iyi okumalarr!
***
#kahraman bakış açısı (jisung)
Elimi komodinin üzerindeki telefona atıp saate baktım.
"saat 7 bu adam ne yapıyor böyle?" diye mırıldandım.
sabah sabah bay jung bahçede bir şeyleri kesip biçmekle uğraşıyor ya hayır tamam yapıyorsun da neden sabahın 7'si? uykumun en tatlı yerinde uyandırıldım!
oflayıp puflarken arkamda bir kımıldanma hissettim.
"minho?"
"şu siktiğimin testeresini bırakmazsa götüne sokacağım." dedi sinirle.
kafamı biraz kaldırıp baktığımda hiç istifini bozmadan sarılarak yatıyordu.
"çek elini ayağını." diyip ittirdim.
minho hafif kısık gözleriyle bana tip tip baktı "jisung sabah sabah sana nerden geliyor bu enerji? bırak da yatalım." tekrar yanaştı izin vermeyip geri çekildim.
"minho hoşt zaten 2 gram uykum var seni buraya gömerim."
umursamayıp yaklaştı uzaklaşıp "hoşt!" derken kendimi yerde buldum.
"AH SİKTİR!" yere çakıldım resmen!
belim acıyor! ahh..
minho kahkaha attı
"gülme!" diye bağırdım ama umursamadı gülmeye devam etti.
"senin yüzünde minho gülme!"
zaten vücudum ağrıdığı için olduğum yerde yatmaya devam ettim.
minho'nun gülme sesi kesildi meraklanıp kafamı kaldırdım.
hah! harika beyfendi beni düşürdü kendisi yayılmış yatıyor?!
aklıma bir fikir geldi!
yattığım yerden kalkıp sinsice minho'ya yaklaştım.
yanındaki yastığı alıp hızla kafasına vurdum.
"lan?!" diye bağırdı.
durmadan vurmaya devam ettim ne olduğunun farkına vardığında şaşkınca bakıp bağırdı "jisung napıyosun dur!"
"intikam soğuk yenen bir yemektir bay lee minho!"
yorulup vurmayı bıraktım minho'nun dağılmış saçlarına ve yüz ifadesine güldüm.
"ne gülüyorsun be?!"
"şuan kendini görsen sen de gülerdin!"
yastığını alıp bana fırlattı.
"yah! minho yaz dizilerindeki o sahneyi yaşamayacağız bay jung'un yanına gidicem yoksa evi başımıza yıkacak."
"git sen" dedi ve "hiç o romantik sahneleri yaşamayalım zaten." diye mırıldandı muhtemelen duymadığımı düşündü ama sadece umursamadım.
bahçeye çıkıp bay jung'u aradım sesi takip edip arka bahçeye ulaştım.
odaklanmış testereyle odunları kesiyordu "bay jung?" diye seslendim.
duymadı bir kere daha bağırdım "bay jung!"
duymayacağını anlayıp bir taş aldım yerden yavaşta sırtına fırlattım.
"LAN?!"
sinirle etrafına bakındı.
beni görünce durdu şirince gülümsedim.
"aa jisung uyanmışsın." dedi ve o da gülümsedi.
UYANMIŞSIN? sanki kendisi sabahın 7'sinde odun kesip uyandırmamış gibi!
"evet saolasın abi benim alarmdan daha işlevlisin."
"anlamadım?"
"ya boşver abi erken uyandığımız iyi oldu erkenden gidelim evimize."
"gidersiniz bekle biraz şu bir kaç odunu keseyim sobayı yakacağım kahvaltı eder gideriz."
"tamamdır o zaman ben minho hyungla kahvaltıyı hazırlarım sen çabuk ol."
kafasını sallayıp testereyi tekrar çalıştırdı.
çıldırıcam! ses dayanılmaz derecede sinir bozucu.
koşar adımlarla bahçeden çıkıp eve girdim ve minho'ya seslendim "minho kalk!"
"sal biraz uyicam."
"ya kalk kahvaltı hazırlicaz yani sen hazırlicaksın sonra bay jung evimize gitmemize yardım edecek."
oflayarak kalktı yataktan "off jisung off."
"on minho on."
"bunu bir daha yapma eskidi."
"olsun yine de yapıcam."
söylene söylene mutfağa gitti.
*****
güzel bir kahvaltı yedikten sonra yola çıktık bay jung gerçekten iyi biliyoe gibiydi buraları zaten adamda 'buralar hep dutluktu' diyecek tip var.
"dikkat edin burda dikenler var."
kafa salalyıp dediği yerden dikkatlicr geçtik.
ileriden sesler gelmeye başladı ilerledikçe netleşiyordu.
bay jung "durun!" dedi aniden.
"ne oldu?"
"siz burdan dümdüz gitmeye devam edin bu sesler polislerin sesi muhtemelen sizi arıyorlar benden kimseye bahsetmeyin."
"ne? neden?" dedim şaşkınca.
"dediğini yapın sadece dümdüz gidin karşınıza çıkacaklar dikenlere dikkat edin."
bay jung arkasını dönüp hızla ilerledi "herşey için teşekkürler!" diye bağırdım arkasından.
"hadi jisung."
minho'yla ilerleyip polislerin olduğu yere gittik.
içlerinden bir adam bizi görüp yanındakine bir şeyler söyledi ve yanımıza ilerledi.
"seo minho ve seo jisung?"
"evet."
"sonunda bulduk sizi bizimle gelin aileniz meraktan ölecek."
kafa sallayıp polisin gösterdiği arabaya bindik.
"nereye kayboldunuz çocuklar dünden beri?"
"biz de bilmiyoruz yürüyüş yapıyorduk birden yolumuzu kaybettik." dedim
"tamam anladım bir daha bilmediğiniz yoldan gitmeyin aileniz ne kadar merak etti biliyor musunuz?"
"özür dileriz."
"neyseki hâlâ tek parçasınız geceyi nerede geçirdiniz? yırtıcı hayvanlar dolı bu orman."
"bay j-" diyeceğim sırada minho lafımı kesti "boş bir kulube bulduk girdik sabah olana kadar orda bekledik sabah olunca dönmek için çıktık yola sizin sesinizi duyduk koşa koşa geldik."
"şanslıymışsınız."
"hmhm evet."
bir süre camı izleyerek yolu geçirdim eve geldiğimizde polisle berabee kapıya geldik kapı çaldık hızlıca açıldı.
ağlayan bir jeongin görmeyi beklemiyordum bizi görür görmez gözlerini kocaman açtı.
"sonunda!" dedi ağlamaklı bir sesle ve bize sarıldı.
sarılışına karşılık verdik arkada hyunjin'i gördüm changbin ona kolanya sürüyordu ki o da bizi gördü ve hyunjin'i dürttü.
hyunjin kan çanağı olmuş gözleriyle bize baktı
dayanamayıp jeonginden ayrıldım hyunjin'in yanına gittim.
sımsıkı sarıldı.
"siz nerdesiniz?!" diye ağladı omzumda.
changbin de minho'ya sarıldı.
"sonunda be oğlum çok korktuk." dedi changbin.
hyunjin beni bırakıp minho'ya sarıldı.
ben de changbin'e
sarılma faslı bittikten sonra polis'e teşekkür edip kapıdan geçirdik.
hyunjin beni ve minho'nun ortasına oturup bizi kolunun altına aldı bir beni bir onu öpüp durdu.
"çok korktum size birşey oldu diye."
"merak etme anne ya bak iyiyiz hem bize de ders oldu."
"aman olmasın böyle ders bana da ders oldu resmen bir daha sizi tek başınıza bilmediğim yere göndermeyeceğim."
gülümseyip sarıldım "annem canım annem sen hiç merak etme ayrılmam ayağının dibinden kocaya da gitmem." dedim alayla.
hyunjin gülüp kolumu cimcikledi.
"ah!"
"gerekirse göndermem kocaya falan otur ayağımın dibinde."
dediğinde gülüp minho'ya baktım.
dudak büzerek "beni hiç sevmiyorsun anne yoksa beni gönderecek misin?" dedi
"o nasıl söz oğlum? ben sizin turşunuzu kuracağım ya."
biz gülerken changbin araya girdi "tek parça olmanız bir mucize şahsen ben yine bir yerlerinizi kaptırırsınız diyordum."
"ya baba!" diye çıkıştım.
"başımız boktan kurtulmuyor ki?" dedi minho.
e haklı çocuk.
jeongin'in suratınu 5 karış görünce ona bulaşmaya karar verdim.
"jeongin-ah sen gitmedin mi okula? bak anne bu kızın zengin koca peşinde ben söyliyeyim."
"ya abi!" diyip kırlenti kafama fırlattı e ama bu kaçıncı yastık yiyişim?
"dalga geçme kardeşinle jisung siz yokken nasıl okula gitsin? çok endişelendi o da."
"okula gitmemk için bahane ya anne inanma buna."
"ya anne bişey de abime!"
hyunjin kıkırdayarak "bir şey" dedi
"jisung o kutsal abilik görevini yerine getirdin tebrikler." dedi minho.
"ya harbi abiler neden böyle?" dedi changbin.
"nasılmış abiler?" diye sordu hyunjin.
"gıcık."
"hayır baba! heştek yaşasın abiler!" dedim.
hep beraber gülüp hiçbir şey olmamış gibi saçma bie yerden açılan sohbeti devam ettirdik.
tanrım hiç gitmek istemiyorum ben burdan.
***
bittislm😨
kısayineevethehe..
ama söz diğer bölüm telafi edeceğim çünkü diğer bölüm biraz şey.. neyse görürsünüz yanii okursunuz🤷🏻♀️
çok tatlı bir aile bunlar yaa
keşke benim de ailem hyunjin ve changbin olsa 😭
umarım beğenmişsinizdir🤸🏻♀️
görüşürüz!!☆