DUKE LYNILLE ZYREX'S POV
"How about Ate Lizza, Father? I heard she attend the tea party of the Count daughter. Maybe we can stroll the town tomorrow morning instead so that she can go with us? Is that okay with you, Father?"
Why she's asking if it is okay with me? Of course it is... but Errioulizza is busy doing her job to represent the Francis Households to other wealthiest families. And this is our chance to go bond with each other! Why can't she shut up and agree with her father?
I thought she liked my attention so much that's why I'm giving it to her willingly, yet she's asking me about the presence of Errioulizza? Does she know that girl can manage and can take stroll on her own?
"Errioulizza is busy doing her duty as the representative of our family, Rafaela. And you, it's your duty as my daughter to accompany me during my break time."
It's your duty because you're my real daughter and I want most of my attention revolve only to you. Am I bad for doing that?
Kumunot ang noo ni Rafaela at taka akong tiningnan. She's giving me her dumb expression yet she was still cute and adorable. What a beautiful child I got here!
She didn't even wear any make up. Now that she know how to dress herself well, I can fully see that she's my own carbon copy. My very own daughter. No doubt my blood travels also in her.
But somehow she is known for the title: The child I betrayed. The child I never loved and protected. The child I almost fend off.
I become the most successful duke in the entire Sebastian Empire yet I can't make myself a good father to my own daughter? How disgusting I am for being a bastard dad to my sweet and loving Rafaela?
"What do you mean by that, Father?"
Ngumiti ako sa kaniya. "You are my daughter, Rafaela. And I want you to stay by my side whenever I have time to bond with you. Creating beautiful memories with you is still not late right?"
I want us to create beautiful memories together, Rafaela. You and I.
"Yes, Father. Let's do that."
How I wish I can still change the past. Where I can still do the right thing for my daughter Rafaela. I'm so sorry my child.
I hope you can forgive your Father... Forgive me my child.
Personal kong pinuntahan si Rafaela sa silid niya para malaman kung tapos na ba siya sa ginagawang pagguhit sa damit na gusto niyang ipagawa.
I'm suck because this is my first time stepping to her room after her mother died. Zyrheil died in cancer. Her blood is sick. Not even the best doctors in Sebastian Empire could make my wife healthy and happy again. Seven years of fighting the said cancer, she died. At iyon na yata ang pinaka pangit na nangyari sa buhay ko. Ang kunin siya ng Panginoon sa akin.
Rafaela was just ten years old that time. Napakalapit nilang dalawa sa isa't isa kaya noong namatay ang ina nito, unti-unti rin itong nagbago. Naging pabaya ito sa sarili niya at hindi kumakain ng tama. Lumayo rin ang loob ko sa kaniya nang madalas na itong magkulong sa sariling silid at hindi makinig sa akin.
Pero alam kong hindi naman kasalanan ng bata iyon. It's my fault. Ako yung ama e. Ako dapat ang mas nakakaalam sa lahat. Pero nauna akong panghinaan ng loob at mas pinili maging okupado sa trabaho.
Pinabayaan ko si Rafaela na lumaking walang gabay. Lumaking walang Ina at Ama. Noong nawala si Zyrheil, parang nawala rin yung tulay na magkokonekta sa aming dalawa ni Rafaela at isa iyon sa mga bagay na pinagsisihan ko.
Nakatayo na ako ngayon sa harap ng pintuan ni Rafaela. I am nervous! Do I even need to knock her door or not? Dang it! I can't lost my cool. Of course I must knock her door! Stupid, Duke! Ayaw mo nga sa taong walang respeto sa iyo tapos iyon din pala ang gagawin mo sa iba?
Fine! I will knock her door! I was about to do that when her personal maid named Jenny suddenly open the door leaving my hand hanging in the air.
What the hell? I want to scrieve her personal maid but that would be confusing. Kaya tumikhim na lang ako bago binaba ang kamay sa akmang gagawin.
Nanlaki naman agad ang mata ng katulong. Dapat lang! She should be scared! Everyone must be scared! She bowed her head and greeted me with fear. I could almost heard her heart beating so fast. Ts!
Tumango na lang ako sa katulong bago tuluyang pumasok sa kwarto ni Rafaela. I immediately found her in her study table reviewing her works.
Dalawang oras na rin kasi ang nakalipas magmula noong matapos kaming mananghalian ni Rafaela. Pumunta ako sa opisina ko para magbasa muna ng ilang mga dokumento habang naghihintay na matapos si Rafaela sa pagguhit niya. I know it will take time before she could make a lots of sketches.
But I couldn't stay any longer in my office knowing that we will be having our first stroll in the town later. I can't even think properly because of excitement.
Now I can fully agree to the saying that you can only feel the true happiness when it's not forceful... when you do things accordingly without even trying so hard to be happy. That's the real love I think.
"Are you done with your sketches, Rafaela?"
Tanong ko agad nang makalapit sa puwesto niya. Hindi naman ito nagulat sa presensya ko which is questionable. I hide my presence so that I can peek on her works. How childish eh?
But yeah. Maybe she heard her personal maid greeted me. Kaya siguro hindi na siya nagulat. But that's not the point! Napakalawak ng silid niya at ang layo ng pinto sa study table niya. Kung narinig niya nga kami, ang layo naman ng pandinig niya kung ganoon.
"Yes, Father. I sketched many different outfits. Kasama na doon ang mga pang gala kong damit."
"Why? Do you wish to visit the town regularly?"
Matamis na ngumiti si Rafaela sa akin bago tumango. "Not just the town, Father. But also the other kingdom. I wish to visit the Machuca Kingdom one day."
Nagulat ako sa kahilingan niyang iyon. Sa katunayan, madali lang naman sa akin na pagbigyan siya sa kagustuhan niya. Iyon nga lang ay hindi ako malapit sa kaniya dati dahil na rin sa pagiging bobo niya sa lahat ng bagay. Palagi niyang dinadala sa kahihiyan ang pangalan ko. Hinahabol niya pa ang prinsipe na parang baliw. Lahat ng katangian na mayroon si Rafaela ay hindi ko gusto.
Kamakailan ko lang napagtanto na mali pala ang ginagawa kong pagtaboy at pag-isip sa kaniya ng masama at noong mga oras na iyon, huli na para sa akin na humingi ng tawad sa kaniya dahil sa nangyaring aksidente sa hagdan na muntik niya ng ikinamatay. Iyon ang pangalawang pagkakataon na humiling ako sa Diyos ng isang himala.
Nasaksihan ko pa talaga ang pagtigil ng pulso nito na halos magwala ako dahil sa lungkot, sakit, at galit.
Lungkot dahil kasalanan ko ang nangyari. Kung hindi ko siya sinigawan, hindi siya aalis sa silid ko na umiiyak. It's my fault that she almost died! At galit para sa taong gumawa nu'n sa anak ko. Hindi ko alam ang buong kwento. Narinig ko na lang ang malakas na sigaw ni Errioulizza at ng mga katulong sa labas ng silid ko.
Due to my curiosity, I jut out. Only to find Rafaela batting with her own blood. It was truly horror. Nakapikit ang mga mata nito at dumudugo ang ulo. Ang suot nitong mahabang bistidang puti ay halos magkulay pula na.
I remembered I shouted the maids why they are so quick to gossip! Hindi man lang sila tumawag ng doktor! I almost fired all of them because of anger but Errioulizza, my adopted daughter stopped me.
"Rafaela, it's been a month. Why are you still lying in your bed? Are you still mad at me?"
I begged her unconscious body many times to wake up. I always visited her room when others are already asleep. I always touch her cold hands trying to make it warm. I always whispered sorry to her ears. Praying for her. Singing her her favorite songs. Hoping she could hear me and finally wake up.
I then promised to myself I'll make the sinner suffer. Just wait Rafaela and I will punish that person who did this to you right before your eyes.
Dahil hindi ko naman pinalaking tanga si Rafaela para ihulog ang sarili niya sa mahaba naming hagdanan. Oo at nagiging tanga siya sa ibang bagay at nagiging sunod-sunoran sa mga tao sa paligid niya. Pero ang ihulog ang sarili niya sa hagdanan para kunin ang atensyon ko ay hinding-hindi niya gagawin. Kilala ko ang anak ko at kalkulado ko na ang bawat kilos niya.
Kaya alam kong hindi siya mahuhulog sa hagdanan na iyon kung walang tumulak sa kaniya mula sa itaas! Ang hindi alam ng lahat ay lihim kong inimbestigahan ang kaso ni Rafaela. May pinaghihinalaan na ako at iyon nga hindi pa ako sigurado dahil sa pagkakaalam ko hindi naman ito ganoong tao.
But who knows? Maybe he or she want my wealth. Killing my daughter Rafaela is the best way to get my entire wealth. I'm really the exact words of stupid eh?
"Let's visit that kingdom some other time, Rafaela."
Let's make your wishes come true.
Nagulat siya sa aking sinabi. Kumurap-kurap pa ang dark brown niyang mata. She's really adorable doing different face expression. I can't imagine I almost fend her off the house just because she's acting stupid and dirty.
"Why bother though? You're a busy man, Father. You can't simply left your business unfinished. I'm okay being alone."
Bakit nga ba? Wala akong masabi na dahilan bukod sa gusto ko siyang makasama sa lahat ng pamamasyal na pupuntahan niya.
"I want to be on your side whenever you want to explore new things, Rafaela. So if you wish to go to some kingdom or you want to own some things, tell it to me alright? Because I can give everything to you willingly..." Including my whole wealth I can give it to you if you dream to own it.
"I'll put that in my mind. Thank you. And oh, here's my sketches, Father." She knows how to change the conversation now huh? Tch. Wala akong nagawa nang inabot niya sa akin ang sampung sketches niya. "Try to see it for yourself and tell me the area I am lacking. I'm still practicing so your critisism could help. Bear with my sketches, Father."
Hindi ko pinahalata na nagulat ako sa kayang gawin niya. Wala akong kaalam-alam na may karunungan pala siya sa larangan ng sining. I feel bad. Dahil kasalanan ko naman kung wala akong ideya sa kayang gawin ni Rafaela. It's my fault that I'm a bad father.
Nang tingnan ko ang mga gawa niya ay mas lalo akong nagulat. Magagandang damit ang iginuhit niya. Kakaiba ang estilo at bago sa paningin ko. Puwede siyang magbukas ng sarili niyang clothing shop kung gugustuhin niya. Paniguradong magiging maunlad ang business niya kahit hindi pa umabot ng isang buwan. Lalo na't mahilig bumili ng bago sa mata nila ang mga babaeng may dugong maharlika.
Hindi naman lihim sa lahat na may-ari ako ng maraming clothing shop sa buong Grimaldi's Kingdom dahil sinimulan iyon ng asawa kong si Zyrheil bago ito pumanaw. Mahilig rin ito magdesinyo ng damit at hindi na nakakagulat na manahin iyon ni Rafaela.
Ngunit ang bagay lang na sobrang naghatid sa akin ng gulat ay kung papaano naisip ni Rafaela ang mga desenyo ng damit na hawak ko ngayon? Kahit ang asawa kong si Zyrheil ay hindi ko pa nakitang gumuhit nang ganito o kahit ang ibang designers sa buong Sebastian Empire hindi ko pa nakitang gumawa sila nang ganito at ipinagbili sa publiko.
Tumikhim ako bago ibinalik ang tingin kay Rafaela na naghihintay sa sasabihin ko.
"You excel well in arts, Rafaela. Great job. Napapaisip tuloy ako kung tama bang nilagay kita sa kursong political science kung napakahusay mo pala sa sining."
Hindi na niya kailangan ng kritika. Sa mga sketches niyang ito ay pinatunayan niyang magaling siya at kalevel na niya ang mga sikat na taga-disenyo sa emperyo.
Umiling si Rafaela sa sinabi ko at mahinang tumawa. "Hobby ko lang naman ang pagguhit. I'm okay with my course. No need to change it. After all, I want to be successful one day in the course you want me to pursue..."
Hindi ko agad nasundan ang sinabi ni Rafaela dahil nakaramdam ako ng kakaiba. Pakiramdam ko may gusto siyang patunayan sa akin which is unnecessary. Hindi naman talaga dapat. Tanggap ko na siya ng buo ngayon. Iyon ang mahalaga.
Isa pa, hindi naman ganiyan si Rafaela noon. Tuluyan na nga talaga siyang nag-iba. Yes. She changed for herself... for the better! But somehow I feel that she changed because she want me to be proud of her!
Seriously, no need to do that, Rafaela. Because right now, I'm more than proud being your father. You are my child and you are my pride... and I am happy when you are happy.
"Aside from wishing to go to another kingdom, do you also wish to open a business, Rafaela? You can open a big clothing shop if you want to. I will support you in any matter of course."
"Why, Father? Was it because my sketches are excellent?" Kumunot ang noo niya.
What? I chuckled because of that. She's really adorable and cute
"Hindi lang doon magtatapos sa kadahilanang mahusay ka pagdating sa pagguhit, Rafaela. Dahil hindi binubuo ang negosyo dahil lang sa rason na magaling ka. It's always about the potential. Balang araw, alam kong magiging tanyag ka pagdating sa business industry. So you must grab the opportunity, Rafaela."
Hindi kaagad sumang-ayon si Rafaela sa mga sinabi ko pero kalaunan ay pumayag rin ito. If she want to clean her name from the public, this is also the best way.
LADY RAFAELA'S POV
"Let's say, I agree with you, Father. Saan mo naman balak ilagay ang business ko kung sakali? You don't have any land left here in Grimaldi's. Lahat napatayuan mo na ng buildings."
Wala sa plano ko ang magnegosyo. Alam kong sasakit lang ang ulo ko knowing that mag-aaral na ako ng political science next two month. Hindi naman sa kinakabahan ako pero surely, mawawalan ako ng oras para asikasuhin ang pagnenegosyo. Wala rin naman sa isip ko na kumuha ng katiwala.
Umiling ako sa isip ko. Hay naku! Sakit talaga sa ulo ang duke! Edodog show niya pa ang mga designs ko sa lahat ng tao! Tch!
"Is that so? Then you can own the big land the Mallace Kingdom are offering, Rafaela. Take that as my advance gift to your 18th birthday. How about that? Hmm?"
Natigilan ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung seryoso ba ang duke sa sinabi niya. Pero sa pagkakaalam ko hindi naman marunong magbiro ang duke. Lalo na kapag ganiyang bagay ang pinag-uusapan. Ang mas nakakagulat pa sa lahat ay alam niya ang birthday ko! Hindi naman siguro iyon himala 'di ba?
Huwag mong sabihing pinagtutuunan na niya talaga ako ng pansin ngayon kung kaya ay may alam na siya sa akin? Hah! Grabe na talaga siya! Pakiramdam ko tuloy unti-unti na siyang nagbago. From the cold hearted duke that everyone known up to become a responsible father to his child.
Limang buwan kasi mula ngayon ay ang ikalabing-walong kaarawan ni Lady Rafaela. Nabasa ko sa libro na kasabay sa pagsibol ng nyebe ang kaarawan niya. Masaya na si Lady Rafaela habang nakatingin sa pagbagsak ng nyebe mula sa silid niya dahil wala namang pakialam ang duke sa kaarawan niya.
Kaya nakakagulat na alam ng duke ang kaarawan ni Lady Rafaela. At may pa advance gift pa talaga ito ha! Akala niya naman magbabago ang tingin ko sa kaniya? Hah! Hindi 'no!
"Are you sure, Father? You owned that land..." At baka may plano pala talaga siyang e extend ang business niya doon at hindi niya lang masabi!
Umiling ang duke sa akin bago ngumiti. "I am always sure, Rafeala. A gift is a gift. I'll take no for an answer."
Wala akong magawa kung hindi ay tumango. Mapilit siya e! Baka umiyak kapag tinanggihan ko!
"Alright. Since it's your advance gift for my upcoming eighteenth birthday, I will take it with a full heart. Thank you, Father."
I should make my own diary later where I could write my own point of view. Since I don't own this body and any moment from now we don't know accident happen that will lead me back to my real world.
For now, my focus will be granting the wishes of Lady Rafaela. I'll gonna make my move some another time to Lady Errioulizza. Of course I will still give justice to the death of Lady Rafaela. That's my promise as her fan outside the book.
Justice must prevail soon. The Duke shouldn't let a criminal stay here in the mansion...
Somehow my heart's happy when the duke smiled at me genuinely. I could feel his overflowing sincerity. Ito na nga yata ang pinakamagandang ngiti niya.
"You're welcome my child."