Gözlerimi kırpmadan karşımdaki adama bakıyordum. Öfke tüm bedenimi sarmıştı.
Kulağıma doğru yaklaştı. Kısık sesiyle konuştu
"Ve inan bana bende seninle evlenmek için ölmüyorum"
Öfkeyle baktım gözlerine.
Tam ağzımı açıp konuşacakken dedem öksürdü
"Hoş geldiniz Serdar ağa, buyurun geçin" dedi dedem.
Hepsi geçip oturdu
Beni dinleyen olacak mıydı? Sanmam.
Ben daha bu adamın ismini bile yeni öğrenmiştim
Şimdi bana hiç tanımadığın bu adamla evlen mi diyorlar?
"Bir yere giden mi var?" dedi bavulu işaret ederek Serdar ağa
"Hay-"
"Evet" dedim babamın lafını keserek.
Dedemin ve babamın ters bakışları beni bulmuştu.
Arhan denen adam da kaşlarını kaldırarak bana bakıyordu.
"Ben gidiyorum"
Serdar ağa benden bakışlarını çekip dedeme baktı.
"Kızımızın daha haberi yok mu Kadir ağa?"
"Var" dedi sert sesiyle.
"Odana geç Kader, yoldan geldin biraz dinlen" dedi dedem sözlerin üzerine bastırarak
Çok çaresiz kalmıştım
Şimdi çıkıp gitsem bile peşimi bırakırlar mıydı?
Kaç can yanacaktı iki canın sefası yüzünden?
Odama gittim. Kendimi yatağıma attım.
Yastığı ağzıma kapadım. Tuttuğum tüm bağırışlarımı haykırdım. İçimde bir ateş yanıyordu, kimi yakacaktı? Kendimi mi? Yoksa diğerlerini mi?
Kendi yarasına merhem olamayan bir doktordum ben.
O adam neden itiraz etmemişdi? Gücü varken, itiraz edebilecekken sessiz kalmıştı. Onların çıkardıkları ateşte kül olmamıza izin vermişti.
Acıdan değil, öfkeden bağırıyordum. Kızgındım herkese, kırgın olamazdım.
Kapı tıklatıldı, sonra birisi içeri geçti.
Gelip bana sarıldı.
İlayda'm
Göz yaşları düşüyordu saçlarıma. Bende sıkıca sarıldım ona. Kokladım, kokusunu içime çektim.
"Üzülme abla, her şey iyi olacak bir gün"
Bir gün...
"İyi olacaksın"
"Olacağım" dedim gülümseyerek
Sahte tebessümler yorardı insanı.
Sarıldı bana tekrar, saçlarımdan öptü. Kollarının arasında küçücük kalmıştım. Sanki birtek buna ihtiyacım varmış gibi hissettim, sıcacık kollara.
Ve o kollarda uykuya daldım. Hiçbir şey olmamış gibi huzurlu bir uykuya...
Gözlerimi açtığımda yalnızdım. Uykudan uyanmak istememiştim. Bunların hepsinin bir rüya olması diledim tekrar ve tekrar. Ama acı bir gerçekti.
Telefonumun zil sesi tüm odada yankılandı.
Arayan Açelya idi.
"Efendim" dedim kısık sesimle
"Kader'im ne yapıyorsun? Eğleniyor musun ailenle?"
Keşke.
Sessiz kaldım. Konuşsam ağlayacakmışım gibi hissediyordum.
Ben bu kadar duygusal biri miydim?
"Bir şey mi oldu Kader?"
"Hayır" dedim çabucak itiraz ederek.
"Böyle çabuk itiraz ettiğine göre kesin bir şey oldu, ne oldu?"
"Sonra konuşalım mı?" dedim. Belki sonra kendimi biraz daha topladıktan sonra anlatırdım ona, şimdi anlatsam saatlerce ağlardım.
İtiraz etmek istemişti, ama bir süre sessiz kaldı.
"Tamam nasıl istersen, ama her zaman yanında olduğumu bil" dedi.
Telefonu kapatıp yatağın üzerine attım.
Galiba yenilmiştim, kabullenmiştim
Kader kaderine yenilmişti.
Odadan çıktım, sofra kurulmuştu
Malum insanlar gitmişti.
Herkes masada toplaşmıştı
"Geç otur abla" dedi İlayda
Masaya geçtim. Annemin yemeklerini uzun süre sonra bu şekilde tatmayı beklemiyordum
"Afiyet olsun" dedi dedem herkese, yemeğe başladılar.
"1 hafta sonra düğünün var, iki düğün birlikte yapacağız"
Yemek boğazıma takılıp kaldı
Cevap vermedim, itiraz etmekten bile yorulmuştum artık
"Bir gün pişman olacaksın dede, ama çok geç olacak" dedim sadece
"Pişman ben değil, abinin olması lazım"
Pişman olmak yeter miydi?
1 hafta? Benim 27 senelik hayatımı 1 hafta sonra yakıp kül edeceklerdi
"Size afiyet olsun" diyip masadan kalktım.
Masadan kalkmama sebeb Umut'un arıyor olmasıydı. Açelya bir problem olduğunu yetiştirmişti kesin.
"Ne oldu kız?"
"Bir şey olmadı?"
"Sen bi bak benim alnıma enayi mi yazıyor?"
"Görmüyorum nasıl bakayım?"
"Haa doğru" dedi ve kapattı.
Tekrar arıyordu, ama bu defa görüntülü
Gerçekten çocuk gibiydi. Bu adam büyümemişti sanki.
"Şimdi bak bakalım"
"Tam emin olamadım"
"Senin yüzünün hali ne böyle? Yüzünden düşen bin parça"
"Yok bir şey"
"Sen onu benim külahıma anlat, dur ya da anlatma Açelya'yı da arayayım sonra anlat"
Ve bir kaç saniye sonra o da aramıza katıldı. Şimdi ben nasıl anlatacaktım?
"Hadi seni bekliyoruz, konuş ki çöze bilelim"
"Çözeceğimizi sanmıyorum"
"Ne oldu ki?" dedi Açelya
Derinden nefes aldım
"Evleniyorum"
"Ne? Nasıl yani? Kiminle?"
"Ve neden şimdi haberimiz oluyor?"
"Benim de yeni haberim oldu çünkü"
"Ben bir şey anlamadım bu işten" dedi Açelya
"Düğün ne zaman?"
"1 hafta sonra"
"Yangından mal mı kaçırıyoruz?"
"Yangına doğru gidiyoruz" dedim
"Peki neden?"
"Abi'm..." diye bildim sadece
"Ben anladım galiba, şu töre olayları falan mı?"
"Hangi devirde yaşıyoruz, şimdi sen tanımadığın bilmediğin biriyle mi evleniyorsun?"
"Adamı tanıyor musun?" diye sordu Açelya
"Bu gün tanıdım" dedim
Güldüler. Bende onlarla beraber güldüm. Ağlanacak halimize gülüyorduk.
"Sinirlerim bozuldu valla benim"
"Bu nasıl bir şey arkadaş"
Bende anlamadım.
"Kaçıralım mı seni?" dedi Umut
Gülümsedim. Keşke mümkün olsa.
"Kader şimdi razı mı olacaksın? Ne yapmayı düşünüyorsun?"
Kafamı aşağı yukarı salladım. Başka yolu yoktu, ya da ben bulamıyordum. Çıkmaz sokakta sıkışıp kalmıştım
"Bilmiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum"
"Yardıma gelelim mi?"
İtiraz ettim. Onların başını belaya sokmak istemiyordum
"Neyse size iyi geceler, sonra konuşuruz"
"Ya neresi iyi geceler bunun? Bu normal bir şey değil" dedi Açelya
Haklıydı. Normal değildi
"Açelya ben iyiyim meraketme"
"İşin, hayatın ne olacak peki?"
Benim bir düzenim vardı değil mi? Gerçekten ne olacaktı?
"Zaman gösterecek" dedim
"Kader bir şeye ihtiyacın olursa biz hep buradayız bil"
Gülümsedim
"Biliyorum, teşekkür ederim"
"Umarım iyi olursun"
"İyi geceler" dedim ve kapattım.
Kapı tıklatıldı daha sonra da sakince açıldı.
"Gelebilir miyim kuzum?" diye sordu babaannem
Ben geldiğimde yoktu evde. Ablasına gitmişti
Çok özlemiştim onu, ve onun omzuna, kollarına o kadar çok ihtiyacım vardı ki
"Babaanne?" dedim o kadar hüzne rağmen parlayan gözlerimle
Gelip yanıma yattı ve benide kolları arasına aldı
"Özür dilerim benim kuzum, hiç bir şey yapamadığım için"
Ağlamaktan bile yorulmuştum. Artık göz yaşı bile dökemiyordum
Sardı sımsıkı kollarıyla beni babaannem
Okşadı saçlarımı, öptü alnımdan
Defalarca kez tekrarladı 'özür dilerim' kelimesini
"Umarım Arhan ağa seni üzmez güzel kızım"
Tanımadığım bir adama beni üzmez diye güvenemezdim. O benin yangınım olacaktı, ben onun. Bilmediğim bir öfkem vardı ona. Sessiz kalmıştı, kabullenmişti. Ne çabuk? Hiç itiraz etti mi acaba? Bu kadar mı korkakdı?
Öylece uzun uzun okşadı saçlarımı babaannem
Sonra son kez öpüp alnımdan çıktı odadan
Gözlerimi kapadım, uyumaya çalıştım
Telefonumun bildirim sesi odada yankılandı, mesaj gelmişti. Bilmediğim bir numaradan
05****: Aynı yangının farklı
külleri olacağız
Siz: Arhan ağa asıl
yangın benim içimde, öfkem
05****: Doktor hanım senin kaderin bundan sonra kül olmaktır
Okuduğum mesajla acı bir şekilde kahkaha attım. Ben zaten artık kül olmuştum, daha ne kadar yanacaktım?
Telefonu kapatıp bir kenara attım
Gözlerimi sımsıkı kapadım, hiç uyanmak istemiyorcasına...
~~~
Bölüm sonu
Umarım beğenmişsinizdir♡
Bölüm hakkında düşünceleriniz neler?
Lütfen vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın
Sizi seviyorum♡