"លោកម្ចាស់?"វូជីន ពោលឡើងទាំងភ័យស្លេកមុខខណៈដែលឃើញថាអ្នកដែលចូលមកជាអ្នកណាមុននឹងទាញភួយ យកមកបិទបាំងរាងកាយខ្លួននិងអ្នកខាងក្រោមទ្រូងយ៉ាងលឿន ក៏មិនយល់ដូចគ្នាថានាយអាចមករកទីនេះឃើញបានយ៉ាងមិច?
"មើលទៅពួកឯងដូចជាមានក្តីសុខខ្លាំងដល់ហើយ"ជុងហ្គុក ពោលឡើងទាំងទឹកមុខស្មើរតែបង្កប់ទៅដោយភាពកំណាចសម្លឹងមើលទៅមនុស្សពីរនាក់ដែលទើបតែបញ្ចប់រឿងក្តៅសាច់ជាមួយរហូតដល់ធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតអត់នឹងព្រឺមិនបាន ក៏ដឹងច្បាស់ដូចគ្នាថានាយជាមនុស្សបែបណា នាយចាប់បានលើកនេះវូជីនហ៊ានប្រកដក្នុងចិត្តច្បាស់ណានាយនឹងមិនបណ្តោយឱ្យខ្លួនមានដង្ហើមដកជាដាច់ខាតគេនៅជាមួយនាយយូរហើយចរិតនាយបែបណាគេប្រាកដជាដឹង គ្រាន់តែមិនដឹងថានាយនឹងចាត់ការបែបណាប៉ុណ្ណោះ
"ពួកឯងទៅចាប់វាចេញមក"ជុងហ្គុក បញ្ជាកូនចៅក្រោមបង្គាប់ឱ្យចូលមកចាប់វូជីនចេញពីថេហ្យុងទាំងមុខមាំមិនខ្វល់ថាពេលនេះអ្នកទាំងពីរមានសម្លៀកបំពាក់បិទបាំងឬអត់ទេ សំខាន់នាយមិនចង់ឃើញទិដ្ឋភាពដែលនៅចំពោះមុខបែបនេះទៀតទេ
"លែងខ្ញុំ"ក្រោយពេលដែលចាប់វូជីនចេញពីថេហ្យុងបានហើយជុងហ្គុកក៏ដើរមកអង្គុយលើគ្រែកនកលែងដែលថេហ្យុងកំពុងតែគេងនោះទាំងយកដៃទៅអង្អែលលើមុខនាងតិចៗ តែត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតចាប់ដៃនាយក្រវាសចេញមិនឱ្យប៉ះបាន
"ផាច់"ជុងហ្គុកស្រាប់តែទាញយកខ្នោះពីចង្កេះមកចាក់ដៃថេហ្យុងជាប់នឹងក្បាលគ្រែមុននឹងលើកដៃទះកំភ្លៀងពោរពេញទៅដោយកំហឹងទៅលើថ្ពាល់ទន់រលោងគួរឱ្យចង់ប៉ះនោះឱ្យបែក្លាយទៅជាក្រហមមួយរំពិចបង្ហាញម្រាមប្រាំចេញមកយ៉ាងច្បាស់ចំណែកមាត់ដ៏ស្រស់ស្អាតក៏ចាប់ផ្តើមចេញឈាមរឹមៗមក
"កុំប៉ះនាង"វូជីន ឃើញបែបនេះខំប្រឹងរើកញ្ជ្រោលឡើងមកប៉ុន្តែមិនបានសម្រេចព្រោះអ្នកដែលចាប់នាតមិនមែនតែម្នាក់ឯណាហើយកម្លាំងម្នាក់ៗក៏មិនតិចដែរ តែនាយមិនខ្វល់ទេអ្វីដែលនាយខ្វល់គឺថេហ្យុងដែលកំពុងតែគេងនៅលើគ្រែនោះទៅវិញទេ អ្នកណាមិនឈឺពេលដែលឃើញមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្រឡាញត្រូវរងការឈឺចាប់បែបនេះ ថ្ពាល់ដែលធ្លាប់តែថើបអង្អែលថ្នាក់ថ្នមពេលនេះបែរជាត្រូវមានស្នាមទៅវិញ អ្វីដែលកាន់តែគួរឱ្យខឹងនោះគឺនាយមើលឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាងតែបែរជាមិនអាចធ្វើអ្វីបានទៅវិញ
"ហឹសៗ មើលទៅពួកឯងប្រហែលជាស្រឡាញ់គ្នាណាស់ហើយទើបបានជារួមគំនិតគ្នាក្បត់នឹងយើងបែបនេះ យើងឆ្ងល់ណាស់មុនពេលដែលពួកឯងពង្រាត់គ្នាមកនេះមិនគិតពីលទ្ធផលទេឬថាយើងចាប់បាននឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងណា ក្រែងពួកឯងក៏ស្គាល់យើងច្បាស់មែនទេ?"ជុងហ្គុក ហាក់អស់សំណើចមុននឹងប្តូរទឹកមុខពោលសំណួរឡើងទាំងសម្លេងកំណាចចំណែកដៃនៅតែបន្តប៉ះពាល់ថេហ្យុងមិនឈប់ ទោះជាថេហ្យុងចង់រើក៏មិនរួចដែរ
"ខ្ញុំដឹង ប៉ុន្តែលោកម្ចាស់ចង់ធ្វើអ្វីធ្វើមកលើខ្ញុំតែម្នាក់បានហើយ កុំប៉ះពាល់ថេហ្យុងអី កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីខ្ញុំតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ"វូជីន នាយដឹងច្បាស់ណាស់ថាលោកម្ចាស់ម្នាក់នេះនឹងមិនទុកជីវិតឱ្យមនុស្សដែលក្បត់ជាដាច់ខាតហើយកំហុសធំបំផុតដែលគេបានសាងនោះគឺលួចពង្រាត់គូដណ្ដឹងរបស់នាយចេញមកបែបនេះកាន់តែមិនអាចលើកលែង ក្នុងនាមគេធ្លាប់ជាជំនិតដើរតាមនាយមករាប់ឆ្នាំហើយគេដឹងច្បាស់ថានាយម្នាក់នេះកំណាចយ៉ាងណាដូច្នេះហើយទើបសុខចិត្តទម្លាក់កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកលើខ្លួនឯងទាំងអស់សង្ឃឹមថានាយនឹងលើកលែងដល់ថេហ្យុងទៅចុះ យ៉ាងណាថេហ្យុងក៏ជាមនុស្សដែលនាយធ្លាប់ស្រឡាញ់កាលពីមុនដែរទោះជាពេលនេះគេមិនដឹងថានាយគិតបែបណាចំពោះនាងក៏ដោយ
"វូជីន កុំនិយាយបែបនេះអី ហឹកៗ"ថេហ្យុង សម្លឹងទៅវូជីនទាំងរលីងរលោងគ្រវីក្បាលមិនឱ្យនាយនិយាយបន្តនាងដឹងដែលគេធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីតែការពារនាងប៉ុណ្ណោះនាងមិនព្រមឱ្យគេធ្វើបែបនេះទេ
"ខ្ញុំនិយាយគឺជាការពិត កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីខ្ញុំទាំងអស់ ថេហ្យុងមិនទាក់ទងទេ ខ្ញុំជាអ្នកលួងលោមនាងខ្ញុំបង្ខំនាងឱ្យមកជាមួយប៉ុណ្ណោះ ដំបូងនាងមិនចងៀមកជាមួយខ្ញុំទេ ព្រោះតែចាញ់ពាក្យលួងលោមរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ បើលោកម្ចាស់ចង់ដាក់ទោសដាក់ទោសតែខ្ញុំម្នាក់បានហើយ"វូជីន
"ល្អ បើឯងនិយាយបែបនេះទៅហើយយើងនឹងបំពេញបំណងឯង ពួកឯងចាត់ការវាទៅ"ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលហើយក៏បញ្ជាឱ្យកូនចៅក្រោមបង្គាប់ចាត់ការវាយដំវូជីននៅចំពោះមុខហាក់គ្មានអារម្មណ៍អ្វីទាល់តែសោះ
"វូជីន វូជីន ហឹកៗ កុំវាយគេ វូជីន ហឹកៗ ជុងហ្គុក ឈប់ទៅសូមអង្វរ កុំធ្វើអ្វីគេ ហឹកៗ ជុងហ្គុក ឆាប់បញ្ជាពួកគេឱ្យឈប់ទៅ"ថេហ្យុង រើកញ្ជោលទាំងទឹកភ្នែករហាមសម្លឹងមើលទៅមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ត្រូវគេវាយធ្វើបាបនៅចំពោះមុខតែមិនអាចរើរួច
"ស្រឡាញ់វាណាស់មែនទេ?"ជុងហ្គុក ឃើញថេហ្យុងបែបកាន់តែខឹងលើសដើមមុននឹងច្របាច់មាត់ថេហ្យុងសួរដោយកំហឹង
"ត្រូវហើយខ្ញុំស្រឡាញ់គេ"ថេហ្យុង ឯនេះក៏មិនណយដែរឆ្លើយទៅនាយវិញផាំងៗគ្មានខ្លាចរអារនាយសូម្បីតែបន្តិច
"ល្អ ពួកឯងវាយវាបន្តទៀត បើមិនមានបញ្ជាពីយើងកុំឈប់ឱ្យសោះ"ជុងហ្គុក ខាំមាត់សង្គ្រឺតធ្មេញហាក់ដូចជាយកសាំងមកចាក់ពីលើភ្លើងអញ្ចឹងមុននឹងចាប់បង្វែរថេហ្យុងឱ្យគេងផ្កាប់មុខចាប់ទាញត្រគាកនាងឡើង រួចក៏ចាប់ផ្តើមរូតខោខ្លួនឯងបង្ហាញឱ្យឃើញកូនប្រុសដ៏ធំមហិមាចេញមក
"លោកចង់ធ្វើស្អីលែងខ្ញុំទៅ ហឹកៗ លែងខ្ញុំ"ថេហ្យុង
"លោកម្ចាស់ដោះលែងថេហ្យុងទៅ កុំធ្វើអ្វីគេ"វូជីនទោះជាពេលនេះត្រូវគេវាយស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់តែក៏មិនភ្លេចបារម្ភពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែរ
"ផ្លាប់ៗ អ្ហឹស ហឹកៗ អ្ហឹស លែងខ្ញុំទៅ"ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមញុកកូនប្រុសរបស់ខ្លួនចូលទៅក្នុងរន្ធស្នេហ៍របស់ថេហ្យុងដោលយកៗ មិនខ្វល់ថាអ្នកខាងក្រោមឈឺចាប់ឬយ៉ាងណានោះទេ អ្វីដែលនាយដឹងនៅពេលនេះគឺកំហឹងចូលមកគ្របដណ្ដប់នាយពេញបន្ទុកហលយពួកគេកាន់តែឈឺចាប់នាយកាន់តែសប្បាយចិត្ត
"លែងគេទៅ ថេហ្យុង ហឹក"វូជីន ឯនេះទ្រាំមើលគេធ្វើរឿងដ៏កង្វក់បែបនេះទាំងឈឺចាប់ឈឺទាំងកាយឈឺទាំងចិត្តដែលមិនអាចជួយអ្វីដល់ថេហ្យុងបាន ចំណែកថេហ្យុងនៅពេលនេះក៏លែងរើទៀតដែរបានត្រឹមតែនៅស្ងៀមសម្លឹងមើលទៅមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ទាំងទឹកភ្នែករហាម បណ្ដោយឱ្យគេបំពានរាងកាយតាមចិត្ត
"ផ្លាប់ៗ ៗៗ"ជុងហ្គុក នៅតែបន្តអុកសម្រុក រុករានបំពានរាងកាយថេហ្យុងឥតឈប់ឈរជាបន្តបន្ទាប់តាមចិត្តនាយចង់
"ផ្លាប់ៗ អ្ហឹស កខ្វក់ណាស់ ឈប់បានហើយ"ក្រោយពីបញ្ចប់ទឹកបញ្ចេញកាកសំណល់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្លួនចូលទៅក្នុងរាងកាយថេហ្យុងអស់ហើយក៏មិនភ្លេចដៀលថ្មេះនាងដែរមុននឹងដោះខ្នោះដៃថេហ្យុងចេញ ហើយរូតខោខ្លួនឯងយ៉ាងស្អាតរួចក៏បញ្ជាកូនចៅឱ្យឈប់វាយវូជីនបន្តធ្វើឱ្យថេហ្យុងសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែស្នាមញញឹមទាំងប៉ុន្មានក៏ត្រូវរលាយក្រោយពេលឃើញនាយទាញកាំភ្លើងពីចង្កេះមក
"ផាំង"
"វូជីន"
"ថេហ្យុង"
រងចាំភាគបន្ត