5 yıl sonra;
Kim Jeongguk.
Üzerinde ismimin yazılı olduğu Mikrobiyoloji tezinin yazılı olduğu dergiyi tutarken bir zafer kazanmış hissediyordum. Kedi-insanların genetik bir deneyin sonucunda dünyaya geldiklerini kabul eden biliminsanlarına tepeden bakmadan edemiyordum. İnsanlığın kabul etmediği bu trajedi sonunda ortaya serilmişti. Biliminsanları gerçekleri kabul etmek zorunda kalmışlardı. Elli seneye yayılan, insanları ve dünyaya gelen yeni ırkı bilinmeze sürükleyen bu deney hatası sonucunda suçulular ortaya çıkmıştı.
Ortaya çıkarmak istedikleri tek olgunun kedilerin, insanların hastalıklarına çare olacağıydı ve iki genetik birleşmenin yeni bir ırk ortaya çıkaracağını tahmin edememişlerdi.
Vasat açıklamayı okuduğu an sinirden deliye dönmüş olsam dahi sonunda gerçekleri kabul eden ve ceza çeken insanlar olduğu için memnun hissediyordum. Derginin sayfalarını çevirirken, "Jeongguk!" diye bağıran Hayoon'un sesini duydum. "Efendim güzelim?" Odamın kapısında göründü ve açık mavi renk elbisesi içindeki güzelliğini gösterdi. "Abartı mı duruyor? Başka bir elbise giymeli miyim?" diye sordu, akşam Yoongi hyung ve Jimin hyungun düğünü vardı. "Hayır, güzel görünüyorsun. Damatlardan bile daha gözde biri olacaksın." dediğimde yanaklarını şişirdi, istediğinin bu olmadığını ama elbiseyi beğendiği için giymeye devam edeceğini söyledi.
Beş senenin hayatıma olan etkisine baktığımda olgun birine dönüşeceğimi düşünemezdim. Yirmili yaşlarımın başında kendimi yaşıtlarımdan daha olgun sanarken aslında küçük ve inatçı bir çocuk olduğumu fark etmiştim. Gerçekleri görmemek için üç maymunu oynama karar vermiş, bunun beni olgunlaştırdığını düşünmüştüm.
Birinden nefret etmenin yüce bir duygu olduğunu sanan, mangayı pençeleri ile parçaladığını hissettiği için zafer kazanmış hisseden yirmili yaşlarındaki Jeongguk'a o adamla evli olduğunu söylesem ne hissederdi acaba?
Kapının açılma sesini duyduğumda okumaktan uzaklaştığım dergiyi masanın üzerine bıraktım ve ayaklandım. Kim Taehyung, benim sevgili eşim, elinde tutuyor olduğu iki gamboç* ile evin girişinde duruyordu. "Hoş geldin." dedim, takım elbiselerimizi sonunda getirtmiş görünüyordu. "Hoş buldum bebeğim, bir daha bu adam ile çalışmayacağımızı bana hatırlat lütfen." dedi, ben bir şey demeye kalmadan dudaklarımı öptü. "Hatırlatırım, resmen takımları son dakika hazırladı." diye söylendim, Taehyung bir kez daha beni öptü.
"Sorun geç hazırlaması değil, savunması. Neymiş, eşimin vücudu çok güzel olduğu için en iyisini hazırlamak istemiş. Jeongguk, adam senin vücudunu öyle övdü ki! Keşke provaların hepsine ben de gelseymişim..."
Taehyung'un kıskançlığında her zaman sevimli bir yan vardı. Benim gibi hırçınlaşmıyor, yaşının verdiği olgunluğu her zaman koruyordu. "Provalarda birkaç kez model olmam gerektiğini söylemişti ama bu tarz bir tavrı yoktu." dedim, elindeki gamboçları alarak yatak odasına ilerledim. "Adamı öldürmek istedim." Taehyung hâlâ sinirli görünüyordu. "Bir daha gitmeyiz olur, biter. Ben sana aşığım, gerisi umurumda değil." dediğimde bana sarıldı. "Ben de sana aşığım bebeğim." diye fısıldadı, dudaklarını tenimde hissetmek hoşuma gidiyordu.
İki sene önce kimseye haber vermeden -Seokjin babama hariç- evlendiğimizde hayatımın en mutlu zamanlarının yeni başladığının farkındaydım. Onunla evli olmak bir insanın hâyâl edebileceğinin ötesinde bir duygu bırakıyordu insanda. Kim Taehyung'a aşıktım, her şeyimle. Bir aile olarak uyanmak insanı mutlu ediyordu. Hayatımızda Hayoon vardı, ailemizi tamamlıyordu. Onu büyürken görmek beni mutlu ediyordu.
"Baba!"
Ah, bir de Yoonah vardı.
Bir sene önce evlat edindiğimiz minik kızımız. "Baba!" Bir kez daha bağırdığında Taehyung benden ayrıldı ve kırmızı ekose desenli pijamaları ile kapıda dikilen kızımıza baktı. "Efendim bebeğim?" dedi Taehyung, dizlerinin üzerine çöktü ve onun ellerini tuttu. "Pembe elbisemi giyebilir miyim?" diye sordu, onun için turuncu renkte güzel bir elbise almış olmamıza rağmen pembe elbisesini giymek için günlerdir bize soruyordu. "Onu Hoseok'un düğününde giymiştin bebeğim. Şimdi farklı bir elbise giymen daha iyi olmaz mı?" diye sordum, somurtarak bize bakarken pes edecek gibi durmuyordu. Taehyung onun inatçılığını bana benzetiyordu. "Hayır, daha iyi olmaz." dedi, Taehyung pes etmeye yakın bir noktadaydı.
Yoonah hayatımıza hiç beklemediğimiz bir anda dahil olmuştu. Bir çocuğumuzun olamayacağını kabul ederek Hayoon'u kendi çocuğumuzun yerine koymuştu. Evlat edinme ve diğer yöntemler için henüz erken olduğunu düşünüyor, ikimiz de bu konuyu açmaktan uzak duruyorduk. Namjoon hyung bir gün bizi aramış, evine davet etmişti. Bir arkadaşının kaza geçirdiğini, küçük kedi-insan kızının yalnız kaldığını ve onu evlat edinmek isteyip istemediğimizi sormuştu. Ailesi yoktu. Anne ve babası kazada ölmüştü. Annesinin ailesi yaşıyor olsa da bakmak istemiyorlardı. Kızları bir kedi-insan ile evlenince onu terk etmişlerdi. Ne kadar bazı gerçekler ortaya çıkmış olsa da hâlâ bize karşı önyargıları olan, bizden hoşlanmayan insanlar vardı.
O ana kadar aklımızdan geçmeyen bu konuyu uzun bir şekilde düşünmüş, kendimizi hazır hissedip hissetmediğimizi tartmıştık. Hayoon bizim ebeveynliğimizden memnun olduğunu, bir kız kardeşi olmasından mutlu olacağını söyleyerek düşüncelerimizi olumlu bir noktaya çekmişti. "Pembe bana yakışıyor." dedi Yoonah, Taehyung turuncunun da ona yakıştığını anlatmaya çabalıyordu. "Gecenin en güzel kızı olacaksın." dedim ona, biraz olsun gülümseyebilmişti. Taehyung onu hazırlanması için odasına götürdü. "Sen de karar ver. Ben mi güzel olacağım yoksa Yoonah mı?" diye sordu Hayoon, onun tüm konuşma boyunca koridorda olduğunu fark etmemiştim. "İkiniz de güzel olacaksınız bebeğim." dediğimde somurtuyor olsa da sarılmamı karşılıksız bırakmadı.
Hoseok kendisinin daha önce evlenmesi gerektiği konusunda ebeveynlerini -Jimin'i de artık bir ebeveyni olarak kabul ediyordu- ikna etmeyi başarmıştı. Yedi ay önce Hoseok'a göre sade denebilecek ama benim için oldukça gösterişli olan bir düğün ile evlenmişlerdi. Kardeşi olarak mesafeli olduğu Minseok'un şu an ona baba diye sesleniyor olması biraz tuhaf olsa da onu tamamen kabul etmişti. Minseok ikisiyle mutluydu. Hayatlarımıza çocukluğumuzda yaşadığımız kötü anıları birer kabus olarak gösterecek insanların varlığına ihtiyaç duyuyorduk. Minseok, Hayoon, Hoseok ve ben şanslıydık. Hayatımıza giren herkes sonu güzelleştirmişti.
Hayatımızdan çıkan insanların da gitmesi için birer nedenleri olduğuna inanıyordum. O konferans sonrasında Bay Son ve Chaeyoung'ın Merkez'den istifa ederek başka şehre taşındıklarını öğrenmiştim. Bay Son bir mektup bırakmış ve özür dilemişti. Birlikte olduğu kişinin bir kedi-insan olduğunu bilmediğinden, beni bıraktığından haberi olmadığından, benim onlu yaşlarımın sonuna doğru gerçeği öğrendiğinden bahsediyordu. Yine de gerçekleri benden gizlemiş, yanlarında geziniyor olmama rağmen tek kelime etmekten çekinmişlerdi. Seokjin'in varlığı benim için yeterliydi. Onların hayatlarında mutlu olmasından başka bir şey istemiyordum.
Jieun konusu ise benim için hâlâ çözüme ulaşamamış meselerden biriydi. Onun hayatında bir konuktan başka bir şey değildim. Düğününde yanında durmuş, bebeğini kucağına aldığında onu ziyaret etmiş, her ay bir kez akşam yemeği yemiştik ama aramızdaki aile kavramı silinip gitmişti. Küçük bebeği seviyordum. Dünyanın en tatlı çocuklarından biriydi lakin içimdeki sevgi tuhaftı. Hoseok'u iyi anlıyordum. Bir anda kimseyi aile sevgisi gösteremiyordunuz. Jieun noona ve bebeği de benim için o konumdaydı. İlk başlarda beni oldukça üzen bu duruma zaman içerisinde alışkanlık geliştirmiştim. Taehyung'un varlığı da bu konuda bana yardımcı olmuştu.
"Bebeğim, hazırlanmamışsın?"
Taehyung odaya geri döndüğünde yatağın üzerinde oturmuş kendi hayatımı sorguluyordum. "Evet, biraz düşüncelere dalmışım." dedim, yanıma oturdu ve elimi tuttu. "Güzel bebeğim, minik kedim." dedi, burnumu parmakları arasına alıp sıkıştırdığında gülümsedim. "Ben de hazırlanayım, geç kalırsak Hoseok bizi öldürür." Taehyung bu dediğime kahkaha attı. Hoseok ile olan ilişkileri gerçekten çok güzeldi. "Haklısın, hazırlanalım. Yine beni büyüleyeceksin." dediğinde dudaklarını öptüm.
Manga çizerliğini devam ettiriyor, bir yandan küçük hikâye kitapları yazıyordu. Her paragrafını bana okutuyor, her karakterini beni düşleyerek yazdığını söylüyordu. Kim Taehyung'un bana olan aşkı beni büyütmüş, geliştirmiş, kim olduğumu bulmamı sağlamıştı. Benliğimin baş yaratıcıydı. Üzerimi değiştirdiğimde kravatımı bağladı, beni öptü. Ben kravat bağlamak konusunda biraz sabırsızdım, asla güzel görünmüyor ve acele yapıldığı belli oluyordu. O ise bu işi bir prosefyonel titizliğinde hallediyordu. Kendi kravatını da bağladıktan sonra hazırdık. "Baba, gidelim." dedi Yoonah, turuncu elbisesi ve Hayoon'un örmüş olduğu saçları ile sevimli duruyordu.
Taehyung'un kullandığı arabanın ön koltuğunda müzik seçimi bana bırakılmış otururken kendimi mutlu hissediyordum. Bir ailem vardı. İyi bir babam, harika bir arkadaşım, Yoongi hyung vardı. Çocukluğundaki o korkmuş Jeongguk'un omzuna dokunmak, geleceğinde mutluluğun onu bulacağını söylemek isterdim. Korkmamasını, onu sevecek insanların zamanla hayatında yer edeceğini bilmesini sağlardım.
Ben Kim Jeongguk; Kim Taehyung'un biricik eşi, hayat arkadaşı, bebeği, minik kedisi. Gözyaşlarımı silmek için verdiği mendil, hayatıma girişi ve artık sadece mutluluktan akan gözyaşlarımın ortağı. Ben bir balonun içinde yaşayan o çocuktum ve şimdi gerçek dünyada mutluluğu yaşıyordum.
-
merhaba,
sona geldik.