Herkese merhaba. Artık sınır belirlemek istiyorum.
2 vote 1 yorum.
Eğer gelemsede başka bir bölüm yayımlamıyacağım. Veeeee bu gün bölümü biraz uzatıcağım <3
Şimdiden, herkese ~iyi okumalar.
Annem, annem duruyordu karşımda canlı bedeniyle duruyordu.
Koskoca 12 yıl sonra karşımda duruyordu. 9 yaşımdayken terk eden kadın şimdi karşımda duruyordu. Ama sorun şu ki yanında, hayatımda hiç tanımadığım 46-48 yaşlarında adam duruyordu.
"Anne?" Dedim. Ama maalesef gözlerim dolmaya başlıyordu. "Dilek mi? Yoksa E-" diyecekken yanındaki adam konuştu "aşk'ım bu kim?"
"Kızım? Dilek senmisin?"
"Evet anne, evet benim 9 yaşında bıraktığın birtanecik kızın Dilek"
"Kızım" diyip kollarını boynuma sardı. Şu an ona kızmam gerekirken bende ona karşılık olarak sarıldım.
Çünkü 12 yıldır anne hasreti çekiyordum. Onu o kadar çok özlemiştim ki annem ilk 3-4 yıl gittiğinden beri hep babama; "annem nerde onu çok özledim" derdim.
Ama onu bulmuştum. Nasıl akıl edemeyip bu eve gelmedim bilmiyorum ama sanırım, babam onun burda olduğunu biliyordu. Çünkü hep, eski mahallemizi ziyarete gidelim dediğimde hemen konuyu değiştiriyordu. Bende bu mahalleyi yavaş yavaş unutmaya başlamıştım. Ama başka evim olmadığı aklıma gelince bu ev hemen geldi, aklıma.
"Canım kızım ne kadar da özledim seni"
"bu mu senin kızın?"
"Evet Halit bahsetmiştim sana"
Bu adama bendenmi bahsetmişti? Ne bahsetmiştik acaba. Merakıma yenik düşüp sordum.
"Ne bahsettin" diye sorunca hemen, az önce adının Halit olduğunu öğrendiğim adam cevap verdi.
"Ne kadar güzel olduğunu, çok güzel bir cisme sahip olduğunu söylemişti ama bu kadarını da beklemiyordum. Dimi Hacer?"
Annem kafasını saladı. "Haberin varmı?" Diye sordum dolu dolu gözlerle ona bakarak "neyden?"
"Babamın vefat ettiğini" dediğimde gözlerini kaçırarak kafasını saladı.
Halit denen adam ise yeri neşelendirmek için konuştu
"hadi o zaman uyuyalım hem Dilek bir güzel temizlemiş evi bak Hacer parlıyor parlıyor"
"Bir saniye sizin evde ne gibi bir işiniz vardı" dediğimde ikiside birbirine baktı sonra annem konuştu.
"Boş ver kızım biz onu yarın sabah hal ederiz"
"Aynen yarın hal ederiz sen git uyu, hem sen benimde kızım sayılırsın, deme annesi?"
Sanırım iyi bir adamdı, bana iyi davranıyordu ama ben, insanlara yavaş yavaş güvenen bir kız değilim.
Kesin bu işin altında bir iş var.
Kafamı ister istemez saladım.
Ve odama doğru ilerlemeye başladım.
İmam oğlu bana bilgi vermeyince internetimi harcayıp baktım internetten ve ezberimde olmadığı için bakarak okudum, söylediklerini yaptım. Allah (c.c.) için değerdi. O kadar huzurlu hisetiriyordu ki namaz kılmam. Artık hiç bir vakti kaçırmamak adına söz verdim kendime.
Odama doğru gidip açtım kapıyı. Kapıyı açtığımda ise dönüp onlara baktım. Annem bağcıklarını çözüyordu. O dama ise bana bakıp sırıtıyordu. Neden bakışları böyleydi bende bilmiyorum ama çok fazla rahtsız edici bir bakışlara sahipti.
İçeriye girip kapımı kilitledim. Böyle daha güvenli olmalıydı.
Demiştim size insanlara hızlı güvenen bir değilim. Bu işinde altında iş yoksa benimde adım da Dilek değil.
Yatağıma geçip gözlerimi yumdum. Ve uykunun kolarına bıraktım kendimi.
Yavaş yavaş kayboldum karanlığın içinde.
...
Gözlerimi araladığımda hemen telefonumu açıp saate baktım. Saat 6.34 geçiyordu. Acaba sabah namazı okunmuşmuydu? Google girip baktım.
Sabah ezanı bu günlerde 6.25 okumuyormuş ve gid gide artacakmış çünkü kış aylarına yaklaşmıştık. Hemen lavobaya gidip bir güzel abdestini alıp. Geri odaya döndüm.
Secademi serip hızlı hızlı başörtümü giydim ve yavaş yavaş kılmaya başladım. İçimde öyle huzur doluyordu ki kelimelerle anlatıcak gibi değildi. Bakarak okuduğum için birazcık zorlansamada yavaş yavaş ezberimde oluyorlardı. Aslında harfleri bilmiyordum. Türkçe okunuşuyla okumaya çalışıyordum. Ve bu beni birazcık zorluyordu.
Telefonuma baktığımda bir sürü mesaj geldiğini gördüm ama umursamadan geri yatağıma yatıp gözlerimi yumdum.
...
Güneşin gözüme çarpmasıyla uyandım. Saate baktığımda ise saatin 11.23 geçe olduğunu görmemle hemen kalkmam bir oldu. Bu gün de annemle beraber yemek yiyecektim. Koskoca 12 yıl sonra tekrar. Ama keşke babamda olsaydı. Hem bu adam kimdi onu bile bilmiyordum. Belki yeni kocasıdır. En iyisi bu gün kahvaltıda bir soriyim.
Hemen başörtümü bağlayıp çıktım odamdan. Hem bu adamın önünde başörtüsüz duramam kim olduğunu bile bilmediğim adam. Mutfağa yönelip buz dolabını açtım. Aslında gittiğimde beri aynı eşyalar durmuyo, değiştirmiş daha iyisi alınmıştı. Ama eski moda olduğu durumu değiştirmiyor.
Buzdolabını açtığımda şoke uğramıştım. Çünkü hiç bir şey yoktu sadece 2 şişe alkol vardı. Arkimi döndüğümde ise Halit denen adam çıktı karşıma. "Günaydın?" Dedi anlamaz bakışlarla bana bakarak.
"Günaydın"
"Evde niye kapamıyorsun"
"Size ne annamısınız babamı?"
"Benle doğru konuş"
"Konuşmasam napıcaksınız?"
"Görmek mi istiyorsun?"
"Evet çok merak etti-"
Daha cümlemi tamamlamadan suratıma tokat yapıştırmıştı. O kadar acımıştık ki elimi yanağına koyup okşadım.
"O kafandakini çıkart yoksa ben çıkartmasını çok iyi bilirim"
Diyip yanımdan uzaklaştı. Ne istiyordu benim saçımdan. Hem ne karışıyordu.
Annem mutfağa gelidi ve bir bardak çıkarıp muslukta tutup doldurdu. Sonra ise içmeye başladı. Beni yerde görünce hemen içmeyi bırakıp konuştu.
"Dilek? Noldu sana"
"Sana ne he sana ne"
"Dilek tekrar ediyorum noldu sana" diyi çıkışınca alayca güldüm.
"Noldu anne 12 yıldır beni merak etmemiş hatta umarsamyan kadına ne oldu şimdi de bu kadar iyi oldu?"
"B-ben ş-"
"Tamam anne duymak istemiyorum hiç bir şey. Daha 2 günden yaşadığım şeye bak"
"Ne oldu diyorum"
"Ordaki adam başörtümü takıyorum diye vurdu. Rahatladınmı şimdi he Rahatladınmı?"
"Kızım onun taravması var. O yüzdendir belki" kaşlarımı çattım.
"Ne taravması?" Annem sesini daha aldatarak konuştu.
"Onun annesi hastaydı, Allah'a çok dua etti ama maalesef annesi hayatını kaybetti, yani anlıyacağın Allah duasını kabul etmedi."
"Babam hep, 'sabırlı olmalıyız demişti annem, hem olmasada en iyisini bizim için Allah düşünür' derdi yani belki Halit amca için bu hayırlı bir şey di"
"Bilmiyorum kızım, o öyle düşünüyor"
"Peki sen?"
"Bilmem belki Halit amca doğru düşünüyor"
"Gerçekten, babam inanmayıp o dananı inanıyorsun?"
"Evet!" Diyip çekip gitti.
Gerçekten nasıl inanmazlardı aklım almıyor. 'Bi zamnalar sende inanmıyordu Dilek' dedi iç sesim. Ama bu sefer oma hak vermicem çünkü artık eski Dilek değilim ben.
Hepsi Ali yüzündendi.
Bu düşüncelerimi bir kenara koyup, odama gittim. Ve gözlerim şişene kadar ağlamaya başladım.
Artık saat kaç olduğu hakında hiç bir fikrim yoktu. Saate bakmak için telefonumu elime aldığımda 123 tane mesaj geldiğini gördüm. Merakıma yenik düşüp baktım.
İmam oğlu: özür dilerim
İmam oğlu: bilmiyordum
İmam oğlu: tamam o zaman şöyle yapalım.
İmam oğlu: ben şimdi sana baştan sona kadar nasıl ve ne zaman namaz kılacağını söyliyim.
Diye mesajlar atmıştı. Ve baştan sona gerçekten detayla anlatıyordu. O kadar güzel anlatıyordu ki anlamamak elde değildi.
Ayyy ben çok beğendim bu bölümü size nasıl??????????