Αναστασία
"Θέλεις καφέ;" με ρωτάει ο Λεβ και γνέφω
Είμαστε οι δυο μας στην κουζίνα του σπιτιού, μιας και είναι αρκετά νωρίς για να ξυπνήσουν οι άλλοι
Ο Λεβ από ότι μου είπε, χωρίς λεπτομέρειες, είχε κάποιες δουλειές κι εγώ απλά δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου
"Ο Κριστόφ δεν σηκώθηκε ακόμα;" ρωτάει
"Όχι"
"Είσαι καλύτερα σήμερα;"
"Δεν ξέρω. Από την μια όσο το σκέφτομαι δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω κι από την άλλη νομίζω πως το συνειδητοποιώ σιγά σιγά "
"Καλό είναι αυτό. Όταν χάνουμε κάποιον δικό μας παίρναμε από διαφορα στάδια, με τελευταίο την αποδοχή, όσο πιο γρήγορα πας από το ένα στο άλλο τόσο το καλύτερο"
Αισθάνομαι ότι μιλάει από εμπειρία, αλλά δεν θέλω να ρωτήσω
"Πότε θα επιστρέψουμε;" αλλάζω θέμα
"Αύριο" απαντάει και γνέφω "Ήθελες να μείνουμε παραπάνω;"
"Εννοείται, αλλά ίσως αν επιστρέψουμε και ασχοληθώ ξανά με το σχολείο και τα μαθήματα είναι καλύτερα"
"Σκέψου το. Αν θέλεις να μείνουμε πες το μου και θα μιλήσω εγώ στον Κριστόφ" απαντάει και χαμογελάω
"Σε ευχαριστώ"
"Καλημέρα" ακούγεται ο Κριστόφ καθώς μπαίνει στο δωμάτιο
"Καλημέρα" απαντάμε ταυτόχρονα
"Πως είσαι;" με ρωτάει ήρεμα και κάθεται δίπλα μου στην καρέκλα
"Είμαι εντάξει" λέω χαμογελώντας άχνα
"Έλα λίγο στο γραφείο" απευθύνεται στον Λεβ και εξαφανίζονται κλείνοντας την πόρτα πίσω τους
Κριστόφ
"Ήρθε ένα μειλ στην Βαλέρια από έναν δικηγόρο" ενημερώνω
"Θα κανονίσω να το ελέγξουν"
"Το έκανα ήδη. Είναι για την διαθήκη του πατέρα της. Θα της μιλήσω μετά. Από σένα θέλω να κανονίσεις τις διαδικασίες χωρίς να χρειαστεί εκείνη να επικοινωνήσει με κάποιον"
"Θα συνεννοηθώ τώρα. Αλλά σίγουρα θα χρειαστεί η υπογραφή της. Θα κανονίσω να το υπογράψει ο Ζουέβ"
"Δεν χρειάζεται. Δεν θα μου δημιουργήσει πρόβλημα σε αυτό, εξάλλου η περιουσία του πατέρα της είναι"
"Είσαι σίγουρος;"
"Ναι, θα το κανονίσω"
"Όπως νομίζεις" απαντάει
"Η μικρή πως είναι; Σου είπε τίποτα;"
"Αφού σου είπε ότι είναι καλά"
"Ναι αλλά σε σένα μιλάει πιο εύκολα, μήπως σου είπε κάτι παραπάνω"
"Τι είμαι ρε για να το πει σε μενα; Η κολλητή της;"
"Καλά ρε μαλακα πως κάνεις έτσι. Ξέρω απλά ότι είστε κοντά"
"Δεν είμαι κοντά με την μικρή" λέει με νεύρα και βγαίνει έξω
"Δεν μου τα λες καλά Λεβ" σχολιάζω
~~~
Αργά το μεσημέρι λέω στην Βαλέρια να έρθει στο γραφείο μου να μιλήσουμε
"Έγινε κάτι;" ρωτάει και σταυρώνει τα πόδια της
Το σορτσάκι που φοράει μου δίνει την θέα που χρειάζομαι για να μην μπορώ να συγκεντρωθώ
"Ήρθε ένα μειλ για σένα από έναν δικηγόρο. Είναι η διαθήκη του μπαμπά σου"
"Μάλιστα" ψελλιζει "Και τι λέει;"
"Αφήνει σε σένα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και δυο αυτοκίνητα που έχει στο όνομα του και στην Αναστασία το ίδιο ποσό μαζί με το σπιτι που έμενε"
"Στην άλλη;"
"Στην γυναίκα του;" ρωτάω
"Ναι" απαντάει ειρωνικά
"Κάποια χρήματα, περίπου το μισό ποσό από αυτό που αφήνει σε σένα και την Αναστασία"
"Κατάλαβα" απαντάει σκεπτική "Να σε ρωτήσω κάτι;"
"Σε ακούω"
"Το κινητό μου λειτουργεί;" ρωτάει και γνέφω κοιτώντας την ερωτηματικά "Όταν αρρώστησε ο μπαμπας, με πήραν τηλέφωνο να μου το πουν;"
"Το κινητό σου χτύπησε μόνο κάποιες φορές την ημέρα που παραιτήθηκες από την δουλειά σου, ποτέ ξανά" απαντάω και γελάει ειρωνικά
"Έπρεπε να το περιμένω"
"Ποιο πράγμα;"
"Μου είπε ότι με έπαιρνε για να μου πει για τον μπαμπά και δεν το σήκωνα"
"Η γυναίκα του;" ρωτάω και γνέφει "Και γιατί πιστεύεις ότι εγώ σου λέω αλήθεια;"
"Γιατί ξέρω να διαβάζω τους ανθρώπους"
"Πιστεύεις ότι ένας εγκληματίας δολοφόνος σου λέει αλήθεια;" λέω ειρωνικά
"Έχω μιλήσει με πολλούς δολοφόνους και ακόμα περισσότερους εγκληματίες. Ούτε ένας από αυτούς δεν κατάφερε να με κοροϊδέψει"
"Ή το έκανε τόσο καλά που δεν το κατάλαβες καν"
"Ότι πεις Ιβάνοβ " ειρωνεύεται και φεύγει δίνοντας μου θέα ξανά στα καλίγραμμα πόδια της
~~~
Ετοιμάζομαι να ξαπλώσω όταν βλέπω ότι με καλεί η Λιζ
'Είσαι στην Ελλάδα και δεν πέρασες να πεις ένα γεια;' με πιάνει αμέσως από τα μούτρα
'Δεν πρόλαβα με ότι συνέβη' απαντάω αδιαφορα 'Ίσως προλάβω να περάσω πριν φύγουμε'
'Κανόνισε το γιατί θέλω να γνωρίσω και την γυναίκα σου'
'Δεν παίζει'
'Γιατί; Να μην διαπιστώσω μόνη μου αν είναι όντως τόσο όμορφη;'
Η πόρτα μου ανοίγει χωρίς να χτυπήσει και στρέφω το βλέμμα μου εκεί
Την βλέπω να στέκεται μπροστά μου με ένα διάφανο νυχτικό και αμέσως καταλαβαίνω ότι δεν φοράει εσώρουχα
Με κοιτάζει προκλητικά και την πλησιάζω κρατώντας ακόμα το κινητό
'Μπορώ να στο επιβεβαιώσω εγώ ότι είναι μια πανέμορφη γυναίκα με πολλά πράγματα σε υπερθετικό βαθμο' λέω και βρίσκομαι σχεδόν κολλημένος πάνω της
'Εγώ όμως θέλω να την γνωρίσω. Πότε-'
'Έχω δουλειά, τα λέμε' την διακόπτω και της το κλείνω πριν προλάβει να πει κάτι παραπάνω
"Μήπως ενοχλώ;" ρωτάει χαμηλόφωνα
"Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι πιο σημαντικό τώρα" απαντάω στον ίδιο τόνο
Γυρνάει για να κλειδώσει την πόρτα και βάζω το χέρι μου πάνω στο δικό της
"Μόνο αν είσαι σίγουρη. Αν κλειδώσεις δεν παίζει να βγεις από δω μέσα σύντομα"
Γυρνάει το κλειδί χωρίς να χάνει επαφή με τα μάτια μου
Την σπρώχνω πάνω μου και κολλάει το χείλη μου στα δικά της
Τα χέρια μου κινούνται σχεδόν αυτόματα από την μέση της και μπαίνουν κάτω από το νυχτικό της για να διαπιστώσω αυτό που γνώριζα ήδη
"Τόσο ανυπόμονη που δεν έβαλες καν εσώρουχο;" ρωτάω κρατώντας της από το πρόσωπο
"Τόσο που δεν καταλαβαίνω γιατί εσυ δεν έχεις βγάλει το δικό σου ακόμα" απαντάει ανασαίνοντας βαριά
Την τραβάω στο κρεβάτι και βγάζω την φόρμα μου
"Γδύσου, θέλω να σε βλέπω"
Με κοιτάζει και χαμογελάει προκλητικά. Τα γόνατα της ακουμπάνε στο στρώμα και τα χέρια της παίρνατε από την άκρη του διάφανου υφάσματος μέχρι που καταλήγει πεταμένο μπροστά στα πόδια μου
"Σήκωσε το" διατάζει με το ίδιο ύφος και την κοιτάζω
Χαμογελάω και κάνω αυτό που ζήτησε
Την σπρώχνω στο κρεβάτι και ανεβαίνω από πάνω της
"Μην περιμένεις ότι θα κάνουμε και προκαταρκτικά"
"Σιγά μην σε φιλήσω και για καληνύχτα μετά" ειρωνεύεται και μπαίνω απότομα μέσα της
Μια κραυγή ξεφεύγει από τα όρια των χειλιών της και με κοιτάζει με νεύρα
"Δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα να πέσει κάτω;"
"Μαζί σου ποτέ"
Τα νύχια της χώνονται στην πλάτη μου και το πρόσωπο της παίρνει μια έκφραση ευχαρίστησης όσο συνεχίζω τις ωθήσεις μου
"Είναι από τα πράγματα που με καυλώνει σε σένα. Γύρνα
Γυρνάει μπρούμυτα με το πρόσωπο της στα μαξιλάρια καθώς κολλάω πίσω της
"Πιο γρήγορα" ζητάει απαιτητικά
"Ότι θέλω θα κάνω" απαντάω και κλείνω το στόμα της με το χέρι μου πριν μου αντιμιλήσει ξανά "Σκάσε Βαλέρια" λέω κοντά στο αυτί της και συνεχίζω ρίχνοντας τον ρυθμό μου
Νιώθω τα δόντια της με δύναμη στα δάχτυλα μου και τραβιέμαι σταματώντας μέσα της
"Είπα πιο γρήγορα" λέει έντονα και τεντώνει το σώμα της κάνοντας με να αφήσω έναν αναστεναγμό
"Ότι πεις" απαντάω και την σπρώχνω ξανά στο στρώμα, αυξάνοντας την ένταση μου μέχρι που την νιώθω να τελειώνει. Την μιμούμαι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο πάνω της
Αναπνέει έντονα και κλείνει τα μάτια της εξαντλημένη
"Μην τολμήσεις να κοιμηθείς. Δεν τελείωσα ακόμα μαζί σου"
_____________________________________________________________________________________
Ξέρω ότι άργησα πολύ αυτό το κεφάλαιο, αλλά ελπίζω να σας αποζημίωσα
Έγινε επιτέλους αυτό που περιμένατε
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο