Αναστασία
Πετάγομαι από το κρεβάτι και κοιτάζω γύρω μου, είμαι ξανά στο δωμάτιο μου μαζί με δυο αγνώστους
Η Βάλια!
Που είναι η Βάλια;
Αμέσως σηκώνομαι και τρέχω προς την πόρτα, πρέπει να πάω σε εκείνη
Πριν πρόλαβω να κάνω βήμα έξω πέφτω πάνω στον Λεβ
"Άσε με! Μην με ακουμπάς!" φωνάζω και απομακρύνομαι πισωπατώντας
Ένας από αυτούς που ήταν στο δωμάτιο μαζί μου με πιάνει από τα χέρια και με τραβάει
"Άστην. Πηγαίνετε έξω "
Μόλις εκείνοι βγαίνουν ο Λεβ κλείνει την πόρτα και με πλησιάζει
"Μη! Φύγε"
"Ηρέμησε Αναστασία" η φωνή του είναι σταθερή, έχει έρθει κοντά μου, αλλά κρατάει απόσταση
"Την σκότωσε" ψελλίζω
"Όχι, η αδερφή σου είναι ζωντανή"
"Την σκότωσε, άκουσα τον πυροβολισμό. Την σκοτώσατε!"
Έρχεται πάνω μου και με πιάνει από τα μπράτσα
"Δεν ήταν σφαίρα, ηρεμιστικό της έριξαν" φωνάζει και τον κοιτάζω "Ησύχασε. Ήταν ηρεμιστικό. Σου δώσαμε κι εσένα, κοιμάσαι πάνω από δώδεκα ώρες"
"Δεν σε πιστεύω. Θέλω να την δω"
"Δεν ξέρω αν θα το επιτρέψει. Θα τον ρωτήσω" λέει και σηκώνεται "Μείνε εδώ και μείνε ήρεμη, θα του μιλήσω" Βγαίνει από το δωμάτιο και με αφήνει μόνη
Κριστόφ
Όσο σκέφτομαι τα χθεσινά τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο. Έστω ότι κατάφερνε να φύγει, θα μου δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, προβλήματα που θα επεκτείνονταν μέχρι την Ελλάδα
Έχω δώσει μάχη εδώ και ενάμιση χρόνο για να με δεχτούν ως αρχηγό κι ακόμα υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν το πρώτο μου λάθος, φυσικά ένας από αυτούς είναι κι ο αδερφός μου
Αν μάθει ότι έχω σκοπό να παντρευτώ για να μην μπορέσει να διεκδικήσει την αρχηγία και μάλιστα μια αστυνομικό θα με βγάλουν από την μέση χωρίς καν να το καταλάβω
Και φυσικά υπάρχει και ο Χατζής, η απειλή ήταν ξεκάθαρη
Ξεφυσάω και τεντώνομαι, μετά από τόσες ώρες δουλειά η καρέκλα του γραφείου μου, μου φαίνεται όλο και πιο άβολη
"Δεν τελείωσες ακόμα;" ακούω τον Λεβ να ρωτάει και τον κοιτάζω
"Γιατί δεν χτυπάς;"
"Χτύπησα και δεν απάντησες"
"Κι αυτό σημαίνει ότι μπορείς να μπουκάρεις εδώ μέσα;"
"Επειδή έχεις νεύρα με άλλα πράγματα δεν θα την πληρώσω εγώ"
"Τι θέλεις;" ρωτάω κουρασμένος
"Η μικρή ξύπνησε και θέλει να την δει"
"Όχι"
"Κριστόφ δεν είναι καλά, τρέμει. Άσε να την δει για λίγο"
"Είπα όχι" απαντάω κατηγορηματικά και πάει να μιλήσει "Πήγαινε" τον προλαβαίνω
"Τι θα κάνεις μαζί της;"
"Δεν ξέρω"
"Της μίλησες;" επιμένει με τις ερωτήσεις
"Αυτό προσπαθώ να αποφύγω, για αυτό έχω κλειστεί εδώ. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, αν την δω νομίζω ότι θα της σπάσω κάθε κόκαλο" απαντάω ειλικρινά
Όσο σκέφτομαι ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί ενώ υποτίθεται ότι δεν θα μπορούσε να βγει ούτε από το σπιτι τρελαίνομαι
"Πάω πάνω, θα προσπαθήσω να την ηρεμήσω" σχολιάζει και γνέφω
Αποφασίζω ότι ήρθε η ώρα να πάω σε εκείνη. Ανεβαίνω στο δωμάτιο της, πλέον υπάρχουν δυο φρουροί έξω από την πόρτα της που δεν το κουνάνε καθόλου
Μόλις με βλέπουν μαζεύονται και καλά κάνουν, δεν την έχει πληρώσει ακόμα κανένας, αλλά δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι
"Άνοιξε" διατάζω κι ένας από αυτούς ξεκλειδώνει την πόρτα
Μόλις μπαίνω την βλέπω καθιστή στο κρεβάτι με το βλέμμα της στραμμένο πάνω μου
"Που είναι η Αναστασία;" αμέσως ρωτάει αυτό που περίμενα
"Φοβάσαι για εκείνη; Εσύ την έμπλεξες σε όλο αυτό, ότι κι αν της κάνω εσύ θα φταις"
"Μην τολμήσεις να την ακουμπήσεις" φωνάζει και πετάγεται πάνω
"Σου έδωσα την ευκαιρία να τα πάμε καλά κι εσυ νόμιζες ότι μπορείς να με δουλέψεις"
"Ποτέ δεν θα τα πάμε καλά εμείς οι δυο" φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου και για πρώτη φορά παρατηρώ τα μάτια της. Είναι κάστανα, με πράσινες διάσπαρτες πιτσιλιές που τα κάνουν ιδιαίτερα. Όταν έχει νεύρα, όπως τώρα, γυαλίζουν και γίνονται ακόμα πιο έντονα
Την αρπάζω από το χέρι και την τραβάω έξω από το δωμάτιο κι από το σπιτι, με εκείνη να προσπαθεί να ξεφύγει και να με βρίζει, μάλλον, στα ελληνικά
Φτάνουμε στα δωμάτια που έχω για ειδικές περιπτώσεις και την σπρώχνω μέσα σε αυτό που με ενδιαφέρει
"Ξέρεις ποιος είναι;" ρωτάω καθώς της δείχνω τον άντρα που είναι δεμένος στην καρέκλα. Δεν απαντάει απλά τον κοιτάζει
Το βλέμμα της πηγαίνει στο αίμα που τρέχει από το πρόσωπο του και έχει λεκιάσει τα ρούχα του
"Είναι αυτός από τον οποίο άρπαξες το όπλο" υπενθυμίζω και με κοιτάζει αμίλητη "Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;" ψιθυρίζω από πίσω της "Ότι είναι άχρηστος. Δεν θέλω άχρηστους να δουλεύουν για μένα"
"Τι θα του κάνεις" ψελλίζει
"Τι έγινε; Που πήγε η ατρόμητη πλευρά σου; " ειρωνεύομαι
"Μην τον πειράξεις"
"Βλέπεις αυτό είναι το πρόβλημα με εσάς τους μπάτσους. Σας τάζουν παράσημα και σας λένε ότι θα γίνεται ήρωες αν κάνετε μια μεγάλη σύλληψη. Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα, αλλα όταν έρχεται η ώρα να τα δείτε από κοντά καταλαβαίνεται ποσό καθόλου δεν έχετε ιδέα για το τι μπορούν να κάνουν άνθρωποι σαν εμένα"
"Δεν είσαι άνθρωπος" επιτίθεται
"Όχι αγάπη μου, είμαι. Είμαι το είδος ανθρώπου που δεν έπρεπε ποτέ να μπλέξεις" προχωράω προς το μέρος του και βγάζω το όπλο μου "Ήθελες να μάθεις κάτι που θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις εναντίων μου, νομίζω ότι ένας φόνος είναι μια χαρά"
Η κάνη μου κολλάει στο μέτωπο του
"Μη το κάνεις" λέει εκείνη απόλυτα. Δεν παρακαλάει ποτέ, αυτό της το δίνω
Εκείνος δεν μιλάει, ούτε με κοιτάζει στα μάτια, εξάλλου ξέρει ότι αν αρχίσει τα παρακάλια θα φροντίσω να υποφέρει
Πατάω την σκανδάλη κι αίματα πετάγονται από το κρανίο του πίσω στον τοίχο
Ασφαλίζω ξανά το όπλο στη θήκη μου και την κοιτάζω. Τα μάτια της έχουν ανοίξει διάπλατα και είναι κολλημένα στο παραμορφωμένο προσώπο του
Πηγαίνω πίσω της, ακουμπάω τα χέρια μου στους ώμους της και της μιλάω ήρεμα
"Ότι στοιχείο κι αν είχες δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτα. Το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να με κάνεις να σκοτώσω όποιον θα προσπαθούσε να σε βοηθήσει, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, όλους. Κι όλο αυτό το αίμα θα ήταν στα χέρια σου. Εσένα πάλι δεν θα σε τελείωνα τόσο εύκολα, πρώτα θα σε έβαζα να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να πεθαίνουν και μετά θα έβρισκα τον μεγαλύτερο σου φόβο, θα σε άφηνα να τον ζήσεις για όσες φορές μου έκανε κέφι και μετά..." τα χέρια μου κινούνται και χαϊδεύουν τον λαιμό της, την νιώθω που είναι σφιγμένη, τρέμει "Μετά θα τελείωνα κι εσένα. Μην ανησυχείς όμως, δεν θα χαλούσα ποτέ αυτό το πρόσωπο με μια σφαίρα, σίγουρα θα έβρισκα κάτι πιο δημιουργικό"
"Είσαι άρρωστος" λέει κι απομακρύνεται
"Λες;" ρωτάω ειρωνικά
"Είσαι" φωνάζει
"Ότι πεις" λέω και βγαίνω προς τα έξω "Σε μια βδομάδα παντρευόμαστε" συμπληρώνω πριν την αφήσω μόνη εκεί
________________________________________________________________________________________
Ζητήσατε μεριά Κριστόφ και την έχετε
Βλέπουμε μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα του. Μερικές μπορεί και να μην τον συμπαθήσετε, αλλά μην ξεχνάτε ότι η Βαλέρια είναι εχθρός του
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο