CHAPTER TWENTY-FOUR
"Lyzza, 'yong parcel mo dumating na!" Sigaw ni Kenzo habang nagbibihis ako. "Nasa lamesa, ah."
Nagmadali akong nagbihis para makuha na 'yon. Habang pababa akong hagdan ay nagsusuklay na 'ko. One week ko rin hinintay 'to. Sobrang bagal nga ang ship nito, ha.
"Ano 'yan?" Curious tanong ni Kenzo.
I rolled my eyes. "Dildo, gusto mo hiramin?"
"Kadiri ka gago!"
Because I bought a dress and croptop from online shopping. It was on sale the other day so I took advantage of it while I had the money. It's been almost a week since we took the exam. We also have a break today. So we're making the most of the day.
Nag-vibrate ang phone ko kaya dali-dali ko kinuha iyon sa lamesa, roon ko kasi pinatong.
Kerson:
free ka ba ngayon? Let's date, woman:(
Putangina! May pa-sad emoji si tanga.
Kakalabas lang namin kagabi, eh. Kumain lang kami sa isang resturant at nag-long drives. Kinantahan niya pa ako habang nasa nakahiga ako sa hita niya. Doon ko lang napatunayan na, sobrang lalim na nga ang nararamdaman ko sa kaniya.
Ayoko aminin. Natatakot ako. Natatakot ako baka mawala siya sa akin. Aalis na rin siya, ilan buwan na lang din. Aware ako roon.
Me:
kerson, pahinga muna, ha. kakakita lang na'tin kagabi.
I replied. Magpapahinga muna ako sa ganiyan.
Pagod na rin ang puday ko kagabi, sis.
Kerson:
aww. :( nandito na ako sa gate. labas ka na.
My eyes widened at his text. I bit my lower lip to stop smiling. I do not want. Fortunately, Kenzo had already left in front of me.
Lumabas ako ng gate. Hindi nga siya nagbiro, naroon siya. Nakasandal ito sa kotse niya. He's wearing black Hensle's or polo tucked in wrinkle-free chinos colored gray with partnered black dress shoes na mas bumagay sa kaniya. His hair naka-push-back and he's wearing rectangle-rimless glass. Ba't ang gwapo ng taong gusto ko?! Mas lalo tuloy siya sumarap sa suot niya.
Hindi na pala pagod ang kepkep ko.
"Kerson, bakit?" I called him.
Humakbang siya ng ilang beses upang mapalapit siya sa akin. He held my chin, staring my eyes. He smiled genuinely. Suddenly, I feel my heart beating so fast. Sa titig pa lang niyan ay matutunaw na ako, gago!
"I really missed you," he pouted. Parang batang na inagawan ng laruan.
"Really? Kakakita pa lang na 'tin kagabi, ha."
He rolled his eyes at nagkunot-noo siya. "And so? Bawal ka bang ma-miss araw-araw?"
Hindi ko kayang sagutin ang tanong niya. I bit my lower lip to stop my smile. Ayoko malaman niya na may tinatago na ako. Ayoko! Bigla nawala ang ngiti ng bigla ko naalala na isang laro lang pala 'to.
Deal is deal.
Buti na lang maganda ang suot ko ngayon. Hindi halata na pang-bahay ang suot ko. Pagabi na rin ngayon kaya sumama na ako sa kaniya. Naka-dress na manipis lang ang strap. Ilang minuto lang ang nakalipas ay nandito na kami kung saan kita ang mga bahay. Maya-maya makikita na na'min ang mga ilaw ng mga bawat bahay. Alam niya talaga kung saan ako sasaya.
Bago kami umupo sa isang bench ay may kinuha siya sa likod ng kotse nito. Hindi ko alam kung ano iyon basta ang atensiyon ko ay nandito sa kalayuan ng mga bahay.
Every time tinatanaw ko ang bawat bahay rito sa taas ay pakiramdam ko sobrang layo ko na sa buhay ko. Sobrang layo ko na sa totoong ako. I felt freedom kahit sa ganitong paraan lang.
"Hey woman, what are you thinking?" He asked me, he just arrived.
May dala itong mga snacks, softdrinks, paper cup and maliit na cooler para sa yelo. May binili rin itong shawarma kanina. Shit, nag-crave tuloy ako!
"Your shawarma is no longer hot, sorry. . ." He laughed softly..
I looked at him in the eyes, laughing. "Okay lang. Masarap pa rin niyan kahit 'di mainit."
Tinanaw ko lang ulit ang mga building and bawat bahay habang unti-unti nasisindihan ang mga ilaw dahil dumidilim na. Ngumiti ako ng pilit, dinamdam ang bawat hampas bg hangin sa balat ko.
"Alyzza, pwede ko ba'ng languyin 'yan?"
Humarap ako kaniya, tumatawa. Nagsalin rin siya ng softdrinks sa mga paper cup na'ming dalawa. Itinabi na niya muna ang pagkain sa taas ng cooler.
I chuckle. "Kaya mo ba?"
"It can be done if you let me enter there," turo niya sa bandang puso ko.
"Why in the heart? Shouldn't it be here?" Turo ko rin sa utak.
He shook his head, he faced me and smiled widely. "Why can I enter your mind if your heart is blind. Mahihirapan lang ako, Lyzza."
Hindi ko maintindihan pero bakit parang iba ang pinapahiwatig niya? Nararamdaman ko naman ang puso ko kung paano magtalon sa saya dahil sa saya nararamdaman niya. Wala akong masagot sa kaniya.
Tinignan ko siya habang nakakatitig siya sa malayo. Anong inisip nito? Ang lalim, ah!
"You know Alyzza, I don't want to leave here in the Philippines." His voice was trembling. "I don't want to go back to the U.K."
Suddenly my eyes widened because of what I heard. I stopped what I was drinking. I hurt for him.
"Why? You should be happy, because your dream is there, there are many opportunities there,"
"Will I be happy if I leave?" He asked again. He crossed his arms.
"Dapat maging masaya ka. Malapit ka na sa pangarap mo, h'wag mong sayangin." I smiled painfully.
"'I can't be happy even if I leave. It's hard. . ." His voice cracked. I know tears are forming in his eyes but he still tries to hold them back.
"Why don't you want to leave?"
This time, he looked at me with eyes full of pain. . longing in his eyes. the corner of his eye was also red because he was holding back her crying. That's when I also realized that he didn't want to show me that he was weak.
Okay na maging mahina, hindi sa lahat ng oras, malakas ka. Hindi lahat ng oras masaya ka. . . May kapalit ang bawat situation.
May kapalit lahat ng bagay bago mo makuha nang tuluyan.
Ako nasasaktan para sa kaniya. Ako mismo nasasaktan dahil sa nararamdaman niya. Matagal na ba niya iniisip niyan? Matagal na ba niya kinikimkim n'yan?
I saw his Adams apple go up and down. "I don't know. . . When I wake up one day, I don't want to go home there. I just want to be with you," he bent down and played with his fingers.
With me? So, he's thinking about me all this time? I couldn't be happier with what he said. Why do I still blame myself for why he is struggling now?
Ngayon ang nararamdaman ko parang pinipiga ang puso ko. Pinapahirapan ko ba siya? Gusto ko siya manatili rito ngunit. . .ayaw ko magdamot. Ayoko sayangin lahat ng pinaghirapan niya.
"Tumuloy ka roon. Naroon ang pamilya mo. Naroon ang pangarap mo. Ang daming naghihintay roon para sa 'yo," nanginginig ang boses ko.
Biglang siyang nataranta nang nanginig ang boses ko. "Ang dami nga. P-pero. . . Paano ka?"
I laughed painfully. "Bakit kasi iniisip mo pa 'ko? H'wag mo 'ko isipin, Kerson. . .
Pumikit ako ng marahan upamg pigilan ang pagdaloy ng luha ko. Ayomo umiyak sa harapan niya. Alam kong lalambot naman siya kapag makita niya 'ko umiiyak.
"S-Susubukan ko, Alyzza. . ." May isang butil na luha na kumalas sa kaniyang mata.
I couldn't talk. He sighed, looking away. Tears slowly formed at the corner of his eyes na mas lalo lang ako nasaktan.
Ngumiti ako sa kaniya ng masakit. Lumapit ako sa kaniya at pinunasan ko ang kaniyang isang butil luha sa kaniyang pisnge. Hindi niya siguro namalayan na may tumulo nang luha sa kaniya.
Hindi na niya napigilan. Ako rin, konti na lang kakalas na 'to.
"H'wag mong subukan. . .gawin mo para sa sarili mo, Zack."
I held his chin and just looked him in the eyes. I slowly kissed my lips on his forehead. I closed my eyes when I kissed. When I opened my eyes, tears came out.
Kaya mo 'yan, Zack. Kailangan na 'tin kayanin.
"I'm so sorry, Kerson. . . You've been hugging cactus that is full of thorns." I whispered in the air.
"Sorry. . ." Wiping my tears.
Naramdaman ko ang kaniyang mga kamay na yumapos sa katawan ko. I feel safe. I feel secured sa tuwing niyayakap niya 'ko. Naghiwalay rin kaming dalawa ng yakap at pareho kaming hindi nagsasalita.
Nararamdaman naming dalawa naroon pa rin ang awkward sa pagitan namin.
Nakatitig kaming pareho sa tanawin rito kung saan tanaw na tanaw ang citylights rito. Sumabay rin ang malamig na hangin.
"Kailan ka aalis?" Pagbabasag ko sa tahimik na bumalot sa amin.
He didn't gave me single of glance. "Four months from now,"
Nakita ko naman sa kaniyang mga mata ang pagdaan sakit. Mamaya ay magaaya na akong umuwi pagkatapos na'ming dalawa mag-drama-han. For the first time, nag-usap kaming na ganoon kalalim. Hindi ko alam na ganoon rin pala kabigat ang nararamdaman niya.
I didn't know. I don't even na ganu'n na pala pinagdadaanan niya.
"Four months? Lapit na pala," tumawa ako ng masakit.
He looked at me. Parang kinilatis niya ako. "Kaya mo ba, Alyzza?"
"Ikaw? Kaya mo?" I smiled painfully.
Hindi ko sinagot ang tanong niya, mas iniisip ko kung ano nararamdaman niya.
I heard his chuckled while smiling. "Sana. . .sana kayanin ko,"
Sana kayanin ko rin, Kerson.
"Kakayanin mo, syempre! Laro lang na'tin 'to. . ." I said while looking the streets lights.
Hindi ko siya kayang tingnan ng matagal. . .mas nasasaktan ako! Parang sa tuwing, tinitingnan ko siyang matagal, mas unti-unti na siya lumalayo sa 'kin.
"A game? We don't have a game, Aly," he said with his soft voice. "I never thought it was playing while we were enjoying each other,"
I pinch my nose because I know any time, my tears will fall again. I shook my head trying to absorb the pain.
"Tangina. . . Ang gago ko pala. . ." My voice shivers. Halos humina na ang boses ko, ramdam ko ang mga luhang tumulo sa aking pisnge. "Gagi, ako lang pala nagiisip na naglalaro tayo. S-sorry. . . Sorry, Kerson. . ."
"It's okay. I understand. Walang mali sa iniisip mo. Walang mali sa'yo. Don't crying, woman, it kills me a lot." Umusog siya ng upo papunta sa akin, he trying to comfort me and massage my back habang patuloy pa rin ako umiiyak.
Gago, ang hirap. Paano ko 'to haharapin magisa. . . Na unting-unti lumalayo si Kerson habang lumilipas ang panahon.
Minsan na nga lang makahanap ng lalaking tulad ni Kerson, ilalayo pa sa 'kin!
Ang malas ko nga!
When I felt better, I was ready to go home. But as we traveled the road, the heavy atmosphere was still there. Neither of us said a word. To this day, I still feel the pain even though I know that he is still far away.
When we were close to Kenzo's house, someone suddenly called him on the phone.
[Hello?] Pambungad ni Kerson.
[Kerson, saan ka? P'wede ka tomorrow?] Tanong ni ate Kissha sa kabilang linya.
I smiled sarcastically. Ba't kailangan niya i-loud speaker pa kasi, e!
Tiningnan niya muna ako bago siya sumagot. Tumango ako sa kaniya at hinayaan siya.
[Okay. Just text the details para makapunta ako.] After he saying those words, he ended the call.
Nakatingin lang ako sa diretso. Hindi ako umiimik dahil ayoko isipin na masama o mali. Wala naman kami, kaya wala ako lugar. 'Di niya nga rin alam na ganito na nararamdaman ko sa kaniya. Ayoko. Ayoko malaman niya.
Bumaba na ako sa kotse niya, at nagpaalam na ako. Nang hindi ko na makita ang kotse niya ay dumiretso na ako sa loob ng bahay at dumiretso na ako sa kwarto. Hindi ko pinansin sina Kenzo at 'yong sinasabi niyang kaibigan na g'wapo.
Five days ang nakalipas simula last kaming nagkita ni Kerson. Hindi na rin siya nag-text o nagparamdam man lang. I know he's busy pero mukhang hindi. Sa ig story nga ni Ate Kissha halos magkasama sila araw-araw. May picture pa nga sila ni Ate Kissha at Kerson na nasa grocery sila. Nakatalikod si Kerson habang tulak-tulak ni Kerson ang push-cart. Likod pa lang, alam ko nang si Kerson 'yon.
Huling text niya sa akin, noong nanonood silang Netflix sa bahay nila kasama raw ang mga ka-banda niya.
Kerson:
Woman, sakit ng paa ko. 'Yong fingers na small, kasi naman tinamaan siya sa paa ng mesa.
Ouch!
Sakit nu'n gago! Talagang mamumula ako sa sakit.
Ilang beses ko na pinuntahan ang text na 'yon nagbabakasali na mag-text pero wala. . .walang paramdam ang gago!
Hayaan siya!
I entered RCC early because my semester break was over. The realeasing card is also today. I don't know but I suddenly got nervous. While I was walking to the room, Prof suddenly mentioned that I should go to his department, where he is now.
Lumiko ako sa may, malapit sa canteen, kung nasaan ang department ng prof namin. Habang palapit na palapit ako mas lalo akong kinakabahan. . .mas lalo akong nanginginig.
Tangina, h'wag naman sana ako babagsak.
Kakatok na sana ako sa pinto nang bigla ako naestatwa sa kinatatayuan ko. Anong ginagawa niya rito? Bakit siya narito?
"K-Kerson. . ." Hindi paniwalang tawag ko.
"Hey, Aly!" He waved his hands. "Kita tayo mamaya, babawi ako sa'yo,"
"O-okay." Hindi makasagot ng maayos dahil sa gulat. "Gago ka, anong ginagawa mo rito?" Tanong ko sa kaniya.
He chuckled. "We're going to play later. They said there's an event so your school requested our school if they could borrow us."
I shook my head, I was about to speak again when suddenly my Prof called me. I said goodbye to him first, before he left, he planted a kiss on my forehead and then he walked away.
"Ms. Tiangco, what happened to you?" He asked.
I bit my lower lip. Hindi ko alam kung ano na ang iisipin ko. My heart beating so fast dahil sa tanong niya. Natataranta na ako. Ayoko isipin. Ayoko i-down ang sarili ko.
"P-Prof, o-okay naman ako?" Patanong kong sagot sa tanong niya.
Umiiling-iling siya, umalikod muna sa saglit at may kinuha siyang puting paper. Binigay niya iyon sa akin. Nagtataka akong tumingin sa kaniya.
He gesture his head na tignan ko ang papel na hawak ko. Dali-dali ko iyon binuksan, pagkatingin ko halos manlumo ako. Bigla nanginig ang tuhod at kamay ko dahil sa nakita. I saw my scores during my examination.
Dalawa. . . Dalawang subject akong bagsak!
"Ms. Tiangco, I'm sorry but you need to na mas doblehin mo ang mga scores mo this sem. If not, ito ang ikakabagsak mo,"
Pagkarinig ko lahat ng iyon, nanguina ako. I didn't expect that. After, I heard those, naglakad na ako paalis. Gusto ko umiyak ngunit ayaw bumuhos. Daming tanong na pumapasok sa akin. Hindi ko alam ang gagawin, paano na ako? Paano na pangarap ni Mama?
Mama. . .gagalingan ko pa ngayong sem. Promise.
"Woman, are you okay?" Tanong nito habang ang mukha niya ay parang balisa.
Ramdam ko ang kaniyang mga mata na balisang-balisa. May problema ba?
"Oo," nanginginig na boses ko.
"That's good. But I'm sorry I need to go na. . ." Nagaalangan pang sabihin ni Kerson sa akin.
Lalagpasan na niya sana ako ngunit hinawakan ko ang kaniyang braso, na siya ang dahilan kung bakit huminto siya. I pull him to closer to me at dahan dahan kong pinalibot ang aking mga kamay sa katawan nito. Naramdaman ko ang kaniyang kamay na yumapos sa aking katawan. Nagsisiunahan magsibagsakan ang luhang tumulo sa aming mga mata.
Ngayon ko pa lang naramdaman sa akin ang sakit. . .pagsisisi. Pagsisisi sa sarili kung bakit hindi ko ginalingan. Sinisisi ko ang sarili dahil nabigo na naman ako. . .nabigo ko naman si Mama. . . kahit wala siyang pakialam sa 'kin.
"K-Kerson. . . I need you. Kailangan kita ngayon. P-Please, stay by my side. . ." Saad ko sa kaniyang habang patuloy pa rin ako sa pagiyak sa kaniyang bisig.
Wala na akong pake kung may makikita pa sa amin na ganito kami. Ang mahalaga, kailangan ko siya ngayon. I need to someone to help me na maibsa ang nararamdaman ko.
Alam kong tutulungan ako ni Kerson.
But. . . Bigla akong naninigas sa sinabi niya. Hindi ko alam ang mararamdaman ko pagkatapos niyang sabihin iyon. Mas masakit pa ang ginawa niya kaysa sa balita ni Prof sa akin.
Seriously?! Tangina naman!
Humiwalay ako sa pagkakayakap ko sa kaniya. Tumayo ako ng tuwid at inaayos ang aking mukha, I wiped my tears using my back of my hand.
"A-Anong sabi? Hindi ko maintindihan, Kerson,"
Gusto ko ulitin niya kung ano ang sagot niya. Gusto ko maging sigurado ako ang pagkakarinig ko sa sinabi niya.
"I'm sorry, Alyzza, but. . . Mas kailangan ako ni Kissha. Kailangan ako ng ate mo ngayon. Sorry. . ." Ani nito while looking at me in the eyes na puno ng takot.
Hinawi ko ang aking buhok dahil nakakakain ko na ngunit nanatili akong nakangiti sa kaniya.
I broke away from hugging him. I stood up straight and fixed my face, I wiped my tears using my back of my hand.
"W-What did you say? I don't understand, Kerson,"
I want him to repeat what he answered. I want to be sure I heard what he said.
"I'm sorry, Alyzza, but. . . Kissha needs me more. Your sister needs me now. Sorry. . ." He said while looking at me in the eyes full of fear.
I pulled my hair because I was already eating but I kept smiling at him.
"Okay lang, Kerson. . . Ikaw lang ang inaasahan ko na mananatili sa tabi ko sa ganitong situation, pero pinatunayan mo sa akin na dapat akong magdusa magisa. . ."
N A M E L E S S G U Y 2 5