Yazmak hayatı yaşayanların işi. Hayatın tadını bilenin, dolu dolu yaşayanın yazmaması olur mu?
Hayatımızı hep bir yerlere kaydederiz. Onlar bize anı olur. Fotoğraflar, kasetler... Bazen biriktirdiğimiz, onca hatıramızı sakladığımız kutular... Bir de yazılar. Tam da burada kendimle çelişeceğim sanırım. Mutlu anlarımı, en önem vermiş olduğum günler dışında yazıya döktüğümü hatırlamıyorum. Sanki mutlu anlarımızı değil de o an kendimizi iyi hissetmediğimiz zamanları yazıyoruz.
Konuşacak kimse olmadığında dertleşiyoruz yazılarla. Düşüncelerin yerini alıyor yazılarımız, üstümüzden büyük bir yük alırcasına. İçimizi rahatlatmak için yapıyoruz bunu aslında. Yazarlar okurlarına mesaj yolluyorlar ya hani yazılarında, biz de mesaj yolluyoruz hayata. Sanki yazınca düzelecekmiş gibi. Sanki kabullenmişsin de güçleniyorsun yazdıkça, kendine olan güvenin artıyormuş gibi. Evet, yanıldım. Hayatı yaşayanların değil yaşamak isteyenlerin elinde kalemler. Gerçekleşsin istediğimiz bir sürü şey var yazacak. Gerçekleşmesine gerek yok. Temelleri kağıt üzerinde. İsterse gerçekleşir, isterse yok olur. Yazmak mutsuzların işi. Yazmak hayalcilerin işi. Yazmak umut edip bekleyenlerin işi.
Fotoğraf çekilirken gülümsersin ama içinde sakladıkların yazılarındadır. Gerçek ve samimidir en azından. En önemlisi de özeldir. Sen karar verirsin kimin okuyup okumayacağına. Senin kafanda kurdukların oluşturmuştur kelimeleri, satırları... Yaşayamadığını yaşarsın, yaşatamadığını yaşatırsın belki. Yazdıkların seni anlayıp, anlatabilir sadece. Mutluyken gelmez akla, yalnızların işidir yazmak. Herkes anlamaz.