Tomas yanagima bir öpücük kondurdu.
-Ben de seni seviyorum dedi.çok mutlu olmuştum.gülerek:
-Biz şimdi sevgilimiyiz dedim.
Tomas:
-Galiba öyle dedi.Alaycı tavrıyla .
Ben kendimi çok mutlu hissediyordum böyle bir durumda çok iyi gelmişti. Ama annesinin durumunu merak ediyorduk.
Kendimi toparladım ve hastaneye girdik . Carlın annesinin yattıgı odanın kapısının, yanındaki banka oturduk.
Birden sıkılıp saate baktım saat gece 3:00 tü.
Büyükbabam beni çok merak etsede Tomas oldugu için birşey demiyorlardı.Tomas güvenlerini iyi kazanmış olmalıydı.Gerçi bende küçüklükten beri tanıyordum ve güveniyordum.
Ben gözlerimi kapıya sabitlemiş bakıyordum . Kapının açılmasıyla irkildim bu doktordu.
Hemen yanına koştuk .
Doktor:
-Endişelenecek bir durum yok hastamız iyi durumda. Sadece kolu ve bacagı kırılmış geçmiş olsun.
- Peki görebilir miyiz ?deyip atladım söze.
İçimiz rahatlamıştı. Annesinin ölmesinden çok korkuyorduk.Korkulan olmamıştı.
Doktor:
-Ama sadece 2 dk.
Hastamızı yormayın deyip yanımızdan uzaklaştı.
Biz hemen odaya girip yanı başına oturduk.
Uyuyordu,herşeyi o an anlatmak istedim ama bizi duydugunu bilmiyordum söylersem onu da kaybedebilirdik ne yapacagımızı bilmiyorduk ama Samual gelip öldürürse. burda bir büyü yoktu. Gelip öldürüp gidebilirdi.
Yavaşça kendine geldiğini hissettik.
Tomasa baktım ve söylesekmi diye fısıltılı bir sekilde sordum.
Tomas:
- Bunu yapmak zorundayız ögrenmesi hakkı . Bunu ben yapacagım ella .
Tabi onun hakkıydı onun söylemesi makbüldü. Sırtında bir yük gibi durdugunu hissediyordum .
Carlın annesi:
-Tomas ,Ella benim için geldiğiniz için teşekkür ederim keşke Carl da çıkıp gelse.
Diye yavaşça konuştu. Biz kahroluyorduk.