"Ano bang Instagram account ng Marco'ng 'yon?"tanung ko sa sarili ko habang kinakalikot ang cellphone ko. Wala akong kasamang mamasyal dahil sa nakaka-badtrip kong parents. May business meeting na inaasikaso ang dalawang 'yon kaya wala akong kasama.
Yayayain ko si Marco na lumabas,wala siyang magagawa,magpapatulong ako sa mommy niya kapag hindi siya sumama sa akin.
Hindi pa ako tumatawag kay Uno dahil alam kong nagpapahinga pa ang isang 'yon. Ala-sinco palang kasi,ang lamig-lamig pa naman rito ngayon kahit patay na ang aircon ko.
Sa wakas naganap ko rin!
_anatashaji: hey bro! can you go out with me? My parents have works so I don't have someone who can join me on shopping.
I immediately got a reply from him. Aba, hanggang umaga ba silang nag-uusap ng pinay na 'yon? Lakas naman ng mata nila at di inaantok.
park_marco: are u asking me on a date?
Yuck! Feeling!
_anatashaji: sorry bro,you're not my type
park_marco: haha okay? what time?
_anatashaji: I'll message you! Tenkyuusomuch
Humiga ulit ako sa kama ko. Naiinip ako,aalis sina mommy ng hotel sa alas otso,magpaparoom service nalang ako dahil tinatamad akong lumabas para kumain. Tinatamad rin naman akong mag-stay dito sa loob ng kwarto.
I decided to call Uno instead,baka naman ay gising na 'yon. Usually he would wake up five in the morning or even before five. Hindi ko lang alam ngayon,I forgot to ask if he still have class. Supposedly bakasyon na ngayon dahil desi-sais na naman.
It didn't took time for him to answer me. Tahimik,pero naririnig ko na parang naglalakad siya kaya umayos ako ng higa. Bakit kasi ang aga kong nagising e puyat ako kagabi?
"Good morning,Uno."mahinang sabi ko. I heard him chuckled. I bit the inside of my cheeks to stifle my smiles. Ang sarap ng morning.
"A very good morning, sunshine."I chuckled at the term. Ang corny.
"Where are you? You woke up so early,"sabi ko pa. Para akong tanga na nagpapagulong-gulong sa kama ko. Kinikilig ako.
I mean,I know to myself that I like him and he also does. I just don't want to assume that much. I know that Uno doesn't see me as his friend from the start. He seems bothered by me and he looked stiffened when I'm around.
I'm not dense,and this isn't my first time feeling this. But I swear,this is the best feeling I've ever feel. Even his voice can make my knees tremble in so much nervousness. And I know he's feeling it too,I know.
"I'm walking to my school."he said in his normal voice. It feels like a music to my ear.
"But it's early,and your school is far from your house."puna ko. Masiyadong maaga para magpunta ng school,ano 'to su-mideline rin siya bilang school guard?
"Yeah, gumising ako ng alas tres,nagluto ng breakfast namin at pumunta ng simbahan. And now I'm going to school to review for the battery exam."his voice soften.
"Don't tire yourself too much,inaabuso mo ang katawan mo e."I told him.
"Kaunting tiis na lang naman e, after the exam, babalik din naman ang routine ko gaya ng dati. It's just I really need to review for it."sobrang lambing ng boses niya.
"Still! Pagkauwi mo,tatawagan mo pa ako, gigising ka para magsimba at magpunta ng school,nagluluto ka pa nga ng breakfast e, isn't it so much abuse for your body,Jose?"nag-aalalang sabi ko. He chuckled.
"I really can't wait to see you."tumawa siya.
"Bawal bang h'wag ka na munang pumasok sa trabaho hanggang sa matapos ang exam niyo?"tanung ko kahit alam ko na ang sagot niya.
Uno is a hardworking person,I can imagine him doing all the hardships for his family. Pero masiyado niyang inaabuso ang katawan niya. Ewan ko nga kung sumasapat pa ang kinikita niya para sa kanilang tatlo lalo pa't magka-college na si Dos.
"Bawal."sagot niya."Malapit nang maubos ang maintenance ni Lola,sa katapusan ng January ay ubos na iyon panigurado."paliwanag niya.
"Uno. ."
"Pinag-iipunan ko pa ang pang-college ni Dos,baka hindi pumasa sa scholarship ang gagong 'yon e."tumawa siya kahit pa alam niya sa sarili niya na pagod na siya sa paulit-ulit niyang ginagawa."Saka kukubrahin ko na ang allowance ko sa makalawa,iyon nalang 'yong gagamitin ko sa pasko namin."
"Kung sana pumayag lang tumulong ako."
Tumawa siya."Anj,I'll work on it. Ako na ang bahala,and besides ilang weeks lang naman na ganito e. Dos also told me that he'll apply a work on college."he stated.
"Sasapat ba 'yon?"
"Oo,hindi ko na pinigilan dahil nakikipagsagutan sa akin."sumeryuso ang boses niya."Nagpapahinga naman ako,saka kailangan naming magtrabaho para kay Lola."
"Tama ka,"ngumiti ako."Naiintindihan kita,Uno. Di bale,two years and you'll graduate."
"You're right,so don't worry."
"I'm rooting for you,Engr. Gomez."
"Thank you."he said.
"Nag-apply na si Dos ng scholarship?"tanung ko para may pag-usapan kami.
"Oo,"sagot niya naman. Naglalakad pa rin siya?"Hmm?"
"You don't have friends?"I asked him. Napapansin kong wala siyang ganoon. Nasa bahay lang siya kapag wala siyang trabaho o kaya naman ay klase.
"Meron naman."sagot niya.
"Bakit di ko naman napapansin?"tanung ko sa kaniya. Sa lunch ay mag-isa lang naman siya lagi at pati sa pag-uwi.
"Sa school lang kami nagkikita-kita."he simply answered."You see I need to work after school,and I need to study."his voice soften.
"Hindi ka nila niyayaya?"
"Niyayaya naman lagi,it's just I really can't go. Sumasama naman ako kapag marami ang oras ko. Minsan kapag walang klase sa hapon ay sumama akong mag-inom sa labas ng school, umuuwi din naman kapag gabi na."
"Mabuti yang nag-e-enjoy ka kahit kunti lang."ngumiti ako. Everyone knows how genuine this guy is.
He's the exact definition of Handsome.
"When are you going home?"tanung niya sa akin.
"Sa January din. I'll visit your house."
"Miss ka na ni Lola . ."
"I miss her,too."ngiti ko naman."May lakad ako mamaya,I'll buy gifts sa Myeondong."pagkikwento ko pa.
"Sinong kasama mo?"
"Si Marco."
"Who's Marco?"
"Kaibigan ko rito."sagot ko naman.
He didn't asked so much about it so guess it's okay. We talk until he got to his university. We talk so much stuff like we just talk for a decades. Ang daldal niya kanina ah.
Noong hapon na ay nag-text na sa akin si Marco kaya sinabi kong sunduin niya ako rito at sa Myeondong kami pupunta. Nagpa-alam ako kina mommy para hindi sila mag-alala sa akin.
Marco has his own car kaya hindi na ako na-hassle pa. He was dressed with his football shirt na pinatungan niya ng itim na jacket. His wearing a black long pants. Ako naman ay naka-skirt at nakaboots pa rin at makapal na jacket. Ang lamig tuloy sa legs ko!
"Who the hell told you to wear a skirt,Jinaya?"inis na sabi ni Marco. Naglilibot kami sa Myeondong at kanina pa ako nagrereklamo na nilalamig na ako.
"Just shut up and help me find a nice pants!"
Pagkatapos naming makabili ng pants at saka lang kami naayos sa pamimili. Tama nga si Caroline! Ang dami ngang mga magagandang tinda rito. Si Marco ang tagabuhat ng mga dala ko. Hindi naman para sa akin lahat, mga panregalo ko lang naman.
I bought t-shirt and pants for Uno and bought a hat for Dos. Si Lola Joy naman ay binilhan ko ng pabango. I bought necklace for Carol and Estelle. Bilang mabait na nilalang,binilhan ko ng jacket si Marco.
"We're not eating ice cream after eating ramen, Anj. It's fucking cold! Aren't you freezing?"kanina pa naiinis 'tong si Marco sa akin dahil kanina ko pa bukambibig ang ice cream. Maraming masarap na ice cream dito!
"Okay na nga diba? May pa-fucking fucking ka pang nalalaman jan. Susuntukin kita."sinamaan ko siya ng tingin. Siya na nga itong nasunod na mag-ramen kahit pa hindi naman ako mahilig nito!
Hindi na kami nag-usap pa dahil pareho naman naming ayaw na kausap an isa't isa. Hindi siya natutuwa sa akin at hindi rin naman ako natutuwa sa kaniya.
Hinatid ako ni Marco sa hotel pagkatapos naming mamili. Syempre sasamahan niya pa rin akong mamasyal bukas 'no! Hindi pwedeng hindi! Nang makauwi ako ay natulog kaagad ako.
Sinadya kong hindi sagutin ang tawag ni Uno para makapagpahinga na siya kahit pa gustong gusto ko siyang makausap. Noong kinaumagahan ay saka lang ako tumawag at kunwaring nag-sorry na nakatulog ako.
Pauwi na siya galing sa simbahan ng tumawag ako. He really wanted to complete the simbang-gabi huh? Tinanung ko siya kung bakit hindi nalang siya mag-tricycle pauwi,kaso raw ay nagtitipid talaga siya na kahit kinse pesos ay hindi niya kayang pakawalan.
Nag-video call din kami noong lunch time nila Dos at Lola Joy. I saw how Lola Joy's eyes glistened when she saw me on the screen of Uno's phone. She was very happy. Pati si Dos ay tuwang-tuwa pa.
Noong hapon ay lumabas ulit kami ni Marco. I had a great time with him. Ang dami naming pinaggagawa,nag-food trip at sumakay ng rides. Namasyal rin kami sa nga park at kumain ng mga street foods.
Kinabukasan ay ganoon ang routine ko. Lalabas kasama si Marco at makikipag-usap kay Uno hanggang sa makatulog na siya sa sobrang pagod sa trabaho. Minsan nga kinakantahan ko pa siya kahit pa ang pangit ng boses ko.
"Shh,don't cry. It's okay,baka naman may season two pa."Uno comforted me as I cried in him. Magang-maga ang mata ko dahil sa pinanuod namin sa sine kanina ni Marco.
Ang hayop na 'yon ay sinabing horror pero romance naman pala. Para tuloy akong tanga sa sinehan kanina! I was crying my heart out because of it. Hanggang sa makauwi ay iyak ako ng iyak.
Para akong sirang humahagolgol sa harap ni Uno na parang may magagawa siya para sa akin. Ngayon tuloy ay parang gusto niyang lumuwas ng South Korea para lang patahanin ako.
"Wala ng season two 'yon! He died!"umiiyak na sabi ko. Hindi ko mapigilan ang sarili kong umiiyak. Kahit kantahan pa ako ngayon ng Joy To The World ay hindi pa rin ako matutuwa. Sinungaling ang teaser ng pelikulang 'yon!
"What should I do?"malambing na tanung ni Uno.
"Kausapin mo ang director ng palabas na 'yon. Batukan mo,kung pwede nga ay bugbugin mo."sagot ko naman. Ang laptop ko ang ginamit ko ngayon sa pagtawag niya,nasa side table ko iyon habang nakatalukbong ako ng kumot at umiiyak.
"That's impossible,Anj. Something I can do."he was really persistent to help me stop from crying.
"Sing."
"What song then?"he asked,his voice were really soft. He can't really talk to anyone raising his voice.
"Anything you know. Gusto kong makatulog na,I don't want to remember it. Make sure it'll help me sleep."sabi ko.
Natahimik siya bigla,maging ang pag-iyak ko ay tumigil. Ilang sandali pa ay narinig ko siyang kumakanta. Ghad,his voice was really good.
"When we're out in a crowd laughing loud,and nobody knows why,when we're lost out at a club getting drunk,and you give me that smile."he sang. Unti-unting tumigil ang pag-iyak ko.
"Going home in the back of the car,and you're hand touches mine,when we're done making love,and you look up and give me those eyes."he continued. His voice was deep so it really fits on with the type of song he's singing.
"Cause all of the small....things that you do,are what remind me why I feel for you. And when we're apart....and I'm missing you...I close my eyes and all I see is you...and the small things you do."
Without knowing it,bumigat ang mga talukap ko at tuluyan na nga akong nakatulog. God,I could listen to his sound forever. I never imagined myself having this kind of feeling with him. He's just too surprising, everything he do and said surprised me.
Uno,I also love those eyes of yours.