THREE days have passed since we boarded the ship to the Limerence Kingdom, and we are now currently on the ship's deck. From where I am standing, I can see the Limerence Kingdom. It takes 3 to 5 days to travel to the Limerence Kingdom by ship, and Kaitlin and I were lucky enough that it only took us 3 days to get here.
Napatingin ako kay Kaitlin nang i-abot niya sa akin ang maliit na bote na may kulay berdeng likido. "Drink it, Your Highness. That will help increase your strength." Tumango ako't tinanggap ang bote.
Tahimik na ininom ko ito habang nakatingin sa kaniya. Habang bumabiyahe kami ay napag-alaman ko mula sa kaniya na si Melody pala ang nagbigay sa kaniya ng pangalang Kaitlin Astana at nagpasok sa kaniya sa Astaria Palace bilang isang maid sa lihim na paraan. Hindi ko rin siya kailanman nakita sa loob ng palasyo, marahil iniiwasan niyang magkatagpo kaming dalawa.
"Passengers, get ready. The ship is about to dock." Pagkarinig namin n'on ay bumalik na kami sa aming kwarto upang kunin ang aming mga dalang gamit.
“From now on, call me by my name and get rid of ‘Your Highness’ because I am no longer a Princess, but a normal traveler. Moreover, I do not want anyone to recognize me as a Princess, so please refrain from calling me 'Princess', 'Your Highness', or any other title that might reveal my status,” wika ko habang naglalakad kami palabas ng barko.
“But that's—” I cut her off before she could finish what she was saying.
“That's my order. Do you understand?” Tahimik na tango na lamang ang naging tugon niya at hindi na kumontra pa.
Nang makababa sa barko ay bumungad sa akin ang ganda ng lugar. The Kingdom of Limerence is nestled amidst lush green valleys and rolling hills, with a landscape that exudes natural beauty. Towering mountains and sparkling rivers surround the kingdom, adding to its enchanting allure. The air is filled with a sense of tranquility and magic, as if every corner of the kingdom holds a secret waiting to be discovered.
Mula sa kinatatayuan namin we can see the heart of the kingdom, the magnificent Limerence Castle, isang engrandeng istraktura na nakatayong matangkad at ipinagmamalaki sa gitna. The castle is a symbol of power and elegance, with its towering turrets, intricate architecture, and sparkling stained glass windows. It serves as the residence of the royal family and a hub of activity for the kingdom's inhabitants.
Nagpatuloy kami ni Kaitlin sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa streets of Limerence called Limerence Town, are lined with colorful buildings, adorned with vibrant flowers and ornate decorations. Market stalls and shops bustle with activity, offering a wide array of goods and delicacies. The townsfolk are warm and welcoming, their smiles and laughter filling the air as if they go about their daily lives.
Ang kaharian ay kilala sa mga pagdiriwang, kung saan napupuno ng musika, sayaw, at tawanan ang mga lansangan. The sound of joyful melodies and the scent of delicious food waft through the air, creating an atmosphere of merriment and unity among the people.
Beyond the bustling town, Limerence is blessed with breathtaking natural wonders. Verdant forests, shimmering lakes, and hidden waterfalls dot the landscape, inviting adventurers to explore the beauty of nature. The kingdom's surroundings are teeming with wildlife, from colorful birds to playful woodland creatures, adding to the sense of magic and wonder.
“This Kingdom is truly magical...” bulong ko habang nagagalak ang mga mata sa nakikita. “This isn't the homeland of the female lead mage, Myrtle Avant, in the 7th installment of the Astaria Series for nothing.” Dagdag ko pa.
“Female lead?” Napatingin ako kay Kaitlin ng itanong niya iyon at doon ko lang na-realize na nasa tabi ko nga pala siya at hindi ko namalayang nasabi ko ang tungkol sa Astaria Series.
Shit! Has she heard of the Astaria Series?
“Huh? Wala, sabi ko nababasa ko lang sa libro ang kahariang ito at 'di ko akalaing makararating ako rito,” tumango lang siya sa naging paliwanag ko na ipinagpapasalamat ko naman. “Anyway, mabuti pa maghanap tayo ng kwartong maari nating tuluyan.” Suhestiyon ko, luminga-linga siya sa paligid at muling tumingin sa akin.
“I will find a place for us to stay. You stay here for now, Your—” Natigilan siya ng samaan ko siya ng tingin. Bago ituloy ang sinasabi ay bumuntong-hininga siya. “My Lady.” Matapos niyang sabihin iyon ay umalis na agad siya sa harapan ko.
Na-igulong ko naman ang mga mata dahil inaasahan ko pa namang tatawagin niya ako sa ’king pangalan, ’yon pala’y hindi. “Will she die if she calls me by my name? Hmp!”
Masyado naman siyang tinuruan ng paggalang ni Melody.
༻༺ ༻✧༺ ༻༺
“Going out?” Napahinto ako sa pagbukas ng pinto ng marinig iyon. Bumaling ako ng tingin sa kaniya at tumango.
Kasalukuyan na kaming narito sa isa sa mga Inns dito sa Limerence Town, ang Mystique Inn.
“Maglilibot-libot lang ako saglit.” Tugon ko na ikinatango lang naman niya at ipinagpatuloy ang paglinis sa espada niya. Umiling-iling ako at binuksan ang pinto saka lumabas na.
Alas-sais pa lang ng gabi pero tapos na kaming maghapunan, lalabas lang ako para makasagap ng balita sa mga kaganapan sa Astaria Palace. Bago makalabas sa gusali ng Inn ay isinuot ko ang hood ng cloak na suot ko. I decided to wear a cloak because it's normal in this kingdom. The citizens of this kingdom are mages, and I want to look like one of them.
Pagkalipas ng ilang minutong paglalakad ay napahinto ako dahil sa wakas ay nakakita na ako ng isang kainan. Buhay na buhay ang lugar nang makapasok ako, maraming kumakain at nag-iinumang commoners.
I preferred to sit at the far end, near where groups of men were drinking noisily. On the other side of the table was a group of women who I think were in their mid-30s. Pinag-igitnaan nila ako which is talagang sinadya ko dahil mukhang may makukuha naman ako sa kanilang balita tungkol sa kasalukuyang kaganapan sa Astaria Palace.
Isang babae ang lumapit sa akin upang kunin marahil ang order ko. “Tea na lang para sa akin.” Ngumiti ito at tumango pagkasabi ko n’on.
Ipinukos ko ang aking pandinig sa grupo ng mga kalalakihang nag-uusap nang marinig kong mabanggit nila ang prinsipeng tagapagmana. “Ano na ba ang nangyayari sa ating Emperyo? Hanggang ngayon ay wala pa ring malay ang prinsipeng tagapagmana ayon sa asawa ng nakatatanda kong kapatid na nagtatrabaho bilang katulong sa Astaria Palace,”
“Malubha ba ang lagay niya?” tanong ng isa sa kanila.
“Ayon sa aking sister-in-law, hindi naman daw malubha ang kalagayan ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan ng mga doctor ay hindi pa rin ito nagigising. Maliban doon ay nawawala ang prinsesa—” Nalipat naman ang focus ko sa kabilang table ng mga kababaihan dahil sa sinabi ng isa sa kanila.
“Ayon sa usap-usapan tumakas sa palasyo ang prinsesa at sumama sa isang mababang uri ng lalaki.” Pansin ko ang pamimilog ng mga mata ng mga kababaihan.
Huh? Who went with the man—what?! Seryoso ba sila? Saan naman nanggaling ang walang kwentang balita na iyon?
“Nakakagulat naman iyan! Hindi ba't lampa ang prinsesa na iyon? Naisipan niya pang lumandi sa kabila ng mahinang pangangatawan.” Komento ng payat na babae.
“Totoo ba iyan? Pero ayon naman sa nasagap kong balita ay may dumukot sa prinsesa kaya nagkakagulo ang mga kawal ng Astaria Palace at ang Empress tuluyan ng nabaliw dahil kahapon lang nagtangka itong maglaslas matapos daw marinig ang bulong-bulungan ng mga katulong na kasama ng Empress at Emperor sa karatig na Emperyo noong dumalaw sila sa Astaria Palace.” Napakunot-noo ako sa narinig.
It seems that she has completely gone mad.
“Grabe na ang nangyayari sa Imperial Family. Paniguradong namomroblema na ng husto ang ating Emperor.” Hanggang doon lang at nabaling na sa iba ang kanilang usapan.
Tahimik ko na lang ininom ang tsaa na in-order ko hanggang sa maubos ito. Agad akong umalis sa lugar matapos makapagbayad. Naisipan ko munang maglakad-lakad sa street at nang mapagod ay na-upo ako sa bench na gawa sa bato at sa tapat nito may malaking fountain na lumilikha ng iba’t ibang kulay ng liwanag sa tuwing bumabagsak ang tubig. Na-aamaze ako sa ganda nito kaya wala akong ibang magawa kundi ang matulala at umawang ang labi dahil sa ganda.
Pumikit ako nang bahagyang humangin ng malakas, ninamnam ko ang sariwang simoy ng malamig na hangin. “Magnanakaw kang bata ka!” But that moment was interrupted when I heard a scream. I opened my eyes and saw a child running while being chased by a knight who I think is one of the knights of the royal family of this kingdom.
Hindi ko alam kung bakit pero nahigit ko ang hininga nang makita sa bata ang kapatid kong si Savy kaya wala sa sarili na tumakbo ako at sinundan sila.
Napahinto naman ako sa isang masikip na eskinita at nanggalaiti ako sa nakita. Paulit-ulit na pinagsisipa ng kabalyero ang bata. “Dapat sa mga katulad mong magnanakaw pinapakaladkad sa kabayo!”
“Ahh—tama na po! T-tulong!”
Mas lalo akong nagalit sa tinuran nito kaya agad ko siyang sinipa na ikinatalsik niya ng bahagya at tumama sa pader. “Savy!” itinayo ko ito at niyakap ng mahigpit. Nanubig ang mga mata ko dahil muling nanariwa ang sakit ng kaniyang pagpanaw.
“H-hindi po ako...si Savy.” Natigilan ako pagkarinig n’on. Kumalas ako sa yakap at natauhan lang nang makita ko ang mukha niya.
Napayuko ako at umiling-iling. “Pasensya na. Tama, hindi nga ikaw ang kapatid ko—imposibleng makita ko pa siya pero...pero bakit umaasa ako?” Tumingala ako at nakita ko mula sa kalangitan ang nagniningning na mga bituin. Pumikit ako dahil ganitong-ganito ang itsura ng mga bituin habang nasa kandungan ko ang aking kapatid na binawian ng buhay ng gabing iyon.
“Ackkk!” napamulat ako ng mga mata nang marinig ang sigaw na iyon at nakita ko ang kabalyero na nakabangon na pala at ngayo'y hila ang buhok ng batang babae.
“I'm not done with you, kid, and you still have the guts to call an ally!”
“B-bitawan mo ’ko! Ackkk!”
“Let her go while I'm still calm.” I said as I slowly stood up, giving him an expressionless look despite the hood still covering my head and half of my face.
The way he speaks and stands leaves no doubt that he is a nobleman.
“Sino ka ba sa inaakala mo? Ang lakas naman ng loob mo para kausapin ako ng ganyan! Can't you see? I am a knight!” Na-ikuyom ko ang mga palad ng ilagay nito ang kanang kamay sa leeg ng bata.
Bumuntong-hininga ako. “If you don't know how to listen,” bumuwelo ako’t sumugod ’tsaka sumenyas sa bata kaya kinagat niya ang daliri ng lalaki dahilan upang makawala siya rito, kinuha ko namang pagkakataon ’yon at hinawakan siya sa balikat, “I'll make you listen with my fist!” At the same time as I uttered those words, I gave him a strong blow to his chin, causing him to stagger. However, my hood was removed, so before he fell completely, he saw my face clearly.
Good thing na naintindihan niya ang ibig kong ipahiwatig sa senyas na iyon.
Bumaling ako ng tingin sa batang babae at kasalukuyan pa rin siyang nasa likod ko. May kung ano sa mga mata niya na para bang nagdidiwang ito. Umiling-iling ako at ibinalik ang paningin sa kawal, lumapit ako sa kaniya saka na-upo at napag-alamang wala na siyang malay.
Napasapo ako sa noo. “Damn it!”
“What's the problem? You managed to beat him, didn't you?” Napapitlag ako nang marinig ang pamilyar na boses na iyon. Humarap ako sa kaniya at nakitang naglalakad na siya palapit sa akin.
“Yeah, but he saw my face.” Sagot ko nang makalapit na siya. Dahil hindi ko suot ang eyeglasses na may kakayahang bumago ng mukha ay nakita niya ang mukha ko at tiyak na kapag nagising siya paniguradong kakalat na sa buong kahariang ito na narito ako, kapag nangyari iyon ay walang dudang makakarating ’yon sa Emperor. Posible rin na magpalagay sila ng mga kawal sa bawat sulok ng kahariang ito at bago pa man ako makarating sa Danjon mahuhuli na nila ako.
Should I just kill him? I won't leave even the slightest trace—that's how I work anyway. But I promised myself that I would change in this lifetime, didn't I? If I kill him, I won't be any different from what I was then. I am no different from my past life, from Savina...
Tumagilid ang mukha ko nang dumapo sa pisngi ko ang palad ni Kaitlin. Natigilan ako at hindi makapaniwala sa ginawa niya kaya nanlalaking-matang nag-angat ako ng tingin sa kaniya. “You—” I didn't even finish what I was supposed to say when she spoke, so I was stunned.
“Anxiety hits you. Please forgive me for slapping you, nais ko lamang ibalik ka sa ’yong ulirat, Kamahalan.” Yumuko siya at napabuntong-hininga naman ako. Kaya niya ako sinampal ay marahil napansin niya ang panginginig ng mga kamay ko at pagiging balisa.
Balak ko na sana magsalita ngunit parehas kaming napalingon sa bata nang magsalita ito.
“K-kamahalan? Isa ka pong prinsesa?” Nagkatinginan kami ni Kaitlin. Tumayo ako at lumapit sa bata 'tsaka hinawakan siya sa magkabilang braso niya.
“Oo, tama ka. Isa nga akong prinsesa.” Ngumiti ako, umawang naman ang labi niya.
“Don't worry, Your Highness. I will take care of this knight.” Kumunot ang noo ko ng sabihin niya iyon at mas lalo namang nangunot ang noo ko nang ilagay niya ang kaniyang hinlalaki sa noo ng lalaki sa baliktad na paraan at nabalot ng itim na liwanag ang noo nito. “When you wake up, you will forget everything that happened today except that you got drunk and passed out due to drowning in alcohol.”
Nagmulat ng mga mata ang lalaki na ikinagulat ko. “Masusunod,” ika nito at matapos n’on ay nawalan na muli ng malay.
W-what? Aren't my eyes deceiving me?
“Are you...a Mage?” hindi makapaniwalang tanong ko.
Humarap siya sa akin. “I'm not, Your Highness,”
“If so, what are you? Who are you really?!”
TO BE CONTINUED...