UNEDITED. TAMAD. ENJOY READING!
DENISE
Naglalakad na kami patungo sa elevator. Kinuha ko na lang ang cellphone ko at hindi na nagtext kina Faye. Hindi ko alam kung ano ang iisipin at sasabihin. Bakit kaming dalawa lang ang magdi-dinner? I should not feel excited with the idea though. Instead, it must alert all my senses. I should not let my guard down. These feelings dwelling in my chest where too much for me. I can't handle it any longer.
"Bakit hindi natin isinama sina Frey at Faye?" I asked cautiously. I should not expect from him. Was he hitting on me? Was he interested on me? No! Bakit ba ganito ang pumapasok sa utak ko?
"May pupuntahan tayo. Sa kabilang isla," sagot niya sa 'kin. Sumunod lang ako sa paglalakad niya. Sumakay na kaming dalawa sa elevator.
"You're going to visit someone?" nagdududang tanong ko sa kanya. Ito lang ang tanging pumapasok sa utak ko. Bakit naman siya pupunta sa kabilang isla? Island hopping? I frowned when I remembered Queen. Mas lalo akong sumimangot nang tumango siya. Bumaba na kaming sa elevator, at nag-abang ng taxi sa labas ng building.
"Bakit mo pa ako isinama? Hindi mo kayang mag-isa?" mataray na tanong ko sa kanya. Nagtatakang tumingin siya sa 'kin.
"Bakit parang ang init ng ulo mo?" kunot-noong tanong niya. Umismid lang ako upang itago ang pamumula ng mukha ko. Sino ba naman ang hindi maiinis kung makikipagkita siya sa iba tapos isasama pa niya ako? He sighed.
"We're going to eat dinner together but after that, you have to go along with my plans. Don't worry. I'll make it up to you next time," he said sincerely. May tumigil na taxi sa harapan namin. He opened the door for me and let me in first. Tila pinipigilan niyang magbago pa ang isip ko. Wala akong nagawa sa kabila ng pagdadalawang-isip ko. Nagtataka ako kung ano ang plano na tinutukoy niya.
"Are you going to meet your childhood friend?" sarkastikong tanong ko sa kanya. He turned to me and grinned.
"Jealous?" he teased.
"Of course not," I abruptly denied. Agad akong nag-iwas ng tingin. Pinagsawa ko ang mga mata sa daan. Malakas siyang tumawa na tila naaaliw sa 'kin. Sumimangot ako dahil sa pagkaasar.
"What do you want to eat?" He asked and changed the topic.
"Favorite food?" he asked.
"Hindi naman ako maselan sa pagkain. I can eat anything available," sagot ko sa kanya.
"Are you serious? I'm actually available, you know," he teased. I blushed and looked at him dangerously like I'm going to choke him to death anytime soon.
"You don't even look like a delicious and edible food," I reacted instantly and I'm lying. He's too much to be a food. He's a tempting one. Kumunot ang noo ko sa nakakalokong ngiti niya sa labi. Tila hindi pinaniniwalaan ang sinabi ko.
"Are you flirting with me?" walang gatol na tanong ko sa kanya. Naiinis na ako sa pang-aasar niya kaya wala sa sariling tinanong ko siya. I just hate it when he's making fun of me. He just shrugged his shoulder and didn't answer me. He just grinned and instructed the driver on where we are going. Tumingin na siya sa labas ng bintana pero pansin ko na nakangiti siya. Nakahalumbaba siya. He was just too cool.
"What if I'm flirting?" He suddenly asked after minutes of silence. Muntik na akong masamid. Marahas na bumuga ako ng hangin dahil sa hindi ko inaasahang sagot niya. Bumaling ang tingin ko sa kanya. Sinusuri ko kung totoo ba ang sinasabi niya. Umiling ako.
"You're teasing me again. It won't work on me," I said while pouting. He laughed. Hindi na siya nagsalita. Tama nga ako na binibiro niya ako. Bumaba kami sa pangatlong isla. Katulad ng isla na tinutuluyan namin, may mga food chains din at galaan na matatagpuan dito. Lumubog na ang araw kaya madilim na. Nakakaaliw ang mga liwanag na nagmumula sa mga food stalls.
"Let's have dinner first," Prius said. I nodded and tried to hide my excitement. Sumabay ako sa paglalakad niya.
"Hey, Prius! Tell me something about yourself," pasimpleng sabi ko sa kanya.
"I see. You're interested in me," he teased and grinned. Humaba ang nguso ko dahil sa pang-aasar niya.
"Not interested. Just curious," I said, defensively.
"It's just the same. You're curious because you are interested," he chuckled. Umupo na kami at nagsimulang pumili ng kakainin. Sumimangot ako dahil sa sinabi niya.
"Huwag na nga lang," naiinis na sabi ko. Napailing naman siya dahil sa agad kong pagsuko.
"I'm handsome," he said and grinned.
"I kno---" bigla akong natigilan sa sasabihin kong pagsang-ayon na tila wala sa sarili. Nanlalaki ang mga mata ko na tumingin sa kanya. "What? Please, take me seriously!"
He chuckled. "Akala ko papayag ka na." Tiningnan ko siya nang masama. Halos mapanganga pa ako sa sunod na banat niya. "Pero seryoso naman ako sa 'yo," he added while smiling. His effortless charm was really affecting me.
Jeez! Agad akong umiwas ng tingin. My cheeks were probably red right now. And my heart was beating like crazy. Tiningnan kong mabuti ang listahan ng pagkain sa menu.
"Gutom lang 'yan," mahinang pang-aasar ko sa kanya. Mahinang tumawa lang siya. We ordered foods. Habang kumakain, patuloy pa rin siya sa pang-aasar sa 'kin. But I didn't lose my appetite. Siguro sanay na lang talaga ako sa kanya. Sa mga pang-aasar niya. Nang matapos kumain, naglakad-lakad kami.
Kaunti lang ang mga dumadaang taxi. Pinagmamasdan ko naman ang buong kapaligiran. Marami-rami rin ang mga taong naglalakad sa kalye. Hindi ko alam kung saan ba talaga kami papunta. Naglalakad na kasi kami patungo sa isang building. Sa tingin ko, nasa building na ito ang ibang players.
"Ano ba talaga ang balak mong gawin dito, Prius?" nagtatakang tanong ko sa kanya. Sa palagay ko kasi, hindi lang pagkain ng dinner ang pakay niya rito.
"I will meet Siv Villanueva or Phoenix for short," he said.
"Isinama kita dahil baka kailanganin ko ang tulong mo na kumbinsihin siya," dagdag niya. Dahil sa narinig, sumimangot ako. He just asked me for dinner because of this. So much for my illusions. Damn dinner! Now I hate that word!Hindi ako nagsasalita nang ilang minuto kaya tumingin siya sa 'kin na puno ng pagtataka.
"You're frowning again. You're making that a habit. You're not afraid to turn into an ugly duckling?" he chuckled. Mas lalo akong sumimangot. Inirapan ko siya.
"You're the duckling here. Bastard duckling," mataray na sabi ko sa kanya. Nagmamadaling nilampasan ko siya. Mabilis ang paglalakad ko dahil sa inis ko sa kanya.
"Hey, Brat duckling, slow down!" he said and laughed. Sumunod agad siya sa 'kin pero mas lalo kong binilisan ang paglalakad.
"Stupid duckling!" I hissed.
Tumawid ako nang hindi tumitingin sa kaliwa't kanan ko. Halos takasan ako ng ulirat nang marinig ang malakas na busina ng taxi na malapit na sa kinatatayuan ko. Natigilan ako. Hindi ako makagalaw dahil isang metro na lang ang layo nito sa 'kin at mabilis pa ang takbo. Pakiramdam ko namutla ang buong mukha ko at sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa kaba.
Mariin kong ipinikit ang mga mata ko dahil sa takot sa maaaring mangyari. Nagulat na lang ako sa biglang humila sa 'kin palayo sa kalsada. I guess it's Prius. Narinig ko pa ang pagmumura ng driver sa 'ming dalawa. Prius apologized but I sensed that he's angry too. Naramdaman kong umalis na ang sasakyan na nakatigil sa harapan namin. I could feel Prius' strong arm wrapping my waist securely. I opened my eyes.
Nasa likod ko lang siya at ramdam ko ang mabigat na paghinga niya. Nakasandal ang likod ko sa dibdib niya kaya ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya. His heart was beating fast like mine. Our hearts were almost in sync. Sa tingin ko, pareho kaming natakot. Narinig ko pa ang mahinang pagmumura niya mula sa likod ko. Naramdaman ko ring mas humigpit ang pagyakap ng isang kamay niya sa baywang ko dahil sa panginginig ng tuhod ko.
"Shit!" he murmured. Mas nanlambot ako sa sunod niyang ginawa. Without warning, he bit my neck. Mahinang umungol ako. Hindi dahil sa sakit ng ginagawa niya. It actually tickles. Marahan lang ang pagkagat niya. Halatang pinipigilan na panggigilan ako. Hindi ko alam kung dahil sa inis at frustration kaya niya ito ginagawa.
"Damn!" mahina kong pagmumura nang wala sa sariling napahawak ang kamay ko sa ulo niya. Hindi ko alam kung ano ba ang gusto kong gawin sa kanya. Hindi ko alam kung gusto ko ba siyang pigilan. Or I don't know if I want to pull him closer. Magulo pa ang utak ko dahil sa mga naganap. Ramdam ko pa rin ang takot ko dahil sa nangyari kanina.He pulled away after a few minutes. Mabigat pa rin ang paghinga niya.
"You're making me mad. I don't think I can calm down anytime soon, Brat duckling," he said with frustration. Narinig ko na naman ang sunud-sunod at mahihinang pagmumura niya. Dapat nagagalit din ako dahil sa pagtawag niya sa 'kin na 'Brat duckling' pero hindi ko magawa. I feel guilty instead. Pero ang ipinagtataka ko, bakit siya nagagalit? Ano ngayon kung mabunggo ako? Well, siguro nga kung mababangga rin siya baka magalit din ako.
"Sorry," mahinang sabi ko sa kanya. Narinig ko na naman ang pagmumura niya.
"It's not enough to calm me down, Brat duckling," he said seriously. Inalis na niya ang pagkakapulupot ng kamay niya sa baywang ko. Nagtaka ako nang hilahin na niya ako upang magpatuloy sa paglalakad. Nagmamadali ang mga yabag niya at patungo na kami sa isang building. Hindi pa rin siya tumitigil sa mahina niyang pagmumura. He's frustrated. He's really mad. Hindi pa rin humuhupa ang mabilis na pagtibok ng puso ko.
"Prius," nakangiwing sabi ko sa kanya. Nasasaktan kasi ako sa mahigpit na paghawak niya sa pulsuhan ko na hindi naman napapansin ni Prius. Kunot-noong lumingon siya sa 'kin. Ngayon ko lang siya nakitang magalit nang ganito. Lumambot ang ekspresiyon ng mukha niya nang mapansin na nasasaktan ako. Malalim na bumuntong-hininga siya. Sa halip na bitawan niya ang pulsuhan ko, pinagsalikop niya ang mga kamay namin. He was holding my hands gently now. Mabagal na ang paglalakad niya at hinayaan akong sumabay.
"Do you know what's left and right?" he asked. Tumigil kami sa paglalakad. Nagtaka ako sa tanong niya.Kumunot ang noo ko.
"Of course, I know!" nakasimangot na sagot ko.
"Bakit hindi mo alam na kailangang tumingin sa kaliwa't kanan bago tumawid sa daan? Are you even listening when your teacher taught you that?" he asked while frowning.
I gaped. "What? Every human knows that even when no one taught them! Ano'ng tingin mo sa 'kin?" naiinis na tanong ko sa kanya.
"You're a duckling. Brat duckling," nakasimangot na sabi niya.
"Do you want a straight punch?" nakataas ang kilay na tanong ko sa kanya. Mabuti na lang nakatayo na kaming dalawa sa gilid ng kalsada habang nagtatalo.
"No. I want a kiss instead. It will be a better way to calm me down," he answered. Mas lalo akong napanganga sa sinabi niya. Hindi makapaniwalang tumingin ako sa kanya. Tinitimbang ko kung seryoso ba siya sa sinabi niya o hindi. Nakatingin siya sa 'kin nang matiim. He was not smiling either.
"You want what?" gulat na gulat na tanong ko sa kanya.
"Don't make me repeat myself," he said, annoyed. Halatang naaasar talaga siya.
"Jeez! Don't play with me. Puntahan na natin 'yang Siv na 'yan para makauwi na tayong dalawa," naiinis na sabi ko. I ignored him. Binitawan ko ang kamay niya at naglakad na papasok sa building. Naramdaman ko na lang ang pagsunod niya sa 'kin.
"Kilala mo ba kung sino siya?" tanong ko agad.
"Yes. Even his room number," he said and he was bored. Napailing ako dahil sa pagiging resourceful niya.
"Good. What is his room number?" tanong ko agad sa kanya. Gusto ko ng kalimutan ang lahat ng mga nangyari. Baka sakaling mawala na rin ang galit ni Prius kapag ito ang pinag-usapan namin.
"1209," he answered. Mukhang hindi siya interesado sa pinag-uusapan namin. Mabilis kaming nakasakay sa elevator. Sa twelveth floor kami patungo. Nakakailang na kaming dalawa lang sa elevator. I need to start a conversation.
"Ano'ng balak mong sabihin sa kanya?" takang tanong ko.
"Nothing. I just want to check his room. Distract him for me. Kapag nasa loob na tayo ng silid niya, magdahilan ka para mapilitan siyang samahan ka sa labas," he answered. Napangiwi ako sa sinabi niya.
"Gagawin mo akong pain?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.
"Just for today," he answered. Napansin ko na hanggang ngayon ay hindi pa rin siya ngumingiti. Talagang galit ang mokong. I sighed. Gagawin ko na lang ang sinabi niya para makabawi man lang sa pagliligtas niya sa 'kin kanina. Nakarating na kami sa twelveth floor. Naglalakad na kami patungo sa silid ni Siv.
"I'll do it," nakasimangot na saad ko. Hindi ko na siya narinig magsalita dahil kumatok na siya sa pinto ng silid ni Siv. Sana gising siya at hindi naglalaro. We waited for minutes and someone opened the door. Hindi ko inaasahan na gwapo si Siv. Medyo magulo ang buhok niya at nagtatakang tumingin sa 'min ni Prius.
"What is it?" he asked.
"Can we talk to you?" Prius asked. Kahit nagtataka, binuksan niya ang pinto ng silid niya.
"Come in," he said. Pumasok na kaming dalawa ni Prius. Gumagana naman ang utak ko kung ano ang sasabihin ko kay Siv. Napansin ko na seryoso si Prius at pasimpleng nagmamasid sa loob ng silid.
"What do you want to talk to?" Siv asked.
"You're a Filipino, right?" Prius asked. Kunot-noo na tumango si Siv. Nakikinig lang ako sa kanilang dalawa. I'm waiting for a chance to enter in their conversation.
"Nakapasok ka na sa Main building ng Game Crest Organization?" diretsong tanong ni Prius. Napalunok si Siv sa tanong ni Prius. Maging ako ay napalunok din. I felt the need to enter their conversation now.
"Siv," tawag ko sa pansin ni Siv."How do you know my name?" takang tanong ni Siv sa 'kin.
"I'll explain later. Can you accompany me to the nearest drugstore? My head is aching. I'm not familiar in this island," palusot ko.
"Do you want to accompany you instead?" tanong ni Prius. But I know, he didn't mean it.
"No. Stay. Just wait here. If it's alright with Siv?" I said and turned to Siv. He hesitated a bit but nodded.
"Thanks. Let's go," I said. Naglakad na ako patungo sa labas ng silid at hinintay si Siv. Sa tingin ko, kinausap pa niya sandali si Prius bago sumunod sa 'kin.
"How did you know my name?" he asked again. Sumakay na kami sa elevator.
"Fire told me," I answered truthfully.
"I see. You know that I'm Phoenix. What's your name?" he asked.
"Denise," I answered. "Gaano ka na katagal naglalaro ng online games?" tanong ko sa kanya.
"Five years," he answered. Five years? And he's already an experienced cheater. "How about you?" he asked in return.
"Twelve years, I guess," I answered and grinned.Napanganga siya sa sinabi ko at hindi makapaniwalang tumingin sa 'kin. Bumukas na ang elevator kaya lumabas na rin kami.
"Are you serious?" hindi makapaniwalang tanong niya. I nodded.
"Where's the drugstore?" I asked. Tumunog ang cellphone ko. Kumunot ang noo ko dahil sa unknown number na rumehistro sa cellphone ko. I received a message from an unknown number. Binuksan ko agad ang mensahe.
FROM: +639XXXXXXXXX
Give me fifteen minutes...
Kumunot ang noo ko pero nahulaan ko na kung sino ang nagtext. I guess it's Prius. Lumabas kami sa building ni Siv. Sa tingin ko, hindi lang fifteen minutes ang itatagal namin. Lampas pa. I replied to his message. Nagtataka ako kung bakit pati ang number ko, alam niya. Pero naalala ko na resourceful nga pala siya. Sinabi sa 'kin ni Siv na malayo pa ang drugstore pero nilakad na lang namin dahil nasa ikatlong kanto pa ito. Nagkwentuhan lang kami sa kung anu-anong bagay. Nag-aaral pa si Siv at mas bata siya ng isang taon kaysa sa 'kin. Bumili ako ng gamot sa botika.
Halos tatlumpong minuto ang itinagal namin sa paglalakad. Agad kong itinext si Prius na pabalik na kami. He replied and said that he's already done with what he was doing.Pagbalik namin, nasa labas na si Prius ng silid ni Siv.
"It's already late. Babalik na lang kami sa susunod. And she's not feeling well," sabi ni Prius nang makalapit kami sa kanya. Kahit nagtataka ay tumango si Siv. Nagpaalam na lang ako kay Siv. Nahihiya ako dahil sa abalang idinulot ko sa kanya. Nang makasakay kami ni Prius sa elevator, nagreklamo agad ako.
"Grabe ka! Ganun na lang 'yon?" mataray na tanong ko sa kanya.
He frowned. "What do you expect me to do? Wala na akong balak makipagkwentuhan pa sa kanya. Nakuha ko na ang pakay ko," naiiling na sabi niya sa 'kin.
"Did you steal something?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.
"Of course not. Masyadong halata. Wala akong kinuhang kahit ano," he answered. Hindi pa rin siya ngumingiti.
"Galit ka pa rin ba?" tanong ko sa kanya. Lumabas na kami ng building at naghihintay na ng taxi. May tumigil sa harapan namin kaya hindi na niya sinagot ang tanong ko. Nang makaupo kami ng maayos muli ko siyang tinanong. "Ano palang hinanap mo sa silid ni Siv? Nakita mo ba ang kailangan mo?" tanong ko sa kanya.
"Yes. But it's not enough," he answered.
"Babalikan mo pa ulit si Siv?" tanong ko sa kanya.
"No. Wala na sa kanya ang kailangan ko," he answered. Naguguluhan man ako, hindi na ako nagsalita. Nakarating na kami building namin. Naglalakad na rin kami patungo sa kanya-kanyang silid pero wala pa ring nagsasalita. Nagtaka pa ako dahil diretso siya sa silid niya. He opened his door and entered his room. Nang isasara na niya ang pinto, hindi na ako nakatiis. Pinigilan ko siya sa pagsasara niya ng pinto. Kunot-noong tiningnan niya ako.
"Galit ka pa rin?" I asked hesitantly. Pumasok ako sa loob ng silid niya nang walang paalam. He frowned and closed the door. That was the time when my senses were highly alerted. Nakagat ko ang labi ko dahil sa pagiging careless ko. I just entered a man's room without thinking! Pilit kong itinago ang kaba nang tumingin siya sa 'kin.
"You dare to enter a man's room. Don't blame me if something bad happened to you," he teased and grinned. Tiningnan ko siya nang masama.
"I'm asking if you're still angry with me," naiinis na sabi ko sa kanya. Naalarma ako nang dahan-dahang lumapit siya sa 'kin. Napaurong ako pero ngayon ko lang naalala na nasa likod ko lang pala ang pader. My heart beats fast when I noticed that I'm already cornered by him.He held my chin up. Itinukod pa niya ang isang kamay sa gilid ng ulo ko ang isang kamay.
"Hey, Brat duckling, calm me down. You made me mad. Naiisip ko pa lang na maaari kang mabangga kanina, kinabahan na ako. I thought I was going to die in fear. It's your fault for being careless. For not paying attention. For being stubborn," he said. I could sense frustration in his voice. "I will not forgive myself if something bad happened to you," he added.
He sighed heavily and I felt guilty. "Hindi ko naman ginusto 'yon," pagtatanggol ko sa sarili ko. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin matapos kong malaman na nag-alala pala siya.
"I don't care. Right now, I just want to kiss you badly," he said directly. Masyado siyang straight-forward! Napanganga na lang ako.
"Don't dare," nagtapang-tapangan na sabi ko sa kanya. Ngumisi siya nang nakakaloko. Tila sinasabing hindi siya nagbibiro. Seriously? Hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko tatakasan na ako ng katinuan dahil sa mga nangyayari ngayong araw na ito!
------------------------------------
TO BE CONTINUED...
Author's Note:
Comments? Any Violent Reactions? Hahaha! I guess, Lost City na ang sunod. I don't know. Goodnight. Hart! Hart!