ამ ამბის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა. დავიღალე არანაირი ყურადღება და დროა რომ.გავიქცე... მას თავი დავანებო მეკიარა მის შვილს არ აქცევს ყურადღებას.
-ჩემო პატარავ მაპატიე ასეთი მამა რო შეგხვდა გპირდები აქაურობას თავს რო დავაღწევ...
-რასდააღწევ თავს?
-მე..
-ანამია რას დააღწევ თავს!
-მე..ვიხუმრე...
-ჭკუას გასწავლი წამოდი!
-არა გთხოვ მას არმოუვიდეს რამე გთხოვ
-წამოდიმეთქი!
-ლუკას მთვრალი ხარ გეყოფა გთხოვ!
-წამოეთრიე
სარდაფისკენ მივყავდი როდესაც ვიღაც შემოვიდა
-ლუკას სულ გაგიჟდი?
-დემეტრე მოკეტე! მან არიცის ვისთან აქვს საქმე
-მტკივა გთ.ხოვთ მიშველეთ!
-აჰ ლუკას. წამოდი!
-მოკეტე! უცებ ლუკასმა იარაღი ამოიღო ამაზე საერთოდ გავგიჟდი დემეტრე მივარდა და წართმევა სცადა... ამაზე ბავშვობა გამახსენდა მამას დედაჩემის მოკვლა უნდოდა... ცხარე ცრემლით ვტიროდი ეს რო გამახაენდა ამაზე ლუკასი გონს მოვიდა.
Lukas pov:
გამახსენდა ანამიას მდგომარეობა და მას მივვარდი მივიხუტე და კალთაში ჩავისვი მუცელზე ხელი მოვკიდე და ფერება დავუწყე
-მაპატიე...ჩემო პატარავ არმინდოდა..
-მომშორდი გთხოვ წადი
-როდესაც გავიგე რო არგინდოდა ჩემი შვილი აქ ყოფილიყო გავბრაზდი...
-არმინდა მასეთი მამა ჰყავდეს ჩემს შვილს! არმინდა შენნაირი ქმა...
-ქმარი?
-მე...
ჩამეცინა. არა მოიცა რასქვია ქმარი? ისხო ჩემი მტრის შვილია მაგრამ ასევე ჩემი შვილის დედა მმმ ტუჩზე ენა გადავისვი და გონებაში წარმოვთქვი,,ჩემი ხარ პატარა ქალბატონო ჩემი"
აჰ რამდენი რამ ჩავწერე.... აბა როგორ მოგწონთ ჩემო პატარებო? შეიძლება კეიპოპ წვერბზეც გავაკეთო ფიკები რასფიქრობთ ამ აზრზე?