နတ်နဂါးစစ်သည်
အခန်း ၁၆၃
( ပိုက်ကွန်ထဲမှ လွတ်သွားသော ငါးတစ်ကောင် )
နောက်တစ်နေ့တွင် ရှုချန်းက ဌာနချုပ်၏ HR ဌာနမှ ထွက်လာပြီးနောက် သူ၏ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ပိုးသိမ်းဆည်းရန် ရုံးခန်းသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်သွားခဲ့သည်။ အဖွဲ့ ( ၂ ) မှ အဖွဲ့ဝင်များ အားလုံးလည်း ဆုပေးရန် အခမ်းအနားမှ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာကြပြီး ရှုချန်းကို တွေ့လိုက်သောအခါ အားလုံး စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ဝိုင်းအုံလာလိုက်ကြ၏။
"ခေါင်းဆောင်... ခင်ဗျား ဘာလို့ ဆုပေးပွဲမတတ်တာလဲ..."
"ငါ သွားတော့မယ်..."
ရှုချန်း ပြုံးကာပြောလိုက်၏။ ထို့နောက် အဖွဲ့ ( ၂ ) အဖွဲ့ဝင်များကို ကြည့်ကာ...
"အနာဂါတ်မှာ မင်းတို့တွေက အဖွဲ့ ( ၂ )ရဲ့ ဂုဏ်ယူစရာ လူတွေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်... အလုပ်ကြိုးစားကြ... "
အဖွဲ့ဝင်များအားလုံး အံ့အားသင့်သွားကြ၏။
"ခေါင်းဆောင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ..."
"ငါ နှုတ်ထွက်စာ တင်ပြီးပြီ..."
ရှုချန်း ပြုံးကာ ပြောလိုက်၏။ ယခုနှစ်များအတွင်း၌ ပိုမို သန်မာကာ သူ့ကိုယ်သူ ပိုမို ယုံကြည်မှု ရှိလာပြီး ယခု အခြေအနေမျိူး၌ပင် စိတ်တည်ငြိမ်စွာ ထားနိုင်နေလေပြီ။ သူ၏ အဖွဲ့ဝင်များ ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်ပြီး...
"ငါ ထွက်သွားပေမယ့် မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် အလုပ် မလုပ်ဘူးလို့ မကြားချင်ဘူးနော်... ငါ ဂုဏ်ယူရတဲ့သူတွေဖြစ်အောင် လုပ်ပါ... ငါတို့အဖွဲ့က သေးသေးလေးဆိုပေမဲ့ ဒီနေ့ကစပြီး တခြားဘယ်သူမှ ငါတို့ကို မထီမဲ့မြင် လုပ်ရဲမှာ မဟုတ်တော့ဘူး... ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာလည်း ငါတို့ရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုတွေ စွမ်းဆောင်ရည်တွေကြောင့်လေ... ဒါကြောင့် ကောင်းတဲ့အလုပ်တွေ ဆက်လုပ်ပြီး ဂုဏ်ယူရအောင် နေကြ..."
ထိုကဲ့သို့ ပြောပြီးနောက် ဝူကန်းနှင့် အခြားသူများ ပြန်ပြောရန် အခွင့်အရေး မပေးတော့ဘဲ ရုံးခန်း အပြင်ဘက်သို့ ချက်ချင်း ထွက်သွားတော့၏။
အဖွဲ့ဝင် ဆယ်ဦးလည်း စိတ်ပျက်သွားကြတော့သည်။ မူလက သူတို့အားလုံး ဆုပေးပွဲမှ ချီးမြှင့်သော ဆုပစ္စည်းများနှင့် ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်လာကြပြီး သူတို့ ခေါင်းဆောင် ရှုချန်းမှာ အထက်လူကြီးများ၏ ချီးမွမ်းခြင်းကို မလိုလားသည့်အတွက် မတက်ရောက်ခဲ့ခြင်းဟုသာ ထင်ခဲ့ကြသည်။
သို့သော် သူတို့၏ အဖွဲ့ ( ၂ ) ခေါင်းဆောင် ဤကဲ့သို့ ထွက်သွားမည်ဟု လုံးဝ မမျှော်လင့်ထားကြပေ။
လီချောင် မျက်နှာပျက်သွား၏။
"ဝေ့နိုင်ငံ သမ္မတက ရဲတွေကို ဖိအားပေးဖို့ တစ်ခုခုပြောခဲ့တာ ငါမှတ်မိတယ်... ဒါကြောင့် အထက်အရာရှိတွေလည်း ငါတို့ ခေါင်းဆောင်ကို ထွက်ခွင့်ပေးဖို့က လွဲပြီး တခြား ရွေးချယ်စရာ မရှိတော့တာ ဖြစ်မယ်..."
အခြားအဖွဲ့ဝင် တစ်ဦးလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
"ငါလည်း အဲဒီအကြောင်း ကြားတယ်... ခေါင်းဆောင်က ဝေ့နိုင်ငံ သံတမန်ရေးကို မျက်နှာပျက်စေခဲ့တာပဲ... ဒါကြောင့် သူတို့နိုင်ငံရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိခိုက်စေတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ခေါင်းဆောင်ကို ဝေဖန်တိုက်ခိုက်ချင်နေကြတာ..."
ထိုစကားကို ကြားလိုက်သောအခါ ဝူကန်းက ချက်ချင်းပင်...
"သောက်တလွဲတွေကွာ... အဲဒီသံအမတ်ကို ငါ အရင်သွားပြီး သောက်ခွက် ဖြတ်ရိုက်ပြီးမှ ကျန်တဲ့ စကား ဆက်ပြောကြမယ်..."
လီချောင်က ဝူကန်းကို ချက်ချင်းလှမ်းဆွဲထားလိုက်၏။
"ဘာလို့ ဒီလိုလုပ်မှာလဲ... ညွှန်ကြားရေးမှူးဆီ သွားပြီး ဒီကိစ္စမှာ ဘယ်သူက အဓိက ဇာတ်ကောင်လဲဆိုတာ လူတိုင်း သိအောင် လုပ်ရမယ်... အထက်လူကြီးတွေ ငါတို့ကို ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဒါမှမဟုတ် လစာတိုးပေးဖို့ မလိုဘူး... ငါတို့ ခေါင်းဆောင်ကို ဒီလိုမျိူး လုပ်တာတော့ လက်မခံနိုင်ဘူး... သူမရှိရင် အခုချိန်မှာ ငါတို့လည်း ရှိနေမှာ မဟုတ်ဘူး... ဟိုးအရင်တုန်းက လူတွေ ငါတို့ကို ဘယ်လို ပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့လဲ... အခုရော ဘယ်လိုလဲ... အခုချိန်မှာ ငါတို့ကို အထင်သေးရဲတဲ့လူ ဘယ်သူရှိလဲ... ဒီလိုမျိူးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့တာ ဘယ်သူလဲ..."
"ဟုတ်တယ်... ငါတို့သွားပြီး ရှင်းပြချက် တောင်းရမယ်..."
ထို့နောက် ဆယ်ဦးစလုံး ဌာနချုပ် ညွှန်ကြားရေးမှူး ရုံးခန်းဆီသို့ သွားကြတော့၏။ ဌာနချုပ် ညွှန်ကြားရေးမှူးနှင့် အခြားသူများ၏ အစည်းအဝေးပြီးချိန်နှင့် ကွက်တိရောက်သွား၏။ ထို့ကြောင့် သူတို့ အခန်းရှေ့သို့ ပြေးသွားလိုက်ကြသည်။
ဤကဲ့သို့ စုစုရုံးရုံးနှင့် ရောက်လာသူများကို မြင်လိုက်ရသည့်အတွက် HR ညွှန်ကြားရေးမှူးက စူးစမ်းစွာဖြင့်...
"ဒါဘာတွေလဲ... မင်းတို့ ကြည့်ရတာ လူတစ်ယောက်ယောက်ကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားတော့မယ့် ပုံတွေပါလား..."
ဝူကန်း ဒေါသအနည်းငယ်ထွက်နေ၏။
"ဆရာ... ကျုပ် တစ်ခုလောက် မေးပါရစေ... ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင်ကို ရာထူးတိုးနဲ့ တခြားနေရာ ပြောင်းပေးတာလား... ဒါမှမဟုတ် အလုပ်ထုတ်ခံလိုက်ရတာလား..."
ညွှန်ကြားရေးမှူး သူတို့ကိုကြည့်နေ၏။
"အဲဒါကို မင်းတို့ ဘာလို့ မေးနေတာကြတာလဲ... ဒါက အထက်လူကြီးတွေရဲ့ အစီအစဉ်တွေလေ.... မင်းတို့ အလုပ်ပြန်သွားလုပ်ကြတော့... ကော်ရစ်ဒါမှာ ပိတ်ရပ်မနေကြနဲ့..."
လီချောင်လည်း မျက်နှာ မသာမယာ ဖြစ်နေ၏။
"အထက်လူကြီးတွေက မျက်စိကန်းနေကြတာလား... ဒီလိုအစီအစဉ် သူတို့ ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရက်နိုင်ကြတာလဲ... ခေါင်းကို တစ်နေရာရာမှာ ရိုက်ခွဲခံခဲ့ရလို့ ဂေါက်သွားတာလား..."
ထိုစကားကြောင့် HR ညွှန်ကြားရေးမှူး ဒေါသချက်ချင်း ထွက်သွား၏။
"မင်း ဘာစကားပြောလိုက်တာလဲ... ဆုပေးပွဲမှာ ဆုချီးမြှင့်ခံရတာနဲ့ပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အရမ်းတွေ ဘဝင်မြင့်နေပြီလား..."
ဝူကန်းက...
"အခုလို ဆုတွေလက်ခံရခဲ့ပေမယ့် ကျုပ်တို့ခေါင်းဆောင် ဘာမှ မရတာကိုတော့ မယုံနိုင်ဘူး... အထက်လူကြီးတွေ ဒီ ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း ဆက်လုပ်နေမယ်ဆိုရင် ကျုပ်တို့ အားလုံး ခေါင်းဆောင် နောက်ကို လိုက်ရလိမ့်မယ်..."
"ဟုတ်တယ်...ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင်နဲ့အတူ လိုက်သွားမယ်..."
အပြင်ဘက် ကော်ရစ်ဒါမှ ဆူဆူညံညံ အသံများကို ရဲဌာနချုပ် ညွှန်ကြားရေးမှူး ကြားလိုက်ရ၏။ ထို့ကြောင့် သူ၏ လက်ဖက်ရည် ပူပူနွေးနွေး ထည့်ထားသော ခွက်ကို ကိုင်ကာ အပြင်သို့ တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"ဒါတွေအားလုံးက မင်းတို့ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ... ဒီကိစ္စတွေမှာ သူ့ရဲ့ အရေးပါခဲ့ပုံတွေကို ဦးနှောက်တခြမ်းရှိတဲ့ သူတိုင်းတောင် သိမှာပါ... သူကိုယ်တိုင်ကကို ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားချင်ခဲ့တာ... မင်းတို့လည်း သိမှာပါ သူက စစ်တပ်ကနေ လာတာလေ... အခုတော့ သူလာခဲ့တဲ့နေရာဆီကိုပဲ ပြန်သွားပြီ..."
ဝူကန်းက...
"ညွှန်ကြားရေးမှူး... ကျုပ်တို့ခေါင်းဆောင်ကို ဒီမှာ အလုပ်ဆက် မလုပ်ဘဲ ထွက်သွားတာကို ခင်ဗျား
ဘယ်လို လက်ပိုက် ကြည့်နေနိုင်တာလဲ... သူက ရာဇဝတ်မှု စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး အရာရှိ ဖြစ်လာဖို့ မွေးဖွားလာတဲ့သူလို့ ကျုပ် ထင်တယ်..."
လီချောင်ကလည်း...
"ဟုတ်တယ်... ကျုပ် ဒီနယ်ပယ်ထဲမှာ ကျင်လည်နေတာကြာပြီ... သူကလွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မယုံကြည်နိုင်ဘူး... ညွှန်ကြားရေးမှူး ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင် ဘယ်လောက် အစွမ်းထက်တယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား... ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းအတွင်းက သူပြောတဲ့အတိုင်း ကျုပ်တို့ အတိအကျ လိုက်နာခဲ့တာ တစ်ခုလေးမှတောင် မလွဲပဲ လုပ်ခဲ့တာ... သူက ဆိုဖာကို စစ်ဆေးဖို့ ကျုပ်တို့ကို ပြောရင် အဲဒီထဲမှာ တစ်ခုခု ရှိနေတာ သေချာတယ်... သူ ကျုပ်တို့ကို ကားရပ်ခိုင်းရင် အဲဒီကားထဲမှာ ငွေမည်းသယ်လာလိမ့်မယ်... သူက အမြဲတမ်း အရာအားလုံးကို မြင်နိုင်တယ်... ကျုပ်တို့ မေးတိုင်းလဲ သင်ကြားပေးလိုစိတ် ရှိတယ်... ပြဿနာ အားလုံးကို ရှုထောင့်ပေါင်းစုံကနေ ဘယ်လိုစပြီး ကြည့်ရမလဲဆိုတာကိုလည်း သင်ပေးတယ်... ပြီးတော့ သူသင်ပေးခဲ့တဲ့ ထိုးထွင်းသိမြင်မှုကနေ အကျိူးအများကြီး ရှိခဲ့တယ်..."
အခြားသူများကလည်း...
" ညွှန်ကြားရေးမှူး... ကျုပ်တို့ကို ခေါင်းဆောင်ရှုလိုမျိုး ယုံကြည်မှု၊ ဦးဆောင်မှု ပေးနိုင်တဲ့သူ နောက် တစ်ယောက် မရှိနိုင်ဘူး... ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင်ရှိနေတာနဲ့တင် ဒီအမှုက ပြေလည်သွားမှာ သေချာပါတယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်မျိုး ရှိတယ်... သူ ဒီကိုရောက်ကတည်းက ဘာအမှား တစ်ခုမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး.... သူ ကျုပ်တို့ကို ဘာလုပ်ဖို့ပဲပြောပြော ကျုပ်တို့ တစ်ခွန်းတလေတောင် မေးခွန်းပြန်ထုတ်မဘဲ သူခိုင်းတဲ့ အတိုင်းပဲ လုပ်ခဲ့တယ်... သူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ရင် အဲဒီကိစ္စက တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်းနဲ့ ပြေလည်သွားတယ်... ညွှန်ကြားရေးမှူး... တံခါးဝဂိုဏ်း လေးခုကိစ္စ ဘယ်လောက်တောင် ခက်ခဲတယ်ဆိုတာ သိမှာပါ... အစပိုင်းမှာ ဘယ်သူမှ ကျုပ်တို့ကို မျှော်လင့် မထားကြဘူး... လူတိုင်းက ကျုပ်တို့ အခက်ခဲဆုံးကိစ္စတွေဆီ တွန်းပို့ချင်နေကြတာ... ဒါပေမဲ့ ကျုပ် ပြောချင်တာက တခြားခေါင်းဆောင်တွေက ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင်ထက် အားနည်းတယ်... တကယ်ဆိုရင် ကျုပ်တို့ ခေါင်းဆောင် ထွက်သွားတာက ရဲတပ်ဖွဲ့အတွက် မဟာဆုံးရှုံးမှုကြီး တစ်ခု ဖြစ်လိမ့်မယ်..."
ညွှန်ကြားရေးမှူး ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်သွား၏။
"မင်းတို့ မြင်သလို ငါရော မမြင်ဘူး ထင်နေတာလား... ငါက သူ့ကို ညီတစ်ယောက်လိုမျိုး သဘောထားတာ... ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးလို့တောင် ခေါ်ခိုင်းခဲ့တာ... ဒါပေမဲ့ သူ ထွက်သွားတာကို ငါ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ... တားလို့ ရနိုင်မှာလား... ကောင်းပြီ... မင်းတို့ ခေါင်းဆောင်အတွက် အကောင်းဆုံး ဖြစ်စေချင်ရင် ဆက်ပြီး စောဒက တက်မနေကြတော့နဲ့... သူရွေးချယ်တဲ့ လမ်းခရီးမှာ ဖြောင့်ဖြူး ကံကောင်းပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းပေးလိုက်ကြပါ... မင်းတို့ အခုပြန်သွားလိုက်ကြတော့... မင်းတို့ ပြောခဲ့တာတွေကို တခြားအဖွဲ့တွေ မကြားမိစေနဲ့... သိသွားရင် သူတို့ ဒေါသထွက်ပြီး မင်းတို့ကို ပို ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်..."
ညွှန်ကြားရေးမှူး ထိုစကားများကို ပြောရင်း လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်၏။ ထို့နောက် လီချောင်နှင့် အခြားသူများလည်း ရုံးခန်း ကော်ရစ်ဒါမှ ထွက်ခွာသွားကြတော့၏။
ရှူချန်း တစ်ယောက် အပြောင်းအရွေ့ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ အမှန်တကယ် ထွက်ခွာသွားကြောင်း ရဲဌာနချုပ်ရှိ လူတိုင်း သိလိုက်ကြ၏။ ထိုသတင်းကြားပြီးနောက် ယန်ကျင်းလည်း ရှုချန်းကို နားမလည်နိုင်တော့ချေ။ သူ့အား မေးခွန်းကလေး မေးခွင့်ပင် မပေးခဲ့ပေ။
ထိုသို့ မပြောမဆို အလုပ်ထွက်သွားသော ရှုချန်းကို ဖုန်းခေါ်လိုက်ကာ...
"ရှူချန်း.... ဒါ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ... ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ထွက်သွားတာလဲ... အထွေထွေ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ရာထူးကို မကြာခင် နင် ပိုင်တော့မယ်ဆိုတာကို မသိဘူးလား... နင် ခေါင်းရိုက်ခံထားရတာလား..."
ယန်ကျင်း၏ ဒေါသတကြီး ရန်တွေ့မှုကြောင့် ရှုချန်း အားပါးတရ ရယ်မောလိုက်၏။
"ယန်ကျင်း... ငါအစကထဲက နိုင်ငံရေးလောကထဲကို ဝင်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးဖူးဘူး.... ပြီးတော့ အနာဂါတ်မှာ အထွေထွေအဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဖြစ်လာနိုင်ချေကလည်း နင့်အတွက် အလေးသာပါတယ်... ငါ ရာထူးတိုးသွားရင်လည်း နင်က ငါ့ကို လက်အောက်ငယ်သားတွေ ရှေ့မှာ ပြန်ခံပြောနေရင် ငါ မျက်နှာပျက်ရမှာပေါ့... အဲဒါကြောင့် အခုကတည်းက ထွက်သွားလိုက်တာလေ..."
"နင် အကြွားပဲသန်နေလိုက်... အခုဘယ်မှာလဲ..."
"ငါ့မှာ လုပ်စရာ တစ်ခုရှိသေးတယ်... ပြီးရင် နင့်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်... ဒါပဲ အခုဖုန်းချပြီ..."
ရှူချန်း ဖုန်းချလိုက်ပြီး သူ့ကွန်ဒိုအတွင်းရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်၏။ သူ မဖိတ်ကြားထားသော ဧည့်သည်ကို စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းပင်။ ထိုဧည့်သည်မှာ ပိုက်ကွန်ကို လွတ်ထွက်သွားသော ငါးတစ်ကောင်မှလွဲ၍ အခြားသူတော့ မဟုတ်ချေ။
ယခင်က ထိုသူပြောသမျှ အားလုံးကို ရှူချန်း အမြဲ အမှတ်ရနေ၏။ ထိုသူမှာ ခန်းရီ နှင့် အသက်နှင့်ရင်းကာ စာချုပ်ချုပ်ထားပေသည်။ ထိုသို့သော သက်တော်စောင့် တစ်ဦးအနေဖြင့် သခင်ဖြစ်သူ ထောင်ကျနေချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ခု ကျိန်းသေပေါက် လုပ်ပေတော့မည်။
ထင်ထားသည့်အတိုင်း မကြာမီမှာပင် တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ နေးလ် ဝင်လာ၏။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ သူ့ကို ကြည့်နေသော ရှုချန်းကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ ခေတ္တမျှ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ထို့နောက် သူ၏ သေနတ်ကို ရှုချန်းဆီသို့ ချိန်ရွယ်လိုက်ပြီး...
"မင်းက ငါ့ သတိပေးစကားကို နားမထောင်ပုံပဲ..." ဟု ပြောလိုက်၏။
ရှုချန်းက ရယ်မောလိုက်ပြီး...
"ဟုတ်တယ်... ငါ နားမထောင်ခဲ့ဘူး... ဒါကြောင့်လည်း မင်းရောက်လာတာ ထိုင်စောင့်နေတာလေ..."
အခန်း ၁၆၃ ပြီး