{Unicode}
( Matur3 al3rt...)
... မှတ်ထား...
ပျိုးပင်ငယ်...
မင်းလူက မင်းကို ရူးနေအောင်ချစ်တာ...
***
နံနက်ပိုင်း...
"ပျိုးငယ်ရေ... ဒီကို ခဏ...။"
ကိုတရုတ်ကြီး မင်္ဂလာဆောင်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ ကန်တော့်အုပ်တင်ဖို့ ကိစ္စများဖြင့် ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်...။
အစ်ကိုကတော့ တစ်ဖက်ရွာကို ကန်တော့အုပ်တင်ဖို့ အင်တင်တင်ဖြစ်ပေမယ့် သူ့သူငယ်ချင်း ကန်တော့အုပ်တင်ဆိုတော့ မလွန်ဆန်နိုင်တာလည်း ဖြစ်မယ်ထင်သည်...။
"ဟုတ်... မမကေသီ...။"
"မနက်ဖြန် စောစောလေး လာခဲ့နော်...။ ဒီမှာ လုပ်စရာရှိတာ... စောစောလုပ်ရအောင်...။ ဒါနဲ့ ငဦးကိုရော အသိပေးထားလား?"
"ဟုတ်ကဲ့... ဟိုနေ့က ကိုတရုတ်ကြီး လာပြောတာတော့ ဘာမှတော့ မပြောဘူး။ အစ်ကိုက လိုက်ခိုင်းမယ် ထင်ပါတယ်...။"
"အမလေး... အဲ့ဒါဆိုလဲ သေချာလေးပြောထားပါဦးဟယ်...။ ငဦး ဒေါသက နည်းနည်းပါးပါး မဟုတ်ဘူး...။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ မမကေသီ... စိတ်မပူပါနဲ့... ပျိုးငယ် အစ်ကို့ကို နိုင်ပါတယ်...။"
ထိုအချိန်မှာတော့ မမကေသီက သူ့မျက်နှာကို မဲ့ရွဲ့ကာဖြင့်...
"အမလေး... ထိန်းနိုင်ပါတယ်နဲ့... နွားသိုးကြိုးပြတ်... အလုပ်ခံလိုက်ရသော...ညများ....။"
မမကေသီရဲ့ ရှင်းရှင်းဘွင်းဘွင်း ပြောသံအဆုံးမှာတော့ ကျွန်တော်လည်း မျက်နှာထူပူလာပြီး....
"မမကလည်း... မဟုတ်ပါဘူး...။ ပျိုးငယ်က... အစ်ကိုက ဒီအတိုင်း...။"
ကျွန်တော်က စကားကို အဆုံးမသတ်ဘဲ ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်စဉ်မှာတော့ မမကေသီကလည်း....
"မသိရင် ခက်မယ်... ဟိုကလဲ မင်း ထိန်းမှရမယ် ဘာညာနဲ့... နောက်ဆုံးတော့လည်း အဟမ်းကျတာပဲ....။"
"မမကလဲ..."
"မမကလဲ လုပ်မနေနဲ့... သွား... အိမ်ကိုပြန်တော့...။ ဟိုက မတွေ့ရင် ဓားဆွဲထွက်လာဦးမယ်...။"
"အစ်ကို့ကို အဲ့လိုမပြောပါနဲ့... မမကလဲ..."
"မဟုတ်ဘူးလား? ငါ မပြောချင်ဘူး... ကြာရင်လည်း အရိုးတောင် ကျန်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး... ဟိုက နှယ်ပယ်ပြီး လက်ပူတိုက်ထားတာနဲ့..."
"မမကေသီ...။"
ကျွန်တော်က မမကေသီပြောစကားကို ရှက်ရွံ့စွာ ပြောလိုက်မိတော့...မမကတော့ အခုထက်ထိ လျှော့မလာသေးဘဲ...
"မမကေသီ... လုပ်မနေနဲ့... တစ်ကိုယ်လုံး အညိုအမဲစွဲတာတွေ ပျောက်သွားတဲ့ နေ့ဆိုတာရော ရှိလို့လား? တော်သေးတာပေါ့... အသီးတာဆို နှယ်တာနဲ့ပဲ ပုပ်လိမ့်မယ်....။"
"မမ..."
"ကဲပါ... သွားတော့... ကြည့်ကို မရဘူး...။ မင်းထိန်းမှ ရမယ်လို့သာ ပြောတာ....။ ငဦးပုံစံက ဒီအတိုင်း တုတ်နဲ့ ထိန်းလို့ရမယ်လည်း မထင်ပါဘူး... ဟင်းဟင်း...။ ကြည့်လည်း လုပ်ဦးနော်... ဟိုက အငွေ့ရော အတွေ့ပါ စားတာ... ကြာရင် ပရုတ်လုံးလို လုံးပါးပါးမယ်....။"
"မမ..."
"ကဲပါ...ကဲပါ...သွားတော့... သွားတော့...။ ထိန်းတယ်... ထိန်းတယ်တဲ့... ဟိုက အသေလုပ်သတ်ပစ်မယ့် ပုံစံမျိုးပါပဲ...။ သေချာတယ်... ဟိုက လက်လွန်လို့ ဘယ်အချိန်သေမလဲ မသိဘူး....။"
အလှလေးကတော့ မမကေသီမလုပ်နိုင်တော့....။ ကျောပြင်သေးသေးလေးနှင့်အတူ ဆံပင်ရှည်များကတော့ ညနေခင်းလေယူရာမှာ မျှောလွှင့်လျက်ပင်....။
အလှလေး...
တကယ်တော့ ထိုကလေးကို ငဦးအတင်းသိမ်းပိုက်လိုက်တုန်းကတော့ သူ့ဘဝလေးအတွက် သနားမှုတွေရှိခဲ့ပေမယ့် အခုတော့လည်း အဆင်ပြေပုံပင်....။
ဥစ္စာဓနအတွက် ဘာမှစိုးရိမ်စရာမလို...။
ငဦးကို သူဘာမှစာရင်းတင်ပြရတာမျိုးတွေ ရှိမှာမဟုတ်....။
ကြိုက်သလိုသုံး...
ကြိုက်သလိုစားပင်....
အလှလေးက သူ့အပိုင်ဖြစ်နေသရွေ့တော့ အဆင်ပြေပါသည်။
သူ့ဆီက အလှလေးကို ဆွဲထုတ်နိုင်သည့် အနေအထားတစ်ရပ်ကိုပင် ဟိုက လက်မခံနိုင်တာပင်။
တကယ်တော့ ဖောက်ပြန်မှုအနည်းငယ်နှင့် တစ်စုံတစ်ယောက်တည်းနှင့် အဆင်မပြေသည့် ဆက်ဆံရေးတစ်ခုမှာတော့ ပျိုးငယ်လေးကတော့ ကံအကောင်းဆုံးပင်...
အိမ်ကို ပြန်သွားသည့် ကျောပြင်ငယ်ငယ်လေးကို သဘောကျစွာ ငေးကြည့်မိလိုက်သည်...။ ကိုယ့်အပေါ် သည်းသည်းလှုပ် မြတ်နိူးသည့် အမျိုးသားကို ပိုင်ဆိုင်ထားတာပင်...။ တကယ်တော့လည်း အလှလေးက ငဦးစိတ်မချနိုင်ချင်လည်း စိတ်မချနိုင်စရာပင်.... ဘယ်တော့မှကို တစ်ယောက်တည်း လွှတ်လို့ မရ....။ အမြဲတမ်း အလှလေး၏ အလှတရားမှာ ယစ်မူးကြသည့် လူတိုင်းလိုလိုပင်...။ အလှလေးကလည်း အိမ်ထောင်ကျတာပင်... အလှတရားတို့က ပျောက်ကွယ်မှု ရှိမသွား...။
ရွာလယ်ပိုင်း...
"သဘက်ခါအတွက်... မင်္ဂလာဆောင် အခန်းအနားကို ဖိတ်တဲ့ စာရင်းက ပြီးသလောက် ရှိနေပြီမလား?"
ဟုတ်ပါသည်... စာရင်းအတိအကျနဲ့ ကိုတော်ချောက အခုထက်ထိ အိမ်ကျိုအိမ်ကြား လမ်းကျိုလမ်းကြားက အစ အကုန်လိုက်ဖိတ်နေတာမျိုးပင်....။ မိမိစကားကို ငဦးက အကြည့်တစ်ချက်ဖြင့်ပင်... မိမိလည်း ဘာမှမပြောတော့....။
ဒီကောင် အခါတိုင်းက အိမ်မှာကပ်ပြီး ပျိုးငယ်အနားက မခွာတာကို အခုမှဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အပြင်ထွက်လာသည်လဲ မသိတော့....။
သူ့လက်ထဲက ဖိတ်စာတစ်စောင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီးသည့် နောက်မှာတော့....
... ဒေါက်တာ မင်းမျိုးနွယ်...
ထိုစာရွက်ကို ငဦးကတော့ ပုံမှန်အတိုင်း ကြည့်လာပြီး....
"ဒီတစ်ရွက်ပြီးရင် ပြန်လို့ရပြီ...။"
"သြော်... ငဦး... ဒါနဲ့ ခဏနေမှ ဟိုဝိုင်းကို လာမှာလား? မနက်ဖြန်မှ လုပ်မှာလား?"
"မနက်ဖြန်မှ... လာခဲ့မယ်.....။"
"အင်း... ဒါဆိုလည်း ငါတို့မနက်ဖြန် မင်္ဂဆောင်ပြီးမှပဲ... စီစဥ်ကြတာပေါ့...။ ဒါနဲ့ ဒါက ဒေါက်တာ မင်းမျိုးနွယ်... မြို့က ပြောင်းလာတာ မကြာသေးတဲ့ ရွာလယ်က ဒေါက်တာမလား?"
"ဟုတ်တယ်... မင်း သွားပေးလိုက်... ။ ငါ အပြင်က စောင့်နေမယ်...။"
မိမိလက်ထဲသို့ ဖိတ်စာတစ်စောင်ကို ေပးလာပြီး ဆေးခန်းထဲသို့ ဝင်ခိုင်းနေသည့် သူပင်....။
ဖိတ်စာကမ်းလာသည့် ငဦးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး....
"ဆရာ... ဆရာမျိုးနွယ်...။"
တစာစာအော်ခေါ်မှုနောက်မှာတော့ ဆေးခန်းထဲမှ ဆရာမင်းမျိုးနွယ်က ထွက်လာပြီး အခြေအနေကို လာကြည့်ဟန်ဖြင့်...။
"သြော်... ဝေကြီးပဲ.. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ..."
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ သဘက်ခါ... တရုတ်ကြီး မင်္ဂလာဆောင်အတွက် ဆရာ့ကို လာဖိတ်တာပါ...။"
ထိုဆရာ့လက်ထဲသို့ ဖိတ်စာတစ်စောင် ကမ်းပေးလိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ ထိုဆရာက ထိုဖိတ်စာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်နှင့်ငဦးကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့... လာဖြစ်အောင် လာရမှာပေါ့ဗျာ..."
ထိုစကားအဆုံးမှာတော့ ထိုဆရာ့မျက်နှာက အပြုံးတရားတို့နှင့်အပြည့်...။ တည်ကြည်ခန့်ညားပြီး စိတ်သဘောထားကောင်းသည့် ဆရာက မာနလည်း မကြီးတတ်...။ ဖော်ဖော်ရွေရွေဖြင့်ပင် ရှိနေတော့ ရွာကိုရောက်တာ တစ်ပတ်တောင် မကြာသေး.... ဒီရွာက လူအားလုံးကို သူက ရင်းနှီးမှု ရယူပြီးပြီ ဖြစ်သည်....။
"ဒါဆို... ခွင့်ပြုပါဦး ဆရာ... ကျွန်တော်တို့ လုပ်စရာကိစ္စလေးတွေ ရှိနေလို့...။"
ထိုအချိန်မှာတော့ ထိုဆရာက ကျွန်တော်နှင့် ငဦးကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လာပြီး..
"သဘောပါဗျာ... သဘောပါ..."
ထိုစကားနောက်မှာတော့ မိမိကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားသည့်တစ်ယောက်နောက်မှာ ပါသွားသည့် သူတစ်ယောက်....။
သူနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံးဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပေမယ့် သူကတော့ ဆေးခန်းအပြင်ဘက်မှာ ရှိနေခဲ့ပြီး ဘာသိဘာသာ ရှိလျက်ပင်....။ ဘယ်ကိုမှ အာရုံစိုက်ဟန် မရှိ...။
ဒီကို စ ရောက်သည့် နေ့ ရွာထိပ်မှာတော့ မိမိကို ကြည့်လာသည့် အကြည့်များက အခုတော့ဖြင့် ကိုယ့်ထံကို ရောက်တောင် မလာပါ..။ အာရုံလည်း စိုက်ဟန် မရှိ...။ အဲ့ဒီနေ့က တွေ့လိုက်သည့် သူ့မျက်ဝန်းများက တစ်စုံတစ်ရာကို ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ် အပြည့်ရှိသလို... သူ့အပိုင်ကို ထိလာတာနဲ့ သူက စီရင်ပေးဖို့ဆိုတဲ့ အနေအထားတစ်ခု...။
ထိုအကြည့်များ...
ထိုကိုယ့်အပိုင်ကို ရူးခါနေအောင် ချစ်တာမျိုး ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်ရှိသည့် သူ၏နစ်မျောမှုများကို မိမိအပြည့်အဝ တစ်ခါလောက် ခံစားကြည့်ချင်သည်...။
ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်ပြင်းသည့် ထိုလက်များ၏ ပွေ့ဖက်မှု၊ ကြိမ်းဝါးမှုတွေ ခံစားကြည့်ချင်သည်..။ သန်မာသော ပွေ့ဖက်မှုနှင့်အတူ နေသားကျချင်သည်..။ သူ၏ စိတ်မရှည်သည့် အကြည့်များကိုလည်း ခံချင်သည်...။
လိုချင်မှုကတော့ သူ၏ ဒေါသများကို ဖြေဖျောက်ပေးနိုင်သည့် နေရာတစ်ခု ဖြစ်ချင်မိပါသည်..။
ဒါပေမယ့် သူက ပိုင်ရှင် ရှိနေသည်တဲ့...။ အဲ့ဒီ ပိုင်ရှင်ဆိုသူက ကျွန်တော့်အတွက် ဆူးတစ်ချောင်းလိုပင်...။ တွေးမိတိုင်း အသည်းထိ လာရောက်စူးနေသော အရာတစ်ခု..။ သူ့အကြောင်း တွေးလိုက်တိုင်း ထိုဆူးတစ်ချောင်းက အမြဲပါလာပြီး မိမိစိတ်ကို တဆစ်ဆစ်နှင့် တရစ်ရစ် တိုက်စားစေတာမျိုးပင်...။ ထိုအကြောင်းက ..
မိမိဘဝမှာ မိမိကိုယ်တိုင်ကပင် သူများတွေရဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့ မူဝါဒကို လှောင်ပြောင်ရယ်မောခဲ့သူပင်...။ အချစ်ဆိုတဲ့ အရာကိုလည်း အယုံအကြည် မရှိခဲ့သလို ဘယ်သူ့ကိုမှ ချစ်ခင်တာမျိုး မရှိ...။ ချစ်လည်း အချစ်တတ်...။ တစ်ခါတစ်လေ အချစ်ကို မခံစားတတ်လို့ မိမိကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူမိတာမျိုး ရှိသော်လည်း တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း အချစ်ဆိုတဲ့ အရာကို ခံစားမိချင်ပါသည်...။
သူ့ကို စ တွေ့တဲ့ အချိန်ကတည်းပေါ့...
သူ့စိတ်ထဲက ခံစားမှုက ဘယ်လောက်တောင် strong ဖြစ်နေလဲ မသိ... သူ့မျက်ဝန်းများကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းကို ခံစားမိတာမျိုးပင်...။ ဒီကို ရောက်သည့်အထိ သူမျက်ဝန်းများကို မေ့ပျောက်လို့ မရခဲ့...။ တစ်ခြားသူများထံမှ သူ့အကြောင်းကို စုံစမ်းမိတော့ ပို၍တောင် လိုချင်တပ်မက်မိပါသေးသည်...။ သူ့ traitကလေ... မိမိကို တစ်ခါတည်းနဲ့ ပြုစားလိုက်တာပဲ...။
ပြီးတော့ သူနှင့် ကပ်ပါလာသည့် ထိုအရာနှင့် ထိုအကြောင်းကို တွေးမိလိုက်တော့ သူကာကွယ်ပြီး ရင်ဘတ်ထဲ ထည့်ထားတဲ့သူကို ပိုမုန်းမိသည်...။
အဲ့ဒီအရာလေးကို သူက မနည်းယူထားတာတဲ့...။ အဲ့ဒီတစ်ယောက်အတွက် သူ့မှာ အဆုံးစွန်ထိ ခံစားဖူးခဲ့သည်တဲ့...။ ပြီးတော့ ထောင်လည်း ကျဖူးသလို... စိတ်မနာနိုင်ဘဲ စိတ်လွှတ်ပြီး ကာကွယ်ပေးခဲ့တုန်းတဲ့...။ သူ့မှာ ရူးမတတ်နဲ့ ရှိခဲ့ပေမယ့် ထိုတစ်ယောက်ကတော့ ထွက်ပြေးဖို့ပဲ ကြိုးစားခဲ့သည်တဲ့...။
မုန်းလိုက်တာ...
သူ့ရဲ့အချစ်တွေက တန်ဖိုးမထားတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဆီမှာ ပုံကျနေတာ နှမျောစရာ ကောင်းသလို.. စိတ်ပျက်စရာပင်...။
မိမိ ဒီကို ရောက်စဉ် အတောအတွင်းမှာတော့ သူကိုးကွယ်သည့် လူက မကောင်းဘူးဆိုတာကိုပြချင်သလို... တန်ဖိုးမထားတတ်သည့် လူတစ်ယောက်ကိုလည်း သူ့တန်ဖိုးက ဘာဆိုတာလည်း ပြချင်ပါသေးသည်...။ တကယ်တော့ ငဦးဆိုတဲ့ ရင်ဝယ်ဦးဆိုတဲ့သူရဲ့ trait - possessive တွေက ရူးလောက်အောင်ကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတာ...။
နောက်တစ်နေ့...
မနက်ပိုင်း
နံနက် ၆နာရီ...
"ငယ်သူငယ်ချင်းရေ.. အခုတော့ ငယ်ကျွမ်းဆွေ...
ငယ် သူငယ်ချင်းရေ အခုတော့ ငယ်ကျွမ်းဆွေ... အခုလို ပြန်လည်ဆုံတွေ့ရတာ... ဝမ်းသာမဆုံးနိုင်ပေ..
မီးပုံးလှလှလေးတွေ ရောင်စုံထွန်း ထွန်းညှိနေ... အလှအပတွေ ဆုံကာလေ... တို့ဘဝဟာ ပမာတူနေ..."
သူတို့သားအိမ်မှ သီချင်းသံများနှင့် ညံစီနေသည်...။ သတို့သားအိမ်မှာ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စုနှင့် ပြည့်နေပြီ ဖြစ်သည်...။ သတို့သားဖြစ်သူ တရုတ်ကြီးကတော့ လကွယ်ညသန်းခေါင် သပိတ်ဖင် သစ်ငုတ်တို မီးကျွမ်း၊ ထင်းကုလားတုံးကတော့ မင်္ဂလာရောင် သတို့သားဝတ်စုံနဲ့ စိတ်ပျက်စရာကောင်းလောက်အောင်ပင် တင့်တယ်နေသည်...။
"ဪ တရုတ်ကြီးရယ်.. ကျော်တော့လည်း .. ဝေကြီးပါကွယ်... ညားတော့လည်း ထင်းကုလားတုံးနဲ့ရယ်..."
ဝေကြီးက ထ ဆိုလေတော့ တရုတ်ကြီးကတော့ လကွယ်ညသန်းခေါင်မှာ မိုးမှောင်ကျနေရင်းမှ ရုတ်တရက် လငပုပ် ဖမ်းသွားလေပြီ...။
"ဝေကြီး... မင်းတုန်းက ငါဂျင်းမထည့်ဘူးနော်.."
တရုတ်ကြီးက သဘောမကျစွာ ပြောလာပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ဝေကြီးက တဟားဟားရယ်သွမ်းသည်...။ ထို့နောက် သဘောကျစွာပင် တရုတ်ကြီးပုခုံးကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး...
"ဒီအချိန်ခါများ... မင်္ဂလာပွဲကြီး ကျင်းပ သတို့သမီး သတို့သမီး သတို့သား လ မို့လို့လား?"
"ဝေကြီး...!"
တရုတ်ကြီးက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလေတော့ ဝေကြီးက တခွိခွိရယ်ပြီး ငြိမ်သွားလေပြီ...။
"ဒါနဲ့... တရုတ်ကြီး ဘာလို့ ငါနဲ့ ငဦးကို ကန်တော့ပွဲထဲ ထည့်ထားတာလဲ..?"
"... မင်းတို့တုန်းလည်း ထည့်ပြီး ငါ့ကို လက်ဖွဲ့ငွေအများကြီး တောင်းသွားတာ မလား?"
"စိတ်မကောင်းဘူး... ငါတို့က အခု ပိုက်ဆံပြတ်နေလို့... နှစ်ပြားလောက်ဆို ရပြီမလား?"
"ဝေကြီး မင်း...!"
ဝေကြီးစကားနောက်မှာတော့ တရုတ်ကြီးက ဒေါပွ၍သာ ကျန်ခဲ့လေပြီ...။
နာရီအနည်းငယ် အကြာ...
တစ်ဖက်ရွာ၏ မိန်းကလေးအိမ်မှာ အောင်ဇေယျတု သဗ္ဗမင်္ဂလာ လုပ်နေသည့်အချိန်ပင် ဖြစ်သည်...။ အစ်ကိုကတော့ သူ့သူငယ်ချင်းကန်တော့ခံဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေပြီး ကျွန်တော့်ကိုတော့ မကေသီတို့ဖြင့် ခဏနေခိုင်းလေပြီ...။ ကျွန်တော်လည်း မမကေသီနှင့်အတူ အစ်ကို့ကိုသာ စောင့်နေမိသည်...။
"အလှလေး အိမ်ကိုတန်းပြန်မှာလား? ဒီမှာ ခဏနေခဲ့ပါဦးလား? မမနဲ့မှ ပြန်ရအောင်လေ..."
"ရမယ် မထင်ဘူး အစ်ကိုက ပျိုးငယ်ကို တစ်ခါတည်း သူနဲ့လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောတယ်..."
"အမလေးအေ မပြောချင်ဘူး... ပြောကို မပြောချင်တော့ဘူး..."
ခဏအကြာမှာတော့ အစ်ကိုက အိမ်ပေါ်မှ အောက်ဘက်သို့ ကန်တော့ခံပစ္စည်းနှင့်အတူ ဆင်းလာပြီးသည့်နောက် ကျွန်တော့်ကို လာခေါ်သည်...။ ကျွန်တော်လည်း မမကေသီကို နှုတ်ဆက်ပြီး အစ်ကို့ဆိုင်ကယ်နောက်မှ လိုက်လာမိတော့သည်...။
ညပိုင်း...
ကျွန်တော်တို့ ကန်တော့ပွဲပြီးတာနဲ့ မင်္ဂလာဆောင် အိမ်မှာပင် ညနေပိုင်း ကူလုပ်ဖို့ အစ်ကိုနှင့်အတူ လိုက်ပါမိသည်...။
"ပျိုးငယ်ရေ.."
"ဟုတ် မမ ကေသီ..."
မမကေသီရှိရာကို ရောက်မိတော့ မမကေသီက သူ့လက်ထဲ အိတ်တစ်လုံးနှင့် ထည့်ထားသည့် ပေါင်မုန့်အပြင် သာကူထည့်ထားသည့် မုန့်ကို ပေးလာလေသည်..။
"ပြန်တော့မှာမလား? ရော့ ဒါလေး ယူသွား...။ ဒါနဲ့ ငဦးကရော ဒီည သောက်မယ်ထင်တယ်...။ ဘယ်လိုလဲ အသင့်ပြင်ထားတာလား အလှလေးရဲ့ ...။ ဟိုက စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ သတ်ပစ်လိုက်ရင် သေနေဦးမယ်... နဂိုကမှ ဟိုက ဟူးဟူးဒိုင်းဒိုင်း...။ ဘီယာမူးမှ ပိုဆိုးမယ်နော် အလှလေး..."
မမကေသီစကားကိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ပြုံးရုံဖြင့်သာ ထောက်ခံလိုက်မိပြီး...
"အစ်ကိုက သူမူးရင် တန်းပြီး အိပ်တတ်တာက များပါတယ်...။"
"အောင်မယ်... ဟုတ်လို့လား အလှလေးရယ်... ဟိုက ခဏခဏ လုပ်သတ်ဖို့ ကြုံးဝါးနေပြီးတော့...။"
"တကယ်ပြောတာပါ... အစ်ကိုက အဲ့လိုမျိုးမဟုတ်ပါဘူး...။"
"ဟုတ်ပါပြီအေ... ကျုပ်က စိတ်ပူလို့ပါ...။ မတော်တဆ လက်လွန်ပြီး သေသွားရင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတွေ ဖြစ်မှာစိုးလို့...။ အခုနောက်ပိုင်း ဓားသိမ်းလိုက်ပြီဆိုတော့ ငဦးလူသတ်နည်းက... အမျိုးမျိုးနော် ဟင်း..."
"မမကလဲ..."
"လုပ်ပြီးသတ်တဲ့နည်းက အလောင်းတောင် လှမှာ မဟုတ်ဘူးနော် အလှလေး... မွေးလာတုန်းက အလှလေး ဟင်းဟင်း...သြော်... ဒါနဲ့ သူတို့ဝိုင်းက ဒီမှာ ရှိတာလား? ငဦးကိုလည်း မတွေ့မိသလိုပဲနော်...။"
မကေသီစကားကြောင့် ကျွန်တော်လည်း အသောက်ဝိုင်း ကျင်းပနေသည့် နေရာကို ကြည့်တော့ တကယ့်ကို အစ်ကိုက ရှိမနေတော့တာမို့...။
"ဒါဆို... ပျိုးငယ် အိမ်ပြန်တော့မယ်နော် မမ...။"
"ဟုတ်ပြီ ဂရုလည်စိုက်ဦး... တစ်လုတ်စာပဲ ရှိတာ... ဟိုက ဘာတွေလုပ်မယ်မသိဘူး...။ မထိန်းနိုင်တော့ရင် ထွက်သာပြေးနော်...။ စောစောစီးစီး ယောကျ်ားသတ်တာ မခံနဲ့ဦး...."
"မမကေသီ... အစ်ကို့ကို မကောင်းတွေချည်း ပြောနေတော့မှာလား? ဒါဆို ပျိုးငယ် ပြန်... အဲ... အစ်ကို..."
အစ်ကိုကတော့ ကျွန်တော့်ဆီသို့... သူ့ပုံစံက ဘီယာသောက်ထားပေမယ့် မူးနေဟန်တော့ မပြ...။
"သွားမယ်..."
ချက်ချင်းဆိုသလို ပျိုးငယ်ကို ပွေ့လိုက်ပြီး သူ့ဆိုင်ကယ်ပေါ်သို့.... စွေ့ခနဲပွေ့ပြီး ကောက်တင်သည်...။ ထို့နောက် ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းပြီး ထွက်သွားလေတော့ နူတ်ဆက်ဖို့ မနည်းကြိုးပမ်းလိုက်ရသည်....။
နာရီဝက်ခန့်အကြာ...
နာရီဝက်ခန့်အကြာမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ပြန်ရောက်မိသည်..။ အစ်ကိုကတော့ အိမ်ပေါ်သို့ တက်သွားလေပြီ..။ ကျွန်တော်ကတော့ မင်္ဂလာဆောင်အိမ်မှ မမကေသီ ပေးလိုက်တဲ့ ပေါင်မုန့်သာကူဆမ်းလေးကို မီးဖိုခန်းမှ ပန်းကန်ယူထည့်လျက်...
"အစ်ကို ဒီမှာ ... အစ်ကိုစားဖို့ မင်္ဂလာဆောင်အိမ်က ယူလာတာ...။ ပျိုးငယ် ပန်းကန်ထဲ ထည့်လာခဲ့တယ်..။ ပေါင်မုန့်လေးက သာကူဆမ်းထားတော့ အရမ်းကောင်းတာ..."
ထိုအချိန်မှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး ဘာမှမပြောလာသေး...။ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ မနက် ဧည့်သည်များအတွက် မုန့်ပေါင်းထားသည်ကို သတိရမိပြီး...
"အစ်ကို ခဏနော်...။ ပျိုးငယ် အောက်မှမုန့်တွေ သိမ်းဖို့ ကျန်သေးတယ်... အောက်ခဏသွားဦးမယ်နော်..."
အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်နေတာမို့ ကျွန်တော်လည်း အောက်ကို ဆင်းလာမိတော့သည်...။ မုန့်ပွဲဗန်းများကို သေချာသိမ်းဆည်းနေရင်းမှ မြန်မြန်ပြီးဖို့ စေ့ဆော်မိသည်...။ ထို့နောက်မှာတော့ အရီးလေးက ပျိုးငယ်ကို ကူသိမ်းရင်းပင်...
"ပျိုးငယ်... ငဦးက သောက်လာတာလား? အဲ့ဒီကလေး အရင်တုန်းကလည်း သောက်ပေမယ့် အခုလောက်အထိ မဆိုးဘူး..။ အခုက ဘာလဲ မသိ..."
အရီးလေးစကားကိုတော့ ကျွန်တော်က ပြုံးကာ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး...
"အစ်ကိုက မူးရင် သွေးဆိုးလို့လားဟင်..."
"ဪ... အဲ့ဒါက မင်းလူလေ... ကျုပ်က ဘယ်လိုသိမလဲ? အရင်တုန်းကတော့ မသိပေမယ့်... အခုတော့ သွေးဆိုးတော့မယ်ထင်တယ်..."
အရီးလေးက မိမိကိုအကြည့်ဝေ့လာပြီး ပြောလေတော့ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းကိုသာ ခါရမ်းမိလိုက်တော့သည်...။
"အစ်ကိုက တစ်ခါတစ်လေ... ကြောက်စရာပဲ ကောင်းတာပါ...။ ဒါပေမယ့် ပျိုးငယ်ကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး.."
"ဟုတ်ပါပြီ.. အဲ..ဟို.."
အရီးလေးစကား မပြီးဆုံးသေးခင်မှာပင် အိမ်ပေါ်က လှေကားထစ်များအတိုင်း ဆင်းလာသည့် အစ်ကိုက... ကျွန်တော်ရှိရာသို့ တရွေ့ရွေ့..။ ကျွန်တော့်ဆီသို့ ရောက်လာပြီး တစ်ခဏမှာတော့ အစ်ကို၏ စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီမှု...။ ကျွန်တော်က အစ်ကို့ကို ရုတ်တရက်ထိတ်လန့်စွာပင် ကြည့်လိုက်မိပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့...။ ထိုအချိန်မှာပင် အစ်ကိုကတော့... ကျွန်တော့်ကို ပွေ့ကာ အိမ်ပေါ်သို့...။
အိမ်ပေါ်ရောက်ပြီး တစ်ခဏမှာတော့ အစ်ကိုက သူ့အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားပြီး ကျွန်တော့်ကို အိပ်ရာကုတင်လေးစွန်းကို မှီကာ ချလိုက်ပြီးသည့်နောက်... ကျွန်တော့် မေးဖျားကို ကိုင်ကာ...
"ငါ ကြည့်နေတာကို ငါ့မျက်စိရှေ့က ထွက်သွားဖို့ပဲ ပြင်နေတယ်...။ အပြင်ကို တောက်လျှောက်ထွက်နေတယ်... ။ လူများတဲ့ နေရာတွေကိုပဲ ရွေးသွားတယ်...။ ငါက မင်းကို လိုအပ်လို့ လိုက်ရှာပြီဆို မရှိတော့ဘူး...။ ပျိုးငယ်.. ငါ မင်းကို သတ်ချင်လာအောင် မလုပ်နဲ့နော်...။ မင်းတစ်ကိုယ်လုံး ကြိတ်ဆုံထဲ ထည့်ကြိတ်နိုင်သလို... မင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို နုတ်နုတ်စဉ်းပစ်နိုင်တယ်...။"
"အစ်ကို..."
အစ်ကို့ကို ယဲ့ယဲ့လေး ခေါ်လိုက်မိတော့သည်..။ အစ်ကိုကဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး...
"ဒီအသံ.. ဒီမျက်နှာက... ငါနဲ့နေသားတကျ ရှိနေတာမျိုး..."
တကယ် သိပ်ချစ်လွန်းလို့ အရေခွံပါ ဆွဲလန်ပစ်ချင်တာမျိုး...
ထို့နောက် ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းပဲ အပိုင်သိမ်းချင်တဲ့ အစိတ်အပိုင်းများ သူ၏မျက်နှာကို မိမိအရာအနားသို့ တိုးကာဖိကပ်လျက်..။ မျက်နှာတော်လှလှကို တစ်ချက်ရှုလိုက်ပြီး နောက်မှာတော့ အဲ့ဒီမျက်ဝန်း.. အဲ့ဒီနူတ်ခမ်းများက လှရက်လွန်းလို့ပင် အပိုင်သိမ်းကျုံးပစ်လိုက်တာပစ်လိုက်မိသည်...။
(n- မင်းတို့ သိဖို့က ဒါက ဘယ်လိုကြီးလဲ အစ်ကိုတော်လို့ မေးရင်...
ဟုတ်ကဲ့... အဲ့ဒီ မျက်လုံးနဲ့ ပါးစပ်ကို သူ့အပိုင် သိမ်းကျုံးပစ်တယ်ဆိုတာ 0ral S3Xပါ...)
မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို အိပ်ရာပေါ်သို့ တင်ပေးလာသည်..။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ အုပ်မိုးကာ ရှိနေသည့် အစ်ကိုကတော့ အပေါ်မှ အကျီ်တီရှပ်ကို နောက်ကျောဘက်မှ အစွန်းအဖျားကို ကိုင်ကာ ဆွဲလှန်ချွတ်လိုက်လေပြီ...။ အစ်ကို့ဆီက ပူနွေးမှုနှင့်အတူ ချွေးစယဲ့ယဲ့ ကပ်နေသည့် လက်မောင်းမှ မွှေးညှင်းများ...။
အလင်းရောင် သဲ့သဲ့အောက်မှ အစ်ကို့မျက်နှာအပေါ်ပိုင်းမှာတော့ အနည်းငယ် အမှောင်ဖြစ်ထွန်းလျက်..အစ်ကို့နှာတံအစွန်း၊ နူတ်ခမ်းဖျားနှင့် မေးရိုးများကသာ နေရာယူထားလျက်..။
အစ်ကို့ကတော့ ကျွန်တော့်အောက်ပိုင်းမှ အဝတ်ကို ဖယ်ရှားလိုက်သည်...။ ထို့နောက် အကာအကွယ်မေ့နေသည့် ကျွန်တော့်အောက်ပိုင်းကို ခါးမှဆွဲယူလိုက်ပြီး တစောင်းအနေအထားဖြင့်..။ ကျွန်တော့်ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကွေးကာ ရှိစေပြီး ခြေသလုံးမှ ဆွဲလိုက်ပြီး ယူသည်...။ ထို့နောက်မှာတော့...
အ!..
သွတ်သွင်းလာသည့် ထိုအရာက အောင်းဖို့ နယ်မြေတစ်ခု အပိုင်စိုးဖို့ ကြံစည်နေသည်...။ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံး ခြေသလုံးမှ အပြီးတိုင် ပိုက်ပွေ့ထားသည်က အနည်းငယ်တောင် ရွေ့လို့မရ...။ အစ်ကိုနှင့် ထိုအရာလုပ်တာမျိုးက အရမ်းကြီး မစိမ်းသက်ပေမယ့်... ဒီနေ့မှာတော့ ... အစ်ကို့အရာက ပိုတောင် ကြီးလာသလား?
အစ်ကိုက တစ်စ တစ်စနဲ့ တိုးဝင်မှုက အပြီးဆုံးထိ နောက်မှာတော့... သွင်းထုတ်မှုနှင့်အတူ အဝင်အထွက်ခံစားမှု...။ ကျွန်တော်ကတော့ အစ်ကို့သိမ်းပိုက်ထားသည့် နေရာမှာပဲရှိနေမိပြီး အရှိန်အပြည့်ပါနေသည့် အားထုတ်နေသည့် ကျွန်တော့်ကို သီးသန့်ဘောင်နယ် အဖြစ်ထုဆစ်ထားသည့် အစ်ကို့လက်နှစ်ဖက်ကတော့ ချွေးစနှင့်အတူ မွှေးညှင်း၊ သွေးကြောတို့... ကြွက်သားအမြှောင်တို့ကို တင်းကြပ်စွာပင် ကုတ်တွယ်လိုက်မိသည်။
..အစ်ကိုကတော့ အားအင်အပြည့်ဖြင့် မမကေသီပြောသည့် နွားသိုးကြိုးပြတ် အနေအထား...။ အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်လည်တိုင်သို့ ကိုင်တစ်ဖက်က ကုတင်ဘောင်ကို ဖိဆုပ်လျက်...။ ထိုလက်များမှ ချွေးအစက်အပြောက်များနှင့်အတူ ထောင်ထနေသည့် သွေးကြောများမှ အစ်ကို့သန်မာမှုကို ခံစားမိနေသည်...။ ထို့အတူ ကျွန်တော့်ကျောပြင်သို့ အစ်ကိုက သွားဖြင့်ဖိကြိတ်၍...
"မင်း...
မင်းကို အရိုးတစ်ခြား... အသားတစ်ခြား ဆုတ်ဖြဲပစ်ချင်လိုက်တာ..."
အစ်ကိုရဲ့ အံကြိတ်သံ...
အစ်ကို~~~
နံနက် ၂နာရီ..
နာရီအချက်ပေး နှစ်ချက်နောက်မှာတော့.. ကျွန်တော် အသက်ကိုပင် မနည်းဖြောင့်ဖြောင့်ရှုမိလိုက်သည်..။ အစ်ကို့ပြီးဆုံးခြင်းများနှင့်အတူ ကျွန်တော့်ပြီးဆုံးခြင်းများက လုံးထွေးပျော်ဝင်နေခဲ့သည်...။
အစ်ကိုကတော့ သူ့အရှိန်များကို ရပ်တန့်မှုမရှိသည့် နောက်ပိုင်းမှာ အစ်ကို့မေးဖျားမှ ချွေးစများက သီခ၍....။အားအင်တို့ ကုန်ဆုံးသွားပြီးနောက် ချွေးစနှင့်အတူ... အစ်ကို့ကိုဖြည်းညှင်းစွာ ကြည့်မိသည်။ ကျွန်တော့်အောက်ပိုင်းမှ အရာတစ်ခုလုံး ခြေထောက်များက စ လှုပ်ရှားဖို့အတွက် ... အတော်လေးကိုအားအင်မေ့နေခဲ့သည်...။ နာကျင်မှု၊ သာယာနာပျော်မှု အကြား အကျုံ့အချဲ့ လုပ်နေခဲ့သည့် ကြွက်သားများနှင့်အတူ ထိုအရာကတော့ အနည်းငယ်တောင် တုန်ရီနေခဲ့သလိုပင်...။
အစ်ကို့ထံမှ အားအင်တစ်ခုလုံးကို သိမ်းကျုံးယူပြီး ထိန်းလိုက်ရသည်မို့ အတော်လေးကို ခြေကုန်လက်ပန်း ကျနေပြီ ဖြစ်သည်..။ အစ်ကိုကတော့ ကျွန်တော့်အရာရာထဲ အထပ်ထပ်အခါခါ လွန်မြောက်ပြီးဆုံးသည်မို့ အောက်ပိုင်း ပေါင်အထက် နေရာတစ်ဝိုက်မှာတော့ အစ်ကို့ပြီးဆုံးခြင်းများက နယ်မြေကို သိမ်းပိုက်မင်းမူနေခဲ့သည်...။
အစ်ကိုက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဖွဖွထိပြီး ကြည့်လာသည်...။ ချွေးစအနည်းငယ်နှင့်အတူ သူလှုံ့ဆော်ပြီး နှယ်ပယ်ထားသည့် အားအင်တစ်ခုနောက်မှာတော့ ခေါင်းထက်မှ ဆံပင်ရှည်များက အိပ်ရာအပေါ် လူးလွန့်၍...။
"Babe..."
အစ်ကိုက အသံဖျော့ဖျော့လေးဖြင့် ခေါ်လာသည်...။ ထိုအခါမှာတော့ ကျွန်တော်လည်း ပြုံးကာ..အစ်ကို့မျက်နှာအောက်ပိုင်းမှ မေးရိုးထင်းထင်းမှ အောက်သို့ခ လုလဲလဲ... ချွေးစတစ်ပေါက်ကို သုတ်ငင်ပေးလိုက်မိတော့.. အစ်ကိုက ကျွန်တော့်လည်တိုင်မှ သိုင်းကာ ခေါင်းကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးသည့်နောက် လဲချ၍...ထို့နောက် ကျွန်တော့်ပါးပြင်သို့ သူ့နှာခေါင်းဖြင့် တို့ထိလာပြီး...
"ဒါက သားမယား ပြုကျင့်တယ်လို့ ခေါ်တယ်မလား..? ငါ အကုန်လုံး လွှတ်ပေးလိုက်ရင် ... မင်းသေမယ် ထင်တယ်.."
(N-plusက ကျုပ် themeမဟုတ်လို့ မရေးတတ်ဘူး...။ ပေါတောတော ဖြစ်ရင်လည်း ဒီအတိုင်း ဖတ်လိုက်ပါ...။ အဲ့ဒီအခန်းတွေ အသေးစိတ်ရေးတာမျိုးက ကျုပ်အရမ်းပျင်းလို့ပါ...။)
Thursday:26:October:8:55PM:2023
{Zawgyi}
( Matur3 al3rt...)
... မွတ္ထား...
ပ်ိဳးပင္ငယ္...
မင္းလူက မင္းကို ႐ူးေနေအာင္ခ်စ္တာ...
***
နံနက္ပိုင္း...
"ပ်ိဳးငယ္ေရ... ဒီကို ခဏ...။"
ကိုတ႐ုတ္ႀကီး မဂၤလာေဆာင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကန္ေတာ့္အုပ္တင္ဖို႔ ကိစၥမ်ားျဖင့္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္...။
အစ္ကိုကေတာ့ တစ္ဖက္႐ြာကို ကန္ေတာ့အုပ္တင္ဖို႔ အင္တင္တင္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကန္ေတာ့အုပ္တင္ဆိုေတာ့ မလြန္ဆန္နိုင္တာလည္း ျဖစ္မယ္ထင္သည္...။
"ဟုတ္... မမေကသီ...။"
"မနက္ျဖန္ ေစာေစာေလး လာခဲ့ေနာ္...။ ဒီမွာ လုပ္စရာရွိတာ... ေစာေစာလုပ္ရေအာင္...။ ဒါနဲ႕ ငဦးကိုေရာ အသိေပးထားလား?"
"ဟုတ္ကဲ့... ဟိုေန႕က ကိုတ႐ုတ္ႀကီး လာေျပာတာေတာ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ အစ္ကိုက လိုက္ခိုင္းမယ္ ထင္ပါတယ္...။"
"အမေလး... အဲ့ဒါဆိုလဲ ေသခ်ာေလးေျပာထားပါဦးဟယ္...။ ငဦး ေဒါသက နည္းနည္းပါးပါး မဟုတ္ဘူး...။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ မမေကသီ... စိတ္မပူပါနဲ႕... ပ်ိဳးငယ္ အစ္ကို႔ကို နိုင္ပါတယ္...။"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ မမေကသီက သူ႕မ်က္ႏွာကို မဲ့႐ြဲ႕ကာျဖင့္...
"အမေလး... ထိန္းနိုင္ပါတယ္နဲ႕... ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္... အလုပ္ခံလိုက္ရေသာ...ညမ်ား....။"
မမေကသီရဲ႕ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္း ေျပာသံအဆုံးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာထူပူလာၿပီး....
"မမကလည္း... မဟုတ္ပါဘူး...။ ပ်ိဳးငယ္က... အစ္ကိုက ဒီအတိုင္း...။"
ကြၽန္ေတာ္က စကားကို အဆုံးမသတ္ဘဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္စဥ္မွာေတာ့ မမေကသီကလည္း....
"မသိရင္ ခက္မယ္... ဟိုကလဲ မင္း ထိန္းမွရမယ္ ဘာညာနဲ႕... ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း အဟမ္းက်တာပဲ....။"
"မမကလဲ..."
"မမကလဲ လုပ္မေနနဲ႕... သြား... အိမ္ကိုျပန္ေတာ့...။ ဟိုက မေတြ႕ရင္ ဓားဆြဲထြက္လာဦးမယ္...။"
"အစ္ကို႔ကို အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႕... မမကလဲ..."
"မဟုတ္ဘူးလား? ငါ မေျပာခ်င္ဘူး... ၾကာရင္လည္း အရိုးေတာင္ က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ဟိုက ႏွယ္ပယ္ၿပီး လက္ပူတိုက္ထားတာနဲ႕..."
"မမေကသီ...။"
ကြၽန္ေတာ္က မမေကသီေျပာစကားကို ရွက္႐ြံ႕စြာ ေျပာလိုက္မိေတာ့...မမကေတာ့ အခုထက္ထိ ေလွ်ာ့မလာေသးဘဲ...
"မမေကသီ... လုပ္မေနနဲ႕... တစ္ကိုယ္လုံး အညိုအမဲစြဲတာေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေန႕ဆိုတာေရာ ရွိလို႔လား? ေတာ္ေသးတာေပါ့... အသီးတာဆို ႏွယ္တာနဲ႕ပဲ ပုပ္လိမ့္မယ္....။"
"မမ..."
"ကဲပါ... သြားေတာ့... ၾကည့္ကို မရဘူး...။ မင္းထိန္းမွ ရမယ္လို႔သာ ေျပာတာ....။ ငဦးပုံစံက ဒီအတိုင္း တုတ္နဲ႕ ထိန္းလို႔ရမယ္လည္း မထင္ပါဘူး... ဟင္းဟင္း...။ ၾကည့္လည္း လုပ္ဦးေနာ္... ဟိုက အေငြ႕ေရာ အေတြ႕ပါ စားတာ... ၾကာရင္ ပ႐ုတ္လုံးလို လုံးပါးပါးမယ္....။"
"မမ..."
"ကဲပါ...ကဲပါ...သြားေတာ့... သြားေတာ့...။ ထိန္းတယ္... ထိန္းတယ္တဲ့... ဟိုက အေသလုပ္သတ္ပစ္မယ့္ ပုံစံမ်ိဳးပါပဲ...။ ေသခ်ာတယ္... ဟိုက လက္လြန္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ေသမလဲ မသိဘူး....။"
အလွေလးကေတာ့ မမေကသီမလုပ္နိုင္ေတာ့....။ ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးႏွင့္အတူ ဆံပင္ရွည္မ်ားကေတာ့ ညေနခင္းေလယူရာမွာ ေမွ်ာလႊင့္လ်က္ပင္....။
အလွေလး...
တကယ္ေတာ့ ထိုကေလးကို ငဦးအတင္းသိမ္းပိုက္လိုက္တုန္းကေတာ့ သူ႕ဘဝေလးအတြက္ သနားမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့လည္း အဆင္ေျပပုံပင္....။
ဥစၥာဓနအတြက္ ဘာမွစိုးရိမ္စရာမလို...။
ငဦးကို သူဘာမွစာရင္းတင္ျပရတာမ်ိဳးေတြ ရွိမွာမဟုတ္....။
ႀကိဳက္သလိုသုံး...
ႀကိဳက္သလိုစားပင္....
အလွေလးက သူ႕အပိုင္ျဖစ္ေနသေ႐ြ႕ေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။
သူ႕ဆီက အလွေလးကို ဆြဲထုတ္နိုင္သည့္ အေနအထားတစ္ရပ္ကိုပင္ ဟိုက လက္မခံနိုင္တာပင္။
တကယ္ေတာ့ ေဖာက္ျပန္မႈအနည္းငယ္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ အဆင္မေျပသည့္ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုမွာေတာ့ ပ်ိဳးငယ္ေလးကေတာ့ ကံအေကာင္းဆုံးပင္...
အိမ္ကို ျပန္သြားသည့္ ေက်ာျပင္ငယ္ငယ္ေလးကို သေဘာက်စြာ ေငးၾကည့္မိလိုက္သည္...။ ကိုယ့္အေပၚ သည္းသည္းလႈပ္ ျမတ္နိူးသည့္ အမ်ိဳးသားကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာပင္...။ တကယ္ေတာ့လည္း အလွေလးက ငဦးစိတ္မခ်နိဳင္ခ်င္လည္း စိတ္မခ်နိဳင္စရာပင္.... ဘယ္ေတာ့မွကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လို႔ မရ....။ အၿမဲတမ္း အလွေလး၏ အလွတရားမွာ ယစ္မူးၾကသည့္ လူတိုင္းလိုလိုပင္...။ အလွေလးကလည္း အိမ္ေထာင္က်တာပင္... အလွတရားတို႔က ေပ်ာက္ကြယ္မႈ ရွိမသြား...။
႐ြာလယ္ပိုင္း...
"သဘက္ခါအတြက္... မဂၤလာေဆာင္ အခန္းအနားကို ဖိတ္တဲ့ စာရင္းက ၿပီးသေလာက္ ရွိေနၿပီမလား?"
ဟုတ္ပါသည္... စာရင္းအတိအက်နဲ႕ ကိုေတာ္ေခ်ာက အခုထက္ထိ အိမ္က်ိဳအိမ္ၾကား လမ္းက်ိဳလမ္းၾကားက အစ အကုန္လိုက္ဖိတ္ေနတာမ်ိဳးပင္....။ မိမိစကားကို ငဦးက အၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္ပင္... မိမိလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့....။
ဒီေကာင္ အခါတိုင္းက အိမ္မွာကပ္ၿပီး ပ်ိဳးငယ္အနားက မခြာတာကို အခုမွဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အျပင္ထြက္လာသည္လဲ မသိေတာ့....။
သူ႕လက္ထဲက ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့....
... ေဒါက္တာ မင္းမ်ိဳးႏြယ္...
ထိုစာ႐ြက္ကို ငဦးကေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္း ၾကည့္လာၿပီး....
"ဒီတစ္႐ြက္ၿပီးရင္ ျပန္လို႔ရၿပီ...။"
"ေၾသာ္... ငဦး... ဒါနဲ႕ ခဏေနမွ ဟိုဝိုင္းကို လာမွာလား? မနက္ျဖန္မွ လုပ္မွာလား?"
"မနက္ျဖန္မွ... လာခဲ့မယ္.....။"
"အင္း... ဒါဆိုလည္း ငါတို႔မနက္ျဖန္ မဂၤေဆာင္ၿပီးမွပဲ... စီစဥ္ၾကတာေပါ့...။ ဒါနဲ႕ ဒါက ေဒါက္တာ မင္းမ်ိဳးႏြယ္... ၿမိဳ႕က ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးတဲ့ ႐ြာလယ္က ေဒါက္တာမလား?"
"ဟုတ္တယ္... မင္း သြားေပးလိုက္... ။ ငါ အျပင္က ေစာင့္ေနမယ္...။"
မိမိလက္ထဲသို႔ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ေပးလာပြီး ေဆးခန္းထဲသို႔ ဝင္ခိုင္းေနသည့္ သူပင္....။
ဖိတ္စာကမ္းလာသည့္ ငဦးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး....
"ဆရာ... ဆရာမ်ိဳးႏြယ္...။"
တစာစာေအာ္ေခၚမႈေနာက္မွာေတာ့ ေဆးခန္းထဲမွ ဆရာမင္းမ်ိဳးႏြယ္က ထြက္လာၿပီး အေျခအေနကို လာၾကည့္ဟန္ျဖင့္...။
"ေၾသာ္... ေဝႀကီးပဲ.. ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ..."
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ သဘက္ခါ... တ႐ုတ္ႀကီး မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ဆရာ့ကို လာဖိတ္တာပါ...။"
ထိုဆရာ့လက္ထဲသို႔ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ ကမ္းေပးလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုဆရာက ထိုဖိတ္စာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ငဦးကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့... လာျဖစ္ေအာင္ လာရမွာေပါ့ဗ်ာ..."
ထိုစကားအဆုံးမွာေတာ့ ထိုဆရာ့မ်က္ႏွာက အၿပဳံးတရားတို႔ႏွင့္အျပည့္...။ တည္ၾကည္ခန့္ညားၿပီး စိတ္သေဘာထားေကာင္းသည့္ ဆရာက မာနလည္း မႀကီးတတ္...။ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြျဖင့္ပင္ ရွိေနေတာ့ ႐ြာကိုေရာက္တာ တစ္ပတ္ေတာင္ မၾကာေသး.... ဒီ႐ြာက လူအားလုံးကို သူက ရင္းႏွီးမႈ ရယူၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္....။
"ဒါဆို... ခြင့္ျပဳပါဦး ဆရာ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္စရာကိစၥေလးေတြ ရွိေနလို႔...။"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုဆရာက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ငဦးကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လာၿပီး..
"သေဘာပါဗ်ာ... သေဘာပါ..."
ထိုစကားေနာက္မွာေတာ့ မိမိကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားသည့္တစ္ေယာက္ေနာက္မွာ ပါသြားသည့္ သူတစ္ေယာက္....။
သူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆုံးဖို႔ အတတ္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူကေတာ့ ေဆးခန္းအျပင္ဘက္မွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး ဘာသိဘာသာ ရွိလ်က္ပင္....။ ဘယ္ကိုမွ အာ႐ုံစိုက္ဟန္ မရွိ...။
ဒီကို စ ေရာက္သည့္ ေန႕ ႐ြာထိပ္မွာေတာ့ မိမိကို ၾကည့္လာသည့္ အၾကည့္မ်ားက အခုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္ထံကို ေရာက္ေတာင္ မလာပါ..။ အာ႐ုံလည္း စိုက္ဟန္ မရွိ...။ အဲ့ဒီေန႕က ေတြ႕လိုက္သည့္ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားက တစ္စုံတစ္ရာကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ အျပည့္ရွိသလို... သူ႕အပိုင္ကို ထိလာတာနဲ႕ သူက စီရင္ေပးဖို႔ဆိုတဲ့ အေနအထားတစ္ခု...။
ထိုအၾကည့္မ်ား...
ထိုကိုယ့္အပိုင္ကို႐ူးခါေနေအာင္ ခ်စ္တာမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ရွိသည့္ သူ၏နစ္ေမ်ာမႈမ်ားကို မိမိအျပည့္အဝ တစ္ခါေလာက္ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္...။
ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ျပင္းသည့္ ထိုလက္မ်ား၏ ေပြ႕ဖက္မႈ၊ ႀကိမ္းဝါးမႈေတြ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္..။ သန္မာေသာ ေပြ႕ဖက္မႈႏွင့္အတူ ေနသားက်ခ်င္သည္..။ သူ၏ စိတ္မရွည္သည့္ အၾကည့္မ်ားကိုလည္း ခံခ်င္သည္...။
လိုခ်င္မႈကေတာ့ သူ၏ ေဒါသမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးနိုင္သည့္ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္မိပါသည္..။
ဒါေပမယ့္ သူက ပိုင္ရွင္ ရွိေနသည္တဲ့...။ အဲ့ဒီ ပိုင္ရွင္ဆိုသူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္...။ ေတြးမိတိုင္း အသည္းထိ လာေရာက္စူးေနေသာ အရာတစ္ခု..။ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးလိုက္တိုင္း ထိုဆူးတစ္ေခ်ာင္းက အၿမဲပါလာၿပီး မိမိစိတ္ကို တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ တရစ္ရစ္ တိုက္စားေစတာမ်ိဳးပင္...။ ထိုအေၾကာင္းက ..
မိမိဘဝမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ကပင္ သူမ်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတဲ့ မူဝါဒကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာခဲ့သူပင္...။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကိုလည္း အယုံအၾကည္ မရွိခဲ့သလို ဘယ္သူ႕ကိုမွ ခ်စ္ခင္တာမ်ိဳး မရွိ...။ ခ်စ္လည္း အခ်စ္တတ္...။ တစ္ခါတစ္ေလ အခ်စ္ကို မခံစားတတ္လို႔ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူမိတာမ်ိဳး ရွိေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို ခံစားမိခ်င္ပါသည္...။
သူ႕ကို စ ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းေပါ့...
သူ႕စိတ္ထဲက ခံစားမႈက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ strong ျဖစ္ေနလဲ မသိ... သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းကို ခံစားမိတာမ်ိဳးပင္...။ ဒီကို ေရာက္သည့္အထိ သူမ်က္ဝန္းမ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရခဲ့...။ တစ္ျခားသူမ်ားထံမွ သူ႕အေၾကာင္းကို စုံစမ္းမိေတာ့ ပို၍ေတာင္ လိုခ်င္တပ္မက္မိပါေသးသည္...။ သူ႕ traitကေလ... မိမိကို တစ္ခါတည္းနဲ႕ ျပဳစားလိုက္တာပဲ...။
ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္ ကပ္ပါလာသည့္ ထိုအရာႏွင့္ ထိုအေၾကာင္းကို ေတြးမိလိုက္ေတာ့ သူကာကြယ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့သူကို ပိုမုန္းမိသည္...။
အဲ့ဒီအရာေလးကို သူက မနည္းယူထားတာတဲ့...။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႕မွာ အဆုံးစြန္ထိ ခံစားဖူးခဲ့သည္တဲ့...။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္လည္း က်ဖဴးသလို... စိတ္မနာနိုင္ဘဲ စိတ္လႊတ္ၿပီး ကာကြယ္ေပးခဲ့တုန္းတဲ့...။ သူ႕မွာ ႐ူးမတတ္နဲ႕ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ထိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထြက္ေျပးဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားခဲ့သည္တဲ့...။
မုန္းလိုက္တာ...
သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ေတြက တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ ပုံက်ေနတာ ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းသလို.. စိတ္ပ်က္စရာပင္...။
မိမိ ဒီကို ေရာက္စဥ္ အေတာအတြင္းမွာေတာ့ သူကိုးကြယ္သည့္ လူက မေကာင္းဘူးဆိုတာကိုျပခ်င္သလို... တန္ဖိုးမထားတတ္သည့္ လူတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူ႕တန္ဖိုးက ဘာဆိုတာလည္း ျပခ်င္ပါေသးသည္...။ တကယ္ေတာ့ ငဦးဆိုတဲ့ ရင္ဝယ္ဦးဆိုတဲ့သူရဲ႕ trait - possessive ေတြက ႐ူးေလာက္ေအာင္ကို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာ...။
ေနာက္တစ္ေန႕...
မနက္ပိုင္း
နံနက္ ၆နာရီ...
"ငယ္သူငယ္ခ်င္းေရ.. အခုေတာ့ ငယ္ကြၽမ္းေဆြ...
ငယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ အခုေတာ့ ငယ္ကြၽမ္းေဆြ... အခုလို ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ရတာ... ဝမ္းသာမဆုံးနိုင္ေပ..
မီးပုံးလွလွေလးေတြ ေရာင္စုံထြန္း ထြန္းညွိေန... အလွအပေတြ ဆုံကာေလ... တို႔ဘဝဟာ ပမာတူေန..."
သူတို႔သားအိမ္မွ သီခ်င္းသံမ်ားႏွင့္ ညံစီေနသည္...။ သတို႔သားအိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္...။ သတို႔သားျဖစ္သူ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ လကြယ္ညသန္းေခါင္ သပိတ္ဖင္ သစ္ငုတ္တို မီးကြၽမ္း၊ ထင္းကုလားတုံးကေတာ့ မဂၤလာေရာင္ သတို႔သားဝတ္စုံနဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ တင့္တယ္ေနသည္...။
"ဪ တ႐ုတ္ႀကီးရယ္.. ေက်ာ္ေတာ့လည္း .. ေဝႀကီးပါကြယ္... ညားေတာ့လည္း ထင္းကုလားတုံးနဲ႕ရယ္..."
ေဝႀကီးက ထ ဆိုေလေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ လကြယ္ညသန္းေခါင္မွာ မိုးေမွာင္က်ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ လငပုပ္ ဖမ္းသြားေလၿပီ...။
"ေဝႀကီး... မင္းတုန္းက ငါဂ်င္းမထည့္ဘူးေနာ္.."
တ႐ုတ္ႀကီးက သေဘာမက်စြာ ေျပာလာၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေဝႀကီးက တဟားဟားရယ္သြမ္းသည္...။ ထို႔ေနာက္ သေဘာက်စြာပင္ တ႐ုတ္ႀကီးပုခုံးကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး...
"ဒီအခ်ိန္ခါမ်ား... မဂၤလာပြဲႀကီး က်င္းပ သတို႔သမီး သတို႔သမီး သတို႔သား လ မို႔လို႔လား?"
"ေဝႀကီး...!"
တ႐ုတ္ႀကီးက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာေလေတာ့ ေဝႀကီးက တခြိခြိရယ္ၿပီး ၿငိမ္သြားေလၿပီ...။
"ဒါနဲ႕... တ႐ုတ္ႀကီး ဘာလို႔ ငါနဲ႕ ငဦးကို ကန္ေတာ့ပြဲထဲ ထည့္ထားတာလဲ..?"
"... မင္းတို႔တုန္းလည္း ထည့္ၿပီး ငါ့ကို လက္ဖြဲ႕ေငြအမ်ားႀကီး ေတာင္းသြားတာ မလား?"
"စိတ္မေကာင္းဘူး... ငါတို႔က အခု ပိုက္ဆံျပတ္ေနလို႔... ႏွစ္ျပားေလာက္ဆို ရၿပီမလား?"
"ေဝႀကီး မင္း...!"
ေဝႀကီးစကားေနာက္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက ေဒါပြ၍သာ က်န္ခဲ့ေလၿပီ...။
နာရီအနည္းငယ္ အၾကာ...
တစ္ဖက္႐ြာ၏ မိန္းကေလးအိမ္မွာ ေအာင္ေဇယ်တဳ သဗၺမဂၤလာ လုပ္ေနသည့္အခ်ိန္ပင္ ျဖစ္သည္...။ အစ္ကိုကေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကန္ေတာ့ခံဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ မေကသီတို႔ျဖင့္ ခဏေနခိုင္းေလၿပီ...။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မမေကသီႏွင့္အတူ အစ္ကို႔ကိုသာ ေစာင့္ေနမိသည္...။
"အလွေလး အိမ္ကိုတန္းျပန္မွာလား? ဒီမွာ ခဏေနခဲ့ပါဦးလား? မမနဲ႕မွ ျပန္ရေအာင္ေလ..."
"ရမယ္ မထင္ဘူး အစ္ကိုက ပ်ိဳးငယ္ကို တစ္ခါတည္း သူနဲ႕လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္..."
"အမေလးေအ မေျပာခ်င္ဘူး... ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး..."
ခဏအၾကာမွာေတာ့ အစ္ကိုက အိမ္ေပၚမွ ေအာက္ဘက္သို႔ ကန္ေတာ့ခံပစၥည္းႏွင့္အတူ ဆင္းလာၿပီးသည့္ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေခၚသည္...။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မမေကသီကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အစ္ကို႔ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ လိုက္လာမိေတာ့သည္...။
ညပိုင္း...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကန္ေတာ့ပြဲၿပီးတာနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္မွာပင္ ညေနပိုင္း ကူလုပ္ဖို႔ အစ္ကိုႏွင့္အတူ လိုက္ပါမိသည္...။
"ပ်ိဳးငယ္ေရ.."
"ဟုတ္ မမ ေကသီ..."
မမေကသီရွိရာကို ေရာက္မိေတာ့ မမေကသီက သူ႕လက္ထဲ အိတ္တစ္လုံးႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ ေပါင္မုန့္အျပင္ သာကူထည့္ထားသည့္ မုန႔္ကို ေပးလာေလသည္..။
"ျပန္ေတာ့မွာမလား? ေရာ့ ဒါေလး ယူသြား...။ ဒါနဲ႕ ငဦးကေရာ ဒီည ေသာက္မယ္ထင္တယ္...။ ဘယ္လိုလဲ အသင့္ျပင္ထားတာလား အလွေလးရဲ႕ ...။ ဟိုက စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲ သတ္ပစ္လိုက္ရင္ ေသေနဦးမယ္... နဂိုကမွ ဟိုက ဟူးဟူးဒိုင္းဒိုင္း...။ ဘီယာမူးမွ ပိုဆိုးမယ္ေနာ္ အလွေလး..."
မမေကသီစကားကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပဳံး႐ုံျဖင့္သာ ေထာက္ခံလိုက္မိၿပီး...
"အစ္ကိုက သူမူးရင္ တန္းၿပီး အိပ္တတ္တာက မ်ားပါတယ္...။"
"ေအာင္မယ္... ဟုတ္လို႔လား အလွေလးရယ္... ဟိုက ခဏခဏ လုပ္သတ္ဖို႔ ႀကဳံးဝါးေနၿပီးေတာ့...။"
"တကယ္ေျပာတာပါ... အစ္ကိုက အဲ့လိုမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး...။"
"ဟုတ္ပါၿပီေအ... က်ဳပ္က စိတ္ပူလို႔ပါ...။ မေတာ္တဆ လက္လြန္ၿပီး ေသသြားရင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔...။ အခုေနာက္ပိုင္း ဓားသိမ္းလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ငဦးလူသတ္နည္းက... အမ်ိဳးမ်ိဳးေနာ္ ဟင္း..."
"မမကလဲ..."
"လုပ္ၿပီးသတ္တဲ့နည္းက အေလာင္းေတာင္ လွမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ အလွေလး... ေမြးလာတုန္းက အလွေလး ဟင္းဟင္း...ေၾသာ္... ဒါနဲ႕ သူတို႔ဝိုင္းက ဒီမွာ ရွိတာလား? ငဦးကိုလည္း မေတြ႕မိသလိုပဲေနာ္...။"
မေကသီစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေသာက္ဝိုင္း က်င္းပေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္ေတာ့ တကယ့္ကို အစ္ကိုက ရွိမေနေတာ့တာမို႔...။
"ဒါဆို... ပ်ိဳးငယ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ မမ...။"
"ဟုတ္ၿပီ ဂ႐ုလည္စိုက္ဦး... တစ္လုတ္စာပဲ ရွိတာ... ဟိုက ဘာေတြလုပ္မယ္မသိဘူး...။ မထိန္းနိုင္ေတာ့ရင္ ထြက္သာေျပးေနာ္...။ ေစာေစာစီးစီး ေယာက်္ားသတ္တာ မခံနဲ႕ဦး...."
"မမေကသီ... အစ္ကို႔ကို မေကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေနေတာ့မွာလား? ဒါဆို ပ်ိဳးငယ္ ျပန္... အဲ... အစ္ကို..."
အစ္ကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔... သူ႕ပုံစံက ဘီယာေသာက္ထားေပမယ့္ မူးေနဟန္ေတာ့ မျပ...။
"သြားမယ္..."
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပ်ိဳးငယ္ကို ေပြ႕လိုက္ၿပီး သူ႕ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔.... ေစြ႕ခနဲေပြ႕ၿပီး ေကာက္တင္သည္...။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့ ႏူတ္ဆက္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးပမ္းလိုက္ရသည္....။
နာရီဝက္ခန႔္အၾကာ...
နာရီဝက္ခန႔္အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္မိသည္..။ အစ္ကိုကေတာ့ အိမ္ေပၚသို႔ တက္သြားေလၿပီ..။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္အိမ္မွ မမေကသီ ေပးလိုက္တဲ့ ေပါင္မုန႔္သာကူဆမ္းေလးကို မီးဖိုခန္းမွ ပန္းကန္ယူထည့္လ်က္...
"အစ္ကို ဒီမွာ ... အစ္ကိုစားဖို႔ မဂၤလာေဆာင္အိမ္က ယူလာတာ...။ ပ်ိဳးငယ္ ပန္းကန္ထဲ ထည့္လာခဲ့တယ္..။ ေပါင္မုန႔္ေလးက သာကူဆမ္းထားေတာ့ အရမ္းေကာင္းတာ..."
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီး ဘာမွမေျပာလာေသး...။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခုမွ မနက္ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ မုန႔္ေပါင္းထားသည္ကို သတိရမိၿပီး...
"အစ္ကို ခဏေနာ္...။ ပ်ိဳးငယ္ ေအာက္မွမုန႔္ေတြ သိမ္းဖို႔ က်န္ေသးတယ္... ေအာက္ခဏသြားဦးမယ္ေနာ္..."
အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေအာက္ကို ဆင္းလာမိေတာ့သည္...။ မုန႔္ပြဲဗန္းမ်ားကို ေသခ်ာသိမ္းဆည္းေနရင္းမွ ျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ ေစ့ေဆာ္မိသည္...။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အရီးေလးက ပ်ိဳးငယ္ကို ကူသိမ္းရင္းပင္...
"ပ်ိဳးငယ္... ငဦးက ေသာက္လာတာလား? အဲ့ဒီကေလး အရင္တုန္းကလည္း ေသာက္ေပမယ့္ အခုေလာက္အထိ မဆိုးဘူး..။ အခုက ဘာလဲ မသိ..."
အရီးေလးစကားကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ၿပဳံးကာ တုံ႕ျပန္လိုက္ၿပီး...
"အစ္ကိုက မူးရင္ ေသြးဆိုးလို႔လားဟင္..."
"ဪ... အဲ့ဒါက မင္းလူေလ... က်ဳပ္က ဘယ္လိုသိမလဲ? အရင္တုန္းကေတာ့ မသိေပမယ့္... အခုေတာ့ ေသြးဆိုးေတာ့မယ္ထင္တယ္..."
အရီးေလးက မိမိကိုအၾကည့္ေဝ့လာၿပီး ေျပာေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေခါင္းကိုသာ ခါရမ္းမိလိုက္ေတာ့သည္...။
"အစ္ကိုက တစ္ခါတစ္ေလ... ေၾကာက္စရာပဲ ေကာင္းတာပါ...။ ဒါေပမယ့္ ပ်ိဳးငယ္ကိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး.."
"ဟုတ္ပါၿပီ.. အဲ..ဟို.."
အရီးေလးစကား မၿပီးဆုံးေသးခင္မွာပင္ အိမ္ေပၚက ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာသည့္ အစ္ကိုက... ကြၽန္ေတာ္ရွိရာသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕..။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔ ေရာက္လာၿပီး တစ္ခဏမွာေတာ့ အစ္ကို၏ ေစြ႕ခနဲ ေပြ႕ခ်ီမႈ...။ ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကို႔ကို ႐ုတ္တရက္ထိတ္လန႔္စြာပင္ ၾကည့္လိုက္မိၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့...။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အစ္ကိုကေတာ့... ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ကာ အိမ္ေပၚသို႔...။
အိမ္ေပၚေရာက္ၿပီး တစ္ခဏမွာေတာ့ အစ္ကိုက သူ႕အခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာကုတင္ေလးစြန္းကို မွီကာ ခ်လိဳက္ၿပီးသည့္ေနာက္... ကြၽန္ေတာ့္ ေမးဖ်ားကို ကိုင္ကာ...
"ငါ ၾကည့္ေနတာကို ငါ့မ်က္စိေရွ႕က ထြက္သြားဖို႔ပဲ ျပင္ေနတယ္...။ အျပင္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ထြက္ေနတယ္... ။ လူမ်ားတဲ့ ေနရာေတြကိုပဲ ေ႐ြးသြားတယ္...။ ငါက မင္းကို လိုအပ္လို႔ လိုက္ရွာၿပီဆို မရွိေတာ့ဘူး...။ ပ်ိဳးငယ္.. ငါ မင္းကို သတ္ခ်င္လာေအာင္ မလုပ္နဲ႕ေနာ္...။ မင္းတစ္ကိုယ္လုံး ႀကိတ္ဆုံထဲ ထည့္ႀကိတ္နိုင္သလို... မင္းတစ္ကိုယ္လုံးကို ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းပစ္နိုင္တယ္...။"
"အစ္ကို..."
အစ္ကို႔ကို ယဲ့ယဲ့ေလး ေခၚလိုက္မိေတာ့သည္..။ အစ္ကိုကဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီး...
"ဒီအသံ.. ဒီမ်က္ႏွာက... ငါနဲ႕ေနသားတက် ရွိေနတာမ်ိဳး..."
တကယ္ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ အေရခြံပါ ဆြဲလန္ပစ္ခ်င္တာမ်ိဳး...
ထို႔ေနာက္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ အပိုင္သိမ္းခ်င္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းမ်ား သူ၏မ်က္ႏွာကို မိမိအရာအနားသို႔ တိုးကာဖိကပ္လ်က္..။ မ်က္ႏွာေတာ္လွလွကို တစ္ခ်က္ရႈလိုက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္း.. အဲ့ဒီႏူတ္ခမ္းမ်ားက လွရက္လြန္းလို႔ပင္ အပိုင္သိမ္းက်ဳံးပစ္လိုက္တာပစ္လိုက္မိသည္...။
(n- မင္းတို႔ သိဖို႔က ဒါက ဘယ္လိုႀကီးလဲ အစ္ကိုေတာ္လို႔ ေမးရင္...
ဟုတ္ကဲ့... အဲ့ဒီ မ်က္လုံးနဲ႕ ပါးစပ္ကို သူ႕အပိုင္ သိမ္းက်ဳံးပစ္တယ္ဆိုတာ 0ral S3Xပါ...)
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာေပၚသို႔ တင္ေပးလာသည္..။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အုပ္မိုးကာ ရွိေနသည့္ အစ္ကိုကေတာ့ အေပၚမွ အက်ီ္တီရွပ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွ အစြန္းအဖ်ားကို ကိုင္ကာ ဆြဲလွန္ခြၽတ္လိုက္ေလၿပီ...။ အစ္ကို႔ဆီက ပူႏြေးမႈႏွင့္အတူ ေခြၽးစယဲ့ယဲ့ ကပ္ေနသည့္ လက္ေမာင္းမွ ေမႊးညွင္းမ်ား...။
အလင္းေရာင္ သဲ့သဲ့ေအာက္မွ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာအေပၚပိုင္းမွာေတာ့ အနည္းငယ္ အေမွာင္ျဖစ္ထြန္းလ်က္..အစ္ကို႔ႏွာတံအစြန္း၊ ႏူတ္ခမ္းဖ်ားႏွင့္ ေမးရိုးမ်ားကသာ ေနရာယူထားလ်က္..။
အစ္ကို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ပိုင္းမွ အဝတ္ကို ဖယ္ရွားလိုက္သည္...။ ထို႔ေနာက္ အကာအကြယ္ေမ့ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ပိုင္းကို ခါးမွဆြဲယူလိုက္ၿပီး တေစာင္းအေနအထားျဖင့္..။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေကြးကာ ရွိေစၿပီး ေျခသလုံးမွ ဆြဲလိုက္ၿပီး ယူသည္...။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့...
အ!..
သြတ္သြင္းလာသည့္ ထိုအရာက ေအာင္းဖို႔ နယ္ေျမတစ္ခု အပိုင္စိုးဖို႔ ႀကံစည္ေနသည္...။ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံး ေျခသလုံးမွ အၿပီးတိုင္ ပိုက္ေပြ႕ထားသည္က အနည္းငယ္ေတာင္ ေ႐ြ႕လို႔မရ...။ အစ္ကိုႏွင့္ ထိုအရာလုပ္တာမ်ိဳးက အရမ္းႀကီး မစိမ္းသက္ေပမယ့္... ဒီေန႕မွာေတာ့ ... အစ္ကို႔အရာက ပိုေတာင္ ႀကီးလာသလား?
အစ္ကိုက တစ္စ တစ္စနဲ႕ တိုးဝင္မႈက အၿပီးဆုံးထိ ေနာက္မွာေတာ့... သြင္းထုတ္မႈႏွင့္အတူ အဝင္အထြက္ခံစားမႈ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္ကို႔သိမ္းပိုက္ထားသည့္ ေနရာမွာပဲရွိေနမိၿပီး အရွိန္အျပည့္ပါေနသည့္ အားထုတ္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သီးသန႔္ေဘာင္နယ္ အျဖစ္ထုဆစ္ထားသည့္ အစ္ကို႔လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ေခြၽးစႏွင့္အတူ ေမႊးညွင္း၊ ေသြးေၾကာတို႔... ႂကြက္သားအျမႇောင္တို႔ကို တင္းၾကပ္စြာပင္ ကုတ္တြယ္လိုက္မိသည္။
..အစ္ကိုကေတာ့ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ မမေကသီေျပာသည့္ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ အေနအထား...။ အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္လည္တိုင္သို႔ ကိုင္တစ္ဖက္က ကုတင္ေဘာင္ကို ဖိဆုပ္လ်က္...။ ထိုလက္မ်ားမွ ေခြၽးအစက္အေျပာက္မ်ားႏွင့္အတူ ေထာင္ထေနသည့္ ေသြးေၾကာမ်ားမွ အစ္ကို႔သန္မာမႈကို ခံစားမိေနသည္...။ ထို႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာျပင္သို႔ အစ္ကိုက သြားျဖင့္ဖိႀကိတ္၍...
"မင္း...
မင္းကို အရိုးတစ္ျခား... အသားတစ္ျခား ဆုတ္ၿဖဲပစ္ခ်င္လိုက္တာ..."
အစ္ကိုရဲ႕ အံႀကိတ္သံ...
အစ္ကို~~~
နံနက္ ၂နာရီ..
နာရီအခ်က္ေပး ႏွစ္ခ်က္ေနာက္မွာေတာ့.. ကြၽန္ေတာ္ အသက္ကိုပင္ မနည္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ရႈမိလိုက္သည္..။ အစ္ကို႔ၿပီးဆုံးျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ၿပီးဆုံးျခင္းမ်ားက လုံးေထြးေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့သည္...။
အစ္ကိုကေတာ့ သူ႕အရွိန္မ်ားကို ရပ္တန့္မႈမရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အစ္ကို႔ေမးဖ်ားမွ ေခြၽးစမ်ားက သီခ၍....။အားအင္တို႔ ကုန္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ေခြၽးစႏွင့္အတူ... အစ္ကို႔ကိုျဖည္းညွင္းစြာ ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ပိုင္းမွ အရာတစ္ခုလုံး ေျခေထာက္မ်ားက စ လႈပ္ရွားဖို႔အတြက္ ... အေတာ္ေလးကိုအားအင္ေမ့ေနခဲ့သည္...။ နာက်င္မႈ၊ သာယာနာေပ်ာ္မႈ အၾကား အက်ဳံ႕အခ်ဲ့ လုပ္ေနခဲ့သည့္ ႂကြက္သားမ်ားႏွင့္အတူ ထိုအရာကေတာ့ အနည္းငယ္ေတာင္ တုန္ရီေနခဲ့သလိုပင္...။
အစ္ကို႔ထံမွ အားအင္တစ္ခုလုံးကို သိမ္းက်ဳံးယူၿပီး ထိန္းလိုက္ရသည္မို႔ အေတာ္ေလးကို ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ ျဖစ္သည္..။ အစ္ကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အရာရာထဲ အထပ္ထပ္အခါခါ လြန္ေျမာက္ၿပီးဆုံးသည္မို႔ ေအာက္ပိုင္း ေပါင္အထက္ ေနရာတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ အစ္ကို႔ၿပီးဆုံးျခင္းမ်ားက နယ္ေျမကို သိမ္းပိုက္မင္းမူေနခဲ့သည္...။
အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဖြဖြထိၿပီး ၾကည့္လာသည္...။ ေခြၽးစအနည္းငယ္ႏွင့္အတူ သူလႈံ႕ေဆာ္ၿပီး ႏွယ္ပယ္ထားသည့္ အားအင္တစ္ခုေနာက္မွာေတာ့ ေခါင္းထက္မွ ဆံပင္ရွည္မ်ားက အိပ္ရာအေပၚ လူးလြန႔္၍...။
"Babe..."
အစ္ကိုက အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးျဖင့္ ေခၚလာသည္...။ ထိုအခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပဳံးကာ..အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေအာက္ပိုင္းမွ ေမးရိုးထင္းထင္းမွ ေအာက္သို႔ခ လုလဲလဲ...ေခြၽးစတစ္ေပါက္ကို သုတ္ငင္ေပးလိုက္မိေတာ့.. အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္လည္တိုင္မွ သိုင္းကာ ေခါင္းကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ လဲခ်၍...ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္သို႔ သူ႕ႏွာေခါင္းျဖင့္ တို႔ထိလာၿပီး...
"ဒါက သားမယား ျပဳက်င့္တယ္လို႔ ေခၚတယ္မလား..? ငါ အကုန္လုံး လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ ... မင္းေသမယ္ ထင္တယ္.."
(N-plusက က်ဳပ္ themeမဟုတ္လို႔ မေရးတတ္ဘူး...။ ေပါေတာေတာ ျဖစ္ရင္လည္း ဒီအတိုင္း ဖတ္လိုက္ပါ...။ အဲ့ဒီအခန္းေတြ အေသးစိတ္ေရးတာမ်ိဳးက က်ဳပ္အရမ္းပ်င္းလို႔ပါ...။)
Thursday:26:October:8:55PM:2023