Andrey POV
Αρκετές εβδομάδες μετά...
"Βγήκαν τα αποτελέσματα της Έλσα..." Λέει η δικηγόρος και εγώ με τους γονείς μου την κοιτάζουμε αγχωμένοι.
Κυρίως επειδή ήδη ξέρουμε ότι το εμ... IQ της δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό. Το είχαν μετρήσει και στους δυο μας όταν ήμασταν στο δημοτικό.
Τότε είχα διαγνωσθεί με αγχώδης διαταραχή και με καταθλιπτική προσωπικότητα. Και μάθαμε ότι έχω IQ 149.
"Η Έλσα έχει δείκτη νοημοσύνης κάτω από τον μέσο άνθρωπο. Έχει υψηλό επίπεδο ADHD, υπερκινητικοτητα και δυσλεξία όπως ξέρετε και εσείς ήδη." Μας ανακοινώνει η δικηγόρος.
"Το ξέρουμε αυτό. Για αυτό έπαιρνε και χάπια για το ADHD αλλά την κουραζαν και δεν μπορούσε να κάνει πατινάζ. Οποτε τα έχει κόψει." Απαντάει η μαμά μου.
"Ναι... Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να συγκεντρώθει ουτε στην όλη δικαστική διαδικασία. Συνέχεια αγχώνεται και κάθε φορά που αγχώνεται κλαίει γιατί δεν μπορεί να θυμηθεί και να εκφραστεί. Να πει τι έχει συμβεί και να απαντήσει στις ερωτήσεις. Και θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο όταν έρθει η στιγμή της δικής." Λέει η δικηγόρος.
Υπέροχα.
Οχι υπέροχα.
"Σε αντίθεση με τον Όστιν. Του οποίου η οικογένεια έχει ήδη πληρώσει την εγγύηση και έχει βγει..." Μας υπενθυμίζει και ναι... Τραγικό.
"Ο Όστιν είναι ιδιαίτερα ευφυής και χαρισματικός. Έχει αρνηθεί με έξυπνο τρόπο τις κατηγορίες περί απαγωγής. Ισχυρίζεται ότι την μερια της φωτιάς, έφυγαν μαζί, πήγαν σπίτι του και... Είχαν συναινετικές σεξουαλικές επαφές και ότι δοκίμασαν bdsm. Για αυτό είχε τα σημάδια στα χέρια της. Μάλιστα, δεν κατηγορεί την ίδια ότι ψεύδεται αλλά ότι όλοι οι άλλοι γυρω της, την έχουν χειριστεί και λόγω του μη υψηλου της IQ δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί." Μας λέει και σφίγγω τις γροθιές μου.
"Και? Πως δικαιολογεί το ότι μπήκε με ένα μαχαίρι και την απήγαγε από τον κοιτώνα της? Έχει και μάρτυρα!" Φωνάζει λιγάκι ο μπαμπάς.
"Ισχυρίζεται ότι δεν μπήκε με μαχαίρι στην σχολή και ότι απλά το έσκασε με την Έλσα και την γατουλα της. Το χτύπημα στο κεφάλι της το δικαιολογεί ότι την χτύπησε πάνω στον θυμό του όταν η ίδια του είπε για την καταγγελία." Απαντάει και την κοιτάζω νευριασμένος.
"Δηλαδή μας λες οτι μπορεί να την γλυτώσει?" Την ρωτάω επιθετικά.
"Λέω ότι δεν θα είναι ευκολη η δικαστική διαμάχη." Μας απαντάει εκείνη.
"Και τι θα κάνουμε? Η Έλσα όσο και να την αγαπώ... Δεν θα πω ψέματα. Το ξερω το παιδί μου. Στο δικαστήριο όντως δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει." Λέει ο μπαμπάς μου.
"Θα ζητήσουμε δίπλα της, την στιγμή των καταθέσεων να είμαι συνέχεια δίπλα της όπως και ειδική ψυχολόγος έτσι ώστε να μπορέσει να εκφραστεί. Μέχρι στιγμής, πολυ έξυπνα έχουν εκμεταλλευτεί την δυσκολία της να εκφραστεί προς όφελος τους." Λέει και ναι... Φοβάμαι... Δεν θα πω ψέματα... Φοβάμαι ότι θα την γλυτώσει.
"Μάλλον για αυτό διάλεξε την Έλσα. Επειδή την ήξερε. Ναι... Η Έλσα είναι πανέμορφη και αυτό έπαιξε έναν πολυ σημαντικό ρόλο... Αλλά το ότι δεν είναι ιδιαίτερα... Ευφυής και εκφραστική και ότι μπορεί να την χειριστεί... Την έβλεπε ως το τέλειο θύμα." Συμπληρώνει.
"Και συγνώμη... Όλα αυτά θα τα πουμε στο δικαστήριο? Θα μειώσουμε το κοριτσάκι μας με αυτόν τον τρόπο μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο? Θα πληγωθεί." Λέει η μαμά ανήσυχη.
"Πρέπει να της μιλήσετε εσείς. Να τις δώσετε συμβουλές και να της μιλήσετε για το ποσό ξεχωριστή είναι. Είναι φανταστική στο πατινάζ. Μπορεί να μην έχει το μυαλό το Αϊνστάιν αλλά είναι η απόδειξη ότι η καλοσύνη και η σκληρή δουλειά μπορουν να σε κάνουν να φτάσεις πολυ ψηλά. Και τώρα που κάποιος εξυπνακιας προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί και να ρίξει, εκείνη θα καταφέρει να σταθεί." Λέει η δικηγόρος και εγώ αφήνω μια ανάσα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι τελικά το να είσαι έξυπνος και όμορφος δεν είναι και κάτι το τόσο... Σημαντικό. Η ομορφιά και η ευφυΐα είναι χαρίσματα που μας δίνονται από τους γονείς μας. Όμως το να είμαστε καλοί άνθρωποι και εργατικοι είναι προσόντα τα οποία ναι μεν μας καλλιεργούνται από τους γονείς μας αλλά έχουν να κάνουν και με εμάς.
Μεγαλυτερη σημασία έχει το να είσαι καλός παρά έξυπνος ή όμορφος...
"Ο Αντρέι μας τι πρέπει να κάνει?" Ρωτάει ο μπαμπάς και εκείνη με κοιτάζει σοβαρά.
"Αντρέι πρέπει να πεις τα πάντα. Όλα όσα ξέρεις για όλα όσα συνέβησαν. Δεν θα αφήσεις τίποτα έξω... Πρέπει να προσπαθήσεις να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Να μην παρεκτραπείς. Να μιλήσεις για το πόσο σπουδαία είναι η αδελφή σου. Όπως όλοι σας πρέπει να πείτε πόσο καλοψυχη είναι. Να μην δείξετε όμως ότι μπορείτε να την κάνετε ότι θέλετε. Θα εκμεταλλευτούν τα λόγια σας. Εσυ ειδικά Αντρέι πρέπει να προσέχεις τα λόγια σου." Μου λέει αλλά αυτό είναι δύσκολο.
Δεν θα πω ψέματα.
Δεν μπορώ να συγκρατησω τα νεύρα μου και την γλώσσα μου.
"Αυτά πρέπει να έχετε στο νου σας. Κυρίως πρέπει να στηρίξετε την κόρη σας. Να δείξετε ότι είστε δίπλα της και να μην την αφήσετε να τα παρατήσει. Πολλές φορές όταν έρχονται τα δυσκολα θέλει να τα παρατήσει." Συμπληρώνει και ουτε σε αυτό δεν έχει άδικο.
Γενικά σε ότι λέει δίκιο έχει.
"Σε ευχαριστούμε πολυ κυρία Μπράουν. Πραγματικά σας ευχαριστούμε πολύ." Λέει η μαμά συγκινημένη.
"Αντρέι παιδί μου πήγαινε λίγο έξω στην αδελφή σου και στον Κάρτερ. Θέλουμε να τα πουμε λίγο με την κυρία Μπράουν." Λέει ο μπαμπάς και εγώ σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Δεν λεω κάτι αλλά βγαίνω έξω από το γραφείο της και βλέπω την Έλσα να κάθεται στο πάτωμα μαζί με τον Κάρτερ και να ζωγραφίζουν χαμογελώντας ο ένας στον άλλον.
Βλέπω ότι η Έλσα έχει ζωγραφίσει έναν πρίγκιπα σε φάση σκίτσο με πολλά λουλουδάκια, καρδουλες και αστεράκια.
Ο Κάρτερ έχει ζωγραφίσει μια νεράιδα που φαίνεται ότι είναι νεράιδα του παγου, με χιονομπαλες και πολλές καρδιές.
"Τι κάνετε?" Ρωτάω και η Έλσα γυρνάει και με κοιτάζει χαμογελαστη.
"Σκιτσαρουμε ο ένας τον άλλο με τον τρόπο που βλέπει ο ένας τον άλλον." Μου απαντάει.
"Είπε η ψυχολόγος της ότι είναι καλό να ζωγραφίσει το πως βλέπει τους ανθρώπους γυρω της. Μου το είπε και της πρότεινα να το κάνουμε και οι δυο μας τώρα όσο περιμένουμε." Συμπληρώνει ο Κάρτερ.
Ναι... Η Έλσα τον έχει ερωτευτεί.
Ο Κάρτερ... Ελπίζω να μην την κοροϊδεύει...
Όντως... Φαίνεται να έχει αισθήματα για εκείνη... Την προσέχει και... Την σέβεται. Δεν την έχει πιέσει καθόλου να κάνουν το οτιδήποτε...
Από όσο μου έχει πει η Μπέλα... Ουτε καν την έχει φιλήσει...
Είναι φίλοι?
Και αν είναι φίλοι γιατί ζωγραφίζουν καρδιές και τέτοια?
Ή μήπως ο Κάρτερ απλά... Κάνει υπομονή μέχρι να μπορέσει η Έλσα... Να έρθει... Κοντά του?
"Ωραίες ζωγραφιές." Λέω και βλέπω τον Κάρτερ να με κοιτάζει αμήχανα.
"Έχω ζωγραφίσει και εσένα." Μου λέει και γυρνάει μια σελίδα στο μπλοκ της και βλέπω ότι με χει ζωγραφίσει ως ένα Κρανκ από τα Χελωνονιτζακια αλλά να έχει στην αγκαλιά του την βασίλισσα Έλσα η οποία χαμογελάει.
"Σου αρέσει?" Με ρωτάει χαμογελαστή.
"Με βλέπεις ως... Κρανκ?" Την ρωτάω μιας και τα Κρανκ είναι... Εξωγήινοι κακοί.
"Ναι." Απαντάει και ανησυχώ λιγάκι.
"Μα... Τα Κρανκ... Δεν είναι καλά." Της λέω και την ακουω να γελάει.
"Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι είναι λιγάκι ανέκφραστα και ότι μιλάνε αστεία." Μου λέει και παραξενεύομαι.
"Μιλαω εγώ περίεργα?" Την ρωτάω ξανά.
"Ναι. Λες μεγάλες λέξεις που δεν καταλαβαίνω όπως δεν καταλάβαινα τα Κρανκ." Μου απαντάει και εντάξει... Αυτό βγάζει νόημα.
"Και εσυ είσαι η βασίλισσα Έλσα?" Την ρωτάω.
"Αυτό το έχω δηλώσει από την μέρα που είδα το Frozen." Μου απαντάει αμέσως.
"Αυτό έκανε και την δευτερη φορα που την είδα. Της μοιάζει και όλας." Σχολιάζει και ο Κάρτερ.
"Να ρωτήσω και κάτι άλλο? Γιατί κάθεστε στο πάτωμα?" Ρωτάω ξανά.
"Μου αρέσει καλύτερα." Απαντάει η Έλσα.
"Της αρέσει καλυτερα." Επαναλαμβάνει ο Κάρτερ.
"Υπέροχα." Σχολιάζω και η Έλσα με κοιτάζει χαμογελαστή.
"Έχεις κάνει και άλλες ζωγραφιές?" Την ρωτάω και γυρνάει ξανά το μπλοκ της και βλέπω ότι έχει ζωγραφίσει τον Ντίπερ και την Μέιμπελ από το Gravity Falls με την Μειμπελ να αγκαλιάζει τον αδελφό της και εκείνος να χαμογελάει.
"Αυτοί είμαστε εμείς!" Μου λέει και χαμογελάω.
Δεν έχει άδικο.
Εκείνη είναι... Ίδια η Μεμπελ. Χαμογελαστή, αυθόρμητη, της αρέσουν όλα τα παράξενα πράγματα και ακουει την καρδιά της και όχι την λογική της.
Ναι... Εγώ είμαι σαν τον Ντιπερ. Μόνο που δεν έχω την Μεγάλη Άρκτο στο μέτωπο μου.
Σκέφτομαι περισσότερο με την λογική, μου αρέσει να λύνω τα προβλήματα μου και των άλλων και μου αρέσει το διάβασμα.
Αλλά... Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον οπως συμπληρωνουμε και εμείς ο ένας τον άλλο.
"Εμένα μου θυμίζετε περισσότερο τον Ντέξτερ και την Ντι Ντι από το Το εργαστήριο του Ντέξτερ." Σχολιάζει ο Κάρτερ και δεν έχει άδικο.
"Θέλεις να ζωγραφισεις και εσυ την σχέση μας?" Μου προτείνει η Έλσα και χαμογελαστός γνέφω θετικά. Μου δίνει το δίνει, αλλάζω σελίδα και ζωγραφίζω μια καρδιά. Την χωρίζω στην μέση και της το δίνω.
"Το άλλο μου μισό." Της λέω και εκείνη χαμογελάει ζωηρά.
Η γλυκούλα.
Από τότε που... Συνέλαβαν τον Όστιν, με όλες αυτές τις ειδήσεις, με τα σχόλια στην Ακαδημία, με όλες αυτές τις επισκέψεις στη αστυνομία την έχουν κάνει να πιεστεί και να κλαίει συνέχεια.
Πολλές φορές έχει γυρίσει στην Ακαδημία ή στο καινουργιο σπίτι των γονέων μου κλαίγοντας και νιώθοντας ότι θέλει να παραιτηθεί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι έτοιμη για έναν τέτοιο αγώνα...
Δεν είναι τόσο δυνατή...
Εμείς προσπαθουμε να την κρατήσουμε μακριά από τους δημοσιογράφους και ευτυχώς έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε κρυφά τα σχόλια αν και τα social media έχουν πάρει φωτιά...
Όμως και οι γονείς μας φυσικά και εγώ και ο Κάρτερ και οι φίλες της από την Ακαδημία την στηρίζουμε πολύ...
Όσο περισσότερο μπορούμε δηλαδή...
Δεν είναι ευκολο όλο αυτό...
Όσο και να νιώθω περίεργα για την σχέση της με τον Κάρτερ νιώθω χαρουμενος που την κάνει να χαμογελάει και να λάμπουν τα μάτια της...
"Οοο και εγώ σε αγαπάω Κρανκ!" Μου λέει τελικά το βλήμα και γελάω.
"Έλσα αγάπη μου σήκω από το πάτωμα. Θα αρρωστήσεις." Ακουμε ξαφνικά την μαμά να λέει καθώς βγαίνει μαζί με τον μπαμπά μας από το γραφείο της κυρίας Μπράουν και η Έλσα σηκώνεται από το πάτωμα.
"Εσυ Κάρτερ μπορείς να συνεχίσεις να κάθεσαι στο πάτωμα." Ακούμε τον μπαμπά να λέει και αμέσως η μαμά γυρνάει και τον κοιτάζει δολοφονικά ενώ ο Κάρτερ όπως πάντα φαίνεται να αγχώνεται.
"Μπαμπά!" Γκρινιάζει η μικρή και ο μπαμπάς φαίνεται να στεναχωριέται. Σαν κουτάβι. Βλέπει κάποιον άλλον να παίρνει την θέση του στην καρδιά της.
"Αντε αγάπες μου. Πάμε για φαγητό και μετά να γυρίσετε στην Ακαδημία." Λέει η μαμά και τότε μου έρχεται στο μυαλό η Μπέλα.
Όου. Είχαμε κανονίσει στις 2 να βρεθουμε και να πάμε να φάμε μαζί. Βγάζω το κινητό μου και βλέπω ότι η ώρα είναι δυο και τέταρτο.
Υπέροχα.
"Εγώ δεν μπορώ. Θα τα πουμε άλλη στιγμή. Πάω να βρω την Μπέλα. Γεια σας!" Φωνάζω και φευγω τρέχοντας έξω από την δικηγορική εταιρεία όπου και είναι το γραφείο της κυρίας Μπράουν.
Τρέχω στο αμάξι μου και μόλις μπω μέσα, βάζω το κινητό μου σε μια θήκη και τηλεφωνώ στην Μπέλα έχοντας την κλήση σε ανοιχτεί ακρόαση.
"Ελα Αντρέι..." Ακούω την Μπέλα μου να λέει κάπως ξενερωμενη και νιώθω απαίσια...
"Μπέλα μου συγνώμη. Συγνώμη τώρα έρχομαι. Καθυστερήσαμε στην δικηγόρο." Της λέω αγχωμένος.
"Εντάξει Αντρέι μου... Δεν πειράζει. Σε περιμένω στον κοιτώνα μου. Μπορουσες βέβαια να με πάρεις τηλέφωνο πιο νωρίς." Μου απαντάει ελαφρώς εκνευρισμένη. Έχει δίκιο...
"Συγνώμη. Συγνώμη Μπέλα μου. Αλήθεια συγνώμη. Τώρα έρχομαι. Συγνώμη..." Της λέω και εκείνη αφήνει μια ανάσα.
"Εντάξει Αντρέι μου... Δεν πειράζει. Αν είναι θα τα πουμε και μετά..." Μου λέει και αγχώνομαι ακόμα περισσότερο.
"Έρχομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ." Της λέω και τελικά τερματίζει την κλήση μας.
Αντρέι. Αντρέι ηρέμησε. Ηρεμία. Ηρεμία.
Δεν χρειάζεται να πάθεις κρίση πανικου.
Όλα θα πάνε καλά.
Ηρεμησε.
Ηρέμησε.
Η Μπέλα είναι καλή και γλυκιά...
Φίλη της Έλσα...
Είναι φίλη της αδελφής σου και εσυ ήσουν εκεί για την αγαπημένη σου αδελφή...
Η αδελφή σου σε έχει ανάγκη και η Μπέλα είναι πολυ καλή και θα το καταλάβει.
Μισή ώρα αργότερα γιατί είμαστε στην Νέα Υόρκη και έχει τρομερή κίνηση συνέχεια, φτάνω στην Ακαδημία και καλώ την Μπέλα να έρθει να φυγουμε μαζί και μετά από δέκα λεπτά κατεβαίνει.
Την βλέπω και πραγματικά η ομορφιά της είναι συγκινητική...
Είναι υπέροχη.
Τα μακριά σπαστά καστανά μαλλιά της είναι ελεύθερα φοράει ένα υπέροχο λευκό παντελόνι και ένα λευκό παλτό, ένα λευκό σκουφί και ένα ζαχαρι παλτό. Έχει βαφτεί φυσικα και η υπέροχη επιδερμίδα της λάμπει...
"Είσαι πανέμορφη Μπέλα..." Της λέω καθώς μπαίνει μέσα στο αμάξι μου.
"Ευχαριστώ." Μου λέει αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ενοχλημένη.
"Μπέλα... Συγνώμη. Δεν περίμενα να αργήσουμε τόσο..." Της λέω και εκείνη με κοιτάζει στα μάτια.
"Αντρέι... Έχεις συναισθήματα για εμενα?" Με ρωτάει και χαμογελάω.
"Φυσικά..." Της απαντάω ειλικρινά.
"Ξέρω ότι είναι αρχή της... Όποιας σχέσης έχουμε... Αλλά άμα θέλεις να χτίσουμε μια ερωτική σχέση... Θέλω να σου πω ειλικρινά ότι δεν θέλω να είμαι δευτερη στην ζωή σου." Μου λέει και αμέσως καταλαβαίνω τι εννοεί...
Αυτό που εννοούσε και η Νάντια...
"Είμαι μεσαίο παιδί σε μια οικογένεια με εφτά παιδιά. Δεν είχα ποτέ την προσοχή. Ουτε ως αθλήτρια ξεχωρίζω και δεν νιώθω ότι είμαι μοναδική ποτέ. Θέλω ομωσ στην σχέση μου... Για τον άνθρωπο μου λέει... Για τον άνθρωπο που είμαι μαζί... Να είμαι μοναδική. Να είμαι η πρώτη. Η προτεραιότητα του. Να μην έρχομαι ξανά... Δευτερη." Λέει κοιτάζοντας με στα μάτια και αφήνω μια ανάσα.
"Μπέλα... Η Έλσα... Είναι η δίδυμη αδελφή μου. Αυτή την στιγμή... Περνάει έναν Γολγοθά. Με χρειάζεται." Της απαντάω.
"Δεν διαφωνώ. Αλλά εσυ θέλεις να είμαι η κοπέλα σου. Άρα και εγώ σε χρειάζομαι. Καταλαβαίνω ότι αδελφή σου σε έχει ανάγκη. Ότι αγαπάς την αδελφή σου. Και εγώ την αγαπάω. Είναι πολυ καλός άνθρωπος. Όμως για να είσαι μαζί μου... Πρέπει να είσαι κοντά μου. Να είμαι εγώ πρώτη για εσένα. Οχι κάποιος άλλος." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.
"Θέλω να είμαι μαζί σου..." Της λέω και εκείνη χαϊδευει το χέρι μου.
"Θα είσαι... Άμα με έχεις πρώτη στην ζωή σου." Μου απαντάει και χαιδευω εγώ το μάγουλο της.
Είναι υπέροχη...
Πανέμορφη και... Δεν περίμενα να γνωρίσω μια κοπέλα που θα με έκανε να... Να νιώσω περίπου όπως είχα νιώσει και με την Νάντια.
Είναι καλή, γλυκιά και... Έχει ενα χαμόγελο... Υπέροχο...
Όμως δεν μου αρέσει αυτό που μου ζητάει...
Η Έλσα είναι το άλλο μου μισό...
Αλλά αυτή... Συνεχίζει κανονικά την ζωή της... Έχει σχέση... Ας πουμε με τον Κάρτερ και φαίνεται ότι είναι ευτυχισμένη μαζί του.
Θέλω και εγώ να γίνω ευτυχισμένος...
"Εντάξει Μπέλα μου... Θα γίνει αυτό που θες..."
Γειααα
Πως πάει?
Τι έχετε να πείτε για την Μπέλα?
Θα τα πουμε
Φιλακιααα
Καταλίνα