ကေလးတေစၦက က်ိလန္ကိုေအာ္ေျပာေလသည္။
*ငါက မင္းအေပၚအရမ္းေကာင္းေပးၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္အမွားေတြမ်ားျဖစ္ေစခဲ့မိတာလား* က်ိလန္ကေခါင္းျပန္ကိုက္လာၿပီး ေအးစက္စက္နဲ႕ပင္ ေမးေလသည္။
"မင္းဒီေနရာကိုဘယ္လိုထင္လို႔လဲ …ဟိုတယ္လား ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြျမင့္မားရဲရေအာင္…မင္းယုံမလားေတာ့ မသိဘူး ငါအခုမင္းကိုအံဆြဲထဲမွာေသာ့ပိတ္ထားလိုက္လို႔ရတယ္ေနာ္”
ကေလးတေစၦေလးသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေၾကာင့္စတင္တုန္ရီလာေလသည္။…"ငါ…ငါ…မင္းကို အစားျပန္မေပးဘဲမစားပါဘူး။ငါ၃လၾကာရင္စြမ္းအားေတြျပန္ရမာွေလ။ငါစြမ္းအား ျပန္ရရင္ ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုနဲ႕မင္းကိုကူညီပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္"
"ဟက္!" က်ိလန္က ေအးစက္စက္တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
*သူကဘာလို႔မ်ား တေစၦပိစိေလးရဲ႕ အကူအညီကိုရမွာတဲ့လဲ။*
ကေလးတေစၦ၏မ်က္လုံးတြင္ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့မႈမ်ားထင္ဟပ္လာခဲ့သည္။
*ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေလာကႀကီးမွာ လူေကာင္းဆိုတာမရွိဘူးဘဲ*
သူက်ိလန္ရဲ႕အမူအရာကို မတုံ႕ျပန္ခဲ့ဘဲ ေခါင္းမာစြာနဲ႕ပင္ လွည့္သြားၿပီး ကာတြန္းရွိုးကိုဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ က်ိလန္သည္ ကေလးတေစၦ သူ႕အားစကားေျပာရပ္သြားသည္ကိုသတိထားမိတာ သူ႕အမူအရာလည္းေျပေလ်ာ့သြား သည္။သူသည္ ဤတေစၦ႐ုပ္အား ဝူေျမာင္ေျမာင္ေၾကာင့္သာ ဒီေနရာတြင္ေနခြင့္ျပဳထား တာျဖစ္သည္။အကယ္၍ဒီအ႐ုပ္သာတျခားအရာဆိုလွ်င္ သူ႕အိမ္မွလႊင့္ပစ္လိုက္တာၾကာၿပီျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒီတေစၦအ႐ုပ္သည္ ထိုမွ်ေလာက္ထိယဥ္ေက်းမႈမရွိ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူမထင္ထားခဲ့ပါ။မေန႕ကေတာ့ ထိုတေစၦေလးသည္ cookies ကို တိုးလွ်ိုး ေတာင္းဆိုေလသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းပဲ ကာတြန္းရွိုးၾကည့္႐ုံသာမက သူ႕ကိုေတာင္ ပစၥည္းယူေပးရန္ခိုင္းရဲေသးသည္။ သူက ကေလးတေစၦကို ၁လက္မ ေပးသည္ကို ထိုတေစၦေလးကမလုံေလာက္နိုင္ပါပဲ ၁မိုင္ေလာက္လိုခ်င္ေလသည္။
ပိုၿပီးေဒါပြလာေတာေၾကာင့္ က်ိလန္ေခါင္းကိုက္တာ ပိုဆိုးလာသည္။သူ ေခါင္းငုံလိုက္ၿပီး စားပြဲေဘးတစ္ဖက္ရွိအံဆြဲငယ္ေလးကိုဆြဲလိုက္သည္။ထိုထဲတြင္ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးရွိတာကိုသူသတိရမိသည္။သူပိုၿပီးေခါင္းကိုက္လာတာေၾကာင့္ အံဆြဲကိုဆြဲလိုက္ၿပီး အထဲရွိျပန့္ေနေသာပစၥည္းမ်ားကိုစိတ္မရွည္စြာျဖင့္ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္သည္။သူ ဘယ္ခ်ိန္ဘယ္ခါတုန္းက ဝယ္ထားမွန္းမသိသည့္ ပစၥည္းမ်ား၊ဒဂ္ါးျပားမ်ား၊ဖုန္းသစ္တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံးလဲရာကေန ထြက္လာတဲ့ အားသြင္းႀကိဳးပိုမ်ား…Battery ကဒ္နည္းနည္း…နဲ႕…ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာ္ေဆးပုလင္းကိုေတြ႕ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ ပုလင္းကို expiry date ၾကည့္ၿပီး ေသာက္လို႔ရ၊မရၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္၌ ေဆးတစ္လုံးထုတ္လိုက္ၿပီး ေရနဲ႕ေမာ့ေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ကို ကေဝစြမ္းအားျဖင့္ ေကာင္းခ်ီးေပးရန္ ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ ကေဝစြမ္းအင္ အေျမာက္အျမားအသုံးျပဳရသည္ကို သိသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူမအား ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းနည္းလမ္းကို အလြန္အကြၽံအသုံးမျပဳေစရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။တကယ္ေတာ့ သူ၏ေခါင္းကိုက္ ေဝဒနာသည္ တစ္ပတ္ ၁ႀကိမ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ရလွ်င္ေတာ့ သက္သာပါသည္။ အရင္တုန္းကဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီေလာက္ေခါင္းကိုက္မႈေလးေလာက္နဲ႕ သူေဆးေသာက္မည္ မဟုတ္ပါ။မည္သို႔ဆိုေစ သူေခါင္းကိုက္ေဝဒနာခံစားခဲ့ရသည့္အခ်ိန္မ်ားမွာၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး
အခုေနာက္ပိုင္း ဘဝတြင္ သက္ေတာင့္သာေလးေအးခ်မ္းေနသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္တစ္ဖန္ျပန္၍ ေခါင္းကိုက္လာသည္အခါတြင္ နာက်င္မႈကိုအသားမက် ေတာ့ပါ။ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပင္…ခက္ခဲေသာဘဝမွ ႂကြယ္ဝေသာ ဘဝသို႔ရလွ်င္ အလိုက္သင့္ေနထိုင္ရန္ လြယ္ကူေသာ္လည္း ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကို ေနသားက်လာရာမွ ၿခိဳးၿခံေႁခြတာရမည္မွာခက္ခဲေလသည္။*အကယ္၍…တစ္ေန႕တြင္ သူမသာ သူ႕အနားက ထြက္ခြာသြားလွ်င္ သူ၏အရင္ဘဝေနထိုင္မႈပုံစံကိုျပန္သြားရန္ ပုံေဖာ္ၾကည့္ဖို႔ရန္ေတာင္
ခက္ခဲေလသည္။
ဤသို႔ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ပင္ သူ႕ကိုအေၾကာင္းရင္းမဲ့ ဝမ္းနည္းေစသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္…သူေအးစက္ေသာအေငြ႕သက္ကိုထတင္ထုတ္လႊတ္မိၿပီး အေငြ႕သက္မ်ားက အိမ္ေရွ႕ခန္း တစ္ခုလုံးကို ရစ္ေႏွာင္ေနေလရာ ကေလးတေစၦေလးက ေၾကာက္၍တုန္ေနၿပီး သူ၏တည္ရွိမႈတတ္နိုင္သမွ်ခ်ိဳးႏွိမ္ေနသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ… က်ိလန္အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ၾကာေအာင္မေနလို႔ေတာ္ေသးတာသည္။သူသည္ေဆးေသာက္ ၿပီး တစ္ေအာင့္ေနေသာ္ သူ႕အခန္းသို႔ျပန္သြားသည္။သူထြက္သြားစဥ္ TV လည္းမပိတ္ခဲ့ေပ။ ထိုမွသာ ကေလးတေစၦသည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
*ဘာလို႔မ်ား ဒီကေဝမေလးသည္ ခက္ထန္ေသာရည္းစားကိုေ႐ြးခ်ယ္ရသနည္း*
သူအထြန့္မတက္ဘဲမေနနိုင္ေတာ့ေပ။
*တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႕တင္ ဒီေလာက္ ခက္ထန္တဲ့သူ… ဒီလိုေယာက်ာ္းက သူ႕ခ်စ္သူမိန္းကေလးကို ဘယ္လိုမ်ားတုန္ေနေအာင္ ခ်စ္နိုင္ပါ့လိမ့္မလဲ။ အနာဂတ္မွာလည္း ဒီလိုေယာက်ာ္းက ကေလးေတြရလာရင္ေတာင္ အေဖေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး *
က်ိလန္ထြက္သြားၿပီးမွ ကေလးတေစၦသည္ ကာတြန္းရွိုးကို ပိုၿပီးေပါ့ေပါ့ပါးပါးၾကည့္နိုင္ေလသည္။ မသိလိုက္ခင္တြင္ပင္ ရွိုးတစ္ပိုင္း ၿပီးသြားသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…သူအသက္ရွင္စဥ္ကျဖစ္ေစ ေသၿပီးမွျဖစ္ေစ သူစိတ္ေက်နပ္သည္ထိ ကာတြန္းရွိုးၾကည့္ရန္ အခြင့္အေရးမရဘူးေပ။ ရွိုးၿပီးဆုံးလို႔ စာတန္းထိုးလာေနတာေတာင္မွ သူက စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ရီမုနဲ႕ စာတန္းထိုးကို ေက်ာ္တာျဖစ္ျဖစ္ ခ်န္နယ္ေျပာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ မလုပ္ခဲ့ပါေခ်။
ေနာက္ဆုံးစာတန္းထိုးၿပီးသြားေသာအခါ ၾကည့္ရတာ အာသီသမေျပေသးသည့္ ကေလးတေစၦသည္ ရီမုယူကာ TV Show အသစ္ၾကည့္ရန္ ခ်န္နယ္ စေျပာင္းေတာ့သည္။သူ ခ်န္နယ္ေတြေျပာင္းၾကည့္ေနတုန္း ရင္းႏွီးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို TV program တစ္ခုတြင္ ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္သည္။ ထိုအရာမွာ Interview အခန္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ကြယ္ကေနရာမွာ ပုဂၢလိက မိဘမဲ့ေဂဟာ ငယ္ေလးကိုျပထားသည္။အစီအစဥ္ထဲတြင္ ရွပ္အက်ီေဟာင္းဝတ္ထားကာ ဆံပင္ျဖဴေတြ ရွိေနေသာ လူလတ္ပိုင္းေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။သူက အစီစဥ္တင္ဆက္သူကို မိဘမဲ့ေဂဟာ၏ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမိတ္ဆက္ေပးေနသည္။
" ဒါက ပုဂၢလိက မိဘမဲ့ ေဂဟာလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားထားတာဟုတ္လား " တင္ဆက္သူကေမးသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ " အသက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားကေျဖသည္။
"ဒါကိုဘယ္လိုစၿပီးတည္ေထာင္ခဲ့တာပါလဲ "တင္ဆက္သူက ထပ္ေမးသည္။ "ဒါက ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေဘးကအမွိုက္ျခင္းထဲမွာ စြန့္ပစ္ခံထားရတဲ့ကေလး တစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ေတြ႕ခဲ့တယ္ေလ။အဲ့ဒီကေလးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေလးကိုအဲ့ဒီမွာ လုံးဝမထားခဲ့ရက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူေခၚလာခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ေနာက္ထပ္စြန္ပစ္ခံရတဲ့ကေလးေတြေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးမွာ ကေလးေတြ ေနဖို႔ ၂ထပ္ပါ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။မၾကာခင္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက ကြၽန္ေတာ္ စြန္ပစ္ခံ ကေလးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ထားတာသိလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ တံခါးဝမွာ သူတို႔ကေလးကို လာၿပီးစြန္ပစ္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြေတာင္ရွိပါတယ္။အဲ့လိုအေျခအေန အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ ဒီမိဘမဲ့ေဂဟာ တေျဖးေျဖးေပၚေပါက္လာခဲ့တာပါ "
"ဒီမွာကေလးေတြအမ်ားႀကီးေနာ္။ ခင္ဗ်ားသူတို႔ကိုလက္မခံေတာ့ဘူးလို႔ေရာ ေတြးဖူးလား" တင္ဆက္သူက ေမးျပန္ေလ၏။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုေျပာေနတာလူ႕ဘဝပါ။ ဒီကမာၻကို အသစ္ေရာက္လာတဲ့ဘဝေတြပါ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမ်ားေတြးရက္နိုင္ပါ့မလဲ"
" ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘဝတစ္ခုလုံးကို ဒီမိဘမဲ့ေဂဟာမွာပဲ ျမႇုပ္ႏွံထားတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားတာေရာ ဟုတ္ပါသလား" တင္ဆက္သူကေမးသည္။
" ကေလးအမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔မိဘေတြက ကိုယ္အဂ္ါမသန္စြမ္းသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ စြန့္ပစ္ခံရတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါရွိသြားလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ္အဂ္ါ မသန္မစြမ္းအေနနဲ႕ေမြးလာလို႔ေပါ့။ သူတို႔ကိုကုသဖို႔ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံပမာဏ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ေလ။ကံေကာင္းစြာနဲ႕…ပရဟိတလုပ္အားေပးသူေတြ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ေလးကိုခ်စ္တဲ့သူေတြရွိေနလို႔သာပါ။Fund မွာပိုက္ဆံလႉတာ ပစၥည္းေတြလႉတာမ်ိဳးက မၾကာခဏရွိပါတယ္။အဲ့ဒါကပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုႀကီးႀကီးမားမားေထာက္ပံ့ေပးထားတာ ပါပဲ " ဟုအသက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားက ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ေျပာေလသည္။
အေမးအေျဖ က႑ၿပီးသြားတာနဲ႕ တင္ဆက္သူက ပရိတ္သတ္ဘက္ဖို႔ မ်က္ႏွာမူကာ တင္ဆက္ပါေတာ့သည္။ " ဒါကေတာ့ အနီေရာင္ႏွလုံးသာ မိဘမဲ့ေဂဟာပါ ။ဒီေနရာမွာ စြန့္ပစ္ခံကေလး၂၆ေယာက္ေနထိုင္ပါတယ္။ သူတို႔မွာမိဘေတြမရွိေတာ့ေပမဲ့လည္း သူတို႔ဟာ ေဂဟာမႉး ေဟာင္ ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာပဲ ဘဝကို အတတ္နိုင္ဆုံး ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရွန္သန္ေနထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႕ ေဂဟာမႉးေဟာင္ လိုမ်ိဳး ကေလးေတြႀကံ့ခိုင္က်န္းမာစြာရွင္သန္ေစနိုင္ရန္ ကူညီလက္ကမ္းေပးၿပီလူေတြ ကမာၻႀကီးမွထပ္ၿပီး ေပၚထြက္လာဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ " ထိုအရာၿပီးေနာက္ စာတန္းထိုး၂ေၾကာင္း TV မ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ေျခမွေပၚထြက္လာသည္။
ထိုစာေၾကာင္းမ်ားတ္ငင္ ေဂဟာလိပ္စာ အလႉထည့္ဝင္ရန္ account ႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား ပါသည္။ထိုစာတန္းေနာက္တြင္ ေဂဟာရွိကေလးမ်ား၏အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာမ်က္ႏွာေလးမ်ားကိုေဖာ္ျပထားသည္။
*ေဟာင္က်န္ခ်င္း ! * ကေလးတေစၦသည္ TV ထဲတြင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေဆာ့ကစားေနေသာ သေဘာေကာင္းပုံေပၚသည့္ အသက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ အမ်ိဳးသားကို စိမ္းစိမ္းခါးခါးၾကည့္ခဲ့သည္။ ဟိုတုန္းက အစုတ္ပလုတ္ ေဆးသမားေတာ္ ၃ေယာက္သာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ေဟာင္က်န္ခ်င္းကို သူသတ္လိုက္တာၾကာၿပီျဖစ္သည္။
*လခြမ္းလိုပဲ * သူ႕စြမ္းအားမ်ားသည္ ေနာက္၃လေနမွျပန္ျပည့္မည္ျဖစ္သည္။
မဟုတ္ဘူး အဲ့လိုျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
သူဒီလူကို ၃လလုံး ေအးခ်မ္းသက္သာစြာ ေနခြင့္မေပးနိုင္ေပ။သူစားပြဲေပၚတြင္စက္ဝိုင္းပတ္လွည့္ပတ္ေနသည္။႐ုတ္တရက္ စားပြဲတစ္ဖက္ရွိ ဒဂ္ါးျပားအပုံလိုက္ေပၚ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ ထို ဒဂ္ါးျပားမ်ား သည္ က်ိလန္ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးရွာတုန္းက ထုတ္ခဲ့သည့္ဒဂ္ါးမ်ားျဖစ္သည္။
ဒဂ္ါးမ်ားသည္အေရအတြက္အရေတာ ့အေတာ္ေလးမ်ားမဲ့ပုံပင္…အနည္းဆုံး ၁၀ျပားေတာ့ ေက်ာ္လိမ့္မည္။သူသည္ ဒဂ္ါးျပားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး TV မ်က္ႏွာျပင္ေပၚရွိ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ဒီဟာ ေဟာင္က်န္ခ်င္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ပဲ သူ႐ုတ္တရက္အႀကံရသြား သည္။…ဒဂ္ါး ၂ျပားေကာက္ယူလိုက္ၿပီး သူရဲ႕ အက်ီအိတ္ကပ္ေသးေသးေလးထဲကို ဂ႐ုတစိုက္သိမ္းလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ သူရဲ႕ ဗိုက္ပူပူေလးကို အားျပဳကာစားပြဲေပၚမွ ခုံဆင္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ သူဝရံတာလက္တန္းဆီတြယ္တက္ကာ ထိုမွ ေလွ်ာဆင္းကာ သြားလိုက္သည္။အသံလုံစြာနဲ႕ပဲ ေလွခါးေအာက္ ဖန္ခင္းအကြက္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြား ေလသည္။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးတာနဲ႕ ကေလးတေစၦပထမဆုံးလုပ္သည္မွာ သူ႕ရင္ဘတ္ကို စမ္းကာ ဒဂ္ါးျပားရွိေသးတာ အတည္ျပဳျခင္းပင္ျဖစ္သည္။သူ႕ခႏၶာကိုယ္သည္ လက္ရွိတြင္ ခ်ည္ထိုးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ထိခိုက္နာက်င္မႈေတာ့မရွိေပ။သိမ္းထားေသာ ေနရာတြင္ ဒဂ္ါးျပားရွိေသးေၾကာင္းေသခ်ာသည္ႏွင့္ သူ အိမ္ျပင္သို႔ေျပးထြက္သြားသည္။ သူအိမ္ျပင္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေျပးသြားေတာ့သည္။
မနက္အေစာႀကီးျဖစ္၍ လမ္းေပၚတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာ မရွိလို႔ပင္ ေတာ္ေသးသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ခ်ည္ထိုး႐ုပ္တစ္႐ုပ္ လမ္းေပၚတြင္ လမ္းမီးေရာင္မ်ားေအာက္တြင္ ေျပးလႊားေနသည္မွာ ထိတ္လန့္စရာပင္ ျဖစ္သည္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိနစ္ ၂၀ခန့္ေျပးသြားၿပီးေသာ္ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ဤအမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းအခန္းေလးသည္ mobile phone မ်ား မတြင္က်ယ္ခင္က ဆက္သြယ္ေရးကုမၸဏီက ေဆာက္လုပ္ထားရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ေနလူထုအား တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုဖုန္းေခၚခ်င္လွ်င္ အဆင္ေျပလြယ္ကူေစရန္ျဖစ္ သည္။ႏွစ္ေတြၾကာသြားေသာအခါ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း အခန္းငယ္အမ်ားအျပား ဖယ္ရွားခံခဲ့ရေသာ္လည္း က်န္ရွိေနေသးသည့္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေတာ့ရွိသည္။ ကေလးတေစၦ ရွာေတြ႕ထားသည္မွာ ထိုကဲ့သို႔ၿမိဳ႕တြင္ က်န္ခဲ့သည့္ လက္က်န္မ်ားထဲမွျဖစ္ သည္။သူထို႔အခန္းေလးထဲဝင္ကာ တယ္လီဖုန္းေပၚထိုင္ရန္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးၿပီး တက္လိုက္ရသည္။ သူလုပ္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ အေႂကြေစ့ထည့္ရန္ အေပါက္ထဲသို႔ ဒဂ္ါးျပားကိုခဲရာခဲဆစ္ထည့္ၿပီး သူေစာနကမွတ္ခဲ့ေသာဖုန္းနံပါတ္ကိုႏွိပ္ကာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖုန္းေခၚနိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ဖုန္းေခၚသံထြက္ေပၚလာၿပီး ၄ႀကိမ္ ၅ႀကိမ္ျမည္ၿပီးေသာ္ ဖုန္းဝင္သြားေလသည္။ "Hello"
သူေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဖုန္းေခၚနိုင္မည္ဟုမထင္ထားခဲ့ေပ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္း၍ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ယင္လို႔ေတာင္ေနမိသည္။"မဂ္လာပါ…အနီေရာင္ႏွလုံးသား မိဘမဲ့ေဂဟာကပါ ကြၽန္ေတာ္ ေဟာင္က်န္ခ်င္း ပါ " ထုံးစံမျပတ္ သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေပးေလသည္။
"ေဖေဖ ေဟာင္" ကေလးတေစၦက ေခၚလိုက္သည္။
"မင္းကဘယ္သူလဲ ? ေဂဟာကေနထြက္သြားတဲ့ ကေလးေတြထဲကတစ္ေယာက္မ်ား လား?" ေဟာင္က်န္ခ်င္းက ႏူးညံ့စြာပင္ ေမးေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ မိဘမဲ့ေဂဟာကေနထြက္မသြားဖူးပါဘူး " ကေလးတေစၦက တခစ္ခစ္ရယ္ရင္းေျပာေလသည္။
"မင္းကလက္ရွိ ေဂဟာမွာေနေနတဲ့ ကေလးေတြထဲကပဲလား။မင္းက ဘယ္ လူေပလူေတလဲ။ဘာလို႔မအိပ္ေသးရတာလဲ ။ ငါအခုေရာက္လာေတာ့မယ္ေနာ္။ မင္းကိုမိလို႔ကေတာ့ ဖင္ကိုပိတ္ကန္ပစ္လိုက္မယ္"
ကေလးတေစၦသည္ ဖုန္းတစ္ဖက္မွ ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကိုနားေထာင္ေနရသည္။
*ၾကည့္ရတာ ေဟာင္က်န္ခ်င္းက အခုပဲ အိပ္ယာထ အဝတ္စားလဲေနသလိုပဲ*
အခုေတာ့ ေဟာင္က်န္ခ်င္းအသံသည္ ႏူးညံ့ေသာေလသံျပန္ျဖစ္သြားေလၿပီ။
"ကြၽန္ေတာ္အခုေျမေအာက္ခန္းမွာေလ" …ကေလးတေစၦက တခစ္ခစ္ဆက္ရယ္ရင္း "ေဖေဖ ေဟာင္…ခင္ဗ်ားပဲကြၽန္ေတာ့္ကို ေျမေအာက္ခန္းမွာေသာ့ပိတ္ထားခဲ့တာေလအခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမ့သြားၿပီတဲ့လား"
"မင္းဘယ္သူလဲ ?" ေဟာင္က်န္ခ်င္းအသံေျပာင္းသြားၿပီး ေလသံကိုနားေထာင္ၾကည့္႐ုံ နဲ႕ပင္ေၾကာက္ေနတာသိသာသည္။
" ကြၽန္ေတာ္ေလ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္က ေျမေအာက္ခန္းမွာ ပိတ္ေလွာင္ ထားခဲ့တာေလေမ့သြားတာလား? ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္ေနတာ ျမန္ျမန္လာရွာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပးပါ။ မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္လာရွာမွာေနာ္" ကေလးတေစၦ၏အသံကေတာ့ အျပစ္ကင္းသည့္ ကေလးသံေလးသာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း…ဒီအခ်ိန္ႀကီးထိုအသံကိုဖုန္းထဲမွသူ႕နားႏွင့္စက္စက္နားေထာင္ေနရသည္မွာ ေၾကာက္လန့္စရာေကာင္း၍ေနေလသည္။ဂြက္ခနဲ ဖုန္းမခ်ခင္ထိ အသက္လုရႉေနရသည့္အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းကိုၾကားလိုက္ရသည္။ဖုန္းေခၚဆိုမႈၿပီးေသာ အခါ ကေလးတေစၦေလးသည္ ပီတိျဖာေသာအၿပဳံးႀကီးႏွင့္ၿပဳံးေနေလသည္။သူ အမ်ားသုံးဖုန္းအခန္းထဲ ဆက္မေနေတာ့ဘဲ ျမန္ျမန္ပဲထြက္ကာျပန္လိုက္သည္။
ၿမိဳ႕တစ္ဝက္အကြာေဝးရွိ အနီေရာင္ႏွလုံးသားမိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ေတာ့ ေဂဟာမႉး ေဟာင္ သည္ မ်က္ႏွာျဖဴေဖ်ာ့ကာ သူ႕အခန္းထဲရွိေကာ္ေဇာ္ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္လဲၿပိဳက်ေနေလ သည္။သူ႕ေျခရင္းတြင္ သူခုနမွပစ္ခ်လိဳက္ေသာဖုန္းလည္းရွိေနေလသည္။
*ေနာက္ေျပာင္မႈတစ္ခုပဲ…တစ္ေယာက္ေယာက္ကလွမ္းၿပီးစေနာက္တာေနမွာပါ။ကမာၻေပၚမွာသရဲဆိုတာမရွိပါဘူး ဒါမျဖစ္နိုင္ဘူး* သူကိုယ္သူအတင္းပင္ ေခါင္းထဲ ရိုက္သြင္းေနခဲ့သည္။*မျဖစ္နိုင္ဘူး…ဒါမျဖစ္နိုင္ပါဘူး…*
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ…လြန္ခဲ့ေသာ၃ႏွစ္က ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ေသာမွတ္ဉာဏ္ မ်ား သူ႕စိတ္တြင္ အလိုလိုထင္ဟပ္လာေတာ့သည္။ သူက အရမ္းကိုဉာဏ္ေကာင္းၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္ကေလးပင္။သို႔ေသာ္ သူသည္ ထက္ျမတ္လြန္း၍ သူ မျမင္သင့္သည္ မ်ားကိုျမင္ေတြ႕သြားခဲ့သည္။ ေဟာင္က်န္ခ်င္းသည္ အစတြင္ေတာ့ သူ႕အားသတ္ရန္ မရည္႐ြယ္ထားေပ။ဒီကေလးလည္း တျခားကေလးမ်ားနည္းတူ ေဂဟာမွ ထြက္ခြာ ရျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိနိုင္သည္ပင္။ဘယ္လိုပဲ ေဟာင္က်န္ခ်င္းက သူ႕ကိုယ္သူေျဖသိမ့္ပါေစ သူတစ္ညလုံးစိတ္ေအးလက္ေအးအိပ္လို႔မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ သူပုံမွန္ထခ်ိန္တြင္နိုးထလာခဲ့သည္။ သူေဂဟာရွိ လုပ္ေနက်အလုပ္မ်ားကို သြားလုပ္သည္။ မနက္၈နာရီတြင္ လုပ္အားေပးသူမ်ားစတင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကမနက္စာျပင္ရန္…တစ္ခ်ိဳ႕ကအ႐ုပ္မ်ား အဝတ္စားမ်ားႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေငြ လာပို႔ၾကတာျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကေလးငယ္ေလးမ်ားအား စာလုံးအကၡရာမ်ား လာ၍သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေဟာင္က်န္ခ်င္းက သူ၏ တစ္ေန႕တာအလုပ္မ်ား အၿပီးတြင္အေတာ္ေလးပင္ပန္းႏုံးခ်ိေနခဲ့သည္။သူအိပ္ယာေပၚလွဲသည္ႏွင့္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့သည္။ညသန္းေခါင္းယံတြင္ ဖုန္းထပ္ျမည္လာေလသည္။သူ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ျပန္ေျဖေလသည္။ "ေဖေဖေဟာင္ အခုထိကြၽန္ေတာ့္ကို ေျမေအာက္ခန္းမွာလာမရွာ ေသးဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်မ္းေနၿပီ"
သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ေၾကာက္လန့္တၾကား ဖုန္းကိုလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။မည္သို႔ျဖစ္ေစ…ဖုန္းတစ္ဖက္မွအသံသည္ ရပ္မသြားခဲ့ပါေပ။
ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ ကေလးရယ္သံက ဖုန္းကေနဆက္၍ထြက္ေပၚေနသည္ကို ၾကားေနရေလသည္။ ရယ္သံကို၁မိနစ္ၾကာေလာက္ထိၾကားေနရၿပီး ဖုန္းအလိုလို ခ်သြားေလသည္။ ဒါသူ႕အတြက္ထပ္အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညပင္ျဖစ္သည္။
မိုးစင္စင္လင္းသည့္တိုင္ေအာင္နိုးေနခဲ့ၿပီး သူ႕အခန္းလည္းေနေရာင္စထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
* သူ႕ဖုန္းကေန ေျခရာခံဖို႔ သူက သတၱိအလုံေလာက္ရွိခဲ့လွ်င္ေရာ *
သူႏွစ္ညတိတိလက္ခံရရွိခဲ့ေသာ ဖုန္းအဝင္အထြက္ call ကိုရွာခဲ့သည္။ထိုအခါတြင္ ဤဖုန္းနံပါတ္မွာ မေန႕ညက သူ႕ဆီေခၚခဲ့ ေသာနံပါတ္ႏွင့္အတူတူပင္ ျဖစ္သည္ကိုသတိထားမိေလသည္။သူ႕ထံ ညသန္းေခါင္တိုင္း ထိုနံပါတ္မွ ဖုန္းလာသည္မွာ၅ရက္ဆက္တိုက္ရွိေလၿပီ။ အကယ္၍သူဖုန္းမကိုင္လွ်င္လည္း မကိုင္မခ်င္းကိုဆက္တိုက္ျမည္ေနေတာ့သည္။ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္ဖုန္းဆက္ေခၚေနၿပီး ၁၀ႀကိမ္ေလာက္ထိႀကိဳးစားပမ္းစားေခၚၿပီးမွ ရပ္ေလေတာ့သည္။ အဲ့ဒီေနာက္ညေတြမွာလည္း ထိုဖုန္းေခၚသူမွပင္ သူ႕ဆီထပ္မံ၍ဖုန္းေခၚဆိုကာေနသည္။ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္းလိုက္လွ်င္ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိေသးသည္။
သို႔ရာတြင္သူက ေဂဟာမႉးျဖစ္ၿပီး သူ႕ထံလႉဒါန္းလိုပါက ဆက္သြယ္ရန္ေပးထားေသာ နံပါတ္ကို အလြယ္တကူေျပာင္းလဲပစ္ရန္မွာမျဖစ္နိုင္ ၊ သူသည္ဖုန္းပိတ္ထားလို႔ေတာင္ရသည့္သူ မဟုတ္ေပ။
"ေဂဟာမႉး ေဟာင္ ခင္ဗ်ားအမူရာၾကည့္ရတာ ဆိုးေနသလိုပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား " တကၠသိုလ္ေက်ာင္သား လုပ္အားေပးသူ မွစိုးရိမ္စြာေမးေလသည္။"ငါေနေကာင္းပါတယ္မေန႕က ေသခ်ာမအိပ္လိုက္ရလို႔ပါ" ေဟာင္က်န္ခ်င္း အၿပဳံးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ေျဖေလသည္။
"ေဂဟာမႉးေဟာင္ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္ ဒီက ကေလးေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေစာင့္ရွာက္မႈကိုလိုေနတာေလ " လုပ္အားေပးေက်ာင္းသားကျပန္ေျပာသည္။
"ငါသိပါတယ္ " ေဟာင္က်န္ခ်င္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ထုတ္ေမးလိုက္သည္။
" ေရွာင္ေက်ာင္း…မင္းငါ့အတြက္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုစုံစမ္းေပးနိုင္မလား?"
"ဖုန္းနံပါတ္? ဘယ္လိုနံပါတ္မ်ိဳးလဲ " ေရွာင္ေက်ာင္းကေမးျမန္းလာသည္။
"ဒီနံပါတ္ " ေဟာင္က်န္ခ်င္းက တစ္ဖက္လူကိုျပလိုက္ေလသည္။
"အာ…ဘာလို႔ဒီနံပါတ္က ခင္ဗ်ားကိုအမ်ားႀကီးေခၚထားရတာလဲ ၿပီးေတာ့ ညသန္းေခါင္မွာခ်ည္းပဲေလ" ေရွာင္ေက်ာင္းက စိတ္ရႈပ္ေထြးေသာေလသံနဲ႕ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေလသည္။" ဟုတ္တယ္စိတ္ေႏွာက္ယွက္ေပးဖို႔ေခၚတဲ့သူဆီကဖုန္းအဝင္ေတြခ်ည္းပဲ ။ငါဖုန္းကိုင္ေတာ့လည္းဘာမွျပန္မေျပာဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါဖုန္းမကိုင္ရင္လည္း ဆက္တိုက္ေခၚေနတာညတိုင္းပါပဲ " ေဟာင္က်န္ခ်င္းကရွင္းျပေလသည္။
"ဒါစိတ္ပ်က္စရာစေနာက္မႈပဲ။ခင္ဗ်ားအမူရာအခုလို ဆိုးေနတာ အံ့ၾသစရာေတာ့မရွိေတာ့ဘူးဒီေႏွာက္ယွက္မႈေၾကာင့္ပဲေလ။ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အခုပဲ ကူၿပီးစုံစမ္းေပးမယ္ " ေရွာင္ေက်ာင္းစိတ္တိုသြားသည္။
*ေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ သူ႕ဘဝကိုမိဘမဲ့ကေလးမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ရန္သာအသုံးျပဳေနသည္ ေလးစားဖြယ္ ပရဟိတသမားျဖစ္သည္။ဘယ္သူကမ်ား ဒီလို မလိုမုန္းတီးတဲ့ စေနာက္ျခင္းမ်ိဳးကိုလုပ္ရတာပါလိမ့္*
ဖုန္းေခၚဆိုသည့္ ဖုန္းတည္ေနရာ မသိရမခ်င္း ေရွာင္ေက်ာင္းအေတာ္ေလး အားစိုက္ထုတ္လိုက္ရသည္။ "ကြၽန္ေတာ္စစ္ၾကည္ၿပီးၿပီ ဖုန္းေခၚတာက ၿမိဳ႕လယ္က အမ်ားသုံးဖုန္းကေန ေခၚတာ မူလၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာေလာက္ပဲ"
"အမ်ားသုံးဖုန္းကေနလား" ေဟာင္က်န္ခ်င္းေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္…ဒီလူကရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႕ကို လုပ္ေနတာ။ဒီတိုင္းဆက္သြားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားရေအာင္" ေရွာင္ေက်ာင္းမွစိုးရိမ္စြာေျပာသည္။
"ဟင့္အင္းဟင့္အင္းမလုပ္နဲ႕။ဒါကဖုန္းေခၚမႈအနည္းငယ္ေလးရယ္ပါ။ဒီေလာက္ေလးနဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေအာင္ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားစရာမလိုပါဘူး။ရက္နည္းနည္းၾကာရင္ သူလည္းရပ္သြားမွာပါ" ေဟာင္က်န္ခ်င္းကရဲကိုအေၾကာင္းမၾကားလိုခဲ့ေပ။ ရဲေတြပါလာ၍ တကယ္လို႔ ဒီဖုန္းေခၚမႈရဲ႕အေၾကာင္းရင္းကိုသိသြားရင္ ျပႆနာတက္နိုင္သည္ျဖစ္သည္။ "ေဂဟာမႉးေဟာင္က ၾကင္နာလြန္းေနပါၿပီ" ေရွာင္ေက်ာင္းက သူ႕သေဘာကို သေဘာမတူခဲ့ပါေခ်။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ? တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနတာလား?" သူ ေမးေနစဥ္ ရိုးရာဝတ္စုံဝတ္ထားေသာပုံစံရိပ္တစ္ခု ေဂဟာထဲဝင္လာေလသည္။
"သမားေတာ္ ခ်င္း႐ႊမ္ " ဝင္လာတဲ့သူကို ေရွာင္ေက်ာင္း သိလိုက္သည္။ထိုသူသည္ ယိဟဲ ေတာင္ထိပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွသမားေတာ္ျဖစ္သည္။သူသည္တ႐ုတ္တိုင္းရင္းေဆး
ပညာတြင္ပါရမီရင့္သန္သူျဖစ္ၿပီး ကေလးမ်ားက်န္းမားေရးကိုစစ္ေဆးေပးရန္ု က်ိဳးၾကားက်ိဳးၾကား လာတတ္ေလသည္။
"ေဂဟာမႉးေဟာင္ ခင္ဗ်ားပုံစံၾကည့္ရတာမဟန္သလိုပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား"
သမားေတာ္ခ်င္း႐ႊမ္ မ်က္လုံးက်ဳံ႕လိုက္ၿပီး ေဟာင္က်န္ခ်င္း၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ "ေဂဟာမႉးက ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူးေလ ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ ေလးမွျဖစ္ထားတာက…"
"ေရွာင္ေက်ာင္းေရ…မျပန္ခင္ တင္းတင္းကိုေတြ႕သြားလိုက္ဦး။ မေန႕ညကပဲမင္းကိုေမးေနတာ" ေဟာင္က်န္ခ်င္းက ေရွာင္က်န္းစကားကိုျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
"အဲ့ကေလးမကေလ? ကြၽန္ေတာ္ အခုပဲသြားရွာလိုက္မယ္ " သူ႕စကားကိုေရွာင္ေက်ာင္းကသံသယမဝင္မိပဲ ခ်က္ခ်င္းထသြားေတာ့သည္။
"ေဂဟာမႉး ခင္ဗ်ားကိုေသြးခုန္ႏႈန္းစမ္းၾကည့္ရေအာင္" သမားေတာ္က ေသခ်ာေျပာသည္။ *သူ႕ကိုၾကည့္ရတာနည္းနည္း ႏြမ္းလ်ေနတာေပမဲ့ သူ႕ေပၚမွာမေကာင္းဆိုးဝါးစြမ္းအင္အေငြ႕သက္ကို မေတြ႕ဘူး ဒါ ကေလးတေစၦလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္သာမန္ေနမေကာင္းျဖစ္တာပဲေနမွာ*
"ဒါက ခင္ဗ်ားကိုအေႏွာက္ယွက္ေပးဖို႔ထိ မလိုပါဘူး" ေဟာင္က်န္ခ်င္းေျပာသည္။
"ဒါကဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…ခင္ဗ်ားေသြးခုန္ႏႈန္းစစ္ေပး႐ုံပဲေလ " ခ်င္း႐ႊမ္က အၿပဳံးေဖ်ာ့ေလးနဲ႕ျပန္ေျပာသည္။ သူသည္ သမားေတာင္႐ႊမ္ကိုမျငင္းနိုင္ေသာေၾကာင့္ ထိုသူနဲ႕အတူ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္လိုက္ထိုင္လိုက္ရသည္။
"ေဂဟာမႉးေဟာင္ ခင္ဗ်ားအခုတေလာ တစ္ခုခုထိတ္လန့္စရာမ်ား ေတြ႕ထားလား။ ဒါမွမဟုတ္ စိုးရိမ္စရာႀကီးႀကီးမားမားရွိေနလား" စမ္းသပ္ရင္း သမားေတာ္မွေမးသည္။
ေဟာင္က်န္ခ်င္းသည္ သမားေတာ္နားတစ္ဝိုက္ စိမ္းစိုေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ကို ဦးတည္ရာမဲ့ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူျပန္မေျဖခင္ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီးမွ
"တကယ္ေတာ့ အခုတေလာညတိုင္းလိုလိုအိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတာေလ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္…"
*ကေလးတေစၦ* ခ်င္း႐ႊမ္ မ်က္လုံးထဲျဖတ္ခနဲျမင္ေယာင္မိသည္။
"ဘာလို႔မွန္းမသိ အဲ့ကေလးကိုပဲအိပ္မက္မက္ေနတာေလ ကြၽန္ေတာ္ မစင္ၾကယ္တဲ့ အရာတစ္ခုခုနဲ႕ေတြ႕ႀကဳံေနရတာလို႔ ခင္ဗ်ားထင္လား" ေဟာင္က်န္ခ်င္းဆက္ေမးသည္။
"သမားေတာ္ ဒီကမာၻေပၚမွာ သရဲတေစၦဆိုတာ တကယ္ရွိလား"
ခ်င္း႐ႊမ္သူ႕ကိုမေျဖခင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးၿပဳံးျပလိုက္သည္ ။
"ၾကည့္ရတာ ေဂဟာမႉးကတကယ္ကိုအိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနတာပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ သရဲတေစၦလိုမ်ိဳးေတြဆိုတာမရွိပါဘူး။ဒါကတစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲက နစ္ျမႇုပ္ေနတဲ့အေတြးေတြကေနျဖစ္လာတာပါ"
သမားေတာ္ကတေစၦမ်ားမရွိဘူးဟုေျပာျခင္းသည္ ေဟာက်န္ခ်င္းကို ေျခာက္လွန့္မိမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ႕စကားသည္ ေဂဟာမႉး၏ ႏွလုံးသားတည့္တည့္ ရိုက္ခတ္သြားမည္ဟုေတာ့မထင္ခဲ့ပါ။
"ေဂဟာမႉးက စိတ္ရင္းေစတနာ ေကာင္းတဲ့သူပါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႕သူေတာ္ေကာင္းတရားက ခင္ဗ်ားကိုအလိုအေလ်ာက္ ကာကြယ္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။အကယ္၍သရဲတေစၦရွိေနခဲ့ရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပမွာပါ " သမားေတာ္က ေျပာေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာအဲ့ေလာက္လည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမမ်ားပါဘူး အကယ္၍မ်ားရင္ အခုလို အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန ခံစားေနရမွာမဟုတ္ဘူးေလ" ေဟာင္က်န္ခ်န္းက ေလးကန္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
*ေဂဟာမႉးက အခုတကယ္ကို ထိတ္လန့္ေနပုံပဲ * သမားေတာ္႐ႊမ္းက မေမးခင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားလက္က ဒီဗုဒၶပုတီးေစ့လက္ပတ္က ဘယ္ကရထားတာလဲ "
"ဒါလား ကြၽန္ေတာ္ေဂဟာစေထာင္တုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဒီမွာတစ္ညတည္းခိုခြင့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။သူလည္း ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာပဲေနတာပါ။ သူျပန္သြားေတာ့ ဒါေလးေပးခဲ့တာေလ သူ႕ရဲ႕ တည္းခိုစရိတ္တဲ့" ေဟာင္က်န္ခ်င္းျပန္ေျဖသည္။
" ကြၽန္ေတာ္သိၿပီ…ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ဆရာေတာ္က ႐ုပ္လြန္ပညာမွာအရမ္းကြၽမ္းက်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားဒီလက္ပတ္ကိုဝတ္ထားသေ႐ြ႕ သရဲတေစၦရန္ကေန ကာကြယ္ၿပီး ဘယ္မေကာင္းဆိုးဝါးမွ ခင္ဗ်ားကို ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္နိုင္ဘူး"ခ်င္း႐ႊမ္ ဆက္ေျပာသည္ " တကယ္မရွိတဲ့ တေစၦအေၾကာင္းကိုထားလိုက္ၾကရေအာင္ ရွိရင္ေတာင္ဘာျဖစ္လဲ ခင္ဗ်ားလက္ပတ္ႀကိဳးေၾကာင့္ ထိမိတာနဲ႕ အေငြ႕ျဖစ္သြားမွာေလ"
"တကယ္လား" ေဟာင္က်န္ခ်င္းမွာ အခုမွပဲ ႐ႊင္ျပလာေတာ့သည္။
*အေငြ႕အျဖစ္လႊင့္ျပယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္တဲ့လား *
....
အခန္း ၂၇ ။ က်ိလန္လား ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မိန္းမကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။
ထုံးစံအတိုင္းပင္ ညသန္းေခါင္းယံတြင္ ကေလးတေစၦသည္ ဒဂ္ါး ၂ျပား ဆြဲသြားကာ ေလသာေဆာင္ဝရံတာကေနထြက္သြားေလသည္။ ကေလးတေစၦေလွ်ာဆင္းသြားခ်ိန္မွာ က်ိလန္သည္ လိုက္ကာကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ကာ သူ႕အခန္းကပ္လ်က္က ဝရံတာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ိလန္ ပထမထပ္ကို ငုံ႕ၾကည့္မိေသာအခါ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လိုက္မိသည္။
ကေလးတေစၦ၏ အေမွာင္စြမ္းအားနဲ႕ယင္စြမ္းအားမ်ားက ခ်ည္ထိုးအ႐ုပ္ေလးကို ရစ္ပတ္ေနေသာေၾကာင့္ထိုလက္တစ္ဖဝါးစာသာရွိေသာကေလးတေစၦ႐ုပ္ဘယ္မွာရွိသည္ကိုေတာ့ သူရွာမေတြ႕ပါ။ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာအခါ ကေလးတေစၦ၏ အံဆြဲဖြင့္သံကို တိုးတိုးသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ကို ေတြးၿပီးေသာ္ သူသည္ စားပြဲတစ္ဖက္ရွိ အံဆြဲကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး လွန္ေလွာၾကည့္မိေလသည္။
အံဆြဲထဲတြင္သိပ္မသုံးျဖစ္ေသာပစၥည္းမ်ားေသာင္းေျပာင္းေရာေႏွာကာျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သူစိတ္ေက်နပ္သည္ထိ ရွာေဖြၾကည့္ၿပီးေသာ္ ဘယ္လိုမူမမွန္တာမ်ိဳးကိုမွ ရွာမေတြ႕ေပ။
*အကုန္လုံး ဒီအံဆြဲမွာပဲရွိေနတဲ့ပုံပါပဲ …ဒါဆို တေစၦေလးက ဘာကိုမ်ား ဒီထဲမွာလာရွာရတာလဲ *
*ဟမ့္*
သူလက္ႏွင့္အံဆြဲထဲကို ဆက္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီေမႊေနာက္ ရွာၾကည့္မိသည္။
*အကုန္လုံးေတာ့ရွိေနတယ္ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ အရင္တုန္းကထက္ ပမာဏေလ်ာ့ေနသလိုပဲ…အံဆြဲထဲက အေႂကြဒဂ္ါးေစ့တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ေပ်ာက္ေနတာပဲ*
သူယခင္အံဆြဲဖြင့္ခဲ့သည့္အခါက လက္တစ္ခုပ္စာအျပည့္ရွိေသးေသာ ဒဂ္ါးျပားမ်ားဆြဲထုတ္မိေသးသည္ကိုျပန္သတိရခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ …ယခုေတာ့ ဒဂ္ါး ၂ျပား ၃ျပားသာက်န္ေတာ့သည္။
*ဒီတေစၦေလးက ပိုက္ဆံခိုးတယ္ေပါ့။
ဒီအေႂကြေစ့ေတြယူၿပီး သူ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္မေတာ္ကို အျပင္သြားၿပီးပစၥည္းတစ္ခုခု ဝယ္ဖို႔ဆိုတာျဖစ္နိုင္ပါ့မလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအျပင္သြားတိုင္းအေႂကြေစ့ ယြမ္ပမာဏ နည္းနည္းပဲ ယူၿပီးသြားတာပဲေလ။ သူဘာမ်ားဝယ္တာျဖစ္ေလာက္မလဲ။ စုပ္လုံးခ်ိဳခ်ဥ္လား ။*
သူမနက္ျဖန္တြင္ထိုအေၾကာင္းကို ဝူေျမာင္ေျမာင္အား ေျပာျပရေပမည္။ သူမ တေစၦေလးတစ္ေကာင္ကိုအိမ္ေခၚထားၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္သည္ကို သူခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ထံမွ ခိုးယူတတ္ေသာ တေစၦကို သူအျပစ္မယူဘဲ မထားထားနိုင္ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးတေစၦေလးကေတာ့ သူ႕ခိုးယူမႈကို ဤအိမ္ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသားမွ သိရွိသြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ေဖာ္ထုတ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထားပါ။
သူရဲ႕ ညတိုင္းေနာက္ေျပာင္ေႏွာက္ယွက္မႈကိုသာ ဆက္လုပ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္ထိေတာ့ သူသည္ ညတိုင္းေဂဟာမႉးေဟာင္၏ဖုန္းကို ဆက္ေခၚေနခဲ့ေလသည္။ ထိုအခိုက္အတန့္ သည္ သူေသဆုံးၿပီသည့္အခ်ိန္တည္းက သူ၏စိတ္အေက်နပ္ဆုံးအခိုက္တန့္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ဤ၃ႏွစ္အတြင္း သူအမ်က္ေဒါသတေစၦအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူသည္ ညတိုင္း ေဟာင္က်န္ခ်င္းကိုရွာ၍လက္စားေခ်ခ်င္ေနမိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေဟာင္က်န္ခ်င္းတြင္ စြမ္းအားႀကီးေသာ ဗုဒၶပတီးလက္ပတ္ ရွိေနေလသည္။သူ ေဟာင္က်န္ခ်င္းကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔လုပ္တိုင္း ထိုသူကိုလႊမ္းၿခဳံထားေသာ ဗုဒၶေရာင္ျခည္စက္ဝန္းေၾကာင့္ သူ ထိခိုက္မလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူလက္စားေခ်ရန္ အႀကိမ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအရာေၾကာင့္ပင္ အေရးနိမ့္ခဲ့ရသည္။ထိုသုံးႏွစ္အတြင္း ေဟာင္က်န္ခ်င္းကို ေျခာက္လွန့္ဖို႔ရန္ေတာင္မွ မလုပ္ေဆာင္နိုင္ခဲ့သလို ထိုသူသည္လည္း သူ၏တည္ရွိမႈကိုပင္ မသိခဲ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ဤ၁၀ရက္ေက်ာ္အတြင္း သူသည္ ေဟာင္က်န္ခ်င္းကို ညစဥ္ရက္ဆက္ ဖုန္းေခၚကာ စိတ္ေျခာက္ျခားေစသည္အထိ ေျခာက္လွန့္နိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ သူအရမ္းကို အားရေက်နပ္မိေလသည္။
ထိုေန႕မွစ၍ ေနာက္ရက္ေတြထိ သူသည္ ေဖေဖေဟာင္အားညတိုင္းေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ခြင့္ မေပးနိုင္ေတာ့ပါေခ်။ ထိုသို႔ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ၾကင္နာကင္းစြာ ေတြးသည္မွစ၍ ဖုန္းေခၚျခင္းကို အလြန္ၾကဴးေလ့က်င့္ထားေသာ အေလ့ထလိုကို လုပ္ေလေတာ့သည္။ ရင္းႏွီးေသာ ဖုန္းဝင္သံကိုၾကားေနရေသာ္လည္း တစ္ဖက္မွဖုန္းမကိုင္ခဲ့ေပ။ ဖုန္းမအားေသးေသာအသံထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ထိုနံပါတ္ကိုသူထပ္ေခၚခဲ့ေလသည္။
သူ ထိုအရာမ်ားကိုညတိုင္းလုပ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အကယ္၍ ေဟာင္က်န္ခ်င္း ဖုန္းမကိုင္ခင္ သူ၁၀ႀကိမ္ထိေခၚေနမည္ျဖစ္သည္။
သူ႕အေတြးအတိုင္းပင္ ၁၀ႀကိမ္ေျမာက္ထိ ဖုန္းေခၚရန္လုပ္ရာ အႀကိမ္ေရ တစ္ခ်ိဳ႕ ေခၚဆိုၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တစ္ဖက္မွဖုန္းကိုင္လိုက္ေလသည္။
ကေလးတေစၦသည္ အံ့ၾသသြားၿပီး သူ႕စိတ္အေျခအေနပိုမိုေကာင္းမြန္သြားသည္။ သူ၏ ကေလးအသံေလးျဖင့္ ေဖေဖေဟာင္ကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလးေခၚေလေတာ့သည္။ " ေဖေဖေဟာင္ အခုထိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျမေအာက္ခန္းဆီလာမရွာေသးဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေအးေနၿပီ"
"ေရွာင္နင္း " ေဂဟာမႉးေဟာင္မွ ေခၚလိုက္ေလသည္။ ကေလးတေစၦသည္ တစ္ခ်က္ေတာ့ တုန္လႈပ္သြားမိၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာလာခဲ့သည္ ။
"ေဖေဖေဟာင္ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွတ္မိေနေသးသားပဲ"
"ဒါေပါ့ ငါမွတ္မိတာေပါ့ မင္းနာမည္က ရွန္းနင္းေလ။ မင္းအသက္၅ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ေဂဟာရဲ႕ အဝင္ေပါက္မွာစြန့္ပစ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ။ မင္းက ယဥ္ေက်းတဲ့အျပဳအမူရွိၿပီး ထက္ျမက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ မင္းက အရမ္းကို နာခံတတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာလည္း အၿမဲအမွတ္ေကာင္းတဲ့ ေတာ္တဲ့ကေလးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ မင္းရဲ႕ ပထမဆုံးစာေမးပြဲတုန္းက ဆိုရင္ မင္းက ၂ဘာသာေတာင္မွ အမွတ္၁၀၀ျပည့္ရခဲ့တာေလ။" ေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ သူ၏သားအရင္းေလးကို ေျပာေနသည့္အတိုင္းပင္ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႕ အေသးစိတ္ ေျပာျပေနေလသည္။ ေဂဟာမႉေဟာင္ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ရင္း ရွန္းနင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျပန္ၿပီး ထင္ဟပ္လာေလသည္။
သူသည္ အၿငိဳးအေတးမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာ အသံျဖင့္ျပန္ေျပာေလသည္။" ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုလူေကာင္းလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ…"
"ငါ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္" ေဂဟာမႉးေဟာင္က ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘာလို႔သတ္ခ်င္ ရတာလဲ။" ရွန္းနင္းက စစ္ေမးေလသည္ ။
"ေရွာင္နင္း…အရမ္းကိုရႈပ္ေထြးလြန္းတဲ့ကိစၥေတြရွိေနခဲ့လို႔ပါ။ ငါ အဲ့အရာေတြကိုေတာ့ မင္းကိုရွင္းရွင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ရွင္းမျပနိုင္ဘူး ဒါေပမဲ့ ငါအစတုန္းက မင္းကိုသတ္ဖို႔ အစီအစဥ္လုံးဝမရွိခဲ့ရပါဘူး" ေဂဟာမႉးေဟာင္မွ ရွင္းျပေလသည္။
"ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားေျမာင္ေျမာင္ကို သတ္ဖို႔ရည္႐ြယ္ခဲ့တာပဲေလ။မဟုတ္ေသးဘူး… ခင္ဗ်ားက တျခားသူေတြဆီေျမာင္ျမာင္ကိုေရာင္းစားခ်င္ခဲ့တာ" ထိုအေၾကာင္းကို သူသိရွိသြားတုန္းကျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အံ့ၾသထိတ္လန့္မႈ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ားကို ရွန္းနင္း ဘယ္ေတာ့မွေမ့သြားမည္မဟုတ္ပါ။
"မင္းကအရမ္းကိုလိမၼာပါးနပ္ခဲ့လြန္းတာေလ။ မင္းအသက္၇ႏွစ္ပဲရွိေသးတာကို မင္းဘာလို႔မ်ားအဲ့ေလာက္ထိထက္ျမက္ေနဖို႔လိုမွာလဲ " ေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ ဒီေန႕တြင္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္ေနၿပီး သူ႕အသံေနအသံထားတြင္ အရင္ေန႕မ်ားကဲ့သို႔ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားရွိမေနခဲ့ေပ။
ေဂဟာမႉးေဟာင္က ထပ္ေမးသည္။
" ေရွာင္နိုင္ ..အဲ့ဒီမွာ မင္းအျပင္ တျခားကေလးေတြေရာရွိေသးလား "
"ဘာလဲ ခင္ဗ်ားေၾကာက္ေနတာလား"
"ၾကည့္ရတာအဲ့ဒီမွာေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္မရွိေတာ့တဲ့ပုံပဲ " ေဂဟာမႉးေဟာင္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်၍ေျပာလိုက္သည္။ "အဲ့ဒီကေလးေတြထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ မေက်မနပ္မႈေတြကို အၿငိဳးအေတးထားၿပီးေသသြားခဲ့တာ…ဒါေၾကာင့္ မင္းက အမ်က္ေဒါသတေစၦအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရတာပဲ"
"အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲဆိုရင္ေတာင္မွ ခင္ဗ်ားအသက္ကို ႏုတ္ယူဖို႔လာခဲ့မယ္" ကေလးတေစၦမွျပန္ေျပာသည္။
" အမ်က္ေဒါသတေစၦအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့သူေတြက ဘယ္ေတာ့မွ လူျပန္မဝင္စား နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ငါၾကားထားတယ္။ အဲ့ဒါဟုတ္လား " ေဂဟာမႉးက ေမးသည္။
"အဲ့လိုဆိုရင္ေတာင္မွ ခင္ဗ်ားအေသဆိုးနဲ႕ေသရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္မွာပဲ"
" ဘာလို႔မ်ား မင္း ပုံႀကီးခ်ဲ့ေနရတာလဲ။ မင္းကဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပါ။ဘာလို႔လဲ။ မင္းကေသၿပီးေနၿပီေလ။ ငါ့ကိုလက္စားေခ်ဖိဳ႕အတြက္နဲ႕ မင္းရဲ႕ေနာက္ဘဝကို ဘာလို႔မ်ားစေတးပစ္ခ်င္ရတာလဲ " ေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္ၿပီး သူ႕အသံကလည္း ေနာင္တတစ္ခ်ိဳ႕ ပါဝင္ေနခဲ့သည္။
ထိုအရာကေတာ့ ရွန္းနင္း ေနာက္ဘဝေသခ်ာမကူးနိုင္သည္ကို သူတကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၍ျဖစ္သည္။
"ဟန္ေဆာင္တာေတြရပ္လိုက္စမ္းပါ" ရွန္းနင္းသည္ ေဂဟာမႉးေဟာင္၏ အေပၚယံ ေ႐ႊမႈန္က်ဲ ၾကင္နာမႈမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွထပ္ယုံမည္မဟုတ္ေပ။ေနာက္ဆုံးတြင္ ထိုသို႔ ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ား ေႏြးေထြးေသာေလသံမ်ားသည္ မိဘမဲ့ေဂဟာရွိကေလးမ်ားအတြက္ အလိမ္အညာမ်ားသာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ "မင္း တင္းတင္းအတြက္ ဒါေတြကိုလုပ္ေနတာလား"
ေဂဟာမႉးေဟာင္မွ ႐ုတ္တရက္ေျပာေလသည္။ ရွန္းနင္း ေတာင့္တင္းသြားကာ ႐ုတ္ခ်ည္း တစ္ခါမွမႀကဳံဖူးေသာ သတ္ျဖတ္လိုစိတ္မ်ားသူ႕ထံေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
" ခင္ဗ်ား သူမကိုထိရဲထိၾကည့္လိုက္ေလ !!!"
"ထင္တဲ့အတိုင္း မင္းက တင္းတင္းအတြက္ ဒါကိုလုပ္ေနတာပဲ။ မင္း သူမဆီကို မၾကာခဏလာလည္ဦးေလ။ သူမအေျခအေနကပိုပိုဆိုးလာတာ မင္းလည္းသိတာပဲ။ သူမက ငါရဲ႕ေနာက္ထပ္ပစ္မွတ္ပဲ " ေဂဟာမႉးေဟာင္က ပမာမခန့္ပင္ ထုတ္ေျပာလာေလသည္။
"ခင္ဗ်ား သူမကိုထိရဲထိၾကည့္ေလ… ခင္ဗ်ား သူမကိုထိရဲရင္ ထိၾကည့္လိုက္စမ္းပါ" ရွန္းနင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ေဂဟာမႉးထံေျပးသြားၿပီး တစ္ဖက္ရွိထိုသူအား ဆြဲၿဖဲမပစ္နိုင္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ၏ေဒါသမ်ားသည္ အထြဋ္ထိပ္သို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ " မင္း ငါ့ခႏၶာကိုယ္နားမကပ္နိုင္ပါဘူး"
ေဂဟာမႉးက ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ေျပာၾကားလာသည္။ " သမားေတာ္ခ်င္း႐ႊမ္က ငါ့ကိုေျပာၿပီးၿပီ…ငါ ဝတ္ထားတဲ့ ဗုဒၶပတီးလက္ပတ္က စြမ္းအားႀကီးလို႔ မေကာင္းဆိုးဝါးဝိညာဥ္မွန္သမွ်ကို ႏွိမ္နင္းေပးနိုင္တယ္တဲ့။ မင္း ငါဆီလာၿပီး မင္းကိုအမႈန့္အမႊားျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ခြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ တင္းတင္းကို ငါလႊတ္ေပးပါ့မယ္"
မည္သို႔ပင္ ရွန္းနင္းဉာဏ္ေကာင္းေစကာမူ သူသည္၇ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ရွန္းနင္းသာ သူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႕အားျပန္လိုက္ရန္ ယခုကဲ့သို႔ စိတ္ပ်က္စရာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေႏွာက္ယွက္ျခင္းကို လုပ္မည့္အစား ၎ေသၿပီးသည့္လြန္ခဲ့ေသ၃ႏွစ္ကာလထဲမွာပင္ ထိုကေလးသည္ သူ႕အားလာရွာလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
"ေဟာင္က်န္ခ်င္း…" ရွန္းနင္းက ေဒါသတႀကီးေအာ္ေလသည္။
"မင္း အၿငိဳးအေတးတေစၦျဖစ္လာၿပီဆိုတည္းက လူျပန္ဝင္စားလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ မင္းဘာလို႔မ်ားအဲ့အခြင့္အေရးကို တင္းတင္းကိုမေပးလိုက္ရတာလဲ။မင္းသာ ငါ့စကားကို နားေထာင္ရင္..ငါသူမကိုထိမွာလည္း မဟုတ္သလို သူမရဲ႕ေရာဂါကိုကုသဖို႔နည္းလမ္းလည္း ရွာေပးမွာပါ။ သူမတကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိလည္း ငါက ပညာေရးဆုံးခန္းတိုင္သည္အထိ ထားေပးဦးမွာ။ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ …ေဖေဖေဟာင္ရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ မင္းရဲ႕ အစ္ကိုေတြ၊အစ္မေတြဆို တကၠသိုလ္တက္ေနၾကၿပီ" …
ေဂဟာမႉးေဟာင္က သူ၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ဆက္ေျပာေလသည္။
" အကယ္၍ မင္းေပၚမလာဘူးဆိုရင္ ငါမနက္က် တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာခိုင္းၿပီး တင္းတင္းကိုေစ်းျဖတ္ခိုင္းလိုက္မယ္။ ေရွာင္နင္း ငါ မင္းကို ေနမထြက္ခင္ ငါ့ဆီလာၿပီး ကိုယ္ထင္ျပေစခ်င္တယ္"
ပိစိေလးေရွာင္နင္းသည္ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းအခန္းငယ္ထဲတြင္ မနားတမ္းတုန္ယင္ေနမိေလသည္။
*သူမွားသြားၿပီ သူဖုန္းမေခၚဘဲေနလိုက္ရမွာ။ ထိုသူကို သူက မည္သူမည္ဝါ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို ရွာေတြ႕ခြင့္မေပးခဲ့သင့္ေပ။ ထိုသူအား သူ႕အား ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔အခြင့္ေရးကို မေပးခဲ့သင့္ေပ။*
မည္သို႔ဆိုေစ…တင္းတင္း၏ က်န္းမာေရးသည္ ပို၍ပို၍ ဆိုးလာခဲ့ေလသည္။ ေဟာင္က်န္ခ်င္းသည္ တင္းတင္းဆီသြား၍ စကားေျပာေသာအႀကိမ္ေရမ်ားလည္း တိုးလာေလသည္ ။
ထိုအရာသည္ အတိတ္မွျဖစ္ရပ္ႏွင့္အတူတူပင္။ ေဂဟာမွ ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေနမေကာင္းလွ်င္ ေဟာင္က်န္ခ်င္းက သူ႕ထံသြားကာ စကားေျပာလိမ့္မည္။ဆက္တိုက္ဆို သလို ကေလး၏အေျခအေနကပိုပိုဆိုးလာလွ်င္ မၾကာခင္တြင္ ထိုကေလးက ေသဆုံးသြားလိမ့္မည္။
"ခင္ဗ်ား တင္းတင္းကိုထိခိုက္ေအာင္မလုပ္မွာေသခ်ာလား" ရွန္းနင္းကေမးေလသည္။
"ဟင့္အင္း ငါသူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္" ေဂဟာမႉးေဟာင္ မွ ကတိေပးေလသည္။ ေဟာင္က်န္ခ်င္းအား ယုံလို႔မရနိုင္တာကို ရွန္းနင္းသိေသာ္ျငား သူ႕တြင္ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေပ။ ေဟာင္က်န္ခ်င္းတြင္ ပုတီးလက္ပတ္ရွိေနေလသည္။
၃လျပည့္၍ သူ႕စြမ္းအားမ်ားျပန္ရလွ်င္ေတာင္မွ ေဟာင္က်န္ခ်င္းကိုသတ္နိုင္ရန္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။အကယ္၍ ေဟာင္က်န္ခ်င္းက တင္းတင္းကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္လို သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုသူက မနက္ျဖန္တြင္ပင္ တန္း၍လုပ္နိုင္သည္။ ဖုန္းထဲတြင္ႏွစ္ဖက္ စလုံး ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ ေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ေစာင့္ေနသည္။
ရွန္းနင္းအမ်ားသုံးဖုန္းတြင္အသုံးျပဳခဲ့ေသာ အေႂကြျပား၂ေစ့စာဖုန္းေခၚဆိုမႈ ပမာဏသည္ ရွန္းနင္းဘက္တြင္ကုန္ဆုံးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ခ်န္ေခ်ာင္လမ္းမႀကီးေဘးက အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းအခန္းငယ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာရွာလိုက္ပါ"
အခ်ိန္၁နာရီေလာက္ၾကာေသာအခါ မီးခိုးေရာင္ Volkswagen ကားတစ္စီး ခ်န္ေခ်ာင္လမ္းမႀကီးေဘးရွိ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းအခန္းအနားတြင္ရပ္လိုက္ေလသည္။ ေဟာင္က်န္ခ်င္း ကားထဲမွထြက္လာၿပီး ဖုန္းအခန္းငယ္ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
…..
မနက္ ၇နာရီခြဲတြင္…………
က်ိလန္မနက္စာဝယ္ၿပီးျပန္အလာတိုက္ခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္ေသာအခါ ဝူေျမာင္ေျမာင္ တစ္ခုခုရွာေနတာကိုေတြ႕လိုက္သည္။ " မင္း ဘာကိုရွာေနတာလဲ" သူေမးခဲ့သည္။
"ကြၽန္မရဲ႕အ႐ုပ္ေပ်ာက္ေနလို႔"…ေျပာရင္းပင္ သူမသည္ ကေလးတေစၦ ထိုေနရာတြင္ ပုန္းေနမလားဟု ေတြ႕ခ်င္၍ တံျမက္စည္းယူကာ ဆိုဖာေအာက္ကိုလွည္းေနသည္။
" သူ႕နဖူးမွာအနီစက္ေလးရွိတဲ့ တေစၦ႐ုပ္လား" က်ိလန္ကေမးေလသည္။
"အင္း ဟုတ္တယ္" …
"သူ႕ကိုထပ္ရွာစရာမလိုေတာ့ဘူး သူအခန္းထဲမွာမရွိဘူး။ သူမေန႕ညက ဝရံတာကေန ခုန္ခ်သြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူး" က်ိလန္ျပန္ေျပာသည္။
"သူ ထြက္ေျပးသြားတာလား "ဝူေျမာင္ေျမာင္ မူးေဝသလိုေတာင္ျဖစ္မိသည္။
"သူကဘာလို႔ ထြက္ေျပးသြားရတာလဲ"
"သူပိုက္ဆံခိုးတာကို ငါသိသြားေတာ့ ငါေၾကာင့္ထြက္ေျပးသြားတာလားေတာ့ မသိဘူး"
က်ိလန္က မနက္စာကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ " လာေလ အရင္စားလိုက္ဦး"
"ပိုက္ဆံခိုးတယ္? သူက ကြၽန္မတို႔ပိုက္ဆံကို ခိုးတာလား?" ဝူေျမာင္ေျမာင္ အံ့ၾသထိတ္ျပာ၍ ေအာ္ေျပာခဲ့သည္။ "သူက ငါ့ပိုက္ဆံကိုခိုးတာပါ" က်ိလန္ေျပာသည္။
"ရွင့္ ပိုက္ဆံလည္း ကြၽန္မရဲ႕ပိုက္ဆံပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား?" ဝူေျမာင္ေျမာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ျပန္ေျပာေလသည္။
အခုတေလာကတင္ ဝူေျမာင္ေျမာင္က သူ႕အား ယြမ္ ၃သိန္းကို ၂ႀကိမ္ခြဲလႊဲေပးခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရမိၿပီး က်ိလန္တိတ္ဆိတ္၍သာေနလိုက္သည္။
*ဘာလို႔သူက ပိုက္ဆံေတြ ယူသြားရတာလဲ။သူပစၥည္းတစ္ခုခုဝယ္ခ်င္လို႔မ်ားလား သူကအမ်က္ေဒါသတေစၦေလ။ သူကဘာမ်ားဝယ္နိုင္မွာမလို႔လဲ *
သူမသည္ ကလးတေစၦ ဘာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံယူသြားသည္ကို နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ အကယ္၍ အခိုးခံရသည္မွာ ေျမေအာက္ေလာက၏ပိုက္ဆံျဖစ္၍ တေစၦၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အျပင္သြား၍ပစၥည္းဝယ္လိုလွ်င္ သူနားလည္နိုင္ေသးသည္။သက္ရွိေလာက၏ပိုက္ဆံသည္ေျမေအာက္ေလာကအတြက္ အသုံးမဝင္ေပ။
"သူထြက္ေျပးသြားတာျဖစ္နိုင္တာပဲေလ" က်ိလန္ေမးခဲ့သည္။ "မင္းဘယ္အခ်ိန္တုန္က သူ႕ကိုအ႐ုပ္ထဲပိတ္ထားခဲ့တာလဲ? ဘာလို႔သူရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုေရာ ထိန္းခ်ဳပ္မထားရတာလဲ? မင္းက သူ႕ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္ပတ္ေျပးဖို႔ေတာင္ ခြင့္ျပဳထားလိုက္ေသးတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔က အတူတူပူးေပါင္းထားၾကတဲ့ ဆက္ဆံေရးေလ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မခ်ိတ္ပိတ္ၿပီးျပန္ေခၚလာတဲ့သူက အမ်က္ေဒါသတေစၦလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္သူက ကြၽန္မကို ယြမ္၃သိန္းကူရွာေပးေသးတာ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ သူ႕ကိုကန့္သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မထားတာပါ" ဝူေျမာင္ေျမာင္က ေျပာသည္။
ကေဝအဖြဲ႕အစည္းသည္အမ်က္ေဒါသတေစၦမ်ားကိုအျခားေသာ႐ုပ္လြန္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ မတူကြဲျပားစြာ ဆက္ဆံေလသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္တစ္စုံတစ္ရာက အမ်က္ေဒါသတေစၦ အထြဋ္ထိပ္အဆင့္သို႔ေရာက္ရွိသြားလွ်င္ ႐ုပ္လြန္ပညာရွင္မ်ားစဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ေသာတစ္ခုတည္းအရာမွာ ေျမေအာက္ေလာကသို႔ ပို႔ေဆာင္ၿပီး သူတို႔ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာခံစားခ်က္မ်ားကို ေဆးေၾကာသန့္စင္ရန္သာျဖစ္သည္။
တကယ္လို႔မ်ား အမ်က္ေဒါသတေစၦက ေဆးေၾကာသန့္စင္မႈျပဳ၍မရနိုင္ပါက ႐ုပ္လြန္ပညာရွင္မ်ားက ထိုတေစၦအား အမႈန္အမႊားအျဖစ္သာ ေျပာင္းလဲ ႏွိမ္နင္းလိုက္မည္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့…႐ုပ္လြန္ပညာရွင္မ်ားသည္ အမ်က္ေဒါသတေစၦမ်ားအား ေသမ်ိဳးတို႔၏ေလာကကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္စီးခြင့္ မေမးပါ။ သို႔ရာတြင္ ကေဝအဖြဲ႕စည္း၏အျမင္မွာေတာ့…အမ်က္ေဒါသတေစၦမ်ားကို ၂မ်ိဳး၂စားခြဲျခားထားသည္ ယခုကဲ့သို႔ သေဘာတူညီခ်က္လဲလွယ္နိုင္ေသာ တေစၦႏွင့္ မလဲလွယ္နိုင္ေသာတေစၦဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။
သေဘာတူခ်က္လဲလွယ္နိုင္ေသာ အမ်က္ေဒါသတေစၦမ်ားကို ကေဝမ်ားက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္အျဖစ္ မွတ္ယူထားၾကသည္။ ထိုကာလတြင္ အမ်က္ေဒါသတေစၦက သေဘာတူခ်က္ကို မခ်ိဳးေဖာက္သေ႐ြ႕ ကေဝသည္ထိုတေစၦအား အတင္းၾကပ္ခိုင္းေစတာမ်ိဳးကို လုပ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ တစ္ဖက္တြင္ေတာင္ အမ်က္ေဒါသတေစၦ၏ေတာင္းဆိုခ်က္သည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခ်က္ျဖစ္ေနလွ်င္ သူမက ေက်နပ္ေနမည္ျဖစ္သည္။
ကေဝမ်ားသည္ ထိုသေဘာညီမႈလဲလွယ္ျခင္းတစ္ခုလုံးဟာ သင့္ေတာ္ေလ်ာ္ညီမႈ ရွိရဲ႕လား ဆိုတာကို ေသခ်ာရန္လည္း ႀကိဳးစားသိရွိေအာင္လုပ္ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ အမ်က္ေဒါသတေစၦ၏ စြမ္းအားမ်ားသည္ စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္ျဖင့္ တုတ္ေႏွာင္ခံထားရသျဖင့္ ထိုသေဘာတူညီမႈအေတာအတြင္း မည္သည့္ ဆိုးဝါးေသာကိစၥကိုမွ် လုပ္ေဆာင္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ကေဝနဲ႕သဘာတူထားျခင္းလုပ္ေဆာင္မႈမရွိသည့္ အမ်က္ေဒါသတေစၦမ်ားအတြက္မူ ကေဝက မည္သို႔သေဘာတူညီမႈလုပ္ခ်င္သည္ဆိုသည့္စိတ္အေျခအေနအေပၚတြင္မူတည္ေလသည္။
အမ်က္ေဒါသတေစၦအား ႏွိမ္နင္းလိုက္ရန္ ေတြးစရာမလိုပါေပ။ ၎အားလြတ္လပ္စြာသြားလာေစျခင္း ညနက္ထိ TV ၾကည့္ေစျခင္းကဲ့သို႔ ၎အားလြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားသည့္ကိစၥမ်ားသည္လည္း မတည္ရွိသလိုပင္ သတ္မွတ္လိုက္နိုင္သည္။
"မင္းတို႔ကေဝေတြရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈကေတာ့ တကယ့္ထိပ္တန္းပဲ " က်ိလန္က သူမ၏ စကားမ်ားကို သေရာ္လိုက္ေလသည္။
"ဒါေပါ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ပိုက္ဆံကူရွာေပးတယ္ ။အဆုံးမွာေတာ့ ဘာအက်ိဳးျမတ္မွျပန္မရဘဲကြၽန္မရဲ႕မႏၲန္ေတြကိုျပန္သက္ဝင္ေစေအာင္သာလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္စြမ္းအားထူးပုဂၢိဳလ္ကမွေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မကိုျပန္ေျဖၾကား လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ" ဝူေျမာင္ေျမာင္က ဆက္ေျပာသည္။" ဒါ့အျပင္ ႐ုပ္လြန္ပညာ ဂိုဏ္းေတြ အဖြဲ႕စည္းေတြ အျပင္မွာအမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ထဲမွာမွ ကြၽန္မတို႔ကေဝအဖြဲ႕စည္းမွာသာ ဒီလိုအရည္အခ်င္းမ်ိဳးရွိတာေလ။ဒါကလည္း ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေကာင္းေတြနဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈေတြ ရွိေနတဲ့ဆက္ဆံမႈပုံစံေၾကာင့္ပဲ"
က်ိလန္တကယ္ကိုဆြံ႕အသြားေလသည္။သူျပန္လည္ေခ်ပရန္ ဘာစကားမွထြက္မလာေတာ့ေပ။ "အခုကိစၥမွာက သူကထြက္ေျပးသြားၿပီဆိုေတာ့ မင္းတို႔သေဘာတူထားတဲ့ အလုပ္ကိစၥမွာသက္ေရာက္မႈရွိလာနိုင္ေသးလား" က်ိလန္က ေမးေလသည္။
"စိတ္ဝိညာဥ္ ကတိစာခ်ဳပ္တစ္ခါျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕စြမ္းအားေတြအားလုံးလည္း တျခားတစ္ဖက္ကို အကုန္လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ရတာေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အတြင္းေတာ့ သူဘာပဲလုပ္လုပ္ စိတ္ဝိညာဥ္စာခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မခ်ိဳးေဖာက္နိုင္ပါဘူး။ အကယ္၍ သူ႕ ဝိညာဥ္က လုံးဝလႊင့္စင္ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ရင္ေပါ့ေလ" သူမက ျပန္ေျဖေလသည္။
ထိုေၾကာင့္ သူမသည္ ကေလးတေစၦ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ထိန္းသိမ္းကန့္သတ္ထားမႈ မျပဳခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္တစ္ခါခ်ဳပ္ဆိုထားလိုက္သည္ႏွင့္ ကေလးတေစၦသည္ အေတာ္ေလးကူရာမဲ့ေသာ အ႐ုပ္ေသးေသးေလးတစ္႐ုပ္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားမည္ျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ သူသည္ အေတာ္ေလးအားေလ်ာ့ ေနမည္ျဖစ္ၿပီး တစ္ပါးသူ၏ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈကိုလိုအပ္ေပသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ အမ်က္ေဒါသတေစၦအျဖစ္တေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာင္းလဲသြားေသာ တေစၦမ်ားသည္ နက္ရွိုင္းေသာစိတ္စြဲလန္းမႈမ်ားရွိၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏တမလြန္ခရီး လမ္းကို ဆက္မရွာနိုင္ေတာ့ေပ ။
"ဒါဆိုမင္း သူ႕ကိုသြားေခၚသင့္လိုက္တာေပါ့ " သူကေျပာသည္။ "အကယ္၍ သူသာအႏၲရာယ္တစ္ခုခုနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတာဆိုရင္ စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္က ပ်က္ျပယ္သြားမွာမလား"
"အင္း" သူမ မုန့္တစ္ခုကိုလွမ္းယူၿပီး တစ္ခ်က္ကိုက္လိုက္သည္။" ေနာက္က် ကြၽန္မ မႏၲန္ပုံစံတစ္ခုဆြဲၿပီး သူရွိေနတဲ့ေနရာကိုစစ္ၾကည့္လိုက္မယ္ ရွန္ကုန္းေရ ကြၽန္မဒီေန႕ စတူဒီယိုကို မလာေတာ့ဘူးေနာ္"
တေစၦ႐ုပ္ကိုရွာရန္အတြက္ သူမအျပင္ထြက္မည္ကို က်ိလန္သိပါသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပင္ သူတိတ္တိတ္ပဲေနေနလိုက္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ ။
"သူကထြက္ေျပး႐ုံတင္မကဘူး ငါတို႔ပိုက္ဆံကိုခိုးရဲေသးတယ္ ။ ငါသူ႕ကိုရွာေတြ႕လို႔ ကေတာ့ တကယ့္ခ်ည္ထိုး႐ုပ္အျဖစ္ကို ေနာက္၂လေလာက္ထိေျပာင္းပစ္လိုက္ၿပီး လႈပ္ရွား မရေအာင္လုပ္ပစ္မယ္" သူမက ဆူဆူေဆာင့္ေဆာင့္ျဖင့္ေျပာေလသည္။
မနက္စာစားၿပီးေနာက္တြင္ က်ိလန္က အလုပ္သို႔ကားေမာင္းထြက္သြားသည္။
ဝူေျမာင္ေျမာင္က စာ႐ြက္ျဖဴလြတ္တစ္႐ြက္ရွာလိုက္ၿပီး ထိုေပၚတြင္မႏၲန္ပုံစံတစ္ခုကို ေရးဆြဲေနရာခ်ခဲ့သည္။ လက္တေလာတြင္ ကေလးတေစၦ၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ သူမ၏
ကေဝစြမ္းအားမ်ား က်န္ရွိေနေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူဘယ္ဆီကိုပင္ ထြက္ေျပးပါေစ သူမသည္ မႏၲန္ပုံစံမွတစ္ဆင့္ သူ႕ကိုေတြ႕နိုင္ေလသည္။ သူ မႏၲန္ပုံစံေရးဆြဲၿပီးသြားသည္ႏွင့္ စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္ ဆက္ႏြယ္ခ်က္သည္ ပို၍အားေကာင္းလာၿပီး သူမခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏တည္ေနရာကို အာ႐ုံခံမိေလသည္။
*အေဝးႀကီးမွာပဲ သူအဲ့ကိုဘယ္လိုမ်ားေရာက္ သြားလိုက္ပါလိမ့္*
သူမဖုန္းကိုထုတ္ကာ ေျမပုံ App ကိုဖြင့္၍တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူသည္ လက္ရွိတြင္ သူမလက္ရွိရွိေနေသာ ၿမိဳ႕လယ္ေနရာမွဆိုလွ်င္ ဟိုင္ၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္အစြန္ဖ်ားတြင္ရွိေနေလသည္ ။သူမထိုတည္ေနရာသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ တကၠစီေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး သူမနဲ႕ကေလးတေစၦၾကားရွိ စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္ အမွတ္သားမ်ားေနာက္သို႔ ေျဖးေျဖးလိုက္သြားရင္း သူ႕ကိုရွာခဲ့သည္။
ခန့္မွန္းေခ် မိနစ္၃၀ေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူမ ကေလးတေစၦရွိရာေနရာသို႔ေရာက္သြား ကာ သူမသည္မိဘမဲ့ေဂဟာ၏ဝင္ေပါက္ေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္သည္ ။
*အနီေရာင္ႏွလုံးသား မိဘမဲ့ေဂဟာ*
သူမ ခဏမွ်မိန္းေမာေတြေဝၿပီးေနာက္ အထဲသို႔ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့သည္။
"မဂၤလာပါ ဒီကိုလုပ္အားေပးလုပ္ဖို႔လာတာလား " သူမ ေဂဟာထဲဝင္သြားသည္ပင္ ဘယ္ႏွလွမ္းမွ မရွိေသး ၊ ဆံပင္ျဖဴေနေသာ အသက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားတစ္ဦးက သူမအနားသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခုေမးေလသည္။
“မဂၤလာပါ " ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထိုသူ သူမအနားသို႔နီးကပ္လာသည္ကိုခံစားမိၿပီေနာက္တြင္ ထိုသူ႕အနားမွ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိမႈကိုပါ ခံစားသိရွိမိနိုင္ေလသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီမိဘမဲ့ေဂဟာရဲ႕ ေဂဟာမႉးပါ ။ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဂဟာမႉးေဟာင္လို႔ ေခၚနိုင္ပါတယ္ " ဟုေျပာကာ ေဂဟာအတြင္းဘက္သို႔ၫႊန္ျပၿပီး "ဒါက မင္းပထမဆုံး ေရာက္ဖူးတာမလား။ ကြၽန္ေတာ္ဒီနားတစ္ဝိုက္ကို လိုက္ျပပါ့မယ္"
ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ ထိုသူလက္ေကာက္ဝတ္တြင္ဝတ္ဆင္ထားေသာ စႏၵကူးသားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ပုတီးေစ့ လက္ပတ္ကို အၾကည့္ေရာက္သြားသည္ ။သူသည္ တကယ္ကိုပင္ စြမ္းအားျမင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပါးဆီမွ ထိုဆုေတာင္းလက္ပတ္ကို ရထားတာျဖစ္မည္။ ၾကည့္ရတာေဂဟာမႉးသည္ တကယ္ကိုလူေကာင္းပင္ျဖစ္ရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ လက္ပတ္ကိုရရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ ။
"ေကာင္းပါၿပီ..ကြၽန္မဘာမ်ားကူညီေပးနိုင္မလဲေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး" သူမကၿပဳံး၍ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ "ကေလးေတြက ဟိုမွာေလ မင္းကိုၾကည့္ရတာအေတာ္ေလးငယ္ပုံေပၚ ၿပီး ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႕တူတယ္။သူတို႔မင္းနဲ႕အတူတူကစားရင္း သူတို႔ေပ်ာ္သြားၾက မွာပါ " သူက သေဘာေကာင္းေသာဟန္ပန္ျဖင့္ျပန္ေျပာလာသည္။"ဒီေန႕က ၾကားရက္ေလ လုပ္အားေပး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္သြားၾကရေတာ့ သူတို႔နဲ႕အတူကစားေပးမဲ့သူ မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္အခုလိုဆိုရင္ ကေလးေတြက အေတာ္ေလးပ်င္းေနၾကတာ "
"ကစားေပးရမယ္ အဲ့ဒါက ကြၽန္မအကြၽမ္းက်င္ဆုံးအလုပ္ပဲ"
ေဂဟာမႉးေဟာင္ေခၚသည့္ေနာက္ကိုလိုက္သြားရင္း ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေဂဟာတစ္ဝိုက္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈၿပီးသြားသည္။ ထိုေနရာသည္ အရမ္းက်ယ္ေသာေနရာေတာ့မဟုတ္ေပ။ထိုေနရာသည္ ယခင္ကစြန့္ပစ္ထားေသာ မူႀကိဳေက်ာင္းကိုျပန္လည္မြမ္းမံထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေဆာက္အဦးမွာ၂ထပ္ျဖစ္ၿပီး ထပ္ခိုးတစ္ထပ္ပါေသးသည္ ။ဒုတိယထပ္တြင္ကေလးမ်ားေနထိုင္ၿပီး ပထမထပ္တြင္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကိုလုပ္ေဆာင္ေလသည္။ ၿခံဝန္းထဲတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ဟု ယူဆနိုင္ေသာ တစ္ထပ္အေဆာက္အဦးတစ္လုံးလည္းရွိသည္ ။
ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ ထပ္ခိုးရွိရာဘက္သို႔ဦးတည္၍ ျဖတ္ခနဲၾကည့္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သူမအိတ္ထဲမွလက္တစ္ဖဝါးစာအ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ကိုထုတ္လိုက္သည္။
"ဒီအ႐ုပ္ေလးကအရမ္းလွတာပဲေနာ္။ သမီးတို႔ကိုေပးဖို႔လားဟင္" အသက္၄ႏွစ္ ၅ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ရွိမဲ့ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ဝူေျမာင္ေျမာင္နားသို႔ေရာက္လာၿပီး ဝူေျမာင္ေျမာင္၏လက္ထဲရွိခ်ည္ထိုး႐ုပ္ေလးကိုစိတ္လႈပ္ရွားစြာစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ကေလးငယ္၏မ်က္ႏွာတြင္ အ႐ုပ္အား ႏွစ္သက္မႈအျပည့္ျဖင့္ ရွိေန၏။
"မဟုတ္ဘူး ဒါကအစ္မသုံးဖို႔ပါ " ဝူေျမာင္ေျမာင္ကရွင္းျပေလသည္ ။
"ေအာ္" ကေလးငယ္၏ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားေသာအမူရာကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ တစ္ခဏေလာက္ရပ္ေနလိုက္ၿပီး
"လာေလ ျပတင္းေပါက္ေတြနား ထြက္ၿပီး ပေဟဌိအ႐ုပ္ဆက္တာ ကစားၾကရေအာင္
ဟုတ္ၿပီလား" သူမသည္ ကေလးမေလးအားႀကိဳးစားေခ်ာ့ေမာ့ေလသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ" ထိုကေလးမေလးသည္ အရမ္းကိုနာခံတတ္ေနသည္ ။
ဝူေျမာင္ေျမာင္ သူမအားအ႐ုပ္မေပးခဲ့ေသာအခါတြင္လည္း စိတ္ေကာက္ခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ျပတင္းေပါက္နားရွိေကာက္ရိုးဖ်ာေပၚတြင္ထိုင္ရန္ ကေလးမေလး၏လက္ကိုကိုင္၍ေခၚသြားသည္။ ထို႔ေနာက္သူမသည္ ကေလးမေလးက ေခါင္းငုံ႕ကာ အ႐ုပ္ဆက္ျခင္းျဖင့္အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္တြင္ သူမလက္ထဲကအ႐ုပ္ကို ျပတင္းေပါက္အျပင္သို႔ ခ်ရန္အခြင့္ေရးရသြားေလသည္။ "ထပ္ခိုးကိုသြားလိုက္ေနာ္" သူမကႏူးညံ့ေသာေလသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ "ထပ္ခိုးက အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္။
သမီးတို႔ကိုဘယ္ေတာ့မွအဲ့ဒီကိုမသြားဖို႔ ေဂဟာမႉးက မွာထားတယ္" ဝူေျမာင္ေျမာင္၏ အသံကိုၾကားသြားေသာအခါ ကေလးမေလးသည္ ဝူေျမာင္ေျမာင္က သူမကိုေျပာေန သည္ဟု ထင္မိေလေတာသည္။
"တကယ္လား ဒါဆိုလည္းအဲ့ဒီကိုမသြားဘဲေနၾကတာေပါ့" ဝူေျမာင္ေျမာင္က စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။
ဝူေျမာင္ေျမာင္ရဲ႕ အမိန့္ကိုရေသာ္ ခ်ည္ထိုးအ႐ုပ္ေလးသည္ ျပတင္းေပါက္မ်ားနားရွိ ေရပိုက္လုံးမ်ားတစ္ေလွ်ာက္တြယ္တက္သြားသည္ ။ မၾကာမွီတြင္ပင္ အ႐ုပ္သည္ ထပ္ခိုးရွိ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚသို႔တက္လိုက္သည္။ေႏြရာသီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အခန္းေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းေစရန္ ျပတင္းေပါက္မ်ားကို အၿမဲလိုလိုဖြင့္ထားေလ သည္။ ဒါေၾကာင့္အ႐ုပ္သည္ ထပ္ခိုးထပ္သို႔ဝင္ရန္ ဘာမွအားစိုက္စရာမလိုလိုက္ေပ။
ထပ္ခိုးထပ္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူသည္ ထပ္ခိုးတစ္ဝိုက္လွည့္ပတ္ရွာေဖြေလ ေတာ့သည္။အခန္းတစ္ပတ္လွည့္ပတ္သြားရင္း သူသည္ သုံးၿပီးသားဖိနပ္ဘူးတစ္ခုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္သူ၏လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ဖိနပ္ဘူးအဖုံးကို အနည္းငယ္မ၍ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ဗုဒၶအလင္းေရာင္ျခည္မ်ားသည္ ထိုဟသြားေသာေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဖ်ာထြက္လာေလသည္။
ခ်ည္ထိုးအ႐ုပ္ေလးသည္လည္း ေၾကာက္လန့္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ျပဳတ္က်လာေလသည္။
*အာ ! ဘာလို႔ ဗုဒၶေရာင္ျခည္က အဲ့ထဲမွာရွိေနရတာလဲ။ ငါေျမေအာက္ေလာကကို ပို႔ၿပီး သန့္စင္ျခင္းခံရေတာ့မလို႔ *
ခ်ည္ထိုးအ႐ုပ္ေလးသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ားျဖင့္ သူ႕ရင္ဘတ္သူ ဖိထားေလသည္။ သူသည္ေျမေအာက္ေလာကသို႔ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ဦးတည္သြားရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူသာ ေသမ်ိဳးတို႔၏ေလာကတြင္ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေအာင္ေနနိုင္ေသးပါက ထိုသို႔ သူအေစာႀကီးမဆင္းသြားခ်င္ေသးပါ။
သူသည္ ဗုဒၶအလင္းေရာင္ျခည္ႏွင့္ မထိေတြ႕ရဲ၍ ထပ္ခိုးထပ္၏ တံခါးမႀကီးသို႔ေျပးသြားခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္သူသည္ ခုန္တက္ကာ တံခါးလက္ကိုင္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႕အား ကေလးေတြေၾကာက္ၾကမည္စိုး၍ သူ႕၏ဝိညာဥ္သ႑ာန္သည္ ပူးကပ္ထားေသာအ႐ုပ္မွထြက္ခြာကာ ပထမထပ္သို႔ လြင့္ေမ်ာကာသာ သြားလိုက္သည္ ။
"ကေဝ…ကေဝ!အေပၚထပ္မွာအရမ္းကိုစြမ္းအားႀကီး တဲ့ဗုဒၶအလင္းေရာင္ရွိေနတယ္။ငါအဲ့နားကိုကပ္လို႔မရဘူး။ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ မင္းအတြက္ေတာ့တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ မင္းဘာသာ တက္သြားၿပီး ကိုယ္တိုင္သာၾကည့္လိုက္ေတာ့ " ဝိညာဥ္သ႑ာန္ေလးမွေျပာသည္။
*ဗုဒၶအလင္းေရာင္ျခည္*
ေဂဟာမႉး၏ ဗုဒၶဆုေတာင္း ပုတီးလက္ပတ္သည္ ဝူေျမာင္ေျမာင္၏စိတ္ထဲတြင္ တေျဖးေျဖးပုံေပၚလာခဲ့သည္။
*ကေလးတေစၦက ေဂဟာမႉးေဟာင္ကို တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ရတာက ဒါေၾကာင့္မ်ားလား
ဒါေပမဲ့လည္းအဲ့အစား ေဂဟာမႉးရဲ႕ပုတီးလက္ပတ္ကဖိႏွိပ္ပစ္လိုက္တာကိုပဲ ခံလိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါမျဖစ္နိုင္ဘူးေလ ကေလးတေစၦက တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႕စြမ္းအားေတြျပန္ျပည့္လာမဲ့ ၃လၿပီးတဲ့ထိေစာင့္သင့္တယ္ *
*မဟုတ္ဘူး အခုကအဲ့ဒါကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ရမဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူးေလ*
သူမ၏ကေဝစြမ္းအားျဖင့္ ကေလးတေစၦကိုကာကြယ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ဗုဒၶဆုေတာင္ပတီးေစ့လက္ပတ္၏အေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ားသည္လြန္စြာ အစြမ္းအာနိသင္ ႀကီးေလသည္ ။ အေျခခံအားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ကေလးတေစၦသည္အမ်က္ေဒါသတေစၦျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူသည္ဗုဒၶအလင္းေရာင္ျခည္ႏွင့္အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ထိေတြ႕ရင္ဆိုင္ရလွ်င္ သူ၏စိတ္ဝိညာဥ္ ပ်က္စီးသြားေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ကေတာ့ ဟန္မုန့္အေျခေနတြင္ ထာဝရအိပ္စက္သြားရလိမ့္မည္ ။
*ဟင့္အင္း အဲ့လိုမျဖစ္ေသးပါဘူး ။စိတ္ဝိညာဥ္စာခ်ဳပ္က အခုထိမွမပ်က္စီးေသးတာ*
သူမ၏ လုပ္ငန္းအေပၚသမာဓိ ခိုင္ၿမဲမႈသည္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္၍မသြားနိုင္ပါ။
ထိုပိုက္ဆံပမာဏသည္ ပထမဆုံးအႀကိမ္သူမ၏ ခ်စ္ခင္ပြန္းအတြက္ သူမရွာေပးျခင္း ျဖစ္သည္ ။သူမသည္ေသခ်ာေပါက္ထိုပမာဏရွိေငြမ်ားကို ျပန္မေပးလိုက္နိုင္ပါေပ။
ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ အိမ္သာသြားမည္ဟူေသာ
အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုသုံးကာ ကေလးမေလးအား ပေဟဌိအ႐ုပ္ဆက္ျခင္းကို တစ္ေယာက္တည္းခဏကစားေနပါရန္ေျပာေလသည္။ လူတိုင္းျပန္လည္အလုပ္မ်ားေန ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမသည္အေပၚထပ္သို႔ေျပးတက္သြားခဲ့သည္။လ်င္ျမန္စြာပင္ သူမ ထပ္ခိုးထပ္သို႔ေရာက္သြားၿပီး ထပ္ခိုးထပ္၏တံခါးေသာ့ပြင့္ေနသည္မွာလည္း ေသခ်ာေလသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ ကေလးတေစၦပူးကပ္ ထားေသာ အ႐ုပ္ကိုသာ ျပန္၍သိမ္းဆည္းလိုခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူမသည္ တုံ႕ဆိုင္းေနျခင္းမရွိဘဲ တံခါးကိုတြန္းကာ အထဲသို႔ဝင္သြားလိုက္သည္ ။
ထပ္ခိုးသည္ သူမထင္ထားသည္ထက္ပိုက်ယ္ေနၿပီး ပစၥည္းမ်ားႏွင့္လည္း ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္ ။ သူမသည္ ကေလးတေစၦ ဒီအခန္းထဲတြင္ရွိေနသည္ကို အထင္အရွားအာ႐ုံရေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ အေရတြက္မ်ားျပားေသာ ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ သူမသည္ တည္ေနရာအတိက်ကိဳ လတ္တေလာတြင္ မရွာနိုင္ျဖစ္ေနရသည္။
*ဗုဒၶေရာင္ျခည္….ဖိနပ္ဘူး*
သူမသည္ ဘူး ေသတၱာအေျမာက္အမ်ားေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ သူမသည္ထိုအရာမ်ားကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုသာ ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့မိခ်ိန္တြင္
ထပ္ခိုးတံခါးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္အားျဖင့္တြန္းဖြင့္လိုက္ေလသည္ ။
"ဘမ္း!" က်ယ္ေလာင္ေသာဘမ္းခနဲအသံေၾကာင့္ ဝူေျမာင္ေျမာင္ လန့္၍ထခုန္မိသည္။
"ေဂ…ေဂဟာမႉးေဟာင္ !" ဝူေျမာင္ေျမာင္က အသံတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေအာ္ေခၚမိသည္ ။
"ေက်ာင္းသူေျမာင္ေျမာင္ ပထမထပ္မွာကေလးေတြနဲ႕ကစားေနရမဲ့အစား ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ" သူသည္ သူမအား စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ အစတည္းက ကေလးတေစၦကိုတိတ္တဆိတ္ပင္ လွ်ို႔ဝွက္ရွာခ်င္ခဲ့ သည္ ။ဘာေတြတကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကိုမသိသည့္အေလ်ာက္ သူမသည္ ဆင္ေျခတစ္ခုသာႀကိဳးစားေပးေလသည္ ။ "ဒါက ဒီလိုပါ…ရွင္ခုနေလးတင္ကမွ ကြၽန္မကိုေဂဟာကို လွည့္ပတ္လိုက္ျပေပးေနတုန္းက ကြၽန္မပစၥည္းတစ္ခုခုေပ်ာက္သြား တယ္လို႔ထင္မိလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကြၽန္မ ဒီအေပၚကိုပစၥည္းလာရွာတာပါ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ထပ္ခိုးထပ္ တံခါးက ပိတ္မထားတာကိုေတြ႕တာနဲ႕ ကြၽန္မစပ္စုခ်င္လာၿပီး ဝင္ခဲ့မိတာပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႕လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာက ဘယ္ပစၥည္း ကိုမွလည္း ကြၽန္မ မဖြထားပါဘူး "
"ဒါ ရပါတယ္ေလ။ ေန႕လည္စာအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ေအာက္ထပ္ဆင္းစားၾကရေအာင္"
ေဂဟာမႉးေဟာင္က သူမကို ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿပဳံးျပကာၾကည့္လာခဲ့သည္။
သူမသည္ မရိုးေျဖာင့္ေသာေအးစက္မႈတစ္ခုကို ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရၿပီး
သူမ၏ႏွလုံးသား တစ္ခဏမွ် ေတာင့္ေတာင္းသြားေလသည္။ သူ၏ မလိုမုန္းတီးေသာ အေငြ႕အသက္မ်ားကို သူမခံစားလိုက္မိေလသည္။
* သူအခုလိုမ႐ႊင္မပ်ျဖစ္သြားတာ ငါအခုလို ပစၥည္းေလွာင္တဲ့ထပ္ခိုးထဲဝင္ခဲ့လို႔လား။ငါ့ကိုမ်ား သူအထင္လြဲသြားတာလား*
"ေဂဟာမႉးေဟာင္ ကြၽန္မေပ်ာက္သြားတဲ့ပစၥည္းကိုရွာမေတြ႕ေသးဘူး " ဝူေျမာင္ေျမာင္သည္ အစကေတာ့ထိုေနရာမွ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သြားလိုက္မည္ လုပ္ထားေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးကိုရွာရင္းမွ သူမစိတ္ေျပာင္းလိုက္သည္ ။
"မင္းခုနက ထပ္ခိုးထဲဝင္လိုက္ေသးတယ္မဟုတ္ဘူးလား။ အဲ့ဒါက ဘယ္လိုမ်ား အဲ့ဒီမွာ ထြက္က်ထားတာျဖစ္နိုင္မွာလဲ " အၿပဳံးတစ္ခုကေတာ့ သူ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ရွိေနေသး သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း သူမသည္ ေအးစက္ေသာစိတ္အေနထားက တေျဖးေျဖးပို၍ေကာင္းလာသည္ဟုခံစားမိေလသည္။
"ကြၽန္မေစာနတုန္းကေတာ့အဲ့ဒါကိုေလွခါးထစ္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ေသးတာ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအခန္းအထဲကိုဝင္လိုက္တုန္းက အဲ့မွာ ထပ္လႊတ္ခ်လိဳက္မိတယ္ ။အဲ့ဒါက လက္တစ္ဖဝါးစာအ႐ုပ္ေသးေသးေလးေလ "
သူမကလက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ၫႊန္ျပေျပာဆိုေနေလသည္ ။"အ႐ုပ္ရဲ႕ႏွဖူးမွာ ဟသၤာျပဒါးရိုင္းမွင္တို႔ထားတဲ့ အနီစက္ေလးရွိတယ္။ ေဂဟာမႉးေဟာင္ ေတြ႕မ်ားေတြ႕မိ လိုက္ေသးလားဟင္ "
သူ၏မ်က္ႏွာေပၚမွအၿပဳံးသည္ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သူက သူမအား စူးရွ ေနေသာအၾကည့္ျဖင့္စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း "မင္းပဲ…မင္းကေရွာင္နင္းကို အ႐ုပ္ထဲ ခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့တဲ့သူပဲ"
*ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ဒီလူက ကေလးတေစၦကိုသိကြၽမ္းေနတာပဲ။ ကေလးတေစၦက သူ မေသခင္မွာ ဒီေဂဟာမႉးနဲ႕ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ရွိခဲ့တာေရာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား*
ဝူေျမာင္ေျမာင္၏အေတြးထဲတြင္ ကေလးတေစၦ၏ေသဆုံးမႈတြင္ေဂဟာမႉးကပတ္သက္ ေနနိုင္သည္ဟူ၍ေတာ့ မရွိခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ေကာင္းမြန္ေသာအရွိန္အဝါမ်ားျဖင့္ ဝန္းရံေနေသာလူတစ္ေယာက္သည္ မေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မည္သူကမွ်မထင္ထားၾကေပ ။
"ေဂဟာမႉးေဟာင္ ကြၽန္မေျပာေနတာကို ရွင္က ေသခ်ာကိုသိေနတာပဲ" ထို႔ေနာက္ သူမသည္ သူမ၏ရည္႐ြယ္ခ်က္ အစစ္အမွန္ကိုထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ " အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ အဲ့အ႐ုပ္က ကြၽန္မဟာပါ ။ကြၽန္မအဲ့အ႐ုပ္ကိုရွာဖို႔လာခဲ့တာပါ ။
အဲ့ဒါ ဒီကိုဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာလည္းေတာ ့မသိဘူး။ ကြၽန္မအေၾကာင္းအရာေတြကို ဖုံးကြယ္ၿပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အဲ့အ႐ုပ္က ကြၽန္မနဲ႕ ေနာက္ ၂လခြဲထိ ကြၽန္မနဲ႕အတူရွိေနဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္မကို ရွင္အ႐ုပ္ျပန္ေပးဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ဒါေပါ့ ရွင့္မွာလည္း တျခားအေျခအေနေတြရွိေနရင္ ကြၽန္မကိုေျပာျပနိုင္ပါတယ္။
အကယ္၍ အဲ့ဒီတစ္စုံတစ္ရာကို ကြၽန္မမွာလုပ္နိုင္စြမ္းရွိမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မလုပ္ေပးမွာပါ"
"မင္းကေရွာင္နင္းကိုအ႐ုပ္ထဲမွာခ်ိတ္ပိတ္ခဲ့တဲ့သူလား" သူက ေမးခဲ့သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ …ဆိုေပမဲ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီးအထင္မလြဲလိုက္ပါနဲ႕ ။ ကြၽန္မကသူ႕ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ခ်ိတ္ပိတ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဖက္မွာလည္း ရွင္သာ ဗုဒၶဆုေတာင္းပုတီးလက္ပတ္ကိုသုံးၿပီးသူ႕ကိုဖိႏွိပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕စိညာဥ္က အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာၿပိဳကြဲသြားလိမ့္မယ္" သူမအား ကေလးတေစၦကိုရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ ခ်ိတ္ပိတ္ထားသည္ဟုမ်ား သူအထင္လြဲေနခဲ့ေလသလားဟု ယူဆကာ သူမကစတင္ ရွင္းျပေနခဲ့သည္ ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သူမရွင္းျပေနတာကို နားေထာင္ေနရင္းပင္ သူ၏ ေအးစက္ေသာအမူရာမ်ားကပို၍ျပင္းထန္လာေလသည္။ ထိုအရာသာ ထက္ျမေသာ ဓားျမႇောင္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ့ပါက သူမ၏မ်က္ႏွာဆီသို႔ထိုးေဖာက္ရန္ ဝင္ေရာက္လာလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
"ရွင္…!" သူမကခ်က္ခ်င္း သတိထားမိသြားရင္းေျပာလိုက္သည္ ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးအသံစူးစူးတစ္ခုကေလွခါးတစ္ေလွ်ာက္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။
"ေဂဟာမႉး ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ။ကေလးေတြ မင္းကိုေစာင့္ေနၾကပါတယ္ "
ဝူေျမာင္ေျမာင္၏သတိထားမိသြားေသာအမူအရာကို သိလိုက္ေသာအခါတြင္ သူကစတင္ ေအာ္ေျပာခဲ့သည္။
" အန္တီဝမ္ ရဲေခၚလိုက္ပါ ဒီမွာတစ္ေယာက္ေယာက္က ပစၥည္းေတြခိုးေနတယ္ "
"ဘာရယ္ "…. ယခုအေတာတြင္းျဖစ္ပ်က္သြားေသာအခ်င္းအရာမ်ားကို နားလည္နိုင္ရန္ ဝူေျမာင္ေျမာင္ႀကိဳးစားၾကည့္တုန္းမွာပင္ သူသည္ သူမထံအေျပးလႊားေရာက္လာကာ သူမကိုတစ္ဘက္သို႔တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူမ၏ေနာက္နားေလး ရွိေနေသာဖိနပ္ဘူးကိုဆတ္ခနဲဆြဲယူကာ ကေလးတေစၦကိုဘူးအျပင္သို႔ထုတ္လိုက္သည္။
"က…ေဝ" ဖိနပ္ဘူးျပင္သို႔အထုတ္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္တြင္ ကေလးတေစၦသည္ ဝူေျမာင္ေျမာင္အား ေတြ႕ရွိသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ဗုဒၶဆုေတာင္ပုတီးေစ့မ်ားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ခံထားသည္ျဖစ္၍ သူ၏ပါးစပ္ကိုပင္ခက္ခက္ခဲခဲဖြင့္ေျပာရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ရွားနိုင္စြမ္းမရွိေပ။ သူ၏အေျခအေနေၾကာင့္ သူမသည္ မ်ားစြာထိတ္လန့္အံ့ၾသသြားရသည္ ။ကေလးတေစၦသည္သူမထံမွ အခ်ိန္ၾကာစြာထြက္ခြာသြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႕တြင္ရွိေနေသာ သူမ၏ကေဝစြမ္းအားမ်ားလည္း ေလ်ာ့နည္းေနေလသည္။ ဒါ့အျပင္သူသည္ ဗုဒၶဆုေတာင္းပုတီးျဖင့္ ဖိႏွိပ္ခံထားရၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ ပုတီးေစ့မ်ားမွ ဗုဒၶအလင္းေရာင္ျခည္မ်ားျဖာထြက္ေနၿပီး စိတ္ဝိညာဥ္ကတိစာခ်ဳပ္အားထိုးေဖာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။အကယ္၍ သူမသာ သူ႕ကိုျပန္ၿပီးမသိမ္းယူခဲ့လွ်င္ ကေလးတေစၦ၏ ဝိညာဥ္သည္ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေပလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ဆိုတာကို သူမရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိရွိသြားေလၿပီ။
ဤေဂဟာမႉးေဟာင္သည္ကေလးတေစၦ၏ ဝိညာဥ္သ႑ာန္ကို အစိတ္စိတ္ႁမႊာႁမႊာၿဖိဳခြဲပစ္ရန္ အထင္အရွားကိုရည္႐ြယ္ထားေလသည္ ။
"သူ႕ကို ကြၽန္မဆီျပန္ေပးပါ" ဝူေျမာင္ေျမာင္မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကေလးတေစၦအား ျပန္၍လုယူခ်င္ေနခဲ့သည္ ။သို႔ရာတြင္ ေဂဟာမႉးေဟာင္ သူမအား ေအာင္ျမင္စြာလုခြင့္ မေပးနိုင္ပါ။သူအေဝးသို႔တိမ္းေရွာင္ေျပးရန္ အႀကိမ္ေရ တစ္ခ်ိဳ႕ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အႀကိမ္တိုင္းတြင္သူမထံအဖမ္းခံရေလသည္။သူသည္ သူမ၏ၿပိဳင္ဘက္ မဟုတ္ေၾကာင္း အလွ်င္ျမန္ပင္သေဘာေပါက္သြားေလသည္။ အၾကင္နာကင္းမဲ့ေသာရက္စက္သည့္ အျပဳအမူမ်ားသည္ သူ႕ထံမွ ထင္ရွားသိသာစြာထြက္ေပၚလာသည္။သူသည္ ထပ္ခိုးဝင္ေပါက္သို႔ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္ၿပီး သူမ၏တြန္းလိုက္သည့္အားကိုအသုံးခ်ကာ ေလွခါးကိုတမင္ေခ်ာ္နင္းကာ ထပ္ခိုးမွရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိလွိမ့္ဆင္းလိုက္သည္။
"အား…ေဂဟာမႉး" အန္တီဝမ္၏ စီစီညံညံေအာ္သံက ေဂဟာတစ္ခုလုံးသို႔ ထြင္းေဖာက္ျပန့္ႏွံ႕သြားေတာ့သည္ .
၁၀မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ စတူဒီယိုတြင္အလုပ္လုပ္ေသာက်ိလန္သည္ ဖုန္းတစ္ေကာ လက္ခံေျဖၾကားလိုက္ရသည္ ။ "က်ိလန္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ "သူျပန္ေျဖေလသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ရွိယန္႐ြာ ရဲစခန္းကပါ။ ဝူေျမာင္ေျမာင္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕တစ္ေယာက္ကိုမ်ားခင္ဗ်ားသိလား"
"သူမဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္ကရဲစခန္းတဲ့လား "
"ဝူေျမာင္ေျမာင္ကို လက္ရွိမွာ ေဖာက္ထြင္းခိုးယူမႈ တျခားသူမ်ားအား ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိရွိ ထိခိုက္နာက်င္ေစမႈမ်ားနဲ႕ စြဲခ်က္တင္ထားပါတယ္။ သူမကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စခန္းမွာလက္ရွိ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္"
က်ိလန္မွာ ေျပာစရာစကားမ်ားပင္ ေပ်ာက္ဆုံးေနမိေလေတာ့သည္ ။
.....
ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ခ်စ္ဇနီးေလးအတြက္ ကိုကိုက်ိလန္တစ္ေယာက္ အစြမ္းေတြထုတ္သုံးေတာ့ပါမယ္ေနာ္ 😁
Paid gp ေလးမွာေတာ့ Gp1 ေလးက ၿပီးခါနီးေနၿပီေနာ္ အသဲတို႔ေရ။
စဆုံး 156 ပိုင္းရွိတဲ့paid ေလးကို ဝင္ခ်င္ရင္ 4500 က်ပ္တည္းနဲ႕ ဝင္နိုင္ပါတယ္ရွင့္။
Gp1 ခုခ်င္းစီခြဲဝင္ခ်င္ရင္ေတာ့ 2500 က်ပ္စီနဲ႕ Gp2 ခုကို ဝင္နိုင္ပါတယ္ေနာ္။