DARRA
As we sat around the bonfire on the rooftop of our university building, the city below us eerily quiet, the conversation took a deeper turn. The fire crackled and popped, casting an orange glow on our faces and creating dancing shadows on the walls of the surrounding buildings.
Shine, one of our seniors, was the first to break the silence. "You know," she began, her eyes reflecting the flames, "This apocalypse... It made me realize how fragile life really is. How quickly everything can change."
Craig nodded. "It's like we're characters in one of those dystopian novels," he said. "One day, we're worrying about essays and exams, and the next, we're fighting for our lives."
I looked around at the group, at these people who had become my makeshift family. "But it's also shown me the strength of the human spirit," I added. "Look at us. We're still here, still fighting. We've adapted, survived."
Kahit ang totoo ay unti-unti na akong sumusuko.
Franz stared into the fire. "I wonder what the world will look like when this is all over," he mused. "Will we go back to the way things were, or will we create something new?"
Tiningnan ko s'ya at mababakas ang pagod sa kanyang mukha.
Nang mapansin n'ya ang pagtitig ko ay tumingin din s'ya sa akin at ngumiti, ngunit hindi iyon kababakasan ng kahit anong kasiyahan.
We fell into silence, each lost in our thoughts. The fire continued to burn, the only sound in the quiet night. Despite the horrors we had faced and the uncertainty of our future, we found solace in each other's company and in the warmth of the fire. It was a moment of peace in a world gone mad, a reminder of our shared humanity amidst the chaos.
Nabasag lang ang katahimikan na iyon nang padarag na nabuksan ang pinto ng rooftop at gulat kaming napatayo.
May pumasok doon na mga kagaya rin naming estudyante ng unibersidad at humahangos.
“Close it now, damn it!” sigaw ng babae na kasama nila.
Pagkasarado ng pinto ay napabaling sila sa amin at nanlalaki ang kanilang mga mata nang makita nila kami.
“Roy!” tawag ng tatlong lalaki kay Roy na gulat ngunit mababakas sa kanyang mukha ang kasiyahan.
Teka! Sila Nathan, Gab, at Theo itong mga ‘to! Mga kaklase rin namin at kasama pa nila sina Crystelle at Sofia na kaklase rin namin.
“Oh my God! Thank God at ligtas kayo” ani Maika at naglakad palapit kila Crystelle.
“Pres…” tawag sa akin ni Sofia pagkatapos ng yakapan nila ni Maika.
“Sofia…” nakangiti ko namang sabi at binuka ang aking mga braso para mayakap s'ya.
“We're so scared! Akala namin hindi kami makakaligtas at akala namin nagung kagaya na rin nila kayo!” iyak ni Sofia habang yakap ako.
“Shhhh, we're okay now. We will survive together” pang aalo ko sa kanya.
Dahil sa mga kaklase namin at sa mga kasama pa nila dumagdag sa amin muling sumibol ang pag-asa sa aking puso.
Kaya namin ‘to.
“Ahhhh!” lahat kami ay napatingin kay Amira nang sumigaw ito at bakas ang takot sa kanyang mukha habang nakatingin sa babaeng kasama nila Sofia.
Unti-unti itong nagbago at nangisay. Tumigil ang pangingisay nito ng ilang segundo at nang gumalaw s'ya at tumingin sa amin ay kulay puti na ang mga mata nito.
Akmang aatakehin n'ya kami ngunit agad s'yang sinalag ng mga lalaking kasama namin.
Nanlaban ito at tinangkang kagatin ang mga sumasalag sa kanya ngunit agad s’yang nasipa ni Franz at tuluyang nahulog sa rooftop.
Lahat kami ay natahimik at tanging iyak lang ng isa pang babae na kasama nila Crystelle na hindi ko kilala.
“We didn’t notice that she was got bitten” ani Zack, ang sikat na bokalista sa campus.
“Ilan pa ba ang buhay na kailangang mawala bago matigil ang tanginang delubyo na ‘to?!” Galit na sabi ng babae habang umiiyak.
“Walang may gusto sa mga nangyayari, Amy. At walang may alam kung kailan ito matitigil, ang tanging magagawa lang natin ngayon ay tatagan ang ating mga sarili at lumaban para mabuhay” pang-aalo naman ni Crystelle sa babaeng umiiyak na Amy pala ang pangalan.
Nang kumalma si Amy ay masama itong tumingin kay Franz. “You killed her!” akusa n’ya kay Franz na walang mababanaag sa mukha.
“If he didn’t kick her, tayo ang aatakehin at magiging kagaya n’ya tayo. She’s dead before Franz kick her. She turned into a zombie” ako na ang dumipensa kay Franz dahil hindi ito nagsalita.
“No! He killed her! He…killed my bestfriend!” pagwawala naman n’ya ang sinugod si Franz.
“I already told you, he didn’t kill her!” sigaw ko kay Amy ngunit hindi pa rin tumigil sa pagsugod.
“What do you want me to do then?” malamig na sabi ni Franz at lahat kami ay natahimik. “Let her attack ang bite us? Is that what you want?”
“Franz…” tawag ko sa kanya dahil blangko ang kanang expression at ngayon ko s’ya nakitang ganito.
“I don’t have a choice. That’s the best thing that I can do to save the others!” dugtong pa n’ya.
Walang nangahas na magsalita pagkatapos magsalita ni Franz. Tanging ang maliliit lamang na hikbi ni Amy ang bumasag sa katahimikan.
Ginulo ni Franz ang kayang buhok at saka naglakad palayo sa amin at nagpunta sa pinakamalayong parte ng rooftop.
Malamig kong tiningnan si Amy at Crystelle bago sumunod kay Franz.
“Franz…” tawag ko sa kan’ya ng maabutan ko s’ya nakaupo sa taas ng rooftop at nakatanaw sa buong campus.
Hindi ako takot sa heighs kaya naman umakyat din ako sa simento at naupo sa tabi n’ya, ngunit nag-iwan ako ng maliit na espasyo sa gitna naming dalawa.
“What are you doing here?” aniya habang nakatingin pa rin sa malawak na field ng buong campus.
I don’t what to answer. Dahil maging ako ay hindi ko rin alam kung bakit ko nga ba s’ya sinundan.
“Are you okay?” Tanging nasabi ko.
“What do you think?” balik tanong naman n’ya sa akin.
“I-I…d-don’t k-know” uutal-utal kong sagot.
“Hindi ko rin alam eh” aniya kaya napatingin ako sa kanya. “I spend my whole life to taekwondo because my dad wants me to be a good and perfect son. Isipin mo ‘yun, hindi ko magawa ang mga gusto kong gawin dahil laging nakalaan sa training at sa iba pang bagay na gusto ng daddy ko na gawin ko. Buong buhay ko si dad ang kumokontrol sa akin. Hindi ako makatanggi dahil kapag hindi ko s’ya sinunod ay si mommy ang masasaktan. I didn’t enjoy my childhood years because of him. Bata palang ako ay minulat na n’ya ako sa mundo ng pakikipaglaban. Noong bata ako dapat ay naglalaro lang ang ginagwa ko gaya ng ibang mga bata pero hindi. Lagi akong nasa bahay at ang kaharap ko ay ang trainor ko. I am my father’s dog” tumigil s’ya at tumingin sa akin. “Kaya nang magsimula ang outbreak na ‘to, I promised to my self that I’ll do everything to protect you and our friends. Na kahit hindi ko na protekahan si moomy noon ay makakabawi naman kung poprotektahan ko kayo. Dahil ang bilin sa akin ni mommy bago s’ya mawala dahil sa cancer ay ipaglaban at protektahan ko ang mga taong mahahalaga sa akn hangga’t kaya ko, dahil sising-sisi ako noon na hindi ko malang s’ya ma protektahan laban sa pangbubogbog ni daddy. Kaya ginagawa ko ang lahat para ma protektahan kayo dahil iyon ang gusto ni mommy” pagkukwento n’ya.
Inabot ang kanyang kamay kaya naman napatingin s’ya sa magkawak naming kamay.
“I’m so proud of you. You’re a strong person, and for sure wherever you mom right now I’m sure she’s so proud and happy for you because she has a good and perfect son… Thank you for protecting us, Franz” I softly said.
“I’m not perfect, Pres” sabi naman n’ya.
“For me, you’re perfect, Mr. vice president” ani ko naman.
“No I’m not” nakangiti n’yang sabi.
“Yes you are” hindi papatalong sabi ko.
Umiling s’ya at hindi nalang humirit pa.
“Once we get out of here and this outbreak is over, ako naman ang magkukwento sayo ng buhay ko” sabi ko.
“I’ll hold onto that, let’s survive this outbreak together, my president”
A/N: Everyday update po ito, naging inactive lang po ako ng 2 days dahil may inasikaso.
MERRY CHRISTMAS AND HAPPY NEW YEAR EVERYONE! MAY YOUR CHRISTMAS AND 2024 WILL BE FILLED OF JOY AND BLESSINGS!✨💛
A