"ဘန္း..ဘန္း"
"ဘန္း! ဘန္း! ဘန္း!"
ဖူက်ား၏မ်က္လုံးမ်ားဆတ္ခနဲ႐ုတ္ခ်ည္းပြင့္လာၿပီးသူ႔ကိုစိုးမိုးထားသည့္အေမွာင္ထုေၾကာင့္အသက္ရႉရပ္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။
သူအိပ္ေနသည္မွာသူ႔အခန္းထဲရွိသူ႔ကိုယ္ပိုင္အိပ္ရာေပၚတြင္ျဖစ္ၿပီးတံခါးကိုအဆက္မျပတ္ထုေနသည္မွာေဒၚေဒၚခ်န္းျဖစ္သည္ကိုသေဘာေပါက္ရန္အခ်ိန္အေတာ္ယူလိုက္ရသည္။ "ဘယ္အခ်ိန္အထိအိပ္ဖို႔စဥ္းစားေနတာလဲ...ဟဲ့ေကာင္ေလး...ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ"။
အခန္းအျပင္မွဗလုံးဗေထြးေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနေသာေၾကာင့္ေဒၚေဒၚခ်န္း၏အသံကိုသဲသဲကြဲကြဲမၾကားရေပ။ ဖူက်ားတစ္ေယာက္အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္းတစ္ပုံတစ္ပင္ႏွင့္သူ႔အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာေဒၚေဒၚခ်န္းကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၫႊတ္စိုက္က်ေနေသာမ်က္ခုံးတန္းမ်ားႏွင့္အေရာင္အဆင္းမဲ့ကာအက်ည္းတန္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ေဒၚေဒၚခ်န္းကမိန္းမလွတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။
သူမၿပဳံးလိုက္လွ်င္ပင္သူမ၏မ်က္ႏွာအမူအရာမွာပူေဆြးေသာကဖိစီးမႈအခ်ိဳ႕ႏွင့္ေရာယွက္ေနသည္။
ေဒၚေဒၚခ်န္းကိုျမင္သည့္အခါတိုင္းကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာေမေမ့ကိုဖူက်ားသတိရမိသည္။
လူ႔ဘဝဇာတ္ခုံထက္တြင္သူ႔အားခ်မွတ္ေပးသည့္
ကံၾကမၼာဟူေသာအရာကိုနာက်ည္းမုန္းတီးလွသည္။
ေဒၚေဒၚခ်န္းကရာဘာလက္အိတ္ကိုဝတ္ဆင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ပ်ားပန္းခတ္ေအာင္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့မည့္ေနာက္ထပ္ေန႔သစ္တစ္ေန႔စတင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ "အိပ္ရာကေနထေတာ့...စတိုခန္းထဲမွာေရျမႇဳပ္တစ္ခုသြားယူေပးဦး...အေစာတုန္းကငါယူထုတ္ဖို႔ေမ့လာခဲ့လို႔"။
ဖူက်ားလည္းေခါင္းညိမ့္ၿပီးအေစခံတန္းလ်ား၏အစြန္ဆုံးတြင္ရွိေနေသာစတိုခန္းဆီသို႔ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ စတိုခန္းကဗီလာတစ္ခုလုံးတြင္ျပတင္းေပါက္တစ္ေပညက္မွမပါပဲအေသးငယ္ဆုံးႏွင့္အေမွာင္ဆုံးအခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။
ေဒၚေဒၚခ်န္းမွာလိုက္သည့္ေရျမႇဳပ္ကိုယူရင္းစင္တစ္ခုေပၚတြင္တင္ထားေသာအ႐ြယ္အစားမ်ိဳးစုံရွိသည့္ဓားမ်ားဆီသို႔ဖူက်ားအၾကည့္ေရာက္သြားမိသည္။ ထို႔ေနာက္အခြၽန္ထက္ဆုံးႏွင့္အေသးဆုံးဓားကိုယူၿပီးသူ႔အိတ္ကပ္ထဲသို႔ထည့္လိုက္သည္။
စတိုခန္းမွယူလာသည့္ေရျမႇဳပ္ကိုေဒၚေဒၚခ်န္းလက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္ေသာအခါေဒၚေဒၚ
ခ်န္းကသူ႔ကိုအထပ္ထပ္အခါခါသတိေပးလာသည္။
"ခဏေနေက်ာင္းသြားတဲ့အခါက်ရင္ေနာက္ေဖးတံခါးကေနပဲထြက္ေနာ္...ဧည့္ခန္းကေနလုံးဝျဖတ္မသြားနဲ႔"။
"ဘာလို႔လဲ"
ေဒၚေဒၚခ်န္းကအသံကိုနိမ့္ၿပီးတီးတိုးစြာျဖင့္ျပန္ေျဖသည္။ "ဒီမနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ေလာက္တုန္းကဖုန္ဖုန္းအန္ထားတာမနည္းမေႏွာပဲ...သခင္ႀကီးနဲ႔သခင္မႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးသူ႔အတြက္ပ်ာယာခတ္ၿပီးအရမ္းစိတ္ပူေနၾကတယ္
အိမ္ကိုဆရာဝန္ပင့္ထားတယ္လို႔ေျပာတာပဲ...သူတို႔ကိုသြားမေႏွာင့္ယွက္မိေစနဲ႔ေနာ္"။
ေဒၚေဒၚခ်န္းကအရိပ္အႁမြက္မွ်သာေျပာေသာ္လည္းသူမဆိုလိုသည့္အဓိပၸါယ္ကိုဖူက်ားေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါသည္။ အိမ္ႀကီးရွင္သခင္ေလးကေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သခင္ႀကီးႏွင့္သခင္မႀကီးႏွစ္ေယာက္လုံးကစိတ္ပ်က္ေနရသည့္ၾကားထဲအေျခအေနပိုဆိုးသြားေအာင္ေလာင္စာသြားမထည့္မိေစရန္ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
ဖူက်ားလည္းေထြေထြထူးထူးခံစားမေနေတာ့ပဲေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္။
ဖုန္ဖုန္းဆိုသည္မွာသူ၏အေဖတူအေမကြဲညီေလး လင္ဖုန္း႐ႊင္းျဖစ္သည္။ လင္ဖုန္း႐ႊင္းကငယ္စဥ္တည္းကခ်ဴခ်ာအားနည္းၿပီးမၾကာခဏဆိုသလိုဖ်ားနာတတ္ေသာေၾကာင့္အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္ခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းေနအ႐ြယ္တြင္ပင္ေက်ာင္းသို႔မသြားပဲက်ဴတာဆရာတစ္ေယာက္ငွားကာအိမ္ထဲတြင္သာပညာသင္ယူခဲ့သည္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က႐ုပ္ရည္ပုံပန္းသြင္ျပင္ဆင္တူေသာ္လည္းအက်င့္စ႐ိုက္ကမူအျဖဴႏွင့္အမည္းကဲ့သို႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္
ရည္သြင္ျပင္ကိုမူလူတိုင္းဖ်တ္ခနဲတစ္ခ်က္
ၾကည့္လိုက္႐ုံႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကညီအစ္ကိုေတာ္စပ္မွန္းခ်က္ခ်င္းတန္းသိသည္။
ေက်ာင္းႏွင့္နီးေသာလမ္းၾကားေလးတစ္ခုတြင္
ဖြင့္ထားေသာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွအဆီခပ္႐ႊဲ႐ႊဲဘန္း
မုန္႔ႏွင့္ပဲႏို႔တစ္ဘူးကိုဖူက်ားဝင္ဝယ္လိုက္သည္။
ဘန္းမုန္႔ထဲတြင္ပါေသာအသားျပားကခ်ိဳခ်ိဳငန္ငန္ေလးႏွင့္အရသာရွိၿပီးပဲႏို႔ကမူေရကဲ့သို႔က်ဲေတာက္ကာဘာအရသာမွရွိမေန။ သို႔ေသာ္ဖူက်ားတစ္ေယာက္အရသာခံမေနေတာ့ပဲဗိုက္
ျပည့္ေစရန္တစ္ခုတည္းအတြက္ဝယ္လာသမွ်အားလုံးကိုပါးစပ္ထဲအျမန္သြတ္ထည့္လိုက္သည္။
စာသင္ခန္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္းတစ္စုံတစ္ေယာက္ကသူ႔အားမမွိတ္မသုန္စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို
ဖူက်ားခံစားမိသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ထိုင္ေနသည့္လွ်ိဳခ်န္ဟူေသာေက်ာင္းသားကတစ္တန္းလုံးတြင္အဆိုးဆုံးႏွင့္စာအညံ့ဆုံးေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာေက်ာင္းသားမ်ိဳးက ေကာလိပ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကိုမဆိုထားႏွင့္အထက္တန္းပညာေရးကိုပင္ၿပီးဆုံးႏိုင္မည္မဟုတ္ဟုဖူက်ားအျပည့္အဝယုံၾကည္ထားသည္။ အထက္တန္းတက္ဖူးသည္ရွိေအာင္သာေက်ာင္းလာတက္ေနပုံရသည္။
သူ႔ဝါသနာကသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိပဲတစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေန
သည့္အေဖာ္ကြဲ၊ သင္းကြဲသမားမ်ားကိုပစ္မွတ္ထားကာအႏိုင္က်င့္ၿပီးေငြညႇစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဖူက်ားကဲ့သို႔အၿမဲတမ္းတစ္ေယာက္တည္းခြဲထြက္ေနတတ္သူမ်ိဳးကသူ႔အတြက္မ်က္စိက်စရာျဖစ္လာသည္။
ဖူက်ားတစ္ေယာက္ေက်ာမတ္လိုက္ၿပီးအိပ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ကာတစ္ဖက္သို႔လွည့္လ်က္
လွ်ိဳခ်န္အားဘာမထီဟန္ျဖင့္မ်က္လုံးတည့္
တည့္ျပန္လည္စူးစိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
မထင္မွတ္ထားစရာေကာင္းေလာက္ေသာသူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္လွ်ိဳခ်န္တစ္ေယာက္ေဒါသပုန္ထၿပီးရႉးရႉးရွားရွားျဖစ္သြားသည္။
ဖူက်ားရွိရာသို႔ဝုန္းဒိုင္းေရာက္လာၿပီးစာေရးခုံကိုသူ႔ေျခေထာက္ျဖင့္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္ေက်ာက္ေတာ့သည္။
"မင္းကဘာေကာင္မလို႔ငါ့ကိုစိုက္ၾကည့္ရဲတာလဲ
ပိုက္ဆံထုတ္ေပးစမ္း"။
"ပထမစာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ေက်ာင္းေနာက္မွာေတြ႕ၾကရေအာင္"။ ဖူက်ားတစ္ေယာက္လွ်ိဳခ်န္အားမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
သူ႔ကိုတစ္စက္ကေလးမွမေၾကာက္သည့္အျပင္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာစကားဆိုလာေသာအႏွီေကာင္ေလးေၾကာင့္လွ်ိဳခ်န္အံ့ဩမိသြားသည္။
ရဲတင္းလြန္းလွေသာထိုေကာင္ေလးကိုစူးစူးစိုက္စိုက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးအံႀကိတ္ကာေျပာလိုက္သည္။ "ကိုယ့္အဆင့္ကိုသိေနာ္...႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လာမလုပ္နဲ႔"။
ပထမစာသင္ခ်ိန္ကတစ္ခဏအတြင္းလ်င္ျမန္စြာကုန္ဆုံးသြားၿပီးဖူက်ားႏွင့္လွ်ိဳခ်န္လည္းစာသင္ခန္းထဲမွအလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။
ေက်ာင္း၏အေနာက္ဘက္တြင္သစ္ပင္မ်ားစိမ္းလန္းစိုေျပစြာေပါက္ေရာက္ေနသည့္သစ္ေတာေလးတစ္ခုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးႀကီးကအေရွ႕မွကာထားေသာေၾကာင့္ေတာအုပ္ေလးကေက်ာင္း၏အရိပ္ထဲတြင္စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ေနသည္။ ထိုေတာအုပ္ေလးကလွ်ိဳခ်န္လိုလူအတြက္အလြန္အႀကိဳက္ေတြ႕ေသာေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္၊ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ လူတကာေတြ႕ရခဲေသာေနရာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။
လွ်ိဳခ်န္ကေက်ာင္းအက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွစီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္လိုက္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းအနားေတ့ကာမီးျခစ္ျဖင့္မီးညႇိလ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းရႈိက္ဖြာလိုက္ရာျဖဴလႊလႊေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကတစ္လိပ္လိပ္တက္လာသည္။ "အဲဒီမွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ...ငါေတာင္းထားတဲ့ပိုက္ဆံေပးမလို႔ဆိုရင္လည္းေပးစရာရွိတာေပးၿပီးငါ့မ်က္စိေရွ႕ကေနအျမန္လစ္ေတာ့"။
ဖူက်ားကသစ္ပင္တစ္ပင္အနားတြင္မွီရပ္ေနရင္း
လက္ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္။
ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားမႈန္မႈိင္းေနသည့္တိုင္ဖူက်ား၏လက္ထဲတြင္ေငြစကၠဴတစ္စုံတစ္ခုမွမရွိပဲ
ဓားေျမႇာင္အေသးေလးတစ္ခုသာရွိေနသည္ကိုလွ်ိဳခ်န္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။
လွ်ိဳခ်န္တစ္ေယာက္ေဒါသေထာင္းကနဲထြက္သြားၿပီးဖူက်ားအားတစ္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာလည္ထြက္သြားသည္အထိအားပါပါပိတ္႐ိုက္လိုက္သည္။ "ငါ့ကိုလာေနာက္ေနတာလား"။
သို႔ေသာ္ဖူက်ားကနာက်င္မႈကိုမခံစားရ သကဲ့သို႔ကိုယ္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္မတ္လိုက္ၿပီးခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေဘးျဖင့္ျပန္လည္တုံ႔ျပန္သည္။
"ငါ့မွာပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိဘူး...အဲဒီေတာ့ငါ့ဆီကေနပိုက္ဆံရဖို႔အိမ္မက္မက္မေနနဲ႔ေတာ့"။
ဤအေျခအေနတစ္ခုလုံးကလွ်ိဳခ်န္အတြက္မယုံႏိုင္စရာပင္။ သူၾကားေနရတာေတြကအမွန္ပဲလား။ ဖူက်ားကဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔ဒီေလာက္အထိရဲတင္းၿပီးသူ႔ကိုျပန္ခံေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ လွ်ိဳခ်န္တစ္ေယာက္လက္သီးကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္လိုက္မိၿပီးဖူက်ားအားခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေျပာလိုက္သည္။ "မင္းလိုေကာင္ကမ်ား...ေသခ်င္လို႔လား"။
ဖူက်ားဓားအိမ္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီးေျမျပင္ေပၚသို႔လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ဓားေျမႇာင္ကိုသူ႔လည္ပင္းအနားေထာက္ကာလွ်ိဳခ်န္အားၿခိမ္းေျခာက္လိုက္သည္။ "မင္းကဆရာေတြကိုမေၾကာက္ဘူးဆိုေတာ့ရဲေတြကိုေတာ့ေၾကာက္တယ္မလား...အခုေနငါ့လည္ပင္းငါဓားနဲ႔မႊန္းၿပီးရဲကိုေခၚလိုက္မယ္ေလ...သူတို႔မင္းကိုဖမ္းမဖမ္းဆိုတာေလာင္းမလား"။
သူ႔စကားအဆုံးလွ်ိဳခ်န္ကေဒါသတႀကီးဆဲေရးၿပီးေသာက္လက္စစီးကရက္ကိုေျမျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္သည္။ "ငါကမင္းၿခိမ္းေျခာက္တိုင္းေၾကာက္သြားမဲ့ေသာက္ကေလးအ႐ြယ္ေက်ာင္းသားေလးလို႔ထင္ေနတာလား"။ ထို႔ေနာက္ဖူက်ားအနားသို႔ဒုန္းစိုင္းေျပးကပ္လာရင္းဓားေျမႇာင္ကိုဆြဲယူလိုက္သည္။
အားျပင္းျပင္းႏွင့္ဆြဲယူေသာေၾကာင့္ဖူက်ားလည္းမတတ္သာပဲဓားေျမႇာင္ကိုလႊတ္လိုက္ရသည္။
လွ်ိဳခ်န္ကအရွက္ခြဲခံလိုက္ရသလိုရႉးရႉးရွားရွား
ႏွင့္အေတာ္ေလးေဒါသထြက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ဖူက်ား၏ဝမ္းဗိုက္ဆီသို႔အရွိန္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ကန္ေတာ့သည္။
ဖူက်ားကသစ္ပင္ကိုမွီၿပီးခႏၶာကိုယ္ကိုအားယူကာျပန္ထိန္းမတ္လိုက္ေသာ္လည္းအဆက္မျပတ္ေရာက္လာေသာကန္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ေျမျပင္ေပၚသို႔လဲက်သြားရသည္။ လွ်ိဳခ်န္ကသူ႔ကိုျပန္ထခြင့္မေပး။ ကန္ခ်က္မ်ားက
ပိုပိုၿပီးအႀကိမ္ေရစိပ္လာသည္။
ထိုအခိုက္တြင္သူတို႔ရွိရာသို႔တေျဖးေျဖးခ်ဥ္းကပ္လာေသာေျခသံမ်ားကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ဆရာမ်ားကကသိုက္က႐ိုက္အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ဦးခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားေနသည့္ေနရာသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ လွ်ိဳခ်န္၏လက္ထဲတြင္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာဓားေျမႇာင္ကိုျမင္ေသာအခါဆရာႏွင့္ေက်ာင္းတာဝန္ရွိသူမ်ားကအလန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္တားဆီးၾကသည္။ "မင္းဘာလုပ္တာလဲ....အဲဒီဓားကိုအခုခ်က္ခ်င္းခ်ထားလိုက္"။
ဖူက်ားလည္းေျမႀကီးေပၚမွကုန္း႐ုန္းထလိုက္ၿပီးေဘးရွိေက်ာင္းအေဆာက္အဦး၏နံရံကိုယိုင္နဲ႔နဲ႔မွီကာအလြန္အမင္းေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္ပုံစံဖမ္းလိုက္သည္။
ဆရာမ်ားကလွ်ိဳခ်န္ကိုအျမန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကၿပီးလက္ထဲရွိဓားေျမႇာင္ကိုလည္းသိမ္းလိုက္ၾကသည္။ လွ်ိဳခ်န္တစ္ေယာက္အားကုန္သုံးကာ႐ုန္းေသာ္လည္းအမ်ားႏွင့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္အခ်ည္းႏွီးသက္သက္သာ။ ဖူက်ားဆီသို႔အၾကည့္ေရာက္မိစဥ္သေကာင့္သား၏မ်က္ဝန္းထဲတြင္ဝမ္းသာအားရေနသည့္အရိပ္အေယာင္တို႔ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ျငင္းခုံေနလည္းအေၾကာင္းမထူးေတာ့ေပ။ လွ်ိဳခ်န္အေနႏွင့္ေျဖရွင္းခ်က္မ်ားေပးေနေသာ္လည္းဆရာအားလုံးကသူ႔စကားကိုနည္းနည္းမွမယုံၾကည္ၾက။ သူကဆိုးသြမ္းလြန္းေသာမထင္မရွားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ဖူက်ားအားသူကိုယ္တိုင္ကန္ေက်ာက္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကိုဆရာမ်ားလည္းမ်က္ျမင္ေတြ႕လိုက္သည္။
ဆရာမ်ားကလွ်ိဳခ်န္ကိုေခၚသြားၾကၿပီးဖူက်ား
ႏွင့္အတူဆရာတစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့သည္။
ထိုဆရာကသူ႔ပခုံးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးရွာသည္။ "မင္းတို႔ရန္ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကဆရာတို႔ကိုအသိေပးလို႔ကံေကာင္းသြားတာေပါ့...ခြၽန္ထက္တဲ့ပစၥည္းေတြေက်ာင္းကိုမယူလာဖို႔တားျမစ္ထားရဲ႕သားနဲ႔အရဲကိုးၿပီးယူလာေသးတယ္"။ နံပါတ္၁၆အထက္တန္းေက်ာင္းရွိေက်ာင္းသားအမ်ားစုကဆိုးသြမ္းၿပီးပရမ္းပတာႏိုင္ၾကေသာ္လည္းေသြးထြက္သံယိုျဖစ္မည္ကိုေတာ့ေၾကာက္ၾကပါသည္။
ဖူက်ားလည္းဆရာ၏စကားကိုေခါင္းညိမ့္ရင္းေထာက္ခံသည့္အမူအရာျပလိုက္သည္။ အမွန္မွာသူတို႔ရန္ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ဆရာမ်ားေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ကြက္တိက်ေအာင္သူအကြက္က်စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမုန္႔ဝယ္ေကြၽးကာဖားယားေပါင္းၿပီးဤအေျခအေနေရာက္ေအာင္သူတမင္ဖန္တီးယူခဲ့သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ...ကြၽန္ေတာ္အခုမေၾကာက္ေတာ့ဘူးမလို႔အတန္းထဲကိုျပန္သြားလိုက္ပါဦးမယ္"။
ထိုအခါမွဆရာသည္လည္းစိတ္ေအးသြားသည့္အမူအရာျဖင့္ၿပဳံးျပလာသည္။ "ေအးပါ...သိပ္ၿပီးလည္းစိတ္ပူမေနနဲ႔ဦး...ဆရာတို႔လွ်ိဳခ်န္ကိုဒီတစ္ခါေကာင္းေကာင္းဆုံးမလိုက္ပါ့မယ္"။
ထိုသို႔ႏွင့္ထိုဆရာကဖူက်ားကိုစာသင္ခန္းထဲအထိအေသအခ်ာလိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ဆရာမထြက္သြားမီအထိဖူက်ားကသူ႔ေနရာတြင္နာခံ႐ိုက်ိဳးစြာျဖင့္ထိုင္ေနၿပီးလိမၼာသည့္ေက်ာင္းသားေကာင္းတစ္ေယာက္ႏွယ္ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲေခါင္းႏွစ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔ျမင္ကြင္းမွဆရာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္စာအုပ္ကိုခ်က္ခ်င္းပိတ္ကာေအာက္ထပ္သို႔မရပ္မနားေျပးဆင္းေတာ့သည္။ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ရွိေတာအုပ္ေလးဆီသို႔သာ။
လွ်ိဳခ်န္ခ်နင္းပစ္ထုတ္ထားသည့္စီးကရက္လက္က်န္ေလးကထိုေနရာတြင္ရွိေသးသည္။
ဖူက်ားတစ္ေယာက္ထိုစီးကရက္ကိုအက်ႌအိပ္ေထာင္ထဲေကာက္ထည့္ကာေက်ာင္းကန္တင္းတြင္မီးျခစ္တစ္ခုေျပးဝယ္လိုက္သည္။ ေနာက္စာသင္ခ်ိန္အတြက္ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္တြင္သူအတန္းထဲသို႔ျပန္မသြားမိပဲသန္႔စင္ခန္းဘက္သို႔သာေျခဦးလွည့္ခဲ့သည္။
သန္႔စင္ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ေသြးမ်ားအနည္းငယ္ေပက်ံေနေသာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဝိုက္ကိုအက်ႌလက္ျဖင့္ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီးအိပ္ေထာင္ထဲထည့္ထားေသာစီးကရက္ကိုထုတ္ယူကာႏႈတ္ခမ္းနားေတ့လိုက္သည္။
လွ်ိဳခ်န္စီးကရက္ေသာက္သည့္ပုံစံအတိုင္းလိုက္ၿပီးအတုခိုးရန္ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္းအနည္းငယ္ကေပါက္တီးကေပါက္ခ်ာျဖစ္ေနသည္။ မီးျခစ္ျဖင့္မီးညႇိၿပီးတစ္ဖြာဖြာလိုက္ခ်ိန္တြင္မီးခိုးေငြ႕မ်ားကသူ႔အဆုတ္ကိုမႊန္ထူသြားေစသည္။ စီးကရက္အခုမွစေသာက္ဖူးသူမ်ားကဲ့သို႔တစ္ဟြတ္ဟြတ္ေခ်ာင္းမဆိုးမိေအာင္သူမနည္းေအာင့္ထားရသျဖင့္မ်က္ရည္မ်ားပင္ဝဲလာရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသည္အထိသန္႔စင္ခန္းထဲတြင္ထိုအတိုင္းသူေနျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွလြယ္အိတ္ေကာက္လြယ္ကာ လင္မိသားစုဗီလာသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ ဗီလာသို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါတစ္ခုခုထူးျခားေနသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
"သခင္မႀကီးရဲ႕တူေလးေရာက္ေနတာေလ"။ ေဒၚေဒၚခ်န္းကသူ႔အေတြးကိုသိေနသလိုေျပာလာသည္။
ေဒၚေဒၚခ်န္း၏စကားေၾကာင့္ဖူက်ားအနည္းငယ္အံ့ဩမိသြားသည္။ "ဘယ္တူေလးကိုေျပာေနတာလဲ"။
ေဒၚေဒၚခ်န္းကသူ႔ကိုထူးဆန္းစြာၾကည့္လာသည္။ "တူေလးပါဆိုေန...ဘယ္တူေလးရွိရဦးမလဲ"။
ဖူက်ား၏ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔တင္းတင္းေစ့သြားသည္။
သူ႔အားစိုက္ၾကည့္ေနေသာေဒၚေဒၚ
ခ်န္း၏မ်က္ဝန္းတို႔ကသနားဂ႐ုဏာသက္သည့္အရိပ္အေယာင္မ်ားလႊမ္းမိုးေနသေယာင္။ "သူပန္းၿခံထဲမွာဖုန္ဖုန္းနဲ႔အတူတူရွိေနတယ္"။
ဖူက်ားလည္းဘာတစ္ခြန္းမွစကားမဆိုပဲသူ႔အခန္းထဲသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ကိုယ္ပိုင္အိပ္ခန္းေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့သူပိုင္ဆိုင္ခ်င္မိသည္။
အေစခံတန္းလ်ားရွိသူ႔အခန္းေလးမွာအလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရသလိုေလဝင္ေလထြက္လည္းမေကာင္းေပ။ မိုးရာသီေရာက္တိုင္းအိမ္ေခါင္မိုးမလုံေသာေၾကာင့္သူ႔ေစာင္မ်ားကအၿမဲလိုလိုစိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္
အခန္းျပတင္းေပါက္ရွိအက္ကြဲရာမ်ားမွတစ္ဆင့္
လင္ဗီလာ၏ပန္းၿခံေလးကိုေကာင္းေကာင္းျမင္ရသည္။
သာယာလွပလြန္းသည့္ထိုပန္းၿခံထဲတြင္ လင္ဖုန္း႐ႊင္းကသူ႔ကိုေက်ာေပးထားလ်က္ဝီးလ္ခ်ဲလ္ေပၚတြင္ေအးေအးလူလူထိုင္ရင္းစာဖတ္ေနသည္။ သူ႔ေဘးတြင္လူငယ္တစ္ဦးရပ္ေနသည္။ ဖုန္ဖုန္းကေခါင္းေလးေစာင္းငဲ့ကာတစ္စုံတစ္ခုေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ထိုလူငယ္ကကိုယ္ကိုၫႊတ္ကိုင္းၿပီးအေသအခ်ာအာ႐ုံစိုက္နားေထာင္သည္။ ဖုန္ဖုန္းေပါင္ေပၚမွေစာင္ကိုလည္းပခုံးေပၚအထိေရာက္ေအာင္ဆြဲၿခဳံေပးေနသည္။
လင္ဖုန္း႐ႊင္းေမြးထားသည့္ေ႐ႊအိုေရာင္ေခြးေလးသိုသိုကပါးစပ္ထဲတြင္ေဘာလုံးအေသးေလးတစ္လုံးကိုင္လ်က္အျမႇီးေလးတစ္ႏွံ႔ႏွံ႔ျဖင့္သူ႔သခင္အနားပတ္ေျပးေနသည္။
ဖုန္ဖုန္းေဘးတြင္ရပ္ေနေသာေယာက်ာ္းပ်ိဳကေခြးေလးသိုသို၏လည္ဆံေမြးမ်ားကိုခ်စ္စႏိုး
ျဖင့္ဆြဲဖြလိုက္ၿပီးသူ႔အၾကည့္တို႔က ဖူက်ားရွိေနသည့္အခန္းဘက္သို႔ေရာက္လာသည္။
ထိုေယာက်ာ္းပ်ိဳကိုတစ္ေျမ့ေျမ့ေတာက္ေလာင္ဆာေလာင္ေနေသာအၾကည့္တို႔ျဖင့္ဖူက်ားစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွအပူမီးကလည္းျပင္းျပစြာေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ထိုေယာက်ာ္းကိုသူပိုင္ဆိုင္ရမွျဖစ္မည္။
ထိုစဥ္လင္ဖုန္း႐ႊင္းကႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံမွ်ျဖင့္တစ္ခုခုေျပာလိုက္သည္။
ထိုအမူအရာႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ပုံကိုဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဖူက်ားဖတ္တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ကိုကိုခ်မ္"
သူ႔အမူအရာအတိုင္းဖူက်ားလိုက္တုၿပီးသူျမတ္ႏိုးရေသာနာမ္စားေလးကိုခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္မိသည္။
ႏွလုံးသားထဲမွပိတ္ပိန္းေအာင္မည္းေမွာင္ေနေသာအသူရာေခ်ာက္နက္ႀကီးကသူ႔ကိုဆြဲေခၚေနသေယာင္။ အႏွီလူသားကိုေတြ႕ျမင္လိုက္တိုင္းသူကိုယ္တိုင္ကထိုေခ်ာက္နက္ထဲလိုလိုလားလားခုန္ခ်သြားျခင္းပင္။ ။