Pagkatapos ng ulan, pumunta sila sa studio ng sining. Medyo madilim na, siyempre, nag-aalala ang kanilang mga magulang kaya't gumawa sila ng mga palusot sa telepono. Their soaked clothes clinging to them.
Rosaria shivered the chill from the wet clothes sinking into her bones. Si Andre, napansin ang kanyang pag-aalangan, ay tumingin sa paligid ng studio para sa isang bagay na maaaring magbigay-init. Ang storage ng art director ay naglalaman ng isang sorpresa - isang koleksyon ng mga extra na damit.
Rosaria hesitated for a moment, glancing around the studio, they changed into the borrowed clothes dressed in a clean shirt and pants.
As the laughter gradually subsided, replaced by the cold realization of their soaked state, Rosaria and Andre couldn't help but feel a chill settling in. The school environment, shrouded in darkness as night embraced its quiet halls, added an eerie ambiance to the scene.
"It was fun while it lasted, but now what?" Andre mused, his teeth chattering as he spoke.
"Tangina... Ang lamig..." Rosaria shivered, wrapping her arms around herself in a futile attempt to ward off the chill.
"Tingnan mo 'to," sigaw ni Andre, hinugot ang isang pulang scarf sa storage. "This should help keep us warm."
Andre glanced at Rosaria, a playful glint in his eyes as he adjusted the scarf. "Quite the fashion statement, don't you think?" he joked.
Napatawa si Rosaria
"So, playing in the rain wasn't enough adventure for tonight?" Andre teased his tone light despite the shivers that still lingered.
Napatawa si Rosaria."I guess we added an unexpected twist to the evening."
Habang ang mga patak ng ulan ay nagmumula sa mga bintana, hindi napigilang ipahayag ni Andre ang mga iniisip na pumapaligid sa kanyang isipan mula pa noong unang araw na nagkakilala sila.
"Alam mo, iniisip ko ito mula noong unang kita ko sayo... medyo kakaiba ka talaga..." Andre remarked, his words hanging in the air like the scent of rain.
Nagulat si Rosaria at itinaas ang kilay. "Huaahh?? Kakaiba? Anong ibig mong sabihin?"
Napangiti si Andre, his gaze lingering on her. "Ang iyong pang-iiwas sa klase mo'y parang hindi ka marunong makipag-usap sakanila. Pero sa akin, kahit ano ang nais mong sabihin, sinasabi mo."
"Eh, ikaw ang unang kumausap sa'kin, tanga."
Itinuloy ang kanilang biruan, bumubuo ng isang tanikala ng pamilyaridad sa pagitan nila. Ngunit hindi kayang itapon ni Andre ang pag-amin na nananatili sa ilalim ng kanyang masayang mga salita.
"But whenever I'm with you, I get so talkative..." Andre confessed, his tone shifting to a more serious note. "Kakaiba kasi hindi ako laging ganoon. Parang... "
"Kaakit-akit ka... Parang siklab ng araw."
Habang bumibilang ang bigat ng kanyang mga salita sa hangin, natagpuan nila ang kanilang sarili na nakatitig sa isa't isa sa isang katahimikan. Nahuli sa laban si Rosaria ng tunay na damdamin niya, at napansin ang nagbabalatang pagkapula sa kanyang pisngi.
Breaking the silence, Andre continued "Alam mo, nung naglaro ako sa ulan kasama ka, parang safe ako. Parang ako'y nananaginip."
Isang pilyong ngiti ang bumilog sa mga labi ni Rosaria habang inuutusan, "Namumula ka."
"Ikaw rin!" sagot ni Andre, anumang pag-aalala na magdulot ng kaunting hiya sa kanyang mukha.
Amused by their shared revelation, Andre covered his face with the scarf, attempting to hide his blush.
Hindi napigilan ni Rosaria ang pagtawa sa pagsusumikap ni Andre na itago ang kanyang hiya. "Alam mo, hindi masyadong tinatakpan ng scarf ang iyong hiya."
Tumingin si Andre sa pagitan ng mga tiklop ng scarf, at nagtagpo ang kanyang mata sa masiglang titig ni Rosaria. "Eh, ginagawa nito ang lahat ng makakaya niya!" he quipped, a hint of laughter breaking through his attempt at seriousness.
"Nagpapasalamat akong nakilala kita.."
"Ako rin.."
The air was thick with unspoken tension as Rosaria and Andre found themselves alone, the remnants of their playful banter and shared vulnerabilities lingering in the quiet room. The atmosphere crackled with a palpable energy, a subtle undercurrent that had been building between them.
Si Andre, ang kanyang mga mata'y nakatitig sa mga mata ni Rosaria, it felt like a magnetic pull drawing them closer. Ang kanilang mga mukha'y unti-unting lumalapit, the warmth of shared confessions heightening the intensity of the moment.
Without breaking eye contact, Andre cupped Rosaria's face gently, his thumb brushing against her cheek. Leaving only the two of them suspended in a breathless pause.
Sa oras na iyon na puno ng emosyon, isinara ni Andre ang puwang, sinakop ang mga labi ni Rosaria sa isang mainit na halik. Tilang nagpatuloy ang oras habang sila'y naglalanghap sa magkasamang tamis ng yakap. IIt was a dance of emotions, a silent confession that transcended words.
Nang sila'y unti-unting lumayo, isang malambing at marupok na ngiti ang sumulpot sa mga labi ni Rosaria. The air crackled with an unspoken understanding—a moment of connection that went beyond the realms of friendship.
"That was my first kiss." He said.
Rosaria, her eyes reflecting a mixture of surprise and tenderness, smiled back. "Mine too."
As the weight of their shared first experience settled between them, Andre couldn't help but tease, "Halata naman."
"Huh? What does that supposed to mean?" Rosaria asked, her cheeks tinged.
He chuckled, a twinkle in his eyes. "Well, you were blushing even before the kiss. It wasn't hard to figure out."
Lalo pang napula ang mga pisngi ni Rosaria, isang halo ng hiya at aliw ang bumabalot sa kanyang mukha.
[TIMESKIP]
The soft glow of the bedside lamp cast a warm ambiance in Rosaria's room as she and Yen settled into a sleepover.
Ang mga mata ni Yen ay kumikislap sa curiosidad. "So spill the tea, Rosaria. May nangyari ba?"
Rosaria, taking a moment to organize her thoughts, couldn't help but smile at the play on words. "Actually, may nangyari nga. May first kiss ako beh."
Yen's eyes widened in excitement. "Oh my God, edi kayo na ba niyan?"
Natawa si Rosaria, tumango. "Hindi pa namin napag-uusapan 'yon."
"Pero sabi mo naghalikan kayo!"
"Eh, oo, naghalikan nga kami."
"Ang laki ng bagay na 'yon! Ang halik ay may meaning kaya! Alam mo, hindi ito 'casual thing'!"
"Ibig sabihin, oo, ito ang aking first kiss, at ito ay...Nakakakilig... Pero hindi agad nangangahulugang kami na, 'di ba?"
Si Yen ay lumapit, ang kanyang expression ay seryoso. "Rosaria, sa wika ng mga relasyon, ang isang halik ay parang isang punctuation mark. Nagbibigay ito ng tiyak na diin sa iyong koneksyon. Kailangan mong buksan ang kahulugan sa buhay niyo."
"Buksan? Parang isang sikretong mensahe?"
"Medyo. Tingnan mo, depende ito sa konteksto, emosyon, at sa mga taong kasangkot. Ang halik ay maaaring nagsisimula, nagpapatuloy, o kung minsan'y nagtatapos."
Nag-sigh si Rosaria, patuloy na iniisip. "Hindi ko akalaing magiging ganito kagulo."
"Welcome to the world of romance, my friend. Parang pag-navigate sa maze na nakapikit."
"Ugh, wala pa akong na-crush dati, tapos bigla akong nasa gitna ng isang maze?" nagreklamo si Rosaria.
Ngumiti si Yen. "Ang buhay ay may paraan ng pag-sorpresa sa atin. . Embrace the uncertainty; it's part of the adventure."