ARHAVİLİ

5. BÖLÜM

Bölüm yayın tarihi: 3 Ocak 2024

Buraya bölümü okuduğumuz tarihi bırakalım mı? 💙

Yıldızlarınıza ve bol satır yorumlarınıza talibim. 🥰

Keyifli okumalar💙

🌊

5. BÖLÜM

♪♪ Bölüm şarkıları:

Deniz Seki ~ Sana Sığınıyorum

Vega ~ Sokaklar Tekin Değil

Yonca Evcimik ~ Tatlı Kaçık

🌊

🕐 13 Ekim 2020

📍 Ankara

"Geçti," diye fısıldayan sesi, seradaki boş sessizliği doldurdu. "Daha iyi misin?"

Başımı evet dercesine salladım. Tam o sırada kapıdan sesler geldiğini duyunca, tedirgin bir şekilde o tarafa bakmak istedim ama izin vermediği için yapamadım.

"Bakma." Saçımdaki elini ansızın çeneme indirip yüzümü kendine çevirdi. "Görmesen daha iyi."

Derin bir nefes alıp gözlerine baktım. Duyacaklarıma hazır olup olmadığımı bilmiyordum ama yine de sormalıydım. Daha aklımdakileri kelimelere dökemeden beni anladı. Ve sessiz sorumu, "Ölmedi, merak etme," diye yanıtladı. "Yalnızca omzundan vuruldu."

Seranın camlarından, omzundaki yaradan kanlar akan adamın, Tekin'in korumaları eşliğinde yaka paça götürüldüğünü gördüm. Yandan bakınca tanıdık gelmemişti ama bu daha kötüydü çünkü derdimin ne denli dallı budaklı olduğunu ortaya seriyordu.

Bela sessiz bir şimşek gibiydi. Hani kapkaranlık gökyüzünde ansızın çakar, her yeri aydınlatır ama kopardığı gürültü çok sonra ulaşır ya insanın kulağına... Bu gece yaşadıklarımı ancak bu şekilde tanımlayabilirdim. Günler önce başlayan o tehditle çakmıştı şimşek; çıkardığı gürültü ise önce evimin her yerinde, sonra kalbimin tam içinde hissedilmişti.

Titreyişim zar zor dindiğinde, bulunduğum kucaktan inmenin mantıklı olacağına karar verdim. Hafifçe kıpırdandım ama beni bırakmadı. "Kal..." diye fısıldadı. Güçlükle sakinleştirebildiğim kalbim kısa bir an tekler gibi olsa da hızlı toparladım. Neden bilmem, dinledim sözünü. Sanırım o anda, mermer zeminden yükselen kan kokusunu duymamak için başka bir kokuya yakın olmaya ihtiyacım vardı.

Küçücük kalmıştım kucağında. Eli hâlâ saçlarımda, avucu hâlâ bel oyuntumda, nefesiyse hâlâ şakağımdaydı. "Demek bahsettiğin seran burası?" diye mırıldandığında ânı durdurmayı ya da biraz olsun yavaşlatmayı diledim ancak imkânsızdı. Çünkü biz iki yabancıydık ve birazdan korkunun etrafımıza ördüğü o ağ bozulacaktı.

"Hı hı..."

"Güzelmiş," dedi boğuk sesiyle.

Denesem de gülmeyi beceremedim. Bakışlarım zemine kaydığında suratım iyice asılmış, nasıl bir şeyin içine bulaştığımla yeniden yüzleşmiştim.

"Kan oldu yerler hep," dedim. Biraz daha bakarsam kusacak gibiydim. Üstelik betondaki o kıpkırmızı lekenin bana hatırlattıklarıyla, tekrar hiç istemediğim bir zamana çekilmek üzereydim. "Nasıl temizlenecek?"

"Hallederiz," dedi. Kaç kez yapmıştı daha önce? Bu konuda tahminimden daha mı deneyimliydi?

İçimden geçirdiğim soruların yarattığı tedirginliği gizleyememiş olmalıyım ki rahatsızca kıpırdandım. Göğsü hafifçe şişti, her hareketini kendi bedenimde hissedebildiğim bedeni kaskatı kesildi. Ve en nihayetinde istemsizce dışarı yansıttığım hislerimin etkisiyle, etrafımızı saran çember gevşedi.

Daha fazla kalamadım kollarında. Küçük bir hareketle sıyrılıp ayaklandım. Göz ucuyla yüzüne baktığımda, bakışlarının üzerimde olduğunu fark ettim. Hemen gözlerimi kaçırdım. Ortadaki geniş masaya doğru yürüdüğümde, ellerimi dakikalar önce bir kurşunun delip geçtiği ahşaba değdirdim. Oysa hemen altındaydım, biraz sola doğru saklansaydım belki de çoktan son nefesimi vermiştim.

"Nasıl girebildi içeri?" dedim bir mırıltıyla. Kabullenmek istemiyordum ama belli ki evimi de biliyorlardı. "Evimi de biliyorlar o hâlde."

"Arhavi'den yola çıktıktan sonra, buradaki adamlarıma evi kolaçan etmelerini söylemiştim. Gelmeden önce güvenli olduğundan emin olmam gerekiyordu." Ona baktım, bakışlarına öfkeyle karışık bir pişmanlık çökmüştü. "Fakat anlaşılan becerememişler. Tekrarı olmayacak."

"Şurada," dedim seranın içeriden eve açılan ikinci kapısını göstererek. "Eve açılan ikinci bir kapı var. Adam da oradan çıktı."

Oturduğu koltuktan kalktı ve işaret ettiğim kapıya doğru yürüdü. Kapıyı açıp içeriye girdi. "Buradaki merdiven eve mi çıkıyor?" diye sordu içerideki küçük merdiveni göstererek.

"Evet. Ve yine evin içinde dolaplı bir kapı ile örtülüyor merdiven. Görmemiş olabilirler."

"Göreceklerdi!" dedi itiraz kabul etmeden. "Her ihtimali göz önünde bulundurmaları gerekiyordu."

Bir an düşününce anladığım şeyle kaşlarım çatıldı. "Senin adamların nasıl girebildiler benim evime?"

Hiçbir utanma belirtisi göstermeden bana baktı. "Sence?"

İnanamıyordum gerçekten. İnsan biraz olsun bari mahcubiyet duyardı. "Senin adamların girebildilerse, başkalarının nasıl girdiğini neden sorguluyoruz o zaman? Görünen o ki evim çok da güvenli değil."

"Ben sorgulamıyorum, sen sorguluyorsun. Benim sorguladığım tek şey adamlarımın yaptığı aptallık. Onu da kendi kendime sormakla kalmayacağım tabii."

Sinirle, vücudumun iki yanında yumruklarımı sıktım. "Evime benden izinsiz adamlarını soktuğun için sence de biraz utanman gerekmiyor mu, Tekin?"

Bana döndü. Duruşu kendinden emindi, ne dersem diyeyim aksini kabul etmeyecek gibi görünüyordu. "Dün akşam..." diye mırıldandı. "Seni bu süreçte koruyacağıma söz verdim. Seninle paylaşmadan bazı aksiyonlar alabilirim bunun için." Özür dilemek falan tabii ki yoktu. Paşamızın incileri dökülürdü. "Ayrıca... Evet, evin güvenli değil. Bugünden sonra bu değişecek."

"Nasıl olacakmış o?" diye sordum ama yanıt alamadan bahçeden bir bağırış yükseldi.

Tekin silahına davranacakken, "Hazel Abla!" sözlerini duyar duymaz bundan vazgeçti.

Elias gelmişti. Muhtemelen dışarıda olup biteni gördüğü anda da panikten delirmişti.

Hışımla seraya girdi. Beni gördü, sağ salim olduğuma kanaat getirmiş olmalı ki bana sımsıkı sarıldı.

"Yüreğime iniyordu," dedi nefes nefese. "Ne oldu burada böyle?"

"Anlatırım, Elias," dedim bıkkın bir tonda. Her şeyi başa saracak enerjim yoktu. Tekin'e döndüm kısa bir an. "Eve çıkalım mı?"

Tekin'in bakışları Elias'taydı. Gözleri kısılmıştı, sanki onu nereden tanıdığını çıkarmaya çalışır gibi bir hâli vardı. Nitekim en nihayetinde, "Ben seni nereden tanıyorum?" diye sordu. Elias'ın hafifçe panikleyişi de muhtemelen gözünden kaçmamıştı.

Elias ve abisi yıllardır bizimle çalışırdı. Babası da zamanında babamın adamlarından biri olduğundan, çocukluktan beri tanırdım onu. Fakat Elias'ın o andaki misyonu bu değildi elbette. Bana Tekin'in varlığından söz eden kişi oluşu, onu şu durumda fazlasıyla önemli bir konuma sokuyordu.

"Sen!" dedi Tekin. Al işte! Anlamıştı. Zaten dikkatinden bir şey kaçsa, bu şaşılası olurdu. "O gece Hazar'ın yanındaydın. Abin de vardı." Hazar'la tanıştıkları, Hazar'ın benden bile sakladığı o gizem dolu geceden söz ediyordu. Kafamda kurmaya başlamıştım artık o geceyi. Bir an önce tüm detayları öğrenmem gerekiyordu.

Elias hafifçe korksa da inkâr etmeden başını salladı.

"Hazel'e benden sen mi bahsettin?" diye sordu ama yanıtını duymasına gerek yoktu. "Elbette sendin. Benimki de soru!" Hafifçe sinirlenmiş gibiydi ancak çok da dilediği gibi tepki veremiyordu. "Hazar için çalışmıyor muydun sen?"

Elias yine başını onaylarcasına salladı. Sanki dilini yutmuştu. O kadar komik görünüyordu ki az önce yaşadıklarımı bile unutturmuştu.

Tekin aldığı sessiz yanıttan hoşlanmamıştı. "Hazar sana çeneni kapalı tutmayı ya da sır saklamayı öğretmedi mi peki?" diye sorduğunda, bakışlarım aniden ona döndü. Ne yani? O kadar iş birliği yapmıştık, beyimiz beni tanıdığına memnun olmamış mıydı?

Kaşlarım çatıldı. Sebebini düşünmeyi kesinlikle reddettiğim bir öfke bedenimi esir aldı. Bir an laf sokmak için ağzımı açtım fakat hemen vazgeçtim. O memnun değilse, ben hiç ama hiç memnun değildim. Bu konuda onunla ağız dalaşına girip kendisini önemli hissetmesine fırsat vermeyecektim. Evime gizlice adamlarını sokmuştu ayrıca. Bunu da eksi hanesine büyük harflerle ekleyecektim.

"Elias, sen neden gelmiştin?" diye sordum Tekin'in Elias'a yönelttiği son soruyu hiçe sayarak.

Elias buraya geliş sebebini hatırladığı anda rengi attı. "Abla biz bittik!" dedi telaşla. "Mahvolduk!"

"N'oldu?"

"Patron sabahtan beri kırk kere aradı, yemin ediyorum. Kütüphanede ders çalıştığın yalanına inanmadı."

"Sen konuştun mu?" Babamdan bahsediyordu. "Hayır, beni neden aramıyor, bir anlasam!"

"Evet," dedi. "Hazel Abla'm kütüphanede, çok yoğun çalışıyor, o kadar çok ders çalışıyor ki gözünün feri söndü valla patron, dedim ama hiç yer gibi değildi."

"Arayalım hemen!" diyerek seranın çıkış kapısına yöneldim. Elias arkamdan koşa koşa gelirken, Tekin de neler olduğunu anlamadan bizi takip ediyordu. Bakmadım tabii ona. Peşimizden gelebilirdi. Neticede benimle tanıştığına memnun olmamış bir adamı bir de misafir gibi ağırlayacak değildim. "O sana öyle davranmadı ama," diye fısıldadı iç sesim. Duymazdan geldim.

Eve girdiğimiz sırada bahçenin boş olduğu dikkatimi çekti. Anlaşılan Tekin'in adamları evime giren o pisliği de alıp başka bir yere gitmişlerdi.

Tam yukarı çıkan merdivenleri tırmanacakken, "Hazel, dur!" diye bağırdı Tekin. Aynı anda adamlarından ismi Cihan olan da içeri girmişti.

"Abi, biz evi tamamen aradık. Temiz."

"Aynen," dedi Tekin dalga geçer gibi. "Buraya gelmeden önce de temiz olduğunu söylemiştiniz, değil mi?" Sesi hepimizi olduğumuz yere çivileyecek kadar yükseldi. "Seradan çıkan şerefsiz kimdi o zaman, amına koyayım? Temizmiş!" Ne zaman geri taktığını bile bilmediğim silahını belinden çıkardı, merdivenlere doğru yöneldi, etrafı tüm dikkatiyle kolaçan ederken, "Beni takip et," dedi. Yukarı çıkmam gerektiği için itiraz etmedim.

Dakikalar sonra silahını tüm odalara doğrultmayı tamamladı. Cihan haklı çıkmıştı, sahiden de temizdi fakat anlaşılan Tekin'in kendinden başkasına güveni kalmamıştı.

Odama girdiğim anda temiz bir hava karşıladı beni. Oyalanmadan giyinme odama daldım, kapıyı arkamdan kapattım. Seri hareketlerle kendime bir ev kıyafeti çıkardım. Önce duş almam gerekiyordu aslında ama şimdi tamamlamam gereken bir görevim vardı.

Krem rengi bir tayt, üzerine de aynı tonda salaş bir kazak giydim. Saçlarımı da sanki günlerdir o hâlde duruyorlarmış gibi tepeden toplayarak şekil verdim. Aynaya baktığım an makyajımın zaten hafifçe dağıldığını görsem de bu yeterli gelmedi. Gözlerimi azıcık ovuşturup rimelimin çok hafif bulaşmasını sağladım. İşte şimdi evde dersten beyni sulanmış bir yüksek lisans öğrencisi gibi görünüyordum.

"Leyla da dershaneye gidiyor, baya hırslı hazırlanıyor," dedim kendi kendime, Ali Rıza Bey tonlamasıyla. Sonra içimden, "Tövbe tövbeee!" diye ekledim.

Nihayet giyinme odasından çıktığımda, Tekin yatak odamın ortasında dikiliyordu. Elias ise hemen onun çaprazındaydı, ne yapacağını bilen bir tavırla telefonu elinde bekliyordu. Çalışma masama geçtim, birkaç kaynak kitabını hafifçe dağıttım. Aslında masada kahve falan eksikti ama vakit yoktu, hazırlayamazdım.

"Ara!" dedim Elias'a. Sonra Tekin'e döndüm. "Sessiz olursan çok sevinirim."

Tekin, yüzünde gördüklerine hiç memnun olmamış bir sinir ve kınama ifadesi ağırlıyordu. Fakat şu anda baba Poyrazoğlu'nu ikna etmek daha büyük bir önem taşıyordu.

"Alo, patron?" dedi Elias. Acemi çocuk... Sesi resmen titriyordu. "Evet, patron. Evdeyiz. Hı hı. Hazel Abla da yanımda." Telefonu hoparlöre verdi. Babamın "Görüntülüye çevir," deyişini, annemin uyarı dolu "Hayatım!" sözcüğü takip etti.

Sessiz bir hareketle görüntülüye geçmesini işaret ettim Elias'a. Hemen dediğimi yaptı ve telefonu bana verdi. Kamerayı kendime çevirerek tamamen yorgun bir ifade takındım. "Baba?" dedim hayırdır, neler oluyor der gibi.

"Neredesin sen, Hazel?" diye sordu. Sinirli görünüyor ama kendini de frenliyordu.

"Nerede olacağım, baba? Ders çalışıyorum. Evdeyim."

"Bugün evde değildin ama. Elias nasıl kıvıracağını şaşırdı çünkü," dedi.

"E kütüphanedeydim. Başka gidecek yerim mi var benim?" dedim. Allah affetsin! Nasıl da sallıyordum! "Hem sen Elias'ı neden arıyorsun ki beni arayacağına? Benim de bir telefonum var farkındaysan."

"Yemiyorum çünkü artık, Hazel. Seni her aradığımda ayaküstü kırk tane yalan söylüyorsun. Zaten sana Elias olmadan dışarı çıkmamanı söylemiştim, o yüzden direkt onu arıyorum."

"Ben de sözünü dinledim, babacığım."

"Aynen! Kesin dinlemişsindir."

Hemen kırılmış bir tavır takındım. "Bana güvenmiyor musun, baba? Hazar mıyım ben?"

Babam ömrünü yemişiz gibi bıkkın bir şekilde ofladı. "Farklı değilsiniz, kızım. Al birini, vur ötekine!

"Ayıp ediyorsun ama! Hani ben Hazar'ın yanında melektim?"

"Hazar'ın yanında herkes melektir," diye yapıştırdı lafı. "Ama senin de ondan aşağı kalır yanın yok!"

Konuyu daha fazla uzatmamaya karar verdim. Yaşadıklarımdan sonra, tüm gerçekleri bilmemesine rağmen, benim için endişelendiğini biliyordum. "Merak etme, babacığım. İyiyim ben. Güvendeyim. Evden dışarı çıktığım yok. Çıkarsam da okula gidiyorum. Ama tabii yarın derse gideceğim, ondan sonraki gün de staja devam etmem gerekecek yani."

"Adamları geri göndereceğim oraya! Elias'la olacak iş değil bu! İçim rahat değil benim," dedi. Günler önce Arhavi çıkartması yapacağım diye türlü dalaverelerle geri gönderdiğim korumalardan söz ediyordu.

Bu ihtimalle kısa bir an telaşlandım. "İstemiyorum, baba. Güvendeyim diyorum," dedim. Her türlü bilgiyi babama ötecek adamların buradaki varlığı işime gelmezdi.

"Senin isteklerine bağlı değil bazı şeyler," deyip ardından hemen ekledi. "Tamam, kızım. Hadi kapat," dedi. Saniyeler sonra telefon kapanmıştı. Babam biraz nemruttu maalesef, bu saatten sonra da değişmezdi.

Telefonu çalışma masasına koyup derin derin soluklandım. "Şimdilik atlattım gibi," der demez karşıma baktığımda Tekin'in varlığını hatırladım. Bana sanki yabancı bir cisim görmüş gibi bakıyordu. Elias hızlıca odadan sıvışırken, "Ne?" dedim Tekin'e doğru.

"Gerçekten..." dedi şaşkın bir tonda. "Usta bir rol yeteneğin var senin. Bir an günlerini burada harıl harıl ders çalışarak geçirdiğine ben bile inanacaktım."

"Ne yapsaydım?" dedim sinirle. Beni bu şekilde yargılaması hoşuma gitmemişti. "Mafyayla el sıkıştım, baba. Güvenliğimden artık onlar sorumlu mu deseydim? Hatta Hazar'a haber verseydim, sonra Hazar ben tehlikede olduğum için babamdan şüphelenseydi, birbirlerine girselerdi yine, annem arada kalsaydı, falan filan. Seçeneklerim bunlar. Ve kusura bakma, hiçbiri gözüme parlak gelmiyorlar."

Çenesini öfkeyle sıktı. "Buna bir çözüm bulmalıyız," diye yanıtladı. "Staja gideceğin konusunun da yalanının bir parçası olduğuna inanmak istiyorum," diye devam etti.

Tek kaşımı hafifçe kaldırdım. "Anlamadım?"

"Yarın derse, yarından sonra da staja gideceğini söyledin. Bunların doğru olmadığını varsayıyorum."

"O nedenmiş pardon?" diye sordum.

"Gidemezsin de ondan!"

"Kim diyor?"

"Ben!"

Oturduğum yerden sinirle kalktım. "İş birliği yapmış olmamız, hayatıma karışacağın anlamına gelmiyor yalnız."

"Hayatını koruyacaksam, hayatına karışırım, Hazel." Yanından umursamıyor gibi görünerek geçip gidecekken kolumdan tuttu. "Ben konuşurken yüzüme bak!"

"Sen konuşmuyorsun ki! Yalnızca emir veriyorsun!" Kolumu hâlâ bırakmadığını fark edince öfkeyle ona yaklaştım. "Oteldeki asansörde de yapmıştın bunu! O zaman boyun eğer gibi göründüm diye, söylediğin her şeyi kabul edeceğim fikrine kapılmış olamazsın!"

Kolumdaki tutuşu güçlü olsa da can acıtıcı değildi. Bunun farkında bir tavırla kendine doğru çekti beni. "O boyun eğer gibi göründüğün hâlin miydi?" derken dudaklarına küstah bir gülüş yerleşmişti.

"Aynen. Beğenemedin mi?"

"Cık!" dedi itiraz tonlamasıyla. "Beğenemedim. Gerçekten boyun eğdiğin ânı görmek isterim."

Başımı dikleştirdim. "Ancak rüyanda!"

Güldü. Ona çok yakışan ve kendisinin de bunun farkında olduğu bir gülüştü bu. Vicdansızın oğlu! "Bana o da uyar," derken yine birden fazla şey ima ediyordu.

Kıpkırmızı kesildim. Tabii ki öfkedendi. Cevap vermeden odadan çıktığımda arkamdan seslendi.

"Birkaç gün bir yere gitmeyeceksin, Hazel!" dedi.

"Bana herhangi bir şeyi yapamayacağımı söyle ve şovu izle, Tekin," dedim. Çok istiyorsa adamlarından birini yanıma verebilir ya da kendisi eşlik edebilirdi. Çünkü onu dinlemeyecektim.

"Ölüyordun, ölüyordun!" diye bağırdı tam ben merdivenin başına ulaşmışken. "Herif başını hedef aldı ateş ederken!"

Daha fazla dayanamadım bu tavrına. Sanki ben hiçbir şeyin farkında değilmişim ya da yalnızca şımarıkça bir tepki veriyormuşum gibi davranmasına tahammül edemedim. "Daha önce de döndüm ölümden!" dedim en sonunda. Sesim iyice yükselmişti. Açık vermek istemediğim için hemen ekledim. "O otoparkta yaşadıklarım bile eve kapatamadı beni. Eve kapatsa ne olacak ayrıca? Evde de buluyorlar işte!" Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. "Bunun bir sonu yok, Tekin. Ben senin çizdiğin o tabloda yaşayamam. Okulum var, işim var. Haftada birkaç gün dışarı çıkarım, bir sosyal hayatım var. Tüm bunlardan taviz verirsem ben, ben olamam."

Onun da tepkisinin dozu azalmış görünüyordu. Ama yine de tam ikna değildi tabii, biraz daha iteklenmesi gerekiyordu. "Eğer güvenliğimden bu kadar endişe ediyorsan..." dedim başımı dikleştirerek. "Sen eşlik edersin bana." Sonra aklıma gelenle sesim hafifçe düştü. "Ha yok, ben senin koruman değilim, dersen de adamlarından birini yanıma verebilirsin."

Yanıtını beklemeden aşağıya indim. O da merdivenleri üçer beşer geride bırakıp dış kapıya ulaştığında adamlarına bağırdı. "Cihan!" dedi. Sesinde bana yöneltemeyip yeni hedef aradığı kopkoyu bir sinir vardı. "N'aptınız?" diye sordu. O kadar genel bir soruydu ki acaba tam olarak hangi konudan bahsediyor diye düşündüm.

Cihan, "Bizim depoya götürdük, abi. Başladık sorgulamaya," dediğinde neden bahsettiklerini anladım. "Ev işi de hazır."

Kısacık bir an kaşlarım çatıldı. Tekin'in zaten Ankara'da bir evi yok muydu, anlamamıştım. Ama buna rağmen irdelemedim. Mutfağıma geçtiğim anda kendime bir kahve yapmaya karar verdim. Kahve için geç bir saatti ama evimi özlemiştim.

Saatler boyu Elias'a olanları anlatırken, birkaç fincan kahveye içtiğim birkaç sigara eşlik etti. Aynı anlarda Tekin'in deyimiyle Küçük Süvari'den bir mesaj geldi.

"Her şey yolunda mı?" diye soruyordu.

Küçük Süvari, yani asıl adıyla Erdinç Süvari, benim Galatasaray Üniversitesi'nden arkadaşımdı. Ben Uluslararası İlişkiler'de okurken, aynı bölümden bir arkadaşımla ilişki yaşamıştı. Hukuk okuyordu ve bizden iki yıl kadar öndeydi. İyi bir dost olmuştu her zaman, arkadaşımla çoktan ayrılmış olsa da dostluğumuz devam etmişti.

Ona yalnızca Tekin ile görüşmek istediğimden, kendi başıma ulaşamadığımdan ve bunun çok gizli olması gerektiğinden bahsetmiştim. O da bana tüm imkânlarıyla, kimseye duyurmadan yardım etmişti.

Ona her şeyin yolunda olduğunu söyleyip, tüm yardımları için teşekkür ettikten sonra mutfakta oturduğum sandalyeden kalktım. Tam o sırada Tekin içeri girdi ve karşı karşıya kaldık.

"Ben yatacağım," dedim. Artık uykusuzluğa direnecek mecalim kalmamıştı. Kâbuslardan korkuyordum ama uykusuzluk fazlasıyla yıpratıcıydı.

"İyi uykular," dedi. Sesi hâlâ bozuktu.

"Sen?" dedim.

"Ben burada, salonda olurum," diye cevap verdi.

"Yastık falan verseydim bari."

"Gerek yok. İdare ederim."

Israr etmedim. Benim de hâlâ kızgınlığım geçmemişti. O evimdeyken aslında rahat edemiyor olmam gerekirdi. Fakat garip bir şekilde tüm çatışmamıza rağmen bu bana kendimi iyi hissettirmişti.

🌊

14 Ekim 2020

Öğlen saatlerinde okula gitmek için yola çıktığımda Tekin ortada yoktu. Adamlarından beşini evde bırakmıştı ve söylediklerine göre içlerinden ikisi beni okula götürüp getirecekti. Tekin Bey'in emriymiş. Kendi bilirdi. Demek ki üstü kapalı olarak, "Seni korumaya söz verdim ama senin özel koruman değilim," demeye getirmişti.

Escalade ODTÜ ormanında tüm hızıyla ilerlerken telefonuma mesaj geldi. Hazar'dandı. Hazar ve ikimizin olduğu Whatsapp grubuydu bu. Evet, iki kişi olsak da bir grup açmıştık çünkü normal değildik. Zaten grubun adı da bunu ortaya seriyordu:

Kafayı Yormam, Sonuna Bakmam, Ben Adam Olmam!

Hazar: "Ooooo vay anam babam! Neler dönmüş, Serhat ya! Meleksi Hazel'imiz baba Poyrazoğlu ile atışmış?"

"Pislik!" diye geçirdim içimden.

Hazel: "Sen nereden duydun?"

Hazar: "Peder Bey telefon etti. Hazar'ım, canım evladım, seninle ilgili çok yanlış şeyler düşünmüşüm. Ailemizin asıl kara lekesi ikizinmiş, dedi. Teselliyi bende aradı."

Gözlerimi devirdim.

Hazel: "Öffff!"

Hazar: "Nereden duyacağım kızım? Annem mesaj atmış."

Hazel: "Sevinmişsindir, Deccal'den üç dakika sonra doğmuş köpek seni!"

Hazar: "Mest oldum. Anacığıma yazık ama ya! Allah evladın da hayırlısını versin. Olmayınca olmuyor."

Cevap vermeden saniyeler geçti.

Hazel: "Ne zaman geliyorsun?"

Hazar: "Neredesin sen?"

İkimiz de aynı anda yazmıştık. Ama onun benim sorumu yanıtsız bırakacağını biliyordum. Uzun zamandır ne zaman geleceğini sorduğumda mutlaka geçiştiriyordu. Söylediğine göre bir iş için Los Angeles'ta, kuzenimiz Baran'ın yanındaydı. Ama nedense içimden bir his bir şeyler sakladığını söylüyordu.

Ondan bir şey gelmeyince ben yazdım.

Hazel: "Okula gidiyorum, dersim var."

Hazar: "Dikkat et, ODTÜ ormanında ayılar yemesin seni!"

Geri zekâlı! Önümüzdeki kırk yıl daha, yüksek lisans için Ankara'ya gelişimle dalga geçecekti sanırım. Uslanmaz bir vakaydı.

Araba okulun kapısına yaklaştığı anda son bir mesaj daha yazdı.

Hazar: "Hadi ben kaçtım. Bir şey olursa haber ver. Belaya karışma. Ve beni özle."

Cevap vermedim. Çünkü zaten belanın tam içindeydim ve çok özlemiştim.

Arabayı kullanan Cihan aracı durdurur durdurmaz, yanındaki diğer koruma sağ koltuktan indi. Arabanın kapısını benim için açtı. İkisinin de telefon numaralarını sabah almıştım zaten, kapıyı açan hemen konuşmamızı da hatırlattı. "Biz burada bekleyeceğiz, Hazel Hanım. İşiniz bittiğinde bizi ararsınız, kapıya yaklaşırız."

Sabah okulun içine girmek konusunda da ısrarcıydılar aslında. Tekin'in öyle emrettiğini söylemişlerdi. Sonrasında bunun mümkün olamayacağını defalarca kez anlattığım için, Tekin'den kapıda beklemenin onayını alabilmişlerdi.

Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi binasına ayak bastığım anda, dersten nefes alamayacağım bir tempo başladı. Okuldan çıkışım ise ne yazık ki havanın kararmasını bulacaktı.

🌊

Son ders de bitince amfiden çıktım. Beynim neredeyse sıvılaşmıştı. Günlerdir okula adım atamadığım için resmen hamladığımı hissediyordum. Kaçırdığım dersler için sunduğum sahte raporu hocam yemiş miydi, bilmiyordum ama ne yazık ki başka çarem yoktu.

Önce bir lavaboya girip ardından Cihanları ararım diye düşünerek geniş koridorda yürüdüm. Tuvaletlerin olduğu daha dar alana girdiğim anda ise karşıma çıkan kişiyle olduğum yerde öylece kalakaldım.

"Dede!" dedim şaşkın bir tonda. "Senin ne işin var burada?"

Üzerindeki siyah pardösü ve siyah fötr şapkasıyla dikkat çekmediğini sanıyorsa yanılıyordu. Basbayağı ben buradayım ve birazdan birtakım illegal işler peşinde koşacağım diye bağırıyordu.

"Şşşt!" diyerek susturdu beni. Daha görünmez bir alana çekti. "Konuşmamız lazım."

"Ne oluyor?" dedim. Hiçbir şey anlamamıştım. "İyi misin sen? Her şey yolunda mı?"

"Ben iyiyim," dedi beyaz bıyıklarını hafifçe burarak. "Ama her şey yolunda değil."

"Hayırdır? Bak, Evamou* ile aranı yapayım diye yalvaracaksan..."

Hemen lafı ağzıma tıkadı. "Gönül işimle ilgili çoluk çocuktan yardım isteyecek değilim."

Güldüm. "Sorun ne o zaman?"

"Bu gece bir mekâna gitmen lazım."

"Ne?" Zaten derslerde sulanmış beynim, şu an seksen üstü dedeme yetişmekte zorlanıyordu.

"Bu gece..." Elini cebine attı ve cebinden bir kâğıt çıkardı. Kâğıtta Kızılay'daki bir karaoke barın adı ve adresi yazıyordu. "Buraya gitmen gerek."

"Ne yapacağım buraya gidip?"

"Barda yeşil tişört giymiş bir barmen olacak. Diğerlerinden farklı, gittiğinde anlayacaksın."

Kaşlarım çatıldı. "Eee?"

"Ona içki sipariş edeceksin. Mimosa. İçkiyle aram iyi değildir, soft hazırlayabilir misiniz? diyeceksin. O anlayacak. İçkini içip, biraz vakit geçir orada ve sonra evine dön."

"Neyi anlayacak?" dedim. Saçma sapan bir şeyle karşı karşıya olduğumu hissediyordum.

"Cuma günü olacakları durdurması gerektiğini."

Babamın babası, Adem Poyrazoğlu emekli bir generaldi. Uzun zaman önce üniformasını çıkarmış, apoletlerini asmış, ordudan ayrılmış, zamanından evvel sivil bir hayata geçmişti. O günden beri de bir gizemin içinde gibiydi. Ama yalan mı, gerçek mi, çözmek mümkün değildi. Fakat o anda... Uğursuz bir his peyda olmuştu içimde. Nedense işin ucunun bana dokunacağı gibi güçlü bir önsezi tüm benliğimi ele geçirmişti.

"Cuma günü mü?"

"Cuma günü," dedi gözlerimin tam içine bakarak. "O davete gitmeyeceksin, Hazel! Bir bahane uydur."

Sırtımdan buz gibi bir ürperti geçti. Arkamdaki duvardan destek almaya çalıştım ama yeterli gelmedi. Kulaklarım uğuldadı, kalbim göğüs kafesimi tüm şiddetiyle zorladı, soluğum ise boğazımda takılı kaldı.

"Çünkü Güngör Bıçakçı'ya bir suikast düzenlenecek."

Elimi hızla ağzıma kapattım. Dudaklarımın arasından fırlayabilecek olası bir şaşkınlık nidasına başka türlü engel olamazdım. "Kim?" diye fısıldadım. Ama kuşku orada bir yerdeydi, çoktan saklandığı yerden başkaldırmaya başlamıştı.

"Bilmiyorum," dedi dedem. "İletişime geçeceğin barmen bu istihbaratı ilgili kişilere haber verecek. Güngör'ün ekibine... Engellemek için de her şey yapılacak. Senin hiçbir şekilde orada bulunmanı istemiyorum."

Bir an sessiz kaldım. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Güngör Bıçakçı... Suikast... Üç kelime yan yana geliyor ve bambaşka kelimeler doğuruyordu. Güngör Bıçakçı bir vatan haini! cümlesi zihnimde kahkahalarla cirit atıyor, bana kaçacak yer bırakmıyordu.

"Anladın mı?" diye bağırıyordu dedem o sırada. Başımı salladığımın farkına varamıyordum. Zaten derdim başımdan aşkındı, bu belaya da bulaşmamam gerekiyordu. Ama içten içe biliyordum ki akışına bırakamazdım, yoksa vicdan azabı kâbusum olurdu.

"Tamam!" dedim uzattığı kâğıdı alırken. Dilim dolanıyor, gözlerim bulanık görüyordu. "Tamam, gideceğim."

O andan sonrası nasıl geçti, anlamadım. Dedem ne zaman yanımdan ayrıldı, Cihan'ı ne zaman aradım, arabaya ne zaman bindim, hiçbirinin farkına varamadım. Fakat bir süre sonra eve vardığımda karşılaştığım manzara tüm algılarımı açtı. Tekin evimin önündeydi, hemen bitişikteki benimkinden iki kat büyük komşu evin kapısında ise devasa bir kamyon vardı. Tahmin ettiğim şey olmamasını diledim fakat anlaşılan hayat benimle iş birliği yapmamaya kararlıydı.

Arabadan indim ve öfkeyle karşısına dikildim. Kor rengi bakışları gözlerimin tam içindeyken, daha saatler önce hissettiğim güveni bana geri vermesini dilemiştim.

🌊

Kendi bahçeme adım atar atmaz onunla tek kelime etmeden yanından geçip gidecektim. Ancak kolumu hızla tutup beni engelledi. Gözlerimin içinde bu davranışıma dair bir sebep aradığı belliydi.

"N'oluyor?" dedi çatık kaşlarının altından attığı sert bakışlarla.

"Bir şey olduğu yok!" dedim. Ama ısrarcıydı. İstediği cevabı almadan bırakmayacaktı.

"Bir şey olmuş!" Adamlarına baktı, ardından yeniden bana döndü. "Biri bir şey mi söyledi?" diye sordu. Bu endişeyle boğuklaşan sesi mi gerçekti? Yoksa Tekin Bozboran aslında bir yalandan mı ibaretti?

"Kim ne söyleyebilir?" dedim başımı dikleştirerek. Daha fazla soru sormasına izin vermeden ben konuştum. "Sen... Yandaki eve mi yerleşiyorsun?"

Kolumu tutan elini çekti. Yüz ifademden bir şeylerin ters gittiğini anlamış olmalı ki ellerini cebine sokarak aramızdaki mesafeyi arttırmayı seçti. "Evet," diye yanıtladı bu sırada beni.

"Yine bana haber vermedin."

"Evet. Bunu da daha seninle anlaştığımız akşam ayarlamaya başlamıştım."

"Neden o ev peki?"

"Öyle gerekiyordu."

"Öyle gerekiyordu?" dedim gülerek. Sinirim bozulmuştu. "Ne için öyle gerekiyordu, Tekin?"

"Hem seni korumak için... Hem de..."

"Hem de ne?"

"Cuma günkü davette birbirimizi nereden tanıdığımız sorusuna bir cevap yaratmamız gerekeceği için."

Aradığım yanıtı nihayet aldığımda, aslında şüphelerimin doğrulanma ihtimali beni rahatlatmalıydı. Fakat kabullenemediğim bir hayal kırıklığı tarafından kuşatıldım. Güngör Bıçakçı'ya bir şey olmayacağını söyleyişini ise düşünmeden duramamıştım.

"Sen her şeyi planlamışsın," dedim ifadesiz bir sesle.

"Bunun nesi yanlış?" dedi. Farkında bile değildi.

"Yanlış falan değil, canım. Hayırlı olsun. Güle güle otur," diye yanıtladım alayla. "Sen sanırım taşınma işlerinle meşgulsündür." Tavizsiz bir tavırla devam ettim. "Ben de giyinip hemen çıkacağım. Adamlardan biri beni bırakabilir mi?"

Çatılan kaşları, işittiklerinden hiç hoşlanmadığının bir kanıtıydı. "Nereye gideceksin?" diye sordu. İtiraz etmek istediği kasılan çenesinden anlaşılıyordu ama sabahki konuşmamızdan sonra belli ki kendini tutuyordu.

"Eğlenmeye."

Tek kaşını kaldırdı. "Eğlenmeye?"

"Aynen." Söyleyeceği tek bir şeyi daha duymak istemediğim için çantamı diğer omzuma aldım ve "Bir saate hazır olurum," dedim. Arkama bakmadan evime yürüdüğümde bakışlarını görmeden bile üzerimde hissedebilmiştim.

Odama girer girmez giyinme odasına geçtim. Hem akşam hem de sabah duş almıştım zaten, tekrar etmeyecektim.

Önce üzerimdekilerden kurtuldum. Ardından büyük kıyafet dolaplarından birini açıp ne giyeceğime odaklanmaya çalıştım. Her zaman nasılsam öyle olmam gerektiğini düşünerek, normal bir şeylerde karar kıldım.

Bordo renkte düz kesim, yüksek bel deri bir pantolon, üzerine ise siyah şık bir bluz seçtim. Bluz annemin tasarımıydı. Henüz hiç giymemiştim, Belize marka etiketi bile üzerindeydi. Annem bir tasarımcı olduğundan tasarımlarından benim için dikilmiş olanları sıklıkla gönderirdi. Bu konuda her zaman Allah'ın şanslı kulu olduğumu düşünmüştüm, güzel giyinmeyi annem öğretmişti.

Ayağıma yüksek topuklu, bordo renk, arkası açık stilettolarımı da giydim. Makyajımı tazeledim, saçlarımın dalgalarını düzelttim. Ayakkabım ve pantolonumla aynı renk çantamı da alınca eksiksizdim.

Aynada kendime baktım. Göbeğim hafif açıktaydı, göğüs dekoltem biraz cesurdu ama göze batmıyordu. Pantolonum kalçalarıma tam oturarak vücudumu sarmıştı. Siyah tonlarda bir eyeliner ile belirginleştirdiğim koyu mavi gözlerim buğulu bakıyorlardı. Tipimi gören bu geceki görevimi asla tahmin edemezdi. Eğlenmeye giden sıradan bir kadın gibi görünüyordum. En son bordo renk uzun kabanımı da giyerek hazırlığımı bitirdim ve odadan çıktım.

Aşağı indiğimde kapıda yalnızca tek bir adam vardı. Tekin'i bir an ortalarda göremesem de hemen yan evin bahçesinden çıktı. Kıyafetlerini değiştirmişti, üzerinde lacivert bir gömlek, altında da aynı renk bir pantolon vardı. Beni onun bırakacağını sanıp kısa bir an hem heyecanlanıp hem telaşlandım. Gelmemesi gerekiyordu, her şeyi anlamasını göze alamazdım.

Nitekim heyecanımla telaşımın boş olduğunu anlamam uzun sürmedi. "Adamlar bırakacak seni," dedi aldırmaz bir tavırla.

Zorlukla yutkundum. Nedense bu umursamazlığı hoşuma gitmemişti. "İçeri girmeyecekler ama," dedim uyarır gibi.

Adamlara baktı. "Hazel Hanım ne derse o!" dedi.

Dudaklarımı endişeyle dişledim. İçimde anlam veremediğim bir çalkantı vardı. Ne istiyordum tam olarak? Bana karışmasını mı, yoksa beni kendi hâlime bırakmasını mı? Hemen silkelenerek kendime gelmeye çalıştım. Ondan beklediğim tek şey vardı, o da dürüst davranmasıydı. Fakat görünen o ki tek beklentim de şıklar arasında değildi.

"Görüşürüz o zaman," dedim ve başka bir şey söylemeden saniyeler içinde arabaya bindim. İçim içimi yiyordu. Her şeyi onunla konuşmak, tüm olasılıkları sorgulamak istiyordum. Tırnağımın kenarını sıkıntıyla ısırmaya başladım. Niye böyle olmuştu?

Dakikalar sonra, araç Kızılay'daki karaoke barın önüne yanaştı. Adamlara bir şey söylemeden ve kabanımı da bırakarak indim aşağı. Hızlı adımlarla mekâna girdiğim anda, deli dehşet bir kalabalığın gürültüsü yüzüme çarptı. Aldırmadan ilerledim. Eğlenmeye gelmişim gibi davranmam gerekiyordu. Koşa koşa dedemin bahsettiği barmene gidemezdim.

Etrafı bir kolaçan ettim hızlıca. Bir grup ekrandaki şarkı sözlerine bakarak, bağıra çağıra şarkı söylüyordu. Sesleri kötüydü ama eğlenmeye odaklandıkları aşikârdı. Çalan şarkıların doksanlar Türkçe pop olması ise bir artıydı.

Gülümseyerek bara yaklaştım. Dedemin bahsettiği barmeni aradı dikkatli bakışlarım. Nihayet aradığımı bulduğum anda ise rahat bir nefes aldım.

Kendi kendimi avuttum yalanla

Asla sönmedi bu ateş zamanla

Her derdime ortak ettiğim

Duvarların dili olsa, konuşsa ♪♪ **

Ortamda Of Aman Nalan'ın en sevdiğim şarkısı yankılanırken, barmene yaklaştım. Kumral bir adamdı. Yirmili yaşlarının sonunda olmalıydı. Yüzüne bakan hiç kimse böyle gizli işler peşinde olduğunu anlayamazdı. Anlaşılan ortak bir noktamız vardı.

Gülümseyerek seslendim. "Merhaba!" dedim rahat olmaya çalışarak. "Bir mimosa alabilir miyim?" Ansızın algıları açılır gibi oldu. "Yalnız içkiyle aram pek iyi değil. Biraz soft hazırlayabilirseniz sevinirim."

Duruşu bir an ciddileşir gibi olsa da hızla toparlandı. "Derhâl!" diye yanıtladı beni hafif bir tebessümle. Saniyeler sonra turuncu renkte bir mimosa önüme bırakıldı. Şampanya kadehindeki kokteyli hiçbir şey olmamış gibi alarak şarkı söyleyenlere yaklaştım. Birkaç dakikanın sonunda ise barmenin üzerindeki önlükten kurtularak barın arka tarafına geçtiğinin farkına vardım.

Aslında içkimi bir kenara bırakıp hemen dönecektim. Fakat ansızın ensemden yukarıya doğru tırmanan bir ürperti hissettim. Biri beni izliyormuş gibi... Elimi boynuma atıp saçlarımı tenimden uzaklaştırdım ve aradığımın bile farkında olmadığım o kişiyi barın kuytu köşesinde buldum.

Tekin... Oradaydı. Elinde tıpkı gözleriyle aynı renkte bir viski kadehi tutuyordu. Kristal kadehi elinde hafifçe döndürdü, kehribar rengi sıvı çalkalandı. Ardından gözlerini benden ayırmadan içkisinden büyük bir yudum aldı.

Neredeyse gürültülü bir şekilde yutkundum. Bozuntuya vermemeye, daha da önemlisi çılgınca atan kalbimi sakinleştirmeye çalışarak şarkı söyleyenlere döndüm. Zoraki bir eğlenceydi benimki ama çaktırmadım. Dakikalar bir rüzgâr gibi geçip gitti ama ben çalınıp söylenen şarkıların değil, tek bir kişinin varlığının ve üzerimdeki bakışlarının farkındaydım.

Bir an sonra, yeniden az önce onun durduğu köşeye baktım. Fakat gördüklerime hazırlıksız yakalanınca aniden kaşlarımı çattım.

Bu kez yalnız değildi, yanında bir kadın vardı. Sarı saçlarıyla cilveli bir şekilde oynuyor, bu sırada da Tekin'e bir şeyler söylüyordu. Tekin bakışlarını benden ayırmadan kızı yanıtladı. Hemen peşinden ise kızın söylediği bir şeye çarpık bir şekilde güldü. Köpek! diye mırıldandım içimden. Ve hissettiğim kontrolsüz sinirle elimdeki kadehi tek seferde boğazımdan yuvarlayıverdim. Soft mimosa iğrençti, portakal suyundan hâlliceydi. Ama zaten benim de birazdan yapacağım şey için alkole ihtiyacım yoktu, az önce hissettiğim öfke yeterince tetikleyici gelmişti.

Kadehi çantamla birlikte masalardan birine bırakıp hafifçe yüksekte duran sahneye adım attım. Tam o sırada yeni bir şarkı başlamıştı ama anlaşılan az önceki grup bunu bilmiyordu, uzaklaşıyorlardı. Hemen aldım ellerinden mikrofonu. Hafifçe gülümsedik birbirimize ve sahneye çıktım. Muhteşem bir şarkıydı ve sözlerine girdiğim anda bardaki neredeyse tüm gözler üzerime çevrilmişti.

A benim tatlı kaçık yârim

Hiç tekin değil hâlin

Gelip gidiyor aklın arada

Bir yırtsam sağ salim

Benim dikkatim ise tek bir kişideydi, bar taburesinin kenarına yasladığı ayağını rahatsız bir tavırla indirdi. Elindeki kadehi tutan parmaklarının kasıldığı, benim bulunduğum yerden bile belliydi. Tatminkâr bir şekilde gülümsedim. Bunu hak etmişti.

Ne bu hâller seni züppe

Allah'ından kork be

Hadi git havalan da şöyle

Hevesini al öyle gel

Sarışın kadın Tekin'den istediği ilgiyi bulamayınca oflayarak bardan uzaklaştı. Bense bunu gördüğüm an, şarkımı söylerken ettiğim dansı daha da cesurlaştırdım. Tüm bar alkışlayarak tempo tutuyor, şarkıyı bilenler de eşlik ediyordu. Gördüğünden ya da duyduğundan memnun olmayan tek kişi vardı, onun da karanlık bakışları kurşundan farksız bir şekilde âdeta ateş ediyordu.

Ben çıkayım aradan hele bir

Gör göreceğini sen de

Yahu sevdik alt tarafı

Şeytan bunun neresinde

Hadi be, hadi be, hadi be ♪♪

Kalçalarımı hafifçe kıvırdım, havaya kaldırdığım bir elimle saçlarımı savurdum, sesim yükseldi, alkışlar arttı. Şarkının bir yandan oryantal bir tarafı da vardı, tam anlamıyla kışkırtıcıydı. Sahnenin önünde duran kızlardan biri bana bir kadeh uzattı. İçmeyecek olsam da aldım. Ve aynı anda şarkının en can alıcı kısmı başladı.

Hadi hoppa içelim, şerefime

Kapanır elbet birisi, eteğime

Yeni bal gerek artık, peteğime

Küsemem billahi, feleğime ♪♪

Bana içkiyi veren kızların yanında duran gençlerden biri, hafifçe sahneye yöneldi. Ben bunu çok sonra görebildim. Fakat çocuk sahneye çıktığı anda, daha bana yaklaşamadan, Tekin bulunduğu yerden ileri fırladı. Yüzünde gazap dolu bir ifadeyle sahneye doğru ulaşarak kolumdan tutup beni kendine çekti ve oradan inmemi sağladı.

"Bu kadar yeter!" dedikten birkaç saniye sonra, beni barın çıkışına doğru sürüklemeye başladı. Elimdeki kadehi zar zor, koştur koştur yanlarından geçtiğim masalardan birine bırakmayı başardım. Çantam içeride kalmıştı ama sesimi çıkaramadım. Eli bileğimi sıkıca kavramıştı. Onun hızına yetişmek ise her geçen an daha da zorlamaya başlamıştı.

Barın henüz çıkışına erişemeden dar bir koridora soktu beni. Sırtımı sert ve soğuk bir duvara yasladı. Tepemizdeki loş ışık, öfkeden sertleşen yüzünü daha da karartmıştı.

"Yeterince eğlendin. Bitti," diye fısıldadı. Bakışları bir an dekolteli bluzumun geride bıraktığı davetkâr açıklığa değdi. Çenesi sıkıldı, soluğu dişlerinin arasından bir ıslık gibi çıktı.

Saniyeler geçip gitti, Bakışlarını çek! diye bağırmak istedim ama çekmedi. Bakışlara direnmek kolaydı oysa. Bunu ancak işin içine dokunuşu da karıştığında anlayabildim.

Baş parmağı dudaklarıma dokunduğu anda nefesimin hızına daha fazla söz geçiremedim. Dudaklarım aralandı, uzun tırnaklarım arkamdaki duvarın girintilerinden birine saplandı. Gözlerimi kapatmamak için zor duruyordum ama bakışlarımı bir an bile onun yüzünden ayıramadım.

Boğuk, boğazının derinlerinden gelen hırıltılı sesiyle, "Daha fazla zorlama beni," dediği anda gözlerimiz birbirine odaklandı. Bir kıvılcım tutuşur gibi oldu ansızın gecenin karanlığında. Belki de yanan bakışlarıydı ve o an anlıyordum ki artık sönmesi imkânsızdı.

🌊

* Evamou Yunanca Evacığım anlamına gelir.

** Nalan'ın Bunun Adı Sevda parçasından.

🌊

Umarım keyifli bir okuma olmuştur. 😍

Hepinizi seviyorum. 😍

Bana aşağıdaki hesaplardan ulaşabilirsiniz;

Instagram: burcubuyukyildizz

Arhavili Instagram: arhaviliofficial

Twitter: burcubykyldz

Arhavili Twitter: arhaviliserisi

Tiktok: burcubuyukyildiz

Arhavili Tiktok: arhaviliofficial