រឿងមួយអាចបញ្ចប់ទៅដោយអ្នកអានស្មានមិនដល់ក៏ថាបានដែរ ព្រោះរឿងមួយនេះខ្ញុំសរសេរឱ្យប្លែកពីរឿងដទៃ😊
______
"ប៉ាម៉ាក់ ខ្ញុំត្រឡប់មក វិ...ផាច់"ថេហ្យុង ដើរចូលមកក្នុងផ្ទះវិញស្រែកប្រាប់ប៉ាម៉ាក់របស់នាងតាមទម្លាប់រាល់ដង ប៉ុន្តែមិនទាន់ទាំងបានប៉ុន្មានផងផ្ទៃមុខដែលធ្លាប់តែរលោងស្អាតគ្មានស្លាកស្នាមនោះក៏ត្រូវងាកទៅម្ខាងតាមកម្លាំងដៃអ្នកជាឪពុកបង្ហាញឱ្យឃើញស្នាមម្រាមប្រាំដិតជាប់នៅលើផ្ទៃមុខ
"លោកបង?"លោកស្រីគីមខ្ទប់មាត់ដើរទៅក្បែរកូនស្រីមុននឹងហៅអ្នកដែលមាននាមជាស្វាមីដោយការភ្ញាក់ផ្អើល
"លោកប៉ា?"ថេហ្យុង ងើបមុខមកសម្លឹងអ្នកដែលមាននាមជាឪពុកទាំងរលីងរលោងទឹកភ្នែកសឹងតែមិនជឿថាឪពុកដែលធ្លាប់តែស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមនាងដូចជាព្រះនាងតូចពេលនេះបែរជាហ៊ានលើកដៃវាយនាងគ្មានប្រណី
"មានដឹងខ្លួនទេថាបានធ្វើអ្វីនោះ ដឹងទេ ព្រោះតែឯងពេលនេះទីផ្សារភាគហ៊ុនរបស់យើងចុះខ្លាំងណាស់ ចំណែកអ្នកបណ្តាក់ទុនក៏ចាប់ដកខ្លួនចេញបណ្តើរៗហើយ គ្រប់យ៉ាងគឺព្រោះតែឯងម្នាល់គត់"លោកគីម ស្រែកឡើងថាឱ្យនាងខ្លាំងៗ បើកុំតែនាងបង្ករឿងនេះឡើង ហ៊ុនតបស់គាត់ក៏មិនធ្លាក់ចុះទាបថ្នាក់នេះដែរបែបនេះហើយតើមិនឱ្យគាត់ខឹងបានយ៉ាងមិចនឹងកើត
"តែយ៉ាងណាលោកបងក៏មិនគួរវាយកូនថ្នាក់នេះដែរ នាងនៅក្មេងធ្វើខុសជារឿងធម្មតាទេ"លោកស្រីគីម ស្រែកឲ្យស្វាមីវិញ កូនគាត់ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមខ្លាំងណាស់ចុះហេតុអ្វីបានជាស្វីមីរបស់គាត់មកវាយនាងអញ្ចឹងទោះជានាងធ្វើខុស តែក៏អាចនិយាយប្រៀនប្រដៅនាងបានតើ ហេតុអ្វីក៏ចាំបាច់ប្រើកម្លាំងបាយដាក់នាង នាងនៅក្មេងខ្លាំងណាស់
"ធម្មតាហើយហ្នឹង ដល់ថ្នាក់បញ្ជាឱ្យគេទៅចាប់រំលោភមិត្តរួមថ្នាក់ហ្នឹង នេះសំណាងហើយហើយដែលគេមិនរករឿងប្តឹងនោះ បើមិនអញ្ចឹងទេត្រៀមខ្លួនទៅ យើងមិននឹកស្មានថាយើងមានកូនចរិតដូចឯងបែបនេះទាល់តែសោះថេហ្យុង"
"ចរិតដូចខ្ញុំវាយ៉ាងមិច ចរិតដូចខ្ញុំវាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់មែនទេ? បានជាគ្រប់គ្នាចេះតែខឹងស្អប់ខ្ញុំបែបហ្នឹង"ថេហ្យុង មើលចុះនាងយំទៀតហើយ តែនាងពិតជាពិបាកក្នុងការទប់ខ្លាំងណាស់ហេតុអ្វីក៏គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែខឹងស្អប់នាងអញ្ចឹង ឥលូវនេះសូម្បីតែប៉ារបស់នាងក៏មិនលើកលែងដែរ
"ត្រូវហើយ ចរិតរបស់ឯងពិតជាគួរឲ្យស្អប់ខ្លាំងណាស់"
"បើចរិតខ្ញុំគួរឱ្យស្អប់ខ្លាំងណាស់ខ្ញុំនឹងចេញឱ្យឆ្ងាយពីប៉ាចុះ មិនឱ្យប៉ាឃើញមុខរបស់ខ្ញុំទៀតទេ"ថេហ្យុង និយាយតែប៉ុនហ្នឹងក៏រត់ឡើងទៅខាងលើបាត់ទាំងទឹកភ្នែករហាម
"ថេហ្យុង ថេហ្យុង"លោកស្រីគីមស្រែកហៅកូនស្រីបម្រុងនឹងរត់ទៅតាមហើយតែត្រូវនាងបិទទ្វារចោលមុនបាត់
"ហេតុអ្វីក៏បងធ្វើបែបនេះ? បើកូនស្រីខ្ញុំកើតរឿងអ្វីទៅខ្ញុំច្បាស់ជាមិនលើកលែងឱ្យបងដាច់ខាត"លោកស្រីគីម ងាកមកស្តីឱ្យស្វាមីវិញទាំងខឹងខ្លាំងណាស់ក្រែងកាលពីមុនគាត់ក៏ដឹងមិនអញ្ចឹងថាថេហ្យុងជួបរឿងអ្វីខ្លះនោះ ចុះហេតុអ្វីក៏ពេលនេះនៅតែធ្វើបែបហ្នឹងដាក់នាងទៀត
________
"ហឹកៗ គ្រប់គ្នាគ្មានអ្នកណាស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ"ថេហ្យុង ឡើងមកដល់ខាងលើកបន្ទប់ចាក់សោរបិទទ្វារជិតឈឹងមុននឹងទាញទូរស័ព្ទមកមើលទីបំផុតនាងក៏ព្របើកទូរស័ព្ទមកមើលខមិនដែលចូលខមិនលើរូបផុសរបស់នាងទាំងទឹកភ្នែករហាម ពាក្យក្នុងខមិននោះគឺសិទ្ធសឹងតែជាពាក្យអាក្រក់ៗទាំងអស់ ធ្វើឲ្យនាងអានហើយពិតជាពិបាកទទួលយកខ្លាំងណាស់
"មនុស្សចិត្តអាក្រក់"
"មនុស្សមានរូបរាងជាទេពអប្សរថែចិត្តជាបិសាច"
"តើចិត្តនាងសាងពីអ្វីទៅទើបហ៊ានធ្វើរឿងគួរឱ្យស្អប់បែបនេះទៅរួច"
"ទៅស្លាប់ទៅ នៅលើពិភពលោកនេះមិនសមមានមនុស្សដូចជានាងទេ"
"ទៅស្លាប់ទៅ"
"ទៅស្លាប់ទៅ"
"ទៅស្លាប់ទៅ"....
រាល់ពាក្យខមិនទៃងអស់ថេហ្យុងអានគ្រប់ទាំងអស់ហើយខមិនភាគច្រើនសុទ្ធតែជេស្តីនាងនៅមានដេញឱ្យនាងទៅស្លាប់ថែមទៀតផង
"តើពិភពលោកនេះ ពិតជាលែងទទួលខ្ញុំហើយពិតមែនឬ?"ថេហ្យុង ដៃកាន់ទូរស័ព្ទទាំងញ័រគំនិតអវិជ្ជមានទាំងប៉ុន្មានហោះចូលមកក្នុងខួរក្បាលនាដោយហាមមិនបានព្រមទាំងសម្លឹងមើលចិញ្ចៀនត្បូងពេជ្រដែលមានពាក់នៅលើដៃនាងខាងឆ្វេងរបស់នាងជាចិញ្ចៀនភ្ជាប់ពាក្យរវាងនាងនិងជុងហ្គុកនោះទាំងញញឹមស្រាលៗមុននឹងយកដៃម្ខាងទៀតរបស់នាងទៅអង្អែលលើវាតិចៗ
"វាប្រហែលជាដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវដោះលែងបងមែនទែនហើយ បែបនោះទើបមិនធ្វើឱ្យបងពិបាកដែលមានខ្ញុំតាមរំខានតោងទាមបងរហូតបែបនេះ ពិភពលោកមួយនេះលែងត្រូវការខ្ញុំហើយ ខ្ញុំក៏លែងត្រូវការពិភពលោកនេះដូចគ្នា"ថេហ្យុង និយាយឡើងព្រមទាំងឈានជើងដើរទៅរកតុសៀវភៅរបស់បាងទាញក្រដាស់មកសរសេរអ្វីក៏មិនដឹង សរសេរបណ្តើរយំបណ្តើរ
@ ២ថ្ងៃក្រោយមក
"ក្រាក"រយៈពេលពីរថ្ងៃហើយដែលថេហ្យុងមិនចេញពីបន្ទប់សូម្បីតែបាយក៏មិននឹក ទឹកក៏មិនស្រេក សូម្បីតែរៀនក៏មិនបានទៅរៀនដែរ ហើយនៅទីបំផុតថ្ងៃនេះនាងក៏ព្រមបើកទ្វារចេញពីបន្ទប់ធ្វើឱ្យលោកស្រីគីមដែលអង្គុយទន្ទឹងរងចាំផ្លូវកូនទាំងយប់ថ្ងៃនោះស្ទុះងើបឡើងទាំងសប្បាយចិត្តដែលនាងព្រមចេញពីបន្ទប់មកវិញតែថាមើលទៅនាងស្គមស្គាំងខ្លាំងណាស់ ចំណែកលោកគីមក៏រាងធូរទ្រូងបន្តិចដែរគ្រាន់តែគាត់មិនបង្ហាញសកម្មភាពតែប៉ុណ្ណោះ នៅតែអង្គុយអានកាសែតធ្វើធម្មតាដូចជាមិនខ្វល់ពីវត្តមានរបស់នាងយ៉ាងអញ្ចឹង ជាហេតុធ្វើឱ្យថេហ្យុងអន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង
"ថេហ្យុង ទីបំផុតកូនចេញមកហើយមែនទេ? ឃ្លានហើយមែនទេ មកនេះមកម៉ាក់បានត្រៀមម្ហូបច្រើនខ្លាំងណាស់សុទ្ធតែជារបស់ដែលកូនចូលចិត្តទាំងអស់ យ៉ាងមិចដែរ សប្បាយចិត្តដែរទេកូន"លោកស្រីគីម អូសកូនមកអង្គុយនភតុអាហារព្រមទាំងបង្ហាញម្ហូបដែលជាសំណព្វចិត្តរបស់នាងទៀតផងធ្វើឱ្យនាងឃើញហើយអត់នឹងទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន
"អរគុណម៉ាក់ខ្លាំងណាស់ អរគុណសម្រាប់គ្រប់យ៉ាង កន្លងមកម៉ាក់ច្បាស់ជាលំបាកព្រោះតែកូនច្រើនពេកហើយ"ថេហ្យុង ដួសអាហារដែលម៉ាក់របស់នាងចាប់មកឱ្យនោះយកមកញ៉ាំទាំងអួលដើមកធ្វើឱ្យអ្នកស្រីគីមឃើញហើយរំជួលចិត្តអាណិតកូនជាពន់ពេក
"មិនអីទេណា មិនអីទេ ម៉ាក់មិនលំបាកនោះទេ"លោកស្រីគីម យកដៃទៅអង្អែលក្បាលកូនតិចៗទាំងរលីងរលោងទឹកភ្នែកកូនគាត់នៅក្មេងខ្លាំងណាស់ហេតុអ្វីក៏មកជួបរឿងបែបនេះទៅវិញ ទឹកចិត្តជាម្តាយទោះកូនខុសយ៉ាងណាក៏នៅតែស្រឡាញ់ គេនៅតែល្អក្នុងកែវភ្នែកគាត់ជានិច្ច
"អាហារដែលម៉ាក់ធ្វើឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់ កូននឹងចងចាំវាទុក្នុងចិត្តជានិច្ច"ថេហ្យុង
"មិនអីទេ ឲ្យតែកូនចង់ញ៉ាំ ម៉ាក់នឹងធ្វើឱ្យកូនគ្រប់ពេល"
"ហឹកៗ អ្នកម៉ាក់ កូនសូមទោសចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅកូននឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកម៉ាក់លំបាកព្រោះតែកូនទៀតនោះទេ"ថេហ្យុង ស្រាប់តែចូលខ្លួនទៅឱបអ្នកដែលមាននាមជាម្តាយនិយាយស្តីចម្លែកៗតែប្រហែលជានាងដឹងខ្លួនខុសហើយចង់កែខ្លួនហើយមើលទៅ
"មិនលំបាកទេ សម្រាប់កូនស្រីម៉ាក់ មិនមានព្យាថាលំបាកនោះទេ"លោកស្រីគីម អង្អែលក្បាលនាងតូចស្រាលៗដោយការលួងលោម
"និយាយអញ្ចឹងកូនញ៉ាំឆ្អែតហើយ កូនចង់សុំម៉ាក់ទៅដើរលេងតើបានទេម៉ាក់"ថេហ្យុង
"មិនអីទេចាំម៉ាក់ឱ្យអ្នកបើកឡានជូនទៅយ៉ាងមិចដែរ?"
"មិនអីទេកូនចង់ទៅតែម្នាក់ឯង"
"ឱ្យតែកូនសប្បាយចិត្តកូនចង់ធ្វើអ្វីក៏បានដែរណា"
"បើអញ្ចឹងកូនសុំទៅឥលូវនេះតើបានទេ"
"អឹមទៅចុះកូន"លោកស្រីគីម ងក់ក្បាលអនុញ្ញាតទើបថេហ្យុងដើរចេញទៅតែពេលដែលឈានមកដល់សាឡុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវក៏ឃើញលោកគីមនៅត្រង់នោះទើបឈប់ជំហ៊ានបន្តិចមុននឹងនិយាយឡើង
"សុំទោសលោកប៉ា ពីថ្ងៃនេះទៅខ្ញុំនឹងមិនធ្វើឱ្យលោកប៉ាលំបាកព្រោះតែខ្ញុំទៀតទេ"ថេហ្យុង និយាយតែប៉ិនហ្នឹងក៏ដើរចេញទៅបាត់ចំណែកលោកគីមក៏មិនបានមាត់ករអ្វីតបទៅនាងវិញដែរ
"ប្រាវ អួយ ថេហ្យុង"សម្លេងបែកខ្ចាយទៅលើរូបថតជុំគ្រួសារដោយស្នាដៃលោកស្រីគីមដោយគ្មានមូលហេតុគ្រាន់តែប៉ះបន្តិចសោះក៏ធ្លាប់ពីលើតុបែកកញ្ចក់ខ្ទិចអ្វីដែលសំខាន់បែកទៅលើមុខរបស់ថេហ្យុងថែមទៀតធ្វើឱ្យលោកស្រីគីមប្រញាប់ឱនទៅរើសអំបែកកញ្ចក់នោះភ្លាមតែមិនប្រយ័ត្នក៏ធ្វើឱ្យមុនដៃចេញឈាមមករហាម កាន់តែធ្វើឱ្យចិត្តលោកស្រីមិនស្រួលហើយពេលដែលនឹកឃើញដល់សម្តីចម្លែកៗរបស់ថេហ្យុងដែលនិយាយជាមួយគាត់មុននេះ
"មានរឿងអ្វីហ្នឹងអូន?"លោកគីម ដែលឮសម្លេងធ្លាក់បែករបស់រួមទាំងសម្លេងអ្នកជាភរិយានោះប្រញាប់រត់មកមើលយ៉ាងលឿន
"លោកបង ថេហ្យុង ហឹកៗ ថេហ្យុង អូនមានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលសោះ ថ្ងៃនេះនាងនិយាតជាមួយអូនប្លែកៗខ្លាំងណាស់លោកបង ហឹកៗ លោកបងឆាប់ទៅតាមថេហ្យុងត្រឡប់មកវិញមក អូនបារម្ភខ្លាំងណាស់"
"បានៗ ចាំបងឱ្យគេទៅតាមកូនត្រឡប់មកវិញ"លោកគីមអង្អែលខ្នងអ្នកជាភរិយាដើម្បីលួងលោមមុននឹងស្រែកបញ្ជាកូនចៅដើម្បីឱ្យចេញទៅតាមរកថេហ្យុងត្រឡប់មកវិញ
@ ស្ពានទន្លេហាន់
នៅលើបង្កាន់ដៃស្ពានស្ងាត់ជ្រងុំដោយសារតែពេលនេះគឺយប់ជ្រៅណាស់ទៅហើយមិនសូវជាមានមនុស្សឆ្លងកាត់នោះទេតែបើយើងក្រលេកមើលឱ្យជាក់យើងនឹងបានឃើញក្មេងស្រីវ័យ១៦ឆ្នាំម្នាក់ឈរលើបង្កាន់ដៃនោះទាំងភ្នែករហាមទុកង្វល់កប់ទុកក្នុងទ្រូងរយលានអត្ថន័យ
"ពិភពលោកនេះលែងត្រូវការខ្ញុំទៀតហើយ ដូច្នេះខ្ញុំក៏គ្មានហេតុផលអ្វីត្រូវនៅបន្តទៀតដែរ ប៉ាម៉ាក់ សូមទោស កូនម្នាក់នេះអកត្តញូ បើមានជាតិក្រោយកូនសូមឱ្យកើតជាកូនរបស់ប៉ានិងម៉ាក់ម្តងទៀត ហើយកូននឹងធ្វើខ្លួនឱ្យល្អជាងនេះ បងជុងហ្គុក ពេលអត់ពីខ្ញុំទៅខ្ញុំសូមឱ្យបងមានក្តីសុខ ជួបមនុស្សដែលបងស្រឡាញ់ និងមិនមានអ្នកតាមរំខានបងដូចជាខ្ញុំទៀតទេចាប់ពីវិនាទីនេះតទៅ ស្រឡាញ់បងជាជម្រើសរបស់ខ្ញុំ ទោះជាឈឺចាប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែលបានស្រឡាញ់បង ប្រូង"
"ថេហ្យុង កូនម៉ាក់~"
រងចាំភាគបន្ត