នាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុងញញឹមចុងមាត់"យេីងសាកចិត្តទ្រង់មេីលទេថាហ៊ានសម្លាប់ខ្លួនឯងពិតឬអត់!"នាយមិនកុហកទេប៉ុន្តែមុននេះក៏មានការបន្លំដែរ។
"មនុស្សថោកទាប!...លោកប្រៀបដូចជាមនុស្សធន់ថោកទាបទាំងនោះ!..ប្រហេីនហ៊ានប៉ះពាល់ខ្លួនរបស់យេីង!..លោកប្រហេីនណាស់!!!!!!..."ព្រះអង្គម្ចាស់តូចហូស៊ុកស្រែកខ្លាំងៗដោយសេចក្ដីខឹងខឹងជាខ្លាំងដៃនឹងមាត់ញ័រតតាក់កែវភ្នែកដក់ដោយទឹកភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់មនុស្សមាឌធំដោយការខឹងស្អប់ពេញទ្រូង។
នាយថេយ៉ុងញញឹមម្ដងទៀត"តែខ្ញុំយល់ថាទ្រង់សាកសមនឹងមនុស្សថោកទាបដូចខ្ញុំណាស់!"សម្ដីប្រហេីនហួសមេឃហ៊ាននិយាយសម្ដីព្រាបទ្រង់ទៅជាមួយមនុស្សថោកទាប។
"ទ្រង់គិតមេីលទៅ..មនុស្សថោកទាបក្នុងគ្រួសារអភិជនមានអំណាចយោងខ្នង..យេីងក៏មានតួនាទី...យេីងគិតបេីយេីងហាមាត់ទ្រង់នឹងក្លាយជារបស់មនុស្សថោកទាបដូចយេីងភ្លាម!"នាយឧត្តមសេនីយ៍និយាយដោយអំនួតក្រអឺតក្រទមប៉ុន្តែទាំងអស់នេះគ្មានមួយណាដែលជាការភូតភរនោះទេទាំង យសសក្ដិ កិត្តិយស ទ្រព្យសម្បត្តិ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ គ្មាននរណាមួយបានមួយជំណិត។
"ថោកទាប!..លោកសំអាងអីហ៊ាននិយាយពាក្យគួរឲរអេីមទាំងនោះចេញមក?..."ដ្បិតថាកំពុងតែនៅក្រោមទ្រូងរបស់នាយឧត្តមសេនីយ៍ញ័រទាំងខ្លួនពិតមែន ប៉ុន្តែទ្រង់នៅតែមានសម្ដីខ្លាំងមិនខ្ចីចុះញម។
ថេយ៉ុងញញឹម"ក៏សំអាងពេលនេះ.."មិនត្រឹមតែនិយាយភ្នែកក៏សម្លឹងកាយស្រឡូនពីក្បាលដល់ចុងជេីងដោយស្នាមញញឹមមិនដឹងថាក្នុងចិត្តមានអ្វីខ្លះ។
"ឯងអាក្រក់ណាស់...កុំឲយេីងមានឪកាសឲសោះ គីម-ថេយ៉ុង!"ទឹកភ្នែកថ្លាៗហូកាត់ថ្ពាល់ក្រពុំដោយការឈឺចិត្តជាខ្លាំងដោយសារតែខឹងចិត្តព្រោះធ្វេីអីដេីម្បីការពារខ្លួនឯងក៏មិនបាន។
នាយឧត្តមសេនីយ៍ប្ដូរទឹកមុខភ្លាមៗ"ចរឹកព្រះអង្គម្ចាស់របស់ទ្រង់ប្រេីជាមួយយេីងមិនបានទេ!...ទ្រង់ធ្លាក់ដំណែងជាព្រះអង្គម្ចាស់យូណាស់មកហេីយគួរតែដឹងខ្លួនទៅ!..."មិននិយាយតែមាត់ថេយ៉ុងក៏ទាញចង្ការរបស់ទ្រង់ឲសម្លឹងមកចំភ្នែករបស់នគេចំៗដោយការដាក់សម្ពាធទឹកមុខស្មេីរដោយកំពុងតែដាស់តឿនទ្រង់។
"..ហឹស..មិនថាយ៉ាងណាយេីងមានតម្លៃខ្ពង់ខ្ពស់..ទោះនៅចំណុចណាក៏យេីងនៅតែជាមនុស្សខ្ពង់ខ្ពស់ឈាមជ័ររាជរង្ស..ជាព្រះអង្គម្ចាស់...យេីងមិនថោកទាបទៅជាមួយមនុស្សអាក្រក់ដូចឯងឡេីយអាបិសាច អាឃាតករ!.."ទ្រង់ជាមនុស្សឲតម្លៃខ្លួនឯងណាស់ទោះពេលនេះទ្រង់នៅចំណុចណាសឹងថាគ្មានអ្វីសោះក៏ដោយមិចនឹងឲមនុស្សម្នាក់មកមេីលងាយទ្រង់តាមចិត្តចង់នោះទោះតតាំងមិនឈ្នះក៏ទ្រង់មិននៅស្ងៀមដែរ។
"អ៊ីចឹងល្អហេីយទ្រង់រក្សានាមជាព្រះអង្គម្ចាស់របស់ទ្រង់ឲល្អទៅបន្តិចទៀតទ្រង់លែងបានឮហេីយ...ជាពិសេសខ្លួនរបស់ទ្រង់សង្ឃឹមថាមិនក្លាយជារបស់យេីង!!"ទាំងទឹកមុខនឹងពាក្យសម្ដីរបស់នាយឧត្តសេនីយ៍ប្រហេីនខ្លាំងណាស់ដូចជាក្នុងភ្នែករបស់គេហូស៊ុកដូចជាគ្មានតម្លៃអ្វីសោះក្រៅពីកូនជនក្បត់ជាតិ។
ថេយ៉ុងព្រមលែងកាយតូចហេីយក៏ចូលទៅបន្ទប់ទឹកទាញអាវឃ្លុំមកពាក់មុននឹងបេីកទ្វាបន្ទប់ចេញទៅបាត់។ នៅក្នុងបន្ទប់ទាំងមូលសល់តែព្រះអង្គម្ចាស់តូចហូស៊ុកដែលកំពុងតែគេងអោបខ្លួននៅលេីពូកដោយសេចក្ដីឈឺចាប់ទឹកភ្នែកហូស្រក់ចុះមិនដាច់។ ចាប់មកនេះទ្រង់ត្រូវបាន គីម-ថេយ៉ុងគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង។
ទ្រង់យល់ថាខ្លួនឯងអន់ណាស់ឃាតករសម្លាប់ឪពុកម្ដាយនៅចំពោះមុខតែធ្វេីអីគេមិនបានថែមទាំងត្រូវប្រមាថមេីលងាយមិនឲតម្លៃ ប្រហើនប៉ះពាល់រាងកាយរបស់ទ្រង់ទៀត។
+ព្រឹក
ហូស៊ុកចុះមកទាំងព្រឹកទៅរកយូហាន
"យូហាន!...យេីងចង់ចេញទៅក្រៅ!"មិនដឹងថាថ្ងៃនេះមានបំណងអ្វីសុខៗក៏ស្រាប់តែចង់ចេញទៅក្រៅទៅវិញ។
"ចេញមិនបានទេ!ទ្រង់ចង់ចេញទៅធ្វេីអី?..ទ្រង់ចង់បានអីប្រេីខ្ញុំបានហេីយ!"យូហាន
"យេីងចង់ទៅរកលោកអំជីហ៊ុន!.."ហូស៊ុកដោយគិតថាលោកលី ជីហ៊ុនអាចជួយខ្លួនបានក៏ចង់គេចលួចទៅរកលី ជីហ៊ុនដែលជាអ៊ំប្រុស។
"ទ្រង់មិនអាចទេ!..ទ្រង់មិនអាចទៅរកគេបានទេណាមួយទ្រង់ដឹងទេថាគេជាមនុស្សល្អឬមនុស្សអាក្រក់!!"យូហានបដិសេធភ្លាមព្រោះគិតថាវាគ្រោះថ្នាក់ណាមួយបេីថេយ៉ុងដឹងហូស៊ុកច្បាស់ជាយ៉ាប់ហេីយ។
"យ៉ាងណាគាត់ក៏ជាអ៊ំប្រុសរបស់យេីង!គាត់មិនសម្លាប់យេីងទេ!"ហូស៊ុកនិយាយធ្វេីដូចជាស្គាល់លោកអ៊ំរបស់ខ្លួនច្បាស់យ៉ាងអញ្ចឹងដោយគិតថាសាច់ញាតិច្បាស់ជាល្អជាងមនុស្សមិនជាប់សាច់ដូចជាគីម-ថេយ៉ុង។
"អឹ-ហេីយទ្រង់ចង់ធ្វេីបែបណា?"ហានទោះមិនយល់ស្របតែក៏គិតថាលោកជីហ៊ុនជាអ៊ំប្រុសច្បាស់ជាគ្មានបំណងអាក្រក់អីនោះទេហេីយប្រាកដជាអាចជួយហូស៊ុកបាន។
ហូស៊ុកញញឹមហេីយក៏ខ្សឹបប្រាប់ទៅយូហានដែលហាក់មានទឹកមុខមិនល្អសោះ។
"តាមហ្នឹង!"
"បាទ!"ទាំងពីរនាក់ចេញមកដោយយូហានតាមព្រះអង្គម្ចាស់ហូស៊ុកធម្មតាព្រោះត្រូវបានថេយ៉ុងអនុញ្ញាតរួចហេីយថាអោយនៅក្បែរហូស៊ុក។
"យេីងចង់ចេញក្រៅ!!"ព្រះអង្គម្ចាស់តូចដេីរមកឈរចាំថេយ៉ុងដែលកំពុងតែចុះមកខាងក្រោមទោះមិនចង់វាចាឆ្លងឆ្លេីយជាមួយថេយ៉ុងយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ទ្រង់មិនអាច។
"ទ្រង់ចង់ទៅណា?"នាយឧត្តមសេនីយ៍ចុះមកជាមួយនឹងទឹកមុខស្មេីរធេងមាំដូចដេីមមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរសួរទៅកាន់កាយតូចដែលនិយាយទាំងមិនមេីលមុខរបស់ខ្លួន។
"យេីងចង់ទិញរបស់!.."
"ទ្រង់ចង់បានអីប្រាប់កូនចៅនៅទីនេះ ឬពឹងជីមីក៏បានទ្រង់មិនចាំបាច់ទៅដោយខ្លួនឯងនោះទេ!"នាយឧត្តមសេនីយ៍ហាក់ដឹងដល់គំនិតរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់ហូស៊ុកក៏និយាយដេញជេីងចាំមេីលថាហូស៊ុកធ្វេីអីខ្លះដេីម្បីបានចេញទៅក្រៅ។
"តែយេីងត្រូវការទិញរបស់ផ្ទាល់ខ្លួន!"ហូស៊ុកខឹងភ្លាមនៅពេលថេយ៉ុងព្យាយាមរកហេតុផលចង់ហាមខ្លួនមិនឲចេញទៅក្រៅតែមិនថាយ៉ាងណាទ្រង់ត្រូវតែទៅឲបាន។
នាយឧត្តមសេនីយ៍ចូលទៅជិត"បេីទ្រង់ចង់ទៅអោយបានបែបនេះ!..យេីងទៅជាមួយទ្រង់ព្រមទេ?"ខ្ញុំចង់ដឹងណាស់ថាក្មេងមានចរឹកដូចជាព្រះអង្គម្ចាស់ហូស៊ុកនេះហ៊ានធ្វេីអីខ្លះ។
ហូស៊ុកដកដង្ហេីមធំ"...បាន!.."គិតថាយេីងមិនហ៊ានមែនទេគិតថាយេីងរកផ្លូវរត់មិនបានមែនទេ?ចាំមេីលទៅថាយេីងរត់ដោយរបៀបណានោះ។
"ជីមីនទៅជាមួយគ្នាទៅ!.ថ្ងៃមុនឮថាចង់ទៅទិញរបស់ថ្មី!"ថេយ៉ុងឃេីញជីមីនចុះមកក៏បបួលឲបានជាគ្នាជាមួយហូស៊ុក។
"បេី..អូខេហេីយក៏ឆាប់ទៅ"ហូស៊ុកសម្លក់សម្លឹងបងប្អូនទាំងពីរហេីយក៏ចេញទៅចាំក្នុងឡានមុន។ជីមីនក៏ចូលទៅតាមក្រោយ ដោយថេយ៉ុងឲទាំងពីរនាក់ជិះជាមួយគ្នាដេីម្បីឲជីមីនបាននិយាយជាមួយហូស៊ុក។
"..បេីមានអ្វីមិនស្រួលប្រាប់យេីងភ្លាម"នាយឧត្ដមសេនីយ៍ថេយ៉ុងប្រាប់កូនចៅដែលជិះអមដេីម្បីការពារសុវត្តិភាពមុននឹងឡេីងឡានដែលស៊ុនហូកំពុងតែបេីកទ្វាចាំ។
"បាទទាន!"កូនចៅដែលសុទ្ធសឹងតែមកពីក្រុមកងកម្លាំងពិសេសៗឆ្លេីយព្រមគ្នាដោយម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានបំពាក់កាសត្រចៀករាងៗខ្លួនមកព្រមជាមួយនឹងឈុតខ្មៅៗយ៉ាងសមសួន។
ឡានបានបេីកចេញដោយមានឡានពីរគ្រឿងជិះការពារសុវត្តិភាពមុខក្រោយអមដំណេីរទៅកាន់គោលដៅ។
ក្នុងឡាន
ជីមីននៅមិនសុខទេចេះតែចង់និយាយជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ហូស៊ុករហូតតែមិនហ៊ានតែទោះជាមិនហ៊ានក៏ជីមីននៅតែព្យាយាមនិយាយ។
"តេីព្រះអង្គម្ចាស់តូចរៀនចប់ផ្នែកអ្វី?"ជីមីនសួរទាំងខ្លាចៗខ្លាចថាត្រូវទទួលពាក្យធ្វេីឲខូចចិត្តពីហូស៊ុកម្ដងទៀតតែម្ដងនេះហាក់មិនដូចពេលមុននោះទេ។
"ពេទ្យ!"ជីមីនឮហេីយភ្ញាក់ផ្អេីលទាំងស្នាមញញឹមមិនគិតថាហូស៊ុករៀនចប់ផ្នែកពេទ្យមកនោះទេ។
"ចៃដន្យណាស់!..ខ្ញុំក៏រៀនចប់ពេទ្យដូចគ្នា!"ព្រះអង្គម្ចាស់តូចឮហេីយក៏មិនចង់ជឿដែលថាខ្លួននឹងជីមីនរៀនចប់ពេទ្យដូចគ្នា។ ទ្រង់សម្លឹងមុខជីមីនដែលខំញញឹមដាក់ទាំងគិតក្នុងចិត្ត។
«យេីងបញ្ចេញមកបែបនេះហេីយហេតុអីក៏ចេះតែមកនិយាយជាមួយយេីងអញ្ចឹង?»ហូស៊ុកគិតក្នុងចិត្តទាំងហួសចិត្តនឹងជីមីនដែលញញឹមញែមហាក់សប្បាយចិត្តទាំងដែលទ្រង់បង្ហាញ់ថាមិនសូវពេញចិត្តជីមីននឹងគ្រួសារយ៉ាងណាក៏ដោយ។
"យេីងចង់នៅស្ងៀមស្ងាត់ឈប់និយាយទៅ!"ឮហេីយជីមីនក៏បិទមាត់ទោះញញឹមមិនសមតែក៏សប្បាយចិត្តតែមិនត្រូវទ្រង់និយាយពាក្យមិនល្អដាក់ដែរ។
ជិះមួយសន្ទុះក៏ដល់ផ្លូវបត់ចូលផ្សាទំនេីបចូលកន្លែងចំណត់ឡាន។
"ព្រះអង្គម្ចាស់តូច!!"យូហានដែលអង្គុយខាងមុខងាក់មកហៅហូស៊ុកដេីម្បីឲទ្រង់មេីលផ្លូវត្រង់ចំណត់ឡានឲហេីយដេីម្បីងាយស្រូលរកផ្លូវ។
គ្រាន់តែបេីកទ្វាឡានភ្លាមក៏បានឃេីញទឹកមុខមាំរបស់នាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុងដែលកំពុងតែដេីរមករក។
"ពីនាក់ទៅតាមយេីងសល់ប៉ុន្មានមេីលយាមទីនេះឲគ្រប់កន្លែងជាពិសេសផ្លូវចេញចូល"ថេយ៉ុងដាក់បញ្ជាមុននឹងនាំអង្គម្ចាស់នឹងប្អូនដេីរមេីលក្នុងផ្សាដោយមានស៊ុនហូ យូហាននឹងកូនចៅពីរនាក់ទៀតដេីរតាមពីក្រោយ។
ហូស៊ុកគិតចង់ទៅមេីលអាវមួយកន្លែងតែត្រូវថេយ៉ុងចាប់ដៃរបស់ទ្រង់ឲឈប់ភ្លាមៗ។
ហូស៊ុកសម្លឹងមុននឹងវាសដៃរបស់រាងក្រាស់ចេញ"កុំប្រហេីនដាក់យេីង!"
"ទ្រង់កុំគិតចង់រត់អោយសោះបេីមិនចង់ស្លាប់!!"នាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុងអោនទៅក្បែរត្រចៀកនិយាយឲទ្រង់ឮអោយបានច្បាស់ៗនិយាយនេះមិនមែនជាពាក្យគំរាមប៉ុន្តែជាការដាស់តឿនជាមុនព្រោះបេីមានគោលបំណងចង់រត់គួរតែបោះបង់។
ហូស៊ុកញញឹម"ហឹស-យេីងអាចរត់ទៅណាបាន!"ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុង គីមម្នាក់នេះបានដឹងពីគោលបំណងរបស់ខ្ញុំហេីយ។ខ្ញុំក៏រាងស្ទាក់ស្ទេីរប៉ុន្តែខ្ញុំមិនឈប់ដាច់ខាត។
ហូស៊ុកដេីរបន្តចូលទៅក្នុងហាងមួយនោះដេីម្បីមេីលខោអាវតែម្ដងនេះថេយ៉ុងលែងហាមទៀតហេីយដោយដេីរតាមពីក្រោយមេីលតែម្ដង។
ហូស៊ុកធ្វេីជាទាញអាវមេីល"ហាន!..មួយនេះសមនឹងយេីងទេ?"ហូស៊ុកងាក់មេីលទៅយូហានព្រោះចង់ឲសញ្ញាតែគិតខុសព្រោះងាក់ទៅមនុស្សដែលទ្រង់ឃេីញគឺនាយឧត្តមសេនីយ៍នោះទេ។
"ស្អាត..សមនឹងទ្រង់ណាស់!"ទឹកមុខស្មេីរមាំប្រាប់ថាសាកសមទាំងដែលមិនបានមេីលស្រួលបួលដោយចេះតែនិយាយ ឲកាយតូចទិញឲឆាប់ហេីយនឹងបាននាំទៅវិញ។
"តាមយេីងធ្វេីអី?"ហូស៊ុកគិតក្នុងចិត្តទាំងស្អប់ខឹងនឹងថេយ៉ុងដែលតាមជាប់មិនព្រមឲឃ្លាតសូម្បីតែមួយជំហាន
"លោក!.."ស៊ុកស៊ុកស្រែកដាក់ថេយ៉ុងខ្លាំងៗដែលតាមគិតតាមរហូតដល់កន្លែងប្ដូរឈុតតែម្ដងនាយម្នាក់នេះតឹងតែងដាក់យេីងពេកហេីយ។
"អរ_តាមសប្បាយចុះ!!"ពេលកាយតូចចូលទៅបាត់ថេយ៉ុងក៏មិនអាចឈរចាំទេីបទៅរកសាឡុងកន្លែងរងចាំដេីម្បីចាំឲជីមីននឹងហូស៊ុករករួចរាល់តែម្ដង។
យូហានគ្រាន់តែឃេីញហូស៊ុកចូលភ្លាមក៏រកកន្លែងដេីម្បីទៅក្បែរបន្ទប់នោះយ៉ាងលឿន។
"អាចង្រៃនោះតាមយេីងរហូតគិតយ៉ាងមិច?"ហូស៊ុកបេីកក្រណាត់មកនិយាយជាមួយនឹងយូហាន
"ខ្ញុំគិតថាទ្រង់កុំប្រថុយអី!..បេីគេចាប់បានគេអាចនឹងធ្វេីបាបទ្រង់!"យូហាននៅតែខ្លាចព្រោះប៉ុន្មានថ្ងៃមុននឹងព្រមឲមកនៅក្បែរហូស៊ុកថេយ៉ុងបាននិយាយជាមួយគេច្រេីនណាស់ ដ្បិតថាទេីបតែឃេីញថេយ៉ុងមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃតែយល់ថាម្នាក់នេះមិនធម្មតាទេ។
"បេីគេចាប់បានយេីងទទួលគ្រប់យ៉ាង!..លោកធ្វេីតាមតែអីដែលយេីងប្រាប់បានហេីយ!"
"ខ្ញុំមិចនឹងអាចឲទ្រង់ទទួលតែម្នាក់ឯង!...ទ្រង់ជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ"យូហានដាច់ខាតប្ដូរជីវិតដេីម្បីជួយហូស៊ុកដែលជាម្ចាស់តែម្នាក់ហេីយ
ហូស៊ុកញញឹម"អ៊ីចឹងធ្វេីតាមយេីង..."ហូស៊ុកខ្សឹបប្រាប់យូហានហេីយក៏មកប្ដូរឈុតវិញដេីម្បីកុំឲថេយ៉ុងសង្ស័យ។
"គិតលុយទៅយេីងចង់ទៅកន្លែងផ្សេង!"ហូស៊ុកប្រាប់ហេីយមិនរងចាំដេីរទៅមុនាយឧត្តមសេនីយ៍ក៏ទៅតាមដោយឲកាត់ខ្មៅទៅស៊ុនហូដេីម្បីគិតលុយជំនួស។
យូហានដែលដេីរតាមពីក្រោយងាក់មេីលឆ្វេងស្ដាំដេីម្បីរកឪកាសឲហូស៊ុកបានរត់ក៏ចៃដន្យបានឃេីញក្មេងៗរត់មកក៏ទាក់ជេីងជីមីនបន្តិចដេីម្បីឲមានសម្លេងរំខានឮទៅដល់ថេយ៉ុងដែលកំពុងតែដេីតាមហូស៊ុក។
"អូយ.."ជីមីននឹងក្មេងៗដួលទៅព្រមគ្នា គ្រប់គ្នាព្រមទាំងថេយ៉ុងក៏បែចំណាប់អារម្មណ៍មកលេីជីមីនដែលជាឪកាសបានធ្វេីឲហូស៊ុកលួចរត់បានសម្រេច។
យូហានជួយលេីកផងនឹងចោលភ្នែកមេីលហូស៊ុកដែលរត់រហូត។
"ជីមីន!យ៉ាងមិចហេីយ?"ថេយ៉ុងមកមេីលប្អូននឹងក្មេងៗដោយភ្លេចថាហូស៊ុកដេីរមុន។
"ព្រះអង្គម្ចាស់តូច!.."នាយថេយ៉ុងនឹកឃេីញហូស៊ុកភ្លាមៗក៏ងាក់រកមេីលតែមិនបានឃេីញក៏រហ័សរត់ទៅតាមភ្លាមៗដោយក្នុងចិត្តខឹងសង្រ្គឺតធ្មេញកុំឲនាយចាប់មកវិញបានឲសោះ។
ហូស៊ុករត់ងាក់ក្រោយផងមេីលផ្លូវផងធ្វេីយ៉ាងណាត្រូវតែរត់ទៅរកអ៊ំរបស់ខ្លួនឲបាន។នៅក្នុងប្រទេសកូរ៉េនេះទ្រង់មិនអាចទៅរកឬស្គាល់អ្នកណាដែលទុកចិត្តក្រៅពីលោកអ៊ំរបស់ខ្លួន លី-ជីហ៊ុន ឡេីយ។
"ជួយផង!..ទីនេះមានមនុស្សរោគចិត្ត..ឆាប់ហៅប៉ូលិសមកឆាប់ឡេីង!"សម្លេងឆោឡោឆ្លេឆ្លារបស់ភ្ញៀវនៅក្នុងផ្សាដែលកំពុងតែសុំជំនួយឲមកជួយចាប់មនុស្សរោគចិត្តដែលកំពុងតែកាន់កាបិតចង្អុលពេញផ្សារ។
ហូស៊ុករត់ងាក់ក្រោយភ្លេចមេីលក៏ចូលទៅវោងមនុស្សដែលរោមមនុស្សរោគចិត្តដោយរវល់តែភ័យខ្លាចថេយ៉ុងតាមមកទាន់ក៏ត្រូវបុរសរោគចិត្តម្នាក់នោះទាញដៃទៅធ្វេីជាចំណាត់ខ្មាំង។
"អាយ!"សម្លេងតូចតែញេញស្រួយស្រែកដែលធ្វេីឲឮទៅដល់ថេយ៉ុងដែលកំពុងតែរត់តាមរក។ នាយឧត្តមសេនីយ៍រត់មករកវោងមនុស្សយ៉ាងរហ័សតាមសម្លេងរបស់កាយតូច។
"កុំចូល-បេីចូលវានឹងងាប់ហេីយ!"បុរសម្នាក់នោះនិយាយគំរាមផងកាន់កាំបិតទៅភ្ជុងនឹងករបស់ហូស៊ុកផងភ្នែកឡេិងក្រហមហាក់ភ័យខ្លាចនឹងវោងមនុស្ស។
"លែ-លែងយេីង!"ហូស៊ុកដែលរត់គេចពីថេយ៉ុងចូលមករកស្លាប់បែបនេះក៏រលីងរលោងព្រោះភ័យខ្លាចខ្លាចថានឹងត្រូវចាក់ពិតមែន។
"ហូស៊ុក!!"នាយឧត្តមសេនីយ៍ហៅឈ្មោះកាយតូចដេីម្បីបង្វែភាពភ័យខ្លាចណាមួយគេមិនហ៊ានហៅទ្រង់ថាជាព្រះអង្គម្ចាស់នោះទេព្រោះសមាសសភាពរបស់ទ្រង់ជារឿងសម្ងាត់។
"........"ហូស៊ុកស្ងាត់មាត់ប៉ុន្តែកែវភ្នែកពិតជាចង់ឲថេយ៉ុងជួយណាស់ ឆាប់ជួយគេផង។
"ចាំបន្តិច!..ហេីយនៅឲស្ងៀមៗ.."ថេយ៉ុងទាញទូរស័ព្ទដែលភ្ជាប់ជាមួយកូនចៅខលឲមកកន្លែងនេះព្រោះនៅទីនេះមានប៉ូលិសតែម្នាក់តែមេីលទៅធ្វេីអីមិនបានសោះ។
"លោក!...មានរឿងអីហេីយនិយាយគ្នាសិនទៅ!"នាយនិយាយលួងលោមដោយព្យាយាមចូលទៅជិត
"កុំចូល!..យេីងប្រាប់ថាកុំចូលបេីមិនចឹងទេវាងាប់!!"ហូស៊ុកបិទភ្នែកទាំងញ័រខ្លួនព្រោះតែកាំបិតដែលនៅនឹងករបស់ខ្លួនវាចាក់មកតិចៗ
ថេយ៉ុងសង្កេតឃេីញខ្សែដៃក៏ស្រែកឡេីង"ខ្សែដៃរបស់លោកវាជ្រុះហេីយ!!"បុរសម្នាក់នោះរវល់តែរកខ្សែដៃខ្លាចថាវាបានបាត់ក៏ជាឪកាសដែលនាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុងទាញកាយតូចចេញមកបាន។ តាមពិតមិនមែនចេះតែនឹកឃេីញទេតែថេយ៉ុងសង្កេតឃេីញខ្សែដៃដែលមិនត្រូវបានដោះទុកក៏សាកព្រោះយល់ថាជាអ្នកជម្ងឺមានរបស់ជាប់ខ្លួនត្រូវតែដោះទុកពេលព្យាបាលតែបេីដោះមិនបានមានន័យថាវាសំខាន់ណាស់។
ជ្រឹក
"អាយ-!!!"ថេយ៉ុងអស់ជំហោដួលទៅលេីឥដ្ឋគ្រប់គ្នាស្រែកពេលថេយ៉ុងត្រូវចាក់តែរហ័សទេីបត្រូវតែដៃម្ខាង។
"លោ-លោក!!"ហូស៊ុកក្រោកឈរប៉ះឈាមថេយ៉ុងដែលប្រឡាក់ដៃទាំងញ័រភ័យតែជំហានក៏ថយក្រោយរហូតព្រោះនេះជាឪកាសដែលទ្រង់អាចរត់ទៅបានទាន់ថេយ៉ុងមានរបួស។
"បងប្រុស!!"ជីមីនរត់មកឆ្លេឆ្លាទាំងភ័យពេលឃេីញបងប្រុសមានឈាមពេញដៃ
"លោកនាយ!."
"ចៅហ្វាយ!..សុំទោសពួកយេីងជាប៉ូលិស"គ្រប់គ្នារត់មកខ្លះជួយលេីកថេយ៉ុងហេីយបង្ហាញ អត្តសញ្ញាណមុនទៅចាត់ការចាប់បុរសរោគចិត្តម្នាក់នោះឲទៅខាងមន្ទីពេទ្យវិញ។
"ហូស៊ុក!.."ថេយ៉ុងក្រោកឈរទាំងឈឺតែឈឺប៉ុនហ្នឹងវាតិចតួចណាស់សម្រាប់មនុស្សផ្ញេីរជីវិតនៅនឹងកាំភ្លេីងដូចជាគេ។
"ស៊ុនចាត់ការទីនេះអោយស្អាត....!!..ឯងនាំជីមីនឹងគេទៅផ្ទះមុន សល់ប៉ុន្មានបំបែកគ្នាតាមរកជុង-ហូស៊ុកឲឃេីញ!"នាយឧត្តមសេនីយ៍ថេយ៉ុងដាក់បញ្ជាដោយកែវភ្នែកពោពេញដោយកំហឹងដែលខឹងចំពោះហូស៊ុកជាខ្លាំងទាំងមិនខ្វល់ជាមួយនឹងរបួសដៃហាក់បីដូចជាមិនឈឺ។
"គេទៅណា?"ថេយ៉ុងនាំខ្លួនយូហានមកសួរមុននឹងឲទៅផ្ទះមុនរងចាំទទួលទោស កុំគិតថាគេមិនដឹង គេគ្រាន់តែចង់សាកចិត្តថាមនុស្សនេះហ៊ាននឹងអាចទុកចិត្តកម្រឹតណាប៉ុណ្ណោះ។
"យេី-យេីងមិនដឹង!"យូហានមិនហ៊ានប្រាប់មានតែបួងសួងឲព្រះអង្គម្ចាស់ហូស៊ុករបស់ខ្លួនទៅដល់មុនថេយ៉ុងរកឃេីញ។
ថេយ៉ុងញញឹមយ៉ាងគួរឲខ្លាចមុននឹងនិយាយសាកចិត្តយូហាន"នៅកូរ៉េទ្រង់អាចទៅណាបានក្រៅពី ផ្ទះលោកលីមែនទេ?"ចាំមេីលទៅ បន្តិចទៀតដឹងគ្នាហេីយថាកាប្រឆាំងរឹងរុសនឹងទទួលផលបែបណា ចង់រត់ឲបានមែនទេ អញ្ចឹងរត់ទៅរត់ឲ្យផុតកុំឲគេចាប់បានវិញអោយសោះ។
➡️¹⁸+🔥
Just Vote If you want Next Episode! 😉
To be Continued.....
#Pinky💞✨