ទាសករស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ🔞

Part 2

ពេញមួយថ្ងៃហើយដែលជីមីននៅក្នុងបន្ទប់មួយនេះគេមិនបានញ៉ាំអីសោះឃ្លានជិតស្លាប់ហើយឯជើងវិញជាប់ច្រវាក់ទៀត ចង់ទៅយកទឹកមកផឹកក៏យកមិនដល់ទៀត នេះគេត្រូវស្លាប់នៅទីនេះមែនទេ

<<ឃ្លានណាស់ នេះគេចង់បង្អត់បាយឲ្យស្លាប់មែនទេ បើចង់សម្លាប់ខ្ញុំណាស់ក៏គួរតែឲ្យបាយទឹកសិនដែរ ហុឺ>>

តាមធម្មតាជីមីនជាមនុស្សចូលចិត្តញ៉ាំណាស់ពេលមកអត់បាយទឹកចឹងវេទនាណាស់
អត់អីក៏អត់ទៅកុំឲ្យតែអត់អីញ៉ាំគេមិនអាចទ្រាំបានយូរទេ

*ក្រាក!*

សម្លេងបើកទ្វារក៏បន្លឺឡើងធ្វើអ្នកដែលរអ៊ូរមិញនោះក៏ងាកទៅមើល ឃើញថាជាមនុស្សស្រីចំណាស់ម្នាក់

<<ខ្ញុំជាមេការនៅក្នុងផ្ទះនេះ ខ្ញុំយកសម្លៀកបំពាក់មកឲ្យឯង>>

គាត់និយាយទាំងញញឹមឯជីមីនវិញក៏ញញឹមដាក់គាត់ដូចគ្នា ពេលគាត់ដើរមកជិតជីមីនគាត់ពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ពេលឃើញថាជើងរបស់ជីមីនជាប់ច្រវាក់បែបនេះ

<<នេះចៅហ្វាយដាក់ច្រវាក់ឯងទៀត? ហើយមុខឯងត្រូវនិងអីនិងកុំប្រាប់ណាថាជា...>>

គាត់ចាប់មុខរបស់ជីមីនមកពិនិត្យមើលឯជីមីនវិញក៏ងក់ក្បាលឆ្លើយតបទៅកាន់គាត់ អ្នកស្រីមេការក៏ដើរចេញពីបន្ទប់ទៅរបស់សោនិងថ្នាំមកលាប ឲ្យជីមីន ពេលគាត់លាបថ្នាំហើយគាត់ក៏ចាក់ច្រវាក់នោះចេញឯជើង របស់ជីមីនវិញឡើងក្រហមហើយឈឺទៀតផង គាត់ក៏លាបថ្នាំឲ្យទៀត ជីមីនវិញនៅស្ងៀមស្ងាត់ឲ្យអ្នកស្រីមេការលាបឲ្យពេលបែបនេះជីមីនពិតជានឹកដល់ម៉ាក់របស់គេណាស់

<<រួចហើយ ឯងឃ្លានទេ?>>

គាត់រៀបចំរបស់បណ្ដើរសួរទៅកាន់ជីមីនបណ្ដើរ

<<បាទ៎ ឃ្លានណាស់>>

<<បើចឹងទៅងូតទឹកទៅ ចាំខ្ញុំទៅយកអាហារមកឲ្យ>>

<<មិនបាច់ទេចាំខ្ញុំទៅញ៉ាំនៅផ្ទះបាយ>>

ជីមីននិយាយដោយក្រែងចិត្តគាត់ចិត្តល្អណាស់មិនដូចយ៉ុងហ្គីទេ

<<ជើងឯងឈឺឡើងហើមហើយ ដើរមិនបានយូរទេ>>

គាត់និយាយហើយក៏ចេញទៅបាត់រកតែជីមីននិយាយមិនទាន់ បន្ទាប់មកជីមីនក៏ងើបឈរដោយជើងឈឺដើរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹកទាំងរំបាក

ឡានទំនើបបំផុតបានបើកចូលក្នុងភូមិគ្រឹះដ៏ស្កឹមស្កៃនោះជាយ៉ុងហ្គី នាយចុះពីឡានដោយទឹកមុខក្រញូវជាប់ជានិច្ច

<<មេការយកអាហារទៅណានឹង>>

យ៉ុងហ្គីដើរមកក៏ឃើញអ្នកស្រីមេការយកអាហារបម្រុងឡើងទៅលើ

<<គឺយកទៅឲ្យអ្នកដែលអ្នកប្រុសនាំមកនោះអី>>

<<មិនបាច់ទេទុកវិញទៅ!!>>

យ៉ុងហ្គីនិយាយទាំងកំហឹងរួចក៏ដើរឡើងទៅលើទាំងខឹងសម្បា ឯអ្នកស្រីមេការវិញក៏មិនហ៊ានប្រឆាំងដែរ

*ក្រាក ក្រឹប!*
សម្លេងបើកនិងបិទទ្វារដោយស្នាដៃរបស់យ៉ុងហ្គីធ្វើឲ្យអ្នកដែលចេញពីបន្ទប់ទឹកនោះភ័យមិនស្ទើរទេសំណាងហើយដែលប្ដូរសម្លៀកបំពាក់រួច

<<អួយ៎>>

យ៉ុងហ្គីដើរមកចាប់ក្របួងសក់របស់ជីមីនទាំងកំរោលគេកើតអីនិងម៉េចមកជះកំហឹងដាក់ជីមីនទៀតហើយ?

<<គិតថាជាលោកម្ចាស់មែនទេបានជាមិនចេញទៅរកស្អីមកសុីដោយខ្លួនឯងឯងហាស៎!!!>>

នាយស្រែដាក់ជីមីនទាំងដៃចាប់សក់របស់ជីមីនខ្លាំងធ្វើឲ្យជីមីនមានអារម្មណ៍ថាឈឺក្បាលខ្លាំងណាស់

<<លែងទៅខ្ញុំឈឺណាស់ អូយ៎>>

ជីមីនព្យាយាមប្រលេះដៃរបស់យ៉ុងហ្គីចេញតែមិនបានផងទេគេមានកម្លាំងខ្លាំងជាងខ្លួនឆ្ងាយណាស់

<<យើងសួរម៉េចមិនឆ្លើយ!!>>(ស្រែក)

<<ខ្ញុំឈឺជើង! លោកកុំចេះតែស្រែកដាក់ខ្ញុំបានទេ>>

ជីមីនអត់មិនបាននិងស្រែកដាក់វិញមនុស្សស្អីមិនចេះនិយាយល្អសោះ

<<ឯងហ៊ានស្រែកដាក់យើងវិញផង!>>

<<ត្រូវហើយខ្ញុំក៏មានមាត់ដែ-អ៊ុប!!>>

យ៉ុងហ្គីទ្រាំមិនបានក៏ចាប់ថើបជីមីនតែម្ដងពូកែតមាត់ហេស គេបឺតមាត់របស់ជីមីនមិនបានថ្នមទេគឺគេថើបទាំងកំរោលចូលទាំងខាំទាំងជញ្ជក់

ឯជីមីនវិញវាយផងអីផងតែមិនបានផងសោះ ដោយសារតែជីមីនមិនព្រមបើកផ្លូវឲ្យអណ្តាតរបស់គេចូលទើបគេយកដៃទៅក្ដិចដើមទ្រូងរបស់ជីមីនទើបជីមីនថ្ងូរ
<<អ្ហឹម!>>

យ៉ុងហ្គីក៏ស៊កអណ្តាតចូលទៅក្នុងមាត់របស់ជីមីនបានសម្រេចនាយយកអណ្តាតទល់នឹងអណ្តាតរបស់ជីមីនបឺតជញ្ជក់យកភាពផ្អែមល្ហែម

<<លោកឯងនេះអាក្រក់ណាស់>>

ពេលយ៉ុងហ្គីប្រលែងឲ្យមានសេរីភាពវិញជីមីនក៏ថាឲ្យនាយខ្លាំងៗ តែម្ដង

<<យើងអាក្រក់លើសឯងគិតទៅទៀតអាល្អិត>>

ថាហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់ធ្វើដូចជាគ្មានអ្វីកើតឡើងចឹង ឯជីមីនវិញនៅស្ងៀមមិនកម្រើកទេព្រោះមានអារម្មណ៍ថាវិលមុខណាស់

*ព្រូស*

ជីមីនក៏ដួលសន្លប់បាត់ស្មារតីបាត់ទៅ ឯយ៉ុងហ្គីវិញគេចេញមកដើម្បីមកយកអាហារមកឲ្យជីមីន

*ក្រាក*

ពេលដែលយ៉ុងហ្គឺបើកទ្វារមកក៏ឃើញជីមីនដួលសន្លប់នៅក្បែរគ្រែទើបនាយទុកថាសអាហារនៅលើតុក

<<ជីមីន! ជីមីនដឹងខ្លួនឡើង>>

នាយទះថ្ពាល់ជីមីនតិចៗ រួចក៏លើកបីជីមីនទៅដាក់នៅលើពូកថ្នមៗ
រួចក៏ទាញទូរស័ព្ទមកតេទៅកូនចៅរបស់គេ

(អៃដេសហៅគ្រួពេទ្យមកឲ្យលឿនបំផុត!)

ថាហើយក៏បិទទូរស័ព្ទបាត់

______________________________________

The DANE oficial.       : BL :

🌷

______________________________________