Κριστόφ
Η πόρτα του γραφείου μου ανοίγει απότομα και σηκώνω το βλέμμα μου για να αντικρίσω τον εισβολέα, που φυσικά δεν είναι άλλος από την Βαλέρια
"Να χτυπάς"
"Οι ευγένειες μας έλειπαν" με ειρωνεύεται
"Τι θέλεις; Έχω δουλειά"
"Εντάξει" λέει απλά και την κοιτάζω περίεργα "Εντάξει, δέχομαι την πρόταση σου" εξηγεί και την κοιτάζω
"Είσαι σίγουρη;"
"Ναι, το σκέφτηκα. Δεν χρειάζεται να σου πω ότι κάνω τα πάντα για την αδερφή μου. Έχεις δίκιο, όταν είμαστε εμείς καλά είναι κι εκείνη. Κι αν δεν γίνεσαι μαλάκας μπορώ μέχρι και να σε ανεχτώ μερικές ώρες"
"Κι εσυ αν δεν γίνεσαι καριόλα είσαι μέχρι και συμπαθητική" ανταποδίδω
Χαμογελάει ειρωνικά
"Πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες όμως. Άλλους αυτή τη φορά"
"Σε ακούω" λέω και κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου
"Δεν θα είμαι μόνιμα εδώ μέσα κλεισμένη. Θα με ακολουθούν δικοί σου αν θέλεις, αλλά θέλω να βγαίνω κι έξω"
"Δεκτό" λέω και γνέφει "Σειρά μου. Είναι αυτονόητο ότι απαιτώ σεβασμό, δεν θα μου μιλάς όπως γουστάρεις και θα έχεις και τον αντίστοιχο από μένα"
"Δεκτό υπό έναν όρο"
"Τι όρο;"
"Όταν είμαστε μόνοι μας θα σου μιλάω όπως γουστάρω, χωρίς συνέπειες" λέει και γελάω
"Εντάξει" απαντάω "Πάμε παρακάτω, θα έρχεσαι μαζί μου όπου χρειάζεται και θα είσαι όπως ήσουν εχθές"
"Μια καλή ηθοποιός;" λέει πονηρά
"Μια καλή ηθοποιός που υποδύεται την τέλεια σύζυγο" απαντάω στον ίδιο τόνο
"Εντάξει λοιπόν" λέει και αφού σηκωθεί τεντώνει το χέρι της για χειραψία
Ανταποδιδω και από μέσα μου παρακαλάω να κρατήσει αυτή η συμφωνία
Την τραβάω πιο κοντά μου και της μιλάω μπροστά στο πρόσωπο της
"Πρόσεχε Βαλέρια, αν μου παίξεις πουστιά, θα σε τσακίσω, θα σε κάνω να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου"
Με κοιτάζει ανέκφραστη και δεν απαντάει
~~~
'Πως είναι η μικρή;' ρωτάω και βάζω το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση
'Έχει προσαρμοστεί αρκετά, αν και δυσκολεύεται με την γλώσσα'
'Λογικό δεν είναι; Από κει που μιλούσε μόνο ισπανικά εσυ την έχεις βάλει να μάθει αγγλικά, ελληνικά και ρωσικά'
'Πάντα είναι χρήσιμες οι διάφορες γλώσσες'
'Μήπως το παρακάνεις λίγο;' ρωτάω ειρωνικά
'Μην αλλάζεις θέμα Κριστόφ. Για σένα μιλούσαμε'
'Τι θέλεις να σου πω;'
'Πως ειναι τα πράγματα εκεί;'
'Καλύτερα. Έκανα μια συμφωνία μαζί της, εγώ θα της δίνω μερικές ελευθερίες κι εκείνη θα φέρεται σαν σύζυγος μου' εξηγώ και δεν μιλάει 'Τι;'
'Την εμπιστεύεσαι;' ρωτάει περίεργα
'Γιατί όχι; Έχει κι εκείνη να κερδίσει'
'Οι γυναίκες Κριστόφ μπορούμε να γίνουμε πολύ πονηρές για να πάρουμε αυτό που θέλουμε'
'Τι πάει να πει αυτό Λιζ;' ρωτάω κουρασμένος. Δεν έχω όρεξη για κήρυγμα
'Μια γυναίκα σαν εκείνη που μέχρι τώρα είχε μάθει να ειναι πάντα έξω από τα κάγκελα, θα κάνει τα πάντα για να αποκτήσει ξανά την ελευθερία της'
'Πες αυτό που θέλεις Αμαρυλλίς και μην μου πετάς σπόντες' λέω και την ακούω να ξεφυσάει
'Το μόνο που λέω είναι να προσέχεις και να μην της δείξεις ποτέ τυφλή εμπιστοσύνη, όσο όμορφη κι αν είναι'
'Αυτό πάλι που κολλάει;' ρωτάω και γελάει
'Γιατί ψέμματα είναι; Δεν είναι όμορφη;'
'Εσυ που το ξέρεις;'
'Τι νόμιζες ότι δεν θα έψαχνα να μάθω ποια είναι αυτή που πήρε την θέση μου δίπλα σου;' λέει και γελάω
'Πρέπει να κλείσω. Δώσε φιλία στην Αριάνδη'
Βγαίνω στο σαλόνι και κοιτάζω την Αναστασία που είναι ξανά με ένα τετράδιο ατο χέρι και ζωγραφίζει
Δεν με έχει δει κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω μια μάτια στο σκίτσο της
Σηκώνει το κεφάλι της και την κοιτάζω με απορία
"Αυτό είναι..;"
"Ο Ναός του Χυμένου Αίματος" ολοκληρώνει την σκέψεις μου
"Που το είδες αυτό;"
"Την πρώτη μέρα κάναμε βόλτα με την Βάλια και περάσαμε από κει. Μου άρεσε πολύ"
"Έχεις ταλέντο" σχολιάζω και γελάει
Την αφήνω μόνη να συνεχίσει και στέλνω ένα μήνυμα στο Λεβ
~~~
Βαλέρια
Δυο μέρες έχουν περάσει από τότε που τα βρήκαμε με τον Κριστόφ και μπορώ να πω ότι είμαι πιο ήρεμη
Μπορώ μέχρι και στο ίδιο τραπέζι να καθίσω μαζί του, χωρίς να μου κόβεται η όρεξη
Αυτό συμβαίνει και τώρα, τρώμε οι τρεις μας και ακούμε την Αναστασία να μας λέει τα νέα της για το σχολείο
"Για έλα μαζί μου μικρή" της λέει μόλις τελειώνει με το φαγητό της
"Που;" ρωτάει εκείνη
"Έλα και θα δεις"
"Κι εγώ θα έρθω" λέω και σηκώνομαι να τους ακολουθήσω
Ανοίγει μια πόρτα δίπλα στην κουζίνα και κατεβαίνουμε τα σκαλάκια που υπάρχουν εκεί
Είναι σκοτεινά και δεν βλέπω κάποιο φως
"Πρέπει να ανησυχώ που μας πας σε ένα σκοτεινό υπόγειο;" ρωτάω μεταξύ σοβαρού κι αστείου
"Έτσι κι αλλιώς εσένα δεν σε κάλεσε κανείς" με ειρωνεύεται πριν ανοίξει την πόρτα μπροστά του
Ο χώρος μέσα είναι σε λευκούς τόνους και παντού υπάρχουν καβαλέτα. Η μια πλευρά του δωματίου καλύπτεται από ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο με όλα τα είδη ζωγραφικης που μπορεί να φανταστεί κάποιος
Το δωμάτιο συμπληρώνει ένα ξύλινο ψηλό σκαμπό, όπως και μια πολυθρόνα
"Τι είναι εδώ;" ρωτάει η Αναστασία περίεργη
"Εδώ είναι το ατελιέ σου, για να ζωγραφίζεις χωρίς να σε ενοχλεί κανείς. Αν το θέλεις βέβαια"
"Αληθεια;" ρωτάει με το χαμόγελο να μην κρύβεται κι εκείνος γνέφει
"Σου αρέσει;"
"Είναι τέλειο" λέει και τον πλησιάζει "Ευχαριστώ" λέει και χώνεται στην αγκαλιά του
Τον βλέπω που για μια στιγμή διατάζει, αλλά στο τέλος τυλίγει τα χέρια του γύρω της και την εξαφανίζει ανάμεσα στους μυς του
Γαμώτο, έχει αρχίσει να δένεται μαζί του κι αυτό μόνο καλό δεν είναι
Δεν σκέφτομαι να προσπαθήσω ξανά να φύγω, αλλά και πάλι, δεν ξέρω αν είναι κάποιος που θα ήθελα να έχει η Αναστασία τόσο κοντά της και να γίνει πρότυπο για εκείνη
Τι περίμενα βέβαια;
Μένουμε στο ίδιο σπιτι και προβλέπεται να συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτό, πως να μην δεθεί;
"Βάλια" μου φωνάζει η μικρή και την κοιτάζω "Σου μιλάω"
"Συγνώμη αφαιρέθηκα" απαντάω χαμογελώντας
"Είσαι εντάξει;" ρωτάει στα ελληνικά και γνέφω. Με κοιτάζει δύσπιστα, αλλά δεν το συνεχίζει "Σου αρέσει;" ρωτάει και δείχνει τον χώρο που της ανήκει πλέον
"Είναι πολύ όμορφος" απαντάω
"Εντάξει φύγετε τώρα, θέλω να ζωγραφίσω" λέει και μας γυρνάει την πλάτη ψαχουλεύοντας τα πινέλα και τις μπογιές
"Και νόμιζα ότι δεν σου μοιάζει σε τίποτα τελικά" σχολιάζει μόλις μας κλείσει την πόρτα στα μούτρα η μικρή
"Το λες σαν να είναι κακό να έχει κάτι από μένα"
"Στον χαρακτήρα προτιμώ να μην έχει, δεν θα μπορούσα να σας ανεχτώ και τις δυο. Στην εμφάνιση σίγουρα μου αρέσεις περισσότερο εσυ"
"Πρόσεχε Ιβάνοβ, θα νομίζω ότι μου κανείς κοπλιμέντα"
"Γιατί απαγορεύεται να κάνω κοπλιμέντα στην γυναίκα μου;" λέει και γελάω
"Δεν είναι κανένας μπροστά, μπορείς να κόψεις το θέατρο" απαντάω και με κοιτάζει ανέκφραστος
"Δεν είναι όλα θέατρο για μένα" σχολιάζει και ξεκινάει να ανεβαίνει τις σκάλες
"Τι πάει να πει αυτό;" φωνάζω
"Είσαι μια πολύ εντυπωσιακή γυναίκα Βαλέρια, σίγουρα του γούστου μου και δεν θα με χάλαγε καθόλου να σε πηδήξω"
Με κοιτάζει για μια στιγμή σαν να περιμένει απάντηση και όταν δεν αντιδράω φεύγει και με αφήνει μόνη στις σκάλες να κοιτάζω την κλειστή πόρτα
Τι ήταν αυτό τώρα;
______________________________________________________________________________________
Η συμφωνία έκλεισε, είναι πραγματική κι από τις δυο πλευρές; Μήπως τελικά έχει δίκιο η Αμαρυλλίς;
Ο Κριστόφ έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις του, πως θα ανταποκριθεί η Βαλέρια;
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο