Βαλέρια
Γάμος, μια λέξη που δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου, δεν ήταν ποτέ στα σχέδια μου, δεν με εξέφραζε
Είναι κάτι που θεωρώ περιττό, αν είσαι με τον άνθρωπο που θέλεις και αγαπάς, σε τι χρησιμεύει ο γάμος;
Να που σήμερα όμως είμαι αναγκασμένη να αφήσω πίσω όλες τις απόψεις μου για αυτό το θέμα και να παντρευτώ κάποιον που ξέρω ελάχιστα, κάποιον που σιχαίνομαι, έναν εγκληματία
Η πόρτα μου χτυπάει και δίνω άδεια να περάσουν, ξέρω ότι είναι η αδερφή μου, ο άλλος έτσι κι αλλιώς απλά μπουκάρει χωρίς να ρωτήσει
"Είσαι πανέμορφη" μου λέει συγκινημένη και στριφογυρίζω τα μάτια μου "Ξέρω ότι δεν είναι κάτι που θέλεις, αλλά και πάλι είσαι κούκλα"
"Σε ευχαριστώ" λέω χαμογελώντας
"Ο μπαμπας θα χαιρόταν πολύ αν σε έβλεπε. Πάντα ήθελε να σε συνοδεύσει νύφη κι εσυ πάντα έλεγες ότι δεν θα παντρευτείς ποτε"
"Δεν θα ήθελα να με δει σήμερα. Κανένας δεν θα ήθελα να ξέρει ότι είμαι αναγκασμένη να το κάνω αυτό"
"Το ξέρω" λέει και κάθεται δίπλα μου "Αλλά αν ήταν κάτι που ήθελες θα ήταν χαρούμενος. Και η μαμα θα ήταν" σχολιάζει
"Ναι"
"Έχω κάτι" λέει και ανοίγει την τσάντα της, βγάζει από μέσα ένα κουτάκι και μου το δίνει
Μέσα έχει ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, είναι μικρά κι έχουν στην άκρη τους δυο μικρά διαμαντάκια
"Αυτά είναι της μαμάς" διαπιστώνω "Που τα βρήκες;"
"Τα είχα πάρει κρυφά μια μέρα από εκείνη γιατί είχα βαρεθεί να την βλέπω να χρησιμοποιεί τα πράγματα της. Όταν ήρθα εδώ να σε βρω τα είχα μαζί μου για να στα δώσω να τα κρύψεις. Πριν λίγες μέρες μου έφεραν την βαλίτσα μου και σκέφτηκα ότι είναι ωραίο δώρο για τον γάμο σου"
"Εσυ πρέπει να τα κρατήσεις"
"Όχι, σε σένα θα πηγαίνουν καλύτερα. Θα τα βάλεις σήμερα και θα είναι σαν να έχεις την μαμα μαζί σου"
"Σε ευχαριστώ" λέω και την αγκαλιάζω
"Το ξέρεις ότι έχουν ιστορία;" ρωτάει ενθουσιασμένη
"Τι ιστορία;"
"Στην αρχή είχαν μόνο την πρώτη πέτρα, τα είχε κάνει δώρο ο μπαμπας στη μαμα, όταν γεννήθηκες. Όταν ήρθα κι εγώ τα πήρε και έβαλε και την άλλη, αν κοιτάξεις προσεκτικά η κάθε πέτρα έχει χαραγμένο ένα γράμμα, τα αρχικά μας" λέει και κοιτάζω. Πράγματι, ένα Β κι ένα Α είναι χαραγμένα
"Δεν την ήξερα αυτή την ιστορία"
"Όποτε δεν ήμουν καλά εξαιτίας της, ο μπαμπας για να με ηρεμήσει μου έλεγε τέτοιες ιστορίες" λέει στεναχωρημένη
"Μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα"
"Μου λείπει. Θα τον ξανά δούμε;"
"Δεν θέλω να σου υποσχεθώ πράγματα μικρή. Μπορεί να μην το δείχνω, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσουμε να φύγουμε"
"Ξέρεις, σκεφτόμουν ότι ίσως να μην είναι τόσο κακός" λέει χαμηλόφωνα και την κοιτάζω έντονα "Μου φέρεται καλά, πάντα με ρωτάει τι χρειάζομαι-"
"Αναστασία, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι καλός. Είναι εγκληματίας, δολοφόνος και πολλά άλλα." την διακόπτω αυστηρά. Αυτό μου έλειπε τώρα να δεθεί με αυτούς τους ανθρώπους. " Όσο μπορείς θέλω να μείνεις μακριά του" λέω και μαζεύεται
"Πάω, θα σε δω σε λίγο" λέει και φεύγει
Κριστόφ
Μόλις φεύγει ο Λεβ με την μικρή αποφασίζω να ανέβω στο δωμάτιο της για να φύγουμε
Ανοίγω την πόρτα της και την βρίσκω καθισμένη μπροστά στον καθρέφτη της να φοράει τα σκουλαρίκια της
Με κοιτάζει στραβά μέσα από τον καθρέφτη και συνεχίζει την δουλειά της
"Αργείς;"
"Αν μπορούσα θα σταμάταγα τον χρόνο εδώ για να μην συμβεί ποτέ αυτό" σχολιάζει ειρωνικά
Σηκώνεται και τότε την παρατηρώ, δεν επέμενα για αυτό το νυφικό μόνο για να της πάω κόντρα, της πηγαίνει υπέροχα, τα ξανθά μαλλιά της μαζεμένα δίνουν θέα στο λαιμό της όσο πρέπει και, δεν θα πω ψέμματα, με κάνουν να θέλω να δω και το υπόλοιπο
Το πρόσωπο της απαλά βαμμένο φαίνεται σχεδόν αψεγάδιαστο και βελούδινο. Σήμερα αν και χαμηλή η θερμοκρασία, ο ήλιος λάμπει και κάνει το πράσινο στα μάτια της να φαίνεται έντονο
Τα μάτια της αλλάζουν με τις διαθέσεις της, αλλά και με τον καιρό. Δεν έχω ξανά δει να συμβαίνει κάτι τέτοιο
"Έπαθες εγκεφαλικό; Αν είναι να πάω να αλλάξω" φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου και την κοιτάζω έντονα
Αν αποχωριζόταν και την ειρωνία θα ήταν η τέλεια γυναίκα
Την πλησιάζω
"Κι εγώ αν μπορούσα θα σταμάταγα τον χρόνο εδώ και θα σε χάζευα" απαντάω κοντά στα χείλη της
Κάνει κι εκείνη ένα βήμα πιο κοντά μου και μου χαμογελάει
"Σου πηγαίνει η γραβάτα. Σίγουρα θα είσαι υπέροχος με αυτήν μέσα στο φέρετρο"
Χωρίς να το σκέφτομαι το χέρι μου τυλίγεται γύρω από το λαιμό της και την φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου
Τα χέρια της πηγαίνουν πάνω από τα δικά μου και προσπαθεί να απελευθερωθεί
"Συνέχισε την ειρωνία όσο προλαβαίνεις. Να είσαι σίγουρη ότι θα σου κοπεί σύντομα"
Την αφήνω και της κάνω νόημα να προχωρήσει μπροστά
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάω την διαδρομή προς το δημαρχείο της πόλης
Ο γάμος θα είναι πολύ κλειστός. Δηλαδή μόνο εμείς, ο Λεβ και η μικρή. Φυσικά έχω φροντίσει να υπάρχει ένας παπαράτσι, ο ποιος θα νομίζει ότι καλύπτει μια τεράστια είδηση, για να φτάσουν τα νέα στα άτομα που πρέπει
Την κοιτάζω ξανά, δεν μιλάει και ανά διαστήματα τρίβει τον λαιμό της
"Πρόσεχε σήμερα. Μην μου το παίξεις δύσκολη γιατί έχω τρόπους να σε κάνω να κάτσεις φρόνιμη"
"Νομιζεις ότι με τρομάζουν οι απειλές σου;" λέει και γελάω ειρωνικά
"Το ελπίζω γλυκιά μου, γιατί δεν θέλεις να σε τρομάξω όντως"
Μόλις κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο την πιάνω από το χέρι και πηγαίνουμε γρήγορα μέσα. Ο φωτογράφος βρίσκεται ήδη εδώ και πρέπει οι φωτογραφίες να είναι τέλειες
Η τελετή ξεκινάει και το ύφος της προδίδει την δυσαρέσκεια και φυσικά τις τάσεις φυγής που σίγουρα έχει
Η αδερφή της πάλι αν και σφιγμένη μοιάζει σχεδόν χαρούμενη και όποτε την κοιτάζει της χαμογελάει. Ο Λεβ από την άλλη έχει ένα αυτάρεσκο ύφος στο πρόσωπο του σαν να μου λέει ότι θα περάσω πολύ άσχημα σε αυτόν τον γάμο
"Κριστόφ Ιβάνοβ, δέχεσαι για σύζυγο σου την Βαλέρια Μακρή;"
"Δέχομαι"
"Βαλέρια Μακρή, δέχεσαι για σύζυγο σου τον Κριστόφ Ιβάνοβ;" το χέρι μου σφίγγει το δικό της και την κοιτάζω αυστηρά
Το βλέμμα της γυρνάει στην αδερφή της η οποία της χαμογελάει ενθαρρυντικά
"Δέχομαι" ψελλίζει ηττημένη
"Από αυτή τη στιγμή σας ονομάζω συζύγους"
Μόλις τελειώνουμε με τα διαδικαστικά ο Λεβ επιστρέφει με την μικρή στο σπιτι κι εγώ βγαίνω από το δημαρχείο μαζί της
Προχωράει μπροστά έτοιμη να μπει στο αυτοκίνητο και την σταματάω
"Περίμενε" λέω και την κρατάω από την μέση
"Τι;" ρωτάει με νεύρα
Κοιτάζω γύρω μου και μόλις εντοπίζω τον παπαράτσι κρυμμένο την πλησιάζω κι άλλο
Τα χείλη μου κολλάνε στα δικά της, την καταλαβαίνω που πάει να τραβηχτεί και την κρατάω
Η γλώσσα μου περνάει στο στόμα της και βρίσκει την δίκη της. Σταματάει να τραβιέται και αρχίζει να ανταποκρίνεται, χαμογελάω μέσα στο φιλί μας
Παίρνω τον χρόνο μου μαζί της και απολαμβάνω τα χείλη της
Την αφήνω και απομακρύνομαι ελάχιστα, σίγουρα έχουμε δώσει αρκετό υλικό
"Μάλλον δεν με σιχαίνεσαι και τόσο" σχολιάζω και μπαίνω στη θέση του οδηγού, περιμένοντας την να ακολουθήσει
Σίγουρα δεν θα μείνω μόνο σε ένα φιλί μαζί της
_______________________________________________________________________________________
Ξέρετε την ταινία Τέσσερεις Γάμοι και Μια Κηδεία;
Εμείς πόσους γάμους θα έχουμε; Και πόσες κηδείες;
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο