[ကိုယ္က မင္းအပိုင္ျဖစ္ေပးမယ္]
<>
မနက္ျဖန္ဘုရားပြဲေန႕ျဖစ္တာေၾကာင့္
မနက္ပိုင္းကိုအလႉလုပ္ဖို႔အတြက္
မနက္ ေလးနာရီထဲက အကုန္ျပင္ဆင္ရတာမို႔
႐ြာဦးေက်ာင္းမွာလူေတြအကုန္စုလို႔
ငါးနီတူေျခာက္ကိုအစပ္ေၾကာ္မွာမို႔ ၾကက္သြန္ႏႊာတဲ့ဝိုင္းကတစ္ဝိုင္း ထိုဝိုင္းမွာေတာ့ ႏွင္းရည္ရယ္ စံပယ္ရယ္ သဇင္ရယ္႐ြာထဲက အေဒၚႀကီးေတြရယ္
ပဲကုလားဟင္းအတြက္လည္းအသီးအ႐ြက္
ျပင္ဆင္ေနတဲ့ဝိုင္းကတစ္ဝိုင္း
သရက္ခ်ဥ္သုပ္အတြက္ သရက္ႀကီးျခစ္ေနတဲ့လူေတြရယ္ အသားအဟင္းအတြက္အသားကိုင္တဲ့လူေတြလည္း စည္စည္ကားကားရွိလို႔ေန၏
"စံပယ္ ၾကက္သြန္ကိုဘယ္လိုႏြာေနတာလဲ ငါ့ဆီကို အခိုးရိုက္ေနၿပီဟဲ့ "
"နင္ဟာနင္ႏႊာလို႔ မႊန္တာေလ ငါနဲ႕ဆိုင္လား "
"နင္ငါ့နားကပ္ေနလို႔ေလ "
ႏွင္းရည္ဆိုတဲ့စြာေတးလန္မေလးကိုဘဲအ႐ူံးေပးၿပီးေတာ့ သူဘဲ တျခားဝိုင္းမွာသြားေတာ့၏
"အကိုပုံတိုင္းတို႔လာၿပီဘဲ ဒီအခ်ိန္ႀကီးေတာင္ေခ်ာလိုက္တာ "
လုပ္စရာရွိမလုပ္ဘဲ လိုက္ေငးၿပီး အကိုပုံတိုင္းကိုပါ ငမ္းေနတာေၾကာင့္ ႏွင္းရည္မေက်နပ္စြာဘဲ
"သဇင္ နင္အခြံေတြကို ေသခ်ာသိမ္းေလ လႊင့္ေနၿပီဟက္ "
"မလႊင့္ပါဘူး "
"လႊင့္တယ္မျမင္ဘူးလား "
"ေအေအေတာင္းပန္တယ္ဟုတ္ၿပီလား "
သဇင္ကလည္း တျခားဝိုင္းမွာသာ သြားကူညီေနလိုက္၏
ႏွင္းရည္ကေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိလည္း သူဟာနဲ႕သူ မႊန္တာကတစ္ပိုင္း အကိုပုံတိုင္းကို တဝန္တိုတာက တစ္ပိုင္းငိုမိေန၏
"ႏွင္းရည္ အဆင္ေျပလား မႊန္ေနတာလား တျခားဝိုင္းသြားလုပ္ခ်ည္သြား"
ရာခ်ီလာေမးတာျဖစ္သည္ မ်က္ရည္ေတြကထြက္ၿပီး ႐ုပ္ကလည္းဆိုေနေတာ့မည္ ဒီ႐ုပ္ကိုအကိုပုံတိုင္းကိုမျပခ်င္တာေၾကာင့္
သူ႕အကိုရဲ႕ ရင္ထဲသို႔ တိုးေဝွ႕ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း အကၤ်ီအျဖဴစေပၚသို႔သုတ္ေနတာေၾကာင့္ အကုန္ေပကုန္၏
ရာခ်ီတစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ပူေနမိသည္
သူ႕ရဲ႕ ညီမက အားကိုးစရာသူဘဲရွိတာေၾကာင့္
အခုလည္းတစ္ခုခု ျဖစ္ေနပုံ။
"အင့္ ဟင့္"
"ႏွင္းရည္ ညီမေလးအဆင္ေျပရဲ႕လား"
ထိုမွ မ်က္ႏွာေဖာ္လာၿပီးရိူက္ကလည္းရိူက္ေနေသးသည္။
"ကိုကိုႀကီး "
"အင္းေျပာေလ "
"ႏွင္းရည္ ႐ုပ္ဆိုးလို႔လားဟင္ "
"ေဟာ လာငါနဲ႕လိုက္ခဲ့ "
ႏွင္းရည္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲသြား၍ ဇာတ္ပြဲကလူေတြအတြက္အလွျပင္ဖို႔ထားထားတဲ့ ေနရာသို႔ေရာက္သြား၏
ႏွင္းရည္ကိုလည္းမွန္ေရွ႕မွာ ရပ္ခိုင္းၿပီးမွ
"ၾကည့္ ဘယ္မွာ႐ုပ္ဆိုးလို႔လဲ "
"...."
"ငါရဲ႕ညီမေလးက ဒီ႐ြာမွာတင္မဟုတ္ဘဲတျခား႐ြာေတြနဲ႕ ယွဥ္ရင္ေတာင္ႏွင္းရည္ကအလွဆုံးဘဲ "
သူ႕အကိုေျပာတဲ့ စကားကိုေတာ့နည္းနည္းစိတ္ေက်နပ္မိတာေၾကာင့္ မသိမသာေလးၿပဳံးေနမိ၏
အခုလည္းရာခ်ီက ႏွင္းရည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ျခယ္သထားတဲ့ ႏူတ္ခမ္းနီေတြကို ဖ်တ္ပစ္လိုက္ျပန္၏
"ကိုကိုႀကီးဘာလို႔ ဖ်တ္ပစ္တာလဲ "
"ေတြ႕တယ္မလား အခုႏူတ္ခမ္းနီမဆိုးရင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခေလးဆန္ေနလဲ "
"ဟင္ "
"အခုလို မလိမ္းျခယ္လဲ ငါ့ညီမက အလွဆုံး"
"အင္းေက်းဇူးဘဲ ေနာက္ခါမလိမ္းေတာ့ဘူး "
သူ႕၏ ညီမကို စိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာလႊတ္
ထားေပးတာ တကယ္ဆိုအလွျပင္ေနတာေတြသူမႀကိဳက္ပါ မိဘထက္ေတာင္ ခ်စ္ရတဲ့ညီမေလးမို႔လို႔ ကေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲျမင္ခ်င္သည္။
အားလုံးျပင္ဆင္လို႔ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ဆိုလည္းေျခာက္နာရီတိတိျဖစ္ကာ ေကြၽးေမြးရမယ့္အခ်ိန္သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး
ပုံတိုင္းက ပဲဟင္းကိုဆြဲ၍လိုက္လွန္ထည့္ေပးေသး၏ ရာခ်ီကေတာ့ ထမင္းခူးတဲ့ေနရာမွာဘဲ နားေနၾက၏
"ပုံတိုင္း ပင္ပန္းေနၿပီလား "
"ကိုယ္က ရပါတယ္ မင္းတို႔ကသာ ပိုၿပီးအလုပ္မ်ားခဲ့တာေလ "
"အင္းနည္းနည္းပါ "
"ၾကည့္စမ္းပါအုန္း အကၤ်ီအျဖဴေတြစြန္းကုန္ျပန္ၿပီ "
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ငုတ္ၾကည့္မွသိေတာ့တယ္
ဒါက ႏွင္းရည္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြသာ။
"ပုံတိုင္းေရ ပဲဟင္း တစ္ဗုံးယူလာခဲ့ပါအုန္း "
"လာၿပီလာၿပီ ရာခ်ီကိုယ္သြားၿပီ ၿပီးမွထမင္းအတူတူစားၾကမယ္ "
"အင္းအင္း"
အခုခ်ိန္မွာ စကားေျပာခ်ိန္ေတာ့ရမွာမဟုတ္
လူေတြကမ်ားတာေၾကာင့္ အခုလည္းလွမ္းေခၚတာမို႔သြားရျပန္သည္။
"ႏွင္းရည္မလားဟင္ ဒီက "
"ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာမျဖစ္ၿပီးလူေတာင္မမွတ္နိုင္ဘူးလား "
"ဟုတ္ပါရဲ႕ "
"ဒါနဲ႕ ဆရာမဧကရီမလား ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဘုန္းဘုန္းက ထမင္းလာစားဆိုလို႔ပါ ထမင္းကဘယ္နားမွာလဲ"
ေဘးတစ္ဝိူက္ကိုၾကည့္ေတာ့ သူၾကည့္မရတဲ့သူေတာ့ပါမလာ
"ဟိုတစ္ေယာက္ေရာ "
"သူက ဗိုက္မဆာလို႔ထင္ပါရဲ႕ ညီမေလးနဲ႕ အမ အတူတူစားၾကမလား "
"ရပါတယ္ "
အကုန္လုံးကလည္းအလုပ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ႏွင္းရည္နဲ႕ ဧကရီ မွမဟုတ္ဘဲ တျခားသူေတြက တစ္ဝိုင္းထဲထိုင္၍
"မဂၤလာပါရွင့္ ဟိုေန႕က ေသခ်ာေလးေတာင္ေက်းဇူးမတင္လိုက္ရဘူး အားနာလိုက္တာ"
"ရပါတယ္ "
ႏွင္းရည္ ဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္ကိုေတာ့ႀကိဳက္၏ ဆရာမအလုပ္နဲ႕ညီေအာင္ၾကင္ၾကင္နာနာေတာ့ရွိေလာက္မည္။
"ရပါတယ္ဗ် ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း တာဝန္မေက်ပြန္ေတာ့အားနာေနတာ "
"ကိုကိုႀကီးေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႕ ႏွင္းရည္ကေတာ့အားမနာပါဘူး "
"ျမပိုးေၾကာင့္ စိတ္ႏွောင့္ယွက္ျဖစ္သြားရင္ သူ႕အစား ဧကရီကဘဲေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"ရပါတယ္အက္ေလာက္မလိုပါဘူး အခုေတာ့ ဝေအာင္စားေပါ့ "
႐ြာထမင္း႐ြာဟင္းေတြက တကယ့္ကိုလက္ရာစစ္စစ္ေတြမို႔ သူတို႔အရမ္းႀကိဳက္ပါသည္။
ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဧကရီကပါ ဒီဟင္းလက္ရာေတြကိုစားတာ သုံးပန္းကန္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္သည္
ရာခ်ီတို႔က်ေတာ့လည္း ပင္ပန္းထားတာမို႔စားလို႔မဝင္ဘဲ တစ္ပန္းကန္သာ စားနိုင္ေတာ့သည္။
မနက္ပိုင္း အလႉဒါနေလးကလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီး
ညေနပိုင္းဘုရားပြဲလုပ္ဖို႔ဘဲက်န္ေတာ့သည္။
<><><>
"ရာခ်ီ ငါမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္လိုက္ခဲ့ "
ခ်ီးဘဲထပ္ေခၚျပန္ၿပီ တစ္ကယ္အာ႐ုံေနာက္တဲ့ က်န္စစ္။
တကယ္ေတာ့သူပုံတိုင္းကိုယူလိုက္ရင္ေတာင္သူနဲ႕ဘာဆိုင္လဲသူမွ မပိုင္ေသးဘဲ။
"ဘာတုန္းကြာ ပြဲကစေတာ့မယ္ "
"မင္းတမင္လုပ္ေနတာမလား "
"မင္းထင္ခ်င္သလိုထင္လို႔ ငါမင္းကိုေျပာၿပီးၿပီ"
"ဒါခေလးကစားေနတာမဟုတ္ဘူးကြ!!!"
ေလသံကပိုၿပီးျပင္းထန္လာလွ်က္
"ေနပါအုန္း မင္းမွာငါ့ကိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူးက်န္စစ္ ငါဟာငါဘာလုပ္လုပ္ ငါကိစၥမို႔လို႔ မင္းငါ့ကိုဒီလိုအာဏာျပစရာမလိုဘူး"
စကားေျပာေနတာေတြက မကိုက္လာေတာ့
ဘဲ က်န္စစ္ ေဒါသထြက္ကာ ရာခ်ီရဲ႕ ေကာ္လံစကိုဆြဲလိုက္၍...
"က်န္စစ္ ဇာတ္ပြဲစေတာ့မယ္"
"အကိုေလးရာခ်ီ ဇာတ္ပြဲလာၿပီ"
"မင္း ပြဲၿပီးရင္ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္ရာခ်ီေဒြး "
ရန္ျဖစ္ဖို႔သိပ္မလိုခင္မွာဘဲ
ႏွစ္ေယာက္သားလာတားတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီထြက္သြားၾက၏
"ရာခ်ီ ကိုယ့္ေဘးမွာလာထိုင္ "
"..."
စကားေတာ့မျပန္ေသးဘဲ ပုံတိုင္းရဲ႕နားကိုဘဲ သြားထိုင္လိုက္၏
ပုံတိုင္းက လက္ကိုေနာက္ျပန္ေထာက္ထား၍
သူကေတာ့ ဒူးကို ပိုက္ၿပီးသာ ထိုင္ခ်လိဳက္၏
ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဖ်ာႏွင့္မို႔လို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ တစ္ေနရာ။ေနာက္တန္းမွာထိုင္ေနတာမို႔
အေပၚကဇာတ္ပြဲကို မျမင္ရပါ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ဖို႔လည္းစိတ္ကူးက ရွိမေန။
"ရာခ်ီ "
"အင္း"
ပုံတိုင္းရဲ႕အသံေလးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးနဲ႕ကို နားေထာင္လို႔အရမ္းေကာင္းသည္ သူ႕ႏူတ္ကထြက္တဲ့ အသံေလးကိုပါ သေဘာက်သည္။
"ကိုယ္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား "
"မဆိုးပါဘူး "
"ဘာလို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းရတာလဲ ကိုယ္မ်ားအမွားတခုခုလုပ္မိထားလား "
"မလုပ္ထားဘူး "
အခုလိုကပ္ေနတာေတြက အမွားျဖစ္ေနၿပီလား ငါ့ကအခုသူမ်ားရဲ႕ အခ်စ္ကိုလုေနတာလား ငါကေအာက္တန္းစားနီးနီးျဖစ္ေနၿပီဘဲ။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"မင္းကဘာမွားလို႔ေတာင္းပန္ေနတာလဲ"
"ဒီတိုင္း မင္းမ်က္ႏွာျပတ္ရင္ကိုယ္မေနတက္ဘူး "
"....."
စကားျပန္ကအခ်ိန္ေတာ္ၾကာထိ မလာတာေၾကာင့္ ပုံတိုင္းလည္း ရာခ်ီ မ်က္စိက်ေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲကိုဘဲ အာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
႐ုတ္တရက္ ရာခ်ီကပါ လက္ကိုေနာက္ကိုလွန္ေထာက္လိုက္ေတာ့ ပုံတိုင္းရဲ႕ လက္အစြန္းေလးနဲ႕ သူ၏ လက္အစြန္းေလးက မသိလိုက္ခင္မွာဘဲ ခ်ိတ္ဆက္မိသြား၏
ပုံတိုင္းက ထိုလက္ေလးကိုမဖယ္လိုက္ဘဲ
ခ်ိတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ရာခ်ီရဲ႕အၾကည့္က ပုံတိုင္းဆီသို႔က်ေရာက္သြားခဲ့၏
ဒီလက္ေတြကိုမဖယ္ခ်ခ်င္ေတာ့ပါ
အခု ပုံတိုင္းကိုင္ထားအခ်ိန္မွာဘဲ
ႏြေးေထြးမႉကို ခံစားလိုက္ရသည္မို႔။
"ငါစိတ္မဆိုးဘူးပုံတိုင္း "
"ေက်းဇူးပါ ကိုယ့္ကိုလက္ခံေပးလို႔ "
"လက္ခံေပးတာမဟုတ္ဘဲ လက္ခံမိတာ ငါရဲ႕မသိစိတ္က မင္းကိုလက္ခံေပးမိေနၿပီ "
"ဟင္းဟင္း ဟုတ္ပါၿပီကြာ "
အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ မခ်စ္မိဘဲ ခ်ဥ္းကပ္မိတယ္။ ခက္မလားလို႔ေတြးခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘဲ သူ႕ဘက္ကဘဲ အေရွ႕ကိုတိုးလာခဲ့တာ။
သူမ်ားရဲ႕အခ်စ္ကို လုခဲ့လို႔ ေအာက္တန္းစားလို႔ေျပာခံရလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဒီအမွားကို ဆက္လုပ္ၿပီး ေအာက္တန္းစားလို႔အေခၚခံလိုက္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ပုံတိုင္းေဆာင္ကို ခ်စ္မိေနတာ ေသခ်ာေနၿပီထင္ပါရဲ႕ ။
ဘုရားပြဲလည္းၿပီးၿပီ အခုထိ က်န္စစ္ရဲ႕ ရန္ကမလြတ္နိုင္ေသး ဒီတခါ က်န္စစ္ကအတည္ေပါက္ေတြျဖစ္ေန၏
"ရာခ်ီ မင္းအခု ငါ့ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာခ်ိန္ေရာက္ၿပီ "
"မင္းငါ့ကို စစ္လားေဆးလား လာမလုပ္နဲ႕"
"ငါအကိုပုံတိုင္းကိုတကယ္ခ်စ္ေနတာလို႔"
"မင္းသူ႕ကိုသြားေျပာေလ ငါနဲ႕ဆိုင္လား"
"မင္းတမင္လုပ္ေနလိူ႕ေပါ့ကြာ မင္းငါ့ကိုနိုင္ခ်င္တာနဲ႕ အကိုပုံတိုင္းကို ကစားေနတာေလ"
"ဒါဆိုငါ့ကစားတိုင္းခံေနရေအာင္ပုံတိုင္းက
ငတုံးမဟုတ္ဘူးသူစိတ္နဲ႕သူ႕ဘာသာ ငါ့ကိုႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မယ္ ဒါသူ႕ကိစၥ ။
ခ်ဥ္းကပ္ရင္ေတာင္ ငါ့မွာ ခ်ဥ္းကပ္နိုင္စြမ္းဘဲရွိတာ ခ်စ္တာမခ်စ္တာကသူေ႐ြးခ်ယ္ရမွာ
မင္းလည္းဖြင့္ေျပာနိုင္စြမ္းရွိတာဘဲ "
"ငါဖြင့္ေျပာလို႔ မရတဲ့အေျခအေန ဒီညီအကိုလိုဆက္ဆံေရးႀကီး ကို ငါဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမွာလဲ "
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဲ့တာမင္းအပိုင္း ငါကေတာ့လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္မွာဘဲ
ငါဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွမၾကည့္နိုင္ဘူး
မင္းႀကိဳက္ေနလို႔ ငါေရွာင္ေပးရေအာင္လည္း
မင္းနဲ႕ငါက အက္ေလာက္ထိရင္းႏွီးတဲ့ဆက္ဆံေရးမွမဟုတ္ဘဲ"
"ဒါဆို မင္းက အကိုပုံတိုင္းကို မခ်စ္ဘဲကစားေနမယ္ေပါ့ "
"အင္း "
"မင္း!!!"
ခြပ္ !!!
သည္းမခံနိုင္စြာဘဲ မ်က္ႏွာျပင္ကိုထိုးလိုက္တာေၾကာင့္ လွန္ထြက္သြားရ၏
ငယ္ငယ္ထဲကရန္ျဖစ္လာေပမယ့္ ဒီတခ်က္ထိုးတာက အနာဆုံးပင္။
"မင္းမွားတယ္လို႔ခံစားရတယ္မလားရာခ်ီ
ဒါေၾကာင့္မင္းငါ့ကိုျပန္မထိုးတာေပါ့ "
"ငါမမွားဘူး"
ဟုတ္တယ္ ငါပုံတိုင္းကိုခ်စ္တာလုံးဝမမွားဘူး။
"ဒါဆိုျပန္ထိုးေလ "
"ငါစိတ္မပါဘူး "
"ဒါဆိုငါထိုးတာဘဲခံလိုက္ "
ခြပ္!!!ခြပ္!!!
သုံးခ်က္ျမႇောက္မွာေတာ့ မသိစိတ္ကေဒါသေတြထြက္လာမိ၏ ငယ္ငယ္ထဲက အတူတူ သေရေတြဘဲက်လာခဲ့တာ အခ်စ္အတြက္နဲ႕ ရာခ်ီမ႐ူံးခ်င္ပါ။
ခြပ္!!!
"က်န္စစ္ ငါ့သည္းခံနိုင္စြမ္းကုန္ၿပီ "
"မင္းကမ်ား"
ခြပ္!!!
ႏွစ္ေယာက္သား မခံမရပ္နိုင္စြာ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီၿပိဳင္တူထိုးေနတာေၾကာင့္ ခ်ဳံၾကားထဲလည္း လူးလိမ့္သြားရ၏
ခြပ္!!!
ႏွေခါင္းေသြး ေတြ ႏူတ္ခမ္းေတြကလွ်ံထြက္ကုန္ၾက၏
ခြပ္!!!!
"မင္းလိုေအာက္တန္းစားကိုသတ္ၿပီးေထာင္ထဲဝင္မယ္ "
ေအာက္တန္းစားဆိုပါးစပ္က မခ်တဲ့ က်န္စစ္ေၾကာင့္ ထပ္ၿပီးမလုံးနိုင္ေတာ့ပါ။
သူ႕လိုေအာက္တန္းစားက ဘယ္ေနရာမွာ အထက္တန္းစားကိုနိုင္ေတာ့မွာလဲ။
အခုအခ်စ္ေၾကာင့္နဲ႕ လုံးဝအ႐ူံးသမားႀကီးျဖစ္ေနတာလား ငါလားသူလားလဲ မသဲကြဲေတာ့ပါ။
ေသခ်ာတာက ကြၽန္ေတာ္စုံလုံးကမ္းၿပီးဘာမွကိုမျမင္နိုင္ေတာ့တာပါ။
"ေဟ်ာင့္ေတြ ေဟ်ာင့္ေတြေတာ္စမ္း "
"ကိုကိုႀကီး..."
ခ်ပ္!!!ခ်ပ္!!!!
"ငါ့ဘုရားပြဲအတြက္ ရန္မျဖစ္နဲ႕လို႔မေျပာခဲ့ဘူးလား "
"တပည့္ေတာ္ မွားပါတယ္ "
ႏွစ္ေယာက္ကထိပ္တုံးလည္း မနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ဘဲ ႀကိမ္လုံးနဲ႕အပစ္ေပး၏
"မင္းတို႔ေတြကို ငါ့ကအေျခအေနေကာင္းလာမလားဆိုၿပီးပူးတြဲလုပ္ခိုင္းတယ္ အခုေတြ ေသြးထြက္သံယိုေတြဘဲျဖစ္လာတယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ေဒါသေတြကင္းေဝးနိုင္မွာလဲ"
"ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ဘုန္းဘုန္း"
"...."
"ရာခ်ီ မင္းေရာ ဆင္ေျခမလား "
"...."
"ရာခ်ီေျဖလို႔ "
"အခုရိုက္လို႔ဝၿပီမွတ္လား ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၿပီ"
"ရာခ်ီေဒြး!!!"
ဘုန္းဘုန္းရဲ႕စကားကိုျပန္မေျဖတာေၾကာင့္သူ႕အေဖက ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေအာက္သို႔ဆင္းလာၾက၏
"ရာခ်ီ!!!ရပ္စမ္း "
"ဘာလဲ အေဖရာ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ္ပါေတာ့"
"မင္းငါ့ကိုျပန္ေျပာေနတာလား "
"ရိုက္သာသတ္သြားပါေတာ့ "
အခု ငါ့မ်က္ရည္ေတြထြက္ေနတာလား
တခါမွ ဒီလိုစိတ္ေတြမလႊတ္ခဲ့ဘဲ အခုမွဘာလို႔လဲ။
"ရာခ်ီ!!!မင္းကြာ ရွက္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းတယ္"
ခြပ္!!!!
"လယ္ယာတစ္ကြက္ဝယ္လိုက္တာ ကိုယ့္အေဖကိုေတာင္ေစာ္ကားေနၿပီေပါ့ဟုတ္လား"
"အေဖဘာလို႔ကိုကိုႀကီးကိုထိုးရတာလဲ"
ႏွင္းရည္ကေတာ့ၾကားထဲက ဟိုဘက္ပါရမလိုဒီဘက္ကဘဲပါရမလို ေသခ်ာတာကေတာ့ အေဖ့ဘက္ကေတာ့ မပါေပးနိုင္ပါ။
"ကိုကိုႀကီးအဆင္ေျပရဲ႕လား ျပန္ၾကရေအာင္"
ႏွင္းရည္ရဲ႕လက္ကိုဖယ္ခ်ၿပီးမွ
"လုံေလာက္ရဲ႕လား ကြၽန္ေတာ့္ကိုထိုးတာ လုံေလာက္ရဲ႕လားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္လို႔မိုက္ရိုင္းလြန္းတဲ့သားတစ္ေယာက္ရွိတာရွက္တယ္မလား ဒါဆိုအေသသာသတ္လိုက္ေလ "
"ရာခ်ီမင္း!!!"
"အေဖေတာ္ပါေတာ့ "
အေဖကလက္႐ြယ္တာကိုႏွင္းရည္က ဆြဲလိုက္ေပမယ့္ သူဂ႐ုမစိုက္နိုင္ဘဲ အေဝးသို႔ထြက္ေျပးသြားခဲ့၏
သူေရာက္လာတဲ့ေနရာကေတာ့ သူ႕ေကာက္စိုက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးသာ ဒီေနရာကို သူ႕အရမ္းႀကိဳက္သည္။
ပုံတိုင္းရဲ႕အေငြ႕အသက္က ဒီေနရာမွာဘဲ စုပုံေနတာမို႔လို႔။
"ဘယ္လို ရာခ်ီနဲ႕က်န္စစ္က အက္ေလာက္ေတာင္ျဖစ္ၾကတာလား "
"ဟုတ္ပါ့ မင္းညီေတြကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့ ဘုရားပြဲေလးတစ္ရက္ရွိတာ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္မေနၾကဘူး အခုလည္းရာခ်ီကို အိမ္ေတာင္ျပန္မလာေသးဘူးတဲ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလိုက္လဲ "
"သူအခုလိုဆိုးေနတာ လူႀကီးေတြရဲ႕လမ္းျပမႈမေကာင္းလို႔ပါအေမရဲ႕ အေမလည္းသိေနတာဘဲက်စ္ "
စိုးရိမ္ဟန္နဲ႕ အျပင္ေျပးထြက္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း
အေမျဖစ္သူက လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီးမွ
"ဟဲ့ ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘယ္သြားမွာလဲ ညနက္ေနၿပီ "
"အေမကြၽန္ေတာ္ကိုဘာေၾကာင့္စိတ္ပူတာလဲ"
"ကိုယ့္သားကိုစိတ္ပူတာ ခ်စ္လို႔ကလြဲၿပီးဘာရွိမွာလဲ "
"ကြၽန္ေတာ္လည္းစိတ္ပူတယ္ ဟိုမွာ ခေလးကတစ္ေယာက္ထဲထြက္ေျပးသြားတာ
စိတ္လိုရာေလွ်ာက္လုပ္မိရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မင္းနဲ႕သူကဘာဆိုင္လို႔လဲ ဘာေၾကာင့္သူ႕အတြက္ပူေနရတာလဲ "
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်စ္လို႔ေလ "
အေမရဲ႕ အံ့ဩပုံကိုသတိထားမိ၏
ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက
ရာခ်ီရဲ႕ အနားမွာ သူရွိေနေပးဖို႔ဘဲ။
ပုံတိုင္း သူ႕ကိုယ္တိုင္လည္းဘယ္ကိုထြက္ေျပးရွာေနလဲမသိေပမယ့္ စိတ္ကအလိုလိုဘဲ ေျခဦးတည့္ရာကိုေရာက္ေနခဲ့တာ။
ေသခ်ာတာက ဦးႏွောက္ကလမ္းျပေနတာမဟုတ္ဘဲ ႏွလုံးသားက ရာခ်ီရွိေနတဲ့ေနရာကို အေရာက္ပို႔ေပးေနတာ။
တကယ့္ကိုသူရွိေနတဲ့ေနရာေလးကိုေရာက္ေနခဲ့တာဘဲ ဒီခေလးကေတာ္ေတာ့္ကိုသန္မာတဲ့ခေလးတစ္ေယာက္ဘဲ။
ၿပိဳလဲေနတာေတာင္တည္ၿငိမ္ေနေသးတာ။
အနားမွာဘယ္သူ႕မွရွိမေနေတာ့ သိပ္ကိုအထီးက်န္ေနလိမ့္မည္။
"ရာခ်ီ..."
"ပုံတိုင္း မင္းဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
သူထိုင္ေနတဲ့ေနရာေလးမွာဘဲ အေျပးဝင္ထိုင္ၿပီးမွ
"အေပါင္ဆုံးၿပီးေလ မင္း"
"ဟင္ တစ္လေလာက္လိုေသးတယ္ေလ"
"မင္းေမ့ေနၿပီထင္တယ္"
"ဟင္.."
"ကိုယ္တို႔ဆိုင္နာမည္ကဘာလဲ"
"မ႐ုံးခင္ေဆြးေလ "
"မ႐ုံးခင္ေဆြးေတာ့ "
"မေ႐ြးခင္ဆုံးလား "
"ဒါေပါ့မင္းကအခု မေ႐ြးခင္ထဲက အေပါင္ဆုံးသြားၿပီ"
"မရီရဘူးေနာ္ "
ရီမ်ားရီမလားလို႔စေနေပမယ့္ တကယ္စိတ္ထိခိုက္ေနတာမို႔လို႔ လုံးဝမရီေသးပါ။
"ကိုယ္နဲ႕လိုက္ေနမလား ရာခ်ီ"
"မင္းတို႔ မိသားစုသုံးေယာက္ထဲသာ အဆင္ေျပေျပေနပါ ငါ့ေၾကာင့္အလုပ္ပိုေနအုန္းမယ္ "
"ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕ေနမယ္လို႔ဘယ္သူေျပာလဲ ကိုယ့္ကအခု မင္းနဲ႕ မိသားစုအသစ္ေလးတည္ေဆာက္ခ်င္လို႔ "
"အခုမင္းဘာေျပာေနလဲမသိေပမယ့္ ငါ့ကိုမစပါနဲ႕ "
"အတူတူေနရေအာင္ရာခ်ီ ကိုယ္အားလုံးကိုစြန႔္လႊတ္ခဲ့ၿပီ "
"မင္း..."
"ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘူးဘယ္လိုလုပ္မလဲ အခု အေပါင္ဆိုင္သားက မင္းကို အေပါင္ဆုံးလို႔သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဟင္းဟင္း မင္းကေတာ့ကြာ ငါ့ကိုရီေအာင္လုပ္ေနတာမလား အခုငါရီၿပီဆိုေတာ့မင္းငါ့ကိုမစနဲ႕လို႔ "
"အခုေပ်ာ္႐ႊင္ရၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္လည္းဆက္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားရေအာင္လို႔ကိုယ္နဲ႕လိုက္ေနပါ ကိုယ့္မွာမင္းကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ကိုယ္တို႔အတူတူေနရေအာင္ "
"...."
"အခုကစၿပီးမင္းက ကိုယ့္အပိုင္ "
"ဘယ္လို "
"အာ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္ကမင္းကိုခ်ဳပ္ခ်ယ္သလိုသက္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္ "
"အဲ့ေတာ့ "
"ကိုယ္ကမင္းအပိုင္ျဖစ္ေပးမယ္ "
အခုခ်ိန္မွာ ပုံတိုင္းကသူ႕ကို ညီအကိုလိုလား
ငယ္သံေယာစဥ္ေၾကာင့္လားမသိေပမယ့္
သူ႕အေပၚေတာ့ တကယ္ႏြေးေထြးေပးေန၏
ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ပါ အခု ပုံတိုင္းကသူ႕အတြက္အခြင့္အေရးဘဲ။
______________________