Ormandaki Avcı'nın on yedinci bölümüne hoşgeldiniz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫
Hayatta bazen kendinizi boşlukta hissedersiniz. Her yer tamamen karanlık. Kimse yok. Ses yok. Birilerine seslenirsiniz ama kimse sizi duymaz.
Bazen de yalnız olursunuz. Etrafınızda bir sürü kişi olur ama siz tek olursunuz. Herkes konuşur eğlenir ama siz onları izlemekle kalırsınız. Ben bu zamana kadar yalnız büyüdüm. Annem ve büyükannemle büyümüş olsam da hep yalnızdım.
Annem geçinmek için hep çalışırdı. Şehire iner çalışırdı. Geceleri çalışırdı. Bu yüzden annemi görsem bile çok fazla konuşamazdık. Büyükannem ise yaşlı olduğu için benimle dışarı çıkamazdı. Evde olduğunda hep benimle konuşurdu ama dışarı çıkamazdı.
Ben küçüklüğümden beri tek başıma elf olmayan yerlerin hepsini gezmiştim. O zamanda yalnızdım. Çiçeği almak için ülkeden kaçınca da yalnızdım.
Ancak Salver ile karşılaşınca ilk defa kendimi gerçekten yalnız hissetmedim. Onun yanında güzel duyguların neredeyse hepsini yaşıyordum.
Sonra o da ellerimden kayıp gitti. Sadece iki günlük maceram ona veda ederek bitti.
Krallık beni saraya hapis ederken de yalnızdım. Justin bileğimi neredeyse kırarken de yalnızdım. Anna beni tehdit ederken de yalnızdım.
Şimdi yine yalnızım. Etrafımda birileri var. Ama ben baş ağrısından gözlerimi açamıyorum.
Duyduğum seslerden biri şöminede yanan ateş. Çıtır çıtır sesiyle huzur verse de odadaki adamların sesi kesinlikle huzur vermiyordu.
Gözlerimi açtığımda yoğun baş ağrısı yüzünden elimi başıma götürecektim ki ellerimin ikisininde sandalyeye bağlı olduğu farkettim. Büyük tahta bir sandalyeye bağlıydım.
Dudaklarıma yapıştırılmış bant yüzünden sesimi çıkaramıyordum.
Önümde oturan adamlar iğrenç kahkahaları ile midemi bulandırıyordu. Üç tane adam koltuklara dizilmiş ellerindeki bardaktaki şeyleri yudumluyorlardı. Beni görmüyorlardı çünkü hepsinin sırtı bana dönüktü. Nihayet konuşmaya başladıklarında dikkatle onları dinledim.
"Kızı vampirlere satalım. İyi para eder. " dedi ortadaki. Sağ taraftaki büyük bir kahkaha patlattı. "Cadılara da satabiliriz." Ortadaki başını iki yana salladı. "Vampirler çok zengin. Ayrıca elflerin kanına hasretler. Onlar daha çok para verir. "
Sol taraftaki ayağa kalktı. "Prenses Anna bize ne dedi? Kime satarsınız satın. Size tavsiyem en çok para kazanacağımız yere satmak. Bu yüzden vampirlerden yanayım. " Bunlar şaka mıydı? Beni vampirlere satarlarsa ölürdüm. Hem bütün bunlar Anna'nın fikriydi! Bizi dağlara götüren oydu. Herşeyi planlanmıştı. Ona olan öfkem daha çok büyümüştü.
Ayağa kalkan adam fazla iriydi. Saçlarını kazıtmıştı. Korkunç yüzü seri katilleri anımsatıyordu. Alnının tam kenarında kaşının biraz üstünde derin bir çizgi vardı. Bana bakınca gülümsedi.
"Elfimiz uyanmış beyler!" Diğerleri de ayağa kalkıp yanıma geldiler.
"Söylesene vampirlerin yemeği mi olmak istersin yoksa cadıların oyuncağı mı?" dedi sarışın adam.
"Hey! Neden cevap vermiyorsun? Dilin mi yok senin?" Seri katillere benzeyen adam korkunç bir kahkaha patlattı. "Konuşamıyor musun? Yazık, çok üzüldüm."
Adamların hepsi gülerken sarışın adam dudaklarıma yapıştırılmış bantı çıkardı.
"Adi şerefsizler!" diye bağırdım. Adamlar tekrar gülerken içeri biri girdi.
Giren kişi başları olmalıydı. Adamlar susup gelen kişiye bakarken merakla giren kişiye baktım.
En az adamlar kadar iriydi. Siyah uzun saçları bana Salver'ı hatırlatırken gözleri Salver'ın gözlerinin aksine daha korkunçtu. Giydiği siyah pelerinin üzerindeki damlacıklar yağmur yağdığını gösteriyordu. Saçlarının arasından uzanan kulakları Elf olduğunu açıklıyordu.
Diğer adamlar duruşunu düzeltip ayağa kalkarken kaşlarımı çatıp olanlara baktım.
"Hoşgeldiniz efendim. " dediler hep bir ağızdan. Adam davranışlarından tatmin olmuş bir şekilde bana doğru bakan koltuğa oturdu. Tek kaşını kaldırarak beni süzdü. Ardından başıyla gösterip konuştu. "Bu mu?"
Seri katile benzeyen adam başını salladı. "Evet efendim. Çok iyi para eder. O bir Altın Elf." Adamın dudakları yana kıvrılırdı. "Güneş doğmadan vampirlere verin. Yaşamınız için hata yapmamaya özen gösterin. "
Beni ciddi ciddi vampirlere vereceklerdi! Şansız ben yine vampirlere yem olacaktım.
"Şunu bayıltın. Susmaz. " dedi adam gülerek. Sarışın adam gülümseyerek yanıma geldi. "İyi uykular." Daha ne olduğunu anlamadan kafam vurdu ve gözlerim kendiliğinden kapandı.
İlahi bakış açısı
Prens Justin adımlarını sertçe yere vurarak kendine hakim olmaya çalışıyordu. Neredeydi bu kız?
Saatler geçmişti ancak hiç bir iz bulamamıştı ona dair.
Oflayarak koltuğa oturdu. Anna ona meraklı gözlerle bakarken aldırmadı.
Anna sevdiği adamın daha fazla sinirli gözükmesine katlanamadı. Elini adamın sırtına koydu. "Endişelenme Justin. Veronica bir şekilde kendi başının çaresine bakar." Buna Anna bile inanmıyordu. Veronica gerçekten çok güçsüz biriydi.
Justin alayla güldü. "Veronica ha? O daha silah tutmayı bilmezken nasıl onca adamın elinden kurtulur?" Anna Justin'e hak veriyordu. O kız bu dünyaya fazlalıktı. İkisinin ilişkisine engeldi. Bu yüzden o kıza ölümüne düşmandı.
Hiç birşey beceremeyen tek derdi çiçekler olan yıllarca tek başına büyümüş bir kız neden Justin için bu kadar değerliydi?
Veronica çok güçsüzdü. Bir an ona acımıştı. İçini pişmanlık kapladı.
Anna erkeklerin hayır diyemeyeceği bir kızdı. O bir prensesti. Tek başına onlarca askeri katledicek güce sahipti. Korkak değildi. Aksine cesurdu. Her ne kadar kusursuz olsa da bunlar onu iyi yapmazdı.
Anna Justin'e ufak bir bakış atıp camdan dışarı bakmaya başladı. Gözyaşlarını tutmaya zorladı kendini. Küçüklüğünden beri birlikte büyüdüğü, ölümüne aşık olduğu adam gözlerinin önünde hayatına kısa süre önce giren kız için endişeleniyordu. Böyle bir durumda Anna, Veronica'yı sevebilir miydi?
Anna'nın içine doğan pişmanlık uçup gitti ve yerini öfke aldı. O kız bu dünyadan gitmeliydi. O kız bu dünyada yaşadığı sürece dünya ona dar gelirdi.
Aniden odaya giren kişi ile ikisi de uzun düşüncelerden arındılar.
İçeri giren asker ikisine de selam verip Justin'e baktı.
"Efendim Bayan Veronica'ya dair iz bulduk. " dedi. Justin heyecanla ayağa kalktı. Saatlerdir beklediği haber buydu. Anna yüzünü astı. Üç adamı da kendi elleriyle öldürecekti. Öfkesine yenik düşmemek için yumruklarını sıktı.
"Çabuk arabayı hazırla bulunan yere gidiyoruz!" Asker başını sallayıp aşağı inerken Justin ve Anna da arkalarından gitti.
Aşağı inip arabaya bindiler.
Yol boyunca üç adama yapacağı işkenceleri düşünüyordu. Kolay kolay ölmeyeceklerdi. Öyle bir işkence yapacaktı ki adamlar ölmek için yalvaracaklardı. Anna'nın gözü karaydı. İstediği olmak zorundaydı.
Araba durduğunda Justin hızla arabadan indi. Gördükleri karşısında ne kadar mutlu olsa da vücudunu sinir kapladı.
Uzun boylu askerin kollarında kanlar içinde Veronica vardı.
<><><><><><><><><><><><><><><><>
Selamm yeni bölüm ile geldimmm
Sık sık bölüm atamıyorum derslerime ağırlık verdiğim için maalesef bölüm yazamıyorum. Fırsat geçtikçe yazıyorum.
Bu bölüm belki saçma gelmiş olabilir ama ilerdeki bölümlerde bu bölümü neden koyduğumu anlayacaksınız:)
Bu arada size mutlulukla söylemek istediğim bir şey var!
Ormandaki Avcı iki kitap olacak yani şuan öyle gözüküyor.
Sizi seviyorum iyiki varsınız iyi okumalar dilerim 💫