Nagising akong puno nga luha ang mga mata, hindi ko na rin pinigilan pa ang paghagulhol at hinayaan ang sarili kong isigaw lahat ng sakit. Those dreams feels like reality na tila nararamdaman ko pa ang mga halik ni Noah sa labi ko. His embrace are imprinted to my soul at alam kong hinding hindi ko makakalimutan.
"Liv." Julius rush inside my room at nakasunod sa kaniya ang nag-aalalang si Hunter at Waxton.
"Hey Liv what happened?" Julius ask kaya't hindi ko maiwasang mapatitig sa kaniya. Umandar nanaman sa utak ko ang mga huling salita ni Noah sa aking panaginip dahilan upang ako mismo ang yumakap kay Julius ngayun.
"Si Noah, napanaginipan ko si Noah." Iyak kong sigaw at ramdam ko ang pag-aalo niya sa akin.
"Tahan na Liv." Waxton said while patting my head.
Hinayaan ko naman ang sarili kong maging kalmado sa ganitong pwesto. Dinamdam ko at pina ulit-ulit ko rin sa isip ko ang panaginip na iyun. Sinikap ko tanggapin at ipaalala sa sarili lahat ng bilin ni Noah. Dahil kahit wala na siya gusto kung ipakita sa kaniya na inayus niya ako sa pangalawang pagkakataon.
Nagising nalang ako pasado alas dos na ng tanghali. Wala na rin sila Julius sa kwarto ko at mukhang nakatulog ako sa bisig niya kanina. Huminga muna ako ng malalim bago bamangon at kinumpuni ang sarili. Deretso kung tinahak ang banyo at naligo duon.
Paglabas ko, gulat na si Hunter at Waxton ang sumalubong sa akin. Kapwa silang nakalapag sa sahig at naglalaro ng chess.
"Liv, aalis ka?" Hindi ko alam kung bakit may halo ng lungkot at takut sa boses na iyun ni Waxton. Lalo na ng pasadahan niya ng tingin ang kabuoan ko. Naka suot lang naman ako ng itim na hoodie at puting pantalon ngunit halata yatang paalis ako dahil sa sapatos kung suot.
"Oo, pwede mo ba akong ipagmaneho?" Sagot ko naman na ikinakurap-kurap nilang dalawa.
"Ah- oo naman saglit magbibihis lang ako." Tumayo agad ito at pumasok sa kwarto niya kaya naupo na muna ako sa single sofa.
"Ah may gusto ka bang kainin Liv?" Tanong ng hindi mapakaling si Hunter. Simpleng ngiti ang iginawad ko sa kaniya bago tumango.
"Oo, mansanas lang sana." Ani ko na ikinatango agad niya. Sa bilis ng kilos niya ay kamuntikan pa itong matumba kaya napailing nalang ako.
Wala pa namang sampong minuto ay nakalabas na si Waxton. Naka V-neck shirt lang siya ng puti at pantalon. Sa kamay naman niya ay ang susi ng kotse.
"Saan ba tayo pupunta?" Tanong nito ngunit bago pa ako makasagut ay patakbong lumapit si Hunter bitbit ang hugas na mansanas sa platito. Dinamput ko iyun at agad na kinagatan.
"Salamat." Ani ko na ikina gitla nanaman niya.
"Sasabihin ko nalang sayo ang daan mamaya." Baling ko kay Waxton saka nauna ng lumabas sa kaniya.
Buong byahe ay tahimik lang kami. Hindi siya nagtanong o nang-usisa manlang kung bakit ko naisipang lumabas. Nababasag lang ang katahimikan sa tuwing ituturo ko ang daan na lilikuan namin. Matapus ang halus isang oras na byahe ay nakarating kami sa burol kung saan nakalibing si Isla.
"Can you stay here?" I asked Waxton at walang pag aalinlangan itong tumango.
Umakyat ako ng burol na hindi rin naman kataasan. Sa tutok nuon ay may malaking puno ng mangga. Duon ay hinanap ko ang malaking ugat na ginagawa kung upuan tuwing tumatambay ako dito. Napangiti naman ako ng makita iyun at agad na naupo. Hinaplus halos ko pa ang patong ng mga bato tanda sa pinaglibingan ko kay Isla.
"Walang pinagbago ang tanawin Isla." Hindi ko maiwasang ibukang bibig dahil nakakamangha naman talaga ang nakikita ko. Mula sa burol ay tanaw na tanaw ko ang malawak na hanay ng sunflower sa baba. Sakto pa na may bulaklak ito ngayon kaya lalong kitang kita ang ganda.
Huminga ako ng malalim at dinamdam ang malamig at sariwang ihip ng hangin. Napakalma at napaka sarap sa pakiramdam. Naalala ko pa tuwing pumupunta ako rito, mga panahong buhay pa si Isla. Wala kaming gagawin kundi maghamagan at mag laro. Sa lugar na ito kinakalimutan ko kung ano ako at kung anong nangyari sa akin. Hinahayaan ko ang sariling huminga ng walang balakid at iniisip. Ngunit ngayun nandito ako para tanggapin ang lahat. Tanggapin lahat ng nangyari at kung ano ako ngayun.
This time I wouldn't manipulate the truth and accept what it was in exactly as it is. This time I will ratify the things in their proper places. I'll welcome the truth that when we've already seen the clearing and the bright ray of the sun shining through the trees-it rains-a summer rain that reminds us that life is a constant battle. It gets tiring, it gets suffocating. it gets us to a point of exhaustion, just wanting to rest and breathe.
But I also wanted to think that maybe, maybe the rain is telling me to do so. Maybe the showers are meant to be seen, be felt, and be accepted, to be able see the sun again. Maybe the rain is a reminder after all, that when life gets hard again, I need to stop and breathe, to fight and then relish.
Mula sa aking bulsa ay inilabas ko duon ang subreng ibinigay sa akin ni Noah. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinagmamasdan iyun at unti-unting binubuksan. Kaya bago basahin ay ibinalik ko muna sa magandang tanawin ang paningin at saka huminga ng malalim.
Dear Liv,
I know letters like this is one of the cringe thing you don't like, but I can't find any way to tell you this things without any awkwardness. Alam ko rin na baka sa oras na binabasa mo na ito ay wala na ako sa tabi mo or worst deads na. Sana lang sundin mo ang bilin ko na basahin mo ito sa lugar kung saan payapa ka. But anyway, gusto kung simulan ito sa pagpapasalamat.
Liv, thank you for letting me walk into your world. I know how much you doubted yourself but I'll tell you, you are the most amazing person that I've ever met. Despite all the hardship that you've been through you still see people in their most distressed phase without comparing yourself to them. Naalala ko kung paano mo ako ipinagtanggol sa receptionist nang marinig mong sine-sermonan niya ako. I can still remember your death glare at kung paano mo kinamumuhian ang pangmamata niya ng tao. Naaalala ko rin nuong pinilit mo akong umalis sa trabaho dahil sabi mo "Niluluko mo lang ang sarili mo Noah. Hindi pa nababayaran ng pagod at puyat mo ang kinikita mo." Duon palang nakita ko na kung gaano ka kabuti. Na kahit pa gaano kasama ang nangyari sayo, tatanggapin at kikilalanin mo ang iba pang uri ng sakit at paghihirap ng hindi mo mamaliitin ang alin man dito. I even saw the sincerity of your concern ng malaman mo ang kalagayan ng Mama ko. Alam kong hindi lang dahil sa pagtulong ko sayo ang dahilan kung bakit mo siya ipinagamot. Alam kong gusto mo lang talaga siyang gumaling and I thank you for that.
Sabi ko nuon, may tao palang kayang itago sa masasamang tingin, pokerface na mukha, at blangkong mga mata ang tunay na kabutihan nilang taglay. Somehow I understand why they called me an open book. Dahil ako, naipakikita ko ang kahit anong emosiyong tumatakbo sa akin ng walang pagtatago kaya madalas ma-misinterpret na mahina. Kaya nang nakilala kita I adore a kind of people like you. Dahil kong ako ay open book ikaw naman ay ang nakasaradong libro na kung hindi mo bubuksan at babasahin ay hindi mo malalaman ang katotohanan at gandang taglay nito.
But even though you are tough I know sometimes you are in a fragile state. Because life has a ferocious way of testing us, sometimes, it lets us think that everything is falling perfectly into place, only to throw us over the edge again. Probably reminding us that life isn't always about rainbows and butterflies. Sometimes it's also cruel and arduous as well.
That is why when life kicks me while i'm already down, i always remember that "change is inevitable. Change is constant", because it serves as a reminder that even if things are bad, it will still change, that i can still do something to change what's happening. Just like when I'm in a blissful state. I remind myself that it might also change, so I always try to appreciate what i have. If you think about it, there really is beauty in the fidelity of accepting things. It makes you grateful for all the good things you're blessed with, and hopeful for a better tomorrow when you're feeling down. So, wherever you are right now Liv, tell yourself that this can't stay longer, that it's only temporary. So smile, accept goodness, and give thanks. Also, pray and never lose hope because, still, it's true that there's a rainbow after the rain.
I'd love to imagine you compelling your emotions to me before, but I hate to admit that it may causes your heartbreak today. That is why I remain silent kahit pa gustong gusto ko ng ipagsigawan sa lahat kung gaano kita ka gusto. Natatakut lang akong sumang-ayun ka at masaktan sa oras na kinailangan ko ng umalis. Kaya I'm sorry dahil inilihim namin sa iyo ang plano at sorry dahil kahit alam kong iyun na ang huling pagkikita natin ay pinili ko paring manahimik. But protecting you is best thing I did in my entire life. My Dad knew that you should be protected and I'm going to fulfill what he had started. Liv, I know you may called this stupidity. But I just want to lessen the possiblity of you getting hurt.
But if ever I failed, I want you to know that healing your heart is going to be a terrible process. You might grief and regret something from the past and wish for it to amend or reform. There will be times that nothing ever fills you, you are gonna be lost and don't know where to go and what helps you need. The people you miss, the urge to go back because everything seems hard and hurts more than you can imagine. Your heart feel so heavy despite the hollowness, and once you close your eyes every night memories keep flashing and stands like your very own conscience.
But if you find yourself letting go, moving on from things, moving on from people who constantly become a part of your resurrected journey, then so be it. If you need to stay away from people and be drown in your own resurrection, do it. It's okay if you choose not to move and be stuck for awhile. But when time comes and feel like you're ready, please do move. Take one step at a time and accept changes. Please make yourself remembered all the good things you can see in those peoplesand sceneries around you. Feel them, appreciate them Liv. Because there's always beauty and hope from within. Let yourself find it.
And one day when you will be no longer thinking of me, when the fields were already filled with blossoms, when leaves are in their beautiful colors and when rain never saddened you anymore. When finally find yourself taking a pause and admiring all that is present in the world. You will be okay again. Your heart won't be as heavy and you will fall in love with everything once more. That's what I promise you. I couldn't heal your wounds but makes yourself forget the depth of it.
Be engraved with acceptance. Be so good at being broken. Recognize betrayals and lies. Stay away from those countless nightmares and be mindlessly open for hope and portrayal. Believe that you are strong not only because you can withstand this turmoil but rather, for being still so kind, despite people's hideousness, for beiy optimistic, knowing when to walk away and setting boundaries when you need to, and most of all, for still believing in hoping, and in living your life with pure heart and intentions. What you deserve is not to get used to being broken. You need to rise and throw away those memories which may leave you disheartened.
Liv, I wanted you to look and appreciate people surrounded you. They are ready to give you hope and I looked forward for you to acknowledge them. Oo at badtrip talaga yang si Hunter, but I know when he is sincere and not. At ng aminin niyang gusto ka niya, alam kong totoo iyon. Si Waxton, he is the most caring person I know. His jolliness is what makes the room upsidedown. His determination to find justice is what makes him stronger everyday. Lastly, Julius. Pagpasensiyahan mo nalang talaga dahil sinaunang tao yan. Pero alam ko within himself is a hiding love for you as a daughter. Nakikita ko kung paano siya mag-alala sayo sa tuwing naiipit ka ng sitwasyon at nalalagay sa kapahamakan. He never got a chance to have his own family at nakakatuwang nahahanap niya sayo ang kakulangang iyun.
But I am not forcing you to give back what they can give. I'm just asking you to be open at once. Feel them, and try to appreciate what they can offer. Don't worry, I know they will be more careful of you. Sorry ulit pero bago ang misyon natin ay kinausap ko sila. I told them what things you like and don't. Alam kong baka ikagalit mo pero gusto ko lang na maging kumportable ka parin kahit hindi ako ang kasama mo. All I wanted is the best for you Liv.
For the last time, I wanted to tell you that you're arrival is what makes my life turns to joy. Hindi ko man masabi sayo ng personal pero mahal kita, Liv. I love everything about you, from the good to the bad. Araw-araw akong nakakahanap ng rason para mahalin ka lalo at kailan man ay hind ako nabibigo. But as much as I wanna hear things the same from you, I have to end this through a goodbye.
Goodbye Liv, thank you for coming into my life. I love you... my Olivia."
Walang tigil sa pagtulo ang luha ko kahit pa natapus ko ng basahin ang sulat. Iniiyak ko na rin ng husto ang lahat ng sakit na naiipun sa dibdib ko at hinayaang makawala ito sa huling pagkakataon. Kahit pa alam kong pilit na may maiiwan umaasa akong mababawasan kahit kunti.
"Tama ka Noah, you failed. Nasasaktan parin ako ngayon, hindi ko alam kong paano ko sisimulan ulit sa simula. Hindi ko alam kung bakit ganito kasakit! Kinaya ko naman dati pero bakit ngayon... bakit subrang nanghihina ako!" Sigaw ko sa pagitan ng aking mga hagulhol. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at humarap sa malawak na tanawin. Isinigaw ko ng husto ang bumabara sa aking lalamunan.
"Noah bumalik kana! Bumalik kana please!" I begged at tuluyan ng bumagsak ang aking tuhod sa damuhan, niyakap ang sulat kamay na liham ni Noah at dinamdam ang mainit niyang yakap sa aking panaginip.
"Babangon ulit ako Noah, pero hindi ibig sabihin nuon na kalilimutan kita. Itutuloy ko ang buhay para sa mga taong ipinakilala mo sa akin pero ikaw parin ang magiging dahilan ng pagtayo ko. Makalagpas man ako dito pero isasama ko lahat ng ala-ala mo sa akin. Mahal din kita Noah, mahal din kita." Matapos ko banggitin iyun ay bumagsak na ang nanghihina kong katawan ko sa damuhan.