(Uni)
"ဒီကိစ္စကိုကျွန်မတို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ရအောင်ခွဲရမှာပေါ့"
အခုစားသောက်တစ်ဆိုင်မှာထိုင်ပြီးရှိန်းခန့်ထည်ဝါမိဘန့ဲ
ထားသခင်တို့သားမိဆွေးနွေးနေကြသည်
"မင်းတို့အပြောကလွယ်တယ် Ryanဆိုတ့ဲကောင်ရ့ဲ
အမေကပြောတ့ဲအတိုင်းလုပ်မ့ဲပုံပဲ "
မိဘတွေဆွေးနွေးနေတုန်းထားသခင်တစ်ခုခုကိုစဉ်း
စားမိသွားသည်
"ဒီကိစ္စကိုသမီးတာဝန်ထားလိုက်တော့
သူတို့ဘက်ကပြောသလိုပဲ လက်ထပ်ပွဲစီစဉ်ပေး
လိုက် ကျန်တာသမီးလုပ်လိုက်မယ် Ryanဆိုတ့ဲ
အကောင် ကိုရှိန်းဘဝထဲကထာဝရပျောက်ကွယ်သွား
အောင်သမီးလုပ်ပြမယ်"
ထားသခင်ရ့ဲစကားကြောင့်သူ့မာတာမိခင်ကြီးအပါဝင်
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရ့ဲမိဘတွေပါမျက်ခုံးခပ်လှုပ်လှုပ်ဖြစ်ကုန်
တယ်
"ကောင်းပြီး ဒီကိစ္စကိုသမီးလက်ထဲအပ်လိုက််မယ်
အကူညီလိုရင်အန်ကယ်တို့ကိုပြော "
"ဟုတ်က့ဲ အန်ကယ်"
Ryan မင်းသိပ့်ချစ်နေပါတယ်ဆိုတ့ဲဦးက
ငါ့အပိုင်ဖြစ်တော့မယ်
..........................Ryan.............
"အကို အကို! မောင့်မိန်းမလေး ထတော့လေကွာ
နေ့ခင်း၁နာရီတောင်ရှိနေပြီး Bossဆီသွားရမယ်ဆို"
"အင်းးးငါအိပ်ငိုက်! ဘာ!!နေ့ခင်း၁နာရီ!!! အာ့!!"
အလန့်တကြားန့ဲထထိုင်လိုက်ကာမှလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲန့ဲ
ဖင်ဝကရောရင်ဝကရောတကိုယ်လုံးကရောကြိုဆိုနေတ့ဲ
နာကျင်မှု ့...
"အကို အရမ်းနာနေသေးလားဟင်"
"နာတယ်ဟျောင့်ရ့ဲ မင်းမခံရတိုင်းမညာမတာ
အသေဆောင့်နေတာ ဆေးတွေ
ဘယ်လောက်တောင်
ခပ်ထားတာလဲဟမ်!"
"ဟို...ဟို...သုံးပုံတစ်ပုံထည့်မ့ဲနေရာမှာ
သုံးပုံပုံနှစ်ပုံခွဲထည့်လိုက်မိတယ်"
"ဘာ!!!!ဒါကြောင့်မို့ညကငါ ငါ Shittt! မင်းနော်"
"အ့ဲလောက်ထိ အကိုထန်သွားမယ်မှန်းမသိလို့ပါ
သိရင်လျှော့ထည့်မှာပေါ့"
"တော်တော့ ငါ့ကိုကြည့်အုံးလှုပ်ကိုမလှုပ်နိုင်တော့
ဘူးနာလို့သေတော့မယ် ဒီမှာလည်းနာ
ချိန်းထားတ့ဲချိန်နောက်ကျလို့ဟိုရောက်ရင်
ငါအသတ်ခံရတော့မ့ဲကိန်းကိုကြိုပြီးအကြားမြင်ရနေပြီး"
"တောင်း တောင်းပန်ပါတယ်အကို "
မျက်နှာငယ်လေးန့ဲမျက်ရည်တွေဝဲကာတောင်းပန်နေ
တ့ဲလီယွန်ကိုကြည့်ပြီးဆူမ့ဲစကားလုံးတွေရီဝေယံ
ပါးစပ်ဖျားမှာပျောက်ရှ ညကသူမဟုတ်တ့ဲတိုင်းပဲ
"ထားတော့! ချီပြီးငါ့ကိုတစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေးလုပ်
ပေး Bossဆီမြန်မြန်သွားရမယ်"
"ဟုတ်က့ဲ "
သူ့ကိုပွေ့ချီလိုက်တ့ဲလီယွန်ကိုကြည့်ပြီးရီဝေယံမှာ
ရင်ခုန်နေပြန်သည် ဒီလိုချောမောပြီးချစ်စရာကောင်းတ့ဲ
ကောင်လေးကိုသူပိုင်ထားရတာပဲ
.......................Ryan.................
"ဦး အကိုရီဝေယံတို့ကမလာသေးဘူးလား"
"ခနကတော့စာပို့ခ့ဲတယ်လမ်းမှာတ့ဲ"
"မနက်ချိန်းထားတာ နေ့ခင်းကျော်နေပြီး"
"အလုပ်များနေလို့ဖြစ်မှာ"
ဧည့်ခန်းထဲလက်တော့ပ်တစ်လုံးန့ဲအလုပ်များနေတ့ဲ
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါ
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရ့ဲပေါင်ကိုခေါင်းအုံးလုပ်ကာအိပ်ပြီး
ချောမောခန့်ညားတ့ဲဦးဆိူသူရ့ဲမျက်နှာကိုအောက်ကနေ
ငေးကြည့်နေတာကလည်းRyanတွက်အလုပ်တစ်မျိုး
ပဲ
"ကျွန်တော့်လင်ကဘာလို့ဒီလောက်တောင်
ချောမောခန့်ညားပြီးဆွဲဆောင်မှု့ရှိရတာလဲ"
"Ryanဆိုတ့ဲကောင်လေးရ့ဲအပိုင်ဖြစ်နေလို့လေ"
"ဟီး ဒါအမှန်တရားပဲ တရေးအိပ်လိုက်အုံးမယ်
ဦးညောင်းရင်ပြောနေရာရွေ့ပေးမယ်"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါသူ့ပေါင်ပေါ်က ကောင်လေးရ့ဲနဖူးလေး
ကိုနူးနူးညံညံလေးငုပ်နမ်းလိုက်သည်
"ချစ်တယ်ဦး!!"
"ကိုယ်ရောပဲ ချစ်တယ်"
ချစ်တယ်ဆိုတ့ဲစကားကသူတို့နှစ်ယောက်အတွက်
ဘယ်တော့မှမရိုးတ့ဲနေ့စဉ်သုံးဘာသာစကားလေး
တစ်ခုပင်
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ပေါင်ပေါ်က
ကောင်လေးကအိပ်ပျော်သွားပြီး
အနည်းငယ်တောင်ဟောက်သံလေးထွက်နေတယ်
အိပ်နေတ့ဲRyanကိုကြည့်ပြီး ပါးလေးတွေနှုတ်ခမ်းလေး
တွေနှာခေါင်းလေးတွေကိုအသည်းယားလို့ဖျစ်ညစ်ချင်ပါ
သော်လည်း သူ့ကလေးလေးနိုးသွားမှာကြောင့်လို့
သည်းခံလိုက်ရသည်
"ဘယ်လိုတွေတောင်ချစ်ဖို့ကောင်းနေ
ရတာလဲကောင်လေးရယ်"
နာရီဝက်လောက်ကြာတော့အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်သံကြား
လိုက်သည် ရီဝေယံတို့ရောက်လာပြီးဖြစ်မယ်
"Ryan ကောင်လေးထတော့ Leonတို့လာပြီး"
"ဟမ်! အင်အင် "
မထချင်ထချင်န့ဲထကာပျင်းကြောလိမ်လိုက်သည်
ဝင်လာပါပြီး တစ်ယောက်ကတော့မချိုမချဉ်မျက်နှာဘေး
န့ဲနောက်တစ်ယောက်ကတော့ထော့န့ဲထော့န့ဲ နဲ့
"အကိုရီဝေယံ နေမကောင်းဘူးလား အဆင်ပြေရ့ဲလား"
"အဆင်ပြေပါတယ် "
သူတို့ရ့ဲမျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်မှာထိုင်လိုက်တော့
"အာ့!! "
"အကိုအဆင်ပြေရ့ဲလား ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်"
"မင်းပါးစပ်ပေါက်ကိုပိတ်ထား"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါကတော့ဘာတစ်ခွန်းမှဝင်မပြောပဲ
ကြည့်နေလိုက်သည်
"ဟို အကိုရီဝေယံအဆင်ရောတကယ်ပြောရ့ဲလား
ကြည့်ရတာ တစ်ခုခုနာကျင်နေသလိုပဲ"
"ပြေပါတယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"Leonပြောအကိုရီဝေယံဘာဖြစ်နေတာလဲ "
"အချကြမ်းသွား! အာ ငါစနောက်ပြီးချီလိုက်တာ
အကိုကရုန်းတော့လန့်ပြီးပစ်ချလိုက်မိတာနဲနဲကြမ်း
သွားတယ် အ့ဲကြောင့်"
Ryanကတော့Leonရ့ဲဖြေရှင်းချက်ကိုမယုံနိုင်
စွာန့ဲနှစ်ယောက်သားက်ုကြည့်လိုက်သည်
ရီဝေယံ ရှိန်းခန့်ထည်ဝါကိုစကားစဖို့လုပ်တုန်း
Bossရ့ဲအကြည့်တွေကြောင့်အစချီမ့ဲစကားလုံးတွေ
လည်ပင်းဝမှာတေ့လျှက်
လက်ပိုက်ဆိုဖာကိုမှီပြီး မျက်မှောင်ကျုံကာစူးစူးစိုက်စိုက်
ကြည့်နေခြင်းကြောင့်ပင်..
"ဟိုBoss နောက်ကျရတ့ဲအကြောင်းရင်းက....."
"မင်းကွာ! ငါ့တပည့်ဖြစ်ပြီးအောက်ကနေရတယ်လို့
ကြားလို့မှမကောင်းဘူး "
ရုတ်တရက်ကြီးထပြောလာတ့ဲရှိန်းခန့်ထည်ဝါရ့ဲစကား
ကြောင့်သုံးယောက်လုံးမှကြောင်အမ်းအမ်းတွေဖြစ်ကုန်
ကြသည်
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါ ရီဝေယံတို့စဝင်လာထဲကအကဲခတ်ကြည့်
နေခ့ဲသည် သူရိပ်မိတာပေါ့ဒီလောက်ကတော့
ရီဝေယံမှာတော့ ချိန်ထားတ့ဲအချိန်နောက်ကျလို့
Bossစိတ်ဆိုးနေပြီးအထင်န့ဲရှင်းပြဖို့ကြိုးစားခ့ဲပါသော်
လည်းကြားဖြတ်ဝင်ပြောလာတ့ဲBossရ့ဲစကားကြောင့်
သူ့စကားတွေလေထဲရပ်တန့်သွားသည်
"ဟမ်! ဘာကိုပြောတာလဲBoss"
"ညကမင်း! ဒီကောင်လေးရ့ဲအဆော်ခံလိုက်ရတယ်
မလား"
နားရှက်စရာတွေထပြောလာတ့ဲBossကြောင့်
Leonန့ဲရီဝေယံမှာခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိတွေပါ
ဖြစ်ကုန်သည်
"မင်းအောက်ကနေခံလာရတယ် ငါ့တပည့်လုပ်ပြီးတော့
မင်းအောက်ကနေခံလာရတယ်တ့ဲ ဒီလက်တောက်လောက်
ပဲရှိတ့ဲကောင်လေးဆီမှာလေ"
"ဟို...ကျွန်တော်ဟာကလက်တောက်ထက်ကြီးပါတယ်ဗျ
လက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိမယ်ထင်တယ် နော်အကို"
ရီဝေယံမှာသေသာသေလိုက်ချင်တော့သည်
ဘာတွေပြောနေကြတာလဲမျက်နှာတွေလည်း
ရှက်လို့ထူပူနေပြီး
"ဦးကလည်းဘာတွေသွားပြောနေတာလဲ
သူများတွေရှက်နေပြီး သူတို့ဘာသာဘယ်သူပဲ
အောက်ကခံခံအပေါ်ကဆောင့်ဆောင့်ဦးန့ဲမဆိုင်ဘူး
လေ"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရှေ့ကနှစ်ကောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့
ရှက်ပြီးသေတော့မ့ဲမျက်နှာန့ဲ ဒီလောက်တောင်ရှက်တတ်
နေတာ ညကဘယ်လိုလုပ်ကြတာလဲ
"ဆိုင်တယ် ဦးကရီဝေယံရ့ဲအုပ်ထိန်းသူလေ
ဘယ်သူကကိုယ့်တပည့်ရင်းကိုအောက်ကခံတာ
မြင်ချင်မလဲ"
"ဦးကသူတို့ချနေတ့ဲအချိန်မြင်လို့လား ဦးရာလက်ပေါက်
ကပ်မနေပါန့ဲတော့ဒီလိုတွေဖြစ်သွားကြတော့မှ
ပေးစားရုံပဲရှိတော့တယ် Ryanသူငယ်ချင်းလည်း
လူညံလူဖျင်းလေးပါ အာ မှားလို့လူတော်လူကောင်း
လေးပါ အကိုရီဝေယံကို100%စောင့်ပြီးဆောင့်
မှားပြန်ပြီး စောင့်ရှောက်ပေးနိုင်တယ် Ryanအာမခံ
ပေးနိုင်တယ်"
"ကောင်လေးစကားမို့ကိ်ုယ်လက်ခံလိုက်မယ်
ပြောသာပြော Leonဆိုတ့ဲကောင်ကိုယုံချင်တာ
မဟုတ်ဘူး ငါ့တပည့်ကိုပစ်သွားလို့ကတော့
မင်းခေါင်းန့ဲကိ်ုယ်တစ်ခြားစီဖြစ်ပြီးလို့သာမှတ်လိုက်"
အတည်ပေါက်ကြီးပြောနေတ့ဲရှိန်းခန့်ထည်ဝါကို
ကြည့်ပြီးLeonမှာခြေဖျားလက်ဖျားတွေပါအေး
လာပါသော်လည်း ရီဝေယံမှာတော့မျက်ရည်ကျတ့ဲအထိပါပဲ
မိဘမ့ဲဖြစ်တ့ဲလမ်းပေါ်က ကလေကချေတစ်ယောက်ကို
Bossကပြုစုပျိုးထောင်ပေးခ့ဲတယ် အမြဲတမ်းဆူပြီး
အမိန့်တွေပေးတတ်တ့ဲBossကသူ့ကိုဒီလိုမိဘမေတ္တာ
လိုချစ်ပေးလိမ့်မယ်လိုတော့မထင်ခ့ဲမိဘူး
ရီဝေယံ ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရှေ့ငိုမိတော့သည်
"ရီဝေယံ! မင်းကပျော့ညံတ့ဲကောင်လား "
"မဟုတ်ဘူး "
"မဟုတ်ရင်ချက်ချင်းအ့ဲဒီမျက်ရည်တွေကိုသုတ်..
ဟိုကောင် မင်းမိဘတွေကိုခေါ်ပြီးငါ့ဆီမှာရီဝေယံကို
လာတောင်း"
"ဗျာ ဗျာ! တကယ်ကြီးလား "
"အင်"
"အခုလား အာ့!"
အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတ့ဲLeonရ့ဲပေါင်ကိုရီဝေယံ
ဆွဲလိမ်လိုက်သည်
"Ryan အခန်းထဲမှာကိုယ့်ရ့ဲကုမ္ပဏီစာရင်းစာအုပ်လေး
သွားယူပေးပါလား ရီဝေယံတို့ကိုရှင်းပြမလို့"
"ဟုတ် "
Ryanထွက်သွားတာန့ဲ ရှေ့ကနှစ်ကောင်ကိုခေါ်ပြီး
အလုပ်ကိစ္စတစ်ချို့ကိုတီးတိုးတိုင်ပင်ဖြစ်သည်
5မိနစ်လောက်ကြာRyanအသံကအခန်းထဲကနေစူး
ပြီးထွက်လာသည်
"ဦး!!! ဘယ်နားမှာထားထားလဲရှာမတွေ့ဘူး
နေရာနှံ့နေပြီးရှာတာ"
"Sorry Ryan စာရင်းစာအုပ်ကပါမလာခ့ဲဘူး
ဟိုဘက်အိမ်ရ့ဲအခန်းထဲမှာကိုယ်မေ့သွားတယ်"
.................Ryan...................
"မRose ကျွန်မတို့အတွေးတိမ်မိသွားတယ်
တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်မတို့လည်းတစ်ဦးတည်းသော
သားလေးပဲရှိတာဆိုတော့မျိုးဆက်လိုချင်တ့ဲစိတ်န့ဲ
အတွေးတိမ်မိသွားတာပါ"
အခုဧည့်ခန်းမှာခြေချိတ်ထိုင်နေတ့ဲRyan Momကို
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရ့ဲမိဘတွေကလာတောင်းပန်ခြင်းပင်
"ကျွန်တော်တို့Ryanကိုတာဝန်ယူပါ့မယ်
သူတို့ကိုလူသိရှင်ကြားလက်ထပ်ပွဲကျင်းပပေးပါ့မယ်
မRoseတို့ဘက်ကဘာတစ်ခုမှမနစ်နာစေရပါဘူး"
"ဒါကိုကျွန်မကဘယ်လိုယုံပေးရမလဲ
ဟိုနေ့ပဲအသည်းသန်ငြင်းနေပြီးဒီနေ့တော့
ချက်ချင်းကြီးလက်ထပ်ပေးမယ်ဖြစ်သွားတယ်"
မယုံနိုင်ပါဘူးဆိုတ့ဲမျက်နှာပေးန့ဲပြောလိုက်သည်
"ဒီလိုရှိပါတယ် သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်မှငယ်ငယ်လေး
တည်းကသားရှိန်းခန့်က ကျွန်တော်တို့စကားကိုပဲ
နားထောင်ပြီးကျွန်တော်တို့အလိုနေခ့ဲပေးတယ်
ပျော်အောင်ထားခ့ဲပေးတယ် အ့ဲဒါကြောင့်ခုချိန်မှာ
ကျွန်တော်တို့လည်းသားလေးကိုပျော်ရွှင်အောင်
ပြန်ထားပေးနိုင်မယ်ထင်လို့ ဒီလိုဆုံးဖြတ်ချက်ကို
ချလိုက်တာပါ"
"ဆိုတော့!!"
"ကျွန်မသားန့ဲRoseရ့ဲသားကိုသဘောတူပေးပါ"
"ကောင်းပြီးလေ တစ်ခုပြောလိုက်မယ်
ကျွန်မသားRyanအပေါ်မကောင်းကြံတာပဲဖစ်ဖစ်
Ryanတစ်ခုခုဖြစ်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ်
ကျွန်မသားနာကျင်အောင်လုပ်ခ့ဲရင်ရှင်တို့ဆယ်ဆပိုပြီး
နာကျင်လိုက်ကမ့ဲဆိုတာကိုအသည်းထဲမှာစွဲမြဲနေအောင်
မှတ်ထားပေးပါ..Ryanတို့ကိုကျွန်မဆက်သွယ်လိုက်မယ်
မောင်ရှိန်းခန့်တို့ပြန်လာမှမင်္ဂလာကိစ္စထပ်ဆွေးနွေးကြ
တာပေါ့.. အခုတော့ ခွင့်ပြုပါဦး ဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ချိန်
ရောက်ပြီးမို့လို့"
Roseလက်ပတ်နာရီကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်
"ဟုတ်က့ဲ ခွင့်ပြုပါအုံးမRose သားရှိန်းခန့်တို့ပြန်လာရင်
ကျွန်တော်တို့ကိုဆက်သွယ်ပေးပါဗျ"
"ကောင်းပါပြီး"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါမိဘတွေပြန်သွားတော့Roseဧည့်ခန့်မှာ
ထိုင်တွေးနေမိသည် ရှိန်းခန့်ထည်ဝါရ့ဲမိဘတွေကို
ယုံသင့်မယုံသင့် Roseစိတ်ထဲတစ်ခုခုကိုအလိုမကျသလို
ခံစားနေမိသည်
....................ryan..................
"ဟင် ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ အိမ်မက်လား
Woo!!လှလိုက်တာ"
Ryanတစ်ယောက်လာဗင်ဒါခရမ်းရောင်ပန်းခင်းကြီး
အလယ်မှာနိုးလာသည်
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကြည့်လည်းပန်းခင်းတွေကိုသာ
မျက်စိတစ်ဆုံးမြင်နေရသည်
သူ့ကိုယ်သူငုံ့ကြည့်မိတော့ ရိုးရိုးလေးပါးလွှားတ့ဲ
အဖြူရောင်လက်ရှည်ရှပ်အကျႌကိုဝတ်ဆင်ထား
သည် ဘောင်းဘီလည်းထို့အတူပဲ..
ပိတ်ဖြုတွေန့ဲဖုံးအုပ်ထားတ့ဲကုတင်တစ်လုံးက
လွဲပြီးကျန်တာပန်းခင်းတွေချည်းသာ
မယုံနိုင်လို့ကိုယ့်လက်ကိုကိုယ်ဆွဲဆိတ်ကြည့်တော့
နာတယ်ဟ
"ငါမနေ့ကနောက်ဆုံး.....မနေ့က....
မနေ့ကငါဦးတို့န့ဲအတူထမင်းစားပြီး
ရုတ်တရက်အိပ်ငိုက်လာတယ်.. နောက်နောက်
ငါအိပ်ပျော်သွားတာလား...ဒါကဘယ်နေကြီးလဲ
ဦးရော..ဒါကအိမ်မက်မဟုတ်ဘူးဆိုရင်..
ဦးဘယ်ရောက်နေတာလဲ..ဦး!! ဦးရေ!!
ဦး!!ဘယ်မှာလဲ..."
ရုတ်တရက်အနောက်ကနေRyanရ့ဲမျက်လုံးတစ်စုံ
လက်ဖဝါးတစ်စုံန့ဲအုပ်ခံလိုက်သည်...
"ဦး! "
"ကောင်လေးရိပ်မိတာမြန်သားပဲ"
Ryanရ့ဲမျက်လုံးပေါ်အုပ်ထားတ့ဲလက်ကိုဖယ်
လိုက်ကာRyanအရှေ့ကိုသွားပြီးမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်
သူ့ရှေ့မှာလာရပ်နေတ့ဲဦးရ့ဲခါးတွေကိုလက်ဖြင့်လှမ်း
ဖက်လိုက်သည် သေချာကြည့်တော့မှဦးလည်းသူ့လိုပဲ
အဖြူရောင်ဝမ်းဆက်န့ဲပင်
"ဦးရ့ဲကိုယ်သင်းရနံ့လေးကိုမှတ်မိနေတာ"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါသဘောတကျရယ်ကာကောင်လေးရ့ဲ
နဖူးလေးကိုနူးနူးညံညံလေးနမ်းရှိုက်လိုက်သည်
"ဘယ်လိုလဲ လာဗင်ဒါပန်းခင်းကိုသဘောကျရ့ဲလား"
"အင် သဘောအရမ်းကျတယ် ဒါဘယ်နေရာလဲဦး"
"ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံမှာလေ ကောင်လေးမှတ်မိလား
မန္တလေးရောက်ရောက်ချင်းညကဦးမေးခ့ဲတယ်
ကောင်လေးအသွားချင်ဆုံးနေရာကဘယ်နေရာလဲလို့"
"အင်းလေ"
"ကောင်လေးကပြန်ဖြေခ့ဲတယ် ဦးန့ဲအတူ
ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံကလာဗင်ဒါခရမ်းရောင်ပန်းခင်းကြီးကို
မျက်စိတစ်ဆုံးသွားကြည့်ချင်တယ်လို့ဖြေခ့ဲတယ်မလား
ဒါကြောင့်ကိုယ်ကမင်းန့ဲအတူကြည့်ဖို့အတွက်
ခေါ်လာတာ"
"ဦး! "
ရုတ်တရက်သူ့ရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တ့ဲဦးကြောင့်
Ryanလန့်သွားသည်
"ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်ပါRyan"
"အင်း"
Ryanခေါင်းကိုအဆက်မပြတ်လှုပ်ကာပြန်ဖြေလိုက်
သည်
ခရမ်းရောင်ပန်းခင်းကြီးရ့ဲအလယ်မှာ
အနက်ရောင်ကတ္တီပါဗူးလေးဖွင့်ကာ
ဒူးထောက်ပြီး ဦးကသူ့ကိုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာတ့ဲ
Ryanမျက်ဝန်းတစ်စုံမှမျက်ရည်တို့သည်အတားဆီး
မရှိကျဆင်းလာတော့သည် ဝမ်းနည်းလို့ကျတ့ဲမျက်ရည်
မဟုတ်ပဲ ဝမ်းသာပြီးပျော်လွန်းလို့ရင်ခုန်လွန်းလို့ကျလာ
တ့ဲမျက်ရည်တွေဖြစ်သည်
အနက်ရောင်ကတ္တီဗူးလေးထဲက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေး
စိန်တစ်ပွင့်သာရှိတ့ဲငွေရောင်လက်စွပ်လေးနှစ်ကွင်း
သေးငယ်တ့ဲတစ်ကွင်းကိုယူပြီး ကောင်လေးရ့ဲ
လက်ဖဝါးနုနုလေးကိုဆွဲယူကာ လက်သန်းကြွယ်
ထက်ဝတ်ပေးလိုက်သည်
ဖြူဝင်းပြီးသွယ်လျနေတ့ဲလက်လေးကိုရှိန်းခန့်ထည်ဝါ
နူးနူးညံညံလေးအနမ်းခြွေလိုက်သည်
ထို့အထူပဲRyanလည်းဦးရ့ဲလက်သန်းကြွယ်လေးထက်
ငွေရောင်လက်စွပ်လေးကိုဆင်မြန်းပေးလိုက်သည်
ဦးရ့ဲလက်လေးကိုအနမ်းခြွေပေးတော့ ဦးကသူ့ရ့ဲ
ဆံနွယ်လေးတွေကိုငုံ့နမ်းခ့ဲသည်
ခရမ်းရောင်ပန်းခင်းကြီးရ့ဲအလယ်မှာ အဖြူရောင်
သတိုးသားလေးနှစ်ယောက်ကတော့တစ်ကယ့်
ကိုပနံတင့်ပြီးလိုက်ဖက်လွန်းနေသည်
"အရမ်းချစ်တယ်ဦး"
"ကိုယ်လည်းအရမ်းချစ်တယ်Ryan"
"ဦးကအမြဲRyanကိုရင်ခုန်အောင်လုပ်တယ်
ကြွေနေပြီးသားRyanရ့ဲနှလုံးသားလေးကို
ထပ်ခါတစ်လဲလဲ
ကြွေအောင်ခြွေပစ်နေတာလားဦးရယ်"
ကုတင်ပေါ်မှာတက်ထိုင်လာတ့ဲဦးရ့ဲရင်ခွင်ထဲ
တိုးဝင်ကာမေးလိုက်သည်
"ကိုယ့်ကြောင့်န့ဲပဲကောင်လေးရ့ဲနှလုံးသားက
ကြွေရမယ် ကိုယ့်ကြောင့်န့ဲပဲရင်ခုန်ရမယ်
ကိုယ့်ကြောင့်န့ဲပဲပျော်ရွှင်ရမယ် ဘာလို့လဲ
ဆိုတော့Ryanဆိုတ့ဲကောင်လေးကအမြဲတမ်း
ကိုယ့်အပိုင်ဖြစ်နေလို့ပဲ"
"ဒါန့ဲဦး လူတွေတစ်ယောက်မှလည်းမတွေ့ဘူး
ဒီနေရာကလိုင်းပေါ်မှာနာမည်ကြီးပဲမဟုတ်ဘူးလား"
"အင် ဒီပန်းခင်းကြီးတစ်ခုလုံးကောင်လေးအတွက်
ကိုယ်ဝယ်လိုက်တာ"
"Woo!! ဦး! တကယ်ကြီးလား ဒါဆို ဒီပန်းခင်းကြီး
ကRyanအပိုင်ဖြစ်သွားပြီးပေါ့နော်"
"အင် ကောင်လေးလိုချင်တာကိုပဲတလိုက်
ကိုယ်ကအကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့အသင့်ပဲ
ကိုယ်ရှာထားတ့ဲစည်းစိမ်တွေကအကုန်ကောင်လေး
သုံးဖြုန်းဖို့အတွက်ပဲ"
"ခနလေး Ryanဘယ်လိုလုပ်ပြီးဒီရောက်ခ့ဲတာလဲ"
"အ့ဲတာက ရီဝေယံကိုကောင်လေးစားမ့ဲထမင်းထဲ
အိပ်ဆေးခပ်ခိုင်းလိုက်တာ တစ်ရက်လုံးလုံးကောင်လေး
အိပ်ပျော်နေတာ အ့ဲတာန့ဲ ဒီကိုအရောက်လေယာဉ်တစ်
စီးလုံးအပျက်ငှါးပြီးခေါ်လာခ့ဲတာ "
"အ့ဲဒါဆိုရင် အကိုရီဝေယံတို့ရော"
"ဟိုနားဒီနားလျှောက်ကြည့်နေတယ်"
ဦးရ့ဲရင်ခွင်ထဲကနေထွက်ပြီး ဦးရ့ဲနဖူးလေးကို
နူတ်ခမ်းပါးလေးန့ဲထိကပ်နမ်းလိုက်သည်
"ဦးကအမြဲတမ်းRyanအပိုင်ပဲ Ryanသိပ်မြတ်နိုး
ရတ့ဲဦးကိုထားပြီးဘယ်တော့မှထွက်မသွားဘူး"
"သေရမယ်ဆိုရင်တောင်ကောင်လေးကိုကိုယ်ကအပါ
ခေါ်သွားမှာ အ့ဲလောက်ထိအတ္တကြီးခွင့်ပြုပါ"
"Ryanလင်ကသိပ့်ကိုအတ္တကြီးတာပဲဗျာ
ဒါပေမ့ဲလည်း အ့ဲလိုအတ္တကြီးတာလေးမှချစ်တာ
Ryanဆိုတ့ဲကျွန်တော်န့ဲပက်သက်ရင်ဦးက
အမြဲတမ်းရူးသွပ်နေရမယ် စိတ္တဇတစ်ယောက်လိုမျိူး"
"ချစ်တယ်"
"Ryanရောပဲ..... ဦးကိုသိပ့်ချစ်တယ်"
ခရမ်းရောင်လာဗင်ဒါပန်းခင်းကြီးရ့ဲအလယ်မှာ
အဖြူရောင်ဝတ်စုံန့ဲသတိုးသားလေးနှစ်ယောက်ကတော့
တစ်ကယ့်ကိုအချစ်တွေန့ဲပြည့်နက်နေတ့ဲ
သက်ရှိပန်းချီကားလေးတစ်ချက်လိုပင်......
.........................Ryan.................
တစ်ပတ်ကြာပြီးနောက်......
Momရ့ဲပြောပြမှု့ကြောင့်ဦးရ့ဲမိဘတွေက
Ryanန့ဲဦးကိုလက်ထပ်ပေးမယ်ဆိုတာသိခ့ဲရတယ်
ရန်ကုန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ရက်ရွေးပြီးလက်ထပ်ပွဲ
လေးကျင်းပဖို့ဖြစ်လာတယ်...
မန္တလေးမှာအရင်ဆောင်မယ်ပြောတ့ဲဦးကြောင့်
မင်္ဂလာပွဲကိုမန္တလေးမှာကျင်းပဖို့ဖြစ်လာသည်
ပွဲကိုအစဆုံးကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်ချင်တ့ဲဦးကမန္တလေးမှာ
နေပြီးပြင်ဆင်နေလေရ့ဲ Ryanကတော့
အိမ်ကနေပဲပြင်ဆင်ပြီးသွားဖို့စီစဉ်ထားသည်
သတို့သားဝတ်စုံန့ဲဦးကိုသူမြင်ချင်လှပြီး
ဘယ်လောက်တောင်သန့်ပြန့်ပြီးချောမောခန့်ညားနေမလဲ
ဆိုတာ...ရင်တွေခုန်လွန်းလို့နှလုံးသားလေးပေါက်
ထွက်တော့မယ် ဒီနေ့အရမ်းပျော်တာပဲသိလား
ဦးကိုလူသိရှင်ကြားတရားဝင်ပိုင်ဆိုင်ကြောင်း
အများကိုပြရတော့မှာလေ..
"မင်္ဂအချိန်လည်းနီးလာပြီး ကဲဦးလေးသွားရအောင်
..Leon ဘာလုပ်နေလဲသွားရအောင်လေ"
"မင်းအရင်သွားနှင့်လိုက် ငါဒီမှာအကိုပေးထားတ့ဲ
ရင်ထိုးလေးဘယ်နားထားမိသွားလဲမသိဘူး
ရှာပြီးနောက်ကနေလိုက်လာခ့ဲမယ် အချိန်ကနီးနေ
ပြီးမင်ကသတိုးသားလေ.."
"အေးကွာ အချိန်မှှီရောက်အောင်လာနော်
ငါ့ရ့ဲပျော်ရွှင်ပြုံးဖြီးနေတ့ဲမျက်နှာလေးကို
မြင်ကိုမြင်စေချင်လို်"
"အေးပါကွာ စိတ်ချ"
အဖြူရောင်ဝတ်စုံန့ဲချောနေတ့ဲRyanက
သူ့ရ့ဲတစ်ဦးတည်းသောသက်ဆိုင်သူန့ဲ
အတူမင်္ဂလာလမ်းအတူလျှောက်ဖို့အတွက်
အပျော်တွေလွန်ပြီးရင်တွေခုန်နေလေရ့ဲ
"အချိန်လည်းနီးနေပြီး မောင်ရှိန်းခန့်Ryanလေးကို
ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါလား"
"ဟုတ်Mom"
ရှိန်းခန့်ထည်ဝါဖုန်းဆက်ဖို့လုပ်တော့တစ်ဖက်နေ
ဝင်လာတ့ဲဖုန်းCallလေးတစ်ခု...
"Hello ဦး! လမ်းမှာရောက်တော့မယ်
ဦးစိတ်ပူနေမှာကြောင့်လို့ ခနနေရောက်ပြီး"
"စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလားကောင်လေး အသံတွေတုန်
နေတယ်"
"အင် စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ဦးရောRyanလိုမဖြစ်ဘူး
လား"
"ဖြစ်တာပေါ့ ကောင်လေးရာ စိတ်လှုပ်ရှားပြီးရင်တွေ
ခုန်နေတယ်"
"ဟီး! ဒါပဲနော်ဦး ဖုန်းချ....................."
ဒုန်း!!!!ဝုန်း!!!!!!!!!.....တီးလ်လ်လ်လ်လ်လ်.....
"Hello Ryan! Ryan! Ryan!!!!!!!!"
...................Ryan...................
အပိုင်း(16)ဆက်ရန်....
မနက်ဖြန်ည၉နာရီမှာတင်ပေးပါ့မယ်....
အာလုံးပဲကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ကြပါဗျ 🤍
အခုချိန်ထိစိတ်မပျက်ပဲစောင့်ပြီးဖတ်ပေးနေကြတ့ဲ
စာဖတ်သူလေးတွေကိုကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်ဗျ🍀
ကြာမှတင်ဖြစ်တ့ဲအတွက်လည်းအနူးညွှတ်တောင်းပန်ပါရစေဗျ🙏🏻
မနက်ဖြန်ည၉နာရီပြန်လာပါမယ်😗
..................................
(Zawgyi)
"ဒီကိစၥကိုကြၽန္မတို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ရေအာင္ခြဲရမွာေပါ့"
အခုစားေသာက္တစ္ဆိုင္မွာထိုင္ျပီးရွိန္းခန့္ထည္၀ါမိဘန့ဲ
ထားသခင္တို့သားမိေဆြးေႏြးေနၾကသည္
"မင္းတို႔အေျပာကလြယ္တယ္ Ryanဆိုတ့ဲေကာင္ရ႕ဲ
အေမကေျပာတ့ဲအတိုင္းလုပ္မ့ဲပံုပဲ "
မိဘေတြေဆြးေႏြးေနတုန္းထားသခင္တစ္ခုခုကိုစဥ္း
စားမိသြားသည္
"ဒီကိစၥကိုသမီးတာဝန္ထားလိုက္ေတာ့
သူတို႔ဘက္ကေျပာသလိုပဲ လက္ထပ္ပြဲစီစဥ္ေပး
လိုက္ က်န္တာသမီးလုပ္လိုက္မယ္ Ryanဆိုတ့ဲ
အေကာင္ ကို႐ွိန္းဘဝထဲကထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေအာင္သမီးလုပ္ျပမယ္"
ထားသခင္ရ႕ဲစကားေၾကာင့္သူ႔မာတာမိခင္ႀကီးအပါဝင္
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါရ႕ဲမိဘေတြပါမ်က္ခံုးခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကုန္
တယ္
"ေကာင္းၿပီး ဒီကိစၥကိုသမီးလက္ထဲအပ္လိုက္္မယ္
အကူညီလိုရင္အန္ကယ္တို႔ကိုေျပာ "
"ဟုတ္က့ဲ အန္ကယ္"
Ryan မင္းသိပ့္ခ်စ္ေနပါတယ္ဆိုတ့ဲဦးက
ငါ့အပိုင္ျဖစ္ေတာ့မယ္
..........................Ryan.............
"အကို အကို! ေမာင့္မိန္းမေလး ထေတာ့ေလကြာ
ေန႔ခင္း၁နာရီေတာင္႐ွိေနၿပီး Bossဆီသြားရမယ္ဆို"
"အင္းးးငါအိပ္ငိုက္! ဘာ!!ေန႔ခင္း၁နာရီ!!! အာ့!!"
အလန္႔တၾကားန႔ဲထထိုင္လိုက္ကာမွလိႈက္လႈိက္လွဲလွဲန႔ဲ
ဖင္ဝကေရာရင္ဝကေရာတကိုယ္လံုးကေရာႀကိဳဆိုေနတ့ဲ
နာက်င္မႈ ့...
"အကို အရမ္းနာေနေသးလားဟင္"
"နာတယ္ေဟ်ာင့္ရ႕ဲ မင္းမခံရတိုင္းမညာမတာ
အေသေဆာင့္ေနတာ ေဆးေတြ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ခပ္ထားတာလဲဟမ္!"
"ဟို...ဟို...သံုးပံုတစ္ပံုထည့္မ့ဲေနရာမွာ
သံုးပံုပံုႏွစ္ပံုခြဲထည့္လိုက္မိတယ္"
"ဘာ!!!!ဒါေၾကာင့္မို႔ညကငါ ငါ Shittt! မင္းေနာ္"
"အ့ဲေလာက္ထိ အကိုထန္သြားမယ္မွန္းမသိလို႔ပါ
သိရင္ေလ်ွာ့ထည့္မွာေပါ့"
"ေတာ္ေတာ့ ငါ့ကိုၾကည့္အံုးလႈပ္ကိုမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့
ဘူးနာလို႔ေသေတာ့မယ္ ဒီမွာလည္းနာ
ခ်ိန္းထားတ့ဲခ်ိန္ေနာက္က်လို႔ဟိုေရာက္ရင္
ငါအသတ္ခံရေတာ့မ့ဲကိန္းကိုႀကိဳၿပီးအၾကားျမင္ရေနၿပီး"
"ေတာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္အကို "
မ်က္ႏွာငယ္ေလးန႔ဲမ်က္ရည္ေတြဝဲကာေတာင္းပန္ေန
တ့ဲလီယြန္ကိုၾကည့္ၿပီးဆူမ့ဲစကားလံုးေတြရီေဝယံ
ပါးစပ္ဖ်ားမွာေပ်ာက္႐ွ ညကသူမဟုတ္တ့ဲတိုင္းပဲ
"ထားေတာ့! ခ်ီၿပီးငါ့ကိုတစ္ကိုယ္ရည္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္
ေပး Bossဆီျမန္ျမန္သြားရမယ္"
"ဟုတ္က့ဲ "
သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္တ့ဲလီယြန္ကိုၾကည့္ၿပီးရီေဝယံမွာ
ရင္ခုန္ေနျပန္သည္ ဒီလိုေခ်ာေမာၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတ့ဲ
ေကာင္ေလးကိုသူပိုင္ထားရတာပဲ
.......................Ryan.................
"ဦး အကိုရီေဝယံတို႔ကမလာေသးဘူးလား"
"ခနကေတာ့စာပို႔ခ့ဲတယ္လမ္းမွာတ့ဲ"
"မနက္ခ်ိန္းထားတာ ေန႔ခင္းေက်ာ္ေနၿပီး"
"အလုပ္မ်ားေနလို႔ျဖစ္မွာ"
ဧည့္ခန္းထဲလက္ေတာ့ပ္တစ္လံုးန႔ဲအလုပ္မ်ားေနတ့ဲ
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါ
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါရ႕ဲေပါင္ကိုေခါင္းအံုးလုပ္ကာအိပ္ၿပီး
ေခ်ာေမာခန္႔ညားတ့ဲဦးဆိူသူရ႕ဲမ်က္ႏွာကိုေအာက္ကေန
ေငးၾကည့္ေနတာကလည္းRyanတြက္အလုပ္တစ္မ်ိဳး
ပဲ
"ကြၽန္ေတာ့္လင္ကဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္
ေခ်ာေမာခန္႔ညားၿပီးဆြဲေဆာင္မႈ့႐ွိရတာလဲ"
"Ryanဆိုတ့ဲေကာင္ေလးရ႕ဲအပိုင္ျဖစ္ေနလို႔ေလ"
"ဟီး ဒါအမွန္တရားပဲ တေရးအိပ္လိုက္အံုးမယ္
ဦးေညာင္းရင္ေျပာေနရာေရြ႔ေပးမယ္"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါသူ႔ေပါင္ေပၚက ေကာင္ေလးရ႕ဲနဖူးေလး
ကိုႏူးႏူးညံညံေလးငုပ္နမ္းလိုက္သည္
"ခ်စ္တယ္ဦး!!"
"ကိုယ္ေရာပဲ ခ်စ္တယ္"
ခ်စ္တယ္ဆိုတ့ဲစကားကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္
ဘယ္ေတာ့မွမ႐ုိးတ့ဲေန႔စဥ္သံုးဘာသာစကားေလး
တစ္ခုပင္
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ေပါင္ေပၚက
ေကာင္ေလးကအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး
အနည္းငယ္ေတာင္ေဟာက္သံေလးထြက္ေနတယ္
အိပ္ေနတ့ဲRyanကိုၾကည့္ၿပီး ပါးေလးေတြႏႈတ္ခမ္းေလး
ေတြႏွာေခါင္းေလးေတြကိုအသည္းယားလို႔ဖ်စ္ညစ္ခ်င္ပါ
ေသာ္လည္း သူ႔ကေလးေလးႏိုးသြားမွာေၾကာင့္လို႔
သည္းခံလိုက္ရသည္
"ဘယ္လိုေတြေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေန
ရတာလဲေကာင္ေလးရယ္"
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့အိမ္ေ႐ွ႕မွာကားရပ္သံၾကား
လိုက္သည္ ရီေဝယံတို႔ေရာက္လာၿပီးျဖစ္မယ္
"Ryan ေကာင္ေလးထေတာ့ Leonတို႔လာၿပီး"
"ဟမ္! အင္အင္ "
မထခ်င္ထခ်င္န႔ဲထကာပ်င္းေၾကာလိမ္လိုက္သည္
ဝင္လာပါၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေဘး
န့ဲေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ေထာ့န႔ဲေထာ့န႔ဲ နဲ႔
"အကိုရီေဝယံ ေနမေကာင္းဘူးလား အဆင္ေျပရ႕ဲလား"
"အဆင္ေျပပါတယ္ "
သူတို႔ရ႕ဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွာထိုင္လိုက္ေတာ့
"အာ့!! "
"အကိုအဆင္ေျပရ႕ဲလား ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မင္းပါးစပ္ေပါက္ကိုပိတ္ထား"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါကေတာ့ဘာတစ္ခြန္းမွဝင္မေျပာပဲ
ၾကည့္ေနလိုက္သည္
"ဟို အကိုရီေဝယံအဆင္ေရာတကယ္ေျပာရ႕ဲလား
ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုနာက်င္ေနသလိုပဲ"
"ေျပပါတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"Leonေျပာအကိုရီေဝယံဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
"အခ်ၾကမ္းသြား! အာ ငါစေနာက္ၿပီးခ်ီလိုက္တာ
အကိုက႐ုန္းေတာ့လန္႔ၿပီးပစ္ခ်လိုက္မိတာနဲနဲၾကမ္း
သြားတယ္ အ့ဲေၾကာင့္"
Ryanကေတာ့Leonရ႕ဲေျဖ႐ွင္းခ်က္ကိုမယံုႏိုင္
စြာန႔ဲႏွစ္ေယာက္သားက္ုၾကည့္လိုက္သည္
ရီေဝယံ ႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါကိုစကားစဖို႔လုပ္တုန္း
Bossရ႕ဲအၾကည့္ေတြေၾကာင့္အစခ်ီမ့ဲစကားလံုးေတြ
လည္ပင္းဝမွာေတ့လ်ွက္
လက္ပိုက္ဆိုဖာကိုမွီၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ံဳကာစူးစူးစိုက္စိုက္
ၾကည့္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္..
"ဟိုBoss ေနာက္က်ရတ့ဲအေၾကာင္းရင္းက....."
"မင္းကြာ! ငါ့တပည့္ျဖစ္ၿပီးေအာက္ကေနရတယ္လို႔
ၾကားလို႔မွမေကာင္းဘူး "
႐ုတ္တရက္ႀကီးထေျပာလာတ့ဲ႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါရ႕ဲစကား
ေၾကာင့္သံုးေယာက္လံုးမွေၾကာင္အမ္းအမ္းေတြျဖစ္ကုန္
ၾကသည္
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါ ရီေဝယံတို႔စဝင္လာထဲကအကဲခတ္ၾကည့္
ေနခ့ဲသည္ သူရိပ္မိတာေပါ့ဒီေလာက္ကေတာ့
ရီေဝယံမွာေတာ့ ခ်ိန္ထားတ့ဲအခ်ိန္ေနာက္က်လို႔
Bossစိတ္ဆိုးေနၿပီးအထင္န႔ဲ႐ွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားခ့ဲပါေသာ္
လည္းၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာလာတ့ဲBossရ႕ဲစကားေၾကာင့္
သူ႔စကားေတြေလထဲရပ္တန္႔သြားသည္
"ဟမ္! ဘာကိုေျပာတာလဲBoss"
"ညကမင္း! ဒီေကာင္ေလးရ႕ဲအေဆာ္ခံလိုက္ရတယ္
မလား"
နား႐ွက္စရာေတြထေျပာလာတ့ဲBossေၾကာင့္
Leonန႔ဲရီေဝယံမွာေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိေတြပါ
ျဖစ္ကုန္သည္
"မင္းေအာက္ကေနခံလာရတယ္ ငါ့တပည့္လုပ္ၿပီးေတာ့
မင္းေအာက္ကေနခံလာရတယ္တ့ဲ ဒီလက္ေတာက္ေလာက္
ပဲ႐ွိတ့ဲေကာင္ေလးဆီမွာေလ"
"ဟို...ကြၽန္ေတာ္ဟာကလက္ေတာက္ထက္ႀကီးပါတယ္ဗ်
လက္ေကာက္ဝတ္ေလာက္႐ွိမယ္ထင္တယ္ ေနာ္အကို"
ရီေဝယံမွာေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္
ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲမ်က္ႏွာေတြလည္း
႐ွက္လို႔ထူပူေနၿပီး
"ဦးကလည္းဘာေတြသြားေျပာေနတာလဲ
သူမ်ားေတြ႐ွက္ေနၿပီး သူတို႔ဘာသာဘယ္သူပဲ
ေအာက္ကခံခံအေပၚကေဆာင့္ေဆာင့္ဦးန႔ဲမဆိုင္ဘူး
ေလ"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါေ႐ွ႕ကႏွစ္ေကာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
႐ွက္ၿပီးေသေတာ့မ့ဲမ်က္ႏွာန႔ဲ ဒီေလာက္ေတာင္႐ွက္တတ္
ေနတာ ညကဘယ္လိုလုပ္ၾကတာလဲ
"ဆိုင္တယ္ ဦးကရီေဝယံရ႕ဲအုပ္ထိန္းသူေလ
ဘယ္သူကကိုယ့္တပည့္ရင္းကိုေအာက္ကခံတာ
ျမင္ခ်င္မလဲ"
"ဦးကသူတို႔ခ်ေနတ့ဲအခ်ိန္ျမင္လို႔လား ဦးရာလက္ေပါက္
ကပ္မေနပါန႔ဲေတာ့ဒီလိုေတြျဖစ္သြားၾကေတာ့မွ
ေပးစား႐ုံပဲ႐ွိေတာ့တယ္ Ryanသူငယ္ခ်င္းလည္း
လူညံလူဖ်င္းေလးပါ အာ မွားလို႔လူေတာ္လူေကာင္း
ေလးပါ အကိုရီေဝယံကို100%ေစာင့္ၿပီးေဆာင့္
မွားျပန္ၿပီး ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးႏိုင္တယ္ Ryanအာမခံ
ေပးႏိုင္တယ္"
"ေကာင္ေလးစကားမို႔ကိ္ုယ္လက္ခံလိုက္မယ္
ေျပာသာေျပာ Leonဆိုတ့ဲေကာင္ကိုယံုခ်င္တာ
မဟုတ္ဘူး ငါ့တပည့္ကိုပစ္သြားလို႔ကေတာ့
မင္းေခါင္းန႔ဲကိ္ုယ္တစ္ျခားစီျဖစ္ၿပီးလို႔သာမွတ္လိုက္"
အတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေနတ့ဲ႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါကို
ၾကည့္ၿပီးLeonမွာေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပါေအး
လာပါေသာ္လည္း ရီေဝယံမွာေတာ့မ်က္ရည္က်တ့ဲအထိပါပဲ
မိဘမ့ဲျဖစ္တ့ဲလမ္းေပၚက ကေလကေခ်တစ္ေယာက္ကို
Bossကျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခ့ဲတယ္ အျမဲတမ္းဆူၿပီး
အမိန္႔ေတြေပးတတ္တ့ဲBossကသူ႔ကိုဒီလိုမိဘေမတၱာ
လိုခ်စ္ေပးလိမ့္မယ္လိုေတာ့မထင္ခ့ဲမိဘူး
ရီေဝယံ ႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါေ႐ွ႕ငိုမိေတာ့သည္
"ရီေဝယံ! မင္းကေပ်ာ့ညံတ့ဲေကာင္လား "
"မဟုတ္ဘူး "
"မဟုတ္ရင္ခ်က္ခ်င္းအ့ဲဒီမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္..
ဟိုေကာင္ မင္းမိဘေတြကိုေခၚၿပီးငါ့ဆီမွာရီေဝယံကို
လာေတာင္း"
"ဗ်ာ ဗ်ာ! တကယ္ႀကီးလား "
"အင္"
"အခုလား အာ့!"
အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတ့ဲLeonရ႕ဲေပါင္ကိုရီေဝယံ
ဆြဲလိမ္လိုက္သည္
"Ryan အခန္းထဲမွာကိုယ့္ရ႕ဲကုမၸဏီစာရင္းစာအုပ္ေလး
သြားယူေပးပါလား ရီေဝယံတို႔ကို႐ွင္းျပမလို႔"
"ဟုတ္ "
Ryanထြက္သြားတာန႔ဲ ေ႐ွ႕ကႏွစ္ေကာင္ကိုေခၚၿပီး
အလုပ္ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ကိုတီးတိုးတိုင္ပင္ျဖစ္သည္
5မိနစ္ေလာက္ၾကာRyanအသံကအခန္းထဲကေနစူး
ၿပီးထြက္လာသည္
"ဦး!!! ဘယ္နားမွာထားထားလဲ႐ွာမေတြ႔ဘူး
ေနရာႏွံ႔ေနၿပီး႐ွာတာ"
"Sorry Ryan စာရင္းစာအုပ္ကပါမလာခ့ဲဘူး
ဟိုဘက္အိမ္ရ႕ဲအခန္းထဲမွာကိုယ္ေမ့သြားတယ္"
.................Ryan...................
"မRose ကြၽန္မတို႔အေတြးတိမ္မိသြားတယ္
ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္မတို႔လည္းတစ္ဦးတည္းေသာ
သားေလးပဲ႐ွိတာဆိုေတာ့မ်ိဳးဆက္လိုခ်င္တ့ဲစိတ္န႔ဲ
အေတြးတိမ္မိသြားတာပါ"
အခုဧည့္ခန္းမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနတ့ဲRyan Momကို
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါရ႕ဲမိဘေတြကလာေတာင္းပန္ျခင္းပင္
"ကြၽန္ေတာ္တို႔Ryanကိုတာဝန္ယူပါ့မယ္
သူတို႔ကိုလူသိ႐ွင္ၾကားလက္ထပ္ပြဲက်င္းပေပးပါ့မယ္
မRoseတို႔ဘက္ကဘာတစ္ခုမွမနစ္နာေစရပါဘူး"
"ဒါကိုကြၽန္မကဘယ္လိုယံုေပးရမလဲ
ဟိုေန႔ပဲအသည္းသန္ျငင္းေနၿပီးဒီေန႔ေတာ့
ခ်က္ခ်င္းႀကီးလက္ထပ္ေပးမယ္ျဖစ္သြားတယ္"
မယံုႏိုင္ပါဘူးဆိုတ့ဲမ်က္ႏွာေပးန႔ဲေျပာလိုက္သည္
"ဒီလို႐ွိပါတယ္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွငယ္ငယ္ေလး
တည္းကသား႐ွိန္းခန္႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔စကားကိုပဲ
နားေထာင္ၿပီးကြၽန္ေတာ္တို႔အလိုေနခ့ဲေပးတယ္
ေပ်ာ္ေအာင္ထားခ့ဲေပးတယ္ အ့ဲဒါေၾကာင့္ခုခ်ိန္မွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းသားေလးကိုေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္
ျပန္ထားေပးႏိုင္မယ္ထင္လို႔ ဒီလိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
ခ်လိုက္တာပါ"
"ဆိုေတာ့!!"
"ကြၽန္မသားန႔ဲRoseရ႕ဲသားကိုသေဘာတူေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီးေလ တစ္ခုေျပာလိုက္မယ္
ကြၽန္မသားRyanအေပၚမေကာင္းၾကံတာပဲဖစ္ဖစ္
Ryanတစ္ခုခုျဖစ္သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကြၽန္မသားနာက်င္ေအာင္လုပ္ခ့ဲရင္႐ွင္တို႔ဆယ္ဆပိုၿပီး
နာက်င္လိုက္ကမ့ဲဆိုတာကိုအသည္းထဲမွာစြဲျမဲေနေအာင္
မွတ္ထားေပးပါ..Ryanတို႔ကိုကြၽန္မဆက္သြယ္လိုက္မယ္
ေမာင္႐ွိန္းခန္႔တို႔ျပန္လာမွမဂၤလာကိစၥထပ္ေဆြးေႏြးၾက
တာေပါ့.. အခုေတာ့ ခြင့္ျပဳပါဦး ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ခ်ိန္
ေရာက္ၿပီးမို႔လို႔"
Roseလက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္
"ဟုတ္က့ဲ ခြင့္ျပဳပါအံုးမRose သား႐ွိန္းခန္႔တို႔ျပန္လာရင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုဆက္သြယ္ေပးပါဗ်"
"ေကာင္းပါၿပီး"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါမိဘေတြျပန္သြားေတာ့Roseဧည့္ခန္႔မွာ
ထိုင္ေတြးေနမိသည္ ႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါရ႕ဲမိဘေတြကို
ယံုသင့္မယံုသင့္ Roseစိတ္ထဲတစ္ခုခုကိုအလိုမက်သလို
ခံစားေနမိသည္
....................ryan..................
"ဟင္ ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ အိမ္မက္လား
Woo!!လွလိုက္တာ"
Ryanတစ္ေယာက္လာဗင္ဒါခရမ္းေရာင္ပန္းခင္းႀကီး
အလယ္မွာႏိုးလာသည္
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္လည္းပန္းခင္းေတြကိုသာ
မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ေနရသည္
သူ႔ကိုယ္သူငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့ ႐ုိး႐ုိးေလးပါးလႊားတ့ဲ
အျဖဴေရာင္လက္႐ွည္႐ွပ္အက်ႌကိုဝတ္ဆင္ထား
သည္ ေဘာင္းဘီလည္းထို႔အတူပဲ..
ပိတ္ျဖဳေတြန႔ဲဖံုးအုပ္ထားတ့ဲကုတင္တစ္လံုးက
လြဲၿပီးက်န္တာပန္းခင္းေတြခ်ည္းသာ
မယံုႏိုင္လို႔ကိုယ့္လက္ကိုကိုယ္ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ေတာ့
နာတယ္ဟ
"ငါမေန႔ကေနာက္ဆံုး.....မေန႔က....
မေန႔ကငါဦးတို႔န႔ဲအတူထမင္းစားၿပီး
႐ုတ္တရက္အိပ္ငိုက္လာတယ္.. ေနာက္ေနာက္
ငါအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား...ဒါကဘယ္ေနႀကီးလဲ
ဦးေရာ..ဒါကအိမ္မက္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္..
ဦးဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..ဦး!! ဦးေရ!!
ဦး!!ဘယ္မွာလဲ..."
႐ုတ္တရက္အေနာက္ကေနRyanရ႕ဲမ်က္လံုးတစ္စံု
လက္ဖဝါးတစ္စံုန႔ဲအုပ္ခံလိုက္သည္...
"ဦး! "
"ေကာင္ေလးရိပ္မိတာျမန္သားပဲ"
Ryanရ႕ဲမ်က္လံုးေပၚအုပ္ထားတ့ဲလက္ကိုဖယ္
လိုက္ကာRyanအေ႐ွ႕ကိုသြားၿပီးမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္
သူ့ေရွ့မွာလာရပ္ေနတ့ဲဦးရ႕ဲခါးေတြကိုလက္ျဖင့္လွမ္း
ဖက္လိုက္သည္ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွဦးလည္းသူ႔လိုပဲ
အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္န႔ဲပင္
"ဦးရ႕ဲကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကိုမွတ္မိေနတာ"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါသေဘာတက်ရယ္ကာေကာင္ေလးရ႕ဲ
နဖူးေလးကိုႏူးႏူးညံညံေလးနမ္း႐ႈိက္လိုက္သည္
"ဘယ္လိုလဲ လာဗင္ဒါပန္းခင္းကိုသေဘာက်ရ႕ဲလား"
"အင္ သေဘာအရမ္းက်တယ္ ဒါဘယ္ေနရာလဲဦး"
"ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွာေလ ေကာင္ေလးမွတ္မိလား
မနၱေလးေရာက္ေရာက္ခ်င္းညကဦးေမးခ့ဲတယ္
ေကာင္ေလးအသြားခ်င္ဆံုးေနရာကဘယ္ေနရာလဲလို႔"
"အင္းေလ"
"ေကာင္ေလးကျပန္ေျဖခ့ဲတယ္ ဦးန႔ဲအတူ
ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံကလာဗင္ဒါခရမ္းေရာင္ပန္းခင္းႀကီးကို
မ်က္စိတစ္ဆံုးသြားၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ေျဖခ့ဲတယ္မလား
ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ကမင္းန႔ဲအတူၾကည့္ဖို႔အတြက္
ေခၚလာတာ"
"ဦး! "
႐ုတ္တရက္သူ႔ေ႐ွ႕ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္တ့ဲဦးေၾကာင့္
Ryanလန္႔သြားသည္
"ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ပါRyan"
"အင္း"
Ryanေခါင္းကိုအဆက္မျပတ္လႈပ္ကာျပန္ေျဖလိုက္
သည္
ခရမ္းေရာင္ပန္းခင္းႀကီးရ႕ဲအလယ္မွာ
အနက္ေရာင္ကတၱီပါဗူးေလးဖြင့္ကာ
ဒူးေထာက္ၿပီး ဦးကသူ႔ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတာတ့ဲ
Ryanမ်က္ဝန္းတစ္စံုမွမ်က္ရည္တို႔သည္အတားဆီး
မ႐ွိက်ဆင္းလာေတာ့သည္ ဝမ္းနည္းလို႔က်တ့ဲမ်က္ရည္
မဟုတ္ပဲ ဝမ္းသာၿပီးေပ်ာ္လြန္းလို႔ရင္ခုန္လြန္းလို႔က်လာ
တ့ဲမ်က္ရည္ေတြျဖစ္သည္
အနက္ေရာင္ကတၱီဗူးေလးထဲက ႐ုိး႐ုိး႐ွင္း႐ွင္းေလး
စိန္တစ္ပြင့္သာ႐ွိတ့ဲေငြေရာင္လက္စြပ္ေလးႏွစ္ကြင္း
ေသးငယ္တ့ဲတစ္ကြင္းကိုယူၿပီး ေကာင္ေလးရ႕ဲ
လက္ဖဝါးႏုႏုေလးကိုဆြဲယူကာ လက္သန္းႂကြယ္
ထက္ဝတ္ေပးလိုက္သည္
ျဖဴဝင္းၿပီးသြယ္လ်ေနတ့ဲလက္ေလးကို႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါ
ႏူးႏူးညံညံေလးအနမ္းေႁခြလိုက္သည္
ထို႔အထူပဲRyanလည္းဦးရ႕ဲလက္သန္းႂကြယ္ေလးထက္
ေငြေရာင္လက္စြပ္ေလးကိုဆင္ျမန္းေပးလိုက္သည္
ဦးရ႕ဲလက္ေလးကိုအနမ္းေႁခြေပးေတာ့ ဦးကသူ႔ရ႕ဲ
ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုငံု႔နမ္းခ့ဲသည္
ခရမ္းေရာင္ပန္းခင္းႀကီးရ႕ဲအလယ္မွာ အျဖဴေရာင္
သတိုးသားေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့တစ္ကယ့္
ကိုပနံတင့္ၿပီးလိုက္ဖက္လြန္းေနသည္
"အရမ္းခ်စ္တယ္ဦး"
"ကိုယ္လည္းအရမ္းခ်စ္တယ္Ryan"
"ဦးကအျမဲRyanကိုရင္ခုန္ေအာင္လုပ္တယ္
ေႂကြေနၿပီးသားRyanရ႕ဲႏွလံုးသားေလးကို
ထပ္ခါတစ္လဲလဲ
ေႂကြေအာင္ေႁခြပစ္ေနတာလားဦးရယ္"
ကုတင္ေပၚမွာတက္ထိုင္လာတ့ဲဦးရ႕ဲရင္ခြင္ထဲ
တိုးဝင္ကာေမးလိုက္သည္
"ကိုယ့္ေၾကာင့္န႔ဲပဲေကာင္ေလးရ႕ဲႏွလံုးသားက
ေႂကြရမယ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္န႔ဲပဲရင္ခုန္ရမယ္
ကိုယ့္ေၾကာင့္န႔ဲပဲေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္ ဘာလို႔လဲ
ဆိုေတာ့Ryanဆိုတ့ဲေကာင္ေလးကအျမဲတမ္း
ကိုယ့္အပိုင္ျဖစ္ေနလို႔ပဲ"
"ဒါန႔ဲဦး လူေတြတစ္ေယာက္မွလည္းမေတြ႔ဘူး
ဒီေနရာကလိုင္းေပၚမွာနာမည္ႀကီးပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"အင္ ဒီပန္းခင္းႀကီးတစ္ခုလံုးေကာင္ေလးအတြက္
ကိုယ္ဝယ္လိုက္တာ"
"Woo!! ဦး! တကယ္ႀကီးလား ဒါဆို ဒီပန္းခင္းႂကီး
ကRyanအပိုင္ျဖစ္သြားၿပီးေပါ့ေနာ္"
"အင္ ေကာင္ေလးလိုခ်င္တာကိုပဲတလိုက္
ကိုယ္ကအကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔အသင့္ပဲ
ကိုယ္႐ွာထားတ့ဲစည္းစိမ္ေတြကအကုန္ေကာင္ေလး
သံုးျဖဳန္းဖို႔အတြက္ပဲ"
"ခနေလး Ryanဘယ္လိုလုပ္ၿပီးဒီေရာက္ခ့ဲတာလဲ"
"အ့ဲတာက ရီေဝယံကိုေကာင္ေလးစားမ့ဲထမင္းထဲ
အိပ္ေဆးခပ္ခိုင္းလိုက္တာ တစ္ရက္လံုးလံုးေကာင္ေလး
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ အ့ဲတာန႔ဲ ဒီကိုအေရာက္ေလယာဥ္တစ္
စီးလံုးအပ်က္ငွါးၿပီးေခၚလာခ့ဲတာ "
"အ့ဲဒါဆိုရင္ အကိုရီေဝယံတို႔ေရာ"
"ဟိုနားဒီနားေလ်ွာက္ၾကည့္ေနတယ္"
ဦးရ႕ဲရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ၿပီး ဦးရ႕ဲနဖူးေလးကို
ႏူတ္ခမ္းပါးေလးန႔ဲထိကပ္နမ္းလိုက္သည္
"ဦးကအျမဲတမ္းRyanအပိုင္ပဲ Ryanသိပ္ျမတ္ႏိုး
ရတ့ဲဦးကိုထားၿပီးဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားဘူး"
"ေသရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ေကာင္ေလးကိုကိုယ္ကအပါ
ေခၚသြားမွာ အ့ဲေလာက္ထိအတၱႀကီးခြင့္ျပဳပါ"
"Ryanလင္ကသိပ့္ကိုအတၱႀကီးတာပဲဗ်ာ
ဒါေပမ့ဲလည္း အ့ဲလိုအတၱႀကီးတာေလးမွခ်စ္တာ
Ryanဆိုတ့ဲကြၽန္ေတာ္န႔ဲပက္သက္ရင္ဦးက
အျမဲတမ္း႐ူးသြပ္ေနရမယ္ စိတၱဇတစ္ေယာက္လိုမ်ိဴး"
"ခ်စ္တယ္"
"Ryanေရာပဲ..... ဦးကိုသိပ့္ခ်စ္တယ္"
ခရမ္းေရာင္လာဗင္ဒါပန္းခင္းႀကီးရ႕ဲအလယ္မွာ
အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုန႔ဲသတိုးသားေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
တစ္ကယ့္ကိုအခ်စ္ေတြန႔ဲျပည့္နက္ေနတ့ဲ
သက္႐ွိပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်က္လိုပင္......
.........................Ryan.................
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္......
Momရ႕ဲေျပာျပမႈ့ေၾကာင့္ဦးရ႕ဲမိဘေတြက
Ryanန႔ဲဦးကိုလက္ထပ္ေပးမယ္ဆိုတာသိခ့ဲရတယ္
ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ရက္ေရြးၿပီးလက္ထပ္ပြဲ
ေလးက်င္းပဖို႔ျဖစ္လာတယ္...
မနၱေလးမွာအရင္ေဆာင္မယ္ေျပာတ့ဲဦးေၾကာင့္
မဂၤလာပြဲကိုမနၱေလးမွာက်င္းပဖို႔ျဖစ္လာသည္
ပြဲကိုအစဆံုးကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ခ်င္တ့ဲဦးကမနၱေလးမွာ
ေနႁပီးျပင္ဆင္ေနေလရ႕ဲ Ryanကေတာ့
အိမ္ကေနပဲျပင္ဆင္ၿပီးသြားဖို႔စီစဥ္ထားသည္
သတို႔သားဝတ္စံုန႔ဲဦးကိုသူျမင္ခ်င္လွၿပီး
ဘယ္ေလာက္ေတာင္သန္႔ျပန္႔ၿပီးေခ်ာေမာခန္႔ညားေနမလဲ
ဆိုတာ...ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔ႏွလံုးသားေလးေပါက္
ထြက္ေတာ့မယ္ ဒီေန႔အရမ္းေပ်ာ္တာပဲသိလား
ဦးကိုလူသိ႐ွင္ၾကားတရားဝင္ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း
အမ်ားကိုျပရေတာ့မွာေလ..
"မဂၤအခ်ိန္လည္းနီးလာၿပီး ကဲဦးေလးသြားရေအာင္
..Leon ဘာလုပ္ေနလဲသြားရေအာင္ေလ"
"မင္းအရင္သြားႏွင့္လိုက္ ငါဒီမွာအကိုေပးထားတ့ဲ
ရင္ထိုးေလးဘယ္နားထားမိသြားလဲမသိဘူး
႐ွာၿပီးေနာက္ကေနလိုက္လာခ့ဲမယ္ အခ်ိန္ကနီးေန
ၿပီးမင္ကသတိုးသားေလ.."
"ေအးကြာ အခ်ိန္မွွီေရာက္ေအာင္လာေနာ္
ငါ့ရ႕ဲေပ်ာ္ရႊင္ျပံဳးၿဖီးေနတ့ဲမ်က္ႏွာေလးကို
ျမင္ကိုျမင္ေစခ်င္လို္"
"ေအးပါကြာ စိတ္ခ်"
အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုန႔ဲေခ်ာေနတ့ဲRyanက
သူ႔ရ႕ဲတစ္ဦးတည္းေသာသက္ဆိုင္သူန႔ဲ
အတူမဂၤလာလမ္းအတူေလ်ွာက္ဖို႔အတြက္
အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီးရင္ေတြခုန္ေနေလရ႕ဲ
"အခ်ိန္လည္းနီးေနၿပီး ေမာင္႐ွိန္းခန္႔Ryanေလးကို
ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါလား"
"ဟုတ္Mom"
႐ွိန္းခန္႔ထည္ဝါဖုန္းဆက္ဖို႔လုပ္ေတာ့တစ္ဖက္ေန
ဝင္လာတ့ဲဖုန္းCallေလးတစ္ခု...
"Hello ဦး! လမ္းမွာေရာက္ေတာ့မယ္
ဦးစိတ္ပူေနမွာေၾကာင့္လို႔ ခနေနေရာက္ၿပီး"
"စိတ္လႈပ္႐ွားေနတာလားေကာင္ေလး အသံေတြတုန္
ေနတယ္"
"အင္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတယ္ ဦးေရာRyanလိုမျဖစ္ဘူး
လား"
"ျဖစ္တာေပါ့ ေကာင္ေလးရာ စိတ္လႈပ္႐ွားၿပီးရင္ေတြ
ခုန္ေနတယ္"
"ဟီး! ဒါပဲေနာ္ဦး ဖုန္းခ်....................."
ဒုန္း!!!!ဝုန္း!!!!!!!!!.....တီးလ္လ္လ္လ္လ္လ္.....
"Hello Ryan! Ryan! Ryan!!!!!!!!"
...................Ryan...................
အပိုင္း(16)ဆက္ရန္....
မနက္ျဖန္ည၉နာရီမွာတင္ေပးပါ့မယ္....
အာလံုးပဲက်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ၾကပါဗ် 🤍
အခုခ်ိန္ထိစိတ္မပ်က္ပဲေစာင့္ၿပီးဖတ္ေပးေနၾကတ့ဲ
စာဖတ္သူေလးေတြကိုေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ဗ်🍀
ၾကာမွတင္ျဖစ္တ့ဲအတြက္လည္းအႏူးၫႊတ္ေတာင္းပန္ပါရေစဗ်🙏🏻
မနက္ျဖန္ည၉နာရီျပန္လာပါမယ္😗