Ουφ... καιρό είχα να γράψω
Είχα αφήσει για αρκετό καιρό αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου που όντως έγραφα
Μου αρέσει ακόμα όμως ... και ο λόγος που ξεκινάω πάλι είναι επειδή τελείωσα με τις σπουδές μου , την εποχιακή δουλειά και επιτέλους είμαι στην κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση να γράψω ξανά
Όλο αυτό ξεκίνησε ως ένα ημερολόγιο με προσωπικές μου εμπειρίες και προβληματισμούς τα οποία αφορούν την σημερινή κοινωνία
Πλέον 23 (σχεδόν) ετών τελείωσα δύο ιδιωτικές σχολές ( επαγγελματικού μακιγιάζ και ονυχοπλαστική )
Νιώθω πολύ περιφανη για αυτά που κατάφερα
Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη πλέον , σαν ψέμα μου φαίνεται
Αλλά μαζί με την δουλειά βγαίνουν πολλά προβλήματα στην επιφάνεια
Όπως ανέφερα δουλευα εποχιακά φέτος το καλοκαίρι
Θεραπεύτρια σε σπα
Μια δουλειά η οποία με κούρασε τοσο ψυχικά όσο και σωματικά
Εχασα τον εαυτό μου για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα
Δούλευα σαν ρομπότ , όλα καθαρά μηχανικά, δεν μου επιτρεπόταν να εκφραστώ ελεύθερα στυλιστικά
Δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου
Ενώ ειχα χρόνο σταμάτησα να βγαίνω με φίλους και παρέες
Σταμάτησα να κάνω πράγματα για μένα
Σταμάτησα να αγαπώ εμένα
Σταμάτησε η θέληση μου για ζωή
Πολλά νεύρα , πολλές έντονες αντιδράσεις, πολλές κρίσεις άγχους και κατά καιρούς υστερίας
Απέκτησα πρόβλημα στο στομάχι μου λόγο κακής διατροφής
Και όχι δεν έτρωγα πολύ
Δεν έτρωγα
Σιγά σιγά κατέστρεφα τον εαυτό μου μέχρι που κατέληξα στο γραφείο μιας ψυχίατρου
Για να μην τα πολύ λέω μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας
Η διάγνωση μου
Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά
Δεν φταίει η δουλειά γι'αυτό βέβαια
Ήταν ένα μικρό πουσαρισμα να βγουν όλα στη φόρα απλώς
Με αυτό θέλω να καταλήξω στο ότι πολλές φορές ειδικά όταν δουλεύουμε χανόμαστε... αλλά that's ok
Όποι@ το διαβάζει αυτό να ξέρεις είσαι δυνατ@ και όλα θα πάνε καλά
Τα φιλάκια μου και καληνύχτα 🩷