Unicode...
Dark ( Or ) မုဆိုးဖို
Part - 3
" သားရယ်...ကို့မယားကိုအ့လိုပြောစရာလား...
သူမ မှာမိသားစုကိုစွန့်ပြီး သားနောက်လိုက်ခဲ့တာလေး လုပ်ပေးသင့်ပါတယ်...
"မာမီကျနော်အမှန်တိုင်းဘဲပြောတော့မယ်...
အ့ကောင်မလေးကိုဝယ်လာတာ..."
" ဟမ်းဘယ်လို့...😳😳"
" ဟုတ်တယ်မာမီ အဲ့ကလေးမကကျနော့်ကိုထောင်ချောက်ဆင်ပြီး အမိဖမ်းတာ..."
" မဖြစ်နိုင်ဘူးသား...ဒီလောက်ထိဒဏ်ရာရနေတာလေး..."
" မသိဘူးဗျာ...ဒီကမ္ဘာမှာရှိတဲ့မိန်းမအားလုံးက
ငွေမက်တာချည်းဘဲ...အဟက် မာမီအပါအဝင်ပေါ့..."
" နေဝန်းမဟာ...နင်မာမီကိုဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲဟမ်း..."
" ကြားတဲ့အတိုင်းဘဲလေး...မာမီက ဒယ်ဒီကို
ငွေနဲ့ပတ်သက်ပြီးယူခဲ့တာမဟုတ်လား..."
" နင်ကြိုက်သလိုထင်နိုင်တယ်...ငွေကြောင့်ဆိုရင်မှန်တယ်ဒါပေမဲ့မင်းဒယ်ဒီက မာမီ့ကို အတင်း
လက်ထပ်ခဲ့တာရော ထည့်မစဥ်းစားဘူးလား...
တစ်နည်းအားဖြင့် ငွေနဲ့သိမ်းခဲ့တာဘဲ..."
" အဟွန်း...ကျနော်ကယုံမယ်ထင်နေလား...
ကျနော့်အပေါ်ထားတဲ့ပြည့်ဝတဲ့စေတနာက
သက်စိမ်းတစ်ယောက်ဘဲရှိတယ်..."
မဟာသည် ထိုသို့ပြောပြီးအပြင်ထွက်သွားလေသည်...ဒေါ်ဧကရီသည် ဝမ်းနည်းကာထိုင်ချလိုက်ပြီး
" သားရယ်...မာမီ့အပေါ်ဘယ်တော့မှအမြင်ကြည်မှာလဲ...မာမီငွေကြောင့်လက်ထပ်ခဲ့ပေမဲ့
ဒီအိမ်ကြီးမှာ ကျွန်တစ်ယောက်လိုနေခဲ့တာ
မင်းမသိခဲ့ဘူးနော...ကိုယ်ဝန်ရင့်နေခဲ့တာတောင်
မင်းဒယ်ဒီက နောက်မီးလင်နေခဲ့တာ...အင်းပါ
လေးဒါကိုမင်းဘယ်သိပါ့မလဲ... "
မဟာကတော့မိန်းမဆိုလျှင် ငွေမက်သည်ဟုသာထင်မြင်တွေးတောနေတော့သည်...
အပြင်သို့ရောက်သော်မဟာသည်ရန်နိုင်အား
ဖုန်းဆက်လေသည်...
" ရန်နိုင်...ဒီတစ်ပတ်ငါCompany ကို လာနိုင်မှာမဟုတ်တဲ့အတွက် မင်းတို့လေးယောက် သေချာဂရုစိုက်ထားပေး..."
" .... "
" ok...ငါအနားယူဖို့လိုတယ်...ငါ့ဒဏ်ရာသက်သာတဲ့အချိန် အလုပ်သစ်တစ်ခုလုပ်ဖို့ရှိတယ်...ဒီအတောအတွင်းကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ကြပါ..."
"...."
မဟာသည် သူဝယ်ထားသည့်အိမ်နှင့်ခြံဆီသွားကာအိမ်ထဲဝင်သွားသည်...၅နှစ်လောက်ပစ်ထားသည့်အတွက် အိမ်ကဖုန်များပင့်ကူအိမ်များတက်နေခဲ့သည်...ဧည့်ခန်းထဲမှဖခင်ဓာတ်ပုံကိုကြည့်ကာ...
" ဒယ်ဒီပြောတာမှန်တယ်...မိန်းမတွေက ငွေမက်လွန်းတယ်ဒယ်ဒီ...ငွေရရင်ဘာမဆိုလုပ်တယ်အကုန်ပြောရရင် သူမတို့ခန္ဓာကိုယ်ကိုတောင်ရင်းပြီးလုပ်စားကြတယ်...အဟွန်းအခုလဲ
ကလေးမတစ်ယောက်ကို ကျနော့်ဆီရောင်းစားထားတယ်...သိလား...သူမကအရုပ်လိုဘဲသေးသေးကျစ်ကျစ်လေး...ထားလိုက်ပါဒယ်ဒီရာ
အဲ့ဒီကလေးမလဲငွေမက်တဲ့ခလေးမပါဘဲ..."
သူအားရင်အားသလိုလာလာပြီးဖခင်ဓာတ်ပုံကိုကြည့်ပြီးစကားပြောလေ့ရှိသည်...
" အိမ်တောင်အခေအနေဆိုးနေပြီး...ရှင်းမှအဆင်ပြေမယ်...ငါကဘယ်လိုရှင်းရမလဲ..."
ဟုတ်ပါတယ်လေး...မဟာက လူသတ် မှောင်ခိုအလုပ်လုပ် Company အလုပ်ကိုသာကျွမ်းကျင်သည်...မိန်းကလေးများလုပ်တက်သည့်အလုပ်ကိုတော့ ဘာမှသေသေချာချာရေရေရာရာမသိပါ...ထိုကြောင့်သူစိတ်ထဲ အိမ်အကူလေးငါးယောက်လောက်ခေါ်ပြီး ဒီအိမ်ကြီးကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်မည်စုတွေးလိုက်ပါသည်...ပေါင်အလယ်ကဒက်ရာကနာလာခဲ့သည်...ဒဏ်ရာကများသည်...မကြာခင်လဲဆောင်းသို့ကူးပြောင်းတော့မည်ဖြစ်သည်...သူအိမ်ပြန်လာခဲ့သည်...
" ဒေါ်ကြွယ်...မာမီရော..."
" သခင်မကြီးက စျေးထဲသွားတယ်...သခင်လေး"
" ဘာသွားလုပ်တာလဲ..."
" ဟိုကလေးမလေး အားမရှိလို့ သခင်မကြီးက
စွတ်ပြုတ်လုပ်ပေးချင်လို့တဲ့..."
" ကောင်းပြီး ဒေါ်ကြွယ်လုပ်စရာရှိတာကိုလုပ်ပါ..."
သူလဲအပေါ်ထပ်သို့တက်သွားကာ လေပြေအခန်းထဲဝင်သွားသည်...
ကျောပြင်ကနာနေမည်ထင်သည်သူမမှောက်အိပ်လျက်နေသည်...မဟာသူမအနားသွားသော်...
" သ...သ...သခင်..."
" ရတယ်လှဲနေလိုက်..."
ခုံယူပြီးမဟာ ခြေချိတ်ထိုင်ကာလက်ပိုက်ရင်းသူမကိုကြည့်သည်...သူမကကြောက်နေ၍မျက်လွှာကိုသာချထားသည်...
" ဒဏ်ရာကသက်သာလား..."
" ဟု..ဟုတ်..သခင်လေး..."
ဟုတ်မှာပါလေး နေဝန်းမဟာ...အကောင်းစားဆေးကို လိမ်းခိုင်းထားသောကြောင့်ကျောကုန်းကခြောက်သွေ့နေသည် ဒီအတိုင်းဆိုသူမဒဏ်ရာကတစ်ရက်နှစ်ရက်အတွက်ပျောက်သွားတော့မည်ဖြစ်သည်...မဟာသည်လေပြေကိုအကဲခက်ကာကြည့်လိုက်သည်...ဆံပင်တို့ကကြမ်းတမ်းပြီးခြောက်သွေ့နေသည်...အသားအရေတို့ကလဲစိုပြေမှုမရှိပါ...
ဘယ်နေရာကိုလှသည်ဟုပြောရန်လဲလက်ညိုးထိုးစရာမရှိပါ...တစ်ကိုယ်လုံးပေါင်းလိုက်လျှင်
ရလဒ်က ရုပ်အရမ်းဆိုးပါသည်...ခြေသည်းလက်သည်းတို့ကလဲညိုညစ်ညစ်နှင့်ပေါက်ပြဲနေသည်...
" မင်းဒဏ်ရာပျောက်တော့မှာပါ...ဒဏ်ရာပျောက်ရင်ငါခိုင်းတာအကုန်မင်းလုပ်ရမယ်...
မင်းငြင်းရင်တော့အဟွန်း...မိကျောင်းစာကျွေးပစ်မယ်..."
" လေပြေမငြင်းပါဘူး...လေပြေ့ကိုမိကျောင်းစာမကျွေးပါနဲ့နော...😔😔"
ဒီလူကြီးကိုသူမအကဲမခက်တက်ပါ...ဆိုတာက
သူမစာပေမတက်မှုပါဘဲ...စာကိုသတ်ပုံမှန်အောင်တောင်မရေးတတ်ပါ...
တစ်ပတ်ကြာသော် သူမဒဏ်ရာသည်လဲပျောက်သွားခဲ့လေပြီး...ဆောင်းလဲအဝင်ဖြစ်သည်...
ဒေါ်ဧကရီသည်သူမကို သမီးအရင်းလိုသဘောထားကဆက်ဆံသည်...မဟာကတော့
နဂါးပမာ...မျက်လုံးတို့ကစူးရှပြီး အသံသြသြနှင့်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့်လူကို မနာနာအောင်ပြောတက်သာ်...
" လေပြေ..."
" ဟုတ်အန်တီ..."
ဒေါ်ဧကရီသည်...
" သမီးရယ်...မေမေလို့ခေါ်ပါလားဟင်း..."
" ရှင်..."
" သမီးအဆင်ပြေမှပါ..."
သူမလေးပြုံးကာ...
" ဟုတ်ကဲ့မေမေ လေပြေဘာကူလုပ်ပေးရမလဲဟင်း..."
"😊😊ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ...သမီးက...
မေမေတို့သားအမိဟင်းချက်ကြမလား..."
" ဟင်းကဘာဖြစ်လို့ချက်မှာလဲမေမေ..."
" ဒီနေ့သားအိမ်ပြန်လာမယ်လေး...ဒါကြောင့်ပါ..."
" သခင်က ဘုရင်လိုဘဲနေတယ်နော..."
" 😊😊သားက ငယ်ငယ်ကတည်းကအဲ့လိုဘဲသမီးရဲ့...ပိုဆိုးသွားတာက သူ့မိန်းမသေသွားတော့အရင်ကထက်ဇီဇာကြောင်လာတာပေါ့😊"
" ဒါပေမဲ့ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်😔😔 သူရှိနေရင် သမီးမနေချင်ဘူး..."
" ရှောင်နေပေါ့သမီးရယ်နော..."
" ဟုတ်ကဲ့..."
ဒေါ်ဧကရီနှင့်လေပြေ မဟာစားဖို့ရန်ချက်ပြုတ်ပေးလေသည်...ညနေပိုင်း မဟာပြန်လာခဲ့သည်...လေပြေကတော့လုပ်စရာမရှိသည့်အတွက် ခြံထဲမှ တရုတ်စကားပွင့်ကိုကောက်ကာခေါင်းတွင်လဲပန်သည်လက်တွင်ကိုင်ပြီးနမ်းရှိုက်သည်...ဒန်းပုခတ်ပေါ်ထိုင်ကာ ပန်းများကိုဆော့ကစားသည်...ထိုမြင်ကွင်းကိုအိမ်ပေါ်မှကြည့်နေသည့်မဟာဒေါသထွက်ရသည်...ဒီပန်းကသက်စိမ်းအရမ်းကြိုက်သည့်ပန်းဘယ်သူမှထိုပန်းကိုထိခွင့်မရှိပါ...သို့သော်သူမထိရုံသာမက ပန်ပြီးနမ်းရှိုက်လိုက်သည့်အတွက်ပို၍ဒေါသထွက်မိသည်...သးအောက်ဆင်းပြီး မျက်ထောက်နီနီဖြင့်...
" လေပြေညှင်း"
" သခင်...သခင်...လေပြေဘာလုပ်ပေးရမလဲ..."
သူမပန်ထားသည့်ပန်းများကိုမဟာဆောင့်ဆွဲယူသည်...
" ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ယူပန်နေရတာလဲဟမ်း..."
" လေပြေ...လေပြေကြိုက်လို့ပါ..."
" မင်းနဲ့တန်လို့လား..."
သူ့စကားကြောင့်သူမဒူးထောက်ကာ...
" တောင်းပန်ပါတယ်...လေပြေနောက်မယူပန်တော့ပါဘူး...ခွင့်လွှတ်ပေးပါ..."
" အဟွန်းလွယ်လွယ်နဲ့တော့မရဘူး...မင်းဒီည
ထမင်းမစားနဲ့ဒီအပင်အောက်မှာတစ်ညလုံးထိုင်နေ..."
" ရှင်....ဟု...ဟုတ်...သခင့်အမိန့်နာခံပါ့မယ်..."
ထိုသို့ပြောပြီးမဟာထွက်သွားလေသည်...
စိတ်ထဲက
{ မင်းလိုမိန်းမမျိုးက ဒီပန်းနဲ့မထိုက်တန်ဘူး...
ဒီပန်းကငါချစ်ရတဲ့သက်စိမ်းတစ်ယောက်
တည်းအတွက်ဘဲ...}
လေပြေတစ်ယောက်မစားမသောက်ဘဲဒူးထောက်နေသည်မှာ ဘယ်သူမှမတွေ့ပေ...သူမအရမ်းလဲနာကျင်လွန်းသည်...နာကျင်မှုကိုမျက်ရည်များနှင့်ဖြေသိမ့်သည်...
" ဘာလို့လဲ...ပန်းလေးကောက်ပန်မိတာဘာလို့ငါ့အမှားလဲ...အဟင့်😭😭😭"
မဟာရေချိုးပြီးညအိပ်ဝတ်ရုံအားဝတ်ထားပြီး
ရှန်ပိန်ခွက်ထဲ ရေခဲနှစ်တုံးထည့်ကာမွှေ့ရင်းစီးကရက်ဖွာကာ လေပြေဘက်ကြည့်လိုက်သည်
သူမတကယ်ဘဲထိုနေရာတွင်ရှိနေသေးသည်...
ညအချိန်၈နာရီထိုးနေပြီးဖြစ်သည်လေစိမ်းများက သူ့အခန်းထဲအထိတိုးဝှေ့လာခဲ့သည်...သူဂရုမစိုက်ပါ...သက်စိမ်းပုံလေးအားမြတ်နိုးစွာနမ်းရင်း
" လွမ်းတယ်သက်စိမ်းရာ ကိုသက်စိမ်းကိုအရမ်းသတိရတယ်😔😔😔"
အပြင်ဘက်တွင်ရှိသည့်သူမလေးကတော့မအေးခဲရုံတမယ်...အအေးဒဏ်ကြောင့်အပေါ်သွားနှင့်အောက်သွားရိုက်ခတ်နေသည်...
" အဟင့်အေးတယ်...အေးတယ်...ဟင်းဟင်း..."
အေးသော်လဲသူမတက်နိုင်ပါ...ခေါင်းများပါကိုက်လာသည်...ရေနွေးပူလောင်သည့်ဒဏ်ရာကအအေးအရှိန်ကြောင့်ကိုက်လာသည်မှာသူမဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်တော့ပါသို့သော်အံကိုကြိတ်ရင်းတောင့်ခံနေတော့သည်...
တကယ်ပါ သူမထွက်ပြေးချင်မိသည်...
မဟာ ရှန်ပိန်ပုလင်းတစ်ဝက်ကုန်သော် ဝမ်နံတာဘက်ကြည့်လိုက်သော် သူမ လဲနေခဲ့လေပြီး...
" အားကျစ်...တော်တော်ဒုက္ခပေးတဲ့ဟာမလေး...
ဟန်ဆောင်ရင်တော့ဒီထက်ဆိုးတဲ့အပြစ်ပေးမယ်..."
သူကမန်းကတန်း ပြေးဆင်းသွားပြီးလေပြေအားလှုပ်နှိုးသည်
" လေပြေညှင်း...လေပြေညှင်း ဟိတ်သတိထားဦး"
တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်နေသည်...သတိလစ်နေသောသူမကိုမဟာ အပေါ်ခေါ်တင်သွားလေသည်...တစ်အိမ်လုံးက အိပ်ကုန်ပြီးမို့ သူတစ်ယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေရသည်...
" ငါအဝတ်လဲပေးရမှာလား🙄🙄မဟုတ်သေးဘူးထင်တယ်နော..."
ဟုတ်ပါသည်...မအိပ်သေးတာသူတစ်ယောက်ဘဲရှိတော့သည်လေး...ဒါကြောင့်မို့လဲ မဟာသူမအဝတ်စားလဲပေးလေသည်...မျက်နှာကို လွှဲထားသော် ဝတ်ပေးရအဆင်မပြေခဲ့ပါ...
" မထူးဘူး...ချကွာ..."
မဟာတည့်တည့်ကြည့်ပြီး သေချာချွတ်ပေးသော်...သူ၏နားရွက်များနီရဲကာ ပူထူနေတော့သည်...သူ သည် လေပြေ၏အတွင်းအရာအားလုံးကိုကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်နေရသောကြောင့် တကယ်ပင်အာခေါင်ခြောက်ရသည်...
ထိုကြောင့် ဝတ်ပေးပြီးအပြင်ထွက်ရန်လုပ်နေ
စဥ်...လေပြေသည် မဟာ၏လက်ကိုဆွဲကာ
" အဖေ...သမီးကိုမထားခဲ့ပါနဲ့...အဖေ...အဟင့်..."
မျက်လုံးများမှိတ်နေသော်လဲ သူမ ဂယောင်ဂရမ်းနှင့်ဖခင်ဖြစ်သူကိုတမ်းတနေသည်...
" တကယ်အလုပ်ရှုပ်တဲ့ကလေးမဘဲ..."
မဟာ ကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်ကာသူမလက်ကိုဆုတ်ကိုင်ထားသည်...သူမကတော့သူမ၏
အဖေထင်ပြီး အိပ်စက်နေသည်...မနက်မိုးလင်းသော်သူမနိုးလာခဲ့သည်...လက်ကလေးနေသည့်အတွက်ကြည့်လိုက်သော်...ကြည့်လိုက်သော်
မဟာဖြစ်နေသည် နိုးသွားမည်စိုး၍သူမ အသာလေး ဖြုတ်နေသည်...
" မင်းနိုးပြီးလား..."
" ဟုတ်သခင်..."
" သွားမနက်စာသွားလုပ်...ငါခဏနေဆင်မယ်..."
" ဟုတ်ကဲ့..."
သူမနုန်းနေလေသည်...သို့သော်လဲ သခင်ကခိုင်းသည့်အတွက်သူမလုပ်ရမည်ဘဲမဟုတ်ပါလား...
မဟာသည်...အခန်းပြန်သွားလေသည်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ...
" အာ့...ကျစ်...ကျစ်..."
လေပြေမနက်စာပြင်ပေးပြီး ထမင်းစားပွဲခုံတွင်ရပ်နေသည်...မဟာဆင်းလာခဲ့သည်...ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် Smart ကျနေပြီး ခန့်ညားနေသည်...အမြဲတမ်းဝတ်ဆင်သည့်အဝတ်များက All black...သွယ်လျသည့်လက်ချောင်းများ
က တကယ် မိန်းမသားလက်လိုလှသည်...
မျက်ခုံးကတစ်ကိုကိုတန်းနေပြီးမည်းနက်မှောင်နေသည်....ဆံကေသာက အစနက်မှောင်နေသည်...တကယ်ကို၂၈နှစ်ဟုမထင်ရလောက်အောင်ခန့်ညားချောမောလွန်းပါသည်...
" မနက်စာအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီးလား..."
" ဟုတ်ကဲ့သခင်..."
" သွား...ခြံထဲမှာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ဒေါ်ကြွယ်ကိုသွားကူလိုက်..."
" လေပြေ ဗိုက်...ဆာ..."
" မင်းအဆင့်မင်းသိသင့်တယ်...တန်ရာဘဲတွေးသင့်တယ် လေပြေညှင်း "
" ဟုတ်ကဲ့ "
ဗိုက်ဆာတာပေါ့ မနေ့ညကတည်းကသူမဘာမှမစားဘဲ သတိမေ့နေတာမနက်မိုးလင်းသည့်အထိပါ...ဘာမှမထူးပါ...မိထွေးနှင့်နေသော်လဲဒီလိုပါ
ဘဲ...နောက်ထပ်ကြီးကြီးမားမားအပြစ်ပေးမည်ကိုဘဲလေပြေတွေးပူကာကြောက်နေမိသည်...
" သမီး...ဘယ်သွားမလို့လဲ..."
" သမီးကြီးကြွယ်ကိုလာကူလုပ်တာပါ..."
" ပြီးတော့မှာပါ...ဗိုက်ဆာပြီးလား..."
" ရပါတယ်😊😊"
" အင်းပါ...ဒါဆို ကြီးကြွယ်ကို ဒီမြေကျက်လေးဝိုင်းချေပေးနော...သခင်လေးက ဒီစံပယ်ပန်းကိုသိပ်တန်ဖိုးထားတာ..."
" ကြီးကြွယ်လေပြေမသိလို့တစ်ခုလောက်မေးမယ်နော..."
" အင်းမေးလေး..."
" သခင်က ဒီစံပယ်ပန်းကိုဘာဖြစ်လို့မခူးခိုင်းတာလဲ..."
" ဒါကသခင်လေးမိန်းမအရမ်းကြိုက်တဲ့ပန်းမို့လို့လေး..."
" ဪဒါကြောင့်ကို...သခင်က သူ့မိန်းမကိုအရမ်းချစ်မှာဘဲနော..."
" အင်းပေါ့သမီးရဲ့...ဒီအပင်လေးတွေကို မမလေးသက်စိမ်းကအရမ်းတန်ဖိုးထားတာ..."
" ဟုတ်ကဲ့..."
စကားပြောရင်းလုပ်နေသည်မှာပြီးသွားသည်..
" သမီးလေပြေ...လာကြီးကြွယ်တို့မနက်စာသွားစားရအောင်ဆာနေပြီးမလား..."
" ဟုတ်..."
" ဒဏ်ရာရောသက်သာပြီးလား. ."
"ဆေးကအရမ်းကောင်းလို့လားမသိဘူး...
တစ်ရက်နှစ်ရက်နဲ့တော်တော်ပျောက်နေပြီး...
မနက်ဖြန်ဆို သေချာပျောက်လောက်ပြီး..."
"အမာရွတ်တော့ကျန်နေမှာပေါ့..."
" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး 😁😁"
" သမီးလေပြေ.."
" ဟုတ်ကြီးကြွယ်ပြောလေး..."
" သခင်လေးပြောတာဆိုတာကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့နော..."
" ဟုတ် လေပြေသိပါတယ်ကြီးကြွယ်...
လေပြေကငယ်သေးပေမဲ့သခင်လေးကိုနားလည်ပါတယ်..."
" ဒါတွေမပြောနဲ့တော့ ထမင်းစားကြမယ်..."
နှစ်ယောက်သားထမင်းအတူစားလေသည်...
ထမင်းစားနေရင်း...
" လေပြေညှင်း "
" ဟုတ်ကဲ့ သခင်..."
" မင်းထမင်းစားပြီးရင်အခန်းထဲခဏလာ..."
" ရှင်..."
မဟာစောင်းကြည့်သော်...
" ဟုတ်လာခဲ့ပါ့မယ်...."
မဟာ ပြောစရာရှိသည်ကိုပြောပြီး အပေါ်သို့ပြန်တက်သွားလေသည်...
လေပြေသည်ထမင်းစားပြီးသော် ဒေါ်ကြွယ်က
" သမီး... သွားလိုက်ပါသခင်လေးတစ်ခုခုခိုင်းမလို့နေမယ်..."
" ဟုတ်ကဲ့ကြီးကြွယ် လေပြေသွားလိုက်ဦးမယ်နော..."
လေပြေပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်အပေါ်သို့တက်သွားလေသည်...အခန်းတံခါးကိုခေါက်လေသည်...
" ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်..."
" ဝင်လာခဲ့..."
အသံပါဝါကြောင့်သူမလန့်သွားရသည်...သူမဝင်လာပြီး...
" သခင်...လေပြေကိုခိုင်းစရာရှိလို့လား..."
" ဟုတ်တယ်...ငါညဘက်သိပ်အိပ်မပျော်ဘူး...ဆေးသွားဝယ်ပေး..."
" ဘာဆေးလဲ..."
" Sonata..."
" လေပြေနားမလည်ဘူး..."
" 🙄🙄ဆိုနာတာ...ဆို...နာ...တာ...".
" ဆိုနတ..."
" 😒😒ဆိုနာတာ...အိပ်ပျော်စေတဲ့ဆေး...
ဆေးဆိုင်မှာဘူးနဲ့ရောင်းတယ်...ရော့၂၀၀၀၀ယူ
သွားပိုတာ မင်းတစ်ခုခုဝယ်စားလိုက်...မမေ့သွား
နဲ့နော...ဆိုနာတာ...ဆိုနတမဟုတ်ဘူး...😒😒"
" ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး..."
သူမ မဟာကမ်းပေးသည့်ပိုက်ဆံအားယူကာ
ဆေးသွားဝယ်လေသည်...
" ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...
တိုဆာနာ...တိုဆာနာ...မဟုတ်သေးပါဘူး...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ..."
တစ်လမ်းလုံး သယမရွတ်သွားလေတော့သည်...
ဆေးဆိုင်အားတွေ့သော်...
" ဆရာ...ဆိုတာနာ...ရှိလား..."
" ဟမ်း...ဘာကြီး...ဆိုတာနာက ဆေးရှိလို့လား..."
" ရှိပါတယ်...ဘာလဲ...အော အိပ်ပျော်တဲ့ဆေးတဲ့..."
" ဆိုနာတာပါ ကလေးမရယ်..."
" 😁😁ဟုတ်တယ်ဟုတ်တယ်...အဲ့ဆေးဘဲ..."
" ဘယ်သူဝယ်ခိုင်းလိုက်တာလဲ..."
" ဦးနေဝန်းမဟာပါရှင့်..."
" အော...မဟာဝယ်ခိုင်းတာလား...ထင်ပါတယ်..
ကဲရော့...၁၅၀၀၀ကျတယ်..."
" စျေးကြီးလိုက်တာ..."
" ဟောဗျာ...ဆေးက မြန်မာပြည်ထုတ်မဟုတ်ဘူးလေးဗျာ...အခုကုန်စျေးနှုန်းကဘအမိသိတဲအတိုင်းဘဲလေး..."
" ဟွန့်...ဖြစ်ရတယ်...အဲ့ဒီကုန်စျေးနှုန်းတွေက ကျကိုမကျနိုင်ဘူး..."
" ကဲပါယူမလားမယူဘူးလားပြော..."
" ယူမယ်လျှော့ပေး...၁၀၀၀၀နဲ့ထားပေးသွားရလာရတာအဆင်မပြေဘူး..."
" အဲ့တာကျုပ်နဲ့ဆိုင်လို့လားဗျာ..."
" သွားရလာရအခ ၅၀၀၀ထောင်နှုတ်ပေးဒါကြောင့်တစ်သောင်းဘဲယူ...ရလားမရဘူးလားပြော..."
" ဪ...အေ့ပါကွာ...ဆေးဝယ်နေတာလား ဓားပြတိုက်နေတာလားမသဲကွဲဘူး..."
" ရောင်းမလားမရောင်းဘူးလားပြော..."
" ရောင်းပါ့မယ်..."
သူမပြုံးပြတော့ ဆေးရောင်းသူက သက်ပြင်းချကာ
" ဒီလိုဘဲဝယ်နေကျလား..."
" လမ်းဘေးစျေးသည်ကိုတော့ဒီလိုမလုပ်ပါဘူးသူတို့ကပင်ပန်းကြတယ်လေး ဆရာက ချမ်းသာ
နေတာဘဲ😁😁"
" 😅😅အေ့ပါကွာ...မင်းနဲ့မှဘဲ ငါလဲခံရတယ်..."
သူမှဘာမှမပြောဘဲ ထွက်သွားမည့်အချိန်...
" မင်းနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲ..."
" လေပြေညှင်း..."
ထိုသို့ပြောပြီးထွက်သွားလေသည်...
ဒီဆေးဆရာက တော့မဟာ၏ ငယ်သယငယ်ချင်းဖြစ်ပါသည်...ရုပ်ရည်ပြေပျစ်သူလဲဟုတ်ပါသည်...ပျိုတိုင်းကြိုက်သည့် နှင်းဆီခိုင်ဆိုလဲမမှာပါ...နာမည်မှာ...တွဲလက်ခိုင်မြဲ ဖြစ်သည်။
လေပြေပြန်သွားရင်း...ကောင်လေးတစ်ယောက်နှင့်တိုက်မိသော်ဆေးဘူးကျသွားသည်...
" Sorry ...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ "
ဆေးဘူးကမ်းပေးရင်း သူမကိုမေးလေသည်...
" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး "
ဆေးဘူးလေးပြန်ယူပြီး သူမ လှည့်ထွက်လာသည်...ဒီကောင်လေးက ဝဏ္ဏဖြစ်ပါသည်...လူငယ်ပီပီ အလွန်ကြည့်ကောင်းလွန်းပါသည်...
" ဟိတ်ခဏရပ်ဦး..."
" ဘာလုပ်ဖို့လဲ..."
" ဒီမှာ မင်းပိုက်ဆံ...ဟုတ်လား..."
သူကမ်းပေးမှသတိထားမိကာ...တစ်သောင်းတန်တစ်ရွက်သူမလက်ထဲမှပြုတ်ကျသွားခဲ့သည်ကြောင့်ပင်...
" ကျေးဇူးပါ... "
" နာမည်ပြောပြခဲ့ဦးလေး..."
" ဘာလုပ်မလို့လဲ..."
" သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်လို့..."
" အမိန့်မရသေးတာကြောင့်အားတော့နာပါတယ်..."
" ဟမ်း..."
" နာမည်က လေပြေညှင်း ပါ..."
ထိုသို့ပြောပြီးသူမထွက်သွားလေသည်...ဝဏ္ဏသည်...
" သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်တာကို သူမကဘာလို့အမိန့်စောင့်...ဘာကြီးလဲ...ဒါမဲ့စိတ်ဝင်စားစရာဘဲအဟွန်း..."
လေပြေ အိမ်ကြီးထဲပြန်ရောက်သော်...
" ကြီးကြွယ်..."
" ဪသမီး မြန်မြန်သွားသခင်လေးစိတ်ဆိုးနေလိမ့်မယ်..."
" ဟုတ်ကဲ့ကြီးကြွယ် "
သူမလေးအိမ်ပေါ်သို့တက်သွားလေသည်...
" သခင်...ဒီမှာအိပ်ပျော်ဆေးရပါပြီး..."
" ဘာကိစ္စဒီလောက်ကြာနေရတာလဲ..."
" ရှင်...လမ်းလျှောက်သွားတာလေး စက်ဘီးတွေဆိုင်ကယ်တွေနဲ့သွားတာမှာမဟုတ်တာ..."
" ငါ့ကို အခုပြန်ပြောနေတာလား..."
" ဟို...မဟုတ်ပါဘူး...လေပြေ
ကပြောပြတာပါ..."
" ဘာလဲ စပွန်ဆာအသစ်ရသွားလို့လား..."
" ရှင်...သခင်အ့လိုမဟုတ်တာကို လေပြေ
ကိုမစွတ်စွဲပါနဲ့ အခုမှလေပြေက၁၉နှစ်သာရှိသေးတာ...ပေါက်ကရစိတ်ကူးတွေမရှိဘူး...
အ့လို ခန္ဓာကိုယ်ကိုရောင်းမဲ့အစား သူတောင်းစားလုပ်ပြီးတောင်းစားပစ်လိုက်မယ်"
" အခုလဲ မင်းမိထွေးက ငါ့ဆီမှာ မင်းကိုရောင်းထားတာဘဲလေး..."
" သိပါတယ်...ဒါကြောင့်သခင့်ဆီ တင်နေတဲ့အကြွေးကိုလေပြေလုပ်အားနဲ့ ပြန်ဆပ်မှာပါ..."
" မင်းတစ်သက် ဆပ်ရင်တောင်မကြေဘူးဆိုတာမှတ်ထားလိုက်..."
" ဒါဆိုဘယ်လို ဆပ်ရင်ကြေနိုင်လဲ..."
" 😊😊မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုငါ့ကိုပေးရင်ပေါ့..."
" ရှင်.😳😳😳"
သူမအံ့သြသွားရသည်...ဂုဏ်အသရေရှိလူကြီးဆီမှကြားရသည့်စကားလုံးကညစ်ညမ်းလွန်းသည်...
" ဘာလဲသိပ်တုန်လှုပ်သွားလား....အဟွန်း🙂
မင်းခန္ဓာနဲ့ဆပ်ရင်တောင်တစ်ကြိမ်ထဲရမှာမဟုတ်ဘူး...လိုသလိုသုံးလို့ဝမှာစွန့်ပစ်လ်ု့ရတဲ့အချိန်အထိဆိုကြေနိုင်တယ်..."
တကယ်ပါ...သူ့စကားတွေက ခက်ထန်ပြီးကြောက်စရာကောင်းလွန်းနေသည်...
ခန္ဓာနှင့်ဆပ်ရမယ်တဲ့လား....
" လေပြေ့ကိုချိန်းခြောက်နေတာလား...ဒီလိုလုပ်မဲ့အစားကို့ကိုယ်ကိုသတ်သေပစ်မှာ...
အသက်အသေခံလိုက်မယ်အရှက်နဲ့တော့ဘယ်တော့မှမလဲဘူး..."
" မင်းသိပ်စွာပါလား...ဘာလဲ ငွေထပ်လိုချင်လား...ရော့ ဒီမှာသိန်း၆ထောင်ရှိတယ်...ယူလိုက်..."
ပိုက်ဆံပုံကြီးကို လေပြေ
ကြည့်ကာ...
" ပိုက်ဆံရှိတယ်ဆိုပြီးလုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတာလား..."
" မင်းတို့မိန်းမတွေကငွေမက်တာဘဲမဟုတ်လား..."
" ဟုတ်တယ်မက်တဲ့ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်လုပ်အားခနဲ့ရတဲ့ငွေကိုဘဲမက်တာ...အလကားရတဲ့ငွေက်ုတော့ရွံတယ်...."
" အဟွန်းစကားကြီးစကားကျယ်...သိပ်မလုပ်စမ်းပါနဲ့ မင်းကငါဝယ်ထားတဲ့မိန်းမ ဒါကြောင့်ငါ့စိတ်ကြိုက်သုံးလို့ရတယ်...ဒါကြောင့် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းလေးလုပ်ထားပါ...ငါဒီည မင်းနဲ့အတူအိပ်မယ်...မင်းကိုသိပ်ချစ်လွန်းလို့တော့မဟုတ်ဘူး...ငါ့ရဲ့စိတ်ပြေရာအတွက်ဘဲ..."
သူမဘာမှမပြောနိုင်...ဟုတ်ပါသည်လေး...သူမကကျွန်တစ်ယောက်ဘဲ...သူလုပ်သမျှကိုဘာမှမပြောဘဲနေရမှာသူမတာဝန်မဟုတ်ပါလားနော...
" သွားမင်းကအစေခံတစ်ယောက်မို့မင်းနေရာမင်းသိသင့်တယ်..."
သူမ မဟာ၏အခန်းထဲမှထွက်သွားသည်...
သူမအိပ်ခန်းထဲပြန်ရောက်သော် ငိုမိသည်...
" အဟင့်...အဖေရယ်...သမီးဒီဘဝကြီးထဲမရှင်သန်ချင်တော့ဘူး...သေချင်မိတယ်....အဟင့်...
အီးးးးဟီးးးး😭😭😭"
Next~~~♥
Author -Dïvęl 🖤🖤
Zawgyi...
Dark ( Or ) မုဆိုးဖို
Part - 3
" သားရယ္...ကို႔မယားကိုအ့လိုေျပာစရာလား...
သူမ မွာမိသားစုကိုစြန့္ၿပီး သားေနာက္လိုက္ခဲ့တာေလး လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္...
"မာမီက်ေနာ္အမွန္တိုင္းဘဲေျပာေတာ့မယ္...
အ့ေကာင္မေလးကိုဝယ္လာတာ..."
" ဟမ္းဘယ္လို႔...😳😳"
" ဟုတ္တယ္မာမီ အဲ့ကေလးမကက်ေနာ့္ကိုေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ၿပီး အမိဖမ္းတာ..."
" မျဖစ္နိုင္ဘူးသား...ဒီေလာက္ထိဒဏ္ရာရေနတာေလး..."
" မသိဘူးဗ်ာ...ဒီကမၻာမွာရွိတဲ့မိန္းမအားလုံးက
ေငြမက္တာခ်ည္းဘဲ...အဟက္ မာမီအပါအဝင္ေပါ့..."
" ေနဝန္းမဟာ...နင္မာမီကိုဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲဟမ္း..."
" ၾကားတဲ့အတိုင္းဘဲေလး...မာမီက ဒယ္ဒီကို
ေငြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးယူခဲ့တာမဟုတ္လား..."
" နင္ႀကိဳက္သလိုထင္နိုင္တယ္...ေငြေၾကာင့္ဆိုရင္မွန္တယ္ဒါေပမဲ့မင္းဒယ္ဒီက မာမီ့ကို အတင္း
လက္ထပ္ခဲ့တာေရာ ထည့္မစဥ္းစားဘူးလား...
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေငြနဲ႕သိမ္းခဲ့တာဘဲ..."
" အဟြန္း...က်ေနာ္ကယုံမယ္ထင္ေနလား...
က်ေနာ့္အေပၚထားတဲ့ျပည့္ဝတဲ့ေစတနာက
သက္စိမ္းတစ္ေယာက္ဘဲရွိတယ္..."
မဟာသည္ ထိုသို႔ေျပာၿပီးအျပင္ထြက္သြားေလသည္...ေဒၚဧကရီသည္ ဝမ္းနည္းကာထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီး
" သားရယ္...မာမီ့အေပၚဘယ္ေတာ့မွအျမင္ၾကည္မွာလဲ...မာမီေငြေၾကာင့္လက္ထပ္ခဲ့ေပမဲ့
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ကြၽန္တစ္ေယာက္လိုေနခဲ့တာ
မင္းမသိခဲ့ဘူးေနာ...ကိုယ္ဝန္ရင့္ေနခဲ့တာေတာင္
မင္းဒယ္ဒီက ေနာက္မီးလင္ေနခဲ့တာ...အင္းပါ
ေလးဒါကိုမင္းဘယ္သိပါ့မလဲ... "
မဟာကေတာ့မိန္းမဆိုလွ်င္ ေငြမက္သည္ဟုသာထင္ျမင္ေတြးေတာေနေတာ့သည္...
အျပင္သို႔ေရာက္ေသာ္မဟာသည္ရန္နိုင္အား
ဖုန္းဆက္ေလသည္...
" ရန္နိုင္...ဒီတစ္ပတ္ငါCompany ကို လာနိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ မင္းတို႔ေလးေယာက္ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ထားေပး..."
" .... "
" ok...ငါအနားယူဖို႔လိုတယ္...ငါ့ဒဏ္ရာသက္သာတဲ့အခ်ိန္ အလုပ္သစ္တစ္ခုလုပ္ဖို႔ရွိတယ္...ဒီအေတာအတြင္းက်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ၾကပါ..."
"...."
မဟာသည္ သူဝယ္ထားသည့္အိမ္ႏွင့္ၿခံဆီသြားကာအိမ္ထဲဝင္သြားသည္...၅ႏွစ္ေလာက္ပစ္ထားသည့္အတြက္ အိမ္ကဖုန္မ်ားပင့္ကူအိမ္မ်ားတက္ေနခဲ့သည္...ဧည့္ခန္းထဲမွဖခင္ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ကာ...
" ဒယ္ဒီေျပာတာမွန္တယ္...မိန္းမေတြက ေငြမက္လြန္းတယ္ဒယ္ဒီ...ေငြရရင္ဘာမဆိုလုပ္တယ္အကုန္ေျပာရရင္ သူမတို႔ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ရင္းၿပီးလုပ္စားၾကတယ္...အဟြန္းအခုလဲ
ကေလးမတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္ဆီေရာင္းစားထားတယ္...သိလား...သူမကအ႐ုပ္လိုဘဲေသးေသးက်စ္က်စ္ေလး...ထားလိုက္ပါဒယ္ဒီရာ
အဲ့ဒီကေလးမလဲေငြမက္တဲ့ခေလးမပါဘဲ..."
သူအားရင္အားသလိုလာလာၿပီးဖခင္ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီးစကားေျပာေလ့ရွိသည္...
" အိမ္ေတာင္အေခအေနဆိုးေနၿပီး...ရွင္းမွအဆင္ေျပမယ္...ငါကဘယ္လိုရွင္းရမလဲ..."
ဟုတ္ပါတယ္ေလး...မဟာက လူသတ္ ေမွာင္ခိုအလုပ္လုပ္ Company အလုပ္ကိုသာကြၽမ္းက်င္သည္...မိန္းကေလးမ်ားလုပ္တက္သည့္အလုပ္ကိုေတာ့ ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာေရေရရာရာမသိပါ...ထိုေၾကာင့္သူစိတ္ထဲ အိမ္အကူေလးငါးေယာက္ေလာက္ေခၚၿပီး ဒီအိမ္ႀကီးကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္မည္စုေတြးလိုက္ပါသည္...ေပါင္အလယ္ကဒက္ရာကနာလာခဲ့သည္...ဒဏ္ရာကမ်ားသည္...မၾကာခင္လဲေဆာင္းသို႔ကူးေျပာင္းေတာ့မည္ျဖစ္သည္...သူအိမ္ျပန္လာခဲ့သည္...
" ေဒၚႂကြယ္...မာမီေရာ..."
" သခင္မႀကီးက ေစ်းထဲသြားတယ္...သခင္ေလး"
" ဘာသြားလုပ္တာလဲ..."
" ဟိုကေလးမေလး အားမရွိလို႔ သခင္မႀကီးက
စြတ္ျပဳတ္လုပ္ေပးခ်င္လို႔တဲ့..."
" ေကာင္းၿပီး ေဒၚႂကြယ္လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ပါ..."
သူလဲအေပၚထပ္သို႔တက္သြားကာ ေလေျပအခန္းထဲဝင္သြားသည္...
ေက်ာျပင္ကနာေနမည္ထင္သည္သူမေမွာက္အိပ္လ်က္ေနသည္...မဟာသူမအနားသြားေသာ္...
" သ...သ...သခင္..."
" ရတယ္လွဲေနလိုက္..."
ခုံယူၿပီးမဟာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာလက္ပိုက္ရင္းသူမကိုၾကည့္သည္...သူမကေၾကာက္ေန၍မ်က္လႊာကိုသာခ်ထားသည္...
" ဒဏ္ရာကသက္သာလား..."
" ဟု..ဟုတ္..သခင္ေလး..."
ဟုတ္မွာပါေလး ေနဝန္းမဟာ...အေကာင္းစားေဆးကို လိမ္းခိုင္းထားေသာေၾကာင့္ေက်ာကုန္းကေျခာက္ေသြ႕ေနသည္ ဒီအတိုင္းဆိုသူမဒဏ္ရာကတစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြက္ေပ်ာက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္သည္...မဟာသည္ေလေျပကိုအကဲခက္ကာၾကည့္လိုက္သည္...ဆံပင္တို႔ကၾကမ္းတမ္းၿပီးေျခာက္ေသြ႕ေနသည္...အသားအေရတို႔ကလဲစိုေျပမႈမရွိပါ...
ဘယ္ေနရာကိုလွသည္ဟုေျပာရန္လဲလက္ညိုးထိုးစရာမရွိပါ...တစ္ကိုယ္လုံးေပါင္းလိုက္လွ်င္
ရလဒ္က ႐ုပ္အရမ္းဆိုးပါသည္...ေျခသည္းလက္သည္းတို႔ကလဲညိုညစ္ညစ္ႏွင့္ေပါက္ၿပဲေနသည္...
" မင္းဒဏ္ရာေပ်ာက္ေတာ့မွာပါ...ဒဏ္ရာေပ်ာက္ရင္ငါခိုင္းတာအကုန္မင္းလုပ္ရမယ္...
မင္းျငင္းရင္ေတာ့အဟြန္း...မိေက်ာင္းစာေကြၽးပစ္မယ္..."
" ေလေျပမျငင္းပါဘူး...ေလေျပ့ကိုမိေက်ာင္းစာမေကြၽးပါနဲ႕ေနာ...😔😔"
ဒီလူႀကီးကိုသူမအကဲမခက္တက္ပါ...ဆိုတာက
သူမစာေပမတက္မႈပါဘဲ...စာကိုသတ္ပုံမွန္ေအာင္ေတာင္မေရးတတ္ပါ...
တစ္ပတ္ၾကာေသာ္ သူမဒဏ္ရာသည္လဲေပ်ာက္သြားခဲ့ေလၿပီး...ေဆာင္းလဲအဝင္ျဖစ္သည္...
ေဒၚဧကရီသည္သူမကို သမီးအရင္းလိုသေဘာထားကဆက္ဆံသည္...မဟာကေတာ့
နဂါးပမာ...မ်က္လုံးတို႔ကစူးရွၿပီး အသံၾသၾသႏွင့္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္လူကို မနာနာေအာင္ေျပာတက္သာ္...
" ေလေျပ..."
" ဟုတ္အန္တီ..."
ေဒၚဧကရီသည္...
" သမီးရယ္...ေမေမလို႔ေခၚပါလားဟင္း..."
" ရွင္..."
" သမီးအဆင္ေျပမွပါ..."
သူမေလးၿပဳံးကာ...
" ဟုတ္ကဲ့ေမေမ ေလေျပဘာကူလုပ္ေပးရမလဲဟင္း..."
"😊😊ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ...သမီးက...
ေမေမတို႔သားအမိဟင္းခ်က္ၾကမလား..."
" ဟင္းကဘာျဖစ္လို႔ခ်က္မွာလဲေမေမ..."
" ဒီေန႕သားအိမ္ျပန္လာမယ္ေလး...ဒါေၾကာင့္ပါ..."
" သခင္က ဘုရင္လိုဘဲေနတယ္ေနာ..."
" 😊😊သားက ငယ္ငယ္ကတည္းကအဲ့လိုဘဲသမီးရဲ႕...ပိုဆိုးသြားတာက သူ႕မိန္းမေသသြားေတာ့အရင္ကထက္ဇီဇာေၾကာင္လာတာေပါ့😊"
" ဒါေပမဲ့ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္😔😔 သူရွိေနရင္ သမီးမေနခ်င္ဘူး..."
" ေရွာင္ေနေပါ့သမီးရယ္ေနာ..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
ေဒၚဧကရီႏွင့္ေလေျပ မဟာစားဖို႔ရန္ခ်က္ျပဳတ္ေပးေလသည္...ညေနပိုင္း မဟာျပန္လာခဲ့သည္...ေလေျပကေတာ့လုပ္စရာမရွိသည့္အတြက္ ၿခံထဲမွ တ႐ုတ္စကားပြင့္ကိုေကာက္ကာေခါင္းတြင္လဲပန္သည္လက္တြင္ကိုင္ၿပီးနမ္းရွိုက္သည္...ဒန္းပုခတ္ေပၚထိုင္ကာ ပန္းမ်ားကိုေဆာ့ကစားသည္...ထိုျမင္ကြင္းကိုအိမ္ေပၚမွၾကည့္ေနသည့္မဟာေဒါသထြက္ရသည္...ဒီပန္းကသက္စိမ္းအရမ္းႀကိဳက္သည့္ပန္းဘယ္သူမွထိုပန္းကိုထိခြင့္မရွိပါ...သို႔ေသာ္သူမထိ႐ုံသာမက ပန္ၿပီးနမ္းရွိုက္လိုက္သည့္အတြက္ပို၍ေဒါသထြက္မိသည္...သးေအာက္ဆင္းၿပီး မ်က္ေထာက္နီနီျဖင့္...
" ေလေျပညွင္း"
" သခင္...သခင္...ေလေျပဘာလုပ္ေပးရမလဲ..."
သူမပန္ထားသည့္ပန္းမ်ားကိုမဟာေဆာင့္ဆြဲယူသည္...
" ဘယ္သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ယူပန္ေနရတာလဲဟမ္း..."
" ေလေျပ...ေလေျပႀကိဳက္လို႔ပါ..."
" မင္းနဲ႕တန္လို႔လား..."
သူ႕စကားေၾကာင့္သူမဒူးေထာက္ကာ...
" ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေလေျပေနာက္မယူပန္ေတာ့ပါဘူး...ခြင့္လႊတ္ေပးပါ..."
" အဟြန္းလြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့မရဘူး...မင္းဒီည
ထမင္းမစားနဲ႕ဒီအပင္ေအာက္မွာတစ္ညလုံးထိုင္ေန..."
" ရွင္....ဟု...ဟုတ္...သခင့္အမိန့္နာခံပါ့မယ္..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီးမဟာထြက္သြားေလသည္...
စိတ္ထဲက
{ မင္းလိုမိန္းမမ်ိဳးက ဒီပန္းနဲ႕မထိုက္တန္ဘူး...
ဒီပန္းကငါခ်စ္ရတဲ့သက္စိမ္းတစ္ေယာက္
တည္းအတြက္ဘဲ...}
ေလေျပတစ္ေယာက္မစားမေသာက္ဘဲဒူးေထာက္ေနသည္မွာ ဘယ္သူမွမေတြ႕ေပ...သူမအရမ္းလဲနာက်င္လြန္းသည္...နာက်င္မႈကိုမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ေျဖသိမ့္သည္...
" ဘာလို႔လဲ...ပန္းေလးေကာက္ပန္မိတာဘာလို႔ငါ့အမွားလဲ...အဟင့္😭😭😭"
မဟာေရခ်ိဳးၿပီးညအိပ္ဝတ္႐ုံအားဝတ္ထားၿပီး
ရွန္ပိန္ခြက္ထဲ ေရခဲႏွစ္တုံးထည့္ကာေမႊ႕ရင္းစီးကရက္ဖြာကာ ေလေျပဘက္ၾကည့္လိုက္သည္
သူမတကယ္ဘဲထိုေနရာတြင္ရွိေနေသးသည္...
ညအခ်ိန္၈နာရီထိုးေနၿပီးျဖစ္သည္ေလစိမ္းမ်ားက သူ႕အခန္းထဲအထိတိုးေဝွ႕လာခဲ့သည္...သူဂ႐ုမစိုက္ပါ...သက္စိမ္းပုံေလးအားျမတ္နိုးစြာနမ္းရင္း
" လြမ္းတယ္သက္စိမ္းရာ ကိုသက္စိမ္းကိုအရမ္းသတိရတယ္😔😔😔"
အျပင္ဘက္တြင္ရွိသည့္သူမေလးကေတာ့မေအးခဲ႐ုံတမယ္...အေအးဒဏ္ေၾကာင့္အေပၚသြားႏွင့္ေအာက္သြားရိုက္ခတ္ေနသည္...
" အဟင့္ေအးတယ္...ေအးတယ္...ဟင္းဟင္း..."
ေအးေသာ္လဲသူမတက္နိုင္ပါ...ေခါင္းမ်ားပါကိုက္လာသည္...ေရႏြေးပူေလာင္သည့္ဒဏ္ရာကအေအးအရွိန္ေၾကာင့္ကိုက္လာသည္မွာသူမဘယ္လိုမွမခံစားနိုင္ေတာ့ပါသို႔ေသာ္အံကိုႀကိတ္ရင္းေတာင့္ခံေနေတာ့သည္...
တကယ္ပါ သူမထြက္ေျပးခ်င္မိသည္...
မဟာ ရွန္ပိန္ပုလင္းတစ္ဝက္ကုန္ေသာ္ ဝမ္နံတာဘက္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ သူမ လဲေနခဲ့ေလၿပီး...
" အားက်စ္...ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ဟာမေလး...
ဟန္ေဆာင္ရင္ေတာ့ဒီထက္ဆိုးတဲ့အျပစ္ေပးမယ္..."
သူကမန္းကတန္း ေျပးဆင္းသြားၿပီးေလေျပအားလႈပ္ႏွိုးသည္
" ေလေျပညွင္း...ေလေျပညွင္း ဟိတ္သတိထားဦး"
တစ္ကိုယ္လုံးေအးစက္ေနသည္...သတိလစ္ေနေသာသူမကိုမဟာ အေပၚေခၚတင္သြားေလသည္...တစ္အိမ္လုံးက အိပ္ကုန္ၿပီးမို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ရႈပ္ေနရသည္...
" ငါအဝတ္လဲေပးရမွာလား🙄🙄မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ေနာ..."
ဟုတ္ပါသည္...မအိပ္ေသးတာသူတစ္ေယာက္ဘဲရွိေတာ့သည္ေလး...ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ မဟာသူမအဝတ္စားလဲေပးေလသည္...မ်က္ႏွာကို လႊဲထားေသာ္ ဝတ္ေပးရအဆင္မေျပခဲ့ပါ...
" မထူးဘူး...ခ်ကြာ..."
မဟာတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာခြၽတ္ေပးေသာ္...သူ၏နား႐ြက္မ်ားနီရဲကာ ပူထူေနေတာ့သည္...သူ သည္ ေလေျပ၏အတြင္းအရာအားလုံးကိုကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ တကယ္ပင္အာေခါင္ေျခာက္ရသည္...
ထိုေၾကာင့္ ဝတ္ေပးၿပီးအျပင္ထြက္ရန္လုပ္ေန
စဥ္...ေလေျပသည္ မဟာ၏လက္ကိုဆြဲကာ
" အေဖ...သမီးကိုမထားခဲ့ပါနဲ႕...အေဖ...အဟင့္..."
မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ေနေသာ္လဲ သူမ ဂေယာင္ဂရမ္းႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူကိုတမ္းတေနသည္...
" တကယ္အလုပ္ရႈပ္တဲ့ကေလးမဘဲ..."
မဟာ ကုတင္ေဘးတြင္ထိုင္ကာသူမလက္ကိုဆုတ္ကိုင္ထားသည္...သူမကေတာ့သူမ၏
အေဖထင္ၿပီး အိပ္စက္ေနသည္...မနက္မိုးလင္းေသာ္သူမနိုးလာခဲ့သည္...လက္ကေလးေနသည့္အတြက္ၾကည့္လိုက္ေသာ္...ၾကည့္လိုက္ေသာ္
မဟာျဖစ္ေနသည္ နိုးသြားမည္စိုး၍သူမ အသာေလး ျဖဳတ္ေနသည္...
" မင္းနိုးၿပီးလား..."
" ဟုတ္သခင္..."
" သြားမနက္စာသြားလုပ္...ငါခဏေနဆင္မယ္..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
သူမႏုန္းေနေလသည္...သို႔ေသာ္လဲ သခင္ကခိုင္းသည့္အတြက္သူမလုပ္ရမည္ဘဲမဟုတ္ပါလား...
မဟာသည္...အခန္းျပန္သြားေလသည္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ...
" အာ့...က်စ္...က်စ္..."
ေလေျပမနက္စာျပင္ေပးၿပီး ထမင္းစားပြဲခုံတြင္ရပ္ေနသည္...မဟာဆင္းလာခဲ့သည္...ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ Smart က်ေနၿပီး ခန့္ညားေနသည္...အၿမဲတမ္းဝတ္ဆင္သည့္အဝတ္မ်ားက All black...သြယ္လ်သည့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား
က တကယ္ မိန္းမသားလက္လိုလွသည္...
မ်က္ခုံးကတစ္ကိုကိုတန္းေနၿပီးမည္းနက္ေမွာင္ေနသည္....ဆံေကသာက အစနက္ေမွာင္ေနသည္...တကယ္ကို၂၈ႏွစ္ဟုမထင္ရေလာက္ေအာင္ခန့္ညားေခ်ာေမာလြန္းပါသည္...
" မနက္စာအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီးလား..."
" ဟုတ္ကဲ့သခင္..."
" သြား...ၿခံထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေဒၚႂကြယ္ကိုသြားကူလိုက္..."
" ေလေျပ ဗိုက္...ဆာ..."
" မင္းအဆင့္မင္းသိသင့္တယ္...တန္ရာဘဲေတြးသင့္တယ္ ေလေျပညွင္း "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ဗိုက္ဆာတာေပါ့ မေန႕ညကတည္းကသူမဘာမွမစားဘဲ သတိေမ့ေနတာမနက္မိုးလင္းသည့္အထိပါ...ဘာမွမထူးပါ...မိေထြးႏွင့္ေနေသာ္လဲဒီလိုပါ
ဘဲ...ေနာက္ထပ္ႀကီးႀကီးမားမားအျပစ္ေပးမည္ကိုဘဲေလေျပေတြးပူကာေၾကာက္ေနမိသည္...
" သမီး...ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
" သမီးႀကီးႂကြယ္ကိုလာကူလုပ္တာပါ..."
" ၿပီးေတာ့မွာပါ...ဗိုက္ဆာၿပီးလား..."
" ရပါတယ္😊😊"
" အင္းပါ...ဒါဆို ႀကီးႂကြယ္ကို ဒီေျမက်က္ေလးဝိုင္းေခ်ေပးေနာ...သခင္ေလးက ဒီစံပယ္ပန္းကိုသိပ္တန္ဖိုးထားတာ..."
" ႀကီးႂကြယ္ေလေျပမသိလို႔တစ္ခုေလာက္ေမးမယ္ေနာ..."
" အင္းေမးေလး..."
" သခင္က ဒီစံပယ္ပန္းကိုဘာျဖစ္လို႔မခူးခိုင္းတာလဲ..."
" ဒါကသခင္ေလးမိန္းမအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ပန္းမို႔လို႔ေလး..."
" ဪဒါေၾကာင့္ကို...သခင္က သူ႕မိန္းမကိုအရမ္းခ်စ္မွာဘဲေနာ..."
" အင္းေပါ့သမီးရဲ႕...ဒီအပင္ေလးေတြကို မမေလးသက္စိမ္းကအရမ္းတန္ဖိုးထားတာ..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
စကားေျပာရင္းလုပ္ေနသည္မွာၿပီးသြားသည္..
" သမီးေလေျပ...လာႀကီးႂကြယ္တို႔မနက္စာသြားစားရေအာင္ဆာေနၿပီးမလား..."
" ဟုတ္..."
" ဒဏ္ရာေရာသက္သာၿပီးလား. ."
"ေဆးကအရမ္းေကာင္းလို႔လားမသိဘူး...
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႕ေတာ္ေတာ္ေပ်ာက္ေနၿပီး...
မနက္ျဖန္ဆို ေသခ်ာေပ်ာက္ေလာက္ၿပီး..."
"အမာ႐ြတ္ေတာ့က်န္ေနမွာေပါ့..."
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး 😁😁"
" သမီးေလေျပ.."
" ဟုတ္ႀကီးႂကြယ္ေျပာေလး..."
" သခင္ေလးေျပာတာဆိုတာကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ..."
" ဟုတ္ ေလေျပသိပါတယ္ႀကီးႂကြယ္...
ေလေျပကငယ္ေသးေပမဲ့သခင္ေလးကိုနားလည္ပါတယ္..."
" ဒါေတြမေျပာနဲ႕ေတာ့ ထမင္းစားၾကမယ္..."
ႏွစ္ေယာက္သားထမင္းအတူစားေလသည္...
ထမင္းစားေနရင္း...
" ေလေျပညွင္း "
" ဟုတ္ကဲ့ သခင္..."
" မင္းထမင္းစားၿပီးရင္အခန္းထဲခဏလာ..."
" ရွင္..."
မဟာေစာင္းၾကည့္ေသာ္...
" ဟုတ္လာခဲ့ပါ့မယ္...."
မဟာ ေျပာစရာရွိသည္ကိုေျပာၿပီး အေပၚသို႔ျပန္တက္သြားေလသည္...
ေလေျပသည္ထမင္းစားၿပီးေသာ္ ေဒၚႂကြယ္က
" သမီး... သြားလိုက္ပါသခင္ေလးတစ္ခုခုခိုင္းမလို႔ေနမယ္..."
" ဟုတ္ကဲ့ႀကီးႂကြယ္ ေလေျပသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ..."
ေလေျပေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္အေပၚသို႔တက္သြားေလသည္...အခန္းတံခါးကိုေခါက္ေလသည္...
" ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္..."
" ဝင္လာခဲ့..."
အသံပါဝါေၾကာင့္သူမလန့္သြားရသည္...သူမဝင္လာၿပီး...
" သခင္...ေလေျပကိုခိုင္းစရာရွိလို႔လား..."
" ဟုတ္တယ္...ငါညဘက္သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး...ေဆးသြားဝယ္ေပး..."
" ဘာေဆးလဲ..."
" Sonata..."
" ေလေျပနားမလည္ဘူး..."
" 🙄🙄ဆိုနာတာ...ဆို...နာ...တာ...".
" ဆိုနတ..."
" 😒😒ဆိုနာတာ...အိပ္ေပ်ာ္ေစတဲ့ေဆး...
ေဆးဆိုင္မွာဘူးနဲ႕ေရာင္းတယ္...ေရာ့၂၀၀၀၀ယူ
သြားပိုတာ မင္းတစ္ခုခုဝယ္စားလိုက္...မေမ့သြား
နဲ႕ေနာ...ဆိုနာတာ...ဆိုနတမဟုတ္ဘူး...😒😒"
" ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး..."
သူမ မဟာကမ္းေပးသည့္ပိုက္ဆံအားယူကာ
ေဆးသြားဝယ္ေလသည္...
" ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ...
တိုဆာနာ...တိုဆာနာ...မဟုတ္ေသးပါဘူး...ဆိုနာတာ...ဆိုနာတာ..."
တစ္လမ္းလုံး သယမ႐ြတ္သြားေလေတာ့သည္...
ေဆးဆိုင္အားေတြ႕ေသာ္...
" ဆရာ...ဆိုတာနာ...ရွိလား..."
" ဟမ္း...ဘာႀကီး...ဆိုတာနာက ေဆးရွိလို႔လား..."
" ရွိပါတယ္...ဘာလဲ...ေအာ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ေဆးတဲ့..."
" ဆိုနာတာပါ ကေလးမရယ္..."
" 😁😁ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္...အဲ့ေဆးဘဲ..."
" ဘယ္သူဝယ္ခိုင္းလိုက္တာလဲ..."
" ဦးေနဝန္းမဟာပါရွင့္..."
" ေအာ...မဟာဝယ္ခိုင္းတာလား...ထင္ပါတယ္..
ကဲေရာ့...၁၅၀၀၀က်တယ္..."
" ေစ်းႀကီးလိုက္တာ..."
" ေဟာဗ်ာ...ေဆးက ျမန္မာျပည္ထုတ္မဟုတ္ဘူးေလးဗ်ာ...အခုကုန္ေစ်းႏႈန္းကဘအမိသိတဲအတိုင္းဘဲေလး..."
" ဟြန့္...ျဖစ္ရတယ္...အဲ့ဒီကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက က်ကိဳမက်နိဳင္ဘူး..."
" ကဲပါယူမလားမယူဘူးလားေျပာ..."
" ယူမယ္ေလွ်ာ့ေပး...၁၀၀၀၀နဲ႕ထားေပးသြားရလာရတာအဆင္မေျပဘူး..."
" အဲ့တာက်ဳပ္နဲ႕ဆိုင္လို႔လားဗ်ာ..."
" သြားရလာရအခ ၅၀၀၀ေထာင္ႏႈတ္ေပးဒါေၾကာင့္တစ္ေသာင္းဘဲယူ...ရလားမရဘူးလားေျပာ..."
" ဪ...ေအ့ပါကြာ...ေဆးဝယ္ေနတာလား ဓားျပတိုက္ေနတာလားမသဲကြဲဘူး..."
" ေရာင္းမလားမေရာင္းဘူးလားေျပာ..."
" ေရာင္းပါ့မယ္..."
သူမၿပဳံးျပေတာ့ ေဆးေရာင္းသူက သက္ျပင္းခ်ကာ
" ဒီလိုဘဲဝယ္ေနက်လား..."
" လမ္းေဘးေစ်းသည္ကိုေတာ့ဒီလိုမလုပ္ပါဘူးသူတို႔ကပင္ပန္းၾကတယ္ေလး ဆရာက ခ်မ္းသာ
ေနတာဘဲ😁😁"
" 😅😅ေအ့ပါကြာ...မင္းနဲ႕မွဘဲ ငါလဲခံရတယ္..."
သူမွဘာမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားမည့္အခ်ိန္...
" မင္းနာမည္ကဘယ္လိုေခၚလဲ..."
" ေလေျပညွင္း..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီးထြက္သြားေလသည္...
ဒီေဆးဆရာက ေတာ့မဟာ၏ ငယ္သယငယ္ခ်င္းျဖစ္ပါသည္...႐ုပ္ရည္ေျပပ်စ္သူလဲဟုတ္ပါသည္...ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္သည့္ ႏွင္းဆီခိုင္ဆိုလဲမမွာပါ...နာမည္မွာ...တြဲလက္ခိုင္ၿမဲ ျဖစ္သည္။
ေလေျပျပန္သြားရင္း...ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တိုက္မိေသာ္ေဆးဘူးက်သြားသည္...
" Sorry ...ဘာျဖစ္သြားတာလဲ "
ေဆးဘူးကမ္းေပးရင္း သူမကိုေမးေလသည္...
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "
ေဆးဘူးေလးျပန္ယူၿပီး သူမ လွည့္ထြက္လာသည္...ဒီေကာင္ေလးက ဝဏၰျဖစ္ပါသည္...လူငယ္ပီပီ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းလြန္းပါသည္...
" ဟိတ္ခဏရပ္ဦး..."
" ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."
" ဒီမွာ မင္းပိုက္ဆံ...ဟုတ္လား..."
သူကမ္းေပးမွသတိထားမိကာ...တစ္ေသာင္းတန္တစ္႐ြက္သူမလက္ထဲမွျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္ေၾကာင့္ပင္...
" ေက်းဇူးပါ... "
" နာမည္ေျပာျပခဲ့ဦးေလး..."
" ဘာလုပ္မလို႔လဲ..."
" သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္လို႔..."
" အမိန့္မရေသးတာေၾကာင့္အားေတာ့နာပါတယ္..."
" ဟမ္း..."
" နာမည္က ေလေျပညွင္း ပါ..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီးသူမထြက္သြားေလသည္...ဝဏၰသည္...
" သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တာကို သူမကဘာလို႔အမိန့္ေစာင့္...ဘာႀကီးလဲ...ဒါမဲ့စိတ္ဝင္စားစရာဘဲအဟြန္း..."
ေလေျပ အိမ္ႀကီးထဲျပန္ေရာက္ေသာ္...
" ႀကီးႂကြယ္..."
" ဪသမီး ျမန္ျမန္သြားသခင္ေလးစိတ္ဆိုးေနလိမ့္မယ္..."
" ဟုတ္ကဲ့ႀကီးႂကြယ္ "
သူမေလးအိမ္ေပၚသို႔တက္သြားေလသည္...
" သခင္...ဒီမွာအိပ္ေပ်ာ္ေဆးရပါၿပီး..."
" ဘာကိစၥဒီေလာက္ၾကာေနရတာလဲ..."
" ရွင္...လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေလး စက္ဘီးေတြဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕သြားတာမွာမဟုတ္တာ..."
" ငါ့ကို အခုျပန္ေျပာေနတာလား..."
" ဟို...မဟုတ္ပါဘူး...ေလေျပ
ကေျပာျပတာပါ..."
" ဘာလဲ စပြန္ဆာအသစ္ရသြားလို႔လား..."
" ရွင္...သခင္အ့လိုမဟုတ္တာကို ေလေျပ
ကိုမစြတ္စြဲပါနဲ႕ အခုမွေလေျပက၁၉ႏွစ္သာရွိေသးတာ...ေပါက္ကရစိတ္ကူးေတြမရွိဘူး...
အ့လို ခႏၶာကိုယ္ကိုေရာင္းမဲ့အစား သူေတာင္းစားလုပ္ၿပီးေတာင္းစားပစ္လိုက္မယ္"
" အခုလဲ မင္းမိေထြးက ငါ့ဆီမွာ မင္းကိုေရာင္းထားတာဘဲေလး..."
" သိပါတယ္...ဒါေၾကာင့္သခင့္ဆီ တင္ေနတဲ့အေႂကြးကိုေလေျပလုပ္အားနဲ႕ ျပန္ဆပ္မွာပါ..."
" မင္းတစ္သက္ ဆပ္ရင္ေတာင္မေၾကဘူးဆိုတာမွတ္ထားလိုက္..."
" ဒါဆိုဘယ္လို ဆပ္ရင္ေၾကနိုင္လဲ..."
" 😊😊မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုငါ့ကိုေပးရင္ေပါ့..."
" ရွင္.😳😳😳"
သူမအံ့ၾသသြားရသည္...ဂုဏ္အသေရရွိလူႀကီးဆီမွၾကားရသည့္စကားလုံးကညစ္ညမ္းလြန္းသည္...
" ဘာလဲသိပ္တုန္လႈပ္သြားလား....အဟြန္း🙂
မင္းခႏၶာနဲ႕ဆပ္ရင္ေတာင္တစ္ႀကိမ္ထဲရမွာမဟုတ္ဘူး...လိုသလိုသုံးလို႔ဝမွာစြန့္ပစ္လ္ု႔ရတဲ့အခ်ိန္အထိဆိုေၾကနိုင္တယ္..."
တကယ္ပါ...သူ႕စကားေတြက ခက္ထန္ၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္...
ခႏၶာႏွင့္ဆပ္ရမယ္တဲ့လား....
" ေလေျပ့ကိုခ်ိန္းေျခာက္ေနတာလား...ဒီလိုလုပ္မဲ့အစားကို႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသပစ္မွာ...
အသက္အေသခံလိုက္မယ္အရွက္နဲ႕ေတာ့ဘယ္ေတာ့မွမလဲဘူး..."
" မင္းသိပ္စြာပါလား...ဘာလဲ ေငြထပ္လိုခ်င္လား...ေရာ့ ဒီမွာသိန္း၆ေထာင္ရွိတယ္...ယူလိုက္..."
ပိုက္ဆံပုံႀကီးကို ေလေျပ
ၾကည့္ကာ...
" ပိုက္ဆံရွိတယ္ဆိုၿပီးလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတာလား..."
" မင္းတို႔မိန္းမေတြကေငြမက္တာဘဲမဟုတ္လား..."
" ဟုတ္တယ္မက္တဲ့ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လုပ္အားခနဲ႕ရတဲ့ေငြကိုဘဲမက္တာ...အလကားရတဲ့ေငြက္ုေတာ့႐ြံတယ္...."
" အဟြန္းစကားႀကီးစကားက်ယ္...သိပ္မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ မင္းကငါဝယ္ထားတဲ့မိန္းမ ဒါေၾကာင့္ငါ့စိတ္ႀကိဳက္သုံးလို႔ရတယ္...ဒါေၾကာင့္ သန့္သန့္ရွင္းရွင္းေလးလုပ္ထားပါ...ငါဒီည မင္းနဲ႕အတူအိပ္မယ္...မင္းကိုသိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး...ငါ့ရဲ႕စိတ္ေျပရာအတြက္ဘဲ..."
သူမဘာမွမေျပာနိုင္...ဟုတ္ပါသည္ေလး...သူမကကြၽန္တစ္ေယာက္ဘဲ...သူလုပ္သမွ်ကိုဘာမွမေျပာဘဲေနရမွာသူမတာဝန္မဟုတ္ပါလားေနာ...
" သြားမင္းကအေစခံတစ္ေယာက္မို႔မင္းေနရာမင္းသိသင့္တယ္..."
သူမ မဟာ၏အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္...
သူမအိပ္ခန္းထဲျပန္ေရာက္ေသာ္ ငိုမိသည္...
" အဟင့္...အေဖရယ္...သမီးဒီဘဝႀကီးထဲမရွင္သန္ခ်င္ေတာ့ဘူး...ေသခ်င္မိတယ္....အဟင့္...
အီးးးးဟီးးးး😭😭😭"
Next~~~♥
Author -Dïvęl 🖤🖤