Αναστασία
"Βάλια σου είπα ότι δεν συμβαίνει τίποτα"
"Αν κάτι δεν σου αρέσει θα φύγεις από εκεί. Δεν με νοιάζει τι λέει ο Ιβάνοβ"
"Σταμάτα επιτέλους. Είναι όλα μια χαρα, μην ψάχνεις αφορμές να τσακωθείς μαζί του"
"Το αντίθετο θέλω μικρή. Προσπαθώ να βρω τρόπο να φύγουμε, δεν με συμφέρει να τσακωθώ μαζί του, αλλά για σένα θα το κάνω"
"Θυμάσαι τι έγινε την άλλη φορά; Φοβάμαι να το ρισκάρουμε πάλι"
"Και τι θέλεις; Να μείνεις εδώ για πάντα;" φωνάζει και ξεφυσάω
Προχωράω και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού
"Μας την χάρισε Βάλια, παραδέξου το" λέω ήρεμα "Δεν θέλω να είμαι κάπου αναγκαστικά, αλλά δεν έχει συμβεί και τίποτα, δεν μπορώ να πω ότι περνάω άσχημα" εξηγώ ειλικρινά
"Φυσικά, εγώ είμαι παντρεμένη μαζί του" λέει αγανακτισμένη
"Και τι άλλαξε; Ακόμα κι αν δεν τον είχες παντρευτεί δεν θα φεύγαμε. Παντρεύτηκες, αλλά δεν έχει γίνει και κάτι τρομερό. Ούτε σε ακούμπησε, ούτε τίποτα"
"Είμαι κλεισμένη εδώ μέσα και παντρεμένη με κάποιον που σκοτώνει αν τον κοιτάξουν στραβά" φωνάζει
"Παραδέξου ότι υπάρχουν και θετικά, αλλά εσυ δεν θέλεις να τα δεις" ανταποδίδω κι εγώ στον ίδιο τόνο
"Το λες γιατί βγαίνεις έστω για το σχολείο" λέει και δεν μιλάω. Αν πω κάτι θα παραδεχτώ ότι δεν είναι η καλύτερη μου αυτό το σχολείο
"Είσαι απλά αρνητική" σχολιάζω
"Δεν υπάρχουν θετικά" φωνάζει
"Ναι γιατί εσυ έκανες την ζωή σου. Εγώ έπρεπε κάθε μέρα να ανέχομαι αυτήν την ηλίθια και μόνο που δεν ζω στο ίδιο σπιτι μαζί της είναι θετικό"
"Ούτε για τον μπαμπά σε νοιάζει; Αν μείνουμε εδώ δεν θα τον ξανά δούμε" λέει και μαζεύομαι
"Νομίζεις ότι είμαι εντάξει με αυτό; Δεν μπορώ να κάνω κάτι, φοβάμαι. Κάθε μέρα παρακαλάω να τον δω" λέω βουρκωμένη
Ο μπαμπας μου είναι ο πιο καλός άνθρωπος του κόσμου, μπορεί να έκανε λάθος επιλογές μετά το θάνατο της μαμάς, αλλά τον αγαπάω και μου λείπει κάθε μέρα
Η πόρτα ανοίγει και ο Κριστόφ μπαίνει μέσα
"Τι πάθατε;" ρωτάει με νεύρα
"Μην ανακατεύεσαι" του αντιμιλάει
"Ακούγεστε σε όλο το σπιτι κι εγώ δουλεύω. Τι έγινε;" επιμένει ξανά
"Μιλάγαμε"
"Τόσο καιρό εδώ αμφιβάλλω ότι μπορείς να μιλήσεις. Μόνο να ωρύεσαι σε έχω ακούσει"
"Ρε άντε μου στο διάολο" τον βρίζει στα ελληνικά και φεύγει
"Τι μου είπε;"
"Μην δίνεις σημασία "
"Εσυ θα μου πεις τι έχει γίνει;" απευθύνεται σε μένα τώρα
"Τίποτα, όλα καλά"
"Δεν φαίνεσαι καλά"
"Καλά είμαι. Απλά η Βάλια έχει κάποιες απόψεις κι εγώ δεν συμφωνώ μαζί της"
"Μάλιστα" λέει και μπαίνει πιο μέσα στο δωμάτιο "Με το σχολείο έχει να κάνει;"
"Τι έχετε πάθει και οι δυο με το σχολείο; Μια χαρά είναι"
Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι και κοιτάζει μπροστά
"Όλη λέμε ψέμματα καμία φορά, άλλοι πιο πειστικά κι άλλοι όχι τόσο. Εσυ είσαι αρκετά πειστική, αλλά στο βλέμμα σου φαίνεται η αλήθεια"
"Δεν λέω" ψιθυρίζω
"Εντάξει μικρή" λέει γελώντας "Πάντως αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να το πεις στην αδερφή σου, μπορείς να το πεις σε μένα. Αν σε ενοχλεί κάτι ή κάποιος στο σχολείο θέλω να το ξέρω"
"Για να τον σκοτωσεις;" ρωτάω αυθόρμητα και με κοιτάζει
"Η αδερφή σου πρέπει να μάθει ποια πράγματα πρέπει να σου λέει και ποια όχι"
"Δεν είμαι μωρό για να μου κρατάει μυστικά. Δεν θέλω να ζω σε φούσκα"
"Γιατί; Είναι καλύτερα καμία φορά"
"Είναι καλύτερα για λίγο. Όλες οι φούσκες κάποια στιγμή σπάνε"
"Δίκιο έχεις" λέει χαμογελώντας "Λοιπόν αν υπάρχει κάποιος που δεν σου φέρεται καλά δεν θα τον σκοτώσω αν δεν θέλεις. Εκτός αν θέλεις"
"Δεν θα ζήταγα να πεθάνει κάποιος επειδή δεν με χωνεύουν στο σχολείο" λέω απότομα και γελάει "Τι;"
"Σε ευχαριστώ που μου μίλησες" λέει και με αφήνει να αναρωτιέμαι
Το σκέφτομαι για λίγο και τότε συνειδητοποιώ τι είπα
Τέλεια
~~~
Βαλέρια
Τον ακούω να βγαίνει από το δωμάτιο της Αναστασίας και τον ακολουθώ. Ανεβαίνω από πίσω του στον τρίτο όροφο και τον βλέπω να μπαίνει στην πόρτα που ήταν κλειδωμένη την προηγούμενη φορά
Στέκομαι για λίγο και το σκέφτομαι. Τι να είναι άραγε εκεί μέσα; Θα τον δω να σκοτώνει πάλι;
Μαζεύω όσο θάρρος μου έχει απομείνει και μπαίνω μέσα χωρίς να χτυπήσω
Ξαφνιάζομαι όταν ο χώρος που αντικρίζω είναι ένα γραφείο. Έχω βρεθεί στο γραφείο του ισογείου, αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει κι αυτό
Μάλλον εδώ κάνει όλα τα παράνομα
Είναι βαμμένο σε σκούρους χρωματισμούς με κάποιες ανοιχτόχρωμες λεπτομέρειες. Το μεγαλύτερο μέρος καλύπτεται από μια βιβλιοθήκη από σκούρο ξύλο με πολλά βιβλία και κάποια ακριβά διακοσμητικά
Το γραφείο είναι στο ίδιο χρώμα, δυο δερμάτινες πολυθρόνες βρίσκονται δίπλα δίπλα ενώ η δίκη του είναι ανοιχτό μπεζ που συνδυάζεται άψογα με τον χώρο
Με κοιτάζει ερωτηματικά και προχωράει προς την πολυθρόνα του μιας και δεν είχε προλάβει να καθίσει
"Ποιος σου είπε ότι μπορείς να μπαίνεις εδώ μέσα;" λέει αυστηρά
"Εσένα ποιος σου είπε ότι μπορείς να ανακατεύεσαι σε ότι αφορά εμένα και την αδερφή μου;" ανταποδίδω
"Αν δεν θέλεις να ανακατεύομαι φρόντισε να μην σε ακούει όλο το σπιτι"
"Μην μπλέκεσαι. Δεν σου πέφτει λόγος"
"Ίσως αν δεν ουρλιαζες η αδερφή σου να σου μίλαγε για ότι πρόβλημα έχει"
"Θες να μου πεις ότι ξέρεις καλύτερα την Αναστασία από μένα;"
"Όχι, αλλά εγώ της δίνω χρόνο να μιλήσει όταν θέλει. Δεν την πιέζω"
"Γιατί πολύ απλά δεν είναι δίκη σου αδερφή και δεν σε νοιάζει όσο εμένα"
"Εγώ τουλάχιστον δεν την τρομοκρατώ" λέει και γελάω
"Το ξέρεις φαντάζομαι ότι έχεις πρόβλημα. Εσυ την έχεις κάνει να μην τολμάει να μιλήσει" λεω και τον βλέπω να με κοιτάζει με νεύρα
Σηκώνεται από την καρέκλα του και κάνει το γύρω του γραφείου
Με πλησιάζει και στέκεται μπροστά μου. Δεν κάνω ούτε βήμα πίσω
Του έχω δείξει ήδη μια φορά ότι τον φοβάμαι
"Δεν θυμάμαι να είμαι εγώ αυτός που της είπα για δολοφονίες. Προσπαθώ να την κρατάω ήρεμη, να κάνει πράγματα της ηλικίας της, αλλά εσυ σκέφτεσαι μόνο την πάρτη σου. Σου δίνω χρόνο για να συμβιβαστείς, αλλά δεν έχεις διάθεση να αλλάξεις" μιλάει μπροστά μου και χρειάζεται να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω στα μάτια
"Κι ούτε πρόκειται. Δεν θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτό που με έχεις μπλέξει"
"Βαρέθηκα να λέω τα ίδια. Μόνη σου μπλέχτηκες και έμπλεξες και την αδερφή σου. Ότι συμβαίνει είναι εξαιτίας σου. Είναι η τελευταία φορά που στο λέω, δέξου ότι αυτή θα είναι η ζωή σου από δω και πέρα και ξεχνά ότι θα μπορέσεις να γλιτώσεις ποτέ από μένα"
"Δεν πρόκειται να σταματήσω-"
"Θα σταματήσεις" φωνάζει "Θα βγάλεις από το μυαλό σου ότι σχεδιάζεις και θα κανείς ότι σου λέω"
"Κάνε όνειρα" απαντάω ειρωνικά και κάνω να φύγω
"Θα το κάνεις" λέει και με πιάνει από το μπράτσο "Γιατί αν δεν το κάνεις θα καταστρέψω τα δικά σου όνειρα και της αδερφής σου"
"Είπες ότι δεν θα την πείραζες"
"Δεν θα την πειράξω. Μπορώ όμως να την στείλω εσώκλειστη σε σχολείο σε άλλη πολη ή χώρα κι εσυ να να την βλέπεις κάθε Χριστούγεννα" λέει σαν να μην συμβαίνει τίποτα "Αν είμαι στις καλές μου" συμπληρώνει ειρωνικά
"Δεν θα το κάνεις" ψελλίζω
"Είναι το λιγότερο από αυτά που μπορώ να κάνω"
"Μείνε μακριά της" λέω μέσα από τα δόντια μου
"Βάλε μυαλό και δεν θα συμβεί τίποτα" λέει και με αφήνει. Κάνω να φύγω ξανά, αλλά η φωνή του με σταματάει "Σε ένα μήνα θα γίνει μια δεξίωση και θα έρθεις μαζί μου. Φρόντισε να είσαι όπως πρέπει. Είναι η τελευταία ευκαιρία που σου δίνω, μετά δεν θα σου αρέσουν αυτά που θα συμβούν"
Δεν γυρίζω να τον κοιτάξω, χαμογελάω ευχαριστημένη και βγαίνω έξω
Αυτή είναι η ευκαιρία μου για να φύγω, θα έχει κόσμο και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για να με σταματήσει
Σε ένα μήνα λοιπόν
_______________________________________________________________________________________
Τι συμβαίνει στο σχολείο της Αναστασίας;
Η κόντρα των πρωταγωνιστών μας δεν έχει τέλος
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο