ဘတ္စ္ကားေပၚမွ အ၀ါေရာင္Hoodie ေလး၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္လ်က္ အေျပးေလးဆင္းလာခဲ့ေလသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကိုေရာက္လို႔ လက္ကလက္ပတ္နာရီေလးကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ည၉နာရီေက်ာ္။
"ဟူး.."
ဖူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းေငြ႕ႏွင့္အတူ နဖူးထက္က အနီေရာင္ဆံပင္ေလးေတြက ေလထဲ လြင့္ပ်ံ႕တက္သြားေလသည္။ ပင္ပန္းေနတဲ့ မိုးထက္မိုရ္မ်က္ႏွာေလးက ႏြမ္းဖတ္လ်က္ ေသးေသးေလးသာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္း ေဖာင္းေနတဲ့ကိုယ္ေလးကပင္ ပိန္က်သြားသလို။
Omega ေတြဆႏၵျပတဲ့ကိစၥနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမဲဆြယ္ဖို႔လုပ္တဲ့ UABO ပါတီက Alpha အမတ္ေတြတန္းစီျပီး ၾကက္ဥပန္ကိတ္ေတြျဖစ္ကုန္တဲ့ကိစၥက လတ္တေလာHot အျဖစ္ဆံုးျဖစ္ေနရာ မိုးထက္မိုရ္တို႔ တစ္ရံုးလံုးအဲ့သတင္းေတြလိုက္ေနရင္း အခ်ိန္ပိုဆင္းေနၾကရသည္။
ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွရက္ေလာက္မ်ား ဒီလိုေက်ာ္ျဖတ္ရဦးမလဲမသိေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Celebrity ေတြေနာက္ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ျပီး မဟုတ္ကဟုတ္က သတင္းေတြေရးရတာထက္စာရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔သာ ျဖည့္ေတြးလိုက္ျပီး အိမ္ဘက္ဆီသို႔သာဦးတည္လိုက္သည္။ အိမ္ျပန္နားရေတာ့မွာမို႔ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက တက္ၾကြလ်က္။
ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေနရာကိုငွားထားတာမို႔ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ တိုက္ခန္းက ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ နည္းနည္းေတာ့လွမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲျဖစ္တဲ့အျပင္ အိမ္နံပါတ္ေတာင္ တိတိက်က်ရွိမေနတာမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ မမမိုးထက္လိႈင္တစ္ေယာက္ အလြယ္တကူလိုက္မလာႏိုင္တာႏွင့္တင္ ေပးရတဲ့ေစ်းကအေတာ္တန္ေနျပီျဖစ္သည္။ ခုႏွစ္လႊာထိ ဖတ္ဖတ္ေမာေနတဲ့အထိ ေျခလ်င္တက္ျပီး ေနာက္ဆံုးတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ဖုန္းက ထျမည္လာေတာ့သည္။
ဒီခ်ိန္ဘယ္သူဖုန္းေခၚတာပါလိမ့္။
တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည့္ေနာက္မွာ မိုးထက္မုိရ္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ရံႈ႕တြသြားေလသည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ,ေပၚေနသည့္နာမည္က အဲရစ္စ္လင္း။
သြားပါျပီ..ငါ့ရဲ႕ေကာင္းေနတဲ့ Mood ေလးကေတာ့ ပ်က္ပါျပီ။
မကိုင္ဘဲေနလို႔လည္း မရဲေလရာ မိုးထက္မိုရ္မွာဖုန္းကိုင္လိုက္ရသည္။
"ဟဲလို.."
ဖုန္းကိုထူးလိုက္တဲ့ အသံေလးကေတာ့ျဖင့္အိစိအိစိ။
"မင္းအခုဘယ္မွာလဲ.."
ဖုန္းထဲမွ ထြက္လာတဲ့အသံကေတာ့ အဲရစ္စ္လင္းအသံမဟုတ္။ ျပီးေတာ့ နည္းနည္းအေလာသံုးဆယ္ႏိုင္ေနတဲ့အသံ။ မိုးထက္မိုရ္မွာ ဘာမွန္းမသိညာမွန္းမသိႏွင့္ အေယာင္ေယာင္မွားမွား ျပန္ေျဖလိုက္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လား..အခုအိမ္ထဲ၀င္မလို႔ေလ။"
"မ၀င္နဲ႔ေတာ့။ အခုခ်က္ခ်င္းဆရာ့အိမ္ကိုလာခဲ့ေပး။"
ထိုအခါမွ ဖုန္းဆက္သူသည္ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕လက္ေထာက္အသံမွန္း မွတ္မိသြားရသည္။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔အဲရစ္စ္လင္းကိုယ္တိုင္မဆက္ဘဲ သူ႔လက္ေထာက္က ခုလိုရုတ္တရက္ၾကီး ေခၚရတာလဲနားမလည္ႏိုင္။
"ဘာ..ဘာလို႔.."
"တကယ္အေရးၾကီးတယ္။ လာခဲ့ပါဆိုေန။"
"မဟုတ္ဘူးေလ..ဘာလို႔လဲလို႔..ေျပာမွကၽြန္ေတာ္ကသိ.."
"မင္းကိုအခုလာလို႔ေျပာေန..အား..ဆရာ..မလုပ္နဲ႔..တီ!"
ေျပာေနတုန္းတန္းလန္းၾကီး ဖုန္းကတီခနဲက်သြားေလျပီျဖစ္သည္။ ျပန္ဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကိုင္ေတာ့။ အစကေတာ့ လာခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျငင္းဖို႔ၾကံေနခဲ့တာကို အဲ့လိုၾကီး မရွင္းမရွင္းေတြလုပ္သြားေတာ့မွ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ ေခါင္းထဲတြင္ ေပါက္တတ္ကရအေတြးေတြ အကုန္စုျပံဳ၀င္လာေလသည္။ ခုေနာက္ပိုင္း Celebrity ေတြရဲ႕သတ္ေသႏႈန္းဆိုတာ သိၾကားမင္းဖင္ထိုးေဆာင့္လုမတတ္ထိုးတတ္လာတာ။ ဒုကၡပဲ။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႔ပါလိမ့္။
ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လိုက္ျပီး မိုးထက္မိုရ္ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ လမ္းမထိပ္ထိ ထြက္ျပီးေတြ႕ရာ တကၠစီတစ္စီးေကာက္ငွားရင္း ငွားလိုက္သည့္ဦးတည္ရာက Royal Garden Residence ဆီ။ အဲ့ကိုေရာက္သြားျပီဆိုတာႏွင့္ တကၠစီခကိုအျမန္ရွင္းလိုက္ျပီး Royal Garden Tower ထဲကို၀င္လိုက္သည္။
တကယ္တမ္း မိုးထက္မိုရ္သည္ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာမို႔ အားတစ္စက္မွ မက်န္ေအာင္ ႏံုးခ်ိေနခဲ့ေသာ္လည္း အခုေတာ့စိတ္ကေလာေနတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ပန္းလို႔ ပင္ပန္းေနမွန္းလည္း သတိမထားမိေတာ့။ အေပၚဆံုး Penthouse ဆီေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ဦးဆံုးခံစားလိုက္ရသည္က တစ္လႊာလံုးနီးပါး ျပန္႔လြင့္ေနတဲ့ Pheromone နံ႔ေတြ။ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္က ပြင့္ေနလ်က္သားျဖစ္ေနတဲ့တံခါးၾကီး။
"ဆရာ..စိတ္ကိုထိန္းလို႔!"
ထိုအသံကိုၾကားၾကားခ်င္း မိုးထက္မိုရ္အထဲကိုအေျပးအလႊား၀င္သြားလိုက္ေလသည္။ တန္းျပီးျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေအာက္က ကာတြန္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ အေပၚကစြပ္က်ယ္သာသာအက်ႌကို ၀တ္ထားကာ တံခါးကိုဖိတြန္းထားတဲ့လူတစ္ေယာက္။ ေခါင္းကဆံပင္ေတြဆိုတာ ရႈပ္ပြဖြာလန္ၾကဲေနလို႔ေနရာ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕လက္ေထာက္ပါဆိုတာကို မနည္းပံုဖမ္းၾကည့္လိုက္ရေလသည္။ ထိုလူတံခါးကိုဖိတြန္းထားလ်က္ႏွင့္ပင္ တစ္ဖက္က တံခါးကိုထုရိုက္သံ တဒုန္းဒုန္းကေတာ့ ျမည္ဟီးလ်က္။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။"
အခန္းတံခါးကိုအတင္းဖိပိတ္ေနတဲ့ ထိုလူသည္ မိုးထက္မိုရ္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ထိုအၾကည့္က ေမာင္မင္းၾကီးသားေရာက္လာေသးတာပဲဆိုတဲ့အၾကည့္။ တဒုန္းဒုန္းထုရိုက္ျခင္းခံေနရတဲ့ တံခါးရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းကေန တိုးထြက္ေနတဲ့ Pheromone နံ႔ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျပင္းထန္ စူးရွလာေလသည္။ ထိုအခါမွ မိုးထက္မိုရ္သည္ အေျခအေနတစ္ရပ္လံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သြားရသည္။
အဲရစ္စ္လင္း Heat ျဖစ္ေနျပီ။
ပါးႏွစ္ဖက္လံုးသည္ ျဖန္းခနဲက်ိန္းစပ္သြားသည္ႏွင့္အတူ ကုတင္တိုင္မွာၾကိဳးတုပ္ခံရသည့္ ဆိုးဆိုးရြားရြား မွတ္ဥာဏ္ၾကီးသည္ ၀ုန္းခနဲျပန္ေရာက္လာေလသည္။ Pheromone ေတြကမိမိကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ၀ါးမ်ိဳလို႔မသြားခင္ ႏွစ္ခါစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ေျခလွမ္းတို႔ေနာက္ျပန္လွည့္လုိက္သည့္ဦးတည္ရာက တံခါး၀ဆီ။ ထိုအရာကို တန္းသတိထားလိုက္မိတဲ့ သန္႔ပိုင္သည္ တံခါးကို၀ုန္းခနဲေလာ့က်ေအာင္ပိတ္ခ်လိုက္ျပီး မိုးထက္မိုရ္ကို ေျပးဆြဲေတာ့သည္။
"မင္းအဲ့တာ ဘာလုပ္တာတုန္း။"
အဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကို မရမကေျပးဆြဲရင္း ေမးလိုက္မိသည္။ ဒါၾကီးကဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း။ သူတို႔က အတူေနဖို႔သေဘာတူထားၾကတဲ့ Partner ေတြပဲမဟုတ္လား။ ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ျဖင့္ သန္႔ပိုင္ကို အသံေလးတုန္တုန္,တုန္တုန္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမတတ္ေတာင္းပန္လာသည္။
"ကၽြန္..ကၽြန္ေတာ္အားနာေပမဲ့ ဒီေန႔ညေတာ့ အစ္ကိုပဲတာ၀န္ယူေပးလိုက္ပါေတာ့။ အရမး္ပင္ပန္းေနတာမို႔ပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ။"
"မျဖစ္ဘူး။ ငါနဲ႔မျဖစ္ဘူးလို႔။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါေၾကာက္တယ္လို႔။"
သန္႔ပိုင္မွာလည္း ျပန္ျငင္းရင္း ငိုသံပင္ေပါက္လာေလျပီ။ သူ႔လို Alpha ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆို သန္႔ပိုင္လို႔ Beta ကဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာတုန္း။ ျပီးေတာ့ ဆရာHeat ျဖစ္တဲ့ပံုက အဲ့ေလာက္ၾကီးၾကမ္းတမ္းျပီး ဆိုးရြားလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူကထင္ခဲ့မွာလဲ။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာတိုင္းကို ႏွစ္ျခမ္းဆြဲစုတ္ျဖဲပစ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္မွာ အခုဖြာလန္ၾကဲေနတဲ့ သန္႔ပိုင္ဆံပင္ေတြက သက္ေသပင္။
"အစ္ကိုေၾကာက္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာက္တာပဲလို႔!"
မိုးထက္မိုရ္မွာလည္း ေျခေဆာင့္ျပီးကို မ်က္ရည္ထြက္ေတာ့မတတ္ ေအာ္ပစ္လိုက္မိသည္။ တကယ္ပါပဲ။ သူ႔ခ်ည့္ေၾကာက္တတ္တာက်လို႔။ Alpha ေတြလည္း ေၾကာက္တတ္ပါတယ္ဟ။
ႏွစ္ေယာက္သားညွိလို႔မရဘဲတိုင္ပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ထပ္ျပီးထြက္လာတဲ့တဒုန္းဒုန္းထုရိုက္သံၾကီး။
"ဒုန္း!ဒုန္း!ဒုန္း!"
ႏွစ္ေယာက္သားသည္ မတိုင္ပင္ရဘဲ ထိုတံခါးရွိရာဆီကိုျပိဳင္တူလိုပင္ ၾကည့္မိသြားေလသည္။ ခိုင္ခံ့စြာတပ္ဆင္ထားေသာ အလူမီနီယမ္တံခါးၾကီးသည္ အခ်ိန္မေရြး ျပဳတ္ထြက္လာေတာ့မည့္အလားပင္။
"မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔။"
ေဘးကေကာင္ေလးသည္ ထိုတံခါးၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ျပန္လွည့္ေျပးဖို႔သာ ျပင္ေနေလရာ သန္႔ပိုင္မွာ တစ္ခုခုကိုအလ်င္အျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရသည္။ မိုးထက္မိုရ္ကိုတစ္ခ်က္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ရင္း
"ဒီမွာ။ ဒါဆိုရင္လည္း ဒီလိုလုပ္။ ဆရာ့ကိုဒီတိုင္းတစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ထားလို႔ေတာ့ အဆင္မေျပဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ မင္းနဲ႔ငါႏွစ္ေယာက္သြားျပီး ခဏထိန္းထားရေအာင္။ ငါခုနကလည္း ေဆးတိုက္ထားတယ္။ အဲ့ေတာ့ ခဏေနရင္ေတာ့ ျငိမ္သြားျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္။"
မိုးထက္မိုရ္သည္ သန္႔ပိုင္ကို ငံု႔ေတာ့ၾကည့္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ယံုၾကည္ႏိုင္ေသးဟန္မတူ။
"ျဖစ္ပါ့မလား။"
သန္႔ပိုင္က စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္
"ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါလည္းေဘးနားမွာရွိမွာပဲဟာ။"
"ေဆးတကယ္တိုက္ထားတာေသခ်ာတယ္ေနာ္။"
"တကယ္ေသခ်ာတယ္။ ဒီမွာၾကည့္။"
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေဆးအခြံကိုပင္ ထုတ္ျပီး ျပလိုက္သည္။မိုးထက္မိုရ္သည္ ထိုေဆးခြံကို ယူၾကည့္လိုက္ျပီးသည့္ေနာက္ သန္႔ပိုင္ကိုလံုး၀ယံုၾကည္သြားေလသည္။
"ငါတစ္ေယာက္တည္းက်ေတာ့ဘယ္လိုမွထိန္းမရဘူးေလ။သိတယ္မလား။"
သန္႔ပိုင္ထပ္ေလာင္းေျပာလိုက္သည့္ေနာက္ ထိုဆံနီေကာင္ေလးသည္ ေခါင္းကိုခပ္ေလးေလးညိတ္ျပေလသည္။ သန္႔ပုိင္သည္ ထိုေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း ေရွ႕မွဦးေဆာင္ကာ တံခါးဆီသို႔ သြားျပလိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ကပ္လိုက္လာတဲ့ေကာင္ေလး။ တံခါးထုရိုက္သံ တဒုန္းဒုန္းကေတာ့ သန္႔ပိုင္တို႔နီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအရွိန္ေလ်ာ့သြားကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
"တကယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီလားမသိဘူး။"
တံခါးေခါက္သံေပ်ာက္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားခပ္ရဲရဲပင္ တံခါးနားထိ ေရာက္သြားသည္။ Pheromone နံ႔ေတြကေတာ့ စူးစူးရွရွကိုထြက္ေပၚဆဲ။ သန္႔ပိုင္ကေတာ့ ထိုPheromone နံ႔ကိုမသိေပမဲ့ မိုးထက္မုိရ္ကေတာ့ ခံစားေနရသည္။ ပံုမွန္ဆိုေဆးေသာက္လိုက္လို႔ Heat ရပ္သြားျပီဆိုရင္ Pheromone ေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္က်ျပီးေလ်ာ့သြားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲ့ေတာ့ Heat ကရပ္တာလား။ မရပ္တာလား။
မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕အေတြးထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ။ အေတြ႕အၾကံဳကစကားေျပာတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာမွာသိပ္မွန္တာပဲ။
စိတ္ထဲကနက္နက္နဲနဲစဥ္းစားလို႔ေနကာ Pheromone နံ႔ကိုခံရင္းခံရင္းျဖင့္ တံခါးႏွင့္အေတာ္နီးနီးထိ မိုးထက္မိုရ္ေရာက္သြားရသည္။ အသံကေတာ့ လံုး၀မၾကားရေတာ့ဘူး။ တံခါးကိုနားေလးကပ္ျပီး အထဲမွအသံကို စူစမ္းၾကည့္မိတဲ့တခဏမွာပင္ တံခါးသည္ပြင့္လို႔သြားေလကာ မိုးထက္မိုရ္သည္ အရွိန္ႏွင့္ ေရွ႕ကဟာလာဟင္းလင္းအခန္းထဲေရာက္သြားေလသည္။ မိုးထက္မိုရ္အခန္းထဲေရာက္သြားျပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးကဂ်ိမ္းခနဲျပန္ပိတ္သြားေတာ့သည္။
"ဟာ..အစ္ကို..ဘာလုပ္တာတုန္း!"
"ျပန္ဖြင့္ေပးလို႔!"
"ေျပာေတာ့ တူတူထိန္းမွာဆို!ျပန္ဖြင့္ေပးလို႔!"
ေအာ္သံမ်ားႏွင့္အတူ တံခါးရိုက္သံတ၀ုန္း၀ုန္းဟာ ဆူညံလ်က္။ သန္႔ပိုင္မွာေတာ့ တံခါးနားမွာမတ္တတ္ရပ္လ်က္ အသံတစ္ခ်က္ေတာင္မထြက္ဘဲ ျငိမ္သက္လို႔။
"ဖြင့္ေပးပါဆိုေန..ဖြင့္ေပး..ခင္..ခင္ဗ်ား..အဲရစ္စ္လင္း..အား!!"
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ တံခါးနားကေန တရြတ္တိုက္ဆြဲပါသြားတဲ့အသံေတြ၊ တစ္ခုခုႏွင့္ဒုန္းခနဲ ေဆာင့္မိခိုက္မိသံေတြ၊ ၀ုန္းခနဲ ကုတင္ေပၚပစ္လွဲက်သံေတြႏွင့္အတူ ကမာၻပ်က္မတတ္ေအာ္သံဟစ္သံမ်ား။ သန္႔ပိုင္သည္ တံခါးတြင္ေနာက္မွီရပ္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္ကာ စိတ္ထဲမွသာတီးတိုးေရရြတ္လိုက္ေလသည္။
ေဆာရီးပါ...ေကာင္ေလးေရ...ကိုယ့္ကိုဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ မင္းခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့...
***
ခပ္ေႏြးေႏြးေနေရာင္ျခည္ဟာ ဖြင့္ဟထားတဲ့ကန္႔လန္႔ကာေတြမွတဆင့္ အိပ္ရာထဲသို႔ ျဖာက်လ်က္။ အိပ္ရာပံုထဲမွာ အျဖဴေရာင္ေစာင္ၾကီးကိုပတ္လ်က္ အဲရစ္စ္လင္းတစ္ေယာက္ အိပ္မံႈစံုမႊားျဖင့္ ႏိုးလာခဲ့ေလသည္။ မေန႔ကျဖစ္စဥ္ေတြသည္ အကုန္လံုးေ၀ေ၀၀ါး၀ါးဆိုသည့္တိုင္ အခန္းထဲမွာေတာ့ ၾကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ Pheromone ေတြနဲ႔တင္ ဒီကုတင္ေပၚမွာဘယ္သူနဲ႔အတူရွိသြားခဲ့တာလဲဆိုတာကို မသိရေလာက္ေအာင္ အဲရစ္စ္လင္း မအ,ပါေပ။
ဘယ္မွာလဲ..ျပန္သြားတာလား..
တစ္အိမ္လံုးပတ္ရွာေသာ္လည္း အရိပ္အေရာင္ေလးေသာ္မွ်မေတြ႕။ ေနာက္ဆံုးမေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ကိုယ့္အိမ္ဘက္ဆီကေန ရံုးခန္းဘက္ကိုကူးလိုက္သည္။
"သူဘယ္မွာလဲ။"
ရံုးခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးက ဘာကိုေမးမွန္းရုတ္တရက္ေသခ်ာသိပံုမေပၚ။ ေပါင္မုန္႔ကိုကိုက္ထားတဲ့ Omega ေကာင္မေလးသည္ Bathrobe ၾကီးဖရိုဖရဲႏွင့္ထြက္လာတဲ့ အဲရစ္စ္လင္းကိုအျမင္မွာ ပါးစပ္ထဲက ေပါင္မုန္႔ပင္ ဖြတ္ခနဲျပဳတ္က်သြားေလသည္။ မ်က္မွန္၀ိုင္းခပ္ၾကီးၾကီးတပ္ထားတဲ့ Omega ေကာင္ေလးကေတာ့ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ျပန္ေမးသည္။
"ကိုသန္႔ပိုင္ကို ေမးတာလား။"
အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကမႈန္မိႈင္းသြားေလသည္။ ငါကဘာကိစၥအဲ႔Beta ေကာင္ကိုေမးရမွာတုန္း။
ထားပါ.သူတို႔ကဘယ္လိုသိမလဲ..
ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ္ကပဲစိတ္ေလွ်ာ့ျပီး အခန္းထဲျပန္လွည့္၀င္ဖို႔အျပင္ Suit အျပည့္အစံုျဖင့္ ထမင္းဘူးကိုလက္ကဆြဲလ်က္ ေရာက္ခ်လာတဲ့သန္႔ပိုင္။ အဲရစ္စ္လင္းကို ျမင္သည္ႏွင့္ သန္႔ပိုင္ရဲ႕မ်က္၀န္းညိဳေတြဟာ ရႊန္းလက္သြားျပီး အဲရစ္စ္လင္းနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့သည္။
"ဆရာ..ေနသာရဲ႕လား။ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"ေျပတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။"
အနားကိုအတင္းကပ္ျပီးကိုင္လားဆြဲလားလုပ္လာတဲ့ သန္႔ပိုင္ကိုအသာဖယ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အဲရစ္စ္လင္း အေတာ္ၾကီးကိုသက္သက္သာသာရွိေနပါသည္။ မနက္မိုးလင္းလာတဲ့အခ်ိန္ အနီေရာင္ဆံပင္ပြပြေလးေတြနဲ႔ အူတူတူမ်က္ႏွာေလးကို အနားမွာမေတြ႕လို႔ နည္းနည္းစိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတာလြဲလွ်င္ေပါ့။
"မေန႔ညကမင္းသူ႔ကိုေခၚလိုက္ေသးတယ္မလား။သူဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။"
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးမွတ္ဥာဏ္တခ်ိဳ႕ကိုအစဆြဲေဖာ္ရင္းအဲရစ္စ္လင္းေမးမိသည္။ "သူ"ဆိုတဲ့နာမ္စားပိုင္ရွင္ကို သေဘာေပါက္တဲ့ သန္႔ပိုင္ကေတာ့ မဆိုင္းမတြတံု႔ျပန္သည္။
"မသိဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္အခုမွေရာက္တာ။"
ညတုန္းကေတာ့သန္႔ပိုင္ ညလယ္ထိေစာင့္ေနခဲ့ေပးပါေသးသည္။ သန္႔ပိုင္လို Beta အဖို႕ အသံတခ်ိဳ႕ၾကားရရံုမွအပPheromone ေတြကမခံစားရေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစဘူးေလ။ အသံကေတာ့ နားၾကပ္တပ္ျပီးေနလိုက္ရံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေလာ့ခတ္ထားတဲ့တံခါးကိုအသာျပန္ဖြင့္ေပးထားျပီး သန္႔ပိုင္ျပန္လာလိုက္တာ။ ဒါကလည္း တျခားကေလးေတြမသိေစခ်င္တာမို႔ ေစာေစာျပန္လို႔ရေအာင္ ဖြင့္ေပးထားခဲ့တာ။ ခုေတာ့အဲ့လိုလုပ္လိုက္တာ မွားျပီလားမသိ။ အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ ဆရာ့ရဲ႕မ်က္ခံုးေကာ့ေကာ့ေလးေတြက တြန္႔ခ်ိဳးသြားရသည္။ အဲ့လိုက်လည္း သန္႔ပိုင္မွာမေနတတ္ေတာ့ေပ။
"ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဆက္သြယ္ေပးရမလား။"
"ထားလိုက္ေတာ့။"
အဲရစ္စ္လင္း လက္သာကာျပလိုက္သည္။ တကယ္က အလုပ္ကိုမဟုတ္တာ။ အဲရစ္စ္လင္းလိုလူက မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႔လိုငခၽြတ္ေကာင္ေလးကိုအနားမွာမရွိလို႔ လိုက္ပတ္ရွာေနရတဲ့အျဖစ္။ ကိစၥကျပီးသြားျပီ။ ရွာစရာဘာလိုေနလဲ။ ျဖစ္ကိုမျဖစ္သင့္တာ။
"ထုတ္ရမဲ့စာအုပ္က ျပန္ျပင္စရာေတြရွိေနေသးတယ္ေျပာတယ္။ အဲ့File ကိုငါ့ဆီခဏပို႔ထား။ ျပီးေတာ့ ခဏေနရင္ ရတနာသက္လွယ္ရံုးခန္းကို ပန္းစည္းတစ္စည္းေလာက္ ကိုယ္တိုင္သြားပို႔ေပးလိုက္။"
ဒီေန႔အတြက္လုပ္ရမဲ့ဟာေတြကိုသာ လက္တန္းေျပာလိုက္သည္။သန္႔ပိုင္ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ေလးကိုထုတ္ျပီးမွတ္ေလသည္။
"ငါကမေန႔က အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔။ ျပီးရင္..."
အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕အသံကခဏတာရပ္သြားတာမို႔ မွတ္စုမွတ္ေနတဲ့သန္႔ပိုင္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း ခဏမွ်တန္႔သြားရသည္။
"UABO ပါတီကဘယ္ေကာင္လာလာ တံခါးကိုဖြင့္မေပးနဲ႔! လာဆက္သြယ္ရင္လည္း အဖတ္လုပ္ျပီးျပန္ေျပာမေနနဲ႔!"
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တံခါးပိတ္သံက ဂ်ိမ္းခနဲ။ သန္႔ပိုင္သည္ ေနရင္းထိုင္ရင္းစိတ္မၾကည္ေနေတာ့ျပန္တဲ့ ဆရာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ငိုင္သြားရေလသည္။ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ။ Alpha တစ္ေယာက္နဲ႕ အိပ္ရလည္း သူ႔စိတ္ကမၾကည္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူးလား။
"ငါတို႔ဆရာရဲ႕ Pheromone ေတြကေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားေနတာပဲ။"
"Heat ျဖစ္ေနတာကိုစိတ္မၾကည္ဘူးထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ငါမနက္ကေရာက္လာေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕Pheromone နံ႔ကိုရလိုက္သလိုပဲ။"
"ရလိုက္တာလား။ ဘယ္လိုအနံ႔လဲ.."
"ဟမ္..သစ္ရြက္စိမ္းလို..လန္းလန္းဆန္းဆန္းအနံ႔မ်ိဳးေလးပဲ.."
"wtf..Omega အခ်င္းခ်င္းမ်ားလား..."
အေနာက္ကေနပြစိပြစိႏွင့္အတင္းတုပ္ေနတဲ့ ထိုအူေၾကာင္ၾကားOmega ႏွစ္ေကာင္သည္ သန္႔ပိုင္ရဲ႕ဓားသြားလိုအၾကည့္ေတြကို ျမင္လိုက္မွျငိမ္သက္သြားရေလေတာ့သည္။
***
အဲရစ္စ္လင္းကေတာ့ ဘာကိုစိတ္မၾကည္လို႔မၾကည္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမသိ။ အခန္းထဲျပန္၀င္၀င္လာခ်င္း အိပ္ရာထဲကိုသာ ေျပးေမွာက္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ခံုပစ္လွဲခ်လိုက္တဲ့အရွိန္ႏွင့္ ေမြ႕ယာထဲ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးဟာ အိျပီးျမဳပ္သြားရေလသည္။ ေၾကမြေနတဲ့ အျဖဴေရာင္အိပ္ရာခင္းေတြဆီမွာ မ်က္ႏွာကိုတိုးအပ္မိေတာ့ ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသည္က က်န္ရစ္ေနခဲ့သည့္ ျမက္ခင္းစိမ္းရနံ႕ေလးေတြ။
အသက္ရႈသံေတြက တျဖည္းျဖည္းျငိမ္သက္သြားရျပီး မ်က္ခြံေတြကေလးလာခဲ့ေလသည္။ ဒီရနံ႔ေလးကေတာ့ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕စိတ္ကိုျငိမ္သက္တည္ၾကည္သြားေစတာအမွန္ပင္။
***
ေန႕လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လွေပ့ဆိုတဲ့ ေနၾကာပန္းေတြကိုမွ ဆိုင္မွာေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူလာကာ သန္႔ပိုင္ကားတစ္စီးႏွင့္ NLHR ပါတီအေျခစိုက္ရာရံုးခ်ဳပ္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ သန္႔ပိုင္ရံုးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီ။ ေတြ႕တဲ့ဆံုတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကို့္ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ေမးရင္းျမန္းရင္းျဖင့္ပင္ ေဒၚရတနာသက္လွယ္ရဲ႕ရံုးထိုင္တဲ့ေနရာဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ေဒၚရတနာသက္လွယ္သည္ သန္႔ပိုင္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မွတ္မိတဲ့ဟန္မေပၚ။
ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။ ညတုန္းကကာတြန္းေဘာင္းဘီတိုနဲ႔အခုSuit အျပည့္အစံုနဲ႔က သန္႔ပိုင္ပံုရိပ္က အေတာ္ကြာဟေနတာကိုး။
"မေန႔က..အာ..ရွင္ပဲ။ ကိုသန္႔ပိုင္.."
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မွတ္မိသြားေသးလို႔။ ထိုင္ေနရာကေနထကာ အနားကိုေရာက္လာတဲ့ ရတနာသက္လွယ္ကို သန္႔ပိုင္သည္ေခါင္းေလးအသာညြတ္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ပန္းစည္းလက္ေဆာင္လာပို႔ေပးတာပါ။"
ထိုပန္းစည္းကိုျမင္လိုက္ရာ ရတနာသက္လွယ္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကအေရာင္ေတာက္သြားေလသည္။ ျပီးေတာ့ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ပင္ပန္းစည္းကိုလွမ္းေပြ႕လိုက္သည္။
"အိုး..ေနၾကာေတြ။ လွလိုက္တာ ။ တို႔ေနၾကာပန္းၾကိဳက္တာ ဘယ္လိုမ်ားသိပါလိမ့္။ သူေရာဘယ္လိုလဲ။ သက္သာရဲ႕လား။"
"ဟုတ္။သက္သာပါတယ္။"
သန္႔ပိုင္သည္ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာထားေလးျဖင့္ေခါင္းကိုအသာညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့တိုင္ ရတနာသက္လွယ္ရဲ႕ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္တဲ့ အၾကည့္ကိုေတာ့ေရွာင္လြဲလို႔မရ။ Beta ေတြနဲ႔သာအိပ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာ့အတြက္ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ အနစ္နာခံေပးလိုက္သူက သန္႔ပိုင္ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ။
တကယ္ေတာ့ အစ္မေရ..ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့အေပၚမွာအဲ့ေလာက္ၾကီး မရက္ေရာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မေန႔က အစ္မသာမကူညီေပးခဲ့ရင္ အေတာ္ေလးအၾကပ္ရိုက္သြားမွာ။"
"မလိုပါဘူး။ ဒါကဒီလိုပဲကူညီေပးရမွာေပါ့။"
သန္႔ပုိင္စကားစျပန္ေဖာ္လိုက္ေတာ့မွပဲ ထိုအၾကည့္ေတြေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္သြားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္တတ္ရာရာစကားေျပာေနရင္း ျမင့္မားတဲ့အရိပ္တစ္ခုက အုပ္မိုးလာသည္ကို ခံစားလိုက္ရေလသည္ႏွင့္ သန္႔ပိုင္ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေနာက္မွာရပ္ေနသည္က လူတစ္ေယာက္။ အေပၚေအာက္Suit အျပည့္၀တ္ဆင္ထားျပီး ထင္းေနတဲ့မ်က္ခံုးထူထူေတြႏွင့္ ေလးေထာင့္က်က်မ်က္ႏွာဟာ အရွိန္အ၀ါတစ္ခုကိန္းေအာင္းလ်က္။ မရင္းႏွီးေသာ္လည္း ျမင္ဖူးတယ္လို႔ခံစားေနရတဲ့ ထိုမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ သန္႔ပိုင္ေခါင္းထဲတန္းေရာက္လာသည့္ နာမည္ကား..
အာ..ၾကက္ဥပန္ကိတ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းေလာက္ကမွ ၾကက္ဥေတြနဲ႔ အၾကီးအက်ယ္ေပါက္ခံထားရတဲ့ UABOပါတီက Alpha အမတ္ကို သန္႔ပိုင္မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ထိက New Feeds မွာသူ႔ပံုေတြခ်ည့္တက္ေနတာေလ။
ထိုအမတ္ကေတာ့ျဖင့္ သန္႔ပိုင္ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ပံုပင္မျပပါ။ သန္႔ပိုင္ေရွ႕ကရတနာသက္လွယ္ကိုသာ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္အသံအေနအထားႏွင့္လွမ္းေမးသည္။
"...ဘယ္မွာလဲ။"
နာမည္တစ္ခုကိုေတာ့ ထိုလူကေမးလိုက္ေသးေပမဲ့ သန္႔ပိုင္ေရေရရာရာမၾကားလိုက္။ ရတနာသက္လွယ္ကေတာ့ ေျဖခ်င္သလို မေျဖခ်င္သလိုအသံျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။
"အထဲမွာ။ ၀င္သြားလို႔ရတယ္။"
ထိုလူသည္ ထိုအေျဖရလိုက္သည္ႏွင့္ ဒီေနရာဟာသူႏွင့္မသက္ဆိုင္ေတာ့သည့္ႏွယ္ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔သာျပင္သည္။ မတ္ေနတဲ့ေက်ာရိုးႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္ဆန္သြက္လက္စြာ။ သန္႔ပိုင္သည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ဆရာ့တပည့္ပီသစြာ Alpha ေတြကိုေစာက္ျမင္ကပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ Alpha ထဲမွပင္ တျခားAlpha မ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈက ဒီလူကိုေငးၾကည့္ေစမိသည္အထိပင္။
က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ေက်ာျပင္ၾကီးကို သန္႔ပိုင္ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ထိုလူကသန္႔ပိုင္ကို ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာခဲ့ေလသည္။ လူမိသြားတာမို႔အနည္းငယ္ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားေသာ္လည္း ထိုသူသည္ တစ္စံုတခုကို မွတ္မိသြားတဲ့ပံုျဖင့္ သန္႔ပိုင္နားကိုခ်က္ခ်င္းကပ္လာေလသည္။
"မေန႔ကသူသက္သာရဲ႕လား။"
ရုတ္တရက္မို႔ သန္႔ပိုင္ေၾကာင္ျပီးဘာေျပာရမွန္းမသိ။ သူကထပ္ေလာင္းေျပာလာသည္။
"အဲရစ္စ္လင္းေလ။"
ထိုနာမည္ကိုေျပာလာတဲ့အခ်ိန္သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးခ်ိဳျပီးၾကင္နာေႏြးေထြးတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္သို႔ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ခုနကခ်ဥ္းကပ္ရခက္တဲ့အရွိန္အ၀ါေတြအကုန္လံုးဘယ္ဆီေရာက္သြားလဲမသိ။ သန္႔ပိုင္သည္ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ၾကံျပီးကာမွ ဆရာ့စကားကိုေျပးျပီးမွတ္မိသြားရသည္။
"UABO ပါတီကဘယ္ေကာင္လာလာတံခါးကိုဖြင့္မေပးနဲ႔! လာဆက္သြယ္ရင္လည္းအဖတ္လုပ္ျပီးျပန္ ေျပာမေနနဲ႔"
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္သန္႔ပိုင္ရဲ႕မ်က္ႏွာထားကခ်က္ခ်င္းတည္သြားရသည္။ ဆရာကေတာ့ ထိုစကားကိုအေၾကာင္းမဲ့ေျပာခဲ့ျခင္းမဟုတ္တန္ရာ။
"အဲ့တာဆို..ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေလးလည္းရွိလို႔ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။"
ရတနာသက္လွယ္ကလည္း ႏႈတ္ဆက္လာတဲ့ သန္႔ပိုင္ကို အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖင့္တံု႔ျပန္သည္။
"ဟုတ္ပါျပီရွင္..ဒါျဖင့္ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..ဒါျဖင့္ခြင့္ျပဳပါဦးဗ်။"
ရုတ္တရက္ၾကီး ဥကၠာမင္းပိုင္ကိုလ်စ္လ်ဴရႈျပီး ေမးေနတာကိုေတာင္မေျဖဘဲ ရတနာသက္လွယ္ကိုသာ ႏႈတ္ဆက္ျပီးထြက္သြားတဲ့ထိုေကာင္ေလး။ အဲရစ္စ္လင္းတင္မကဘဲ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕ လက္ေထာက္ကအစ ဥကၠာမင္းပိုင္ကိုဆက္ဆံတဲ့ပံုစံက..
"ဟက္.."
ဥကၠာမင္းပိုင္သည္ ခံျပင္းစိတ္ကို ထိန္းမရႏိုင္ဘဲ ဟက္ခနဲပင္ရယ္ခ်လိုက္ေလသည္။ မေန႔က ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပတဲ့ပံုေပါက္လို႔ တကယ္ကိုစိတ္ပူလို႔ေမးမိတာပါ။ အခုေတာ့သက္သက္ၾကီး ရတနာသက္လွယ္ေရွ႕မွာ ခ်ိဳးခ်ခံလိုက္ရတယ္လို႔။
ရတနာသက္လွယ္ကေတာ့ ဥကၠာမင္းပိုင္ကို ျပံဳးစိစိျဖင့္ ေလွာင္သလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သူ႕ေနရာသူျပန္၀င္ထိုင္ဖို႔ျပင္သည္။ ခုနက မာထန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားကိုျပန္လည္ဖန္တီးယူရင္း ဥကၠာမင္းပိုင္သည္ ေနရာမွခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေနာက္ကေနတိတ္တိတ္ကေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့တစ္စံုတေယာက္ကိုေတာ့ ဥကၠာမင္းပိုင္သတိမထားမိေတာ့။
ဥကၠာမင္းပိုင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိကို ရတနာသက္လွယ္မ်က္လံုးေထာင့္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အခန္းထဲ၀င္သြားျပီဆိုတာလည္းေသခ်ာေရာ ရတနာသက္လွယ္သည္ ေနရာကေန၀ုန္းခနဲထကာ အေဆာက္အအံုေရွ႕သို႕အေျပးေလးထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေဟ့..ကိုသန္႔ပိုင္..ခဏ..။"
ေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့ရတနာသက္လွယ္ကိုအျမင္မွာ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ေနတဲ့ သန္ပိုင္ရဲ႕လက္ေတြတံု႔ဆိုင္းသြားရသည္။ ရတနာသက္လွယ္သည္ ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ကို၀တ္ထားတဲ့ၾကားထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ႏွင့္အေျပးေလးအနားကိုေရာက္လာေလသည္။ ျပီးေတာ့ေလာေနဟန္ႏွင့္ အနားကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာလာေတာ့သည္။
"ဒါနဲ႔တကယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုရင္ေလ..တို႔ကိုတစ္ခုေလာက္ေတာ့ကူညီေပးလို႔ရမလား။"
"ဟုတ္ကဲ့..ဘာမ်ားလဲ.."
သန္႔ပိုင္သည္ ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေသးေပ။ ရတနာသက္လွယ္ကေတာ့ ကုတ္အက်ႌၾကားထဲမွ ဖုန္းေလးကိုထုတ္လိုက္ရင္း
"တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။"
ထို႔ေနာက္ထုိဖုန္းကို သန္႔ပိုင္ဆီသို႔ထိုးေပးလာေလကာ
"မင္းတို႔ရဲ႕ေဘာ့စ္ ျမတ္ေကသရီရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေလးရႏိုင္မလားလို႔။"
သန္႔ပိုင္သည္ၾကက္ေသ,ေသသြားရေလေတာ့သည္။ ရတနာသက္လွယ္ဟာေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ပင္ သန္႔ပိုင္ကိုအႏူးအညြတ္ေတာင္းဆိုေနေသာဟန္ျဖင့္။
ဖုန္းနံပါတ္ေပးျပီးေနာက္မွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္တဲ့အၾကည့္ေတြႏွင့္ လက္ျပရင္း ရတနာသက္လွယ္ကထြက္သြားေလေတာ့သည္။ သန္႔ပိုင္ကေတာ့ အူတူတူႏွင့္သာ ကားေပၚတက္ထိုင္ကာ တံခါးကိုဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ အဲ့ရတနာသက္လွယ္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာလည္းတစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။
ရံုးကိုျပန္ဖို႔ကားစက္ႏိႈးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖုန္းကျမည္လာခဲ့သည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဆရာ့ဆီက။
"ဆရာ။ ဟုတ္ကဲ့.."
ခ်က္ခ်င္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဆရာ့ဆီကေမးခြန္းတစ္ခုကမဆိုင္းမတြ။
"ဒီညေက်ာက္မ်က္ရတနာျပပြဲတစ္ခုကို သြားရမွာလား။"
ဒီလိုေမးလာပံုေထာက္လွ်င္ေတာ့ သန္႔ပိုင္ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ Schedule ကို ျမင္ျပီးျပီထင္ပါရဲ႕။
"ဟုတ္တယ္။ ဆရာ။ အဲ့တာ Make up artist က ညေန၆နာရီေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ၅နာရီခြဲေလာက္အဆင္သင့္ျပင္.."
"အဲ့Scheduleကိုဖ်က္လိုက္ေတာ့.."
"ဟမ္။"
သန္႔ပိုင္မွာပါးစပ္အေဟာင္းသားပင္ျဖစ္သြားရသည္။
"ငါဒီတိုင္းHeat ျဖစ္ေနေတာ့ ေနလို႔သိပ္မေကာင္းလို႔။"
Heat ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုေပးလာေတာ့ သန္႔ပိုင္မွာျပန္ကန္ျငင္းလို႔ကလည္း မေကာင္းေတာ့။ Omega ေတြHeat ျဖစ္ရင္က လူၾကားထဲမသြားေလေကာင္းေလပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထေဖာက္လာမလဲက မွန္းမရဘူးမဟုတ္ပါလား။ သန္႔ပိုင္သည္ ဖိတ္ထားတဲ့လူကို ပြဲမလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေျပာဖို႔ စကားလံုးစီေနစဥ္မွာပဲ ဆရာကဆက္ေမးလာသည္။
"ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲမွာ ကိုရီးယားစားေသာက္ဆိုင္ဘယ္ဆိုင္ေကာင္းလဲ။"
"ဟမ္.."
သန္႔ပိုင္သည္ထပ္ျပီးပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားေလသည္။
ခဏေလးေနပါဦး။ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာျပပြဲက်မသြားဘဲနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲက ကိုရီးယားစားေသာက္ဆိုင္သြားမယ္လို႔ေတာ့ ငါ့ကိုလာမေျပာနဲ႔ေနာ္..။
"ဆရာ.."
ဒီဟာေတာ့ တားမွျဖစ္မယ္လို႔ေတြးလိုက္ရင္း ပါးစပ္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ဆရာကစကားဆက္မခံ။
"ထားလိုက္ေတာ့။ ငါ့ဟာငါပဲရွာလိုက္ေတာ့မယ္။ မင္းလည္းရတနာသက္လွယ္ကို ပန္းပို႔ေပးျပီးျပီဆိုရင္ ျပန္လို႔ရျပီ။ ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရံုးေစာဆင္းခိုင္းလိုက္။ ဒါပဲ။"
"ဆရာ..ဆရာ..ခဏေလး..ဟဲလို..တီ!"
သန္႔ပိုင္ဘက္က စကားကိုေတာင္နားမေထာင္ဘဲနဲ႔ ဖုန္းကိုခ်သြားေလသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဆရာကေတာ့..။ အရင္သူ႕အလုပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ အလြတ္မခံ၊ ရံုးကလူေတြ ရံုးလာရင္လည္း တစ္မိနစ္ေလးေတာင္ ေစာျပန္မရ၊ တစ္မိနစ္ေလးေတာင္ေနာက္က်မခံတဲ့ဆရာက ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရွိသမွ် Schedule အကုန္ ဖ်က္လိုဖ်က္၊ သူလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လိုလုပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ တကယ္ကို ဆရာ အေျပာင္းလဲၾကီးေျပာင္းလဲေနျပီ။ အထူးသျဖင့္ ဟို Alpha ေကာင္စုတ္ေလးနဲ႔တြဲျပီးကတည္းကပဲ။
သန္႔ပိုင္စိတ္ထဲကမေက်မနပ္ေတြးေနမိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းကိုထပ္ကိုင္လိုက္ရျပန္သည္။ ထံုးစံအတိုင္းဆရာ့ဆီက။
"ဟုတ္ကဲ့။ဆရာ။"
"ပန္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ အိမ္တန္းျပန္လိုက္ေနာ္။ ရံုးျပန္မလာနဲ႔ေတာ့။ ညေန၃နာရီေနာက္ပိုင္းကစျပီး မင္းမ်က္ႏွာငါမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါပဲ။"
သန္႔ပိုင္သည္ ဖုန္းက်သြားတဲ့အထိတိုင္ ထိုအေၾကာင္းအရာအေပၚ မည္သို႔မွ်မတံု႔ျပန္လိုက္ႏိုင္ေပ။
***
မနက္က တစ္ေယာက္ေသာသူအနားကေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အဲရစ္စ္လင္း တေနကုန္ အေတြးထဲနစ္ေမ်ာေနရင္း ဘာမွေသခ်ာမလုပ္ႏိုင္။ လူက ေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းတာ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကသက္ေတာင့္သက္သာရွိမေနျခင္းပင္။ အစကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတိုင္းထားလိုက္မယ္စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ မေန႔ညကတကူးတကေရာက္လာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာျပန္လုပ္ေပးဖို႔ေတြးလိုက္မိသည္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ခါက အဲ့ေကာင္ေလး ကိုရီးယားအစားအေသာက္ၾကိဳက္တတ္တာ ကို ေျပးသတိရသြားသည္။ အဲ့လိုနဲ႔အဲရစ္စ္လင္းဒီကိုရီးယားဆိုင္ကို ေရာက္လာခဲ့ရျခင္းပင္။
"ဧည့္သည္ရွင့္။ မွာေတာ့မလားဟင္။"
၀န္ထမ္းေကာင္မေလးရဲ႕အသံသည္ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕အေတြးစကိုျပတ္ေတာက္သြားေစသည္။
"ေရပဲခ်ေပး။ က်န္တာေတာ့ ေနာက္မွပဲမွာမယ္။"
ဦးထုပ္ကိုခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားျပီး ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးတပ္ထားကာ အမည္းေရာင္၀မ္းဆက္၀တ္ထားတဲ့ အဲရစ္စ္လင္းကို ထိုစားပြဲထိုးက အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီးေနာက္ သီးသန္႔စားေသာက္ခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ နာရီကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိုင္ကပ္နာရီသည္ ညဘက္၈နာရီစြန္းစြန္းကိုညႊန္ျပေနျပီ။ အဲရစ္စ္လင္းဒီေရာက္ေနသည္မွာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္သည္။
က်စ္စ္။ အဲ့ေကာင္ေလးဘာလို႔ မေရာက္လာေသးပါလိမ့္။
အဲရစ္စ္လင္းသည္ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူၾကည့္လိုက္သည္။ ညေနေလးနာရီေလာက္ကတည္းက အခ်ိန္ေနရာအျပည့္အစံုႏွင့္ ပို႔ထားေသာ Messageေလးသည္ စာျပန္သူကင္းမဲ့စြာ အထီးက်န္လ်က္။ 7:30pm, Gangnam Korea Restaurant ဆိုတဲ့Messageက အဲရစ္စ္လင္းကိုေလွာင္ျပန္ေနသည့္ႏွယ္။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာအေကာင္းဆံုး ေစ်းအၾကီးဆံုးဆိုင္ကိုမွ Booking တင္ထားရတာေလ။
"တီ!"
ဘဲလ္သံကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဟိုေကာင္ေလးမ်ားလားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၀င္လာတဲ့သူသည္ ခုနက ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးသာ။ အနက္ေရာင္ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ထိုမိန္းကေလးသည္ လွမ္းျပံဳးျပလာတဲ့တိုင္ ထိုအျပံဳးမွၾကည္လင္ေနတဲ့ဓာတ္က အဲရစ္စ္လင္းဆီသို႔ မကူးစက္ေစပါ။
ထုိေကာင္မေလးျပန္ထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေရဘူးထဲမွေရကို ခြက္ထဲထည့္လိုက္ရင္း ရင္ထဲမွာေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ၾကီးက ေမ်ာခ်လိုက္တဲ့ေရေတြနဲ႔ ေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ညား ေရတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ စာျပန္မပို႔ရင္ေတာင္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်မယ္ဆို Message ေတာ့ပို႔ရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ဆို ငါဖုန္းဆက္သင့္ေနျပီမလား။
အဲရစ္စ္လင္းသည္ ဖုန္းကိုအိတ္ထဲမွျပန္ထုတ္မိျပန္သည္။ ျပီးလွ်င္ ဆက္ရႏိုးႏိုး မဆက္ရႏိုးႏိုးႏွင့္ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္မွာ ေနာက္ထပ္္၁၅မိနစ္ၾကာသြားျပန္သည္။ သူ႔ကိုစားေစခ်င္လို႔ တကူးတကေခၚေကၽြးတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ဒါကပင္အဲရစ္စ္လင္းအတြက္ သိပ္ကိုေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္ေနသလိုပင္။ အထူးသျဖင့္ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီေလာက္ ေနာက္က်ေနတဲ့လူကို တကူးတကဖုန္းဆက္ေခၚရတာကိုေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆိုင္က၀န္ထမ္းေတြက စိတ္မရွည္ေတာ့ဟန္ျဖင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္အခါမွ အဲရစ္စ္လင္းသည္ မိုးထက္မိုရ္ကို ဖုန္းဆက္တဲ့ဆီေရာက္ေတာ့သည္။
"တူ...တူ...တူ..."
ဖုန္းတစ္ခါ၀င္သြားတဲ့အသံက တစ္ကမာၻေလာက္ၾကာတယ္လို႔ ထင္ရပါေသာ္လည္း အဲရစ္စ္လင္းသည္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ခါသံုးခါမွ်ေခၚေနပါေသးသည္။ သံုးခါေက်ာ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲရစ္စ္လင္းသိပ္စိတ္မရွည္ေတာ့။
"တူ...တူ..တီ...လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာတယ္လီဖုန္းမွာ မအားေသးပါရွင္.."
ဖုန္းက၀င္သြားျပီးကာမွ ရုတ္တရက္ၾကီးတီခနဲအသံျမည္ကာ မအားေသးပါရွင္ျဖစ္သြားရေလသည္။
ဘာလဲ..ဒါငါ့ဖုန္းကိုခ်လိုက္တာလား..ဟမ္...
အံ့ၾသလြန္းလို႔ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ Phoneမွာထည့္ထားတဲ့ Chat Application တစ္ခုထဲသို႔ အဲရစ္စ္လင္း ၀င္သြားလိုက္သည္။ ထိုApplication ကိုအဲရစ္စ္လင္း ေတာ္ရံုမသံုးေပ။ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကမွတ္ျပီးသားမို႔ ၀က္၀ံရုပ္အညိဳေရာင္ေလးနဲ႔ Profile က အဲရစ္လင္းကိုအသင့္ေစာင့္ၾကိဳေနေပသည္။ အဲရစ္စ္လင္းသည္ ထိုProfile ရဲ႕Message Box ထဲသို႔တန္း၀င္သြားလိုက္သည္။
အဲ့ထဲမွာေတာ့ အဲ့ေခြးမသားေလးက မီးစိမ္းေနေလရဲ႕..
စိတ္ထဲက ၾကိတ္ဆဲလိုက္ျပီးေတာ့ စာကိုခ်က္ခ်င္းေကာက္ရိုက္လိုက္သည္။
ငါဒီမွာေစာင့္ေနတာအေတာ္ၾကာေနျပီ..
မင္းကိုငါစာပို႔ထားတာ ညေန၄နာရီထဲက..
ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္အဲရစ္စ္လင္း စာေတြကိုေတာက္ေလွ်ာက္ထိုင္ပုိ႔ေတာ့သည္။
Message ထဲ၀င္မၾကည့္ဘူးလား..ဟမ္..
ငါ့ကိုဒီမွာတစ္နာရီေလာက္ထိုင္ေစာင့္ရေအာင္..မင္းက..ဘာမို႔..
ဟမ္..
အဲရစ္စ္လင္း စာဆက္ပို႔လို႔မရေတာ့.. ။
Application ကေၾကာင္ျပီးေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားအမွားအယြင္းျဖစ္တာလားလို႔ အဲရစ္စ္လင္းMessage ေတြကိုအၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါဖိႏွိပ္ေနမိေလသည္မွာဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ၾကီးပင္ ပြန္းေတာ့မတတ္ပင္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ Phone Screen ထက္သို႔ စာေသးေသးေလးတစ္ေၾကာင္းကတက္လာေလသည္။ ေနကာမ်က္မွန္ကိုပင္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ျပီး မ်က္လံုးကိုေမွးစင္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထိုစာပါအေၾကာင္းအရာကား..
You got blocked by this number...
အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတို႔သည္ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားရေလကာ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးမွေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူသြားရေလေတာ့သည္။
***
(A/N)
အားလံုးပဲ Happy New Year ပါေနာ္။ ၂၀၂၄ကို စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာနဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ပါေစ။ ဒါနဲ႔ Organized ျဖစ္ျပီး Schedule နဲ႔လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေလး ရေအာင္ Anti Alpha ကိုတန္႔ရက္ေလး သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အပတ္စဥ္ Sunday တိုင္းAnti Alpha က Update ရွိပါမယ္လို႔။ သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ တျခားသူေတြကို Share ေပးဖို႔လည္းမေမ့ပါနဲ႔ေနာ္။ ><