@ ព្រឹក
"អឹម"ពន្លឺព្រះអាទិទ្យចាំងតាមចន្លោះបង្អួចដាស់ស្មារតីអ្នកដែលគេងអស់រយៈពេលជាយូរនោះឱ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនវិញ
"ជុងហ្គុក"ថេហ្យុង និយាយឡើងដោយសម្លេងស្រាលល្មស្តាប់ឮតែម្នាក់ឯងក្រោយពេលឃើញអ្នកម្ខាងទៀតដែលនាងស្គាល់យ៉ាងច្បាស់នោះកំពុងតែគេងឱបដៃនាងទាំងលង់លក់មិនដឹងខ្លួន
"ថេហ្យុង ដឹងខ្លួនវិញហើយមែនទេ?"ជុងហ្គុកក្រោកឡើងទាំងមីមមាំងសួរទៅកាន់ថេហ្យុងទាំងសប្បាយចិត្តដែលឃើញនាងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនបែបនេះ ចំណែកឯអ្នកដែលត្រូវគេសួរឯនេះវិញក៏មិនបានតបតអ្វីច្រើនដែរគឺបានត្រឹមតែងាកមុខចេញមិនព្រមហាស្តីរកនាយបញ្ជាក់នាងនៅខឹងមិនទាន់បាត់នៅឡើយ
"បងសុំទោសណាដែលធ្វើឱ្យអូនឈឺបែបនេះ"ជុងហ្គុកចាប់ដៃថេហ្យុងពោលពាក្យសុំទោសទាំងដឹងកំហុសប៉ុន្តែមើលទៅដូចជាមិនបាផលទាល់តែសោះ នាងនៅតែមិនព្រមងាកមកមើលមុខនាយដដែល
"អូនឱ្យបងធ្វើយ៉ាងមិចទៅទើបឈប់ខឹង"
"ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ"ទីបំផុតថេហ្យុងក៏ព្រមនិយាយចេញមក ប៉ុន្តែពាក្យទាំងនេះមិនបានធ្វើឱ្យជុងហ្គុកសប្បាយចិត្តបានទេ
"ចាំបងទៅធ្វើម្ហូបឱ្យអូនញ៉ាំចុះ អូនប្រាកដជាឃ្លានហើយនៅមិនទាន់បានញ៉ាំអ្វីតាំងពីល្ងាចមិញមកម្ល៉េះ"ជុងហ្គុក ធ្វើជាមិនដឹងសហដាប់មិនឮទើបងើបឡើងប្រុងនឹងដើរទៅផ្ទះបាយដើម្បីធ្វើម្ហូបសម្រាប់នាង
"ខ្ញុំប្រាប់ថាចង់ទៅផ្ទះវិញមិនឮទេហេ៎ស?"ថេហ្យុង ស្រែកឱ្យនាយខ្លាំងៗ នាងប្រាប់ថាចង់ទៅផ្ទះមិនមែនឃ្លានទេហេតុអ្វីក៏បង្វែរទៅជារឿងផ្សេងទៅវិញ
"បើអូនចង់ទៅ អូនងើបដើរខ្លួនឯងឱ្យបានសិនទៅចាំទៅបងមិនឃាត់អូនទេ តែបើឱ្យបងជូនទៅគឺមិនជាដាច់ខាត"ជុងហ្គុក ងាកមកតបនឹងនាងវិញទាំងមុខស្មើចេសដាច់ខាតនាយមិនជូនទៅជាដាច់ខាតក៏ជឿជាក់ដែរថានាងច្បាស់ជាមិនអាចងើបទៅដោយខ្លួនឯងបានដូចគ្នា
"បាន បើអញ្ចឹងខ្ញុំទៅខ្លួនឯងចុះ ព្រូស"ដោយសារតែចិតជជេសរឹងរូសខ្លាំងពេកថេហ្យុងក៏ផ្តាច់សេរ៉ូមចេញពីដៃថ្នាក់ហូរឈាមរហាមមុននឹងព្យាយាមងើបចេញពីគ្រែទាំងលំបាក តែមិនទាន់ទាំងងើបផុតគ្រែផងនាងក៏ដួលទៅលើឥដ្ឋបាត់ទៅហើយធ្វើឱ្យជុងហ្គុកទ្រាំឈរមើលតទៀតលែងបានទើបដើរទៅចាំបីនាងមកដាក់លើគ្រែវិញ
"លែង លែងណា"ថេហ្យុង ព្យាយាមរើបម្រាស់ចេញពីដៃក្រាស់ខ្លាំងសឹងតែទប់មិនជាប់ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏មិនអាចយកឈ្នះកម្លាំងយក្សរបស់នាយបានដែរ
"នៅឱ្យស្ងៀមទៅ បើដឹងថាទៅមិនរួចហើយក៏ខំប្រឹងម្ល៉េះ ជាគ្រូពេទ្យមិនដឹងពីអាការៈខ្លួនឯងយ៉ាងមិចខ្លះទេឬ?"ម្តងនេះជុងហ្គុកជាអ្នកនិយាយម្តងប៉ុន្តែមិនមែនដោយសម្លេងគំហ៊កទៀតទេព្រោះដឹងថានាយជាអ្នកខុសហើយណាមួយថេហ្យុងក៏ឈឺព្រោះតែនាយដូចគ្នាដូច្នេះទើបព្យាយាមទប់អារម្មណ៍កុំឱ្យច្រឡោតឆេវឆាវស្រែកដាក់នាងម្តងទៀត
"ដឹងតែព្រោះមិនចង់នៅជាមួយមនុស្សចិត្តអាក្រក់ទើបខំប្រឹង"ថេហ្យុង ងាកមុខចេញមិនហ៊ានប្រឈមនឹងនាយ យល់ថាពិបាកធ្វើចិត្តខ្លាំងណាស់ក្រែងពីមុននាងស្រឡាញ់នាយណាស់មែនទេ? ចុះហេតុអ្វីក៏ពេលនេះចង់ចាកចេញពីនាយទៅវិញ? ត្រូវហើយពេលនេះនិងពីមុនវាមិនដូចគ្នាទេនេះមិនមែនជាជុងហ្គុកដែកនាងស្រឡាញ់ទេ ជុងហ្គុកពីមុន មិនដែលស្រែកដាក់នាង មិនដែលបង្ខំនាង ក៏មិនដែលធ្វើឱ្យនាងឈឺដែរ
"មនុសចិត្តអាក្រក់?"
"ត្រូវហើយគឺមនុស្សចិត្តអាក្រក់"ថេហ្យុង និយាយទាំងទឹកមុខឌឺៗដាក់នាយដែលធ្វើឱ្យនាងក្រាស់ឃើញហើយគ្រឺតខ្នាញ់យ៉ាងខ្លាំងនេះបើកុំតែយល់ថាឈឺទេណាមិនអញ្ចឹងច្បាស់ជាលេងដៃធ្ងន់ទៀតមិនខានទេ
"អូនច្បាស់ជាឃ្លានហើយចាំបងទៅធ្វើអាហារឱ្យអូនចុះ"ជុងហ្គុក បីថេហ្យុងទៅដាក់លើគ្រែថ្នមៗមុននឹងពោលឡើងដោយសម្លេងស្រាលរួចក៏បែរខ្នងដើរទៅផ្ទះបាយដើម្បីធ្វើអាហារសម្រាបថេហ្យុង
"នេះគេមិនយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយទេឬ?"ថេហ្យុង ជ្រួញចិញ្ចើមសម្លឹងមើលទៅផែនខ្នងដែលកំពុងតែដិតដៃដុតជើងធ្វើអាហារសម្រាប់នាងនោះទាំងមិនយល់ នេះនាងខំនិយាយឱ្យខឹងដើម្បីឱ្យគេយកនាងទៅវិញហើយនៅមិនខឹងទៀតពិតជាមិនយល់ពីនាយពិតមែន
______
"អាហាររួចរាល់ហើយ សុទ្ធតែជារបស់ដែលអូនចូលចិត្តទាំងអស់"ជុងហ្គុកលើកអាហារមកដាក់ពីលើតុក្បែរក្បាលគ្រែមុននឹងពោលឡើងតែគិតថាថេហ្យុងខ្វល់ឬ? ចង់នាយធ្វើអ្វីក៏ធ្វើទៅនាងមិនទៅខ្វល់ជាមួយទេ
"មិនឃ្លាន មិនចង់ញ៉ាំ គ្រូក"ថេហ្យុង ឱបដៃងាកមុខចេញធ្វើដូចមែនទែនអញ្ចឹងតែបើភ្នែកវិញដៀងមើលអាហារបស់គេសឹងតែគ្រប់វិនាទីទៅហើយគ្រាន់តែថាមាត់រឹងតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែមាត់រឹងមិនទាន់ទាំងបានប៉ុន្មានផងអាក្រពះចង្រៃយ៍នេះដូចជាខ្វះពេលកូរណាស់អញ្ចឹងកូរពេលណាមិនកូរបែរជាមកកូរនៅពេលនេះ ខ្មាស់គេណាស់លោកអ៊ើយ
"ហឹស អូខេៗ មិនឃ្លានក៏មិនឃ្លាន ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់ក៏កួរតែញ៉ាំអ្វីបន្តិចដែរដើម្បីឱ្យក្រពះវាកូរ"ជុងហ្គុក បានត្រឹមតែកហរវីក្បាលហួសចិត្តតែប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែដើម្បីបាងនាយសុខចិត្តចាញ់ធ្វើដូចជាមុននេះមិនបានឮអ្វីទៅចុះ
"ល្អយល់ដល់លោកអង្វរខ្ញុំទេណា កុំអីខ្ញុំមិនញ៉ាំទេ"ថេហ្យុង អាហារទាំងនោះមកញ៉ាំយកៗ នេះឬដែលថាមិនឃ្លាននោះ? មើលញ៉ាំចុះដូចខ្លាចថាអ្នកណាមកដណ្តើមអញ្ចឹង តែថាបន្ទោសនាងក៏មិនត្រូវដែរអ្នកណាឱ្យនាយធ្វើសុទ្ធតែជារបស់ដែលនាងចូលចិត្តធ្វើអ្វី
"បងនឹងទទួលខិសត្រូវលើអូន"ខណៈដែលកំពុងតែញ៉ាំសុខៗថេហ្យុងក៏បញ្ឈប់សកម្មភាពវិញក្រោយឮសម្តីរបស់ជុងហ្គុកមុននេះទោះជាចង់ញ៉ាំបន្តទៀតក៏លេបលែងរួចដែរ
"តើព្រោះតែអ្វីទៅ? យល់ថាទង្វើរបស់លោកមិនគប្បីមកលើខ្ញុំមែនទេបានជាចង់ធ្វើបែបនោះ បើបែបហ្នឹងពិតមែនខ្ញមិត្រូវការទេ ក៏មិនបាច់មានអារម្មណ៍ថាមិនគប្បីដែរ"
"បងធ្វើមិនមែនព្រោះបងមានអារម្មណ៍មិនគប្បីនោះទេ តែបងធ្វើព្រោះបងសប្បាយចិត្ត បងធ្វើព្រោះបងស្រឡាញ់អូន"
"ខ្ញុំឆ្អែតហើយ"ថេហ្យុង ដាក់ចានលើតុមុននឹងងាកមុខចេញមិនហ៊ានប្រឈមនឹងនាយបន្តទៀត
"ចាំបងយកទៅទុកចុះ"ជុងហ្គុក យកចានទាំងនោះទៅទុកដាក់ក្នុងោ្ទះបាយរួចរាល់ហើយទើបត្រឡប់មកវិញដើម្បីនិយាយជាមួយថេហ្យុង
"ខ្ញុំចង់ចេញទៅខាងក្រៅ នៅតែក្នុងបន្ទប់បែបនេះពិតជាធុញថប់ខ្លាំងណាស់"ថេហ្យុង ស្រដីឡើងក្រោយពេលជុងហ្គុកដើរត្រឡប់មកវិញ តែវាក៏ពិតមែននៅតែក្នុងបន្ទប់គឺពិតជាធុញខ្លាំងណាដ់ណាមួយនាងក៏ចង់ចេញទៅខាងក្រៅដើម្បីស្រូបយកខ្យល់អាកាសដែរ
"បាន ចាំបងនាំអូនទៅចុះ"ជុងហ្គុក ពោលឡើងព្រមទាំងទាញរទះអ្នកជម្ងឺមួយមកដាក់ក្បែរគ្រែមុននឹងបីថេហ្យុងដាក់ឱ្យអង្គុយលើរទះនោះរួចក៏រុញចេញទៅខាងក្រៅដែលជាសួនផ្កានោងមានដើមឈើតូចធំនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ
"ស្រស់ស្រាយដែរទេ?"
"ហឹម ស្រស់ស្រាយណាស់"
"បងជុងហ្គុក~"
"តើនាងជាអ្នកណា?"
"ខ្ញុំគឺជាគូរដណ្តឹងរបស់គាត់ ប៉ាម៉ាក់របស់ពួកយើងផ្សំផ្គុំគ្នាតាំងពីតូច"
រងចាំភាគបន្ត
សរសេរៗភ្លេចsaveបាត់សាច់រឿងអស់ពាក់កណ្តាលទើបត្រូវសរសេរសារថ្មី មានកន្លែងឆ្គងច្រើនបន្តិចហើយ😐😊